Alfred Marshall was the dominant fi

Alfred Marshall was the dominant figure in British economics (itself dominant in world economics) from about 1890 until his death in 1924. His specialty was microeconomics—the study of individual markets and industries, as opposed to the study of the whole economy. In his most important book, Principles of Economics, Marshall emphasized that the price and output of a good are determined by both supply and demand: the two curves are like scissor blades that intersect at equilibrium. Modern economists trying to understand why the price of a good changes still start by looking for factors that may have shifted demand or supply, an approach they owe to Marshall.
To Marshall also goes credit for the concept of price elasticity of demand, which quantifies buyers’ sensitivity to price (see demand).

The concept of consumer surplus is another of Marshall’s contributions. He noted that the price is typically the same for each unit of a commodity that a consumer buys, but the value to the consumer of each additional unit declines. A consumer will buy units up to the point where the marginal value equals the price. Therefore, on all units previous to the last one, the consumer reaps a benefit by paying less than the value of the good to himself. The size of the benefit equals the difference between the consumer’s value of all these units and the amount paid for the units. This difference is called the consumer surplus, for the surplus value or utility enjoyed by consumers. Marshall also introduced the concept of producer surplus, the amount the producer is actually paid minus the amount that he would willingly accept. Marshall used these concepts to measure the changes in well-being from government policies such as taxation. Although economists have refined the measures since Marshall’s time, his basic approach to what is now called welfare economics still stands.

Wanting to understand how markets adjust to changes in supply or demand over time, Marshall introduced the idea of three periods. First is the market period, the amount of time for which the stock of a commodity is fixed. Second, the short period is the time in which the supply can be increased by adding labor and other inputs but not by adding capital (Marshall’s term was “appliances”). Third, the long period is the amount of time taken for capital (“appliances”) to be increased.

To make economics dynamic rather than static, Marshall used the tools of classical mechanics, including the concept of optimization. With these tools he, like neoclassical economists who have followed in his footsteps, took as givens technology, market institutions, and people’s preferences. But Marshall was not satisfied with his approach. He once wrote that “the Mecca of the economist lies in economic biology rather than in economic dynamics.” In other words, Marshall was arguing that the economy is an evolutionary process in which technology, market institutions, and people’s preferences evolve along with people’s behavior.

Marshall rarely attempted a statement or took a position without expressing countless qualifications, exceptions, and footnotes. He showed himself to be an astute mathematician—he studied math at St. John’s College, Cambridge—but limited his quantitative expressions so that he might appeal to the layman.

