ABSTRACTSugarcane (Saccharum sp.) c

ABSTRACT
Sugarcane (Saccharum sp.) crop is habitat of more than 1500 species of insects in the sugar
world. Amongst these borers like Scirpophaga excerptalis, Chilo infuscatellus, Emmalocera
depresella, Acigona steniellus and sucking insect pest Pyrilla perpusilla are major
devastators to cause considerable loss in yield and quality of the crop. In our country primary
and secondary insect pests species identified were 11, while parasites and predators species
were 14 in cane fields. Studies revealed that with 75 % infestation of borers, sucrose recovery
was 52 % lower. Field data on infestation of Pyrilla perpusilla showed that decline in cane
yield was 18%. Biocontrol of insect pest of sugarcane crop through artificial rearing of
Trichogramma chilonis was initiated from 1999 and for Chrysoperla carnea from 2002 at the
institute. Results of the field studies revealed that under unreleased area of Trichogramma
chilonis, the infestation of borers was 11.65% and in the released area it was 2.74 %. The
acreage covered with the released of the parasites was more than 50 thousands from last five
years in cane growing areas of Shakarganj Mills. It was observed that under controlled
conditions Chrysoperla carnea larvae predated 80% eggs of Pyrilla perpusilla. Efficiency of
biocontrol of the insect pest can be improved only with integrated management practices of
the crop identified, these are resistant varieties, alternate planting dates, trash blanketing of
ratoon crop, early harvesting, balanced fertigation, pest-free seed cane and field monitoring.
INTRODUCTION
More than 1500 species of insects feed on sugarcane plant recorded throughout the world
(Box, 1953). A list of about 800 records of parasitoids, predators and pathogens of the 24
key moth borers in Asia and the Indian Ocean islands was complied, with information on the
host stage they attack, host plant or crop and country of record (Sallaman and Allosopp,
2005). It was reported that about 48 species from Indo-Pakistan subcontinent feed on crop
(Rehman, 1942). About a dozen of important insects pests have been mentioned from
Pakistan (Chaudhry and Ansari, 1988) as well as from province of Sindh (Naqvi, 1975).
Amongst them, the borers and leafhoppers are major devastators; those consequently reduce
the quality and quantity of cane and cane sugar. Biological control is extensively used in the
sugarcane growing regions of South America. In Brazil, the tachinid larval parasitoids,
Metagonistylum minense (Tns.) and Paratheresia claripalpis (Wulp.) and the braconid
Cotesia flavipes (Cameron) have been routinely released for the control of D. saccharalis
(IS). Since 1988, parasitoid releases have reduced the infestation intensity from as high as
10% to an average, in 1994 to about 3% (Anon, 1997). Similarly in Venezuela, Diatraea spp.
occurring there were no longer considered of consequence because of good biological
control. This has been achieved initially by releasing the larval parasitoid M. minense. Later,
C. flavipes was released providing more effective control. It was observed that 16%
infestation was recorded in 1947 and in 1996 this infection was only 2% (Salazar, 1997). In
Colombia, artificially reared larval parasitoids M. minense and P. claripalpis have been
15
effective against D. saccharalis and D. indigenella. Egg parasitoids have also been released.
Both Trichogramma pretiosum (Riley) and T. exiguum have been released; however, no field
recoveries have been made of T. pretiosum. (Gomez, 1995). In Mexico, biological control is
one of several strategies adopted for the control of borer complex, which comprises three
species of a Diatraea as well as E. loftini. The indigenous parasitoid, Allorhogas
pyralophagus (Marsh), has limited impact, but releases of M. minense have had some
influence on damage (Pantoja, 1997). In North America, recent attempts have focused on two
species of Cotesia, viz: C. flavipes and C. chilonis (Ishii). Although these parasitoids have not
yet become established, levels of parasitism by C. flavipes and C. chilonis were as high as
15% and 55%, respectively (White and Regan, 1999).
There are many borers of sugarcane in the Far East and Australian region. Releasing the egg
parasitoid T. chilonis reduced infestations of the borer Argyroploce schistaceana (Sn.) in
Taiwan. Other examples include> 80% parasitism of late instar larvae of the borer S.
grisescens in Papua New Guinea by C. flavipes, and the effective parasitism of Chilo
infuscatellus (Sn.) by Trichogramma sp. in Indonesia (Conlong, 1994a). An extensive
biological control programme has been implemented against E. saccharina in South Africa.
