He was glad he had a Thai-Indian gi

He was glad he had a Thai-Indian girlfriend. On military leaves he didn’t have to go back to the States anymore where the war followed him everywhere. Daily, you could see something about Iraq. It was all around. Americans protesting on the streets, politicians debating on the television, columnists writing in newspapers, the president giving speeches from the White House, people talking about it while doing their weekly shopping. He didn’t hate the war he was fighting in, he just hated the people he was fighting for.

As a matter of fact he convinced himself that he liked his job. It was what he had dreamed about as a young African-American on the poor streets of his neighbourhood, it was what he was trained for, it was all he could do. But when he returned home on leave he wanted to forget about the killings and the fighting. He wanted to live a normal life, he wanted to forget the feel of the trigger on his finger, the sand on his face, the constant adrenaline rush caused by the thought that his convoy might be the target of another bomb attack. He wanted to forget all that, but his own country wouldn’t let him. After two consecutive leaves spent in his hometown, he went for his third leave in Thailand where he met and fell in love with a girl of Indian origins.

He hadn’t seen her for more than five months, and was dying to feel her again in his arms, to spend quality time with her, and forget about the war during the three weeks he was given permission to stay in Bangkok. She always arranged different activities for them to do together, and he was looking forward to that. Money was not a problem. They could spend as much as they wanted because they were both aware that maybe there wouldn’t be another time. Maybe, instead of the notice that he was coming to see her, she would receive an official letter informing her that Brian died bravely for his country.

This time she had something special for him. In fact she always had something special for him. While she was hiding behind her back the two tickets, as a gift, while waiting for him to finish his shower, she was sure that he would utterly love her surprise.

“Are your hands dry, darling?” she asked with the smile of a conspirator on her face.
“What is it this time?” he replied anxiously.
“Show me your hands first!”

He hurriedly wiped his hands dry on the towel wrapped around his waist and, like a child waiting for a gift, extended both his hands.

“Close your eyes.”

He obeyed. In his other life he gave the orders, but here, he let her take complete control of the situation. He felt something very light being placed on his open palms. He didn’t open his eyes immediately. He felt with his fingers, hands still extended, the texture of the piece of hard paper she had given him.
“It’s a ticket!”
As he opened his eyes, she jumped in his arms, legs wrapped around his waist. Supporting her with his muscular right arm, she kissed him passionately.
“Wait! Let me have a look at the ticket. Where are we going?”
“Today is the last day of the Bangkok International Summer Fashion Week, and they will stage the greatest cat walk Asia has ever seen.”
“And let me guess. We have front row seats!”

From the outskirts of Bangkok, where they were living in Salaya, a taxi took them to Surasak BTS* station, the second to last station of the Silom line, and then the sky train dropped them off right in front of Central Chitlom, the trendiest place in Bangkok at that time. Hundreds of people were roaming the entire shopping mall, some of them hoping that they would be able to procure a ticket to the fashion parade. They hoped in vain.

All the tickets had been sold even before the first day of the Summer Fashion Week had started. La crème de la crème of this cosmopolitan city made sure they would be recognized by mass-media next to the sexiest models Thailand had ever seen. The reception party which would end the event would be a great chance of getting their photo taken with one of the models, and then having it published in one of the many gossip magazines.

Such an exhilarating atmosphere was exactly what Sunisa had set in mind for him. She thought that tonight Brian would forget all about the war, the wounded, and the killed that haunted his dreams every night. It was only on the previous night that she had to wake him up from one of his nightmares, and wrap herself around his naked sweating body, waiting for every one of his muscles to relax. She was sure that after the show, all he would want to do was make love to her all night long.

By the time they entered the hall, most of the seats had already been occupied, while at the end of the long stage heaps of photographers were installing their tripods, or were taking shots of the crowd. The spectators were spared of the usual thank-you-speech delivered by the organizers, which was probably being saved for the good-bye party. Brian and Sunisa would never have to hear it.

The lights were turned off, and for a moment they were engulfed in total darkness. Then a strong bright light at the end of the stage started blinking. The loudspeakers began playing a heroic march, and in no time the stage was invaded by silhouettes dressed in the most outrageous outfits the Bangkokians had ever seen. The audience was screaming and applauding in delight, while the photographers were taking shot after shot.

Then the music changed, and greenish light was being projected in all directions. The sound of the audience also seemed to transform and he thought he heard someone shouting, “Stop that! Go! Take cover! Go! Go! Go! Go!” And then gunshots. From everywhere. Now he clearly heard that voice shouting again, “Go! Go!” He looked around, his hand gripping tightly at Sunisa’s hand, but could only see darkness and the phosphorescent green light. He picked up the distant sound of a helicopter. Around him shadows were moving. The helicopter was getting closer and closer. A loud blast deafened him for a second or two.

“Go! Go!” he started shouting, and hit the top of the car with his clenched fist.

The driver jerked the car forward and the entire convoy started moving. The driver ran over the wreck left by the bomb that had exploded inside the parked car by the side of the street. Immediately after the blast, heavy fire was brought down on them from the windows overlooking the road.

“It’s an ambush, sergeant!” Brian heard the voice of his men on the radio. “They’re blocking the street behind us!”
“Drive faster!” he heard himself shouting at the driver.

The driver followed the order without hesitation. They were reaching some speed when another car-bomb exploded just as they were passing it. The blast shook the car, and the window by the driver was smashed to pieces. Fragments of the broken window became stuck into the driver’s face and neck. He lost control of the car and then the car rolled over on its right side. The convoy stopped behind the accident. From all the windows shots were being fired at the two trucks carrying money with Saddam’s head on them on their way to the company base for destruction.

“They knew we were coming,” shouted Sergeant Brian as he was helping one of his men get out of the ruined armoured vehicle through the shattered windshield.
From the first truck two soldiers approached the accident.
“Help out the corporal, he’s wounded,” he barked at the two soldiers. “The rest of you open fire. We leave when we get the corporal out.”
The three soldiers assumed shooting positions and started firing. Now the whole convoy was firing at the windows. The enemy’s fire reduced substantially, while bits and pieces of the buildings surrounding the convoy fell to the ground under the marines’ heavy fire.
“Sir, the corporal is dead.”
“Take him out!”
“I can’t! He’s stuck!”
“I said, take him out! We ain’t leaving nobody behind!”
Sergeant Brian put his weapon to his shoulder and started shooting at the windows again.
“Sir, his left foot is stuck between the steering wheel, the door and the seat. And we can’t open the door!”
“Do whatever you have to do, but get him out of there! We don’t leave without him!”
The enemy fire almost ceased. Random shots were being fired at the convoy from the roof tops. Grabbing the radio, Sergeant Brian ordered his men to hold their positions. In the meantime the private in charge of getting the corporal out ran to his truck, and returned with a long knife.
“Sir, it is done,” he informed his sergeant after a couple of minutes. Sergeant Brian stopped firing and turned to the soldier.
He noticed the bloody knife in the soldier’s hand and said, “Move your asses to the trucks! We’re out of here!”
The five soldiers carried the driver’s body and his severed leg to the truck, closely followed by Sergeant Brian who wasn’t firing anymore, just inspecting the windows with his finger gently placed on the trigger.
After the corporal’s body had been loaded onto the truck, at Sergeant Brian’s order, the convoy started moving again.
“Go! Go!” he shouted from the top of his lungs.
They passed their old armoured vehicle. The shooting stopped.
“Brian, you’re hurting me!”
He heard Sunisa’s voice like in a dream.
“Let go of me! Brian!”

