- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The first three years FOR three yea
The first three years
F
OR three years we had to make every dollar do the work of
two. All through the summer holidays we worked at the
Boat Club in Dennis Port. It was hard work, but we were never
too tired to be kind to each other. I say 'kind' because there are
no words to describe our love and happiness together.
After the summer we found a 'cheap' flat near the
university. It was on the top floor of an old house and was
actually very expensive. But what could we do? There
weren't many flats around.
'Hey, Preppie,' said Jenny when we arrived there. 'Are
you my husband or aren't you?'
'Of course I'm your husband.'
'Show me, then.' (My God, I thought, in the street?)
'Carry me into our first home!'
I carried her up the five steps to the front door.
'Why did you stop?' she asked. 'This isn't our home.
Upstairs, Preppie!'
There were twenty-four stairs up to our flat, and I had to
stop half-way.
'Why are you so heavy?' I asked her.
'Perhaps I'm expecting a baby.'
'My God! Are you?'
'Ha! I frightened you then, didn't I?'
'Well, yes, just for a second or two.'
I carried her the rest of the way. There were very fewmoments in those days when we were not worrying about
money. Very few, and very wonderful - and that moment
was one of them.
A food shop let us 'eat now, pay later', thanks to the
Barrett name. But our famous name did not help us in
Jenny's work. The Head of the school thought we were rich.
'Of course, we can't pay our teachers very much,' said
Miss Whitman. 'But that won't worry you, Mrs Barrett!'
Jenny tried to explain that Barretts had to eat, just like
other people. Miss Whitman just laughed politely.
'Don't worry,' Jenny said to me. 'We'll manage. Just learn
to like spaghetti.'
I did. I learned to like spaghetti and Jenny learned lots of
different ways of cooking it. With Jenny's pay from school,
and our money from our summer work and my holiday jobs,
we managed. Our lives had changed a lot, of course. There
was no more music for Jenny. She had to teach all day, and
came home very tired. Then she had to cook dinner —
restaurants were too expensive for us. There were a lot of
films that we didn't see, and places and people that we didn't
visit. But we were doing OK.
One day a beautiful invitation arrived. It was for my father's
sixtieth birthday party.
'Well?' said Jenny. I was in the middle of a thick law book
and did not hear her at first. 'Oliver, he's reaching out to you.'
'No, he isn't. My mother wrote it. Now be quiet. I'm
studying. I've got exams in three weeks.' 'Ollie, think. Sixty years old, dammit. How do you know
that he'll still be alive when you decide to forget your
disagreement?'
'I don't know, and I don't care. Now let me get on with
my work!'
'One day,' said Jenny, 'when you're having problems with
Oliver the Fifth—'
'Our son won't be called Oliver, you can be sure of that!'
I said angrily.
'You can call him Bozo if you like. But that child will feel
bad about you, because you were a big Harvard sportsman.
And by the time he goes to university, you'll probably be a
big, important lawyer!' She continued, 'Oliver, your father
loves you, in the same way as you will love Bozo. But you
Barretts are so full of pride - you'll go through life thinking
that you hate each other. Now . . . what about that
invitation?'
'Write them a nice letter of refusal.'
'Oliver, I can't hurt your father like that. . . What's their
telephone number?'
I told her and was at once deep in my law book again. I
tried not to listen to her talking on the telephone, but she was
in the same room, after all. Suddenly I thought, How long
does it take to say no}
'Ollie?' Jenny had her hand over the telephone mouthpiece.
'Ollie, do we have to say no?'
'Yes, we do. And hurry up, dammit!'
'I'm terribly sorry,' she said into the telephone. Shecovered the mouthpiece again and turned to me. 'He's very
unhappy, Oliver! Can you just sit there and let your father
bleed?'
'Stones don't bleed, Jen. This isn't one of your warm,
loving Italian fathers.'
'Oliver, can't you just speak to him?'
'Speak to him! Are you crazy?'
She held the telephone towards me. She was trying not to
cry.
'I will never speak to him. Ever,' I said.
Now she was crying, very quietly. Then she asked me once
more. 'For me, Oliver. I've never asked you for anything.
Please.'
I couldn't do it. Didn't Jenny understand? It was just
impossible. Unhappily I shook my head. Then Jenny spoke
to me quietly and very angrily. 'You have no heart,' she said.
She spoke into the telephone again. 'Mr Barrett, Oliver
wants you to know . . . ' She was crying, so it wasn't easy
for her. 'Oliver loves you very much,' she said, and put the
telephone down quickly.
I don't know why I did it. Perhaps I went crazy for a
moment. Violently I took the telephone and threw it across
the room.
'Damn you, Jenny! Why don't you get out of my life?'
I stood still for a second. My God, I thought, what's
happening to me? I turned to look at Jenny. But she had gone.
I looked round the flat for her. Her coat was still there,
but she had disappeared.I ran out of the house and searched everywhere for her:
the law school library, Radcliffe, the music school. Was she
in one of the music rooms? I heard somebody playing the
piano, loudly and very badly. Was it Jenny? I pushed the
door open. A big Radcliffe girl was at the piano.
'What's the matter?' she asked.
'Nothing,' I answered, and closed the door again.
Where, oh where, had she gone? I felt terrible. I searched
the university, the streets and the cafes. Nothing. Had she
taken a bus to Cranston, perhaps? At midnight I found a
telephone box and called Phil.
'Hello?' he said sleepily. 'What's the matter? Is Jenny ill?'
My God, I thought, she isn't there! 'She's fine, Phil. Uh
- I just called to say hello.'
'You should call more often, dammit,' he said. 'Is
Cranston so far away that you can't come down on a Sunday
afternoon?'
'We'll come, some Sunday, Phil, I promise.'
'Don't give me that - "some Sunday" indeed! This
Sunday, Oliver.'
'Yes, sir. This Sunday.'
'And next time you telephone, I'll pay, dammit. OK?' He
put down the telephone. I stood there and wondered what
to do. At last I went back to the flat.
Jenny was sitting on the top step. I was too tired to cry,
too glad to speak.
'I forgot my key,' said Jenny.
I stood there on the bottom step. I was afraid to ask howlong she had been there. I only knew that I had hurt her
terribly.
'Jenny, I'm sorry—'
'Stop!' she said. Then she added, 'Love means you never
have to say you're sorry.'
We walked up to our flat. As we undressed, she looked
lovingly at me.
'I meant what I said, Oliver.'
And that was all.
F
OR three years we had to make every dollar do the work of
two. All through the summer holidays we worked at the
Boat Club in Dennis Port. It was hard work, but we were never
too tired to be kind to each other. I say 'kind' because there are
no words to describe our love and happiness together.
After the summer we found a 'cheap' flat near the
university. It was on the top floor of an old house and was
actually very expensive. But what could we do? There
weren't many flats around.
'Hey, Preppie,' said Jenny when we arrived there. 'Are
you my husband or aren't you?'
'Of course I'm your husband.'
'Show me, then.' (My God, I thought, in the street?)
'Carry me into our first home!'
I carried her up the five steps to the front door.
'Why did you stop?' she asked. 'This isn't our home.
Upstairs, Preppie!'
There were twenty-four stairs up to our flat, and I had to
stop half-way.
'Why are you so heavy?' I asked her.
'Perhaps I'm expecting a baby.'
'My God! Are you?'
'Ha! I frightened you then, didn't I?'
'Well, yes, just for a second or two.'
I carried her the rest of the way. There were very fewmoments in those days when we were not worrying about
money. Very few, and very wonderful - and that moment
was one of them.
A food shop let us 'eat now, pay later', thanks to the
Barrett name. But our famous name did not help us in
Jenny's work. The Head of the school thought we were rich.
'Of course, we can't pay our teachers very much,' said
Miss Whitman. 'But that won't worry you, Mrs Barrett!'
Jenny tried to explain that Barretts had to eat, just like
other people. Miss Whitman just laughed politely.
'Don't worry,' Jenny said to me. 'We'll manage. Just learn
to like spaghetti.'
I did. I learned to like spaghetti and Jenny learned lots of
different ways of cooking it. With Jenny's pay from school,
and our money from our summer work and my holiday jobs,
we managed. Our lives had changed a lot, of course. There
was no more music for Jenny. She had to teach all day, and
came home very tired. Then she had to cook dinner —
restaurants were too expensive for us. There were a lot of
films that we didn't see, and places and people that we didn't
visit. But we were doing OK.
One day a beautiful invitation arrived. It was for my father's
sixtieth birthday party.
'Well?' said Jenny. I was in the middle of a thick law book
and did not hear her at first. 'Oliver, he's reaching out to you.'
'No, he isn't. My mother wrote it. Now be quiet. I'm
studying. I've got exams in three weeks.' 'Ollie, think. Sixty years old, dammit. How do you know
that he'll still be alive when you decide to forget your
disagreement?'
'I don't know, and I don't care. Now let me get on with
my work!'
'One day,' said Jenny, 'when you're having problems with
Oliver the Fifth—'
'Our son won't be called Oliver, you can be sure of that!'
I said angrily.
'You can call him Bozo if you like. But that child will feel
bad about you, because you were a big Harvard sportsman.