While in many cases successful laboratory rearing has been achieved and field recoveries
made; however, their impact on crop damage has not been clear. Currently, the tachinid
parasitoid Sturmiopsis parasitica (Curr.) has been released and recoveries have been made
(Conlong, 1994b). Similarly, a large programme was developed in Mauritius against C.
sacchariphagus. Since 1939, 30 egg, larval and pupal parasitoids were introduced into
Mauritius against this borers. However, only Xanthopimpla stemmator (Thun.) and
Trichospilus diatraeae became established, and neither had an impact on the borer (Conlong,
1998c). It was reported that in Egypt egg parasitoid Trichogramma lnescens (West)
contributed significantly to the control of this borers. A reduction in the infestation level of
between 50% and 60% was achieved at a release rate of 20 000-30 000 per feddan (1 feddan
= 0.42 ha) (Williams, 1983).
Different management practices have been applied to borer control in various regions of
sugarcane world. Host plant resistance is an important component of any strategy aimed at
reducing the economic impact of crop pests. It is based on three factors: antibiosis,
antixenosis, and tolerance (Dent, 1991). Antibiosis is based on the plant inhibiting the
development of the feeding insect, while antixenosis acts by influencing adult and / larval
behaviour on the surface of the host plant. Most studies have focused on antibiosis, although
pubescence in sugarcane can be important (Sosa, 1988). Selecting planting date was to reduce
damage to the crop caused by S. cretica in the Sudan (Amin, 1988). Moreover, crops planted
towards the end of the dry season in Papua New Guinea tended to be more heavily attacked
by Sesamia grisescens, so this practice is now avoided. The planting of a trap crop of maize
was shown to influence infestations of S. calamistis in Mauritius (Williams, 1983 and Khan
et al., 1997). Early harvesting and balanced fertilization has reduced the impact of E.
saccharina on sugarcane in South Africa (Carnegie, 1981). However, no clear effect of
burning the crop at harvest has been proven, unless the crop is severely infested and has
suffered drought stress. Under these conditions, trash-blanketing field can reduce damage in
the ratooning crop. Using non-infested seed materials when planting is an important aspect
of crop hygiene that can help reduce the possibility of a pest becoming established in a crop
(Kuppen and Leslie, 1999). In Guyana, it was reported that flash flooding insect pest of
sugarcane crop fields for 48 h 2-3 weeks after harvest is the most common procedure used
against Castniomera licus (Drury) (Duke and Eastwood, 1997). Whatever the monitoring
