It should have come as no surprise

It should have come as no surprise to me that Moby-Dick, a novel famous for being boring, was… well, boring. But it did, a little. I put too much faith, apparently, in the potential thrill of a madman’s swash-buckling adventures on the sea in pursuit of a living, breathing holy grail: the White Whale himself, a.k.a. Moby-Dick. And I indulged too far, it seems, in the comfort and relief of the novel’s opening chapters—which, if not exhilarating, are at least readable.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันควรจะได้มาเป็นไม่แปลกใจกับผมว่าโมบี้ดิ๊กเป็นนวนิยายที่มีชื่อเสียงในการเป็นที่น่าเบื่อเป็น ... ดี, น่าเบื่อ แต่มันก็เล็ก ๆ น้อย ๆ ผมศรัทธามากเกินไปเห็นได้ชัดในความตื่นเต้นในศักยภาพของคนบ้าของการผจญภัยซัดโก่งในทะเลในการแสวงหาของที่อยู่อาศัยที่หายใจจอกศักดิ์สิทธิ์: สีขาวปลาวาฬตัวเองอาคาโมบี้ดิ๊ก และฉันตามใจมากเกินไปที่ดูเหมือนว่าในความสะดวกสบายและการบรรเทาทุกข์ของนวนิยายเรื่องการเปิดบทซึ่งหากไม่ได้ทำให้ดีอกดีใจอย่างน้อยอ่าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันควรจะมาเป็นแปลกใจว่าโมบี้ ดิ๊กเป็นนวนิยายชื่อดังที่น่าเบื่อ . . . . . . . อืม น่าเบื่อ แต่มันก็เล็กน้อย ผมเชื่อแล้วว่าศักยภาพในความตื่นเต้นของการผจญภัยในทะเลซัดแบบคนบ้าในการแสวงหาของชีวิต , การหายใจจอกศักดิ์สิทธิ์ : วาฬขาวเอง หรือที่รู้จักในชื่อ โมบี้ดิ๊ก และฉันยังไกลเกินไป มันดูเหมือนในความโล่งของนวนิยายเปิดบท ซึ่งถ้าไม่ทำให้มีความสุข อย่างน้อยก็สามารถอ่านได้