Later.--I endorse the last words wr

Later.--I endorse the last words written, but this time there is no doubt in question. I shall not fear to sleep in any place where he is not. I have placed the crucifix over the head of my bed, I imagine that my rest is thus freer from dreams, and there it shall remain.

When he left me I went to my room. After a little while, not hearing any sound, I came out and went up the stone stair to where I could look out towards the South. There was some sense of freedom in the vast expanse, inaccessible though it was to me, as compared with the narrow darkness of the courtyard. Looking out on this, I felt that I was indeed in prison, and I seemed to want a breath of fresh air, though it were of the night. I am beginning to feel this nocturnal existence tell on me. It is destroying my nerve. I start at my own shadow, and am full of all sorts of horrible imaginings. God knows that there is ground for my terrible fear in this accursed place!I looked out over the beautiful expanse, bathed in soft yellow moonlight till it was almost as light as day. In the soft light the distant hills became melted, and the shadows in the valleys and gorges of velvety blackness. The mere beauty seemed to cheer me. There was peace and comfort in every breath I drew. As I leaned from the window my eye was caught by something moving a storey below me, and somewhat to my left, where I imagined, from the order of the rooms, that the windows of the Count's own room would look out. The window at which I stood was tall and deep, stone-mullioned, and though weatherworn, was still complete. But it was evidently many a day since the case had been there. I drew back behind the stonework, and looked carefully out.

What I saw was the Count's head coming out from the window. I did not see the face, but I knew the man by the neck and the movement of his back and arms. In any case I could not mistake the hands which I had had some many opportunities of studying. I was at first interested and somewhat amused, for it is wonderful how small a matter will interest and amuse a man when he is a prisoner. But my very feelings changed to repulsion and terror when I saw the whole man slowly emerge from the window and begin to crawl down the castle wall over the dreadful abyss, face down with his cloak spreading out around him like great wings. At first I could not believe my eyes. I thought it was some trick of the moonlight, some weird effect of shadow, but I kept looking, and it could be no delusion. I saw the fingers and toes grasp the corners of the stones, worn clear of the mortar by the stress of years, and by thus using every projection and inequality move downwards with considerable speed, just as a lizard moves along a wall.