method used, depend on the level of precision and evaluating the results (Southwood, 1975).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทคัดย่อตัดอ้อย (sp.กำแพงแสน) เป็นอยู่อาศัยของแมลงในน้ำตาลมากกว่า 1500 ชนิดโลก หมู่นี้ borers เช่น Scirpophaga excerptalis, Chilo infuscatellus, Emmaloceradepresella, Acigona steniellus และดูด perpusilla Pyrilla แมลงศัตรูพืชเป็นหลักdevastators ทำให้เกิดการสูญเสียมากในผลผลิตและคุณภาพของพืชผล ในประเทศของเราหลักและศัตรูพืชแมลงสองชนิดที่ระบุถูก 11 ในขณะที่พันธุ์ล่าและปรสิต14 ในเท้าได้ เปิดเผยการศึกษาที่ มี 75% รบกวนของ borers กู้คืนซูโครสไม่ต่ำกว่า 52% ฟิลด์ข้อมูลรบกวนของ Pyrilla perpusilla พบลดลงที่เท้าผลตอบแทน 18% ได้ Biocontrol ของแมลงศัตรูพืชของพืชอ้อยผ่านเทียมแม่Trichogramma chilonis เริ่ม จากปี 1999 และ carnea Chrysoperla ตั้งแต่ปี 2545 ในการสถาบัน เปิดเผยผลการศึกษาฟิลด์ที่ภายใต้พื้นที่ unreleased Trichogrammachilonis รบกวนของ borers เป็น 11.65% และในพื้นที่ออก เป็น 2.74% ที่acreage มีออกกับถูกพันกว่า 50 จากห้าสุดท้ายเท้าปีในพื้นที่เจริญเติบโตของโรงงาน Shakarganj ที่สังเกตได้ว่า ภายใต้ควบคุมสภาพตัวอ่อน carnea Chrysoperla predated ไข่ 80% ของ Pyrilla perpusilla ประสิทธิภาพของbiocontrol แมลงแมลงสามารถปรับปรุงได้ ด้วยวิธีบริหารจัดการแบบบูรณาการของพืชที่ระบุ เหล่านี้จะทนพันธุ์ วัน ปลูกทดแทนถังขยะ blanketing ของratoon พืช ต้นเก็บเกี่ยว เก็บ fertigation เนื่องจากสมดุล เท้าเมล็ดพันธุ์ที่ปราศจากศัตรูพืช และตรวจสอบฟิลด์แนะนำพันธุ์แมลงกินพืชอ้อยบันทึกทั่วโลกกว่า 1500(กล่อง 1953) รายการของเรกคอร์ประมาณ 800 parasitoids ล่า และโรค 24borers moth ที่สำคัญในภูมิภาคเอเชียและหมู่เกาะในมหาสมุทรอินเดียถูกกำกับ ข้อมูลในการโฮสต์ระยะพวกเขาโจมตี โฮสต์พืช หรือพืช และประเทศของคอร์ด (Sallaman และ Allosopp2005) นั้นก็มีรายงานว่า ประมาณ 48 ชนิดจากอนุทวีปอินโดปากีสถานกินพืช(Rehman ปี 1942) มีการกล่าวถึงเกี่ยวกับโหลของสำคัญแมลงศัตรูพืชจากปากีสถาน (Chaudhry และรี 1988) ได้ดีเนื่องจากจังหวัด Sindh (Naqvi, 1975)หมู่พวกเขา borers และเพลี้ยเป็นหลัก devastators ดังนั้นผู้ที่ลดคุณภาพและปริมาณของเท้าและน้ำตาล ควบคุมที่มีใช้อย่างกว้างขวางในการอ้อยเจริญเติบโตของอเมริกาใต้ ในบราซิล tachinid larval parasitoidsMetagonistylum minense (นอก.) และ Paratheresia claripalpis (Wulp.) และ braconidCotesia flavipes (Cameron) ได้เป็นประจำออกควบคุมของ D. saccharalis(ได้) ตั้งแต่ 1988 รุ่น parasitoid ได้ลดความรุนแรงทำลายจากสูง10% ให้โดยเฉลี่ย ในปี 1994 ประมาณ 3% (Anon, 1997) ในทำนองเดียวกันประเทศเวเนซุเอลา โอ Diatraeaเกิดขึ้นมีได้ไม่ถือของสัจจะ เพราะทางชีวภาพที่ดีควบคุม นี้ได้รับความตอนแรก โดยปล่อย parasitoid larval minense เมตร ภายหลังC. flavipes ถูกปล่อยออกมาให้การควบคุมมีประสิทธิภาพมากขึ้น มันถูกพบว่า 16%รบกวนถูกบันทึก ใน 1947 และ ในปี 1996 ติดเชื้อนี้ได้เพียง 2% (Salazar, 1997) ในโคลัมเบีย เหือดผลิตภัณฑ์ parasitoids larval ม. minense และ P. claripalpis15มีประสิทธิภาพกับ D. saccharalis และ D. indigenella นอกจากนี้ยังมีการเปิดตัวไข่ parasitoidsPretiosum Trichogramma (Riley) และต. exiguum จะออก