GeneticsWith heritability estimates

Genetics
With heritability estimates of around 0.7, ADHD is considered
one of the most heritable psychiatric conditions (Faraone et al.
2005). However, no single genetic risk factor has yet been identified,
making it likely that ADHD develops as a result of the
interaction between multiple genetic risk variants, each of small
effect (Thapar et al. 2013). Research has thus far focused on
genes involved in dopaminergic transmission due to observed
dopamine deficiency in children with ADHD (Spencer et al.
2005) and the therapeutic benefits provided by methylphenidate,
a dopamine agonist.Ameta-analysis of commonly studied
candidate genes has revealed moderate associations between
ADHD and variants of the dopamine transporter (DAT1),
dopamine receptors (DRD4 and DRD5) and the serotonin
transporter (5HTT) (Gizer et al. 2009). Genome-wide searches
(GWAS) have yet to identify a single candidate gene through
‘hypothesis-free’ testing (Franke et al. 2009), although this is
probably due to insufficient sample sizes to date (Thapar et al.
2013).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พันธุศาสตร์มี heritability ประเมินประมาณ 0.7 สมาธิสั้นเป็นเงื่อนไขทางจิตเวช heritable มากที่สุด (Faraone et al2005) . อย่างไรก็ตาม ไม่มีปัจจัยเสี่ยงทางพันธุกรรมหนึ่งยังพบทำให้แนวโน้มเด็กสมาธิสั้นที่พัฒนาเป็นผลการระหว่างแปรความเสี่ยงทางพันธุกรรมหลาย แต่ละของเล็กผลกระทบ (Thapar et al. 2013) วิจัยเน้นความดังไกลยีนที่เกี่ยวข้องในการส่ง dopaminergic การสังเกตขาดโดปามีนในเด็กที่มีสมาธิสั้น (สเปนเซอร์ et al2005) และรักษาผลประโยชน์ให้ โดยเมธิลเฟนิเดตอะโกนิสต์เป็นโดปามีน Ameta-วิเคราะห์ศึกษาทั่วไปยีนที่ผู้สมัครได้เปิดเผยความสัมพันธ์ปานกลางระหว่างสมาธิสั้นและตัวแปรของขนส่งโดปามีน (DAT1),ตัวรับโดปามีน (DRD4 และ DRD5) และการติขนส่ง (5HTT) (Gizer et al. 2009) ค้นหาทั้งพันธุ(GWAS) ยังไม่ได้ระบุยีนเดียวสมัครผ่าน'ฟรีสมมติฐาน' ทดสอบ (Franke et al. 2009), แม้ว่าจะอาจเนื่องจากขนาดตัวอย่างไม่เพียงพอกับวัน (Thapar et al2013)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พันธุศาสตร์
ด้วยการประเมินพันธุกรรมประมาณ 0.7 สมาธิสั้นเป็นที่ยอมรับว่า
เป็นหนึ่งในเงื่อนไขจิตเวชสืบทอดมากที่สุด (Faraone et al.
2005) อย่างไรก็ตามยังไม่มีปัจจัยเสี่ยงทางพันธุกรรมเดียวยังไม่ได้รับการระบุ
ทำให้มันเป็นไปได้ว่าผู้ป่วยสมาธิสั้นพัฒนาเป็นผลมาจากการ
ทำงานร่วมกันระหว่างหลายสายพันธุ์ที่มีความเสี่ยงทางพันธุกรรมของแต่ละขนาดเล็ก
ผล (ธาปาร์ et al. 2013) มีงานวิจัยที่มุ่งเน้นป่านนี้ใน
ยีนที่เกี่ยวข้องในการส่ง dopaminergic เนื่องจากการสังเกต
การขาดโดปามีนในเด็กที่มีสมาธิสั้น (สเปนเซอร์ et al.
2005) และประโยชน์ในการรักษาที่มีให้โดย methylphenidate,
dopamine agonist.Ameta-analysis ศึกษาทั่วไป
ยีนได้เปิดเผยในระดับปานกลาง ความสัมพันธ์ระหว่าง
ผู้ป่วยสมาธิสั้นและสายพันธุ์ของ transporter โดพามีน (DAT1)
ต้องใจผู้รับ (DRD4 และ DRD5) และ serotonin
ขนย้าย (5HTT) (Gizer et al. 2009) ค้นหาจีโนมทั้ง
(GWAS) ยังไม่ได้ระบุยีนสมัครเพียงครั้งเดียวผ่าน
สมมติฐานฟรี 'ทดสอบ (Franke et al. 2009) แม้ว่านี้
อาจเป็นเพราะขนาดตัวอย่างไม่เพียงพอจนถึงปัจจุบัน (ธาปาร์ et al.
2013)