approaches (Christie et al., 2009;

approaches (Christie et al., 2009; Tallis et al., 2010; Agardy et al.,
2012), and a growing consensus regarding best management practices based on evaluations of success in particular instances
(Pollnac et al., 2010, Gutiérrez et al., 2011, Cinner et al., 2012).
Communities are most receptive to new management when (1)
the need is widely perceived to be critical, (2) the community is
relatively small and closely dependent on local resources without
the distortion caused by ready access to distant markets, (3) the
society is cohesive and engenders a high level of trust, (4) business
leaders display buy-in, and (5) there is reasonable transparency of
governance (Ostrom, 2009). Management approaches that work
best take due account of the existing entitlements of stakeholders,
include culturally appropriate mechanisms for building capacity
and leadership and resolving conflicts, have adaptive management
inbuilt, and include a sound base of enabling legislation and sustainable finance (Gutiérrez et al., 2011). When such management
is introduced to a receptive community, the resulting policies can
be expected to be socially and ecologically appropriate, to be equitable, and to lead to sustained stewardship. Such an outcome at the
local level can be nested sustainably into a regional, or an LME
scale enterprise made cohesive by MSP. Table 3 provides more
detail, setting out enabling societal and governance contexts, management processes, and outcome principles as derived from collective experience over hundreds of interventions in tropical coastal
regions.
For success, it is vital that efforts to improve management are
initially focused on local communities of appropriate societal, governance, and ecological context (McClanahan et al., 2009). However, these local successes are inadequate unless combined into a
broader-scale change of practice. Since the ultimate goal is spatial
planning on a national or regional LME scale, building real management effectiveness will best be done by using context to help
choose among alternate local intervention nodes, and by making
the effective integration of these local nodes a primary objective
for higher (national) level management. The general principles
described in Table 3 can inform a variety of management tools
and frameworks.
Applying the principles outlined in Table 3 will be very
challenging. Clear vision and a strong commitment to success will
be needed. The establishment of novel management regimes is
likely best done incrementally, building from existing sustainable
practices (Christie et al., 2009), and nurturing numerous local,
bottom-up efforts, while integrating them across a wider region
in a way that is ecologically justifiable and societally defensible.
This will require a long-term perspective, and use of an adaptive
planning process, linked directly to social and ecological
monitoring. Those leading this process will need to sustain a wider
regional, national or LME-scale goal, and not be satisfied with
achieving short-term improvement for single local communities.
This is the case, despite the fact that their initial successes will
be precisely these small-scale (frequently short-term) improvements in local communities. Until now, the spill-on effects of such
successes have been felt at the local level only, lauded by those
working with communities to build sustainable environmental
management. The MSP approach we propose will help leaders
make the leap towards more strategic, systematic and region-wide
improvements in sustainability.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธี (คริสตี้ et al., 2009 Tallis et al., 2010 Agardy et al.,
2012), และฉันทามติเติบโตเกี่ยวกับการจัดการปฏิบัติตามประเมินความสำเร็จโดยเฉพาะกรณี
(Pollnac et al., 2010, Gutiérrez et al., 2011, Cinner et al., 2012).
ชุมชนมีครอบครัวมากที่สุดเพื่อการบริหารจัดการใหม่เมื่อ (1)