อย่างไรก็ตาม ไม่มีเขตข้อมูลได้ทำการ recoveries ของ pretiosum ต. (เมซ 1995) ในประเทศเม็กซิโก ควบคุมได้หนึ่งในกลยุทธ์ต่าง ๆ นำมาใช้สำหรับการควบคุมซับซ้อน borer ซึ่งประกอบด้วย 3พันธุ์ Diatraea เป็น loftini ตะวันออก พื้น parasitoid, Allorhogaspyralophagus (มาร์ช), มีจำกัดผลกระทบ แต่รุ่น minense เมตรมีบางอิทธิพลในความเสียหาย (Pantoja, 1997) ในอเมริกาเหนือ ครั้งล่าสุดได้เน้น 2พันธุ์ Cotesia, viz: C. flavipes และ C. chilonis (Ishii) แม้ว่า parasitoids เหล่านี้ไม่ได้ยัง กลายเป็นก่อตั้ง ระดับของ parasitism C. chilonis และ C. flavipes ได้สูง15% และ 55% ตามลำดับ (ไวท์และต 1999)มีหลาย borers อ้อยในภูมิภาคตะวันออกไกลและออสเตรเลีย ปล่อยไข่parasitoid chilonis ต.ลด infestations ของ borer Argyroploce schistaceana (Sn.) ในไต้หวัน ตัวอย่างอื่น ๆ ได้แก่ > 80% parasitism ของ instar ตัวอ่อนที่ปลายของ borer s ได้grisescens ในปาปัวนิวกินี โดย C. flavipes, parasitism ประสิทธิภาพของ Chiloinfuscatellus (Sn.) โดย Trichogramma sp.ในอินโดนีเซีย (Conlong, 1994a) การมีการใช้โปรแกรมควบคุมกับ saccharina E. ในแอฟริกาใต้ในขณะที่ในหลายกรณี ปฏิบัติการประสบความสำเร็จในการเพาะเลี้ยงแล้วทำได้ และฟิลด์ recoveriesทำ อย่างไรก็ตาม ในความเสียหายของพืชผลไม่ได้ชัดเจน ปัจจุบัน tachinidออก parasitoid Sturmiopsis parasitica (สกุล.) และได้ทำ recoveries(Conlong, 1994b) ในทำนองเดียวกัน โครงการขนาดใหญ่ได้รับการพัฒนาในมอริเชียสกับซีsacchariphagus สึ ไข่ 30, parasitoids larval และ pupal ถูกนำเข้าสู่มอริเชียสกับ borers นี้ อย่างไรก็ตาม เท่านั้น Xanthopimpla stemmator (ทูน.) และTrichospilus diatraeae กลายเป็นก่อตั้ง และไม่มีผลกระทบใน borer (Conlongปี 1998 ซี) มันเป็นรายงานว่า อียิปต์ไข่ Trichogramma lnescens parasitoid (ตะวันตก)ส่วนอย่างมากในการควบคุมของ borers นี้ ลดระดับการรบกวนระหว่าง 50 และ 60% สำเร็จในอัตราปล่อย 20 000 30 000 ต่อ feddan (1 feddan= 0.42 ฮา) (วิลเลียมส์ 1983)ได้ใช้วิธีบริหารจัดการที่แตกต่างกันเพื่อควบคุม borer ในภูมิภาคต่าง ๆ ของเวิลด์อ้อย ความต้านทานของพืชโฮสต์เป็นส่วนประกอบสำคัญของกลยุทธ์การมุ่งลดผลกระทบทางเศรษฐกิจของพืชศัตรูพืช มันขึ้นอยู่กับปัจจัย 3 ประการ: antibiosisantixenosis และยอมรับ (เด็นท์ 1991) Antibiosis ใช้ inhibiting พืชแมลงอาหาร ในขณะที่ antixenosis หน้าที่ โดยผู้ใหญ่ที่มีอิทธิพลต่อการพัฒนา และ / larvalพฤติกรรมบนพื้นผิวของโฮสต์ การศึกษาส่วนใหญ่ได้เน้น antibiosis แม้ว่าpubescence ในอ้อยสามารถสำคัญ (โซซ่า 1988) เลือกวันที่ปลูกเป็นการ ลดความเสียหายต่อพืชผลที่เกิดจาก S. cretica ในซูดาน (เสื้อผ้าของ 1988) นอกจากนี้ พืชที่ปลูกสิ้นฤดูแล้งในปาปัวนิวกินีมีแนวโน้มการถูกโจมตีมากกว่าโดย Sesamia grisescens ดังนั้นแบบฝึกหัดนี้เป็นขณะนี้หลีกเลี่ยง การปลูกพืชเป็นกับดักของข้าวโพดแสดงอิทธิพล infestations ของ S. calamistis ในมอริเชียส (วิลเลียมส์ 1983 และคันและ al., 1997) ก่อนเก็บเกี่ยวและสมดุลในปัจจุบันได้มีลดผลกระทบของอีsaccharina บนอ้อยในแอฟริกาใต้ (คาร์เนกี 1981) อย่างไรก็ตาม ไม่มีผลที่ชัดเจนของเขียนพืชผลที่เก็บเกี่ยวได้รับการพิสูจน์ ยกเว้นพืชเป็นรบกวนอย่างรุนแรง