CaffeinePresented by seizenberIt ha

Caffeine

Presented by seizenber

It had been a year since the last times he saw all of his comrades in Teiko. He sat on the bleachers with all of his teammates from Rakuzan. The sound of audiences could be heard when Seirin's ace, Kagami, could make another shot to chase Touou's score which made by Aomine. What an amazing match, it was his first time to see both team's ace were in the zone at the same time. And couldn't be denied that either Kagami or Aomine were stronger than the match in Interhigh.

And then he saw her. She sat on the bench with coach Harasawa beside her. She looked like talking about something to the coach and Akashi was sure that she gave all of her information about their opponent to her coach from the way her eyes looked at Seirin. Something about her that couldn't be forgotten by himself. Sometimes he also confused why he still remembered about her habit.

He snorted and shook his head on the sly, trying to forget about the last thing that popped up from his mind. He had promised to himself after their meeting in the last day of their time in Teiko that he wouldn't think about his ex manager anymore. It seemed like something was going to give probably. Maybe his sanity or else.

Finally the match was over. And the result really amazed him for goodness sake. For the first time in his life, he never saw the ace of Generation of Miracles was defeated by someone so called as the miracles that couldn't be part of Generation of Miracles. Akashi also knew that it was the first time for Aomine himself. What an awful match for that tanned boy.

"Akashi, why are you still here? We have to go now or our train to Kyoto will—"

"You guys go first," he interrupted, "Tell the coach I'll be at Kyoto two days later. I have something to do first here."

"Well, if so, we go home now."

After they were leaving him alone, Akashi still looked down on the court where Seirin still focused on their miracle match today. Meanwhile he also realized that Touou were gone to nowhere, perhaps into their locker room. As the strong team, moreover with Aomine as the first string player, he thought he could understand enough that this match was suck for them. Especially for Aomine.

He stood and walked away to leave the Tokyo Gymnasium. And as he came out from the gymnasium, he saw her again. She looked like … well, she looked okay actually for someone who just defeated by a newbie team like Seirin. He was sure that he saw she smiled widely like nothing happened.

That smile. The smile he had always seen for countless times until he made it disappeared from her lips.

She stopped her step when realized who was standing in front of her. She didn't look surprise at all because at first she had guessed that Akashi would come to see this match. Moreover it was the match between Aomine versus Kagami. They still looked at each other without any word came out from their lips.

She cleared her throat. "Hello, it's been a while since our graduation."

"Yes," that was all he could say to her. He also didn't know the best sentence to reply her.

"So…, you watched the match?" he nodded, "Alone? I thought you would come here with your teammates."

"They went home few minutes ago," he said meanwhile she just nodded. And then the silent filled their atmosphere again. Ugh, how could it come to the most awkward moment for them? They should be okay even though just talking about something alone like this, just two of them. They always did it since they were former captain-manager in Teiko.

"Where's Daiki?" finally he found another topic.

"He … you know, he needs his time alone now after this match. It's hard for him to accept all of this, but I think it's better for him at least to make him stop for skip practicing."

"Oh."

So that's her reason to smile like that.

"Um, why you are still here meanwhile the others went home?" she asked.

"I have to meet my father tonight," he said, "Anyway I want to drink something in the café next here."

"Oh, okay. If so, see you next time—"

"No, I mean…," He paused as he looked at her in the eyes, "Do you mind if you come with me to the café now?"

She gasped. "I beg your pardon?"

"I want you to come with me to the café now. You know, we can drink or eat something there."

"Oh, well," she nodded, "Okay. I will tell Dai-chan first to go with us—"

"No," he interrupted her, "I mean, just both of us. Alone."

She stunned of his answer.

.

.

.

Here they were now. They sat opposite each other on the lounger of the café near the large windows. The waitress brought them their orders; black coffee and cherry sundae. He looked at Momoi who kept busy herself with eating her cherry sundae, trying to avoid his gaze. He also didn't know why he kept looking at her even though his mind told him to turn his gaze toward the view out there.

He decided to sip his black coffee instead to look at her like that again. Honestly, he rarely consumed beverage such a black coffee like this because it was full of caffeine and could ruin his healthy life. But somehow he needed this now, no idea about the purpose of drinking it. He would like to drink a green tea rather than coffee.