And by the time he goes to university, you'll probably be a
big, important lawyer!' She continued, 'Oliver, your father
loves you, in the same way as you will love Bozo. But you
Barretts are so full of pride - you'll go through life thinking
that you hate each other. Now . . . what about that
invitation?'
'Write them a nice letter of refusal.'
'Oliver, I can't hurt your father like that. . . What's their
telephone number?'
I told her and was at once deep in my law book again. I
tried not to listen to her talking on the telephone, but she was
in the same room, after all. Suddenly I thought, How long
does it take to say no}
'Ollie?' Jenny had her hand over the telephone mouthpiece.
'Ollie, do we have to say no?'
'Yes, we do. And hurry up, dammit!'
'I'm terribly sorry,' she said into the telephone. Shecovered the mouthpiece again and turned to me. 'He's very
unhappy, Oliver! Can you just sit there and let your father
bleed?'
'Stones don't bleed, Jen. This isn't one of your warm,
loving Italian fathers.'
'Oliver, can't you just speak to him?'
'Speak to him! Are you crazy?'
She held the telephone towards me. She was trying not to
cry.
'I will never speak to him. Ever,' I said.
Now she was crying, very quietly. Then she asked me once
more. 'For me, Oliver. I've never asked you for anything.
Please.'
I couldn't do it. Didn't Jenny understand? It was just
impossible. Unhappily I shook my head. Then Jenny spoke
to me quietly and very angrily. 'You have no heart,' she said.
She spoke into the telephone again. 'Mr Barrett, Oliver
wants you to know . . . ' She was crying, so it wasn't easy
for her. 'Oliver loves you very much,' she said, and put the
telephone down quickly.
I don't know why I did it. Perhaps I went crazy for a
moment. Violently I took the telephone and threw it across
the room.
'Damn you, Jenny! Why don't you get out of my life?'
I stood still for a second. My God, I thought, what's
happening to me? I turned to look at Jenny. But she had gone.
I looked round the flat for her. Her coat was still there,
but she had disappeared.I ran out of the house and searched everywhere for her:
the law school library, Radcliffe, the music school. Was she
in one of the music rooms? I heard somebody playing the
piano, loudly and very badly. Was it Jenny? I pushed the
door open. A big Radcliffe girl was at the piano.
'What's the matter?' she asked.
'Nothing,' I answered, and closed the door again.
Where, oh where, had she gone? I felt terrible. I searched
the university, the streets and the cafes. Nothing. Had she
taken a bus to Cranston, perhaps? At midnight I found a
telephone box and called Phil.
'Hello?' he said sleepily. 'What's the matter? Is Jenny ill?'
My God, I thought, she isn't there! 'She's fine, Phil. Uh
- I just called to say hello.'
'You should call more often, dammit,' he said. 'Is
Cranston so far away that you can't come down on a Sunday
afternoon?'
'We'll come, some Sunday, Phil, I promise.'
'Don't give me that - "some Sunday" indeed! This
Sunday, Oliver.'
'Yes, sir. This Sunday.'
'And next time you telephone, I'll pay, dammit. OK?' He
put down the telephone. I stood there and wondered what
to do. At last I went back to the flat.
Jenny was sitting on the top step. I was too tired to cry,
too glad to speak.
'I forgot my key,' said Jenny.
I stood there on the bottom step. I was afraid to ask howlong she had been there. I only knew that I had hurt her
terribly.
'Jenny, I'm sorry—'
'Stop!' she said. Then she added, 'Love means you never
have to say you're sorry.'
We walked up to our flat. As we undressed, she looked
lovingly at me.
'I meant what I said, Oliver.'
And that was all.
0/5000
สามปีแรก
F
หรือสามปีที่เราได้ทำให้ทุกทำงานของดอลลาร์
2 หัวใจฤดูร้อน เราทำงานที่
ชมรมเรือท่าเดนนิส มันทำงานอย่างหนัก แต่เราไม่เคย
เหนื่อยเกินไปใจดีกัน ผมบอกว่า 'ชนิด' เนื่องจากมี
ไม่มีคำอธิบายความรักและความสุขของเรากัน
หลังจากฤดูร้อนเราพบแบน 'ราคาประหยัด' ใกล้
มหาวิทยาลัย มันอยู่ชั้นบนสุดของบ้านเก่า และถูก
จริงแพงมาก แต่ว่าเราไม่ได้ มี
แฟลตหลายรอบไม่
'Hey, Preppie เจนนี่กล่าวว่า เมื่อเรามาถึงมีการ ' มี
คุณสามี หรือไม่คุณ?'
'ของฉันของคุณสามี '
'แสดง แล้วอยู่' (พระ คิด ถนน)
'ดำเนินการฉันของเราแรก '
ฉันทำเธอขึ้นห้าขั้นตอนไปประตูหน้า
'เหตุใดคุณจึงหยุด "เธอถาม ' นี้ไม่ใช่บ้านของเรา
ชั้นบน Preppie !'
มี ๒๔ บันไดถึงแบนของเรา และผมจะ
หยุดครึ่งทาง
'เหตุใดคุณหนัก' ฉันถามเธอ
'บางทีฉันคาดหวังเด็กเป็นการ'
' พระเจ้าของฉัน คุณ?'
' ฮา ฉันกลัวคุณ แล้ว ไม่ได้ฉัน?'
'ดี ใช่ สำหรับภาย '
ฉันทำเธอส่วนเหลือของทางการ มี fewmoments มากในสมัยนั้นเมื่อเราไม่ได้กังวลเกี่ยวกับ
เงิน น้อยมาก และยอด เยี่ยมมาก - และก็
ของพวกเขา
อาหารร้านเราขอบคุณ 'กินตอนนี้ ค่าจ้างในภายหลัง" กับการ
ชื่อ Barrett แต่ชื่อของเรามีชื่อเสียงไม่ได้ช่วยเราใน
งานของเจนนี่ หัวหน้าของโรงเรียนคิดว่า เราไม่รวย
'แน่นอน เราไม่สามารถจ่ายค่าครูของเรามาก กล่าวว่า
นางสาว Whitman 'แต่ที่จะไม่ต้องกังวลคุณ นาง Barrett '
เจนนี่พยายามอธิบายว่า Barretts มีกิน เหมือน
คนอื่น ๆ นางสาว Whitman เพียงหัวเราะสุภาพ
'ไม่ต้องกังวล เจนนี่กล่าวว่า ฉัน ' เราจะจัดการ เพียงเรียนรู้
ชอบสปาเก็ตตี้ '
ฉันไม่ ฉันเรียนรู้ชอบสปาเก็ตตี้ และเจนนี่ได้เรียนรู้มากมาย
วิธีการทำอาหารก็ กับค่าจ้างของเจนนี่จากโรงเรียน,
และเงินของเราจากงานร้อนและงานของฉันฮอลิเดย์,
เราจัดการ ชีวิตมีการเปลี่ยนแปลงมาก แน่นอน มี
มีเพลงไม่มากเจนนี่ เธอมีสอนทุกวัน และ
บ้านมาเหนื่อยมาก แล้วเธอก็ทำอาหารเย็น —
ร้านอาหารมีราคาแพงเกินไปสำหรับเรา มีคนมากมาย
ฟิล์มที่เราไม่เห็น และสถาน และบุคคลที่เราไม่ได้
ชม แต่เราได้ทำการตกลง
วันหนึ่งถึงการเชิญที่สวยงาม แนะนำพ่อ
sixtieth งานเลี้ยงวันเกิด
'ดี ' กล่าวว่า เจนนี่ ผมกลางหนังสือกฎหมายหนา
และไม่ได้ยินเธอในตอนแรก 'Oliver เขาจะเข้าถึงคุณ '
' ไม่ เขาไม่ แม่ของฉันเขียนมัน ตอนนี้ จะเงียบสงบ ฉัน
เรียน ฉันมีสอบในสัปดาห์ที่สาม ' ' Ollie คิด 60 ปี กับ การ คุณทราบได้อย่างไร
ว่า เขาจะยังมีชีวิตเมื่อคุณตัดสินใจที่จะลืมคุณ
กัน?'
' ไม่ทราบ และฉันไม่แคร์ ตอนนี้ ผมรีบ
งาน!'
'หนึ่งวัน กล่าวว่า เจนนี่, ' เมื่อคุณมีปัญหากับ
Oliver 5 —'
'ลูกไม่เรียก Oliver คุณสามารถมั่นใจได้ว่า '
ผมพูด angrily
' คุณสามารถโทรหาเขา Bozo ถ้าคุณต้องการ แต่เด็กที่จะรู้สึก
ไม่ดีเกี่ยวกับคุณ เนื่องจากคุณมีนักกีฬาชายฮาร์วาร์ดใหญ่
และตามเวลาเขาไปยังมหาวิทยาลัย คุณอาจจะเป็น
ทนายใหญ่ สำคัญ!' เธอต่อไป, ' Oliver บิดาของคุณ
รักคุณ แบบเดียวกับคุณจะรัก Bozo แต่คุณ
Barretts เต็มของไพรด์ - คุณจะผ่านชีวิตคิด
ว่า คุณเกลียดกัน ตอนนี้...อะไรที่
เชิญ?'