และมีประสบภัยแล้งความเครียด ภายใต้เงื่อนไขเหล่านี้ ฟิลด์ blanketing ขยะสามารถลดความเสียหายในพืชผล ratooning ใช้วัสดุไม่รบกวนเมล็ดเมื่อปลูกเป็นข้อมูลด้านต่าง ๆ ที่สำคัญของสุขอนามัยพืชซึ่งสามารถช่วยลดความเป็นไปได้ของพืชที่เป็นการก่อตั้งขึ้นในการครอบตัด(Kuppen และเลสลี่ 1999) ในกายอานา มันเป็นรายงานที่แฟลชแมลงเพสท์น้ำท่วมของอ้อยพืชฟิลด์สำหรับ 48 h 2-3 สัปดาห์หลังจากเก็บเกี่ยวเป็นขั้นตอนทั่วไปที่ใช้กับ Castniomera licus (ร้าน) (ดุ๊คและอีสต์วูด 1997) สิ่งตรวจสอบวิธีใช้ ขึ้นอยู่กับระดับของความแม่นยำและการประเมินผล (Southwood, 1975)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทคัดย่ออ้อย (Saccharum Sp.) การเพาะปลูกเป็นที่อยู่อาศัยกว่า 1,500 ชนิดของแมลงในน้ำตาลโลก ในบรรดา borers เหล่านี้เช่น excerptalis Scirpophaga, Chilo infuscatellus, Emmalocera depresella, steniellus Acigona และดูดแมลงศัตรู Pyrilla perpusilla เป็นหลักDevastators ที่จะทำให้เกิดการสูญเสียอย่างมากในผลผลิตและคุณภาพของพืช หลักในประเทศของเราและแมลงศัตรูพืชชนิดระบุรอง 11 ขณะที่ปรสิตและล่าสายพันธุ์ที่ 14 ในด้านอ้อย การศึกษาแสดงให้เห็นว่ามีการรบกวน 75% ของ borers กู้น้ำตาลซูโครส52% ต่ำ ข้อมูลภาคสนามในการทำลายของ Pyrilla perpusilla แสดงให้เห็นว่าการลดลงของอ้อยผลผลิต18% Biocontrol ของแมลงศัตรูพืชอ้อยผ่านการเลี้ยงเทียมTrichogramma chilonis ได้ริเริ่มขึ้นจากปี 1999 และสำหรับแมลงช้างปีกใสจาก 2002 ที่สถาบัน ผลการศึกษาภาคสนามพบว่าภายใต้พื้นที่ของอาคิโอะ Trichogramma chilonis, ทำลายของหนอนเจาะเป็น 11.65% และในพื้นที่ที่ปล่อยออกมามันเป็น 2.74% เอเคอร์ปกคลุมด้วยที่ปล่อยออกมาของปรสิตได้มากกว่า 50 พันห้าที่ผ่านมาจากปีที่ผ่านมาในพื้นที่ปลูกอ้อยของShakarganj Mills มันถูกตั้งข้อสังเกตว่าภายใต้การควบคุมสภาพตัวอ่อนแมลงช้างปีกใสฟิก 80% ไข่ Pyrilla perpusilla ประสิทธิภาพของการควบคุมทางชีวภาพของแมลงศัตรูพืชได้ดีขึ้นเพียงกับการปฏิบัติแบบบูรณาการการบริหารจัดการของพืชที่ระบุเหล่านี้เป็นพันธุ์ที่ทนต่อวันปลูกสลับblanketing ถังขยะของพืชอ้อยตอการเก็บเกี่ยวในช่วงต้นfertigation สมดุลอ้อยเมล็ดศัตรูพืชฟรีและการตรวจสอบสนามบทนำมากกว่า 1,500 ชนิดของแมลงกินพืชอ้อยบันทึกทั่วโลก (กล่อง, 1953) รายการประมาณ 800 บันทึกของตัวเบียนล่าและเชื้อโรคจาก 24 borers ผีเสื้อที่สำคัญในเอเชียและหมู่เกาะในมหาสมุทรอินเดียได้รับการปฏิบัติที่มีข้อมูลเกี่ยวกับขั้นตอนการโฮสต์ที่พวกเขาโจมตีพืชหรือพืชผลและประเทศของการบันทึก(Sallaman และ Allosopp, 2005) มีรายงานว่าประมาณ 48 สายพันธุ์จากอินโดปากีสถานฟีดในทวีปพืช(เรห์, 1942) เกี่ยวกับโหลของศัตรูพืชแมลงที่สำคัญได้รับการกล่าวถึงจาก. ปากีสถาน (ชอมและซารี, 1988) รวมทั้งจากจังหวัดฮ์ (Naqvi, 1975) ในหมู่พวกเขา, borers และเพลี้ยจักจั่นที่มี Devastators สำคัญ เหล่านั้นจึงลดคุณภาพและปริมาณอ้อยและน้ำตาลทราย การควบคุมทางชีวภาพถูกนำมาใช้อย่างกว้างขวางในพื้นที่ปลูกอ้อยของทวีปอเมริกาใต้ ในบราซิลเบียนตัวอ่อน tachinid, Metagonistylum minense (Tns.) และ Paratheresia claripalpis (Wulp.) และ braconid Cotesia flavipes (คาเมรอน) ได้รับการปล่อยตัวเป็นประจำสำหรับการควบคุมของดี