He looked to his left but there was no driver. On the stage the models were posing for the photographers. There was more light in the hall now. He saw Sunisa’s face contorted in pain, with tears falling down her cheeks. Only then he realized he was squeezing her hand in his. He let it go. But she didn’t pull her hand away. She let it rest on his thigh. He stared at her in bewilderment and said nothing. Not a word.

The models were exiting the stage. The fashion parade was over. All the lights in the hall were turned on, and the spectators got up and went to the door, noisily chatting among themselves.
“Let’s go home.”
Sunisa stood up, touched Brian’s shoulder, and smiled a painful smile.

*BTS – Bangko

As a matter of fact he convinced himself that he liked his job. It was what he had dreamed about as a young African-American on the poor streets of his neighbourhood, it was what he was trained for, it was all he could do. But when he returned home on leave he wanted to forget about the killings and the fighting. He wanted to live a normal life, he wanted to forget the feel of the trigger on his finger, the sand on his face, the constant adrenaline rush caused by the thought that his convoy might be the target of another bomb attack. He wanted to forget all that, but his own country wouldn’t let him. After two consecutive leaves spent in his hometown, he went for his third leave in Thailand where he met and fell in love with a girl of Indian origins.

He hadn’t seen her for more than five months, and was dying to feel her again in his arms, to spend quality time with her, and forget about the war during the three weeks he was given permission to stay in Bangkok. She always arranged different activities for them to do together, and he was looking forward to that. Money was not a problem. They could spend as much as they wanted because they were both aware that maybe there wouldn’t be another time. Maybe, instead of the notice that he was coming to see her, she would receive an official letter informing her that Brian died bravely for his country.

This time she had something special for him. In fact she always had something special for him. While she was hiding behind her back the two tickets, as a gift, while waiting for him to finish his shower, she was sure that he would utterly love her surprise.

“Are your hands dry, darling?” she asked with the smile of a conspirator on her face.
“What is it this time?” he replied anxiously.
“Show me your hands first!”

He hurriedly wiped his hands dry on the towel wrapped around his waist and, like a child waiting for a gift, extended both his hands.

“Close your eyes.”

He obeyed. In his other life he gave the orders, but here, he let her take complete control of the situation. He felt something very light being placed on his open palms. He didn’t open his eyes immediately. He felt with his fingers, hands still extended, the texture of the piece of hard paper she had given him.
“It’s a ticket!”
As he opened his eyes, she jumped in his arms, legs wrapped around his waist. Supporting her with his muscular right arm, she kissed him passionately.
“Wait! Let me have a look at the ticket. Where are we going?”
“Today is the last day of the Bangkok International Summer Fashion Week, and they will stage the greatest cat walk Asia has ever seen.”
“And let me guess. We have front row seats!”

From the outskirts of Bangkok, where they were living in Salaya, a taxi took them to Surasak BTS* station, the second to last station of the Silom line, and then the sky train dropped them off right in front of Central Chitlom, the trendiest place in Bangkok at that time. Hundreds of people were roaming the entire shopping mall, some of them hoping that they would be able to procure a ticket to the fashion parade. They hoped in vain.

All the tickets had been sold even before the first day of the Summer Fashion Week had started. La crème de la crème of this cosmopolitan city made sure they would be recognized by mass-media next to the sexiest models Thailand had ever seen. The reception party which would end the event would be a great chance of getting their photo taken with one of the models, and then having it published in one of the many gossip magazines.

Such an exhilarating atmosphere was exactly what Sunisa had set in mind for him. She thought that tonight Brian would forget all about the war, the wounded, and the killed that haunted his dreams every night. It was only on the previous night that she had to wake him up from one of his nightmares, and wrap herself around his naked sweating body, waiting for every one of his muscles to relax. She was sure that after the show, all he would want to do was make love to her all night long.

By the time they entered the hall, most of the seats had already been occupied, while at the end of the long stage heaps of photographers were installing their tripods, or were taking shots of the crowd. The spectators were spared of the usual thank-you-speech delivered by the organizers, which was probably being saved for the good-bye party. Brian and Sunisa would never have to hear it.

The lights were turned off, and for a moment they were engulfed in total darkness. Then a strong bright light at the end of the stage started blinking. The loudspeakers began playing a heroic march, and in no time the stage was invaded by silhouettes dressed in the most outrageous outfits the Bangkokians had ever seen. The audience was screaming and applauding in delight, while the photographers were taking shot after shot.

Then the music changed, and greenish light was being projected in all directions. The sound of the audience also seemed to transform and he thought he heard someone shouting, “Stop that! Go! Take cover! Go! Go! Go! Go!” And then gunshots. From everywhere. Now he clearly heard that voice shouting again, “Go! Go!” He looked around, his hand gripping tightly at Sunisa’s hand, but could only see darkness and the phosphorescent green light. He picked up the distant sound of a helicopter. Around him shadows were moving. The helicopter was getting closer and closer. A loud blast deafened him for a second or two.

“Go! Go!” he started shouting, and hit the top of the car with his clenched fist.

The driver jerked the car forward and the entire convoy started moving. The driver ran over the wreck left by the bomb that had exploded inside the parked car by the side of the street. Immediately after the blast, heavy fire was brought down on them from the windows overlooking the road.

“It’s an ambush, sergeant!” Brian heard the voice of his men on the radio. “They’re blocking the street behind us!”
“Drive faster!” he heard himself shouting at the driver.

The driver followed the order without hesitation. They were reaching some speed when another car-bomb exploded just as they were passing it. The blast shook the car, and the window by the driver was smashed to pieces. Fragments of the broken window became stuck into the driver’s face and neck. He lost control of the car and then the car rolled over on its right side. The convoy stopped behind the accident. From all the windows shots were being fired at the two trucks carrying money with Saddam’s head on them on their way to the company base for destruction.

