The Arbitral Tribunal of the Perman

The Arbitral Tribunal of the Permanent Court at The Hague,
by its award of the 7th of last September, in the case of the
North Atlahtic Coast Fisheries brought to a dose a controversy,
which in its various phases has been an almost constant source
of vexatious dispute between the United States and Great Britain
for the past seventy years.
A treaty, granting exceptional rights, such as that which this
Tribunal was called upon to consider, is peculiarly susceptible
to different interpretations as the course of time brings new
conditions not contemplated by its negotiators. The relations
of the parties are changed. A liberty, which at the date of the
treaty was considered indispensable, may become worthless, while
one, which was deemed insignificant, may in years assume a
place of vital importance to the beneficiaries under the grant.
This change of conditions and of the value of rights has been
especially true of the liberties acquired by the United States for
its inhabitants under the first afticle of the Treaty of October
20, I818.
("9)
THE NORTH ATLANTIC COAST
For two hundred years after the opening of the 16th century,
when Europeans began to frequent regularly the great fishing
banks near the island of Newfoundland and to use its harbors
for refuge and for obtaining bait, and its shores for curing and
drying codfish, the methods of conducting the fisheries changed
but little. By the close of that century the British and French
had substantially monopolized the industry. In 173 France by
the Treaty of Utrecht acknowledged. British sovereignty over
Newfoundland, which up to that time had been the common
resort of fishermen irrespective of their nationalities. In that
treaty, however, it was agreed that French fishermen might use
the shores of the northern portions of the island for curing and
drying their fish, as they had been accustomed to do for a hundred years. The rights thus secured by France continued until
19o4, when through reciprocal concessions Great Britain obtained their surrender.
During the negotiations of 1782, which brought to an end
the war for American Independence, the commissioners of the
United States insisted upon and obtained certain rights of fishery
and of use of the British American shores in connection therewith, which as British subjects the fishermen of New England
had enjoyed for a century. By the Provisional Articles of Peace,