What manner of man is this, or what manner of creature, is it in the semblance of man? I feel the dread of this horrible place overpowering me. I am in fear, in awful fear, and there is no escape for me. I am encompassed about with terrors that I dare not think of.

15 May.--Once more I have seen the count go out in his lizard fashion. He moved downwards in a sidelong way, some hundred feet down, and a good deal to the left. He vanished into some hole or window. When his head had disappeared, I leaned out to try and see more, but without avail. The distance was too great to allow a proper angle of sight. I knew he had left the castle now, and thought to use the opportunity to explore more than I had dared to do as yet. I went back to the room, and taking a lamp, tried all the doors. They were all locked, as I had expected, and the locks were comparatively new. But I went down the stone stairs to the hall where I had entered originally. I found I could pull back the bolts easily enough and unhook the great chains. But the door was locked, and the key was gone! That key must be in the Count's room. I must watch should his door be unlocked, so that I may get it and escape. I went on to make a thorough examination of the various stairs and passages, and to try the doors that opened from them. One or two small rooms near the hall were open, but there was nothing to see in them except old furniture, dusty with age and moth-eaten. At last, however, I found one door at the top of the stairway which, though it seemed locked, gave a little under pressure. I tried it harder, and found that it was not really locked, but that the resistance came from the fact that the hinges had fallen somewhat, and the heavy door rested on the floor. Here was an opportunity which I might not have again, so I exerted myself, and with many efforts forced it back so that I could enter. I was now in a wing of the castle further to the right than the rooms I knew and a storey lower down.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภายหลัง — ฉันรับรองคำสุดท้ายที่เขียน แต่ขณะนี้มีข้อสงสัยสอบถาม ผมจะไม่เกรงว่าประเทศไหนที่เขาไม่ใช่ ฉันได้ทำ crucifix อยู่บนหัวเตียงของฉัน ฉันคิดว่า ส่วนที่เหลือของฉันเป็นอิสระจากความฝัน และมันจะยังคงเมื่อเขาทิ้งฉัน ฉันก็ไปที่ห้องของฉัน หลังจากน้อยในขณะที่ ไม่ได้ยินเสียง ฉันออกมา แล้วขึ้นบันไดหินไปที่ฉันสามารถมองออกไปทางภาคใต้ มีบางแง่เสรีภาพในบริการมากมาย ไม่ว่ามันเป็นฉัน เมื่อเทียบกับความมืดแคบของคอร์ตยาร์ด มองเห็นนี้ ผมรู้สึกว่า ผมแน่นอนในคุก และฉันดูเหมือนจะต้องการลม แม้ว่าจะได้ของคืน