Even though he sipped the coffee, his eyes couldn't stop to look at her. Seeing her was like caffeine for him. It was making him insomnia since the last day he decided to leave her and went to Kyoto with thought that everything would be alright even though they separated, but he was wrong.

She affected his health. He lost his appetite and his time for practicing was not as much as he had when he was still in Teiko. Even though his grades were getting better every day, he could admit at least to himself that she was always there for him, exactly in his mind.

And also she could make him addicted of her. The thought of he could live in safe and sound without her, it was really wrong. Perhaps he acted like he was okay, but he was Akashi. He could use his mask and pretended as usual that his life should be like this so it wouldn't affect him so much. But he couldn't stop to think about her like "Is she okay since entering high school? Is she becoming a manager for Touou's basket team? Does she have many friends now? Or the worse of all is she dating with Daiki since I broke up with her?"

Sounded so cheesy and out of character, but hey! He was still human and he had his own right to care for someone even though didn't show it directly.

"… Akashi-kun? Are you okay?"

Her voice woke him up from his daydream. "Uh, I apologize. Do you say something?"

"Well," she paused, "I said that it's almost evening. I have to go home now."

"Oh," he glanced out there and yeah it was almost sunsets, "If so, I walk you home."

"You don't need to do that," she said as she stood up, "I can go home by myself. Besides, you've said that you're going to meet your father."

"Can you just stay here for 5 minutes more?" he asked and then swore on the sly because his question. Now he was heard like a girl who begged his boyfriend to not to leave her.

"I'm sorry, Akashi-kun. But I can't," she said.

"If so," he hesitantly to ask this one but he thought he should ask her now or never, "Can we meet again tomorrow? I'm staying in Tokyo for three days. We can watch movie or do something else, as a sign of my apology for my attitude on that day."

His words made her stunned once again. She cleared her throat while her finger scratched her ear. And Akashi knew that she was a bit hesitating too to accept his invitation. Well, perhaps she really had closed herself for him—wait, what did it mean?

"Um, I don't know," her answered made him cranky inside, "I've made a promise with Dai-chan that I will accompany him to shopping tomorrow morning. He wants to buy new shoes."

"Oh, I understand," he muttered as he drank his coffee again.

"But I'm free in the afternoon," she continued, "So, do you mind if we meet here before going to watch the movie?"

He could feel the twitch on the corner of his lips as he heard her answer. "Sure."

She smiled. "Okay, see you tomorrow."

"See you tomorrow afternoon."

Perhaps there wasn't something wrong for trying it again.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คาเฟอีน

นำเสนอ โดย seizenber

มันก็ตั้งแต่ปีสุดท้ายเวลาเขาเห็นเพื่อนร่วมงานของเขาใน Teiko ทั้งหมด เขานั่งบน bleachers ที่กับเพื่อนร่วมทีมของเขาจาก Rakuzan เสียงผู้ชมสามารถได้ยินเสียงเมื่อ Seirin ของเอซ คางามิ สามารถทำให้ยิงอีกไล่คะแนนของ Touou ซึ่งทำ โดย Aomine สิ่งน่าทึ่งตรง มันเป็นครั้งแรกของเขาดูทั้งทีมเออยู่ในโซนเวลาเดียวกัน และไม่สามารถปฏิเสธว่า คางามิหรือ Aomine แข็งแกร่งกว่าการจับคู่ใน Interhigh

แล้ว เขาเห็นเธอ เธอนั่งบนม้านั่งกับรถ Harasawa อยู่ข้างเธอ เธอดูเหมือนพูดถึงสิ่งโค้ช และ Akashi ไม่แน่ใจว่า เธอให้เธอข้อมูลเกี่ยวกับฝ่ายตรงข้ามทั้งหมดรถของเธอจากวิธีมองตาของเธอ Seirin เรื่องของเธอที่ไม่สามารถจะลืมเอง บางครั้งเขายังสับสนทำไมเขายังจดจำเกี่ยวกับนิสัยของเธอนั้น

เขา snorted และจับศีรษะของเขาใน sly ที่ พยายามลืมสิ่งสุดท้ายที่ popped ขึ้นจากจิตใจของเขา เขาได้สัญญากับตัวเองหลังจากการประชุมวันสุดท้ายของเวลาใน Teiko ที่เขาคิดว่า ไม่เกี่ยวกับเขาอดีตผู้จัดการอีกต่อไป ดูเหมือนสิ่งเกิดขึ้นให้คง บางทีสติของเขาหรืออื่น ๆ

