rowsey 1997a, 1997b). If these find

rowsey 1997a, 1997b). If these findings are clinically
validated, then use of routine interventions designed to
reduce the temperature associated with fever may be
unwarranted.
Additional evidence for fever as an adaptive process comes
from several studies conducted with patients having a
diagnosis of sepsis. Bryant et al. (1971) and Weinstein et al.
(1983) found that patients with bacteraemia or fungaemia
who were able to mount a febrile response had a higher
survival rate than those who were not. The ability of a patient
with sepsis to react to this significant immune insult with a
febrile response has been associated with a survival rate
nearly double that in comparison with hypothermic patients
(Arons et al. 1999). Animal models have repeatedly shown
that fever is an important feature of the acute phase response,
and is associated with improved survival and shortened
duration of illness (Jiang et al. 2000). In one such study, Jiang
et al. (2000) induced bacterial peritonitis in mice and found
that those with febrile core temperatures had decreased
bacterial load and improved survival in comparison with
normothermic controls.
Further possible support for the notion of fever as an
adaptive process has been gained from studies examining the
response of infected patients treated with antipyretics.
Graham et al. (1990) found that patients treated with aspirin,
acetaminophen, and ibuprofen during infection with rhinovirus
had an extended period of viral shedding. Additionally,
Dorn et al. (1989) found that children with chicken pox given
acetaminophen have a significantly longer time to total
crusting of their lesions than those treated with a placebo.
These two studies, while not demonstrating a firm causal link
between non-treatment of fever and improved clinical
outcome, do provide additional support for the theory that
fever is beneficial to patients.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

rowsey 1997a, 1997b). If these findings are clinicallyvalidated, then use of routine interventions designed toreduce the temperature associated with fever may beunwarranted.Additional evidence for fever as an adaptive process comesfrom several studies conducted with patients having adiagnosis of sepsis. Bryant et al. (1971) and Weinstein et al.(1983) found that patients with bacteraemia or fungaemiawho were able to mount a febrile response had a highersurvival rate than those who were not. The ability of a patientwith sepsis to react to this significant immune insult with afebrile response has been associated with a survival ratenearly double that in comparison with hypothermic patients(Arons et al. 1999). Animal models have repeatedly shownthat fever is an important feature of the acute phase response,and is associated with improved survival and shortenedduration of illness (Jiang et al. 2000). In one such study, Jianget al. (2000) induced bacterial peritonitis in mice and foundthat those with febrile core temperatures had decreasedbacterial load and improved survival in comparison withnormothermic controls.Further possible support for the notion of fever as anadaptive process has been gained from studies examining theresponse of infected patients treated with antipyretics.Graham et al. (1990) found that patients treated with aspirin,acetaminophen, and ibuprofen during infection with rhinovirusของไวรัสส่องได้ นอกจากนี้Dorn et al. (1989) พบว่าเด็กที่ มีอีสุกอีใสให้acetaminophen ได้ยาวมากเวลารวมทั้งหมดcrusting ของตนได้มากกว่าผู้ที่รักษา ด้วยยาหลอกสองการศึกษานี้ ในขณะที่ไม่เห็นการเชื่อมโยงเชิงสาเหตุที่บริษัทระหว่างไม่รักษาไข้และทางคลินิกผล ให้การสนับสนุนเพิ่มเติมสำหรับทฤษฎีที่เป็นประโยชน์ต่อผู้ป่วยไข้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