ผมเริ่มรู้สึกมีบรรณาธิการนี้บอกกับฉัน มันจะทำลายประสาทของฉัน ฉันเริ่มต้นที่เงาของตัวเอง และเต็มทุกประเภทของลูกค้าคงน่ากลัว พระเจ้ารู้ว่า มีดินสำหรับฉันกลัวกลัวในนี้ accursedผมมองออกกว่าบริการสวย อาบน้ำในแสงจันทร์สีเหลืองอ่อนจนมันเกือบจะเป็นสีตามวัน นวลเนินเขาไกลกลายเป็นหลอม และเงาในหุบเขาและจอร์จส์ velvety blackness ความสวยงามเพียงดูเหมือนจะ ให้กำลังใจฉัน มีความสงบและความสะดวกสบายในทุกลมหายใจที่วาดไว้ เป็นผมก็เอนจากหน้าต่าง ตาของฉันถูกจับย้ายชั้นด้าน ล่างฉัน และค่อนข้าง ซ้ายของฉัน ซึ่งฉันจินตนาการ การห้อง ที่หน้าต่างห้องของจำนวนจะดูออก บางอย่าง หน้าต่างที่ยืนสูง และลึก หิน mullioned และ weatherworn ว่ายังสมบูรณ์ แต่ก็อย่างเห็นได้ชัดหลายวันเนื่องจากกรณีที่ได้รับมี ผมดึงกลับหลัง stonework และมองออกอย่างระมัดระวังสิ่งที่ผมเห็นคือ การนับจำนวนหัวออกมาจากหน้าต่าง ฉันไม่ได้เห็นหน้า แต่ฉันรู้ว่าคนที่ตามคอ และการเคลื่อนไหวของเขากลับ และอาร์ม ในกรณีใดๆ ผมอาจไม่ผิดมือที่ผมเคยมีโอกาสบางมากมาเรียน ผมตอนแรกสนใจ และ amused ค่อนข้าง มันเป็นยอดเยี่ยมว่าเล็ก เรื่องจะสนใจ และตลกคนเมื่อเขาเป็นนักโทษ แต่ความรู้สึกของฉันมากเปลี่ยน repulsion และความหวาดกลัวเมื่อเห็นชายทั้งช้าออกจากหน้าต่าง และเริ่มตระเวนลงผนังปราสาทผ่านหุบเหว dreadful คว่ำกับฮูดแพร่กระจายออกรอบเช่นปีกดี ตอนแรก ผมไม่เชื่อว่าตาไม่ ฉันคิดว่า มันเป็นเคล็ดลับบางอย่างของแสงจันทร์ ผลบางแปลกของเงา แต่ฉันยังคงมอง และอาจไม่ลวงตา ผมเห็นมือ และเท้าเข้าใจมุมของหิน ล้างสวมใส่ของปูน โดยความเครียดปี และดังนั้นจึง ใช้ฉายและไม่เท่าเทียมกันทุกย้ายลงมา ด้วยความเร็วมาก เหมือนจิ้งจกย้ายตามผนังนี้ เป็นคนลักษณะใด หรือลักษณะใดของสิ่งมีชีวิต อยู่ใน semblance ของมนุษย์ ฉันรู้สึกกลัวที่น่ากลัวนี้เด่นกว่าฉัน ฉันในความหวาดกลัว ความหวาดกลัวมาก และมีไม่หนีฉัน ฉันกำลังผ่านเกี่ยวกับกับ terrors ที่ผมไม่กล้าคิดว่า ของ15 พฤษภาคม. - อีกครั้งหนึ่งฉันได้เห็นจำนวนออกไปในจิ้งจกของเขา เขาย้ายลงใน sidelong บางร้อยฟุตลง และการจัดการที่ดี ทางด้านซ้าย ท่านศาสดาเป็นบางหลุมหรือหน้าต่าง เมื่อหายศีรษะ ผมก็เอนออก เพื่อลองและดูเพิ่มเติม แต่ไม่ มีประโยชน์ ระยะห่างมากเกินไปให้เป็นมุมที่เหมาะสมของสายตาได้ ผมรู้ว่า เขามีเหลือปราสาทขณะนี้ และคิดว่า จะใช้โอกาสการสำรวจมากกว่าฉันก็กล้าทำเป็น ผมกลับไปห้อง และทำโคมไฟ พยายามที่ประตูทุกบาน พวกเขาได้ทั้งหมดล็อก สนามบินพอสมควร และล็อคได้ดีอย่างหนึ่งใหม่ แต่ผมก็ลงบันไดหินไปศาลาที่ผมได้ป้อนเดิม ผมพบว่า ผมสามารถดึงกลับประตูง่าย ๆ พอ และ unhook โซ่ดี แต่ประตูถูกล็อค กุญแจหายไป คีย์ที่ต้องการนับจำนวนห้อง ฉันต้องดูประตูเขาควรปลดล็อค ให้ฉันอาจได้รับมัน และหลบหนี ฉันไปในเพื่อทำการตรวจของบันไดและทางเดินต่าง ๆ และลองประตูที่เปิดออก หนึ่ง หรือสองห้องใกล้ศาลาถูกเปิด แต่ไม่มีอะไรเกี่ยวกับพวกเขายกเว้นเฟอร์นิเจอร์เก่า ฝุ่นอายุ และ moth-eaten ในที่สุด อย่างไรก็ตาม ผมพบว่าประตูหนึ่งด้านบนของบันไดซึ่ง ว่าเหมือนล็อค ให้เพียงเล็กน้อยภายใต้ความดัน ฉันพยายามมันยาก และพบที่มันถูกไม่จริง ๆ แต่ความต้านทานที่มาจากข้อเท็จจริงว่า hinges จะมีลดลงค่อนข้าง และประตูหนักคัดสรรชั้น โอกาสที่ฉันได้อีก ดังนั้นฉันนั่นเองตัวเอง และ มีความพยายามมากมายที่บังคับ มันกลับเพื่อให้ฉันสามารถใส่ ได้ ผมอยู่ตอนนี้ในปีกของปราสาทมุมขวาห้องที่ผมรู้และชั้นที่ต่ำลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต่อมา .