ในที่สุด จับคู่ได้ และผลจริง ๆ ประหลาดใจเขาสำหรับ sake goodness ครั้งแรกในชีวิต เขาไม่เคยเห็นเอการสร้างอัศจรรย์ได้พ่ายแพ้ โดยคนเรียกว่าเป็นอัศจรรย์ที่ไม่สามารถเป็นส่วนหนึ่งของการสร้างอัศจรรย์ Akashi รู้ว่า มันเป็นครั้งแรกสำหรับ Aomine ตัวเอง อะไรตรงมากสำหรับเด็กชายนั้น tanned

" Akashi เหตุใดคุณยังนี่ เราต้องไป หรือเกียวโตรถไฟของเราจะตัว "เขา"พวกคุณไปครั้งแรก จังหวะ

"บอกโค้ชจะที่เกียวโต 2 วันภายหลัง แล้วสิ่งที่จะทำก่อนที่นี่"

"ดี ถ้าดังนั้น เรากลับบ้านตอนนี้"

หลังจากออกจากเขาคนเดียว Akashi ยังคงมองลงไปบนศาลที่ Seirin ยังคงเน้นตรงโรงแรมมิราเคิลของวันนี้ ในขณะเดียวกัน เขายังรับรู้ว่า Touou ได้ไปไหนเลย บางทีในห้องเก็บสัมภาระของพวกเขา เป็นทีมที่แข็งแกร่ง นอกจากนี้ยัง มี Aomine เป็นสายอักขระแรกเล่น เขาคิดว่า เขาสามารถเข้าใจพอที่ตรงนี้ถูกดูดไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับ Aomine.

เขายืน และเดินไปไปโรงยิมโตเกียว และเขาออกมาจากโรงยิม เขาเห็นเธออีกครั้ง เธอดูเหมือน...ดี เธอมองไรจริงสำหรับคนที่เพิ่งพ่ายแพ้ โดยทีมงานจากเช่น Seirin เขาแน่ใจว่า เขาได้เห็นเธอยิ้มกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ยิ้มที่ รอยยิ้มที่เขามักจะเห็นเวลานับไม่ถ้วนจนกระทั่งเขาทำหายไปจากริมฝีปากของเธอ

เธอหยุดขั้นตอนของเธอเมื่อรู้ที่ยืนตรงหน้า เธอไม่ได้ดูประหลาดใจเลยเนื่องจากในตอนแรก เธอก็เดาว่า Akashi จะมาดูตรงนี้ นอกจากนี้ มันเป็นการจับคู่ระหว่าง Aomine กับคางามิ พวกเขายังมองกันไม่ มีคำใด ๆ ออกมาจากริมฝีปากของพวกเขา

เธอล้างจมูกของเธอ "สวัสดี จะได้รับในขณะที่ตั้งแต่จบการศึกษาของเรา"

"Yes ที่มีทั้งหมดที่เขาสามารถพูดกับเธอ ยังไม่ทราบประโยคสุดจะตอบ her.

"ดังนั้น... คุณเฝ้าดูการจับคู่" เขาพยักหน้า "Alone ฉันคิดว่า คุณจะมาที่นี่กับเพื่อนร่วมทีมของคุณ"

"พวกเขากลับบ้านไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เขากล่าวว่า ในขณะเดียวกันเธอเพียงพยักหน้า แล้ว เงียบที่เติมบรรยากาศของพวกเขาอีกครั้ง Ugh วิธีอาจมาจนน่าตกใจสำหรับพวกเขา พวกเขาควรจะไรแม้เพียงพูดถึงสิ่งเดียวเช่นนี้ เพียงสองของพวกเขา พวกเขาเสมอไม่ได้เนื่องจากพวกผู้จัดการกัปตันอดีตใน Teiko.