'เขียนหนังสือดีปฏิเสธการ'
' Oliver ฉันไม่สามารถทำร้ายคุณพ่อเช่นนั้น อะไรมีการ
หมายเลขโทรศัพท์?'
ฉันบอกเธอ และเคยเป็นที่ลึกในหนังสือกฎหมายของฉันอีกครั้ง ฉัน
พยายามไม่ฟังเธอพูดโทรศัพท์ แต่เธอ
ในห้องเดียวกัน หลังจากทั้งหมด ทันใดนั้นฉันคิดว่า ระยะ
ใช้เวลาพูดไม่}
'Ollie ' เจนนี่มีมือของเธอผ่านปากเป่าโทรศัพท์
'Ollie เรามีจะบอกว่า ไม่ '
' ใช่ เราทำ และเร็ว กับ!'
'ฉันเสียใจชะมัด เธอบอกว่า เป็นโทรศัพท์ Shecovered ปากเป่าอีกครั้งและผม ' เขาสนิท
เศร้า Oliver คุณสามารถเพียงนั่งมี และให้พ่อของคุณ
บลี?'
' หินไม่มีเลือดออก เฉินโต นี้ไม่มีอยู่ของคุณอบอุ่น,
รักอิตาลีบิดา.'
'Oliver ไม่คุณพูดกับเขาหรือไม่ '
' พูดกับเขา คุณจะบ้าหรือ?'
เธอถือโทรศัพท์ไปฉัน เธอพยายามไม่
ร้อง
' ฉันจะไม่พูดกับเขา เคย ผมพูด
ตอนนี้เธอได้ร้องไห้ มากอย่างเงียบ ๆ แล้วเธอถามผมเมื่อ
เพิ่มเติม ' สำหรับฉัน Oliver ได้เคยถามคุณสำหรับสิ่งนั้น
โปรดได้ '
ฉันไม่สามารถทำได้ เจนนี่ไม่เข้าใจ มันเป็นเพียง
ไม่ Unhappily ผมจับหัวของฉัน แล้วเจนนี่พูด
ฉันอย่างเงียบ ๆ และ angrily มาก 'คุณมีหัวใจไม่ เธอบอกว่า
เธอพูดในโทรศัพท์อีกครั้ง ' อาจารย์ Oliver
ต้องรู้... ' เธอได้ร้องไห้ ดังนั้นมันไม่ได้ง่าย
สำหรับเธอ 'Oliver รักคุณมาก เธอกล่าวว่า และใส่
โทรศัพท์ลงอย่างรวดเร็ว
ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันไม่ บางทีฉันก็บ้าสำหรับการ
ขณะนั้น โหงฉันเอาโทรศัพท์ และโยนมันข้าม
ห้อง
' ไอ้คุณ เจนนี่ ทำไมคุณไม่ได้ออกจากชีวิต?'
ยืนยังแป๊บ พระเจ้าของฉัน ฉันคิดว่า อะไรของ
เกิดขึ้นกับฉัน ผมหันไปมองเจนนี่ แต่เธอก็หายไป
ผมมองรอบตัวแบนสำหรับเธอ เสื้อของเธอยังคงมี,
แต่เธอหายผมขับรถออกจากบ้าน และทุกค้นหาเธอ:
โรงเรียนห้องสมุดกฎหมาย แรดคลิฟฟ์ โรงเรียนดนตรี มีเธอ
ในหนึ่งห้องเพลงหรือไม่ ได้ยินคนเล่น
เปียโน ดัง และรอบ ๆ มันเป็นเจนนี่ ผมผลัก
ประตูเปิด ผู้หญิงแรดคลิฟฟ์ใหญ่ที่เปียโนได้
'เป็นอะไรไป "เธอถาม
'อะไร ผมตอบ และปิดประตูอีกด้วย
ที่ โอ้ ที่เธอหายไปไหน ผมรู้สึกแย่ ฉันค้นหา
มหาวิทยาลัย ถนน และสิ่ง ไม่มีอะไร มีเธอ
นำรถบัสไป Cranston ที เที่ยง พบกับ
โทรศัพท์กล่องและ Phil เรียก
"ฮัลโหล" เขากล่าวว่า sleepily "เป็นอะไร เป็นเจนนี่ป่วย?'
พระ คิด เธอไม่มี ' เธอคือดี Phil. Uh
-ฉันเรียกว่าสวัสดี.'
' โทรบ่อย กับ เขากล่าวว่า ' เป็น
Cranston ไกลดังนั้นที่คุณไม่สามารถลงมาในวันอาทิตย์
บ่าย?'
' จะมา บางอาทิตย์ Phil ฉันสัญญา.'
' ไม่ให้ฉันว่า-- "บางวันอาทิตย์" แน่นอน นี้
อาทิตย์ Oliver .'
' ใช่ ที่รัก วันอาทิตย์นี้ '
' และครั้งถัดไปที่คุณโทรศัพท์ จะ จ่าย กับ การ ตกลง?' เขา
วางโทรศัพท์ ฉันยืนมี และสงสัยว่า อะไร
ทำ ในที่สุด ไปสงบ
เจนนี่นั่งอยู่บนขั้นตอนด้านบน ผมกับร้องไห้,
ดีใจเกินไปที่จะพูด
'ฉันลืมคีย์ของฉัน กล่าวว่า เจนนี่
ยืนมีในขั้นตอนด้านล่าง ผมกลัวที่จะถาม howlong เธอเคยมี ฉันเพียงรู้ว่า ฉันได้ทำร้ายเธอ
ชะมัด
' เจนนี่ ผมขอ —'
'ไล่ ' เธอบอกว่า แล้วเธอเพิ่ม, ' ความรักหมายความว่า คุณไม่เคย
ต้องว่า คุณขอ '
เราเดินขึ้นไปแบนเรา เป็นเรา undressed เธอดู
รักที่ฉัน
' ฉันหมายถึง ฉันพูด Oliver .'
และให้
F
หรือสามปีที่เราได้ทำให้ทุกทำงานของดอลลาร์
2 หัวใจฤดูร้อน เราทำงานที่
ชมรมเรือท่าเดนนิส มันทำงานอย่างหนัก แต่เราไม่เคย
เหนื่อยเกินไปใจดีกัน ผมบอกว่า 'ชนิด' เนื่องจากมี
ไม่มีคำอธิบายความรักและความสุขของเรากัน
หลังจากฤดูร้อนเราพบแบน 'ราคาประหยัด' ใกล้
มหาวิทยาลัย มันอยู่ชั้นบนสุดของบ้านเก่า และถูก
จริงแพงมาก แต่ว่าเราไม่ได้ มี
แฟลตหลายรอบไม่
'Hey, Preppie เจนนี่กล่าวว่า เมื่อเรามาถึงมีการ ' มี
คุณสามี หรือไม่คุณ?'
'ของฉันของคุณสามี '
'แสดง แล้วอยู่' (พระ คิด ถนน)
'ดำเนินการฉันของเราแรก '
ฉันทำเธอขึ้นห้าขั้นตอนไปประตูหน้า
'เหตุใดคุณจึงหยุด "เธอถาม ' นี้ไม่ใช่บ้านของเรา
ชั้นบน Preppie !'
มี ๒๔ บันไดถึงแบนของเรา และผมจะ
หยุดครึ่งทาง
'เหตุใดคุณหนัก' ฉันถามเธอ
'บางทีฉันคาดหวังเด็กเป็นการ'
' พระเจ้าของฉัน คุณ?'
' ฮา ฉันกลัวคุณ แล้ว ไม่ได้ฉัน?'
'ดี ใช่ สำหรับภาย '
ฉันทำเธอส่วนเหลือของทางการ มี fewmoments มากในสมัยนั้นเมื่อเราไม่ได้กังวลเกี่ยวกับ
เงิน น้อยมาก และยอด เยี่ยมมาก - และก็
ของพวกเขา
อาหารร้านเราขอบคุณ 'กินตอนนี้ ค่าจ้างในภายหลัง" กับการ
ชื่อ Barrett แต่ชื่อของเรามีชื่อเสียงไม่ได้ช่วยเราใน
งานของเจนนี่ หัวหน้าของโรงเรียนคิดว่า เราไม่รวย
'แน่นอน เราไม่สามารถจ่ายค่าครูของเรามาก กล่าวว่า
นางสาว Whitman 'แต่ที่จะไม่ต้องกังวลคุณ นาง Barrett '
เจนนี่พยายามอธิบายว่า Barretts มีกิน เหมือน
คนอื่น ๆ นางสาว Whitman เพียงหัวเราะสุภาพ
'ไม่ต้องกังวล เจนนี่กล่าวว่า ฉัน ' เราจะจัดการ เพียงเรียนรู้
ชอบสปาเก็ตตี้ '
ฉันไม่ ฉันเรียนรู้ชอบสปาเก็ตตี้ และเจนนี่ได้เรียนรู้มากมาย
วิธีการทำอาหารก็ กับค่าจ้างของเจนนี่จากโรงเรียน,
และเงินของเราจากงานร้อนและงานของฉันฮอลิเดย์,
เราจัดการ ชีวิตมีการเปลี่ยนแปลงมาก แน่นอน มี
มีเพลงไม่มากเจนนี่ เธอมีสอนทุกวัน และ
บ้านมาเหนื่อยมาก แล้วเธอก็ทำอาหารเย็น —
ร้านอาหารมีราคาแพงเกินไปสำหรับเรา มีคนมากมาย
ฟิล์มที่เราไม่เห็น และสถาน และบุคคลที่เราไม่ได้
ชม แต่เราได้ทำการตกลง
วันหนึ่งถึงการเชิญที่สวยงาม แนะนำพ่อ
sixtieth งานเลี้ยงวันเกิด
'ดี ' กล่าวว่า เจนนี่ ผมกลางหนังสือกฎหมายหนา
และไม่ได้ยินเธอในตอนแรก 'Oliver เขาจะเข้าถึงคุณ '
' ไม่ เขาไม่ แม่ของฉันเขียนมัน ตอนนี้ จะเงียบสงบ ฉัน
เรียน ฉันมีสอบในสัปดาห์ที่สาม ' ' Ollie คิด 60 ปี กับ การ คุณทราบได้อย่างไร
ว่า เขาจะยังมีชีวิตเมื่อคุณตัดสินใจที่จะลืมคุณ
กัน?'