which in 1783 were included in the Definitive Treaty of Peace,
the shores of practically all the British possessions were open to
Americans for the purpose of drying fish, except those of the
island of Newfoundland, while they were permitted to take fish
in all the coastal waters.
Until the outbreak of the War of 1812 the New England
vessels availed themselves of these privileges. With the renewal
of peaceful relations the B-itish Government took the position
that the war had abrogated the fishery article of the Treaty
of 1783. To this claim the United States entered a vigorous
protest, and a diplomatic controversy followed, which lasted
for three years, until the two Governments finally agreed to submit their differences as to the fisheries to commissioners, who
were to meet in London in 1818 to negoti'te a commercial treaty
in place of one, which would expire by limitation in 1819.
The result of these negotiations was the Treaty of London,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศาล Arbitral ศาลถาวรที่เดอะเฮกโดยของรางวัล 7 กันยายนล่าสุด ในกรณีของการนำปริมาณข้อ ประมงชายฝั่งของ Atlahtic เหนือซึ่งในขั้นตอนต่าง ๆ ได้รับแหล่งที่เกือบคงที่ของ vexatious ข้อโต้แย้งระหว่างสหรัฐอเมริกาและสหราชอาณาจักรเซเว่นตี้ปีผ่านมาสนธิสัญญา การให้สิทธิพิเศษ เช่นนี้ศาลได้เรียกการพิจารณา เป็นไวต่อศาสนาการตีความที่แตกต่างกันเป็นหลักสูตรของเวลามาใหม่เงื่อนไขที่ไม่ไตร่ตรอง โดยผู้ที่ ความสัมพันธ์ที่ของฝ่ายจะเปลี่ยนแปลง ต่อเสรีภาพ ซึ่งในวันสนธิสัญญาได้ถือว่าขาดไม่ได้ อาจกลายเป็นสามหาว ในขณะที่หนึ่ง ซึ่งมีความสำคัญ อาจปีคิดเป็นสถานที่สำคัญสำคัญผู้รับผลประโยชน์ภายใต้เงินช่วยเหลือมีการเปลี่ยนแปลงเงื่อนไข และ ของค่าสิทธิโดยเฉพาะอย่างยิ่งจริงของเสรีภาพที่มาจากสหรัฐอเมริกาสำหรับของประชากรภายใต้ afticle แรกของสนธิสัญญาของเดือนตุลาคม20, I818("9)ชายฝั่งแอตแลนติกเหนือสองร้อยปีหลังจากการเปิดของศตวรรษ 16เมื่อชาวยุโรปเริ่มบ่อยเป็นประจำปลาดีธนาคาร ใกล้เกาะนิวฟันด์แลนด์ และใช้ของแผ่นดินใหญ่ลี้ภัย และได้รับเหยื่อ และชายฝั่งของการบ่ม และเปลี่ยนวิธีการทำประมงที่แห้ง codfishแต่น้อย โดยปิดศตวรรษที่อังกฤษและฝรั่งเศสมากมี monopolized อุตสาหกรรม ในฝรั่งเศส 173 โดยในสนธิสัญญาของอูเทรคต์ยอมรับ อำนาจอธิปไตยอังกฤษมากกว่ารัฐนิวฟันด์แลนด์ ซึ่งถึงเวลานั้นการทั่วไปรีสอร์ทของชาวประมงโดยไม่คำนึงถึงเชื้อชาติของพวกเขา ในที่สนธิสัญญา อย่างไรก็ตาม มันถูกตกลงว่า ฝรั่งเศสประมงอาจใช้ของส่วนเหนือของเกาะสำหรับบ่ม และการอบแห้งปลาของพวกเขา ตามที่พวกเขาได้คุ้นเคยกับทำเป็นร้อยปี สิทธิจึง มีความปลอดภัย โดยฝรั่งเศสอย่างต่อเนื่องจนถึง19o4 ผ่านสัมปทานกันและสหราชอาณาจักรได้รับการยอมแพ้ในระหว่างการเจรจาของ 