Marshall was born into a middle-class family in London and raised to enter the clergy. He defied his parents’ wishes and instead became an academic in mathematics and economics.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อัลเฟรดมาร์แชลล์เป็นตัวเลขที่โดดเด่นในสาขาเศรษฐศาสตร์อังกฤษ (ตัวเองที่โดดเด่นในเศรษฐกิจโลก) จากประมาณ 1890 จนกระทั่งเขาเสียชีวิตในปี 1924 พิเศษของเขาคือเศรษฐศาสตร์จุลภาคที่การศึกษาของแต่ละตลาดและอุตสาหกรรมเมื่อเทียบกับการศึกษาของเศรษฐกิจทั้ง ในหนังสือเล่มสำคัญที่สุดของเขาหลักการเศรษฐศาสตร์มาร์แชลล์ย้ำว่าราคาและการส่งออกของดีจะถูกกำหนดโดยทั้งอุปสงค์และอุปทาน: ทั้งสองเส้นโค้งเป็นเหมือนใบมีดกรรไกรที่ตัดที่สมดุล นักเศรษฐศาสตร์สมัยใหม่พยายามที่จะเข้าใจว่าทำไมราคาของการเปลี่ยนแปลงที่ดียังคงเริ่มต้นด้วยการมองหาปัจจัยที่อาจมีการเปลี่ยนความต้องการหรือการจัดหาวิธีการที่พวกเขาเป็นหนี้มาร์แชลล์.
เพื่อมาร์แชลล์ยังไปเครดิตสำหรับแนวคิดของความยืดหยุ่นของราคาของความต้องการซึ่งประเมินผู้ซื้อ 'ความไวต่อราคา (ดูความต้องการ). แนวคิดของส่วนเกินผู้บริโภคเป็นอีกหนึ่งผลงานของมาร์แชลล์ เขาสังเกตเห็นว่าเป็นราคาที่มักจะเหมือนกันสำหรับแต่ละหน่วยของสินค้าที่ผู้บริโภคซื้อ แต่คุ้มค่าให้กับผู้บริโภคของแต่ละหน่วยลดลงเพิ่มเติม ผู้บริโภคจะซื้อหน่วยขึ้นไปยังจุดที่ค่าเล็กน้อยเท่ากับราคา ดังนั้นทุกหน่วยงานก่อนที่สุดท้ายผู้บริโภค reaps ประโยชน์โดยการจ่ายเงินน้อยกว่าค่าที่ดีให้กับตัวเองได้ ขนาดของผลประโยชน์เท่ากับความแตกต่างระหว่างค่าของผู้บริโภคในทุกหน่วยงานเหล่านี้และจำนวนเงินที่จ่ายสำหรับหน่วย ความแตกต่างนี้จะเรียกว่าส่วนเกินผู้บริโภคสำหรับมูลค่าส่วนเกินหรือยูทิลิตี้ความสุขของผู้บริโภค มาร์แชลล์ยังนำแนวคิดของผู้ผลิตส่วนเกินจำนวนเงินที่ผู้ผลิตมีการจ่ายเงินจริงลบจำนวนเงินที่เขาเต็มใจที่จะยอมรับ มาร์แชลล์ที่ใช้แนวคิดเหล่านี้ในการวัดการเปลี่ยนแปลงในการเป็นอยู่ที่ดีจากนโยบายของรัฐบาลเช่นการจัดเก็บภาษี แม้ว่านักเศรษฐศาสตร์ได้ขัดเกลามาตรการตั้งแต่เวลามาร์แชลล์, วิธีการขั้นพื้นฐานของเขากับสิ่งที่เรียกว่าตอนนี้เศรษฐศาสตร์สวัสดิการยังคงยืนอยู่. อยากจะเข้าใจวิธีการที่ตลาดปรับตัวเข้ากับการเปลี่ยนแปลงในการจัดหาหรือความต้องการในช่วงเวลามาร์แชลล์นำความคิดของสามงวด แรกคือช่วงเวลาที่ตลาดระยะเวลาที่สต็อกของสินค้าที่ได้รับการแก้ไข ประการที่สองช่วงเวลาสั้น ๆ เป็นเวลาที่อุปทานจะเพิ่มขึ้นโดยการเพิ่มแรงงานและปัจจัยการผลิตอื่น ๆ แต่ไม่ได้โดยการเพิ่มทุน (ระยะมาร์แชลล์คือ "เครื่องใช้ไฟฟ้า") ประการที่สามเป็นระยะเวลานานเป็นระยะเวลาดำเนินการสำหรับทุน ("เครื่องใช้ไฟฟ้า") จะเพิ่มขึ้น. เพื่อให้เศรษฐกิจแบบไดนามิกมากกว่าคงมาร์แชลล์ใช้เครื่องมือของกลศาสตร์คลาสสิกรวมทั้งแนวความคิดของการเพิ่มประสิทธิภาพ ด้วยเครื่องมือเหล่านี้เขาเหมือนนักเศรษฐศาสตร์นีโอคลาสสิที่ได้เดินตามรอยเท้าของเขาเอาเป็นเทคโนโลยี Givens สถาบันการตลาดและการตั้งค่าของผู้คน แต่มาร์แชลล์ไม่พอใจกับวิธีการของเขา ครั้งหนึ่งเขาเคยเขียนว่า "เมกกะของนักเศรษฐศาสตร์อยู่ในชีววิทยาทางเศรษฐกิจมากกว่าในการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจ." ในคำอื่น ๆ มาร์แชลล์กำลังเถียงกันว่าเศรษฐกิจเป็นกระบวนการวิวัฒนาการที่เทคโนโลยีสถาบันการตลาดและการตั้งค่าของผู้คนที่มีวิวัฒนาการพร้อมกับพฤติกรรมของผู้คน . มาร์แชลล์ไม่ค่อยพยายามถ้อยคำหรือเข้ารับตำแหน่งโดยไม่ต้องแสดงคุณสมบัตินับไม่ถ้วนข้อยกเว้นและเชิงอรรถ เขาแสดงให้เห็นว่าตัวเองจะเป็นที่ชาญฉลาดนักคณิตศาสตร์ที่เขาศึกษาคณิตศาสตร์ที่วิทยาลัยเซนต์จอห์นเคมบริดจ์ แต่ จำกัด การแสดงออกเชิงปริมาณของเขาเพื่อที่เขาจะดึงดูดความสนใจของคนธรรมดา. มาร์แชลล์เกิดมาในครอบครัวชนชั้นกลางในกรุงลอนดอนและโตที่จะเข้าสู่ พระสงฆ์ เขาท้าทายความปรารถนาของพ่อแม่ของเขาและแทนที่จะกลายเป็นนักวิชาการในวิชาคณิตศาสตร์และเศรษฐศาสตร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อัลเฟรดมาร์แชลล์เป็นรูปเด่นในเศรษฐศาสตร์อังกฤษ ( ตัวเองเด่นในเศรษฐกิจทั่วโลก ) จากประมาณ 2460 จนกระทั่งเขาตายในปี 1924 . พิเศษของเขาคือเศรษฐศาสตร์จุลภาคศึกษาของแต่ละตลาดและอุตสาหกรรม เมื่อเทียบกับการศึกษาของเศรษฐกิจทั้งหมด ในหนังสือเล่มสำคัญของเขา หลักเศรษฐศาสตร์มาร์แชล เน้นที่ราคาและผลผลิตที่ดีจะถูกกำหนดโดยทั้งอุปสงค์และอุปทาน : สองโค้งเหมือนกรรไกร ใบมีดที่ตัดที่สมดุล นักเศรษฐศาสตร์สมัยใหม่พยายามที่จะเข้าใจว่าทำไมราคาดีเปลี่ยนแปลงเริ่มมองหาปัจจัยที่อาจเปลี่ยนแปลงอุปสงค์หรืออุปทาน แนวทางที่พวกเขาเป็นหนี้
มาร์แชลล์กับมาร์แชลยังไปเครดิตสำหรับแนวคิดของความยืดหยุ่นของอุปสงค์ต่อราคาที่ quantifies ความไวของผู้ซื้อให้ราคา ( ดูความต้องการ )