ความที่คือไดกิในที่สุด เขาพบหัวข้ออื่น

"เขา...คุณทราบ ต้องเวลาเดียวตอนนี้หลังจากตรงนี้ ยากสำหรับเขาที่จะยอมรับทั้งหมดนี้ แต่ผมคิดว่า มันเป็นการดีสำหรับเขาที่น้อยจะทำให้เขาหยุดการฝึกข้าม"

"โอ้"

จึงเป็นเหตุผลที่เธอยิ้มชอบที่

"อุ่ม ทำไมคุณอยู่ยังที่นี่ ในขณะเดียวกันคนอื่น ๆ กลับบ้าน" เธอถาม

"ฉันได้พบกับพ่อคืนนี้"เขากล่าวว่า "Anyway อยากดื่มอะไรในคาเฟ่ต่อไปที่นี่"

"โอ้ โอเควันนั้น ถ้าเป็นเช่นนั้น เจอครั้งต่อไป — "

"ไม่ ผมหมายถึง...,"เขาหยุดชั่วขณะที่เขามองเธอตา "รังเกียจมากับคาเฟ่นี้ไหม"

เธอ gasped "ผมขอโทษคุณ"

"ฉันต้องการคุณมากับคาเฟ่ตอนนี้ คุณนั้น เราสามารถดื่ม หรือกินสิ่งที่มี"

"โอ้ ดี เธอพยักหน้า "เค พิสูจน์ไดจังครั้งแรกไปกับเรา — "

เขาขัดจังหวะเธอ"ไม่ "ผมหมาย ถึง เพียงสองเรา คนเดียว "

เธอตะลึงของคำตอบของเขา.

.

.

.

ที่นี่พวกเขาตอนนี้ พวกเขานั่งตรงข้ามกันบนเตียงของคาเฟ่ใกล้หน้าต่างบานใหญ่ กำชับมาให้สั่งซื้อ สีดำกาแฟ และเชอร์รี่ซันเด เขาดูที่โมะโมะอิที่เก็บว่างตัวเอง ด้วยกินซันเดของเธอเชอรี่ พยายามหลีกเลี่ยงสายตาของเขา เขายังไม่รู้ว่าทำไมเขาเก็บไว้มองเธอถึงแม้ว่าจิตใจของเขาบอกว่า เขาเปิดสายตาของเขาไปยังมุมมองออกมี

เขาตัดสินใจที่จะจิบกาแฟของเขาดำแต่ตาเธอเช่นนั้นอีก สุจริตอย่าง เขาไม่ค่อยใช้เครื่องดื่มเช่นกาแฟดำเช่นนี้เนื่องจากเต็มไป ด้วยคาเฟอีน และอาจทำลายชีวิตที่มีสุขภาพดี แต่อย่างใด เขาต้องนี้ตอนนี้ ความคิดเกี่ยวกับวัตถุประสงค์ของการดื่มก็ อยากจะดื่มเป็นชาเขียวแทนกาแฟได้

ถึงแม้ว่าเขา sipped กาแฟ ตาของเขาไม่สามารถหยุดที่เธอ เห็นเธอเป็นเหมือนคาเฟอีนสำหรับเขา มันถูกทำให้เขานอนไม่หลับตั้งแต่วันสุดท้ายเขาตัดสินใจที่จะปล่อยเธอ และไปเกียวโต ด้วยคิดว่าทุกอย่างจะเป็นครับถึงแม้ว่าพวกเขาแยกจากกัน แต่เขาผิดด้วย

เธอได้รับผลกระทบสุขภาพของเขา เขาสูญเสียความอยากอาหารของเขา และเวลาสำหรับการฝึกซ้อมได้ไม่เท่าเขาเมื่อเขายังอยู่ใน Teiko ถึงแม้ว่าคะแนนของเขาได้รับดีขึ้นทุกวัน เขาสามารถยอมรับว่า น้อยเองว่า เธอจะมีเขา ว่าในจิตใจของเขาได้

และยัง เธอสามารถทำให้เขาติดของเธอได้ ความคิดของเขาอยู่ในตู้เซฟ และเสียง โดยไม่มีเธอ มันผิดจริง ๆ บางทีเขาได้ปฏิบัติเหมือนเป็นไร แต่เขา Akashi เขาสามารถใช้หน้ากากของเขา และ pretended ตามปกติว่า ชีวิตควรเป็นเช่นนี้ดังนั้นมันจะไม่ส่งผลกระทบต่อเขามาก แต่เขาไม่สามารถหยุดคิดถึงเธอเช่น "เป็นเธอไรตั้งแต่เข้ามัธยม เธอเป็นผู้จัดการทีมของ Touou ตะกร้า เธอไม่มีเพื่อนตอนนี้ หรือแย่ลงของเธอเดทกับไดกิตั้งแต่ฉันเทอมกับเธอ"

