Patients with SCI often faced chang

Patients with SCI often faced changes in their
social structure, associated with feelings of isolation,
experiences of loss (Smith and Sparkes,
2005), and loneliness (Barker and Brauer, 2005).
The length of recovery from SCI meant that key
supporters often reduced the frequency of their visits
over time (Laskiwski and Morse, 1993). Both
environmental and personal factors contributed to
this. Low levels of social support were also seen
in patients (Bays, 2001; Smith and Sparkes, 2005).
The effect of low support could potentially be quite
profound. For example, Smith and Sparkes (2005)
identified a patient with very limited support who
expressed a ‘chaos narrative’ (a story that is disjointed,
lacking plot, and represented by crisis and
hopelessness) several years after inpatient rehabilitation
had ended. In this case, isolation likely acted
as a factor that worked against hope.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้ป่วยที่มีการเปลี่ยนแปลง SCI มักจะเผชิญในของพวกเขา
โครงสร้างทางสังคมที่เกี่ยวข้องกับความรู้สึกของการแยก,
ประสบการณ์ของการสูญเสีย (สมิ ธ และ Sparkes,
2005) และความเหงา (บาร์เกอร์และ Brauer, 2005).
ความยาวของการกู้คืนจาก SCI หมายความว่ากุญแจสำคัญใน
การสนับสนุนมักจะลดลง ความถี่ของการเข้าชมของพวกเขา
ในช่วงเวลา (Laskiwski และมอร์ส, 1993) ทั้ง
ปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อมและส่วนบุคคลส่วนร่วมในการ
นี้ ระดับต่ำของการสนับสนุนทางสังคมยังได้เห็น
ในผู้ป่วย (อ่าว 2001; สมิ ธ และ Sparkes, 2005).
ผลกระทบของการสนับสนุนในระดับต่ำอาจจะค่อนข้าง
ลึกซึ้ง ยกตัวอย่างเช่นสมิ ธ และ Sparkes (2005)
ระบุว่าผู้ป่วยที่มีการสนับสนุนที่ จำกัด มากที่
แสดงความ 'เล่าเรื่องความวุ่นวาย' (เรื่องที่เป็นไม่ปะติดปะต่อ,
ขาดการวางแผนและตัวแทนจากภาวะวิกฤตและ
ความสิ้นหวัง) หลายปีหลังจากการฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ป่วย
ได้สิ้นสุดลง ในกรณีนี้น่าจะทำหน้าที่แยก
เป็นปัจจัยที่ทำงานกับความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้ป่วยมักจะต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างธุรกิจของสังคม
, เกี่ยวข้องกับความรู้สึกของการแยก
ประสบการณ์ของการสูญเสีย ( สมิ ธและ sparkes
, 2005 ) และความเหงา ( บาร์เกอร์ และ บราเออร์ , 2005 ) .
ความยาวของการกู้คืนจากวิทยาศาสตร์หมายถึงคีย์
ผู้สนับสนุนมักจะลดความถี่ของการเข้าชมของพวกเขา
ตลอดเวลา ( และ laskiwski มอร์ส , 1993 ) ทั้งสิ่งแวดล้อมและปัจจัยส่วนบุคคลที่ส่งผลต่อ

นี้ระดับของการสนับสนุนทางสังคมยังเห็น
ในผู้ป่วย ( อ่าว , 2001 ; Smith และ sparkes , 2005 ) .
ผลของการสนับสนุนต่ำอาจจะค่อนข้าง
ลึกซึ้ง ตัวอย่างเช่น สมิธ และ sparkes ( 2548 ) ระบุว่า ผู้ป่วยที่มี จำกัด มาก

แสดงความสนับสนุนที่ ' ' ( การเล่าเรื่องราวที่ไม่ปะติดปะต่อ
ขาด , พล็อต , และแสดงโดยวิกฤต
ความสิ้นหวัง ) เป็นเวลาหลายปีหลังจากผู้ป่วยในการฟื้นฟูสมรรถภาพ
สิ้นสุดลง ในกรณีนี้ การแยกอาจทำ
เป็นปัจจัยที่ทำงานกับความหวัง