The Coming of Christianity and Lite

The Coming of Christianity and Literacy

Although many of the Romano-Celts in the north of England had already been Christianized, St. Augustine and his 40 missionaries from Rome brought Christianity to the pagan Anglo-Saxons of the rest of England in 597 AD. After the conversion of the influential King Ethelbert of Kent, it spread rapidly through the land, carrying literacy and European culture in it wake. Augustine was made Archbishop of Canterbury in 601 AD and several great monasteries and centres of learning were established particularly in Northumbria (e.g. Jarrow, Lindisfarne).

The Celts and the early Anglo-Saxons used an alphabet of runes, angular characters originally developed for scratching onto wood or stone. The first known written English sentence, which reads "This she-wolf is a reward to my kinsman", is an Anglo-Saxon runic inscription on a gold medallion found in Suffolk, and has been dated to about 450-480 AD. The early Christian missionaries introduced the more rounded Roman alphabet (much as we use today), which was easier to read and more suited for writing on vellum or parchment. The Anglo-Saxons quite rapidly adopted the new Roman alphabet, but with the addition of letters such as wynn ("wynn"), þ (“thorn”), ð (“edh” or “eth”) and 3 (“yogh”) from the old runic alphabet for certain sounds not used in Latin. wynn later became "uu" and, still later, "w"; þ and ð were used more or less interchangeably to represent the sounds now spelled with “th”; and 3 was used for "y", "j" or "g" sounds. In addition, the diphthong æ (“ash”) was also used; "v" was usually written with an "f"; and the letters "q", "x" and "z" were rarely used at all.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเข้ามาของศาสนาคริสต์และความรู้แม้ว่าจะมีหลายโรมาโน-เซลติกส์ในภาคเหนือของประเทศอังกฤษที่ได้รับการ Christianized แล้วเซนต์ออกัสติและ 40 มิชชันนารีของเขาจากกรุงโรมนำศาสนาคริสต์ศาสนาแอกซอนของส่วนที่เหลือของประเทศอังกฤษใน 597 AD หลังจากการแปลงที่มีอิทธิพลกษัตริย์ Ethelbert แห่งเคนท์ก็แพร่กระจายอย่างรวดเร็วผ่านดินแดนแบกความรู้และวัฒนธรรมในยุโรปมันตื่น ออกัสตินถูกสร้างขึ้นมาอาร์คบิชอปแห่งแคนเทอใน 601 AD และพระราชวงศ์ที่ยิ่งใหญ่หลายแห่งและศูนย์การเรียนรู้ที่ถูกจัดตั้งขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งใน Northumbria (เช่น Jarrow, ฟาร์น). เซลติกส์และต้นแอกซอนที่ใช้ตัวอักษรของรูอักขระเชิงมุมพัฒนามาสำหรับรอยขีดข่วนบน ไม้หรือหิน ครั้งแรกที่เขียนภาษาอังกฤษประโยคซึ่งอ่านว่า "นี่เธอเป็นหมาป่ารางวัลญาติพี่น้องของฉัน" เป็นแองโกลแซกซอนรูนจารึกบนเหรียญทองที่พบใน Suffolk และได้รับการลงวันที่ประมาณ 450-480 AD ต้นเผยแผ่ศาสนาคริสต์แนะนำตัวอักษรโรมันกลม (มากที่สุดเท่าที่เราใช้ในปัจจุบัน) ซึ่งเป็นง่ายต่อการอ่านและมากขึ้นเหมาะสำหรับการเขียนเกี่ยวกับหนังหรือกระดาษ แองโกลแซกซอนค่อนข้างรวดเร็วนำมาใช้อักษรโรมันใหม่ แต่ด้วยนอกเหนือจากตัวอักษรเช่นวิลเลียม ( "วิลเลียม"), TH ( " ธ อร์น"), D ( "EDH" หรือ "ผลประโยชน์ทับซ้อน") และ 3 ( "yogh" ) จากอักษรรูนเก่าสำหรับเสียงบางอย่างที่ไม่ได้ใช้ในภาษาละติน Wynn ต่อมากลายเป็น "UU" และยังคงต่อมา "W"; Þ D และถูกนำมาใช้มากหรือน้อยสลับกันเพื่อเป็นตัวแทนของเสียงในขณะนี้สะกดด้วย "TH"; และ 3 ถูกนำมาใช้สำหรับ "Y", "เจ" หรือ "G" เสียง นอกจากนี้การควบæ ( "เถ้า") นอกจากนี้ยังใช้; "วี" มักจะถูกเขียนด้วย "f"; และตัวอักษร "Q", "X" และ "Z" ถูกใช้ไม่ค่อยได้ทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การมาถึงของศาสนาคริสต์ และ ความรู้แม้ว่าหลายของโรมาโนชาวเคลท์ทางเหนือของอังกฤษได้รับศาสนาคริสต์นักบุญออกัสติน , และ 40 มิชชันนารีจากกรุงโรมนำศาสนาคริสต์กับศาสนาแองโกลชาวแซกซันส่วนที่เหลือของอังกฤษในเรื่องโฆษณา หลังจากการแปลงของผู้มีอิทธิพลกษัตริย์เอทิลเบิร์ตแห่งเคนท์ มันแพร่กระจายอย่างรวดเร็วผ่านที่ดินถือวัฒนธรรมการรู้และยุโรปใน ตื่นได้แล้ว ออกัสตินเป็นอาร์ชบิชอปแห่งแคนเทอร์เบอรีใน 601 โฆษณาและหลายวัดและศูนย์การเรียนรู้ที่ดีขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในราชอาณาจักรนอร์ทธัมเบรีย ( เช่น Jarrow , Lindisfarne )เซลติกส์และต้นแองโกลชาวแซกซันใช้ตัวอักษรของตัวอักษร , ตัวอักษรการสร้างสรรค์พัฒนาเกาบนไม้หรือหิน แรกรู้จักเขียนประโยคภาษาอังกฤษที่อ่านนี้ " นางหมาป่าเป็นรางวัลวงศาคณาญาติของฉัน " เป็นแองโกล แซกซันรูนจารึกบนทองเหรียญที่พบในซัฟฟอล์ก , และมีการลงวันที่ เกี่ยวกับ 450-480 AD มิชชันนารีคริสเตียนใช้ตัวอักษรโรมันที่โค้งมนมากขึ้น ( เท่าที่เราใช้วันนี้ ) ซึ่งได้ง่ายกว่า อ่านและเหมาะสำหรับการเขียนบนหนังหรือแผ่นหนัง ที่แองโกลชาวแซกซันค่อนข้างรวดเร็วใช้ตัวอักษรโรมันใหม่ แต่ด้วยการเพิ่มตัวอักษร เช่น วินน์ ( Wynn ) þ ( " หนาม " ) , ( " ð edh " หรือ " ธ " ) และ 3 ( " yogh " ) จากตัวอักษรรูนโบราณบางเสียงไม่ใช้ในภาษาละติน Wynn ต่อมากลายเป็น " สหรัฐอเมริกา " และยังคงภายหลัง " W " และþðถูกใช้มากหรือน้อยนั้นเป็นตัวแทนเสียงตอนนี้สะกดด้วย " th " ; และ 3 ใช้ " Y " , " เจ " หรือ " G " เสียง นอกจากนี้ โปรæ ( " แอช " ) ยังใช้ " วี " ก็มักจะเขียนเป็น " F " และตัวอักษร " Q " , " X " และ " Z " ไม่ค่อยได้ใช้เลย