แนวคิดของส่วนเกินผู้บริโภคเป็นอีกหนึ่งของมาร์แชลผลงาน เขากล่าวว่าราคาจะเหมือนกันสำหรับแต่ละหน่วยของสินค้าที่ผู้บริโภคซื้อ แต่คุณค่าที่ผู้บริโภคของแต่ละหน่วยเพิ่มเติมปฏิเสธผู้บริโภคจะซื้อหน่วยถึงจุดที่มูลค่าส่วนเพิ่มเท่ากับราคา ดังนั้น เมื่อทุกหน่วยก่อน สุดท้าย ผู้บริโภคจะได้รับประโยชน์ โดยการจ่ายน้อยกว่ามูลค่าของที่ดีให้กับตัวเอง ขนาดของผลประโยชน์เท่ากับผลต่างของผู้บริโภคมูลค่าของหน่วยเหล่านี้ทั้งหมดและจํานวนเงินที่จ่ายสำหรับหน่วย ความแตกต่างนี้เรียกว่าส่วนเกินผู้บริโภคสำหรับมูลค่าส่วนเกิน หรือประโยชน์กับผู้บริโภค มาร์แชลยังแนะนำแนวคิดของส่วนเกินผู้ผลิต จํานวนผู้ผลิตจะจ่ายจริงลบด้วยยอดเงินที่เขาจะเต็มใจยอมรับ มาร์แชลใช้แนวคิดเหล่านี้ในการวัดการเปลี่ยนแปลงในความเป็นอยู่ จากนโยบายของรัฐบาล เช่น ภาษีอากร แม้ว่านักเศรษฐศาสตร์ได้ปรับปรุงมาตรการตั้งแต่มาร์แชลครั้งแนวทางพื้นฐานของเขากับสิ่งที่เรียกว่าตอนนี้เศรษฐศาสตร์สวัสดิการยังอยู่