' ไม่ทราบ และฉันไม่แคร์ ตอนนี้ ผมรีบ
งาน!'
'หนึ่งวัน กล่าวว่า เจนนี่, ' เมื่อคุณมีปัญหากับ
Oliver 5 —'
'ลูกไม่เรียก Oliver คุณสามารถมั่นใจได้ว่า '
ผมพูด angrily
' คุณสามารถโทรหาเขา Bozo ถ้าคุณต้องการ แต่เด็กที่จะรู้สึก
ไม่ดีเกี่ยวกับคุณ เนื่องจากคุณมีนักกีฬาชายฮาร์วาร์ดใหญ่
และตามเวลาเขาไปยังมหาวิทยาลัย คุณอาจจะเป็น
ทนายใหญ่ สำคัญ!' เธอต่อไป, ' Oliver บิดาของคุณ
รักคุณ แบบเดียวกับคุณจะรัก Bozo แต่คุณ
Barretts เต็มของไพรด์ - คุณจะผ่านชีวิตคิด
ว่า คุณเกลียดกัน ตอนนี้...อะไรที่
เชิญ?'
'เขียนหนังสือดีปฏิเสธการ'
' Oliver ฉันไม่สามารถทำร้ายคุณพ่อเช่นนั้น อะไรมีการ
หมายเลขโทรศัพท์?'
ฉันบอกเธอ และเคยเป็นที่ลึกในหนังสือกฎหมายของฉันอีกครั้ง ฉัน
พยายามไม่ฟังเธอพูดโทรศัพท์ แต่เธอ
ในห้องเดียวกัน หลังจากทั้งหมด ทันใดนั้นฉันคิดว่า ระยะ
ใช้เวลาพูดไม่}
'Ollie ' เจนนี่มีมือของเธอผ่านปากเป่าโทรศัพท์
'Ollie เรามีจะบอกว่า ไม่ '
' ใช่ เราทำ และเร็ว กับ!'
'ฉันเสียใจชะมัด เธอบอกว่า เป็นโทรศัพท์ Shecovered ปากเป่าอีกครั้งและผม ' เขาสนิท
เศร้า Oliver คุณสามารถเพียงนั่งมี และให้พ่อของคุณ
บลี?'
' หินไม่มีเลือดออก เฉินโต นี้ไม่มีอยู่ของคุณอบอุ่น,
รักอิตาลีบิดา.'
'Oliver ไม่คุณพูดกับเขาหรือไม่ '
' พูดกับเขา คุณจะบ้าหรือ?'
เธอถือโทรศัพท์ไปฉัน เธอพยายามไม่
ร้อง
' ฉันจะไม่พูดกับเขา เคย ผมพูด
ตอนนี้เธอได้ร้องไห้ มากอย่างเงียบ ๆ แล้วเธอถามผมเมื่อ
เพิ่มเติม ' สำหรับฉัน Oliver ได้เคยถามคุณสำหรับสิ่งนั้น
โปรดได้ '
ฉันไม่สามารถทำได้ เจนนี่ไม่เข้าใจ มันเป็นเพียง
ไม่ Unhappily ผมจับหัวของฉัน แล้วเจนนี่พูด
ฉันอย่างเงียบ ๆ และ angrily มาก 'คุณมีหัวใจไม่ เธอบอกว่า
เธอพูดในโทรศัพท์อีกครั้ง ' อาจารย์ Oliver
ต้องรู้... ' เธอได้ร้องไห้ ดังนั้นมันไม่ได้ง่าย
สำหรับเธอ 'Oliver รักคุณมาก เธอกล่าวว่า และใส่
โทรศัพท์ลงอย่างรวดเร็ว
ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันไม่ บางทีฉันก็บ้าสำหรับการ
ขณะนั้น โหงฉันเอาโทรศัพท์ และโยนมันข้าม
ห้อง
' ไอ้คุณ เจนนี่ ทำไมคุณไม่ได้ออกจากชีวิต?'
ยืนยังแป๊บ พระเจ้าของฉัน ฉันคิดว่า อะไรของ
เกิดขึ้นกับฉัน ผมหันไปมองเจนนี่ แต่เธอก็หายไป
ผมมองรอบตัวแบนสำหรับเธอ เสื้อของเธอยังคงมี,
แต่เธอหายผมขับรถออกจากบ้าน และทุกค้นหาเธอ:
โรงเรียนห้องสมุดกฎหมาย แรดคลิฟฟ์ โรงเรียนดนตรี มีเธอ
ในหนึ่งห้องเพลงหรือไม่ ได้ยินคนเล่น
เปียโน ดัง และรอบ ๆ มันเป็นเจนนี่ ผมผลัก
ประตูเปิด ผู้หญิงแรดคลิฟฟ์ใหญ่ที่เปียโนได้
'เป็นอะไรไป "เธอถาม
'อะไร ผมตอบ และปิดประตูอีกด้วย
ที่ โอ้ ที่เธอหายไปไหน ผมรู้สึกแย่ ฉันค้นหา
มหาวิทยาลัย ถนน และสิ่ง ไม่มีอะไร มีเธอ
นำรถบัสไป Cranston ที เที่ยง พบกับ
โทรศัพท์กล่องและ Phil เรียก
"ฮัลโหล" เขากล่าวว่า sleepily "เป็นอะไร เป็นเจนนี่ป่วย?'
พระ คิด เธอไม่มี ' เธอคือดี Phil. Uh
-ฉันเรียกว่าสวัสดี.'
' โทรบ่อย กับ เขากล่าวว่า ' เป็น
Cranston ไกลดังนั้นที่คุณไม่สามารถลงมาในวันอาทิตย์
บ่าย?'
' จะมา บางอาทิตย์ Phil ฉันสัญญา.'
' ไม่ให้ฉันว่า-- "บางวันอาทิตย์" แน่นอน นี้
อาทิตย์ Oliver .'
' ใช่ ที่รัก วันอาทิตย์นี้ '
' และครั้งถัดไปที่คุณโทรศัพท์ จะ จ่าย กับ การ ตกลง?' เขา
วางโทรศัพท์ ฉันยืนมี และสงสัยว่า อะไร
ทำ ในที่สุด ไปสงบ
เจนนี่นั่งอยู่บนขั้นตอนด้านบน ผมกับร้องไห้,
ดีใจเกินไปที่จะพูด
'ฉันลืมคีย์ของฉัน กล่าวว่า เจนนี่
ยืนมีในขั้นตอนด้านล่าง ผมกลัวที่จะถาม howlong เธอเคยมี ฉันเพียงรู้ว่า ฉันได้ทำร้ายเธอ
ชะมัด
' เจนนี่ ผมขอ —'
'ไล่ ' เธอบอกว่า แล้วเธอเพิ่ม, ' ความรักหมายความว่า คุณไม่เคย
ต้องว่า คุณขอ '
เราเดินขึ้นไปแบนเรา เป็นเรา undressed เธอดู
รักที่ฉัน
' ฉันหมายถึง ฉันพูด Oliver .'
และให้
การแปล กรุณารอสักครู่..
The first three years
F
OR three years we had to make every dollar do the work of
two. All through the summer holidays we worked at the
Boat Club in Dennis Port. It was hard work, but we were never
too tired to be kind to each other. I say 'kind' because there are
no words to describe our love and happiness together.
After the summer we found a 'cheap' flat near the
university. It was on the top floor of an old house and was
actually very expensive. But what could we do? There
weren't many flats around.
'Hey, Preppie,' said Jenny when we arrived there. 'Are
you my husband or aren't you?'
'Of course I'm your husband.'
'Show me, then.' (My God, I thought, in the street?)
'Carry me into our first home!'
I carried her up the five steps to the front door.
'Why did you stop?' she asked. 'This isn't our home.
Upstairs, Preppie!'
There were twenty-four stairs up to our flat, and I had to
stop half-way.
'Why are you so heavy?' I asked her.
'Perhaps I'm expecting a baby.'
'My God! Are you?'
'Ha! I frightened you then, didn't I?'
'Well, yes, just for a second or two.'
I carried her the rest of the way. There were very fewmoments in those days when we were not worrying about
money. Very few, and very wonderful - and that moment
was one of them.