แต่เพียงแห่งดังนั้นยิ้ม และ จากอักขระ แต่เดี๋ยวก่อน เขายังมนุษย์ และเขามีสิทธิของตัวเองดูแลสำหรับบางคนแม้ไม่ได้แสดงโดยตรง

"... Akashi-kun รึเปล่าล่ะ"

เสียงเธอตื่นเขาจากเดย์ดรีมของเขา "Uh ขอโทษ คุณพูดอะไร"

"ดี เธอหยุดชั่วคราว "ฉันกล่าวว่า มันเป็นเกือบเย็น ผมได้กลับบ้านเดี๋ยวนี้"

"โอ้ เขา glanced ค่ะ และใช่มันเป็นเกือบอาทิตย์ตก "ถ้าดังนั้น ฉันเดินคุณบ้าน "

"คุณไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น เธอกล่าวขณะที่เธอยืนขึ้น "ฉันได้กลับบ้านโดยตนเอง นอกจาก คุณบอกว่า คุณจะพบกับพ่อของคุณ"

"คุณสามารถเพียงแค่อยู่ที่นี่สำหรับ 5 นาทีมากกว่า" เขาถามแล้ว swore ใน sly เนื่องจากคำถามของเขา ตอนนี้เขาได้ยินเช่นผู้หญิงที่แฟนของเขาขอร้องเพื่อไม่ให้ปล่อย her.

"ขอ Akashi-kun แต่ฉันไม่สามารถ เธอกล่าว

"ถ้าเป็นเช่นนั้น เขา hesitantly ไปถามนี้ แต่เขาคิดว่า เขาควรถามเธอขณะนี้ หรือ ไม่ "สามารถพบกันอีกครั้งวันพรุ่งนี้ ฉันกำลังอยู่ในโตเกียว 3 วัน เราสามารถมาชมภาพยนตร์ หรือทำสิ่งอื่น เป็นเครื่องของฉันขอโทษสำหรับทัศนคติของฉันในวันนั้น"

คำพูดของเขาทำเธอตะลึงอีกครั้ง เธอล้างจมูกของเธอในขณะที่นิ้วของเธอมีรอยขีดข่วนหูของเธอ และ Akashi รู้ว่า เธออยู่บิต hesitating รับเชิญของเขาเกินไป ดี บางทีเธอจริง ๆ ก็ปิดตัวเองเขา — รอ ไม่ได้หมายความอะไร?

"อุ่ม ทราบว่า เธอตอบทำให้เขา cranky ภายใน "ฉันได้ ทำสัญญากับไดจังว่า ฉันจะพร้อมเขาห้างพรุ่งนี้เช้า อยากซื้อรองเท้าใหม่"

"โอ้ ฉันเข้าใจ เขา muttered เป็นดื่มกาแฟของเขาอีก

"แต่ผมมีเวลาในช่วงบ่าย เธออย่างต่อเนื่อง "ดังนั้น รังเกียจเราตรงกับที่นี่ก่อนที่จะไปชมภาพยนตร์ไหม"

เขาอาจรู้สึก twitch ในมุมของริมฝีปากของเขาเขาได้ยินคำตอบของเธอได้ "แน่ใจ"

เธอยิ้ม "เอาล่ะ เห็นคุณพรุ่งนี้"

"นั้นคุณวันพรุ่งนี้ตอนบ่าย"

