Olympians could fill a pool with their tears, on a quadrennial basis. The nature of the competition ensures that however many dream of glory, most will only experience disappointment. At that moment, the bitter taste not just of a single defeat but of four years of wasted effort can simply be too much for some to handle. More than that, quite a few athletes can't even win without tears. But no Olympic emotional outburst is ever likely to dislodge Derek Redmond's in the minds not just of Britons but of anyone old enough to remember the 1992 Games. What made this moment special was that it brought into focus not just the near-heroic desperation of a single professional athlete but a much more universal theme: the nature of parenthood.
"I still get people coming up to me in the street because of what happened," said Redmond in February 1993, six months after the 1992 Olympics. "But as nice as it is to know that they care, I would like to put it all behind me and not be remembered just for that."
He never had a chance. Redmond travelled to two Olympics and both ended with injury-induced heartache, once in the most public circumstances. For all his ability as an athlete – and he was considered likely to win a medal in Barcelona – he will forever be remembered for tearfully completing his 400m semi-final using his father as a crutch. His body never gave him the opportunity to redefine the way the world perceived him: two years after the Barcelona Games, following an 11th operation on his achilles tendon, his athletics career was over. This was his last race of any significance.
Olympians could fill a pool with their tears, on a quadrennial basis. The nature of the competition ensures that however many dream of glory, most will only experience disappointment. At that moment, the bitter taste not just of a single defeat but of four years of wasted effort can simply be too much for some to handle. More than that, quite a few athletes can't even win without tears. But no Olympic emotional outburst is ever likely to dislodge Derek Redmond's in the minds not just of Britons but of anyone old enough to remember the 1992 Games. What made this moment special was that it brought into focus not just the near-heroic desperation of a single professional athlete but a much more universal theme: the nature of parenthood."I still get people coming up to me in the street because of what happened," said Redmond in February 1993, six months after the 1992 Olympics. "But as nice as it is to know that they care, I would like to put it all behind me and not be remembered just for that."เขาไม่เคยมีโอกาส เรดมอนด์เดินทางไปโอลิมปิกสอง และทั้งสองจบลง ด้วยการทำให้เกิดบาดเจ็บ heartache ครั้งเดียวในสถานการณ์สาธารณะมากที่สุด สำหรับความสามารถของเขาทั้งหมด เป็นนักกีฬา – และเขาถือเป็นแนวโน้มที่จะชนะเหรียญบาเซโลน่า – เขาจะตลอดไปสามารถจำ tearfully จบเขา 400 เมตรกึ่งสุดท้ายใช้พ่อเป็น crutch มี ร่างกายของเขาไม่ให้เขามีโอกาสที่จะกำหนดวิธีโลกมองเห็นเขา: สองปีหลังจากเกมบาเซโลน่า วิธีดำเนินการ 11 บนเอ็นของเขาอคิลลีส กรีฑาอาชีพของเขาได้ นี้เป็นการแข่งขันของเขาสุดท้ายของความสำคัญใด ๆ
การแปล กรุณารอสักครู่..