A food shop let us 'eat now, pay later', thanks to the
Barrett name. But our famous name did not help us in
Jenny's work. The Head of the school thought we were rich.
'Of course, we can't pay our teachers very much,' said
Miss Whitman. 'But that won't worry you, Mrs Barrett!'
Jenny tried to explain that Barretts had to eat, just like
other people. Miss Whitman just laughed politely.
'Don't worry,' Jenny said to me. 'We'll manage. Just learn
to like spaghetti.'
I did. I learned to like spaghetti and Jenny learned lots of
different ways of cooking it. With Jenny's pay from school,
and our money from our summer work and my holiday jobs,
we managed. Our lives had changed a lot, of course. There
was no more music for Jenny. She had to teach all day, and
came home very tired. Then she had to cook dinner —
restaurants were too expensive for us. There were a lot of
films that we didn't see, and places and people that we didn't
visit. But we were doing OK.
One day a beautiful invitation arrived. It was for my father's
sixtieth birthday party.
'Well?' said Jenny. I was in the middle of a thick law book
and did not hear her at first. 'Oliver, he's reaching out to you.'
'No, he isn't. My mother wrote it. Now be quiet. I'm
studying. I've got exams in three weeks.' 'Ollie, think. Sixty years old, dammit. How do you know
that he'll still be alive when you decide to forget your
disagreement?'
'I don't know, and I don't care. Now let me get on with
my work!'
'One day,' said Jenny, 'when you're having problems with
Oliver the Fifth—'
'Our son won't be called Oliver, you can be sure of that!'
I said angrily.
'You can call him Bozo if you like. But that child will feel
bad about you, because you were a big Harvard sportsman.
And by the time he goes to university, you'll probably be a
big, important lawyer!' She continued, 'Oliver, your father
loves you, in the same way as you will love Bozo. But you
Barretts are so full of pride - you'll go through life thinking
that you hate each other. Now . . . what about that
invitation?'
'Write them a nice letter of refusal.'
'Oliver, I can't hurt your father like that. . . What's their
telephone number?'
I told her and was at once deep in my law book again. I
tried not to listen to her talking on the telephone, but she was
in the same room, after all. Suddenly I thought, How long
does it take to say no}
'Ollie?' Jenny had her hand over the telephone mouthpiece.
'Ollie, do we have to say no?'
'Yes, we do. And hurry up, dammit!'
'I'm terribly sorry,' she said into the telephone. Shecovered the mouthpiece again and turned to me. 'He's very
unhappy, Oliver! Can you just sit there and let your father
bleed?'
'Stones don't bleed, Jen. This isn't one of your warm,
loving Italian fathers.'
'Oliver, can't you just speak to him?'
'Speak to him! Are you crazy?'
She held the telephone towards me. She was trying not to
cry.
'I will never speak to him. Ever,' I said.
Now she was crying, very quietly. Then she asked me once
more. 'For me, Oliver. I've never asked you for anything.
Please.'
I couldn't do it. Didn't Jenny understand? It was just
impossible. Unhappily I shook my head. Then Jenny spoke
to me quietly and very angrily. 'You have no heart,' she said.
She spoke into the telephone again. 'Mr Barrett, Oliver
wants you to know . . . ' She was crying, so it wasn't easy
for her. 'Oliver loves you very much,' she said, and put the
telephone down quickly.
I don't know why I did it. Perhaps I went crazy for a
moment. Violently I took the telephone and threw it across
the room.
'Damn you, Jenny! Why don't you get out of my life?'
I stood still for a second. My God, I thought, what's
happening to me? I turned to look at Jenny. But she had gone.
I looked round the flat for her. Her coat was still there,
but she had disappeared.I ran out of the house and searched everywhere for her:
the law school library, Radcliffe, the music school. Was she
in one of the music rooms? I heard somebody playing the
piano, loudly and very badly. Was it Jenny? I pushed the
door open. A big Radcliffe girl was at the piano.
'What's the matter?' she asked.
'Nothing,' I answered, and closed the door again.
Where, oh where, had she gone? I felt terrible. I searched
the university, the streets and the cafes. Nothing. Had she
taken a bus to Cranston, perhaps? At midnight I found a
telephone box and called Phil.
'Hello?' he said sleepily. 'What's the matter? Is Jenny ill?'
My God, I thought, she isn't there! 'She's fine, Phil. Uh
- I just called to say hello.'
'You should call more often, dammit,' he said. 'Is
Cranston so far away that you can't come down on a Sunday
afternoon?'
'We'll come, some Sunday, Phil, I promise.'
'Don't give me that - "some Sunday" indeed! This
Sunday, Oliver.'
'Yes, sir. This Sunday.'
'And next time you telephone, I'll pay, dammit. OK?' He
put down the telephone. I stood there and wondered what
to do. At last I went back to the flat.
Jenny was sitting on the top step. I was too tired to cry,
too glad to speak.
'I forgot my key,' said Jenny.
I stood there on the bottom step. I was afraid to ask howlong she had been there. I only knew that I had hurt her
terribly.
'Jenny, I'm sorry—'
'Stop!' she said. Then she added, 'Love means you never
have to say you're sorry.'
We walked up to our flat. As we undressed, she looked
lovingly at me.
'I meant what I said, Oliver.'
And that was all.
F
OR three years we had to make every dollar do the work of
two. All through the summer holidays we worked at the
Boat Club in Dennis Port. It was hard work, but we were never
too tired to be kind to each other. I say 'kind' because there are
no words to describe our love and happiness together.
After the summer we found a 'cheap' flat near the
university. It was on the top floor of an old house and was
actually very expensive. But what could we do? There
weren't many flats around.
'Hey, Preppie,' said Jenny when we arrived there. 'Are
you my husband or aren't you?'
'Of course I'm your husband.'
'Show me, then.' (My God, I thought, in the street?)
'Carry me into our first home!'
I carried her up the five steps to the front door.
'Why did you stop?' she asked. 'This isn't our home.
Upstairs, Preppie!'
There were twenty-four stairs up to our flat, and I had to
stop half-way.
'Why are you so heavy?' I asked her.
'Perhaps I'm expecting a baby.'
'My God! Are you?'
'Ha! I frightened you then, didn't I?'
'Well, yes, just for a second or two.'
I carried her the rest of the way. There were very fewmoments in those days when we were not worrying about
money. Very few, and very wonderful - and that moment
was one of them.
A food shop let us 'eat now, pay later', thanks to the
Barrett name. But our famous name did not help us in
Jenny's work. The Head of the school thought we were rich.
'Of course, we can't pay our teachers very much,' said
Miss Whitman. 'But that won't worry you, Mrs Barrett!'
Jenny tried to explain that Barretts had to eat, just like
other people. Miss Whitman just laughed politely.
'Don't worry,' Jenny said to me. 'We'll manage. Just learn
to like spaghetti.'
I did. I learned to like spaghetti and Jenny learned lots of
different ways of cooking it. With Jenny's pay from school,
and our money from our summer work and my holiday jobs,
we managed. Our lives had changed a lot, of course. There
was no more music for Jenny. She had to teach all day, and
came home very tired. Then she had to cook dinner —
restaurants were too expensive for us. There were a lot of
films that we didn't see, and places and people that we didn't
visit. But we were doing OK.
One day a beautiful invitation arrived. It was for my father's
sixtieth birthday party.
'Well?' said Jenny. I was in the middle of a thick law book
and did not hear her at first. 'Oliver, he's reaching out to you.'
'No, he isn't. My mother wrote it. Now be quiet. I'm
studying. I've got exams in three weeks.' 'Ollie, think. Sixty years old, dammit. How do you know
that he'll still be alive when you decide to forget your
disagreement?'
'I don't know, and I don't care. Now let me get on with
my work!'
'One day,' said Jenny, 'when you're having problems with
Oliver the Fifth—'
'Our son won't be called Oliver, you can be sure of that!'
I said angrily.
'You can call him Bozo if you like. But that child will feel
bad about you, because you were a big Harvard sportsman.
And by the time he goes to university, you'll probably be a
big, important lawyer!' She continued, 'Oliver, your father
loves you, in the same way as you will love Bozo. But you
Barretts are so full of pride - you'll go through life thinking
that you hate each other. Now . . . what about that
invitation?'
'Write them a nice letter of refusal.'
'Oliver, I can't hurt your father like that. . . What's their
telephone number?'
I told her and was at once deep in my law book again. I
tried not to listen to her talking on the telephone, but she was
in the same room, after all. Suddenly I thought, How long
does it take to say no}
'Ollie?' Jenny had her hand over the telephone mouthpiece.
'Ollie, do we have to say no?'
'Yes, we do. And hurry up, dammit!'
'I'm terribly sorry,' she said into the telephone. Shecovered the mouthpiece again and turned to me. 'He's very
unhappy, Oliver! Can you just sit there and let your father
bleed?'
'Stones don't bleed, Jen. This isn't one of your warm,
loving Italian fathers.'
'Oliver, can't you just speak to him?'
'Speak to him! Are you crazy?'
She held the telephone towards me. She was trying not to
cry.
'I will never speak to him. Ever,' I said.
Now she was crying, very quietly. Then she asked me once
more. 'For me, Oliver. I've never asked you for anything.
Please.'