-- ผมรับรองคำพูดสุดท้ายที่เขียน แต่คราวนี้มีข้อสงสัยในคำถาม ฉันจะไม่กลัวที่จะนอนหลับอยู่ในสถานที่ใด ๆ ที่เขาไม่ได้ ฉันได้วางไม้กางเขนบนหัวเตียงของฉันฉันคิดว่าส่วนที่เหลือของฉันจึงเป็นอิสระจากความฝันและมีมันก็จะยังคงอยู่. เมื่อเขาออกจากผมไปที่ห้องของฉัน หลังจากที่ในขณะเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ผมออกมาและเดินขึ้นบันไดหินเพื่อที่ฉันสามารถมองออกไปทางทิศใต้ มีความรู้สึกของเสรีภาพบางอย่างในพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาลก็ไม่สามารถเข้าถึงได้แม้ว่ามันจะเป็นกับผมเมื่อเทียบกับความมืดแคบของลาน มองออกไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ผมรู้สึกว่าผมเป็นจริงในคุกและฉันดูเหมือนจะต้องการสูดอากาศบริสุทธิ์แม้ว่ามันจะเป็นของคืน ผมเริ่มรู้สึกว่าการดำรงอยู่นี้ออกหากินเวลากลางคืนบอกกับฉัน มันคือการทำลายเส้นประสาทของฉัน ฉันเริ่มต้นที่เงาของตัวเองและฉันเต็มรูปแบบของทุกประเภทของจินตนาการที่น่ากลัว พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่ามีพื้นดินเพราะกลัวน่ากลัวของฉันอยู่ในสถานที่ที่ถูกสาปแช่งนี้ผมมองออกไปขยายที่สวยงาม, อาบน้ำในแสงจันทร์สีเหลืองอ่อนจนเกือบจะเป็นแสงเป็นวัน ในแสงอ่อนภูเขาที่ห่างไกลกลายเป็นที่ละลายและเงาในหุบเขาและช่องแคบของความมืดนุ่ม ความงามเพียงดูเหมือนจะเป็นกำลังใจให้ผม มีความสงบสุขและเป็นความสะดวกสบายในลมหายใจฉันวาดทุก ขณะที่ผมโน้มตัวจากหน้าต่างตาของฉันถูกจับโดยบางสิ่งบางอย่างที่จะย้ายชั้นด้านล่างฉันและค่อนข้างไปทางซ้ายของฉันที่ฉันคิดจากคำสั่งของห้องพักที่หน้าต่างของห้องพักของตัวเองนับเป็นจะมองออก หน้าต่างที่ผมยืนอยู่ก็สูงและลึกหินกึ่งกลางและแม้ว่า weatherworn ยังคงสมบูรณ์ แต่มันก็เห็นได้ชัดว่าหลายวันตั้งแต่กรณีที่เคยมี ฉันวาดด้านหลังหินและมองอย่างออก. สิ่งที่ผมเห็นเป็นหัวนับออกมาจากหน้าต่าง ฉันไม่เห็นใบหน้า แต่ผมรู้ว่าคนที่คอและการเคลื่อนไหวของหลังและแขนของเขา ในกรณีใด ๆ ฉันจะได้ไม่ผิดพลาดมือที่ฉันได้มีบางโอกาสมากมายในการศึกษา ผมอยู่ที่สนใจเป็นครั้งแรกและขบขันบ้างเพราะมันเป็นที่ยอดเยี่ยมวิธีการขนาดเล็กว่าจะสนใจและเป็นที่ชอบใจคนเมื่อเขาเป็นนักโทษ แต่ความรู้สึกของฉันเปลี่ยนไปขับไล่และความหวาดกลัวเมื่อฉันเห็นคนทั้งช้าโผล่ออกมาจากหน้าต่างและเริ่มที่จะคลานลงกำแพงปราสาทกว่านรกที่น่ากลัวหน้าลงกับเสื้อคลุมของเขาแพร่กระจายออกไปรอบ ๆ ตัวเขาเหมือนปีกที่ดี ตอนแรกผมไม่อยากจะเชื่อสายตาของฉัน ฉันคิดว่ามันเป็นเคล็ดลับบางส่วนของแสงจันทร์บางผลกระทบของเงาแปลก ๆ แต่ผมเก็บไว้ดูและมันอาจจะเป็นความเข้าใจผิดไม่มี ผมเห็นนิ้วมือนิ้วเท้าเข้าใจมุมของหินที่สวมใส่ที่ชัดเจนของปูนจากความเครียดของปีที่ผ่านมาและจึงใช้การฉายและความไม่เท่าเทียมกันทุกย้ายลงด้วยความเร็วมากเช่นเดียวกับการเคลื่อนไหวจิ้งจกตามผนัง. อะไรลักษณะของการ คนที่เป็นแบบนี้หรือสิ่งที่ลักษณะของสิ่งมีชีวิตที่มันเป็นในรูปร่างหน้าตาของชายผู้นั้น ฉันรู้สึกกลัวของสถานที่ที่น่ากลัวนี้เอาชนะฉัน ผมอยู่ในความหวาดกลัวในความกลัวที่น่ากลัวและมีหนีไม่สำหรับฉัน ฉันกำลังห้อมล้อมเกี่ยวกับกับความหวาดกลัวว่าผมไม่กล้าที่จะคิด. 15 พฤษภาคม .