“They knew we were coming,” shouted Sergeant Brian as he was helping one of his men get out of the ruined armoured vehicle through the shattered windshield.
From the first truck two soldiers approached the accident.
“Help out the corporal, he’s wounded,” he barked at the two soldiers. “The rest of you open fire. We leave when we get the corporal out.”
The three soldiers assumed shooting positions and started firing. Now the whole convoy was firing at the windows. The enemy’s fire reduced substantially, while bits and pieces of the buildings surrounding the convoy fell to the ground under the marines’ heavy fire.
“Sir, the corporal is dead.”
“Take him out!”
“I can’t! He’s stuck!”
“I said, take him out! We ain’t leaving nobody behind!”
Sergeant Brian put his weapon to his shoulder and started shooting at the windows again.
“Sir, his left foot is stuck between the steering wheel, the door and the seat. And we can’t open the door!”
“Do whatever you have to do, but get him out of there! We don’t leave without him!”
The enemy fire almost ceased. Random shots were being fired at the convoy from the roof tops. Grabbing the radio, Sergeant Brian ordered his men to hold their positions. In the meantime the private in charge of getting the corporal out ran to his truck, and returned with a long knife.
“Sir, it is done,” he informed his sergeant after a couple of minutes. Sergeant Brian stopped firing and turned to the soldier.
He noticed the bloody knife in the soldier’s hand and said, “Move your asses to the trucks! We’re out of here!”
The five soldiers carried the driver’s body and his severed leg to the truck, closely followed by Sergeant Brian who wasn’t firing anymore, just inspecting the windows with his finger gently placed on the trigger.
After the corporal’s body had been loaded onto the truck, at Sergeant Brian’s order, the convoy started moving again.
“Go! Go!” he shouted from the top of his lungs.
They passed their old armoured vehicle. The shooting stopped.
“Brian, you’re hurting me!”
He heard Sunisa’s voice like in a dream.
“Let go of me! Brian!”

He looked to his left but there was no driver. On the stage the models were posing for the photographers. There was more light in the hall now. He saw Sunisa’s face contorted in pain, with tears falling down her cheeks. Only then he realized he was squeezing her hand in his. He let it go. But she didn’t pull her hand away. She let it rest on his thigh. He stared at her in bewilderment and said nothing. Not a word.

The models were exiting the stage. The fashion parade was over. All the lights in the hall were turned on, and the spectators got up and went to the door, noisily chatting among themselves.
“Let’s go home.”
Sunisa stood up, touched Brian’s shoulder, and smiled a painful smile.

