I held the baby and the baby stoppe

I held the baby and the baby stopped crying, looking up at me like I was the only person in the world that would make the crying stop.
I watched the baby walk for the first time and reminded myself the baby wasn't walking away from me, it was just doing what it had too.

I watched the baby, little yellow book bag and matching lunch sack in tow, go into the first day of school. Didn't need me to divert the day anymore.

I sat with the baby while reading. Didn't need me to read the hard words anymore.

I watched the baby leave for a first date. Just a school dance I told myself, no big deal.

I watched the baby graduate from high school. Cap and gown. So much learned and I didn't have a thing to do with it.

I took the baby to the first day of college. No longer under my roof.

I wept at the baby's wedding. Beginning of it's own family I told myself. This was how it's supposed to go. It hurt too much though... I cried....

* * *
The tears were real, the pain was real, but the baby wasn't real anymore. I felt the cold examination table under me. The nurse was patting my arm telling me it was all over. "Look on the bright side," she said, "No more sickness in the morning and that belly will go away in a few weeks."
I guess I really didn't want to go through all that pain anyway.


Copyright ©2001 Denise Howard. All Rights Reserved.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันจับทารก และทารกหยุดร้องไห้ ดูค่าที่ฉันเหมือนกับผมเพียงคนเดียวในโลกที่จะทำให้หยุด cryingผมเห็นเด็กทารกเดินเป็นครั้งแรก และนึกถึงตัวเองเด็กไม่ได้เดินไปจากฉัน มันเพียงทำสิ่งที่มันมีมากเกินไปผมดูเด็ก น้อยกระเป๋าสมุดสีเหลือง และเที่ยงตรงกระสอบทรายในใย เป็นวันแรกของโรงเรียน ไม่ต้องฉันสำราญวันอีกต่อไปผมนั่งกับเด็กในขณะที่อ่าน ไม่ต้องฉันอ่านคำยากอีกต่อไปผมเห็นเด็กออกวันแรก เพียงเต้นรำโรงเรียนฉันบอกตัวเอง ไม่เรื่องใหญ่ผมเห็นเด็กสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนมัธยม หมวกและชุด ได้เรียนรู้มาก และไม่มีสิ่งดังกล่าวเอาทารกไปวันแรกของวิทยาลัย ภายใต้หลังคาของฉันอีกต่อไปฉันร้องไห้ในงานแต่งงานของเด็ก จุดเริ่มต้นของเรื่องของครอบครัวฉันบอกตัวเอง อย่างไรก็ควรไปได้ มันเจ็บมากแต่... ข้า...* * *น้ำตาได้จริง ความเจ็บปวดได้จริง แต่ทารกไม่จริงอีกต่อไป ฉันรู้สึกว่าไข้เย็นภายใต้ฉัน พยาบาลถูก patting แขนของฉันบอกฉันก็ทั่ว "มองด้านสว่าง เธอกล่าวว่า "ไม่เจ็บเพิ่มมากขึ้นในตอนเช้าและที่ท้องจะหายไปในไม่กี่สัปดาห์"ผมคิดว่า ผมไม่อยากจะผ่านความเจ็บปวดนั้น ลิขสิทธิ์ © 2001 เดนนิส Howard สงวนลิขสิทธิ์ทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมจัดทารกและทารกหยุดร้องไห้มองมาที่ฉันเหมือนฉันเป็นเพียงคนเดียวในโลกที่จะทำให้หยุดร้องไห้.
ผมดูเวลาเดินทารกเป็นครั้งแรกและเตือนตัวเองทารกที่ไม่ได้เดินออกไปจาก ฉันมันก็แค่ทำในสิ่งที่มันมีมากเกินไป. ฉันดูเด็ก, กระเป๋าหนังสือเล่มสีเหลืองเล็ก ๆ น้อย ๆ และกระสอบอาหารกลางวันที่ตรงกันในการดึงให้ไปลงในวันแรกของโรงเรียน ไม่จำเป็นต้องให้ฉันโอนวันอีกต่อไป. ฉันนั่งอยู่กับลูกน้อยในขณะที่อ่าน ไม่จำเป็นต้องให้ฉันอ่านคำยากอีกต่อไป. ฉันดูลาทารกสำหรับวันแรก เพียงแค่เต้นรำของโรงเรียนที่ผมบอกกับตัวเองไม่มีเรื่องใหญ่. ผมดูจบการศึกษาจากโรงเรียนทารกสูง หมวกและเสื้อคลุม. ดังนั้นเรียนรู้มากและฉันไม่ได้มีสิ่งที่จะทำอย่างไรกับมัน. ฉันเอาเด็กที่จะเป็นวันแรกของวิทยาลัย ไม่อยู่ภายใต้หลังคาของฉัน. ฉันร้องไห้ในงานแต่งงานของทารก จุดเริ่มต้นของครอบครัวของตัวเองผมบอกกับตัวเอง นี่คือวิธีการก็ควรที่จะไป มันเจ็บมากเกินไป แต่ ... ฉันร้องไห้ .... * * * * * * * * * * * * น้ำตาเป็นจริงความเจ็บปวดก็จริง แต่ทารกก็ไม่จริงอีกต่อไป ผมรู้สึกว่าตารางการตรวจสอบภายใต้เย็นฉัน พยาบาลได้รับการตบแขนของฉันบอกฉันว่ามันเป็นไปทั่ว "มองโลกในแง่ดี" เธอกล่าวว่า "ไม่มีการเจ็บป่วยในตอนเช้าและหน้าท้องที่จะหายไปในไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา." ผมคิดว่าผมไม่ต้องการที่จะไปผ่านความเจ็บปวดที่ต่อไป. ลิขสิทธิ์© 2001 เดนิส ฮาวเวิร์ด สงวนลิขสิทธิ์.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมอุ้มเด็กและเด็กหยุดร้องไห้ เงยหน้าขึ้นมองฉัน เหมือนฉันเป็นเพียงคนเดียวในโลกที่ทำให้หยุดร้องไห้ .
ผมดูเดินลูกเป็นครั้งแรก และนึกถึงตัวเอง เด็กไม่ได้เดินไปจากฉัน มันก็แค่ทำในสิ่งที่มันได้