-- อีกครั้งที่ฉันได้เห็นนับออกไปในแฟชั่นจิ้งจกของเขา เขาย้ายไปลงในทางที่เอียงบางร้อยฟุตลงและการจัดการที่ดีทางด้านซ้าย เขาหายไปในบางหลุมหรือหน้าต่าง เมื่อหัวของเขาได้หายไปผมโน้มตัวออกไปลองดูมากขึ้น แต่ไม่มีประโยชน์ ระยะทางได้ดีเกินไปที่จะช่วยให้มุมที่เหมาะสมจากสายตา ผมรู้ว่าเขาได้ออกจากปราสาทในขณะนี้และคิดว่าจะใช้โอกาสที่จะสำรวจมากกว่าที่ฉันเคยกล้าที่จะทำตามเลย ฉันเดินกลับไปที่ห้องและการไฟพยายามที่ประตูทุกบาน พวกเขาถูกล็อกทั้งหมดที่ผมได้คาดหวังและล็อคได้ใหม่เปรียบเทียบ แต่ผมไปลงบันไดหินไปยังห้องโถงที่ผมได้เข้ามา แต่เดิม ผมพบว่าผมสามารถดึงกลับกลอนได้อย่างง่ายดายพอและปลดโซ่ที่ดี แต่ประตูถูกล็อคและที่สำคัญก็หายไป! ที่สำคัญที่จะต้องอยู่ในห้องพักจำนวนของ ผมต้องดูประตูของเขาควรจะปลดล็อคเพื่อที่ฉันอาจจะได้รับมันและหลบหนี ฉันไปในที่จะทำให้การตรวจสอบอย่างละเอียดของบันไดต่างๆและทางเดินและพยายามที่ประตูที่เปิดจากพวกเขา หนึ่งหรือสองห้องเล็ก ๆ ใกล้กับห้องโถงเปิด แต่ก็ไม่มีอะไรที่จะเห็นในพวกเขายกเว้นเฟอร์นิเจอร์เก่าที่มีฝุ่นมากกับอายุและมอดกิน ที่ผ่านมา แต่ผมพบว่าประตูหนึ่งที่ด้านบนสุดของบันไดซึ่งแม้ว่ามันจะดูเหมือนล็อคให้เล็ก ๆ น้อย ๆ ภายใต้ความกดดัน ฉันพยายามมันยากขึ้นและพบว่ามันก็ไม่ได้ล็อคจริงๆ แต่ที่ต้านทานมาจากความจริงที่ว่าบานพับได้ลดลงบ้างและประตูหนักวางอยู่บนพื้น นี่เป็นโอกาสที่ฉันอาจไม่ได้อีกครั้งดังนั้นฉันทุ่มเทตัวเองและมีความพยายามหลายบังคับให้มันกลับมาเพื่อที่ฉันจะใส่ ฉันเป็นตอนนี้อยู่ในปีกของปราสาทต่อไปทางขวากว่าห้องผมรู้และชั้นต่ำลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต่อมา . . . ผมรับรองคำสุดท้ายไว้ แต่ตอนนี้ ไม่มีความสงสัยในคำถาม ผมจะไม่กลัวที่จะนอนในสถานที่ที่เขาไม่ ฉันได้วางไม้กางเขนบนหัวเตียงของฉัน ฉันจินตนาการว่า ส่วนที่เหลือของฉันจึงเป็นอิสระจากความฝัน และมันก็จะยังอยู่

ตอนที่เขาทิ้งฉัน ฉันไปที่ห้องของผม หลังจากที่ในขณะเล็กน้อย ไม่ได้ยินเสียงใด ๆฉันออกมาและเดินขึ้นบันไดหิน ที่ผมได้มองไปทางทิศใต้ มีบางความรู้สึกของเสรีภาพในพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล , ไม่สามารถเข้าถึงแม้ว่ามันมาเทียบกับความมืด ที่แคบๆของลาน ดูเรื่องนี้ ผมรู้สึกว่าผมได้แน่นอนในคุก และดูเหมือนฉันต้องการสูดอากาศบริสุทธิ์ แต่มันเป็นคืนผมเริ่มรู้สึกว่าชีวิตหลังนี้บอกกับผม มันคือการทำลายเส้นประสาทของฉัน ผมเริ่มที่เงาของตัวเอง และเป็นเต็มรูปแบบของทุกประเภทของภีม imaginings . พระเจ้ารู้ว่ามีพื้นดินสำหรับความกลัวที่น่ากลัวของฉันในสถานที่นั้นนี้ ผมมองออกไปท้องฟ้าสวยงาม ใต้แสงจันทร์สีเหลืองอ่อนจนเกือบจะเป็นแสงเหมือนกลางวัน ในแสงนุ่ม เนินเขาไกลก็ละลายและเงาในหุบเขาและน้ำตกกำมะหยี่ความดำมืด