saccharalis (IS) ตั้งแต่ปี 1988, ข่าวเบียนมีการลดความเข้มของการรบกวนจากที่สูงถึง10% กับค่าเฉลี่ยในปี 1994 ถึงประมาณ 3% (อานนท์, 1997) ในทำนองเดียวกันในเวเนซุเอลา Diatraea spp. ที่เกิดขึ้นมีได้รับการพิจารณาไม่ได้ผลเพราะทางชีวภาพที่ดีการควบคุม นี้ได้รับการประสบความสำเร็จครั้งแรกโดยการปล่อยตัวอ่อนแมลงเบียนเมตร minense ต่อมาซี flavipes ได้รับการปล่อยตัวให้การควบคุมที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น มันถูกตั้งข้อสังเกตว่า 16% รบกวนถูกบันทึกไว้ในปี 1947 และในปี 1996 การติดเชื้อนี้เป็นเพียง 2% (ซัลลาซาร์, 1997) ในโคลัมเบียเลี้ยงตัวอ่อนเทียมเบียนเมตร minense และ claripalpis พีได้รับ 15 ที่มีประสิทธิภาพต่อดี saccharalis และ D indigenella แตนเบียนไข่ได้รับการปล่อยตัวออก. ทั้งสอง Trichogramma pretiosum (ไรลีย์) และที exiguum ได้รับการปล่อยตัว; แต่ข้อมูลไม่กลับคืนได้รับการทำที pretiosum (โกเมซ, 1995) ในเม็กซิโกการควบคุมทางชีวภาพเป็นหนึ่งในหลายกลยุทธ์ที่นำมาใช้สำหรับการควบคุมของหนอนเจาะที่ซับซ้อนซึ่งประกอบด้วยสามชนิดของDiatraea เช่นเดียวกับอี loftini เบียนพื้นเมือง Allorhogas pyralophagus (มาร์ช) มีผลกระทบ จำกัด แต่รุ่นเอ็ม minense มีบางอิทธิพลต่อความเสียหาย(Pantoja, 1997) ในทวีปอเมริกาเหนือความพยายามที่ผ่านมาได้มุ่งเน้นไปที่สองสายพันธุ์ของ Cotesia ได้แก่ : C. flavipes และ C chilonis (อิชิ) แม้ว่าเบียนเหล่านี้ยังไม่เป็นที่ยังไม่เป็นที่ยอมรับระดับของปรสิตโดย C. flavipes และ C chilonis สูงถึง 15% และ 55% ตามลำดับ (สีขาวและสี Regan, 1999). มีจำนวนมาก borers อ้อยในตะวันออกไกลและ ภูมิภาคออสเตรเลีย ปล่อยไข่เบียนตัน chilonis ลดการระบาดของหนอนเจาะ Argyroploce schistaceana (Sn.) ในไต้หวัน ตัวอย่างอื่น ๆ ได้แก่ > 80% เบียนของตัวอ่อนวัยที่ปลายของหนอนเจาะเอสgrisescens ในปาปัวนิวกินีโดย flavipes ซีและปรสิตที่มีประสิทธิภาพของ Chilo infuscatellus (Sn.) โดย Trichogramma SP ในประเทศอินโดนีเซีย (Conlong, 1994a) กว้างขวางโปรแกรมควบคุมทางชีวภาพได้รับการดำเนินการกับอี Saccharina ในแอฟริกาใต้. ในขณะที่ในหลาย ๆ กรณีที่เลี้ยงในห้องปฏิบัติการที่ประสบความสำเร็จได้รับความสำเร็จและการกลับคืนสนามทำ; แต่ผลกระทบต่อพืชผลเสียหายไม่ได้รับความชัดเจน ปัจจุบัน tachinid เบียน Sturmiopsis parasitica (ฟี้.) ได้รับการเผยแพร่และการกลับคืนได้รับการทำ(Conlong, 1994b) ในทำนองเดียวกันซึ่งเป็นโปรแกรมที่มีขนาดใหญ่ได้รับการพัฒนาในประเทศมอริเชียสกับซีsacchariphagus นับตั้งแต่ปี 1939 ที่ 30 ไข่เบียนตัวอ่อนดักแด้และถูกนำเข้ามาในประเทศมอริเชียสกับborers นี้ แต่เพียง Xanthopimpla stemmator (ทูน.) และTrichospilus diatraeae กลายเป็นที่ยอมรับและไม่มีผลกระทบต่อหนอนเจาะ (ที่ Conlong, 1998c) มีรายงานว่าในอียิปต์แตนเบียนไข่ Trichogramma lnescens (ตะวันตก) มีส่วนสำคัญในการควบคุมหนอนเจาะนี้ ลดลงอยู่ในระดับของการรบกวนระหว่าง 50% และ 60% ประสบความสำเร็จในการเปิดตัวของอัตรา 20 000-30 000 ต่อ feddan (1 feddan = 0.42 ฮ่า) ​​(วิลเลียมส์, 1983). การจัดการที่แตกต่างกันได้ถูกนำไปใช้ในการควบคุมหนอนเจาะ ภูมิภาคต่างๆของโลกอ้อย ต้านทานพืชเป็นองค์ประกอบที่สำคัญของกลยุทธ์การใด ๆ ที่มุ่งเป้าไปที่การลดผลกระทบทางเศรษฐกิจของศัตรูพืชพืช มันขึ้นอยู่กับปัจจัยที่สาม: antibiosis, antixenosis และความอดทน (บุ๋ม 1991) antibiosis จะขึ้นอยู่กับพืชยับยั้งการพัฒนาของแมลงให้อาหารในขณะที่การกระทำantixenosis โดยที่มีอิทธิพลต่อผู้ใหญ่และ / ตัวอ่อนพฤติกรรมบนพื้นผิวของพืชที่ การศึกษาส่วนใหญ่ได้มุ่งเน้นไป antibiosis แม้ว่าขบเผาะในอ้อยสามารถที่สำคัญ(โสสะ 1988) เลือกวันปลูกเพื่อลดความเสียหายให้กับพืชที่เกิดจากเอส cretica ในซูดาน (อามิน, 1988) นอกจากนี้การปลูกพืชในช่วงปลายฤดูแล้งในปาปัวนิวกินีมีแนวโน้มที่จะถูกโจมตีมากขึ้นโดยgrisescens Sesamia ดังนั้นการปฏิบัตินี้จะหลีกเลี่ยงในขณะนี้ การปลูกพืชกับดักของข้าวโพดถูกนำมาแสดงที่มีอิทธิพลต่อการระบาดของเอส calamistis ในประเทศมอริเชียส (วิลเลียมส์ปี 1983 และข่าน et al., 1997) เก็บเกี่ยวในช่วงต้นและการปฏิสนธิสมดุลได้ลดผลกระทบของอีSaccharina อ้อยในแอฟริกาใต้ (คาร์เนกี, 1981) แต่ไม่มีผลกระทบที่ชัดเจนของการเผาไหม้พืชที่เก็บเกี่ยวได้รับการพิสูจน์เว้นแต่พืชเป็นที่รบกวนอย่างรุนแรงและได้รับความเดือดร้อนจากภัยแล้งความเครียด ภายใต้เงื่อนไขเหล่าฟิลด์ถังขยะปกคลุมสามารถลดความเสียหายในพืช ratooning โดยใช้วัสดุที่เมล็ดพันธุ์ที่ไม่รบกวนเมื่อปลูกเป็นสิ่งสำคัญของสุขอนามัยพืชที่สามารถช่วยลดความเป็นไปได้ของศัตรูพืชที่กลายเป็นที่จัดตั้งขึ้นในการเพาะปลูก(Kuppen และเลสลี่, 1999) ในกายอานามีรายงานว่าน้ำท่วมแฟลชแมลงศัตรูพืชของพืชไร่อ้อย 48 ชั่วโมง 2-3 สัปดาห์หลังการเก็บเกี่ยวเป็นขั้นตอนที่ใช้กันมากที่สุดกับCastniomera licus (Drury) (ดยุคและอีสต์วู้ด, 1997) สิ่งที่ตรวจสอบวิธีการที่ใช้ขึ้นอยู่กับระดับของความแม่นยำและการประเมินผล (ใจอ่อน, 1975)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อ้อยนามธรรม
( อ้อย sp . ) เป็นแหล่งที่อยู่อาศัยของพืชมากกว่า 1500 ชนิดของแมลงในน้ำตาลโลก

ในหมู่เหล่านี้เช่นหนอนเจาะ scirpophaga excerptalis , Chilo infuscatellus emmalocera
, depresella acigona , steniellus และดูดแมลงศัตรูพืช pyrilla perpusilla เป็นหลัก
devastators ทำให้เกิดการสูญเสียมากในผลผลิตและคุณภาพของพืช ในหลักของประเทศ
ของเราและมัธยมศึกษาแมลงศัตรูพืชชนิดระบุจำนวน 11 , ในขณะที่ปรสิตและนักล่าสายพันธุ์
อายุ 14 ปีในด้านอ้อย การศึกษาพบว่า 75 % มาอยู่ที่ 52 borers
การกู้คืนซูโครสลดลง . เขตข้อมูลที่มาของ pyrilla perpusilla พบว่าลดลงในอ้อย
เป็น 18 % ไบโอคอนโทรลของแมลงศัตรูอ้อย ปลูกเลี้ยง
ผ่านประดิษฐ์ไตรโคแกรมมา chilonis เริ่มจากปี 1999 และ 2002 ที่
chrysoperla carnea จากสถาบัน ผลการศึกษาพบว่า บริเวณใต้ออริจินัลของไตรโคแกรมมา
chilonis , การทำลายของหนอนเจาะเป็น 11.65 % และออกพื้นที่เป็น 2.74 %
กระดานครอบคลุมกับออกของปรสิตมากกว่า 50 พันจาก 5
ปีในพื้นที่ปลูกอ้อยของ shakarganj มิลส์ พบว่าภายใต้เงื่อนไขที่ควบคุม
chrysoperla carnea ตัวอ่อนมีอายุมากกว่า 80% ของไข่ pyrilla perpusilla . ประสิทธิภาพของ
ไบโอคอนโทรลของแมลงศัตรูพืชสามารถปรับปรุงเท่านั้นที่มีบูรณาการการปฏิบัติการจัดการ
พืชที่ระบุเหล่านี้เป็นพันธุ์ที่ต้านทาน สลับวันปลูก ขยะกระจายไปทั้งต้นพืชของ
, การเก็บเกี่ยวสมดุลน้ำ , พันธุ์อ้อยปลอดศัตรูพืชและเขตข้อมูลการตรวจสอบเบื้องต้น .