*BTS – Bangko

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

เขาดีใจที่เขามีแฟนไทยอินเดีย บนใบไม้ที่ทหาร เขาไม่ได้กลับไปอเมริกาอีกต่อไปที่สงครามตามเขาทุก ทุกวัน คุณสามารถดูเรื่องอิรัก ก็อยู่รอบ ๆ ชาวอเมริกันในการประท้วงบนท้องถนน นักการเมืองที่โต้วาทีทางโทรทัศน์ columnists ที่เขียนในหนังสือพิมพ์ ประธานกล่าวสุนทรพจน์ให้จากบ้านสีขาว คนพูดถึงในขณะที่ทำการค้ารายสัปดาห์ของพวกเขา เขาไม่ได้เกลียดเขาได้ต่อสู้ในสงคราม เขาขี้เกียจเพียงคนที่เขาได้ต่อสู้เพื่อที่แท้เขามั่นใจตัวเองว่า เขาชอบงานของเขา มันเป็นสิ่งที่เขาได้ฝันเกี่ยวกับที่เป็น African-American หนุ่มบนท้องถนนที่ไม่ดีของเขาไป มันเป็นสิ่งที่เขาได้ฝึกอบรมสำหรับ มันเป็นสิ่งที่เขาสามารถทำ แต่เมื่อเขากลับบ้านเขาอยากลืมเกี่ยวกับการฆาตกรรมและการลา เขาอยากมีชีวิตปกติ เขาอยากจะลืมความรู้สึกของทริกเกอร์บนนิ้วของเขา ทรายหน้า วิ่งตื่นเต้นคงเกิดจากความคิดที่ว่า ขบวนของเขาอาจเป็นเป้าหมายของการโจมตีระเบิด เขาอยากจะลืมทั้งหมด แต่ประเทศของตนจะไม่ให้เขา หลังจากใบไม้สองติดต่อกันที่ใช้ในบ้านของเขา เขาไปสำหรับปล่อยของเขาที่สามในประเทศไทยที่เขาพบ และล้มลงในความรักกับสาวอินเดียต้นกำเนิดเขาไม่ได้เห็นเธอมากกว่า 5 เดือน และกำลังตายใจเธออีกครั้งในแผ่นดินของเขา การใช้เวลาคุณภาพกับเธอ ลืมเกี่ยวกับสงครามระหว่าง 3 สัปดาห์เขาได้รับอนุญาตให้เข้าพักในกรุงเทพมหานคร เธอมักจะจัดกิจกรรมต่าง ๆ ต้องทำด้วยกัน และเขาได้มองไปข้างหน้าเพื่อที่ เงินไม่ใช่ปัญหา พวกเขาสามารถใช้จ่ายมากเท่าที่พวกเขาต้องการเพราะทั้งสองทราบว่า อาจจะไม่มีเวลาอื่น บางที แทนที่จะประกาศว่า เขาได้มาหาเธอ เธอจะได้รับจดหมายอย่างเป็นทางการแจ้งให้เธอทราบว่า ไบรอันตายอย่างกล้าหาญในประเทศของเขาเวลานี้เธอได้สิ่งที่พิเศษสำหรับเขา ในความเป็นจริงเธอจะได้อะไรพิเศษสำหรับเขา ในขณะที่เธอถูกซ่อนอยู่เบื้องหลังเธอกลับตั๋วสอง เป็นของขวัญ ขณะที่รอให้เขาเสร็จน้ำเขา เธอเป็นแน่ว่า จะโคตรรักเธอประหลาดใจ"อยู่ที่มือของคุณแห้ง ดาร์ลิง" เธอถาม ด้วยรอยยิ้มของ conspirator เป็นบนใบหน้าของเธอ"มันคืออะไรขณะนี้" เขาตอบว่า กังวลใจ"แสดงมือก่อน"เขารีบเช็ดมือแห้งบนผ้าขนหนูที่ห่อรอบเอว และ เช่นรอของขวัญเด็ก ขยายทั้งสองมือของเขา"ปิดตา"เขาเชื่อฟัง ในชีวิตของเขา เขาให้ใบสั่ง แต่ ต่อให้เธอจะควบคุมสถานการณ์ เขารู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างมากแสงบนปาล์มของเขาเปิด เขาไม่ได้เปิดตาของเขาทันที เขารู้สึกกับนิ้วมือของเขา มือยังคงขยาย พื้นผิวของชิ้นส่วนของกระดาษแข็งที่เธอมีให้เขา"มันเป็นตั๋ว"เขาเปิดตาของเขา เธอไปในแขนของเขา ขาโอบรอบเอวของเขา สนับสนุนเธอ ด้วยแขนขวากล้ามเนื้อของเขา เธอรั้งเขาศิลป"รอ ผมดูที่บัตร คือเราไปไหน""วันนี้เป็นวันสุดท้ายของสัปดาห์แฟชั่นฤดูร้อนนานาชาติกรุงเทพมหานคร และพวกเขาจะระยะเดินแมวสุดที่เอเชียเคยเห็นมา""และผมเดา เรามีที่นั่งแถวหน้า"จากชานเมืองของกรุงเทพมหานคร ที่พวกเขาได้อาศัยอยู่ในศาลายา แท็กซี่ถ่าย สถานีรถไฟฟ้าสุรศักดิ์ * สองสถานีสุดท้ายของบรรทัดสีลม แล้ว รถไฟฟ้าลดลงให้ปิดตรงหน้าเซ็นทรัลชิดลม สถานทันสมัยที่สุดในกรุงเทพมหานครในขณะนั้น คนหลายร้อยคนก็ข้ามการทั้งช้อปปิ้งมอลล์ บางส่วนของพวกเขาหวังว่า พวกเขาจะสามารถจัดหาตั๋วไปพาเหรดแฟชั่น พวกเขาหวังเปล่า ๆมีการขายตั๋วทั้งหมดก่อนมีการเริ่มต้นวันแรกของสัปดาห์แฟชั่นฤดูร้อน ลา crème de la crème จังหวัดนี้ทำให้แน่ใจว่า จะรับรู้ได้จากสื่อมวลชนอยู่ติดกับรูปแบบเซ็กซี่ที่สุดของประเทศไทยได้เคยพบเห็น ฝ่ายต้อนรับที่จะจบเหตุการณ์จะเป็นโอกาสดีของการถ่ายภาพของพวกเขา มีรูปแบบอย่างใดอย่างหนึ่ง และจากนั้น มีมันเผยแพร่ในนิตยสารซุบซิบมากมายเช่นบรรยากาศต้องถูกตรงว่าสุนิสาได้ตั้งใจสำหรับเขา เธอคิดว่า คืนนี้ไบรอันจะลืมเกี่ยวกับสงคราม การได้รับบาดเจ็บ และฆ่าที่บ้านความฝันของเขาทุกคืน มันเป็นเพียงในคืนก่อนหน้านี้ที่เธอมีให้เขาตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายของเขา และห่อตัวเองรอบตัว sweating เขาเปลือย รอทุกคนเขากล้ามเนื้อผ่อนคลาย เธอแน่ใจว่า หลังจากการแสดง ทั้งหมดจะต้องทำคือทำให้ความรักกับเธอตลอดทั้งคืนโดยเวลาเข้าหอประชุม ส่วนใหญ่นั่งได้ถูกว่าง ในขณะที่สิ้นสุดของระยะยาว เซฟของช่างภาพถูกติดตั้ง tripods ของพวกเขา หรือได้ถ่ายภาพของฝูงชน ผู้ชมที่ได้ช่วยของปกติ thank-you-พูดโดยออร์แกนไนเซอร์ ที่อาจถูกบันทึกสำหรับงานเลี้ยงลา ไบรอันและสุนิสาจะไม่เคยได้ฟังมันไฟถูกปิด และช่วง จะได้สูง ๆ ในความมืดทั้งหมด แล้ว แสงสว่างจ้าในตอนท้ายของระยะเริ่มกะพริบ ลำโพงเริ่มเล่นมีนาคมงานกล้า และในเวลา ระยะถูกบุก โดย silhouettes ที่แต่งตัวในชุดสุดอุกอาจที่กรุงเทพฯ เคยเห็น ผู้ชมกรีดร้อง และ applauding ในความสุข ในขณะที่ช่างภาพได้ถ่ายยิงหลังจากยิงแล้ว เพลงเปลี่ยน และลูกไฟถูกคาดการณ์ทิศทาง เสียงของผู้ชมที่ยังดูเหมือนจะ แปลง และเขาคิดว่า เขาได้ยินคนตะโกน "หยุดที่ ไป ใช้ปะ ไป ไป ไป ไป" แล้วเสียงปืน จากทุกที่ ตอนนี้เขาได้ยินเสียงที่ตะโกน "ไปอีก ชัดเจน ไป" เขามองรอบ ๆ มือจับยึดแน่นในมือของสุนิสา แต่เพียงเห็นความมืดและแสงสีเขียว phosphorescent เขาหูเสียงไกลของเฮลิคอปเตอร์ รอบ เงาถูกย้าย เฮลิคอปเตอร์คือการใกล้ชิด และใกล้ชิด ระเบิดเสียงดัง deafened เขาสองตัวหรือสอง"ไป ไป "เขาเริ่ม shouting และตีบนรถกับกำปั้นของเขา clenchedโปรแกรมควบคุม jerked ข้างหน้ารถและขบวนทั้งหมดเริ่มต้นย้าย คนขับวิ่งผ่านความพินาศจากการระเบิดที่มีระเบิดภายในรถ parked ริมถนน ทันทีหลังจากระเบิด ไฟไหม้หนักถูกนำลงได้จากหน้าต่างที่สามารถมองเห็นถนน"มันมีมา สิบเอก" ไบรอันได้ยินเสียงของคนทางวิทยุ "พวกเขากำลังบล็อกถนนหลังเรา""ขับรถเร็ว" เขาได้ยินตัวเองตะโกนที่โปรแกรมควบคุมโปรแกรมควบคุมตามใบสั่งโดยไม่ลังเล พวกเขาได้เข้าถึงความเร็วบางเมื่อระเบิดรถอื่นกระจายเหมือนพวกเขาได้ช่วย ระเบิดจับรถ และหน้าต่างสำหรับโปรแกรมควบคุมที่ถูกซึ่งได้ถูกทุบเป็นชิ้น ชิ้นส่วนของหน้าต่างที่แตกกลายเป็นติดอยู่ในโปรแกรมควบคุมที่หน้าและลำคอ เขาสูญเสียการควบคุมรถแล้ว รถสะสมด้านขวาของ ขบวนหยุดหลังอุบัติเหตุ จากหน้าต่างทั้งหมด ภาพถูกยิงในรถบรรทุกสองดำเนินเงินพร้อมของซัดดัมได้ไปเที่ยวทำลายบริษัทของพวกเขา"พวกเขารู้ว่า เรามา ตะโกนสิบเอกไบรอันเป็นเขาช่วยคนหนึ่งได้รับการออกของยานพาหนะ armoured เจ๊งผ่านทางกระจกหน้ารถมลายจากรถบรรทุกแรก ทหารสองเวลาเกิดเหตุ"ช่วยออกแบบ corporal เขาได้รับบาด เจ็บ เขาเห่าที่ทหารสอง "ส่วนเหลือของคุณเปิดไฟ ทิ้งเมื่อเราได้รับการ corporal ออก"ทหารสามสันนิษฐานตำแหน่งยิง และเริ่มยิง ตอนนี้ ขบวนทั้งหมดถูกยิงที่หน้าต่าง ไฟของศัตรูลดลงมาก ในขณะที่บิตและชิ้นส่วนของอาคารโดยรอบขบวนตกไปพื้นดินใต้ไฟหนักของนาวิกโยธิน"ที่รัก corporal เสีย""แกะเขา""ฉันไม่สามารถ เขาติดอยู่""ผมพูด เขาแกะ เรา ain't ออกจากไม่มีใครอยู่เบื้องหลัง"สิบเอกไบรอันใส่อาวุธของเขาไหล่เขา และเริ่มต้นถ่ายภาพที่หน้าต่างอีกครั้ง"ที่รัก เท้าซ้ายของเขาติดอยู่ระหว่างพวงมาลัย ประตู และนั่ง และเราไม่สามารถเปิดประตู""ทำสิ่งที่คุณจะต้องทำ แต่เขาได้ออกจากที่นั่น เราไม่ปล่อยไม่"ไฟศัตรูเพิ่มเกือบ ภาพแบบสุ่มได้ถูกยิงที่ขบวนจากบนสุดของหลังคา โลภวิทยุ สิบเอกไบรอันสั่งคนไปดำรงตำแหน่งของพวกเขา ในขณะเดียวกันหน้าที่รับ corporal ที่ออกวิ่งรถบรรทุกของเขา และกลับมาพร้อมกับมีดยาวเขา "รัก ยัง ทราบเขาสิบเอกหลังจากสองสามนาที สิบเอกไบรอันหยุดยิง และเปิดให้ทหารเขาสังเกตเห็นมีดเลือดในมือของทหาร และกล่าว ว่า "ไปประเมินของรถบรรทุก เราออกจากที่นี่"ทหารห้าดำเนินของโปรแกรมควบคุมร่างกายและขาของเขา severed รถบรรทุก ตามอย่างใกล้ชิด โดยไบรอันสิบเอกที่ไม่ได้ยิงอีกต่อไป เพียงตรวจสอบ windows ด้วยการใช้นิ้วของเขาค่อย ๆ วางบนทริกเกอร์หลังจากร่างกายของ corporal ได้โหลดลงรถ ที่สั่งสิบเอกไบรอัน ขบวนเริ่มเคลื่อนย้ายอีกครั้ง"ไป ไป "เขาตะโกนจากด้านบนของปอดของเขาพวกเขาผ่านยานพาหนะ armoured ของเก่า จะหยุดทำงาน"ไบรอัน คุณกำลังทำร้ายฉัน"เขาได้ยินเสียงของสุนิสาเหมือนในความฝัน"ปล่อยฉัน ไบรอัน"เขามองไปด้านซ้ายของเขา แต่มีโปรแกรมควบคุมไม่ บนเวที แบบจำลองถูกวางตัวสำหรับช่างภาพ มีไฟขึ้นในหอประชุมตอนนี้ เขาเห็นใบหน้าของสุนิสา contorted ในความเจ็บปวด มีน้ำตาตกลงแก้มของเธอ หลังจากนั้น เขารู้เขาถูก squeezing มือของเธอในเขา เขาปล่อยให้มันไป แต่เธอไม่ได้ดึงมือของเธอไป เธอปล่อยให้มันวางบนต้นขาของเขา เขาจ้องไปที่เธอ bewilderment และกล่าวว่า ไม่มีอะไร ไม่เป็นคำรูปแบบถูกออกจากเวที พาเหรดแฟชั่นไปได้ มีเปิดไฟทั้งหมดในห้องโถง และผู้ชมที่มีค่าไปประตู ฟ้าลั่นครืนสนทนาระหว่างกันเอง"ลองไปบ้าน"สุนิสายืนขึ้น สัมผัสไหล่ของไบรอัน และยิ้มยิ้มที่เจ็บปวด* ฟ้า – Bangko