อย่างกว้างขวางถือว่าจำเป็นต้องให้ความสำคัญ ชุมชน (2)
ค่อนข้างเล็ก และใกล้ชิดขึ้นอยู่กับทรัพยากรท้องถิ่น
บิดเบือนสาเหตุพร้อมเข้าถึงตลาดไกล, (3) การ
สังคมจะเหนียว และ engenders ระดับสูงของบริษัท ธุรกิจ (4)
นำแสดงใน และ (5) มีความโปร่งใสที่เหมาะสมของ
ภิบาล (Ostrom, 2009) จัดการใกล้ที่ทำงาน
ส่วนจะครบกำหนดชำระบัญชีให้ที่มีอยู่ของเสีย,
กลไกทางวัฒนธรรมที่เหมาะสมสำหรับการสร้างกำลังการผลิตรวม
และภาวะผู้นำและการแก้ไข conflicts มีการจัดการที่เหมาะสม
inbuilt และฐานเสียงของกฎหมายและอย่างยั่งยืน finance (Gutiérrez et al., 2011) เปิดใช้งาน เมื่อจัดการเช่น
จะครอบครัวชุมชน นโยบายสามารถเกิด
คาดหวังให้สังคม และระบบนิเวศวิทยาที่เหมาะสม มีความเป็นธรรม แล้วนำไปดูแล sustained เช่นผลที่
ระดับท้องถิ่นสามารถซ้อนกันได้ฟื้นฟูภูมิภาค หรือ lme จดการ
ขนาดองค์กรทำควบ MSP ตาราง 3 แสดงรายละเอียดเพิ่มเติม
รายละเอียด การเปิดใช้งานข้อมูลและบริบทการบริหารจัดการ การจัดการกระบวนการ และผลหลักที่มาจากกลุ่มประสบการณ์กว่าหลายร้อยของการแทรกแซงในชายฝั่งเขตร้อน
ภูมิภาค
ความสำเร็จ มีความสำคัญว่า เป็นความพยายามที่จะปรับปรุงการจัดการ
เริ่มเน้นท้องถิ่นชุมชนที่เหมาะสมนิยม กำกับดูแล และระบบนิเวศบริบท (McClanahan et al., 2009) อย่างไรก็ตาม ความสำเร็จเหล่านี้ท้องถิ่นมีไม่เพียงพอเว้นแต่รวมเป็นการ
ขนาดกว้างการเปลี่ยนแปลงการปฏิบัติ เนื่องจากเป้าหมายสูงสุดคือปริภูมิ
ในชาติ หรือภูมิภาค lme จด การวางแผน สร้างประสิทธิภาพการจัดการจริงจะเป็นที่ดีที่สุด โดยใช้บริบทช่วย
เลือกโหนอื่นแทรกแซงท้องถิ่น และโดย
รวมประสิทธิภาพของโหนเหล่านี้ภายในวัตถุประสงค์หลัก
สำหรับการจัดการระดับสูง (แห่งชาติ) หลักการทั่วไป
อธิบายไว้ในตาราง 3 สามารถให้ความหลากหลายของเครื่องมือการจัดการ
และกรอบได้
ใช้หลักการที่ระบุไว้ในตารางที่ 3 จะมาก
ท้าทาย วิสัยทัศน์และความมุ่งมั่นที่แข็งแกร่งสู่ความสำเร็จจะใส
ต้องการ มีการจัดตั้งระบอบจัดการนวนิยาย
มีแนวโน้มที่ดีที่สุดแบบเพิ่มหน่วย อาคารที่มีอยู่อย่างยั่งยืน
ปฏิบัติ (คริสตี้ et al., 2009), และ nurturing ท้องถิ่นจำนวนมาก,
ความพยายามขึ้นล่าง ในขณะที่เข้าในบริเวณกว้าง
ในลักษณะที่เป็นระบบนิเวศ justifiable และ societally defensible.
นี้จะต้องการระยะยาวมุมมอง และใช้การปรับ
วางแผนกระบวนการ การเชื่อมโยงโดยตรงกับระบบนิเวศ และสังคม
ตรวจสอบ ผู้นำกระบวนการนี้จะต้องรักษาความกว้าง
ภูมิภาค ชาติ หรือ lme จดขนาด เป้าหมาย และไม่ satisfied กับ
บรรลุเป้าหมายการพัฒนาระยะสั้นในชุมชนเดียวกัน
ในกรณีนี้ แม้ มีความจริงที่ว่าความสำเร็จของพวกเขาเริ่มจะ
จะแม่นยำระบุ (ระยะสั้นบ่อย) การปรับปรุงภายในชุมชน จนถึงขณะนี้ ผลกระทบการรั่วไหลในผล
สำเร็จได้รับความรู้สึกในระดับท้องถิ่นเท่านั้น lauded โดยผู้
ทำงานกับชุมชนเพื่อสร้างความยั่งยืนด้านสิ่งแวดล้อม
จัดการ วิธี MSP ที่เราจะช่วยให้ผู้นำ
ทำให้กระโดดไปยังมียุทธศาสตร์ ระบบ และทั่ว ทั้งภูมิภาค
ปรับปรุงในความยั่งยืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิธี ( คริสตี้ et al . , 2009 ; Tallis et al . , 2010 ; agardy et al . ,
2012 ) และการเจริญเติบโตฉันทามติเกี่ยวกับการจัดการที่ดีที่สุดการปฏิบัติตามและประเมินผลความสำเร็จ โดยเฉพาะกรณี
( pollnac et al . , 2010 , กูตี จาก rrez et al . , 2011 , cinner et al . , 2012 ) .
ชุมชนจะอ่อนไหวมากที่สุดเพื่อการจัดการใหม่เมื่อ ( 1 )
ต้องการเป็นที่รับรู้กันอย่างเป็นสำคัญ ( 2 ) ชุมชนมี
ค่อนข้างเล็กและใกล้ชิดพึ่งพาทรัพยากรท้องถิ่น โดยไม่มีการบิดเบือนที่เกิดจาก
พร้อมที่จะเข้าถึงตลาดไกล ( 3 )
สังคมมันดูน่าสนใจและ engenders ระดับสูงของความไว้วางใจ ( 4 ) ธุรกิจ
ผู้นำแสดงซื้อ และ ( 5 ) มีความโปร่งใส ธรรมาภิบาล ( ที่ตั้งที่เหมาะสมของ
, 2009 ) แนวทางการจัดการที่
ที่ดีที่สุดใช้บัญชี จากรองอธิบดีของที่มีอยู่
ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียรวมถึงวัฒนธรรมกลไกที่เหมาะสมเพื่อสร้างความสามารถและความเป็นผู้นำและการแก้ไขด้วย
flไอซีที ได้ปรับการจัดการ
inbuilt และรวมถึงเสียงเบสของเปิดกฎหมายและแนนซี่จึงยั่งยืน ( กูติ ) rrez et al . , 2011 ) เมื่อการจัดการดังกล่าวแนะนำให้ชุมชนที่อ่อนไหว ส่งผลให้นโยบายสามารถ
อาจคาดหวังให้สังคมและระบบนิเวศน์ที่เหมาะสม ต้องเที่ยงธรรมและนำหลักในการดูแล ผลดังในระดับท้องถิ่นอย่างยั่งยืน
สามารถที่ซ้อนกันในระดับภูมิภาค หรือระดับองค์กรทำให้เหนียว LME
โดย MSP . ตารางที่ 3 แสดงรายละเอียดเพิ่มเติม
, การตั้งค่าออกงานสังคมและธรรมาภิบาลในบริบทการจัดการกระบวนการ และผลลัพธ์ หลักการที่ได้รับจากประสบการณ์ร่วมร้อยกว่าการแทรกแซงในชายฝั่ง