ความงามเพียงดูเหมือนจะเชียร์ฉัน มีความสงบและความสะดวกสบายในทุกลมหายใจฉันวาด ฉันชะโงกหน้าจากหน้าต่างตาของฉันถูกจับโดยสิ่งที่ย้ายชั้นล่าง ผม และค่อนข้างด้านซ้ายของฉัน ที่ฉันคิดไว้ จากคำสั่งของห้องพักที่หน้าต่างของห้องเองก็นับดูสิหน้าต่างที่ฉันยืนอยู่สูงและลึก หิน mullioned และแม้ว่าสึกกร่อนก็เสร็จสมบูรณ์ แต่มันก็กระจ่างหลายวันเพราะคดีนี้ได้มี ฉันดึงกลับหลังการก่อสร้างด้วยหิน และมองอย่างรอบคอบออก

สิ่งที่ผมเห็น คือ นับจำนวนออกมาจากหน้าต่าง ผมไม่เคยเห็นหน้า แต่ผมรู้จักคนที่คอและการเคลื่อนไหวของหลังและแขนในกรณีใด ๆฉันจะไม่พลาดมือซึ่งผมได้มี โอกาสมากที่จะไปเรียน ในตอนแรกที่สนใจและค่อนข้างขบขัน มันเป็นที่ยอดเยี่ยมวิธีการขนาดเล็กจะต้องสนใจและชอบใจผู้ชายเมื่อเขาเป็นนักโทษแต่ความรู้สึกฉันเปลี่ยนไปเขม่นและหวาดกลัวเมื่อเห็นคนทั้งหมดค่อยๆ โผล่ออกมาจากหน้าต่าง และเริ่มคลานลงปราสาทกำแพงนรกที่น่ากลัว หน้าลงกับแผ่รอบตัวเขาเหมือนเสื้อคลุมปีกดี ตอนแรกฉันก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย ฉันคิดว่ามันเป็นกลลวงของแสงจันทร์ แปลกๆ เหมือนผลของแสงเงา แต่ก็ยังดูดีและมันอาจจะไม่หลง ผมเห็นนิ้วมือนิ้วเท้าเข้าใจมุมของหินใส่ล้างครกโดยความเครียดของปี แล้วจึงใช้ทุกฉายและอสมการย้ายลงมา ด้วยความเร็วคงที่ เหมือนจิ้งจกเคลื่อนไปตามผนัง

สิ่งที่ลักษณะของมนุษย์นี้ หรือมีลักษณะของสิ่งมีชีวิต คือ มัน ในรูปร่างหน้าตาของผู้ชาย ?ฉันรู้สึกหวาดกลัวนี้น่ากลัวสถานที่รบกวนฉัน ฉันอยู่ในความกลัว ความกลัวที่น่ากลัวและไม่มีทางหนีฉัน ฉันครอบคลุมถึงกับผวาว่าผมไม่กล้าคิด

15 พฤษภาคม . . . เมื่อฉันได้เห็นนับไปใน ลิซาร์ด แฟชั่น เขาย้ายลงในทางที่เอียงไปข้างหนึ่ง บางร้อยฟุต และจัดการที่ดี ด้านซ้ายมือ เขาหายไปในบางหลุม หรือหน้าต่างเมื่อหัวของเขาหายไป ผมชะโงกหน้าออกไปดูมากขึ้น แต่ไม่มีกล้อง ระยะทางที่ดีเกินไปที่จะอนุญาตให้มุมที่เหมาะสมของสายตา ฉันรู้ว่าเขาได้ออกจากปราสาทแล้ว และคิดว่าจะใช้โอกาสที่จะสำรวจมากกว่าที่ฉันกล้าที่จะทำตามเลย ฉันเดินกลับไปที่ห้องและใช้หลอดไฟ ลองประตูทั้งหมด พวกเขาทั้งหมดถูกขังตามที่ผมคาดและล็อคถูกเปรียบเทียบใหม่ แต่ผมก็ลงบันไดหินกับฮอลล์ ที่ผมเข้ามาตอนแรก . ผมพบว่าผมสามารถดึงกลับกลอนได้อย่างง่ายดายพอ และปลดโซ่ที่ยิ่งใหญ่ แต่ประตูมันล็อก และกุญแจก็หายไป ! ที่สำคัญต้องอยู่ในห้องของนับ ฉันต้องดูให้ประตูปลดล็อค , เพื่อที่ฉันอาจได้รับมันและหลบหนีฉันต้องการให้ตรวจสอบอย่างละเอียดของบันไดและทางเดินต่างๆ และลองประตูที่เปิดจากพวกเขา หนึ่งหรือสองห้องขนาดเล็กใกล้ฮอลล์เปิด แต่ไม่เห็นมีอะไรเลยในนั้น ยกเว้น เฟอร์นิเจอร์เก่า ฝุ่นตามอายุและมอดกิน ในที่สุด อย่างไรก็ตาม พบประตูบานหนึ่งที่ด้านบนของบันได ซึ่งแม้จะดูเหมือนล็อคให้เล็ก ๆน้อย ๆภายใต้ความกดดันฉันพยายามหนักขึ้น และพบว่ามันไม่ได้ล็อคจริง แต่ความต้านทานมาจากความจริงที่บานพับได้ลดลงค่อนข้าง ประตูหนักวางบนพื้น นี่เป็นโอกาสที่ฉันอาจจะไม่ได้อีก ผมใช้เอง และมีความพยายามมาก บังคับให้มันกลับมาเพื่อที่ฉันสามารถป้อนตอนนี้ผมอยู่ในฝั่งของปราสาทต่อไปทางขวากว่าห้องผมรู้และชั้นลด ลง