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

เขาเป็นคนที่ดีใจที่เขามีแฟนไทยอินเดีย ในใบทหารเขาไม่ได้ที่จะกลับไปอเมริกาอีกต่อไปที่สงครามตามเขาไปทุกที่ ทุกวันคุณจะได้เห็นบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับอิรัก มันเป็นรอบ ๆ ชาวอเมริกันประท้วงบนท้องถนนนักการเมืองโต้วาทีทางโทรทัศน์, คอลัมเขียนในหนังสือพิมพ์ประธานสุนทรพจน์จากทำเนียบขาวคนพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ในขณะที่ทำช้อปปิ้งประจำสัปดาห์ เขาไม่ได้เกลียดสงครามที่เขาได้รับในการต่อสู้เขาก็เกลียดคนที่เขาได้รับการต่อสู้เพื่อ. เป็นเรื่องของความเป็นจริงเขาเชื่อว่าตัวเองว่าเขาชอบงานของเขา มันเป็นสิ่งที่เขาได้ฝันเกี่ยวกับการเป็นสาวแอฟริกันอเมริกันบนถนนของพื้นที่ใกล้เคียงที่ไม่ดีของเขามันเป็นสิ่งที่เขาได้รับการฝึกฝนสำหรับมันเป็นสิ่งที่เขาจะทำ แต่เมื่อเขากลับบ้านลาเขาอยากจะลืมเกี่ยวกับการฆ่าและการต่อสู้ เขาต้องการที่จะมีชีวิตที่ปกติเขาต้องการที่จะลืมความรู้สึกของทริกเกอร์บนนิ้วของเขาทรายบนใบหน้าของเขาที่วิ่งตื่นเต้นอย่างต่อเนื่องที่เกิดจากความคิดที่ว่าขบวนรถของเขาอาจเป็นเป้าหมายของการโจมตีด้วยระเบิดอีก เขาต้องการที่จะลืมสิ่งที่ แต่ประเทศของตัวเองของเขาจะไม่ปล่อยให้เขา หลังจากที่ทั้งสองใบที่ใช้ในการติดต่อกันเป็นบ้านเกิดของเขาเขาไปลาที่สามของเขาในประเทศไทยที่เขาได้พบและตกหลุมรักกับหญิงสาวคนหนึ่งของต้นกำเนิดอินเดีย. เขาไม่เคยเห็นเธอมานานกว่าห้าเดือนและกำลังจะตายที่จะรู้สึกของเธออีกครั้ง ในอ้อมแขนของเขาที่จะใช้เวลาที่มีคุณภาพกับเธอและลืมเกี่ยวกับสงครามในช่วงสามสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาได้รับอนุญาตให้อยู่ในกรุงเทพฯ เธอมักจะจัดกิจกรรมที่แตกต่างกันสำหรับพวกเขาที่จะทำร่วมกันและเขาก็มองไปข้างหน้าว่า เงินก็ไม่ได้เป็นปัญหา พวกเขาสามารถใช้จ่ายมากที่สุดเท่าที่พวกเขาต้องการเพราะพวกเขาทั้งสองคนทราบว่าอาจจะไม่มีเวลาอื่น บางทีแทนการแจ้งให้ทราบว่าเขากำลังจะได้เห็นเธอเธอจะได้รับหนังสืออย่างเป็นทางการแจ้งเธอว่าไบรอันเสียชีวิตอย่างกล้าหาญสำหรับประเทศของเขา. คราวนี้เธอมีบางสิ่งที่พิเศษสำหรับเขา ในความเป็นจริงที่เธอมักจะมีบางสิ่งที่พิเศษสำหรับเขา ขณะที่เธอกำลังหลบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของเธอทั้งสองตั๋วเป็นของขวัญในขณะที่รอให้เขาเสร็จสิ้นการอาบน้ำของเขาเธอก็แน่ใจว่าเขาอย่างเต็มที่จะรักเธอประหลาดใจ. "อยู่ในมือของคุณแห้งที่รัก?" เธอถามด้วยรอยยิ้มของ . สมรู้ร่วมคิดในใบหน้าของเธอ"มันคืออะไรเวลานี้?" เขาตอบอย่างใจจดใจจ่อ. "แสดงให้ฉันเห็นมือของคุณแรก!" เขารีบเช็ดมือของเขาแห้งบนผ้าขนหนูพันรอบเอวของเขาและเช่นเดียวกับเด็กที่รอให้ของขวัญขยาย มือทั้งสองข้างของเขา. "ปิดตาของคุณ." เขาเชื่อฟัง ในชีวิตอื่น ๆ ของเขาที่เขาออกคำสั่ง แต่ที่นี่เขาปล่อยให้เธอใช้การควบคุมที่สมบูรณ์ของสถานการณ์ เขารู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างมากแสงที่ถูกวางไว้บนฝ่ามือของเขาเปิด เขาไม่ได้เปิดตาของเขาทันที เขารู้สึกด้วยมือของเขายังคงอยู่ในมือขยายพื้นผิวของชิ้นส่วนของกระดาษแข็งที่เธอได้ให้เขา. "มันเป็นตั๋ว!" ในขณะที่เขาเปิดตาของเขาเธอเพิ่มขึ้นในอ้อมแขนของเขาขาห่อรอบเอวของเขา การสนับสนุนของเธอกับกล้ามเนื้อแขนข้างขวาของเขาเธอจูบเขาจู๋จี๋. "รอ! ให้ฉันได้ดูที่ตั๋วที่ เรากำลังจะไปไหน? "" วันนี้เป็นวันสุดท้ายของงานบางกอกอินเตอร์เนชั่นแนลแฟชั่นวีคฤดูร้อนและพวกเขาจะเป็นเวทีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแมวเดินเอเชียเคยเห็น. "" และให้ฉันเดา เรามีที่นั่งแถวหน้า! "จากเขตชานเมืองของกรุงเทพฯที่พวกเขาอาศัยอยู่ในศาลายาที่รถแท็กซี่พาพวกเขาไปรถไฟฟ้าสถานีสุรศักดิ์* ที่สองไปยังสถานีสุดท้ายของสายสีลมแล้วรถไฟฟ้าลดลงพวกเขาออกขวา ด้านหน้าของเซ็นทรัลชิดลม, สถานที่ที่ทันสมัยที่สุดในกรุงเทพฯในช่วงเวลานั้น หลายร้อยคนถูกโรมมิ่งห้างสรรพสินค้าช้อปปิ้งทั้งบางส่วนของพวกเขาหวังว่าพวกเขาจะสามารถที่จะจัดหาตั๋วไปขบวนพาเหรดแฟชั่น พวกเขาหวังในไร้สาระ. ตั๋วทั้งหมดที่ได้รับการขายแม้กระทั่งก่อนที่วันแรกของสัปดาห์แฟชั่นฤดูร้อนได้เริ่มต้น La crème de la crèmeของเมืองทั่วโลกนี้ทำให้แน่ใจว่าพวกเขาจะได้รับการยอมรับจากสื่อมวลชนต่อไปกับรูปแบบที่เซ็กซี่ที่สุดในประเทศไทยเคยเห็น บุคคลที่แผนกต้อนรับส่วนหน้าซึ่งจะสิ้นสุดการแข่งขันจะเป็นโอกาสที่ดีในการรับภาพของพวกเขาที่ถ่ายด้วยหนึ่งในรุ่นที่แล้วที่มีการตีพิมพ์ในหนึ่งในนิตยสารซุบซิบจำนวนมาก. ดังกล่าวบรรยากาศที่ทำให้ดีอกดีใจเป็นสิ่งที่สุนิสาได้ตั้งอยู่ในใจ เขา เธอคิดว่าคืนนี้ไบรอันจะลืมทุกอย่างเกี่ยวกับสงครามได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตที่หลอกหลอนความฝันของเขาทุกคืน มันเป็นเพียงเมื่อคืนที่ผ่านมาว่าเธอจะตื่นเขาขึ้นจากหนึ่งในฝันร้ายของเขาและตัดตัวเองเหงื่อออกทั่วร่างกายของเขาเปลือยกายรอให้ทุกคนของกล้ามเนื้อของเขาที่จะผ่อนคลาย