ต้องการที่จะเข้าใจวิธีการตลาดที่ปรับให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงในอุปทานหรือความต้องการตลอดเวลา มาร์แชล แนะนำความคิดสามคาบ แรกคือช่วงตลาด ช่วงเวลาที่หุ้นสินค้าโภคภัณฑ์จะคงที่ ประการที่สองระยะเวลาสั้น ๆเวลาที่อุปทานจะเพิ่มขึ้นจากการเพิ่มแรงงานและปัจจัยการผลิตอื่น ๆ แต่ไม่ใช่ โดยการเพิ่มทุน ( มาร์แชลเทอม " เครื่องใช้ไฟฟ้า " ) ประการที่สาม ระยะเวลาที่ยาวนานเป็นปริมาณของเวลาที่นำทุน ( " เครื่องใช้ไฟฟ้า " ) ที่จะเพิ่มขึ้น

เพื่อให้เศรษฐกิจแบบไดนามิกมากกว่าสถิต มาร์แชลใช้เครื่องมือกลศาสตร์คลาสสิก รวมทั้งแนวคิดของการเพิ่มประสิทธิภาพด้วยเครื่องมือเหล่านี้เขาเป็นนักเศรษฐศาสตร์นีโอคลาสสิคที่ได้เดินตามรอยเท้าของเขา ก็เป็นเทคโนโลยี กิฟเว่น ตลาดสถาบันการเงิน และความต้องการของประชาชน แต่ มาร์แชล ไม่พอใจกับวิธีการของเขา เขาเคยเขียนว่า " เมกกะของนักเศรษฐศาสตร์อยู่ในเศรษฐกิจชีววิทยามากกว่าในพลวัตทางเศรษฐกิจ . " ในคำอื่น ๆมาร์แชลก็เถียงว่า เศรษฐกิจเป็นกระบวนการวิวัฒนาการที่สถาบันการตลาด เทคโนโลยี และการตั้งค่าของผู้คนมีวิวัฒนาการตามพฤติกรรมของผู้คน

มาร์แชลพยายามแทบงบ หรือเอาตำแหน่ง โดยไม่มีการแสดงนับไม่ถ้วน คุณวุฒิ ข้อยกเว้น และเชิงอรรถ . เขาพบว่าตัวเองเป็น ชาญฉลาด นักคณิตศาสตร์เขาศึกษาคณิตศาสตร์ที่วิทยาลัยเซนต์จอห์นเคมบริดจ์ แต่จำกัดปริมาณการแสดงออกของเขาเพื่อที่เขาจะอุทธรณ์ไปยังฆราวาส

มาแชล เกิดในครอบครัวชนชั้นกลางในลอนดอน และยกใส่พระสงฆ์ เขาท้าทายความปรารถนาของพ่อแม่ของเขา และแทนที่จะเป็นวิชาการในวิชาคณิตศาสตร์และเศรษฐศาสตร์