I had my head in, and was about to

I had my head in, and was about to open the lantern, when my thumb slipped upon the tin fastening, and the old man sprang up in bed, crying out --"Who's there?"

I kept quite still and said nothing. For a whole hour I did not move a muscle, and in the meantime I did not hear him lie down. He was still sitting up in the bed listening; --just as I have done, night after night, hearkening to the death watches in the wall.

Presently I heard a slight groan, and I knew it was the groan of mortal terror. It was not a groan of pain or of grief --oh, no! --it was the low stifled sound that arises from the bottom of the soul when overcharged with awe. I knew the sound well. Many a night, just at midnight, when all the world slept, it has welled up from my own bosom, deepening, with its dreadful echo, the terrors that distracted me. I say I knew it well. I knew what the old man felt, and pitied him, although I chuckled at heart. I knew that he had been lying awake ever since the first slight noise, when he had turned in the bed. His fears had been ever since growing upon him. He had been trying to fancy them causeless, but could not. He had been saying to himself --"It is nothing but the wind in the chimney --it is only a mouse crossing the floor," or "It is merely a cricket which has made a single chirp." Yes, he had been trying to comfort himself with these suppositions: but he had found all in vain. All in vain; because Death, in approaching him had stalked with his black shadow before him, and enveloped the victim. And it was the mournful influence of the unperceived shadow that caused him to feel --although he neither saw nor heard --to feel the presence of my head within the room.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมมีในหัวของฉัน และกำลังจะเปิดโคมไฟ เมื่อนิ้วหัวแม่มือของฉันเล็ดรอดเมื่อส่งดีบุก ชาย sprang ขึ้นเตียง ร้องไห้ออกมา- "ใครอยู่ที่นั่น" ฉันค่อนข้างยังคงเก็บไว้ และกล่าวว่า ไม่มีอะไร ชั่วโมงทั้งหมด ฉันได้ย้ายกล้าม และในระหว่างนี้ ฉันไม่ได้ยินเขานอน เขายังคงนั่งขึ้นเตียงฟัง -เพียงเป็นฉันได้กระทำ คืน hearkening นาฬิกาตายในผนัง ปัจจุบันผมได้ยินเป็นพันธุ์ร็อกหน้าย่นเล็กน้อย และฉันรู้ว่า มันเป็นพันธุ์ร็อกหน้าย่นของความหวาดกลัวของมนุษย์ ไม่มีพันธุ์ร็อกหน้าย่น ของความเจ็บปวด หรือความเศร้า โศก - โอ้ ไม่ -มันเป็นเสียงต่ำ stifled ที่เกิดขึ้นจากด้านล่างของวิญญาณเมื่อ overcharged ด้วยความกลัว ฉันรู้ว่าเสียงดี หลายคืน เพียงเที่ยง เมื่อโลกทั้งหมดนอนหลับ มันมี welled ขึ้นจากอกของฉันเอง ลึก มีการ echo dreadful, terrors ที่ฟุ้งซ่านผม ผมบอกว่า ผมรู้ว่ามันดี ฉันรู้ว่าอะไรคนรู้สึก และจำเลย pitied เขา แม้ว่าฉันเบา ๆ ในใจ รู้ว่า เขามีนอนตื่นตั้งแต่เสียงรบกวนเล็กน้อยแรก