1. IntroductionTraditional agricult

1. Introduction
Traditional agricultural landscapes are rapidly disappearing in Asia and elsewhere in the world as a result of accelerated industrialization and urbanization over recent decades. The implication of this trend for the environment and food security is enormous. Policymakers at the international and national levels have recently come to terms with this pressing issue. For instance, the Food and Agriculture Organization of the United Nations (FAO) launched the Globally Important Agricultural Heritage Systems (GIAHS) project in 2002, with the aim of mobilizing global awareness and support for dynamic conservation and adaptive management of ingenious agricultural systems and their resulting landscapes (Koohafkan and Cruz, 2011). Similarly, the Ministry of the Environment of Japan and the United Nations University Institute of Advanced Studies jointly launched the Satoyama Initiative in 2010, with the objective of promoting and supporting the conservation of socio-ecological production landscapes that have been shaped over time by mutually beneficial interactions between human and nature. The GIAHS project and the Satoyama Initiative represent positive steps towards harmonizing the relationship between conservation and development ( Takeuchi, 2010). At the local level, however, the balance is difficult to maintain as rapid socio-economic changes could easily disrupt the functional links between culture and agro-biodiversity before a new level of resilience has been reached ( Xu et al., 2009). It is thus important to develop policy measures to enhance the socio-ecological resilience of traditional agricultural landscapes, which is of particular relevance to the rapidly industrializing countries of Asia.

This study aims to contribute to improved policy making by analyzing the challenges and opportunities for sustainable rural development in Asia, with an empirical focus on the Hani Rice Terraces in China's southwestern Yunnan Province. Terraced paddy fields adjacent to forest-fringed villages form part of the traditional agricultural landscapes in Asia. The mosaic composition of woodlands, grasslands, wetlands (ponds and wet rice fields), upland swidden fields and human settlements helps sustain biological and cultural diversity in the mountainous areas of South and Southeast Asia, and many of these agroecosystems are undergoing rapid transitions (Persha et al., 2010, Rerkasem and Rerkasem, 1995 and Xu et al., 2006).

Located along the southern slopes of the Ailao Mountains in Yunnan, the Hani Rice Terraces are home to several ethnic minorities dominated by the Hani and the Yi. The Hani Rice Terraces have become a popular tourist destination since the early 2000s when the local government submitted a bid for UNESCO World Cultural Heritage Site status (Jiao et al., 2012). This study examines the current issues pertaining to tourism development and its impact on the relationship between the Hani Rice Terraces and their custodian communities. To better illustrate the problems and their possible solutions, a comparison is made with the Ifugao Rice Terraces of the Philippines. The Ifugao Rice Terraces have suffered from uncontrolled tourism since the mid-1970s and the landscape was added to the World Heritage in Danger List in 2001. Drawing lessons from the Ifugao case, this paper proposes an endogenous development strategy aiming at harnessing tourism for poverty alleviation and enhancing custodianship of the Hani Rice Terraces.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. บทนำTraditional agricultural landscapes are rapidly disappearing in Asia and elsewhere in the world as a result of accelerated industrialization and urbanization over recent decades. The implication of this trend for the environment and food security is enormous. Policymakers at the international and national levels have recently come to terms with this pressing issue. For instance, the Food and Agriculture Organization of the United Nations (FAO) launched the Globally Important Agricultural Heritage Systems (GIAHS) project in 2002, with the aim of mobilizing global awareness and support for dynamic conservation and adaptive management of ingenious agricultural systems and their resulting landscapes (Koohafkan and Cruz, 2011). Similarly, the Ministry of the Environment of Japan and the United Nations University Institute of Advanced Studies jointly launched the Satoyama Initiative in 2010, with the objective of promoting and supporting the conservation of socio-ecological production landscapes that have been shaped over time by mutually beneficial interactions between human and nature. The GIAHS project and the Satoyama Initiative represent positive steps towards harmonizing the relationship between conservation and development ( Takeuchi, 2010). At the local level, however, the balance is difficult to maintain as rapid socio-economic changes could easily disrupt the functional links between culture and agro-biodiversity before a new level of resilience has been reached ( Xu et al., 2009). It is thus important to develop policy measures to enhance the socio-ecological resilience of traditional agricultural landscapes, which is of particular relevance to the rapidly industrializing countries of Asia.This study aims to contribute to improved policy making by analyzing the challenges and opportunities for sustainable rural development in Asia, with an empirical focus on the Hani Rice Terraces in China's southwestern Yunnan Province. Terraced paddy fields adjacent to forest-fringed villages form part of the traditional agricultural landscapes in Asia. The mosaic composition of woodlands, grasslands, wetlands (ponds and wet rice fields), upland swidden fields and human settlements helps sustain biological and cultural diversity in the mountainous areas of South and Southeast Asia, and many of these agroecosystems are undergoing rapid transitions (Persha et al., 2010, Rerkasem and Rerkasem, 1995 and Xu et al., 2006).Located along the southern slopes of the Ailao Mountains in Yunnan, the Hani Rice Terraces are home to several ethnic minorities dominated by the Hani and the Yi. The Hani Rice Terraces have become a popular tourist destination since the early 2000s when the local government submitted a bid for UNESCO World Cultural Heritage Site status (Jiao et al., 2012). This study examines the current issues pertaining to tourism development and its impact on the relationship between the Hani Rice Terraces and their custodian communities. To better illustrate the problems and their possible solutions, a comparison is made with the Ifugao Rice Terraces of the Philippines. The Ifugao Rice Terraces have suffered from uncontrolled tourism since the mid-1970s and the landscape was added to the World Heritage in Danger List in 2001. Drawing lessons from the Ifugao case, this paper proposes an endogenous development strategy aiming at harnessing tourism for poverty alleviation and enhancing custodianship of the Hani Rice Terraces.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1.