เธอมั่นใจว่าหลังจากที่การแสดงทั้งหมดที่เขาต้องการจะทำคือการทำให้ความรักกับเธอตลอดทั้งคืน. ตามเวลาที่พวกเขาเข้าไปในห้องโถงส่วนใหญ่ของที่นั่งได้รับการครอบครองในขณะที่ส่วนท้ายของกองเวทียาวของ ช่างภาพที่ได้รับการติดตั้งขาตั้งกล้องของพวกเขาหรือได้รับการถ่ายภาพของฝูงชน ผู้ชมรอดปกติขอบคุณคำพูดที่ส่งโดยการจัดงานซึ่งอาจจะถูกบันทึกไว้สำหรับบุคคลที่ดีลาก่อน ไบรอันและสุนิสาไม่เคยจะต้องได้ยินมัน. ไฟถูกเปิดออกและสำหรับช่วงเวลาที่พวกเขาถูกห้อมล้อมด้วยความมืดทั้งหมด จากนั้นไฟสว่างที่แข็งแกร่งในตอนท้ายของเวทีจะเริ่มกระพริบ ลำโพงเริ่มเล่นมีนาคมกล้าหาญและในเวลาไม่เวทีถูกรุกรานโดยเงาในชุดอุกอาจมากที่สุดชุดกรุงเทพฯเคยเห็น ผู้ชมที่ได้รับการปรบมือและเสียงกรีดร้องในความสุขในขณะที่ช่างภาพกำลังยิงหลังจากที่ยิง. แล้วเปลี่ยนเพลงและแสงสีเขียวได้รับการคาดการณ์ในทุกทิศทาง เสียงของผู้ชมก็ดูเหมือนจะแปลงและเขาคิดว่าเขาได้ยินคนตะโกน "หยุดที่! Go! จะครอบคลุม! Go! Go! Go! Go! "และแล้วเสียงปืน จากทุกที่ ตอนนี้เขาได้อย่างชัดเจนได้ยินเสียงที่ตะโกนอีกครั้ง "Go! Go! "เขามองไปรอบ ๆ มือของเขาจับแน่นอยู่ในมือของสุนิสา แต่จะได้เห็นความมืดและเรืองแสงสีเขียว เขาหยิบขึ้นมาเสียงที่ห่างไกลของเฮลิคอปเตอร์ รอบ ๆ ตัวเขากำลังจะย้ายเงา เฮลิคอปเตอร์ได้รับใกล้ชิดและใกล้ ระเบิดดัง deafened เขาเป็นครั้งที่สองหรือสอง. "Go! Go! "เขาเริ่มตะโกนและกดด้านบนของรถด้วยกำปั้นของเขา. คนขับรถกระชากไปข้างหน้าและขบวนรถทั้งหมดเริ่มเคลื่อน คนขับรถวิ่งไปซากที่เหลือจากระเบิดที่ระเบิดภายในรถที่จอดอยู่ข้างถนน ทันทีหลังจากที่ระเบิดยิงถูกนำมาลงบนพวกเขาจากหน้าต่างที่สามารถมองเห็นถนน. "มันซุ่มโจมตีจ่า!" ไบรอันได้ยินเสียงของคนของเขาในวิทยุ "พวกเขากำลังปิดกั้นถนนที่อยู่ข้างหลังเรา!" "ขับรถเร็วขึ้น!" เขาได้ยินเสียงตัวเองตะโกนใส่คนขับรถ. คนขับรถตามคำสั่งโดยไม่ลังเล พวกเขาได้ถึงความเร็วเมื่อรถระเบิดระเบิดอื่นเช่นเดียวกับที่พวกเขาได้ผ่านมัน ระเบิดส่ายรถและหน้าต่างโดยคนขับถูกทุบเป็นชิ้น ๆ ชิ้นส่วนของหน้าต่างที่แตกสลายกลายเป็นที่ติดอยู่ในใบหน้าของคนขับรถและลำคอ เขาสูญเสียการควบคุมรถและรถแล้วกลิ้งไปมาอยู่ด้านขวา ขบวนรถหยุดอยู่เบื้องหลังการเกิดอุบัติเหตุ จากหน้าต่างภาพถูกยิงที่สองรถบรรทุกเงินกับหัวของซัดดัมกับพวกเขาในทางของพวกเขาไปยังฐานของ บริษัท สำหรับการทำลาย. "พวกเขารู้ว่าเรากำลังจะมา" จ่าไบรอันในขณะที่เขากำลังช่วยของเขาคนหนึ่งได้รับการออกตะโกน ของรถหุ้มเกราะทำลายผ่านกระจกหน้ารถแตก. จากรถบรรทุกทหารสองคนแรกที่เดินเข้ามาใกล้ที่เกิดเหตุ. "ช่วยออกลงโทษที่เขาได้รับบาดเจ็บ" เขาเห่าที่ทหารสองคน "ส่วนที่เหลือของคุณเปิดไฟ เราจะปล่อยให้เมื่อเราได้รับการลงโทษออก. "สามสันนิษฐานว่าทหารยิงตำแหน่งและเริ่มยิง ตอนนี้ขบวนรถทั้งหมดถูกยิงที่หน้าต่าง ไฟของศัตรูลดลงอย่างมากในขณะที่เศษชิ้นส่วนของอาคารโดยรอบขบวนล้มลงกับพื้นภายใต้ยิงนาวิกโยธิน. "เซอร์โทจะตาย." "พาเขาออกไป!" "ผมไม่ได้! เขาติดอยู่! "" ผมพูดว่าจะพาเขาออก! เราจะไม่ทิ้งไม่มีใครอยู่เบื้องหลัง "จ่าไบรอันจะนำอาวุธของเขาไปที่ไหล่ของเขาและเริ่มยิงที่หน้าต่างอีกครั้ง." เซอร์เท้าซ้ายของเขาติดอยู่ระหว่างพวงมาลัยประตูและที่นั่ง และเราไม่สามารถเปิดประตู! "" ทำสิ่งที่คุณต้องทำ แต่ได้รับเขาออกจากที่นั่น! เราไม่ได้ออกโดยไม่เขา! "ไฟไหม้ศัตรูเกือบจะหยุด ภาพสุ่มถูกยิงขบวนจากท็อปส์ซูหลังคา โลภวิทยุจ่าไบรอันสั่งให้คนของเขาที่จะดำรงตำแหน่งของพวกเขา ในขณะเดียวกันภาคเอกชนในค่าใช้จ่ายของการลงโทษออกวิ่งไปที่รถบรรทุกของเขาและกลับมาพร้อมกับมีดยาว. "เซอร์ก็จะทำ" เขาบอกจ่าของเขาหลังจากที่ไม่กี่นาที จ่าไบรอันหยุดยิงและหันไปทหาร. เขาสังเกตเห็นมีดเปื้อนเลือดอยู่ในมือของทหารและกล่าวว่า "ย้ายลาของคุณไปยังรถบรรทุก! เราออกจากที่นี่! "ห้าทหารดำเนินการที่ร่างกายคนขับและตัดขาของเขาไปที่รถบรรทุกตามอย่างใกล้ชิดโดยจ่าไบรอันที่ไม่ได้ยิงอีกต่อไปเพียงแค่ตรวจสอบหน้าต่างด้วยนิ้วของเขาวางเบาๆ บนไก. หลังจากที่ ร่างกายลงโทษได้รับการโหลดบนรถบรรทุกที่เพื่อจ่าไบรอันขบวนเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง. "Go! Go! "เขาตะโกนมาจากด้านบนของปอดของเขา. พวกเขาเดินผ่านรถหุ้มเกราะเก่าของพวกเขา ยิงหยุด. "ไบรอันที่คุณกำลังทำร้ายฉัน!" เขาได้ยินเสียงของสุนิสาเหมือนอยู่ในความฝัน. "ปล่อยให้ไปของฉัน! ไบรอัน "เขามองไปทางซ้ายของเขาแต่ก็ไม่มีคนขับ บนเวทีในรูปแบบที่ถูกวางตัวสำหรับช่างภาพ มีแสงมากขึ้นในห้องโถงในขณะนี้ เขาเห็นใบหน้าของสุนิสาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดด้วยน้ำตาล้มลงแก้มของเธอ เท่านั้นแล้วเขาก็ตระหนักว่าเขาถูกบีบมือของเธอในของเขา เขาปล่อยให้มันไป แต่เธอไม่ได้ดึงมือเธอออกไป เธอปล่อยให้มันอยู่บนต้นขาของเขา เขาจ้องมองมาที่เธออยู่ในความสับสนและกล่าวว่าไม่มีอะไร ไม่ได้เป็นคำ. รุ่นที่ได้รับการออกจากเวที ขบวนพาเหรดแฟชั่นถูกกว่า ไฟทั้งหมดในห้องโถงถูกเปิดอยู่และผู้ชมลุกขึ้นและเดินไปที่ประตูดังสนทนาระหว่างตัวเอง. "ให้กลับบ้าน." สุนิสายืนขึ้นแตะไหล่ของไบรอันและยิ้มรอยยิ้มที่เจ็บปวด. * บีทีเอส - Bangko