rowsey 1997a, 1997b) หากผลการวิจัยทางการแพทย์เหล่านี้จะถูกตรวจสอบจากนั้นใช้การแทรกแซงประจำการออกแบบมาเพื่อลดอุณหภูมิที่เกี่ยวข้องกับการมีไข้อาจจะไม่มีเหตุผลหลักฐานเพิ่มเติมสำหรับไข้เป็นกระบวนการปรับตัวมาจากการศึกษาหลายแห่งดำเนินการกับผู้ป่วยที่มีการวินิจฉัยการติดเชื้อ ไบรอันท์และอัล (1971) (1983) ที่มีความสามารถที่จะยึดการตอบสนองที่มีไข้สูงกว่าอัตราการรอดตายมากกว่าผู้ที่ไม่ได้ ความสามารถของผู้ป่วยที่มีการติดเชื้อที่จะตอบสนองต่อการดูถูกภูมิคุ้มกันนี้อย่างมีนัยสำคัญกับการตอบสนองไข้มีความเกี่ยวข้องกับอัตราการอยู่รอดเกือบสองเท่าเมื่อเทียบกับผู้ป่วยภาวะhypothermia (Arons et al. 1999) rowsey 1997a, 1997b). If these findings are clinically
validated, then use of routine interventions designed to
reduce the temperature associated with fever may be
unwarranted.
Additional evidence for fever as an adaptive process comes
from several studies conducted with patients having a
diagnosis of sepsis. Bryant et al. (1971) and Weinstein et al.
(1983) found that patients with bacteraemia or fungaemia
who were able to mount a febrile response had a higher
survival rate than those who were not. The ability of a patient
with sepsis to react to this significant immune insult with a
febrile response has been associated with a survival rate
nearly double that in comparison with hypothermic patients
(Arons et al. 1999). Animal models have repeatedly shown
that fever is an important feature of the acute phase response,
and is associated with improved survival and shortened
duration of illness (Jiang et al. 2000). In one such study, Jiang
et al. (2000) induced bacterial peritonitis in mice and found
that those with febrile core temperatures had decreased
bacterial load and improved survival in comparison with
normothermic controls.
Further possible support for the notion of fever as an
adaptive process has been gained from studies examining the
response of infected patients treated with antipyretics.
Graham et al. (1990) found that patients treated with aspirin,
acetaminophen, and ibuprofen during infection with rhinovirus
had an extended period of viral shedding. Additionally,
Dorn et al. (1989) found that children with chicken pox given
acetaminophen have a significantly longer time to total
crusting of their lesions than those treated with a placebo.
These two studies, while not demonstrating a firm causal link
between non-treatment of fever and improved clinical
outcome, do provide additional support for the theory that
fever is beneficial to patients.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

rowsey 1997a 1997b , ) ถ้าพบเหล่านี้เป็น clinically
) แล้วใช้ตามปกติ หรือออกแบบ

ลดอุณหภูมิที่เกี่ยวข้องกับไข้อาจจะไม่
.
หลักฐานเพิ่มเติมสำหรับไข้เป็นกระบวนการปรับตัวมา
จากหลายการศึกษากับผู้ป่วยที่มีการวินิจฉัยการติดเชื้อ
. ไบรอัน et al . ( 1971 ) และ Weinstein et al .
( 1983 ) พบว่าผู้ป่วย bacteraemia หรือ fungaemia
ที่สามารถติดจากการมีอัตราการรอดตายสูงกว่า
กว่าผู้ที่ไม่ได้ ความสามารถของผู้ป่วยที่มีการติดเชื้อ
ตอกกลับไปดูถูกภูมิคุ้มกันนี้สำคัญกับ
คำตอบเดียวกัน มีความสัมพันธ์กับอัตราการรอดตาย

เกือบสองเท่าเมื่อเทียบกับผู้ป่วยไฮโปเธอร์มิค ( อาโรนส์ et al . 1999 )รูปแบบสัตว์ได้แสดงซ้ํา
ที่ไข้เป็นคุณลักษณะสำคัญของการตอบสนองในระยะเฉียบพลัน และจะเกี่ยวข้องกับความอยู่รอด

ดีขึ้นและสั้นระยะเวลาที่เจ็บป่วย ( เจียง et al . 2000 ) ในการศึกษาดังกล่าวอย่างใดอย่างหนึ่ง , เจียง
et al . ( 2000 ) และเยื่อบุช่องท้องอักเสบแบคทีเรียในหนู และพบว่า ผู้ที่มีอุณหภูมิสูง

แบคทีเรียไข้ลดลงโหลด และการอยู่รอดดีขึ้นในการเปรียบเทียบกับ
การควบคุม normothermic .
สนับสนุนที่สุดเพิ่มเติมสำหรับความคิดของไข้เป็นกระบวนการปรับตัวได้ถูกรับ

จากการศึกษาตรวจสอบการตอบสนองของผู้ป่วยติดเชื้อที่ได้รับการรักษาด้วยยาลดไข้ .
เกรแฮม et al . ( 1990 ) พบว่าผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาด้วยแอสไพรินและไอบูโปรเฟน
acetaminophen ในระหว่างการติดเชื้อกับไรโนไวรัส
ได้ขยายระยะเวลาของไวรัสส่อง . นอกจากนี้
โดรน et al .( 1989 ) พบว่า เด็กที่มีโรคฝีไก่ให้
อะเซตามิโนเฟนมีเวลาอย่างมากอีกทั้งตกสะเก็ดแผลของพวกเขากว่า

การรักษาด้วยยาหลอก ทั้งสองศาสตร์ ในขณะที่ไม่แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์เชื่อมโยงระหว่างบริษัท
ไม่ใช่การรักษาไข้และปรับปรุงคลินิก
ผล ทําให้การสนับสนุนเพิ่มเติมสำหรับทฤษฎีที่
ไข้เป็นประโยชน์ต่อผู้ป่วย