บทนำดั้งเดิมภูมิทัศน์ทางการเกษตรจะหายไปอย่างรวดเร็วในเอเชียและที่อื่นๆ ในโลกที่เป็นผลมาจากการพัฒนาอุตสาหกรรมและการเร่งขยายตัวของเมืองในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา ความหมายของแนวโน้มสำหรับสภาพแวดล้อมและความปลอดภัยของอาหารเป็นอย่างมาก ผู้กำหนดนโยบายในระดับนานาชาติและระดับชาติเมื่อเร็ว ๆ นี้ได้มาถึงข้อตกลงกับปัญหานี้กด ยกตัวอย่างเช่นองค์การอาหารและเกษตรแห่งสหประชาชาติ (FAO) เปิดตัวที่สำคัญทั่วโลกระบบมรดกการเกษตร (GIAHS) โครงการในปี 2002 โดยมีวัตถุประสงค์ของการระดมความตระหนักของโลกและการสนับสนุนสำหรับการอนุรักษ์แบบไดนามิกและการจัดการการปรับตัวของระบบการเกษตรที่แยบยลและของพวกเขา ภูมิทัศน์ที่เกิด (Koohafkan และครูซ 2011) ในทำนองเดียวกันกระทรวงสิ่งแวดล้อมของประเทศญี่ปุ่นและมหาวิทยาลัยสหประชาชาติสถาบันการศึกษาขั้นสูงร่วมกันเปิดตัวความคิดริเริ่ม Satoyama ในปี 2010 โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อส่งเสริมและสนับสนุนการอนุรักษ์ภูมิทัศน์การผลิตทางสังคมและระบบนิเวศที่ได้รับรูปเมื่อเวลาผ่านไปโดยที่เป็นประโยชน์ร่วมกัน ปฏิสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์และธรรมชาติ โครงการ GIAHS และความคิดริเริ่ม Satoyama แสดงถึงขั้นตอนที่ดีต่อการให้สอดคล้องกันกับความสัมพันธ์ระหว่างการอนุรักษ์และการพัฒนา (Takeuchi 2010) ในระดับท้องถิ่น แต่ความสมดุลเป็นเรื่องยากที่จะรักษาอย่างรวดเร็วตามการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและสังคมสามารถทำลายได้อย่างง่ายดายการเชื่อมโยงการทำงานระหว่างวัฒนธรรมและความหลากหลายทางชีวภาพเกษตรก่อนที่ระดับใหม่ของความยืดหยุ่นที่ได้รับถึง (Xu et al., 2009) มันเป็นสิ่งสำคัญดังนั้นในการพัฒนามาตรการเชิงนโยบายเพื่อเพิ่มความยืดหยุ่นทางสังคมและระบบนิเวศของภูมิทัศน์ทางการเกษตรแบบดั้งเดิมซึ่งมีความเกี่ยวข้องโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับประเทศอย่างรวดเร็วอุตสาหกรรมของเอเชีย. การศึกษาครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายที่จะนำไปสู่การกำหนดนโยบายที่ดีขึ้นโดยการวิเคราะห์ความท้าทายและโอกาสสำหรับการพัฒนาอย่างยั่งยืน การพัฒนาชนบทในภูมิภาคเอเชียที่มีความสำคัญเชิงประจักษ์ใน Hani ข้าว Terraces ในประเทศจีนทางตะวันตกเฉียงใต้ของมณฑลยูนนาน นาข้าวขั้นบันไดที่อยู่ติดกับหมู่บ้านป่าฝอยเป็นส่วนหนึ่งของภูมิทัศน์ทางการเกษตรแบบดั้งเดิมในเอเชีย องค์ประกอบโมเสคของป่าทุ่งหญ้าพื้นที่ชุ่มน้ำ (บ่อและนาข้าวเปียก) ทุ่งไร่เลื่อนลอยที่สูงและการตั้งถิ่นฐานของมนุษย์จะช่วยรักษาความหลากหลายทางชีวภาพและวัฒนธรรมในพื้นที่ภูเขาของภาคใต้และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และอีกหลายแห่ง agroecosystems เหล่านี้กำลังอยู่ระหว่างการเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว (Persha et al., 2010 Rerkasem และ Rerkasem, 1995 