What had been wanted was this alway

What had been wanted was this always, this always to last, the talking softly on this porch, with the snake plant in the jardinière in the southwest corner, and the obstinate slip from Aunt Eppie’s magnificent Michigan fern at the left side of the friendly door. Mama, Maud Martha, and Helen rocked slowly in their rocking chairs, and looked at the late afternoon light on the lawn and at the emphatic iron of the fence and at the poplar tree. These things might soon be theirs no longer. Those shafts and pools of light, the tree, the graceful iron, might soon be viewed passively by different eyes.

Papa was to have gone that noon, during his lunch hour, to the office of the Home Owners’ Loan. If he had not succeeded in getting another extension, they would be leaving this house in which they had lived for more than fourteen years. There was little hope. The Home Owners’ Loan was hard. They sat, making their plans.
“We’ll be moving into a nice flat somewhere,” said Mama. “Somewhere on South Park, or Michigan, or in Washington Park Court. “Those flats, as the girls and Mama knew well, were burdens on wages twice the size of Papa’s. This was not mentioned now.

“They’re much prettier than this old house,” said Helen. “I have friends I’d just as soon not bring here. And I have other friends that wouldn’t come down this far for anything, unless they were in a taxi.”

Yesterday, Maud Martha would have attacked her. Tomorrow she might. Today she said nothing. She merely gazed at a little hopping robin in the tree, her tree, and tried to keep the fronts of her eyes dry.

“Well, I do know,” said Mama, turning her hands over and over, “that I’ve been getting tireder and tireder of doing that firing. From October to April, there’s firing to be done.”

“But lately we’ve been helping, Harry and I,” said Maud Martha. “And sometimes in March and April and in October, and even in November, we could build a little fire in the fireplace. Sometimes the weather was just right for that.”

She knew, from the way they looked at her, that this had been a mistake. They did not want to cry.

But she felt that the little line of white, sometimes ridged with smoked purple, and all that cream-shot saffron would never drift across any western sky except that in back of this house. The rain would drum with as sweet a dullness nowhere but here. The birds on South Park were mechanical birds, no better than the poor caught canaries in those “rich” women’s sun parlors.

“It’s just going to kill Papa!” burst out Maud Martha. “He loves this house! He lives for this house!”

“He lives for us,” said Helen. “It’s us he loves. He wouldn’t want the house, except for us.”

“And he’ll have us,” added Mama, “wherever.”

“You know,” Helen sighed, “if you want to know the truth, this is a relief. If this hadn’t come up, we would have gone on, just dragged on, hanging out here forever.”

“It might,” allowed Mama, “be an act of God. God may just have reached down and picked up the reins.”

“Yes,” Maud Martha cracked in, “that’s what you always say – that God knows best.”

Her mother looked at her quickly, decided the statement was not suspect, looked away.

Helen saw Papa coming. “There’s Papa,” said Helen.

They could not tell a thing from the way Papa was walking. It was that same dear little staccato walk, one shoulder down, then the other, then repeat, and repeat. They watched his progress. He passed the Kennedys’, he passed the vacant lot, he passed Mrs. Blakemore’s. They wanted to hurl themselves over the fence, into the street, and shake the truth out of his collar. He opened his gate – the gate – and still his stride and face told them nothing.

“Hello,” he said.

Mama got up and followed him through the front door. The girls knew better than to go in too.

Presently Mama’s head emerged. Her eyes were lamps turned on.

“It’s all right,” she exclaimed. “He got it. It’s all over. Everything is all right.”

The door slammed shut. Mama’s footsteps hurried away.