I couldn't do it. Didn't Jenny understand? It was just
impossible. Unhappily I shook my head. Then Jenny spoke
to me quietly and very angrily. 'You have no heart,' she said.
She spoke into the telephone again. 'Mr Barrett, Oliver
wants you to know . . . ' She was crying, so it wasn't easy
for her. 'Oliver loves you very much,' she said, and put the
telephone down quickly.
I don't know why I did it. Perhaps I went crazy for a
moment. Violently I took the telephone and threw it across
the room.
'Damn you, Jenny! Why don't you get out of my life?'
I stood still for a second. My God, I thought, what's
happening to me? I turned to look at Jenny. But she had gone.
I looked round the flat for her. Her coat was still there,
but she had disappeared.I ran out of the house and searched everywhere for her:
the law school library, Radcliffe, the music school. Was she
in one of the music rooms? I heard somebody playing the
piano, loudly and very badly. Was it Jenny? I pushed the
door open. A big Radcliffe girl was at the piano.
'What's the matter?' she asked.
'Nothing,' I answered, and closed the door again.
Where, oh where, had she gone? I felt terrible. I searched
the university, the streets and the cafes. Nothing. Had she
taken a bus to Cranston, perhaps? At midnight I found a
telephone box and called Phil.
'Hello?' he said sleepily. 'What's the matter? Is Jenny ill?'
My God, I thought, she isn't there! 'She's fine, Phil. Uh
- I just called to say hello.'
'You should call more often, dammit,' he said. 'Is
Cranston so far away that you can't come down on a Sunday
afternoon?'
'We'll come, some Sunday, Phil, I promise.'
'Don't give me that - "some Sunday" indeed! This
Sunday, Oliver.'
'Yes, sir. This Sunday.'
'And next time you telephone, I'll pay, dammit. OK?' He
put down the telephone. I stood there and wondered what
to do. At last I went back to the flat.
Jenny was sitting on the top step. I was too tired to cry,
too glad to speak.
'I forgot my key,' said Jenny.
I stood there on the bottom step. I was afraid to ask howlong she had been there. I only knew that I had hurt her
terribly.
'Jenny, I'm sorry—'
'Stop!' she said. Then she added, 'Love means you never
have to say you're sorry.'
We walked up to our flat. As we undressed, she looked
lovingly at me.
'I meant what I said, Oliver.'
And that was all.
การแปล กรุณารอสักครู่..
สามปีแรก
F หรือ สามปี เราต้องทำให้ทุกดอลลาร์ทำงาน
2 ทั้งหมดที่ผ่านวันหยุดฤดูร้อนที่เราทำงาน
ชมรมเรือใน Dennis Port มันเป็นงานที่หนักมาก แต่เราไม่เคย
เหนื่อยเกินกว่าจะใจดีกับแต่ละอื่น ๆ ผมบอกว่า ' ชนิด ' เพราะมี
ไม่มีคําอธิบาย ความรัก และ ความสุขของเราด้วยกัน
หลังจากฤดูร้อนเราจะพบ ' ถูก ' แบนใกล้
มหาวิทยาลัยเป็นชั้นบนสุดของบ้านหลังเก่าและ
จริงแพงมาก แต่เราจะทำอะไรได้ล่ะ ? มีหลายแฟลต
ไม่ได้รอบ
เฮ้ preppie ' เจนนี่ ' เมื่อพวกเราไปถึงที่นั่น มี
คุณสามีหรือคุณไม่ ?
ที่ทุ่มทุนสร้างอย่างมากแถบจะแน่นอน ผมเป็นสามีของคุณ . '
'show ฉันแล้ว ' ( พระเจ้าของฉัน , ฉันคิดว่า ในถนน ?
'carry ฉันเข้าไปในบ้านครั้งแรกของเรา !
ผมอุ้มเธอขึ้นห้าก้าวถึงหน้าประตู
' ทำไมคุณถึงหยุด ? ' เธอถาม นี่ไม่ใช่บ้านเรา
ข้างบน preppie !
มียี่สิบสี่บันไดขึ้นไปของเราแบน ผมเลยต้องหยุดกลางคัน
.
'why คุณหนักจัง ? ฉันถามเธอ
'perhaps ฉันคาดหวังทารก . '
' ของฉัน พระเจ้า คุณ ?
'ha ! ผมกลัวคุณงั้นเหรอ
'well ครับ แค่หนึ่งหรือสองวินาที . . .
ผมอุ้มเธอเองมี fewmoments ในวันนั้น เราไม่ได้กังวลเกี่ยวกับ
เงิน น้อยมาก และที่วิเศษมาก และขณะนั้น
เป็นหนึ่งของพวกเขา
ร้านเรากินแล้วจ่ายทีหลัง " เพราะชื่อ
บาร์เร็ท แต่ชื่อที่มีชื่อเสียงของเราไม่ได้ช่วยให้เราใน
งานของเจนนี่ หัวของโรงเรียนคิดว่าเรารวย
ที่ทุ่มทุนสร้างอย่างมากแถบจะแน่นอน เราไม่สามารถจ่ายให้ครูของเรามาก '
คุณวิทแมน' แต่ที่คุณไม่ต้อง กังวล นางบาร์เรตต์ !
เจนนี่พยายามอธิบายว่า Barretts ต้องกิน เหมือน
คนอื่น นางสาววิทแมนก็หัวเราะอย่างสุภาพ
ห้ามเป็นห่วง ' ' เจนนี่พูดกับฉัน เราจะจัดการได้ แค่เรียนรู้ที่จะ '
ชอบสปาเก็ตตี้ ฉันทำ ฉันได้เรียนรู้ที่จะชอบสปาเก็ตตี้ และ เจนนี่ได้เยอะ
หลายวิธีของการทำ กับเจนนี่
จ่ายจากโรงเรียนและเงินที่ได้จากการทำงานของเรา งานฤดูร้อนและวันหยุดของฉัน
เราจัดการ ชีวิตของเรามีการเปลี่ยนแปลงมาก แน่นอน มีคือไม่มีเพลง
เพื่อเจนนี่ เธอต้องสอนทั้งวันและ
กลับบ้านมาเหนื่อยมาก งั้นเธอต้องทำอาหารเย็น -
ร้านอาหารก็แพงสำหรับเรา มีมากของ
ภาพยนตร์ที่เราไม่เคยเห็น และสถานที่ และผู้คน ที่เราไม่ได้
เข้าชม แต่เราทำอะไรได้
วันสวยเชิญมา มันคือ
พ่อวันเกิดลำดับที่หกสิบ .
'well ? ว่าเจนนี่ ผมอยู่ในช่วงกลางของ
หนังสือกฎหมายหนาและไม่ฟังเธอก่อน . . . โอลิเวอร์ เขาเอื้อมมือออกไปนะ '
' , เขาไม่ใช่แม่ฉันเขียนมัน ตอนนี้เงียบ ผม
เรียน ผมมีการสอบใน 3 สัปดาห์ . ' ' ออลลี่ , คิด หกสิบปี บ้าชิบ คุณรู้ได้ยังไง
ว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่เมื่อคุณตัดสินใจที่จะลืมความขัดแย้งของคุณ
' ?
" ไม่รู้ ฉันไม่สนใจ ตอนนี้ให้ฉันได้รับกับ
งานของฉัน !
'one วัน ' เจนนี่ ' เมื่อคุณกำลังมีปัญหากับ
โอลิเวอร์ 5 -
เรามีลูกชายก็ไม่เรียกว่า โอลิเวอร์ , คุณสามารถมั่นใจได้ว่า !
ผมพูดด้วยความโมโห
คุณสามารถเรียกเขาคนโง่ ถ้าคุณชอบ แต่เด็กคนนั้นจะรู้สึก
ไม่ดีเกี่ยวกับคุณเพราะว่าคุณเป็นนักกีฬามหาลัยใหญ่
และตามเวลาที่เขาไปมหาวิทยาลัย คุณอาจเป็น
ใหญ่ ที่สำคัญทนาย ! เธอกล่าวต่อ " โอลิเวอร์
พ่อของเธอรักเธอ ในลักษณะเดียวกับที่คุณจะรักโบโซ่ . แต่คุณ
Barretts เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ - คุณจะใช้ชีวิตโดยคิดว่า
ที่คุณเกลียดกัน ตอนนี้ . . . . . . . อะไรที่เกี่ยวกับ
เชิญ ?
'write พวกเขาจดหมายดีปฏิเสธ '
.' โอลิเวอร์ ฉันไม่ทำร้ายพ่อของคุณแบบนั้น . . . . . . . อะไรโทรศัพท์ของพวกเขา
หมายเลข ?
ผมบอกเธอ และเมื่อลึกลงไปในหนังสือกฎหมายของฉันอีกครั้ง ผม
พยายามที่จะไม่ฟังเธอคุยโทรศัพท์ แต่เธอก็
ในห้องเดียวกัน หลังจากทั้งหมด ก็ฉันคิดว่ามันต้องใช้เวลานานแค่ไหน
'ollie พูดไม่ } ' ? เจนนี่ได้ส่งนางไป โทรศัพท์ปาก
'ollie เราต้องบอกว่าไม่มี ?
" เราทำและ เร็วๆเข้าสิ !
" ขอโทษจริงๆค่ะ " เธอพูดในโทรศัพท์ shecovered ปากอีกครั้งและกลายเป็นฉัน เขาไม่มีความสุขมาก
, โอลิเวอร์ ! คุณสามารถนั่งที่นั่นและให้
พ่อเลือดออก ?
'stones ไม่เลือดออก , เจน นี่ไม่ใช่ของคุณอบอุ่น
รักพ่ออิตาลี '
'oliver , ไม่สามารถที่คุณเพิ่งพูดกับเขา ?
'speak กับเขา ! คุณจะบ้าเหรอ ? '
เธอถือโทรศัพท์มาหาฉันเธอพยายามจะไม่ร้องไห้
.
" จะไม่พูดกับเขา เลย ' ผมพูด
ตอนนี้เธอร้องไห้อย่างเงียบๆ แล้วเธอก็ถามฉันอีกครั้ง
. ' สำหรับผม โอลิเวอร์ ผมไม่เคยขออะไรจากท่านเลย '
ขอร้อง ฉันทำมันไม่ได้ ไม่ เจนนี่ เข้าใจมั้ย ? มันก็แค่
เป็นไปไม่ได้ ไม่มีความสุขฉันสั่นหัวของฉัน แล้วเจนนี่พูด
ฉันอย่างเงียบ ๆและมากด้วยความโกรธ . . . คุณไม่มีหัวใจ ' เธอพูด
เธอพูดลงไปในโทรศัพท์อีกครั้ง . . . นายบาร์เรตต์ โอลิเวอร์
ต้องการให้คุณรู้ . . . . . . . ' เธอร้องไห้ มันไม่ง่ายเลย
เธอ . โอลิเวอร์ รักคุณมาก " เธอพูดและใส่
โทรศัพท์ลงอย่างรวดเร็ว
ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงทำมัน บางทีฉันอาจจะบ้าไปสำหรับ
นะครับ อย่างรุนแรง ฉันเอาโทรศัพท์และโยนมันข้าม
ห้อง
'damn คุณ เจนนี่ ! ทำไมคุณไม่ออกจากชีวิตของฉัน ?
ผมยืนนิ่งๆ พระเจ้า ฉันคิดว่า สิ่งที่
เกิดขึ้นกับฉัน ? ฉันหันไปมองเจนนี่ แต่เธอได้หายไปแล้ว
ผมมองรอบๆแบนเธอ เสื้อของเธอ ยังคงมี ,
แต่เธอหายตัวไป ฉันวิ่งออกมาจากบ้านและตามหาเธอ :
โรงเรียนกฎหมายห้องสมุด , คลิฟ , โรงเรียนดนตรี เธอ
ในหนึ่งของห้องดนตรี ? ผมได้ยินเสียงคนเล่น
เปียโนเสียงดังมาก เป็นเจนนี่ ฉันผลัก
ประตูเปิด ใหญ่ แรดคลิฟฟ์สาวอยู่ที่เปียโน
'what เป็นอะไร ? เธอถาม
'nothing ' ผมตอบและปิดประตูอีกครั้ง
ที่ไหน อ้อ ที่เธอได้จากไป ผมรู้สึกว่าน่ากลัว ฉันค้นหา
มหาวิทยาลัย ถนน และร้านกาแฟ ไม่มีอะไร เธอ
ถ่ายรถแครนตัน , บางที ? ตอนเที่ยงคืนผมเจอ
กล่องโทรศัพท์เรียกฟิล
' ' ฮัลโหล เขาบอกว่า เซา . เกิดอะไรขึ้น ? เจนนี่ป่วย ?
พระเจ้า ฉันคิดว่าเธอไม่มี ! เธอสบายดี , ฟิล เอ่อ
- ฉันแค่โทรมาทักทาย '
" ควรโทรมาบ่อยๆ บ้า ' ' เขากล่าวว่า คือ
Cranston ห่างไกลที่คุณมาไม่ได้ลงวันอาทิตย์
ตอนบ่าย ?
เราก็มา บางอาทิตย์ ฟิล ผมสัญญา '
ห้ามเอา - " อาทิตย์ " จริงๆ วันอาทิตย์นี้
'
" โอลิเวอร์ครับท่าน วันอาทิตย์นี้ เวลาที่คุณ โทรศัพท์ '
และต่อไป ฉันจะจ่าย บ้าชิบ โอเค ? เขา
วางโทรศัพท์ลง ฉันยืนอยู่ที่นั่นและสงสัยว่า
ที่ต้องทำ สุดท้ายผมก็กลับไปที่แฟลต
เจนนี่นั่งอยู่บนขั้นตอนด้านบน ฉันเหนื่อยเกินไปที่จะร้องไห้
ดีใจมากเกินไปที่จะพูด
" ลืมกุญแจ ' เจนนี่
ผมยืนอยู่บนบันไดด้านล่าง ผมกลัวที่จะขอร้อง Howlong เธอได้มีฉันรู้แค่ว่า ฉันทำร้ายเธอ
ชะมัด
'jenny ฉันขอโทษ - '
' หยุด ! เธอกล่าวว่า นางเพิ่มรักหมายความว่าคุณไม่เคย
ต้องขอโทษ '
เราเดินจนถึงที่พักของเรา ในขณะที่เราหลับ เธอดู
ความรักที่ฉัน
" หมายถึง โอลิเวอร์ '
และนั่นคือทั้งหมด
F หรือ สามปี เราต้องทำให้ทุกดอลลาร์ทำงาน
2 ทั้งหมดที่ผ่านวันหยุดฤดูร้อนที่เราทำงาน
ชมรมเรือใน Dennis Port มันเป็นงานที่หนักมาก แต่เราไม่เคย
เหนื่อยเกินกว่าจะใจดีกับแต่ละอื่น ๆ ผมบอกว่า ' ชนิด ' เพราะมี
ไม่มีคําอธิบาย ความรัก และ ความสุขของเราด้วยกัน
หลังจากฤดูร้อนเราจะพบ ' ถูก ' แบนใกล้
มหาวิทยาลัยเป็นชั้นบนสุดของบ้านหลังเก่าและ
จริงแพงมาก แต่เราจะทำอะไรได้ล่ะ ? มีหลายแฟลต
ไม่ได้รอบ
เฮ้ preppie ' เจนนี่ ' เมื่อพวกเราไปถึงที่นั่น มี
คุณสามีหรือคุณไม่ ?
ที่ทุ่มทุนสร้างอย่างมากแถบจะแน่นอน ผมเป็นสามีของคุณ . '
'show ฉันแล้ว ' ( พระเจ้าของฉัน , ฉันคิดว่า ในถนน ?
'carry ฉันเข้าไปในบ้านครั้งแรกของเรา !
ผมอุ้มเธอขึ้นห้าก้าวถึงหน้าประตู
' ทำไมคุณถึงหยุด ? ' เธอถาม นี่ไม่ใช่บ้านเรา
ข้างบน preppie !
มียี่สิบสี่บันไดขึ้นไปของเราแบน ผมเลยต้องหยุดกลางคัน
.
'why คุณหนักจัง ? ฉันถามเธอ
'perhaps ฉันคาดหวังทารก . '
' ของฉัน พระเจ้า คุณ ?
'ha ! ผมกลัวคุณงั้นเหรอ
'well ครับ แค่หนึ่งหรือสองวินาที . . .
ผมอุ้มเธอเองมี fewmoments ในวันนั้น เราไม่ได้กังวลเกี่ยวกับ
เงิน น้อยมาก และที่วิเศษมาก และขณะนั้น
เป็นหนึ่งของพวกเขา
ร้านเรากินแล้วจ่ายทีหลัง " เพราะชื่อ
บาร์เร็ท แต่ชื่อที่มีชื่อเสียงของเราไม่ได้ช่วยให้เราใน
งานของเจนนี่ หัวของโรงเรียนคิดว่าเรารวย
ที่ทุ่มทุนสร้างอย่างมากแถบจะแน่นอน เราไม่สามารถจ่ายให้ครูของเรามาก '
คุณวิทแมน' แต่ที่คุณไม่ต้อง กังวล นางบาร์เรตต์ !
เจนนี่พยายามอธิบายว่า Barretts ต้องกิน เหมือน
คนอื่น นางสาววิทแมนก็หัวเราะอย่างสุภาพ
ห้ามเป็นห่วง ' ' เจนนี่พูดกับฉัน เราจะจัดการได้ แค่เรียนรู้ที่จะ '
ชอบสปาเก็ตตี้ ฉันทำ ฉันได้เรียนรู้ที่จะชอบสปาเก็ตตี้ และ เจนนี่ได้เยอะ
หลายวิธีของการทำ กับเจนนี่
จ่ายจากโรงเรียนและเงินที่ได้จากการทำงานของเรา งานฤดูร้อนและวันหยุดของฉัน
เราจัดการ ชีวิตของเรามีการเปลี่ยนแปลงมาก แน่นอน มีคือไม่มีเพลง
เพื่อเจนนี่ เธอต้องสอนทั้งวันและ
กลับบ้านมาเหนื่อยมาก งั้นเธอต้องทำอาหารเย็น -
ร้านอาหารก็แพงสำหรับเรา มีมากของ
ภาพยนตร์ที่เราไม่เคยเห็น และสถานที่ และผู้คน ที่เราไม่ได้
เข้าชม แต่เราทำอะไรได้
วันสวยเชิญมา มันคือ
พ่อวันเกิดลำดับที่หกสิบ .