1782 ซึ่งนำมาเป็นสงครามการประกาศอิสรภาพอเมริกัน ในคณะกรรมาธิการของสหรัฐอเมริกายืนยันตาม และได้รับสิทธิบางอย่างของประมงและของใช้ของชายอังกฤษอเมริกันในการเชื่อมต่อ นี้ ซึ่งเป็นอังกฤษหัวข้อชาวประมงของนิวอิงแลนด์มีความสุขสำหรับศตวรรษ โดยบทความชั่วคราวของความสงบสุขซึ่งใน 1783 รวมอยู่ในทั่วไปสนธิสัญญาของความสงบสุขของทรัพย์สินที่อังกฤษจริงทั้งหมดถูกเปิดคนอเมริกันเพื่อการอบแห้งปลา ยกเว้นผู้เกาะของเกาะนิวฟันด์แลนด์ ในขณะที่พวกเขาได้รับอนุญาตให้นำปลาในทั้งหมดชายฝั่งน้ำทะเลจนระบาดของ War 1812 นิวอิงแลนด์เรือใช้เองของสิทธิพิเศษเหล่านี้ มีการต่ออายุความสัมพันธ์ที่ดีของ รัฐบาล B itish เอาตำแหน่งสงครามมี abrogated ประมงบทความของสนธิของ 1783 การเรียกร้องนี้ สหรัฐอเมริกาป้อนที่คึกคักประท้วง และข้อทูตตาม ซึ่งกินเวลาสามปี จนรัฐบาลสองสุดท้ายตกลงที่จะส่งผลที่ต่างกับประมงไปในคณะกรรมาธิการ ผู้ได้พบกันในลอนดอน 1818 เพื่อ negoti'te สนธิสัญญาทางการค้าหนึ่ง แทนที่จะหมดอายุ โดยจำกัดใน 1819ผลของการเจรจานี้เป็นสนธิสัญญาลอนดอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คณะอนุญาโตตุลาการของศาลถาวรที่กรุงเฮกโดยได้รับของที่ 7 ของเดือนกันยายนในกรณีของนอร์ทAtlahtic ชายฝั่งประมงนำไปปริมาณการโต้เถียง, ซึ่งในขั้นตอนต่าง ๆ ที่ได้รับเป็นแหล่งเกือบตลอดของการก่อกวนข้อพิพาทระหว่างประเทศสหรัฐอเมริกาและสหราชอาณาจักรสำหรับที่ผ่านมาเจ็ดสิบปี. สนธิสัญญา A, ให้สิทธิพิเศษเช่นที่นี้ศาลได้รับการเรียกร้องที่จะต้องพิจารณาเป็นอย่างยิ่งไวต่อการตีความที่แตกต่างกันเป็นหลักสูตรของเวลานำใหม่สภาพไม่ไตร่ตรองโดยการเจรจาของ ความสัมพันธ์ของบุคคลที่มีการเปลี่ยนแปลง เสรีภาพซึ่ง ณ วันที่ของสนธิสัญญาได้รับการพิจารณาที่ขาดไม่ได้อาจกลายเป็นไร้ค่าในขณะที่หนึ่งซึ่งก็ถือว่าไม่มีนัยสำคัญอาจในปีที่ถือว่าเป็นสถานที่สำคัญที่จะได้รับผลประโยชน์ภายใต้ทุน. การเปลี่ยนแปลงเงื่อนไขและของค่านี้ สิทธิที่ได้รับโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่แท้จริงของเสรีภาพที่ได้มาโดยสหรัฐอเมริกาสำหรับคนที่อาศัยอยู่ภายใต้afticle แรกของสนธิสัญญาตุลาคม20 I818. ("9) แอตแลนติกเหนือฝั่งสองร้อยปีหลังจากการเปิดตัวของศตวรรษที่ 16, เมื่อชาวยุโรปเริ่มบ่อยประจำประมงที่ดีของธนาคารที่อยู่ใกล้เกาะนิวฟันด์แลนด์และใช้งานท่าเรือที่สำหรับหลบภัยและสำหรับการได้รับเหยื่อและชายฝั่งเพื่อการรักษาและการอบแห้งปลาคอดวิธีการในการดำเนินการประมงที่มีการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย. โดยใกล้ชิดของ ศตวรรษที่อังกฤษและฝรั่งเศสได้อย่างมีนัยสำคัญผูกขาดอุตสาหกรรม. ใน 173 ประเทศฝรั่งเศสโดยสนธิสัญญาอูเทรคได้รับการยอมรับ. อำนาจอธิปไตยอังกฤษแคนาดาซึ่งขึ้นอยู่กับเวลาที่ได้รับพบรีสอร์ทของชาวประมงโดยไม่คำนึงถึงเชื้อชาติของพวกเขา