“I think,” said Helen, rocking rapidly, “I think I’ll give a party. I haven’t given a party since I was eleven. I’d like some of my friends to just casually see that we’re homeowners.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อะไรได้อยากเป็นนี้เสมอ นี้มีเสมอ การพูดคุยเบา ๆ บนระเบียงนี้ กับงูพืชใน jardinière ในมุมด้านตะวันตกเฉียงใต้ และใบ obstinate จากป้า Eppie งามมิชิแกนเฟิร์นด้านซ้ายของประตูเป็นมิตร มาม่า มาร์ธามาอุด และเฮเลนช้า ๆ โยกเก้าอี้โยกของพวกเขา และมองแสงยามบ่ายปลายบนสนามหญ้า และ ที่เหล็กหนักของรั้ว และต้นปอปลาร์ สิ่งเหล่านี้เร็วอาจพวกเขาไม่ เพลาและสระว่ายน้ำของแสง ต้นไม้ เหล็กสง่า เหล่านั้นอาจเร็วดูเฉย ๆ ตาแตกต่างกันพ่อได้ไปว่าเที่ยง เขาเวลากลางวัน เงินกู้บ้านของเจ้าของสำนักงาน ถ้าเขาไม่ได้ประสบความสำเร็จในการนามสกุลอื่น พวกเขาจะออกบ้านนี้ซึ่งพวกเขาได้อาศัยอยู่กว่าสิบปี มีความหวังเล็ก ๆ บ้านของเจ้าของเงินกู้ก็ยาก พวกเขานั่ง ทำให้แผนของพวกเขา"เราจะก้าวเข้าสู่แฟลตดีที่ใดที่หนึ่ง กล่าวว่า มาม่า "ด้าน บนใต้สวน หรือมิชิแกน หรือ ใน ศาลจอดวอชิงตัน" ที่แฟลต หญิงและมาม่ารู้ดี มีภาระในค่าจ้างสองขนาดของของพ่อ นี้คือไม่กล่าวถึงตอนนี้"พวกเขากำลังมากสวยกว่าบ้านเก่านี้ เฮเลนกล่าว "ฉันมีเพื่อนฉันทันทีไม่ต้องนำมาที่นี่ และมีเพื่อนที่ไม่มาลงนี้ไกลอะไร ยกเว้นว่าพวกเขาอยู่ในรถแท็กซี่"วันนี้ มาร์ธามาอุดจะได้โจมตีเธอ พรุ่งนี้เธออาจ วันนี้เธอบอกว่า ไม่มีอะไร เพียงเธอจ้องโรบินกระโดดน้อยในต้นไม้ ต้นไม้ของเธอ และพยายามที่จะให้แนวหน้าของเธอแห้งตา"ดี ฉันรู้ กล่าวว่า มาม่า เปลี่ยนมือของเธอมากกว่า "ที่ผมได้รับ tireder และ tireder ของการยิงที่ทำ จากเดือนตุลาคมถึงเมษายน มียิงที่จะทำ""แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้เราได้รับการช่วย เหลือ แฮร์รี่และ," มาร์ธามาอุดกล่าวว่า "และบางครั้ง ในเดือนมีนาคมและเมษายน และ ในเดือนตุลาคม และแม้กระทั่ง ในเดือนพฤศจิกายน เราสามารถสร้างน้อยไฟในเตาผิง บางครั้งสภาพอากาศได้เหมาะสมกับที่"เธอรู้ จากวิธีพวกเขามองเธอ ที่นี้ได้รับความผิดพลาด พวกเขาไม่ต้องร้องไห้แต่เธอรู้สึกบรรทัดน้อยสีขาว บางครั้งเป็นแนว ด้วยหญ้าฝรั่นสีม่วง และทั้งหมดที่ครีมยิงควันจะไม่ลอยข้ามฟ้าตะวันตกใด ๆ ยกเว้นที่ในด้านหลังของบ้านนี้ ฝนจะกลองกับหวานความหมองคล้ำที่ไม่มีที่ไหน แต่ที่นี่ นกในสวนใต้ถูกนกกล ไม่ได้ดีกว่าคนจนจับหมู่เกาะคานารีในผู้หญิงเหล่านั้น "รวย" อาทิตย์อาบอบ"มันเป็นเพียงแค่ไปฆ่าพ่อ" พลุ่งมาร์ธามาอุด "รักบ้านหลังนี้ เขาอยู่บ้านนี้""เขาอยู่กับเรา เฮเลนกล่าว "มันเป็นเราเขารัก เขาจะไม่ต้องบ้าน ยกเว้นสำหรับเรา""และเขาจะให้เรา เพิ่มมาม่า "ทุก""คุณรู้ว่า เฮเลนถอนหายใจ "ถ้าคุณต้องการรู้ความจริง ได้บรรเทา ถ้านี้ไม่ได้เกิดขึ้น เราจะได้หายไป เพียงลากมาบน ห้อยออกที่นี่ตลอดไป""มันอาจ อนุญาตมาม่า "ได้มีพระราชบัญญัติของพระเจ้า พระเจ้าอาจเพียงเดินลง แล้วหยิบขึ้นมากุมบังเหียน""Yes มาร์ธามาอุดแตกใน ที่เป็นสิ่งที่คุณจะพูด – พระเจ้ารู้ดีที่สุด"แม่ของเธอมองเธออย่างรวดเร็ว ตัดสินใจงบไม่ได้สงสัยว่า มองออกไปเฮเลนเห็นพ่อมา มีพ่อ เฮเลนกล่าวนอกจากนี้พวกเขาไม่สามารถบอกสิ่งได้จากพ่อได้เดินทาง ว่า รักเดียวน้อยเดิน staccato หนึ่งไหล่ลง แล้ว อื่น ๆ ทำซ้ำ แล้วทำซ้ำได้ พวกเขาเฝ้าดูพัฒนาการของเขา เขาผ่านการ Kennedys' เขาผ่านการเคลื่ย เขาผ่านนางโรงแรมแบล็คมอร์ พวกเขาต้องการที่จะเหวี่ยงตัวเองผ่านรั้ว ไปที่ถนน และเขย่าความจริงจากคอของเขา เขาเปิดประตูของเขา –ประตู – และยังคง ก้าวเดินและใบหน้าของเขาบอกพวกเขาว่า อะไร"Hello เขากล่าวว่าแม่ตื่น และตามเขาผ่านประตูด้านหน้า สาว ๆ รู้ดีกว่าการไปเที่ยวในปัจจุบันแม่ของหัวโผล่ออกมา ดวงตาของเธอถูกโคมไฟที่เปิดอยู่"มันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง เธอ exclaimed "เขาได้รับมัน เรื่องก็จบ ทุกอย่างถูกหมด"ประตูปากปิด รอยเท้าของแม่รีบออกไป"ผมคิดว่า กล่าวว่า เฮเลน โยกอย่างรวดเร็ว "ผมคิดว่า จะให้บุคคล ผมยังไม่ได้รับบุคคลตั้งแต่สิบเอ็ด อยากเพื่อนตั้งใจเพียงแค่ดูว่า เราเป็นเจ้าของบ้านบาง"