'well ? ว่าเจนนี่ ผมอยู่ในช่วงกลางของ
หนังสือกฎหมายหนาและไม่ฟังเธอก่อน . . . โอลิเวอร์ เขาเอื้อมมือออกไปนะ '
' , เขาไม่ใช่แม่ฉันเขียนมัน ตอนนี้เงียบ ผม
เรียน ผมมีการสอบใน 3 สัปดาห์ . ' ' ออลลี่ , คิด หกสิบปี บ้าชิบ คุณรู้ได้ยังไง
ว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่เมื่อคุณตัดสินใจที่จะลืมความขัดแย้งของคุณ
' ?
" ไม่รู้ ฉันไม่สนใจ ตอนนี้ให้ฉันได้รับกับ
งานของฉัน !
'one วัน ' เจนนี่ ' เมื่อคุณกำลังมีปัญหากับ
โอลิเวอร์ 5 -
เรามีลูกชายก็ไม่เรียกว่า โอลิเวอร์ , คุณสามารถมั่นใจได้ว่า !
ผมพูดด้วยความโมโห
คุณสามารถเรียกเขาคนโง่ ถ้าคุณชอบ แต่เด็กคนนั้นจะรู้สึก
ไม่ดีเกี่ยวกับคุณเพราะว่าคุณเป็นนักกีฬามหาลัยใหญ่
และตามเวลาที่เขาไปมหาวิทยาลัย คุณอาจเป็น
ใหญ่ ที่สำคัญทนาย ! เธอกล่าวต่อ " โอลิเวอร์
พ่อของเธอรักเธอ ในลักษณะเดียวกับที่คุณจะรักโบโซ่ . แต่คุณ
Barretts เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ - คุณจะใช้ชีวิตโดยคิดว่า
ที่คุณเกลียดกัน ตอนนี้ . . . . . . . อะไรที่เกี่ยวกับ
เชิญ ?
'write พวกเขาจดหมายดีปฏิเสธ '
.' โอลิเวอร์ ฉันไม่ทำร้ายพ่อของคุณแบบนั้น . . . . . . . อะไรโทรศัพท์ของพวกเขา
หมายเลข ?
ผมบอกเธอ และเมื่อลึกลงไปในหนังสือกฎหมายของฉันอีกครั้ง ผม
พยายามที่จะไม่ฟังเธอคุยโทรศัพท์ แต่เธอก็
ในห้องเดียวกัน หลังจากทั้งหมด ก็ฉันคิดว่ามันต้องใช้เวลานานแค่ไหน
'ollie พูดไม่ } ' ? เจนนี่ได้ส่งนางไป โทรศัพท์ปาก
'ollie เราต้องบอกว่าไม่มี ?
" เราทำและ เร็วๆเข้าสิ !
" ขอโทษจริงๆค่ะ " เธอพูดในโทรศัพท์ shecovered ปากอีกครั้งและกลายเป็นฉัน เขาไม่มีความสุขมาก
, โอลิเวอร์ ! คุณสามารถนั่งที่นั่นและให้
พ่อเลือดออก ?
'stones ไม่เลือดออก , เจน นี่ไม่ใช่ของคุณอบอุ่น
รักพ่ออิตาลี '
'oliver , ไม่สามารถที่คุณเพิ่งพูดกับเขา ?
'speak กับเขา ! คุณจะบ้าเหรอ ? '
เธอถือโทรศัพท์มาหาฉันเธอพยายามจะไม่ร้องไห้
.
" จะไม่พูดกับเขา เลย ' ผมพูด
ตอนนี้เธอร้องไห้อย่างเงียบๆ แล้วเธอก็ถามฉันอีกครั้ง
. ' สำหรับผม โอลิเวอร์ ผมไม่เคยขออะไรจากท่านเลย '
ขอร้อง ฉันทำมันไม่ได้ ไม่ เจนนี่ เข้าใจมั้ย ? มันก็แค่
เป็นไปไม่ได้ ไม่มีความสุขฉันสั่นหัวของฉัน แล้วเจนนี่พูด
ฉันอย่างเงียบ ๆและมากด้วยความโกรธ . . . คุณไม่มีหัวใจ ' เธอพูด
เธอพูดลงไปในโทรศัพท์อีกครั้ง . . . นายบาร์เรตต์ โอลิเวอร์
ต้องการให้คุณรู้ . . . . . . . ' เธอร้องไห้ มันไม่ง่ายเลย
เธอ . โอลิเวอร์ รักคุณมาก " เธอพูดและใส่
โทรศัพท์ลงอย่างรวดเร็ว
ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงทำมัน บางทีฉันอาจจะบ้าไปสำหรับ
นะครับ อย่างรุนแรง ฉันเอาโทรศัพท์และโยนมันข้าม
ห้อง
'damn คุณ เจนนี่ ! ทำไมคุณไม่ออกจากชีวิตของฉัน ?
ผมยืนนิ่งๆ พระเจ้า ฉันคิดว่า สิ่งที่
เกิดขึ้นกับฉัน ? ฉันหันไปมองเจนนี่ แต่เธอได้หายไปแล้ว
ผมมองรอบๆแบนเธอ เสื้อของเธอ ยังคงมี ,
แต่เธอหายตัวไป ฉันวิ่งออกมาจากบ้านและตามหาเธอ :
โรงเรียนกฎหมายห้องสมุด , คลิฟ , โรงเรียนดนตรี เธอ
ในหนึ่งของห้องดนตรี ? ผมได้ยินเสียงคนเล่น
เปียโนเสียงดังมาก เป็นเจนนี่ ฉันผลัก
ประตูเปิด ใหญ่ แรดคลิฟฟ์สาวอยู่ที่เปียโน
'what เป็นอะไร ? เธอถาม
'nothing ' ผมตอบและปิดประตูอีกครั้ง
ที่ไหน อ้อ ที่เธอได้จากไป ผมรู้สึกว่าน่ากลัว ฉันค้นหา
มหาวิทยาลัย ถนน และร้านกาแฟ ไม่มีอะไร เธอ
ถ่ายรถแครนตัน , บางที ? ตอนเที่ยงคืนผมเจอ
กล่องโทรศัพท์เรียกฟิล
' ' ฮัลโหล เขาบอกว่า เซา . เกิดอะไรขึ้น ? เจนนี่ป่วย ?
พระเจ้า ฉันคิดว่าเธอไม่มี ! เธอสบายดี , ฟิล เอ่อ
- ฉันแค่โทรมาทักทาย '
" ควรโทรมาบ่อยๆ บ้า ' ' เขากล่าวว่า คือ
Cranston ห่างไกลที่คุณมาไม่ได้ลงวันอาทิตย์
ตอนบ่าย ?
เราก็มา บางอาทิตย์ ฟิล ผมสัญญา '
ห้ามเอา - " อาทิตย์ " จริงๆ วันอาทิตย์นี้
'
" โอลิเวอร์ครับท่าน วันอาทิตย์นี้ เวลาที่คุณ โทรศัพท์ '
และต่อไป ฉันจะจ่าย บ้าชิบ โอเค ? เขา
วางโทรศัพท์ลง ฉันยืนอยู่ที่นั่นและสงสัยว่า
ที่ต้องทำ สุดท้ายผมก็กลับไปที่แฟลต
เจนนี่นั่งอยู่บนขั้นตอนด้านบน ฉันเหนื่อยเกินไปที่จะร้องไห้
ดีใจมากเกินไปที่จะพูด
" ลืมกุญแจ ' เจนนี่
ผมยืนอยู่บนบันไดด้านล่าง ผมกลัวที่จะขอร้อง Howlong เธอได้มีฉันรู้แค่ว่า ฉันทำร้ายเธอ
ชะมัด
'jenny ฉันขอโทษ - '
' หยุด ! เธอกล่าวว่า นางเพิ่มรักหมายความว่าคุณไม่เคย
ต้องขอโทษ '
เราเดินจนถึงที่พักของเรา ในขณะที่เราหลับ เธอดู
ความรักที่ฉัน
" หมายถึง โอลิเวอร์ '
และนั่นคือทั้งหมด
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ไปก่อนนะ
- Diving Equipment
- เมื่อสั่งซื้อชำระ30% และชำระให้ครบภายใน
- Confirmed that we will deliver the assem
- กำหนดยืนราคา 30 วัน
- คว่ำหน้าลง
- พิเศษ
- ขอให้มีความสุขกับวันนี้
- คุณดื่มแอลกอฮอล์เก่งใช่มั้ย
- I will try to be better
- กฎหมายไม่ได้กำหนดเรื่องการเก็บอาหารไว้ตร
- รายการขาย
- หน้าที่ถูกต้อง
- I want to be more intimate with you and
- inside
- how much
- i can not pay sky
- อ่านหนังสือ
- รองเท้าแตะ
- yes,no problems.
- You were fine in my eyes, a half hour ag
- ที่รักส่งเงินให้ฉันยัง
- ฉันเพิ่งเห็น
- ไม่รู้เลย