เมื่อเขามาที่เตียง ความกลัวของเขาได้ตั้งแต่ขึ้นเขา เขาถาแฟนซีพวกเขา causeless แต่ไม่ เขาได้พูดกับตัวเอง- "มันคืออะไรแต่ในปล่องไฟ - ลมเป็นเพียงเมาส์ข้ามชั้น, " หรือ "มันเป็นแค่คริกเก็ตที่มี chirp เดียว" ใช่ เขาถาสบายตัวเองกับ suppositions นี้: แต่เขาได้พบใน vain ทั้งหมดสู้ เนื่องจากความตาย ในใกล้เขาไล่กับเงาดำของเขาก่อนที่เขา และขัดเหยื่อ และก็ mournful อิทธิพลของเงา unperceived ที่ทำให้เขารู้สึก - แม้ว่าเขาไม่เห็น ไม่ได้ ยิน - ใจของศีรษะภายในห้อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมมีในหัวของฉันและเป็นเรื่องเกี่ยวกับการเปิดโคมไฟเมื่อนิ้วหัวแม่มือของฉันลดลงเมื่อยึดดีบุกและคนเก่าผุดขึ้นในเตียงร้องไห้ออกมา - "นั่นใครน่ะ" ผมเก็บไว้ค่อนข้างนิ่งและกล่าวว่าไม่มีอะไร สำหรับชั่วโมงทั้งที่ผมไม่ได้ย้ายกล้ามเนื้อและในขณะเดียวกันฉันไม่ได้ยินเขานอนลง เขาเป็นคนที่ยังคงนั่งอยู่ในเตียงฟัง; --just ที่ผมได้ทำคืนแล้วคืนเล่า hearkening ไปสู่ความตายนาฬิกาในผนัง. ปัจจุบันผมได้ยินเสียงครางเล็กน้อยและฉันรู้ว่ามันเป็นคร่ำครวญของความหวาดกลัวมนุษย์ มันไม่ได้คร่ำครวญของความเจ็บปวดหรือความเศร้าโศกของ --oh ไม่มี! --it เป็นเสียงกลั้นต่ำที่เกิดขึ้นจากด้านล่างของจิตวิญญาณเมื่อ overcharged ด้วยความกลัว ผมรู้ว่าเสียงดี หลายคืนเพียงในเวลาเที่ยงคืนเมื่อโลกทั้งหมดนอนหลับจะได้ซึมขึ้นมาจากอกของตัวเองลึกกับเสียงสะท้อนที่น่ากลัวของความหวาดกลัวที่ฟุ้งซ่านฉัน ผมบอกว่าผมรู้ว่ามันเป็นอย่างดี ฉันรู้ว่าสิ่งที่ชายชรารู้สึกและสงสารเขา แต่ฉันหัวเราะที่หัวใจ ผมรู้ว่าเขาได้รับการนอนตื่นนับตั้งแต่ครั้งแรกที่เสียงเล็กน้อยเมื่อเขาหันในเตียง ความกลัวของเขาได้รับนับตั้งแต่การเจริญเติบโตแก่เขา เขาได้รับการพยายามที่จะให้พวกเขาจินตนาการไม่มีมูลเหตุ แต่ไม่สามารถ เขาได้รับการพูดกับตัวเอง - "มันคืออะไร แต่ลมในปล่องไฟ --it เป็นเพียงเมาส์ข้ามพื้น" หรือ "มันเป็นเพียงคริกเก็ตซึ่งได้ทำเจี๊ยบเดียว." ใช่เขาได้รับการพยายามจะปลอบตัวเองด้วยสมมติฐานเหล่านี้ แต่เขาได้พบในไร้สาระ ทั้งหมดในไร้สาระ; เพราะความตายในการแสวงหาเขาได้เดินกับเงาสีดำของเขาก่อนที่เขาและห่อหุ้มเหยื่อ และมันก็เป็นอิทธิพลเศร้าของเงา unperceived ที่ทำให้เขารู้สึกว่าเขาไม่ --although เห็นหรือได้ยิน --to รู้สึกการปรากฏตัวของหัวของฉันภายในห้อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมมีหัว และกำลังจะเปิดตะเกียง เมื่อนิ้วผมลื่นเมื่อบุกยึด ชายชราผุดขึ้นบนเตียง ร้องไห้ออกมา . . . " นั่นใคร ? "

ผมก็ค่อนข้างนิ่งและไม่พูดอะไร ตลอดทั้งชั่วโมงผมไม่ได้ขยับกล้ามเนื้อ และในขณะเดียวกัน ผมไม่ได้ยินเสียงเขานอนลง เขายังคงนั่งอยู่บนเตียงฟัง ; -- เช่นเดียวกับที่ผมได้ทำ คืนแล้วคืนเล่าฟังจนตายจากผนังห้อง

ตอนนี้ผมได้ยินเสียงครางเบาๆ และรู้ว่าเป็นเสียงครางของมนุษย์หวาดกลัว ไม่ใช่เสียงร้องครางอย่างเจ็บปวด หรือเศร้า โอ้ ไม่ ! . . . มันอึดอัด เสียงต่ำที่เกิดจากก้นบึ้งของจิตใจ เมื่อจ่ายด้วยความกลัว ฉันรู้ว่าเสียงนี้ดี หลายคืน แค่เที่ยงคืน เมื่อทุกคนหลับ มันเอ่อขึ้นมาจากอ้อมอกของตัวเอง