ภูมิภาคเขตร้อนสำหรับความสำเร็จเป็นสิ่งสำคัญที่ความพยายามที่จะปรับปรุงการจัดการ
ตอนแรกเน้นชุมชนท้องถิ่นที่เหมาะสมทางสังคม ธรรมาภิบาล และบริบททางนิเวศวิทยา ( เมิกแคลเนอแฮน et al . , 2009 ) อย่างไรก็ตาม ความสำเร็จในท้องถิ่นเหล่านี้ไม่เพียงพอ ถ้ารวมกันเป็น
กว้างขนาดการเปลี่ยนแปลงของการปฏิบัติ เนื่องจากเป้าหมายสูงสุดคือการวางแผนเชิงพื้นที่ในระดับชาติหรือระดับ LME
ภูมิภาคการสร้างประสิทธิผลการจัดการที่แท้จริงจะต้องทำโดยการใช้บริบทช่วย
เลือกระหว่างโหนดอื่นแทรกแซงภายใน และโดยการบูรณาการที่มีประสิทธิภาพของประเทศเหล่านี้

) มีวัตถุประสงค์หลักเพื่อเพิ่ม ( แห่งชาติ ) การจัดการระดับ หลักการทั่วไปที่อธิบายไว้ในโต๊ะ
3 สามารถให้ความหลากหลายของเครื่องมือการจัดการและกรอบ

.การประยุกต์ใช้หลักการที่อธิบายไว้ใน ตารางที่ 3 จะดีมาก
ท้าทาย วิสัยทัศน์ที่ชัดเจนและมุ่งมั่นต่อความสำเร็จจะ
เป็นที่ต้องการ การจัดตั้งระบบการจัดการใหม่น่าจะดีที่สุด
ทำแบบเพิ่มหน่วย , อาคารจากการปฏิบัติที่ยั่งยืน
ที่มีอยู่ ( คริสตี้ et al . , 2009 ) , และเลี้ยงดูหลายท้องถิ่น
ความพยายามจากล่างขึ้นบน ในขณะที่การบูรณาการพวกเขาข้าม
เขตกว้างในลักษณะที่เป็นนิเวศวิทยา justi จึงสามารถป้องกัน และ societally .
นี้จะต้องมีมุมมองในระยะยาว และใช้ตาม
กระบวนการวางแผน เชื่อมโยงโดยตรงกับการติดตามระบบนิเวศและสังคม

ผู้ที่นำกระบวนการนี้จะต้องรักษากว้าง
ระดับภูมิภาค ระดับประเทศ หรือเป้าหมายขนาด LME และไม่พอจึงเอ็ดกับขบวนการการปรับปรุงระยะสั้นเดียว

ชุมชนท้องถิ่นเป็นกรณีนี้แม้จะมีความจริงที่ว่าความสำเร็จแรกของพวกเขาจะแน่นอนเหล่านี้ขนาดเล็ก ( ระยะสั้น
เป็นบ่อย ) การปรับปรุงในชุมชนท้องถิ่น จนถึงตอนนี้ หกบนผลของความสำเร็จดังกล่าว
ได้รู้สึกในระดับท้องถิ่นเท่านั้น ที่เป็นผู้ทำงานกับชุมชนเพื่อสร้าง

การจัดการสิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืน ส่วนวิธีการที่เรานำเสนอจะช่วยให้ผู้นำ MSP
ให้ก้าวไปสู่ยุทธศาสตร์มากขึ้น ระบบ และ การปรับปรุงพื้นที่กว้าง
ในการพัฒนาอย่างยั่งยืน .