ในการที่สนธิสัญญาแต่มันก็ตกลงกันว่าชาวประมงฝรั่งเศสอาจใช้ชายฝั่งของส่วนทางตอนเหนือของเกาะเพื่อการรักษาและการอบแห้งปลาของพวกเขาขณะที่พวกเขาเคยทำมาเป็นร้อยปี สิทธิการรักษาความปลอดภัยจึงฝรั่งเศสอย่างต่อเนื่องจน19o4 เมื่อผ่านการสัมปทานซึ่งกันและกันสหราชอาณาจักรที่ได้รับการยอมแพ้ของพวกเขา. ในระหว่างการเจรจาของ 1782 ซึ่งนำไปสู่การสิ้นสุดสงครามอเมริกันอิสรภาพคณะกรรมาธิการของสหรัฐอเมริกายืนยันและได้รับสิทธิบางอย่างของการประมงและการใช้งานของชายฝั่งอังกฤษอเมริกันเกี่ยวกับการนั้นซึ่งเป็นอาสาสมัครชาวอังกฤษชาวประมงของนิวอิงแลนด์มีความสุขสำหรับศตวรรษ โดยบทความเฉพาะกาลแห่งสันติภาพที่ 1783 ถูกรวมอยู่ในสนธิสัญญาการแตกหักของสันติภาพชายฝั่งของจริงทุกดินแดนของอังกฤษเปิดให้ชาวอเมริกันเพื่อวัตถุประสงค์ของปลาอบแห้งยกเว้นของเกาะนิวฟันด์แลนด์ขณะที่พวกเขาได้รับอนุญาตที่จะใช้ปลาในทุกน่านน้ำชายฝั่ง. จนกระทั่งเกิดการระบาดของสงคราม 1812 นิวอิงแลนด์เรือavailed ตัวเองสิทธิพิเศษเหล่านี้ ด้วยการต่ออายุของความสัมพันธ์ที่เงียบสงบรัฐบาล B-itish รับตำแหน่งที่สงครามได้ยกเลิกบทความประมงของสนธิสัญญาของ1783 เพื่อเรียกร้องนี้สหรัฐอเมริกาเข้าแข็งแรงประท้วงและความขัดแย้งทางการทูตตามซึ่งกินเวลาเป็นเวลาสามปีจนในที่สุดรัฐบาลทั้งสองตกลงที่จะส่งความแตกต่างของพวกเขาเป็นไปเพื่อการประมงคณะกรรมาธิการที่จะพบกันในกรุงลอนดอนในปี 1818 ที่จะ negoti'te สนธิสัญญาการค้าในสถานที่หนึ่งซึ่งจะหมดอายุโดยมีข้อจำกัด ใน 1819 ผลจากการเหล่านี้ การเจรจาต่อรองเป็นสนธิสัญญาลอนดอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การพิพากษาของศาลอนุญาโตตุลาการถาวร ณ กรุงเฮก ,
โดยรางวัลที่ 7 เมื่อเดือนกันยายนที่ผ่านมา ในกรณีของ
เหนือชายฝั่งประมง atlahtic นำยาข้อถกเถียง ,
ซึ่งระยะต่าง ๆได้เกือบคงที่แหล่ง
รบกวน ข้อพิพาทระหว่างสหรัฐอเมริกาและอังกฤษ
สำหรับ ปีเจ็ดสิบที่ผ่านมา .
ข้อตกลง การให้สิทธิพิเศษเช่นว่า ซึ่งศาลนี้
ถูกเรียกร้องให้พิจารณา คือ การตีความที่แตกต่างกันอย่างแปลกประหลาดเสี่ยง
เป็นหลักสูตรของเวลาใหม่นำโดยไม่ไตร่ตรอง
เงื่อนไขการเจรจา . ความสัมพันธ์
ของบุคคลที่มีการเปลี่ยนแปลง เสรีภาพ ซึ่ง ณวันที่
สนธิสัญญาถือว่าขาดไม่ได้ อาจกลายเป็นไร้ค่า ในขณะที่
หนึ่งซึ่งถือว่าไม่สำคัญอาจเป็นปีถือว่า
สถานที่สําคัญที่สุดเพื่อผลประโยชน์ ภายใต้ แกรนท์
นี้เปลี่ยนจากสภาพและคุณค่าของสิทธิมนุษยชนได้รับ
จริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งของเสรีภาพที่ได้มาโดยสหรัฐอเมริกา
ชาวใต้ afticle แรกของสนธิสัญญาตุลาคม 20 i818
, .
( 9 ) ชายฝั่งแอตแลนติกเหนือ

สองร้อยปีหลังจากการเปิดของศตวรรษที่ 16
เมื่อชาวยุโรปเริ่มบ่อยเป็นประจำการประมงมาก
ธนาคารใกล้เกาะนิวฟันด์แลนด์ และใช้ท่าเรือ
ลี้ภัยและการได้รับเหยื่อและชายฝั่ง เพื่อรักษาและ
แห้ง ปลาคอด และวิธีการทำการประมงเปลี่ยน
แต่เล็ก ๆน้อย ๆ โดยปิดของศตวรรษที่อังกฤษกับฝรั่งเศส
มีมากผูกขาดอุตสาหกรรม ในประเทศฝรั่งเศสโดย
173