และ Xu et al., 2006). ตั้งอยู่บนเนินเขาทางตอนใต้ของเทือกเขา Ailao ในยูนนานที่ Hani ข้าว Terraces เป็นบ้านชนกลุ่มน้อยหลายครอบงำโดย Hani และยี่ The Terraces ข้าว Hani ได้กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ได้รับความนิยมมาตั้งแต่ช่วงต้นทศวรรษ 2000 เมื่อรัฐบาลท้องถิ่นได้ยื่นเสนอราคายูเนสโกมรดกโลกทางวัฒนธรรมสถานะไซต์ (Jiao et al., 2012) การศึกษาครั้งนี้จะตรวจสอบประเด็นสำคัญในปัจจุบันที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาการท่องเที่ยวและผลกระทบต่อความสัมพันธ์ระหว่าง Hani ข้าว Terraces ผู้ปกครองและชุมชนของพวกเขา ที่ดีในการแสดงให้เห็นถึงปัญหาและแนวทางแก้ปัญหาของพวกเขาเปรียบเทียบทำด้วยข้าว Terraces Ifugao ของฟิลิปปินส์ The Terraces Ifugao ข้าวได้รับความเดือดร้อนจากการท่องเที่ยวไม่สามารถควบคุมได้และตั้งแต่กลางปี ​​1970 ภูมิทัศน์ถูกบันทึกอยู่ในมรดกโลกในรายการที่อันตรายในปี 2001 วาดบทเรียนจากกรณี Ifugao บทความนี้นำเสนอยุทธศาสตร์การพัฒนาภายนอกเป้าหมายในการควบคุมการท่องเที่ยวสำหรับการบรรเทาความยากจน และเสริมสร้างผู้ปกครองของ Hani ข้าว Terraces

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . บทนำ
ดั้งเดิมการเกษตรภูมิทัศน์อย่างรวดเร็วหายไปในเอเชียและที่อื่น ๆในโลก เป็นผลจากการเร่งอุตสาหกรรมและความเป็นเมืองมากกว่าทศวรรษที่ผ่านมา . ความหมายของแนวโน้มนี้เพื่อสิ่งแวดล้อมและความปลอดภัยอาหารอย่างมาก นโยบายที่นานาชาติและระดับชาติเพิ่งมาถึงข้อตกลงกับมัน ปัญหาการกด . สำหรับอินสแตนซ์ขององค์การอาหารและเกษตรแห่งสหประชาชาติ ( FAO ) ได้เปิดตัวระบบมรดกทางการเกษตรทั่วโลกที่สำคัญ ( giahs ) โครงการในปี 2002 กับจุดมุ่งหมายของการรับรู้โลกและสนับสนุนการอนุรักษ์และการจัดการแบบไดนามิกของระบบการเกษตรดั้งเดิม และพวกเขา ( koohafkan ที่เกิดทัศนียภาพ และ ครูซ , 2011 ) ในทํานองเดียวกันกระทรวงสิ่งแวดล้อมของญี่ปุ่นและองค์การสหประชาชาติมหาวิทยาลัยสถาบันการศึกษาขั้นสูงร่วมกันเปิดตัวริเริ่มซาโตยาม่า ในปี 2553 โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อส่งเสริมและสนับสนุนการอนุรักษ์ระบบนิเวศภูมิทัศน์และการผลิตที่ได้รับรูปตลอดเวลา โดยการมีปฏิสัมพันธ์ซึ่งกันและกันระหว่างมนุษย์และธรรมชาติการ giahs และโครงการริเริ่มซาโตยาม่าแทนบวกขั้นตอนต่อประสานเสียงความสัมพันธ์ระหว่างการอนุรักษ์และการพัฒนา ( ทาเคอุจิ , 2010 ) ในระดับท้องถิ่น อย่างไรก็ตามสมดุลเป็นเรื่องยากที่จะรักษา เช่น การเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและสังคมอย่างรวดเร็วสามารถทำให้การเชื่อมโยงการทำงานระหว่างวัฒนธรรม และความหลากหลายทางชีวภาพ เกษตรก่อนที่ระดับใหม่ของความยืดหยุ่นได้ถึง ( Xu et al . , 2009 ) มันจึงสำคัญที่จะพัฒนานโยบาย มาตรการ เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพและความยืดหยุ่นของระบบนิเวศภูมิทัศน์ทางการเกษตรแบบดั้งเดิม