ฉันเหมือนกัน ดูเด็ก กระเป๋าหนังสือเล็ก ๆสีเหลือง และการจับคู่อาหารกระสอบในใย ไปโรงเรียนวันแรกไม่ต้องมาเปลี่ยนวันอีกแล้ว

ฉันนั่งกับเด็กในขณะที่อ่าน ไม่ต้องฉันอ่านคำยากแล้ว

ผมดูเด็กไปสำหรับเดทแรก แค่เต้น ฉันบอกตัวเองว่าไม่มีเรื่องใหญ่

ผมดูจบเด็กจากโรงเรียนมัธยม หมวกและชุด มาก ได้เรียนรู้ และผมไม่ได้มีอะไรจะทำอย่างไรกับมัน

ผมเอาลูกไปวันแรกของวิทยาลัยไม่มีอีกต่อไปภายใต้หลังคาของฉัน

ฉันร้องไห้ในงานแต่งงานของลูก จุดเริ่มต้นของมันเอง ครอบครัว ผมบอกกับตัวเอง นี่คือวิธีที่มันควรจะเป็นไป มันเจ็บปวดมากนะ แต่ . . . . . ฉันร้องไห้ . . . . . . .

* *
น้ำตาจริง เจ็บปวดก็จริง แต่ลูกไม่ได้จริงอีกแล้ว ผมรู้สึกเย็นตรวจโต๊ะฉัน พยาบาลก็ลูบแขนฉันบอกว่ามันจบ " มองในด้านดี " เธอกล่าว" ไม่มีไข้ ในช่วงเช้า และที่ท้องจะหายไปในไม่กี่สัปดาห์ .
ฉันคิดว่าฉันไม่ต้องการที่จะไปผ่านทุกความเจ็บปวดอยู่ดี


ลิขสิทธิ์สงวนลิขสิทธิ์ 2001 เดนนิสฮาวาร์ด สงวนลิขสิทธิ์