มากกว่า 1500 ชนิดของพืชกินแมลงอ้อยบันทึกไว้ทั่วโลก
( กล่อง , 1953 ) รายชื่อของเกี่ยวกับ 800 ระเบียนของตัวเบียน นักล่า และเชื้อโรคของผีเสื้อหนอนเจาะ 24
สำคัญในเอเชียและมหาสมุทรอินเดียเกาะอยู่ ตามด้วยข้อมูลเกี่ยวกับ
เจ้าภาพเวทีพวกเขาโจมตีโฮสต์หรือปลูกพืชและประเทศของบันทึก ( sallaman และ allosopp
, 2005 ) มีรายงานว่าประมาณ 48 ชนิด จากอินโดปากีสถานทวีปกินพืช
( Rehman 1942 ) เกี่ยวกับโหลของแมลงศัตรูพืชที่สำคัญได้รับการกล่าวถึงจาก
ปากีสถาน ( Chaudhry และ นซารี , 1988 ) รวมทั้งจากจังหวัดดฮ์ ( naqvi , 1975 ) .
ในหมู่พวกเขา และหนอนเจาะ devastators เพลี้ยจักจั่นเป็นหลักเหล่านั้นจึงลด
คุณภาพและปริมาณของน้ำตาลและอ้อยอ้อย การควบคุมทางชีวภาพที่ใช้อย่างกว้างขวางในพื้นที่ปลูกอ้อย
ของอเมริกาใต้ ในบราซิล , tachinid แตนเบียนหนอน
metagonistylum , minense ( TNS ) และ paratheresia claripalpis ( wulp ) และ braconid
cotesia flavipes ( คาเมรอน ) ได้รับการตรวจปล่อยในการควบคุม saccharalis
( D )ตั้งแต่ 1988 , แมลงเบียนออกได้ลดการรบกวนความเข้มจาก high
10% เฉลี่ย ในปี 1994 ประมาณ 3 % ( นนท์ , 1997 ) ในทำนองเดียวกันในเวเนซุเอลา diatraea spp .
ที่เกิดขึ้นมีไม่ถือว่าสำคัญ เพราะการควบคุมทางชีวภาพ
ดี นี้ได้รับการประสบความสำเร็จในขั้นแรกโดยปล่อยแมลงเบียนหนอน ม. minense . ต่อมา
Cflavipes เผยแพร่การให้การควบคุมที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น พบว่าร้อยละ 16
มาอัดใน 2490 และในปี 1996 การติดเชื้อนี้แค่ 2% ( ซาลาซาร์ , 1997 ) ในที่เลี้ยงแตนเบียนหนอน
โคลัมเบีย , เทียม , ม. minense claripalpis ได้

saccharalis 15 มีผลบังคับใช้กับ D และ D indigenella . แตนเบียนไข่ยังถูกปล่อยออกมา .
ทั้งไตรโคแกรมมา pretiosum ( ไรลี่ย์ ) และ ต. exiguum ได้รับการปล่อยตัว อย่างไรก็ตาม ไม่กลับคืนสนาม
ได้ทํา ต. pretiosum . ( โกเมซ , 1995 ) ในเม็กซิโก , การควบคุมทางชีวภาพเป็นหนึ่งในกลยุทธ์หลาย
ประกาศใช้เพื่อควบคุมหนอนที่ซับซ้อนซึ่งประกอบด้วย 3
ชนิดของ diatraea รวมทั้ง E loftini . ทั้งแมลงเบียนพื้นเมือง , allorhogas
pyralophagus ( มาร์ช ) ได้รับผลกระทบจำกัดแต่รุ่นของ minense มีเรื่อง
อิทธิพลต่อความเสียหาย ( pantoja , 1997 ) ในอเมริกาเหนือ ความพยายามครั้งล่าสุดได้เน้น 2 ชนิด ได้แก่ cotesia
, C . flavipes . chilonis ( อิชิ ) แม้ว่าแมลงเหล่านี้ไม่ได้
เลยกลายเป็นจัดตั้งระดับของปรสิตโดย flavipes . chilonis ได้สูงเท่าที่
15 เปอร์เซ็นต์และ 55 เปอร์เซ็นต์ ตามลำดับ ( สีขาวและเรแกน
, 1999 )มีหนอนเจาะของอ้อยในตะวันออกกลางและออสเตรเลียภาค ปล่อยไข่
แมลงเบียน ต. chilonis ลดภาวะของหนอน argyroploce schistaceana ( SN )
ไต้หวัน ตัวอย่างอื่น ๆรวมถึง > 80 % ภาวะปรสิตหนอนของหนอนกอ สาย S .
grisescens ในปาปัวนิวกินี โดย flavipes และมีประสิทธิภาพการซุบซิบของ Chilo
infuscatellus ( SN ) โดยไตรโคแกรมมา sp .