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

เขาดีใจที่เขามี ไทย อินเดีย แฟน เมื่อทหารออกจากเขาไม่ต้องกลับไปอเมริกาอีกแล้วที่สงครามตามเขาไปทุกที่ ทุกวัน คุณจะเห็นบางอย่างเกี่ยวกับอิรัก มันอยู่รอบๆ ชาวอเมริกันประท้วงบนท้องถนน นักการเมืองโต้วาทีทางโทรทัศน์ คอลัมนิสต์เขียนในหนังสือพิมพ์ ท่านประธานให้สุนทรพจน์จากทำเนียบขาวคนที่พูดคุยเกี่ยวกับมันในขณะที่ทำช้อปปิ้งรายสัปดาห์ของพวกเขา เขาไม่ได้เกลียดสงคราม เขาสู้ เขาก็เกลียดคนที่เขาต่อสู้เพื่อ . . . . . .

อันที่จริงเขาโน้มน้าวตัวเองว่าเขาชอบงานของเขา มันเป็นสิ่งที่เขาใฝ่ฝันที่จะเป็นหนุ่มแอฟริกัน - อเมริกันบนถนนจนตาง ๆ ของเขา มันเป็นสิ่งที่เขาได้รับมันทั้งหมดที่เขาทำได้แต่เมื่อเขากลับไปบ้านไป เขาต้องการที่จะลืมเกี่ยวกับการฆ่าและการต่อสู้ เขาอยากใช้ชีวิตปกติ เขาต้องการที่จะลืมความรู้สึกของทริกเกอร์บนนิ้วของเขาทรายบนใบหน้าของเขา สารอะดรีนาลีนคงเกิดจากคิดว่าขบวนของเขาอาจเป็นเป้าหมายของระเบิดโจมตี เขาต้องการจะลืมมันทั้งหมด แต่ประเทศของเขาเองก็ไม่ยอมหลังจากติดต่อกัน 2 ใบใช้ในบ้านเกิดของเขา เขาไปทิ้งที่สามของเขาในประเทศไทย ซึ่งเขาได้พบและตกหลุมรักกับสาวเชื้อสายอินเดีย

เขาไม่ได้เห็นเธอมานานกว่า 5 เดือน และกำลังจะตายที่จะสัมผัสเธออีกครั้งในอ้อมแขนของเขาที่จะใช้เวลาคุณภาพกับเธอและลืม เกี่ยวกับสงครามในช่วงสามสัปดาห์ เขาได้รับอนุญาตให้อยู่ในเขตกรุงเทพมหานครเธอมักจะจัดกิจกรรมต่างๆให้ทำร่วมกัน และเขากำลังมองไปข้างหน้านั้น เงินไม่ใช่ปัญหา พวกเขาสามารถใช้จ่ายมากที่สุดเท่าที่พวกเขาต้องการ เพราะพวกเขารู้ดีว่า อาจจะไม่มีเวลาอีก บางที แทนที่จะแจ้งให้ทราบว่าเขามาหาเธอ เธอจะได้รับหนังสืออย่างเป็นทางการแจ้งว่า ไบรอัน ตายอย่างกล้าหาญ เพื่อประเทศของเขา .

ตอนนี้เธอมีบางอย่างที่พิเศษสำหรับเขา ในความเป็นจริงที่เธอมักจะมีอะไรที่พิเศษสำหรับเขา ในขณะที่เธอซ่อนอยู่ข้างหลังเธอมีตั๋วสองใบ เป็นของขวัญ ขณะที่รอเขาอาบน้ำเสร็จ เธอมั่นใจว่าเขาจะสิ้นความรักเซอร์ไพรส์เธอ

" มือของคุณแห้ง , ที่รัก ? " เธอถามด้วยรอยยิ้มของการวางแผนบนใบหน้าของเธอ .
" นี่มันกี่โมงแล้ว ?
" เขาตอบอย่างกังวล" ยกมือขึ้นก่อน "

เขารีบเช็ดมือให้แห้งบนผ้าขนหนูพันรอบเอว และเหมือนกับเด็กที่รอคอยของขวัญ , ขยายมือของเขา . . . . . .

" หลับตา "

เขาเชื่อฟัง ในชีวิตอื่น ๆของเขาที่เขาสั่ง แต่ที่นี่ เขาปล่อยให้เธอใช้ควบคุมสถานการณ์ เขารู้สึกถึงแสงที่ถูกวางไว้บนฝ่ามือเปิดของเขา เขาไม่ได้ลืมตาขึ้นทันทีเขารู้สึกว่านิ้วมือของเขา มือยังคงขยายพื้นผิวของชิ้นส่วนของกระดาษที่ยากที่เธอมีให้เขา .
" มันเป็นตั๋ว "
เมื่อเขาลืมตาขึ้นมา เธอกระโดดเข้าไปในแขนขาโอบรอบเอวของเขา สนับสนุนเธอด้วยกล้ามเนื้อแขนขวา เธอจูบเขาอย่างดูดดื่ม
" เดี๋ยว ! ให้ฉันดูที่ตั๋ว เรากำลังจะไปที่ไหน ? "

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.