บางทีมีไม่สิ่งที่ไม่ถูกต้องพยายามอีกครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คาเฟอีนที่นำเสนอโดย seizenber จะได้รับปีตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นทั้งหมดของสหายของเขาใน Teiko เขานั่งอยู่บนอัฒจันทร์ที่มีทั้งหมดของเพื่อนร่วมทีมของเขาจาก Rakuzan เสียงของผู้ชมอาจจะได้ยินเมื่อ Seirin เอซ, Kagami, จะทำให้ยิงอีกที่จะไล่คะแนน Touou ซึ่งทำโดยอาโอมิเนะ สิ่งที่การแข่งขันที่น่าตื่นตาตื่นใจมันเป็นครั้งแรกของเขาที่จะเห็นคนเก่งทั้งสองทีมอยู่ในโซนในเวลาเดียวกัน และไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าทั้ง Kagami หรืออาโอมิเนะได้ดีกว่าการแข่งขันใน Interhigh และแล้วเขาก็เห็นเธอ เธอนั่งอยู่บนม้านั่งกับโค้ช Harasawa ข้างเธอ เธอมองเหมือนการพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่โค้ชและ Akashi มั่นใจว่าเธอให้ข้อมูลทั้งหมดของเธอเกี่ยวกับฝ่ายตรงข้ามของพวกเขาที่จะโค้ชของเธอจากทางดวงตาของเธอมองที่ Seirin บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับตัวเธอที่ไม่สามารถลืมได้ด้วยตัวเอง บางครั้งเขายังสับสนว่าทำไมเขายังจำได้เกี่ยวกับนิสัยของเธอเขา snorted และส่ายหัวที่กลับกลอกพยายามที่จะลืมเกี่ยวกับสิ่งสุดท้ายที่โผล่ขึ้นมาจากความคิดของเขา เขาได้สัญญากับตัวเองหลังจากการประชุมของพวกเขาในวันสุดท้ายของเวลาของพวกเขาใน Teiko ว่าเขาจะไม่คิดเกี่ยวกับอดีตผู้จัดการของเขาอีกต่อไป ก็ลำบากเหมือนมีอะไรบางอย่างจะให้น่าจะเป็น อาจจะมีสุขภาพจิตดีหรืออื่น ๆ ของเขาในที่สุดการแข่งขันได้มากกว่า และผลที่ประหลาดใจจริงๆเขาเพื่อเห็นแก่ความดี เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาเขาไม่เคยเห็นเอซของการสร้างปาฏิหาริย์ก็พ่ายแพ้โดยคนที่เรียกว่าเป็นปาฏิหาริย์ที่ไม่สามารถเป็นส่วนหนึ่งของการสร้างปาฏิหาริย์ Akashi ก็รู้ว่ามันเป็นครั้งแรกที่อาโอมิเนะตัวเอง สิ่งที่น่ากลัวตรงที่เด็กดำขำ"อะทำไมคุณยังอยู่ที่นี่เราต้องไปตอนนี้หรือรถไฟของเราไปเกียวโต will-" "พวกคุณไปก่อน" เขาขัดจังหวะ "บอกโค้ชฉันจะอยู่ที่ เกียวโตสองวันต่อมา. ฉันมีสิ่งที่จะทำก่อนที่นี่ ". "ดีถ้าเป็นเช่นนั้นเราจะไปที่บ้านตอนนี้". หลังจากที่พวกเขาได้รับการปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวกะชิยังคงมองลงไปในสนามที่ยังคง Seirin มุ่งเน้นไปที่การแข่งขันที่มหัศจรรย์ของพวกเขาในวันนี้ ในขณะเดียวกันเขาก็ตระหนักว่า Touou ก็หายไปที่ไหนอาจจะเข้ามาในห้องล็อกเกอร์ของพวกเขา ในฐานะที่เป็นทีมงานที่แข็งแกร่งยิ่งกว่านั้นกับอาโอมิเนะเป็นผู้เล่นที่สายแรกเขาคิดว่าเขาจะเข้าใจพอที่จะทำให้การแข่งขันครั้งนี้ได้รับการดูดสำหรับพวกเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับ Aomine เขาลุกขึ้นยืนและเดินออกไปที่จะออกจากโรงยิมโตเกียว และในขณะที่เขาออกมาจากโรงยิมเขาเห็นเธออีกครั้ง เธอมองเช่น ... ดีเธอมองไม่เป็นไรจริงสำหรับคนที่เพิ่งพ่ายแพ้โดยทีมงานมือใหม่เช่น Seirin เขาแน่ใจว่าเขาเห็นเธอยิ้มอย่างกว้างขวางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่รอยยิ้ม รอยยิ้มที่เขาเคยเห็นเสมอสำหรับนับครั้งไม่ถ้วนจนกว่าเขาจะทำให้มันหายไปจากริมฝีปากของเธอเธอหยุดขั้นตอนของเธอเมื่อรู้ว่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอไม่ได้มีลักษณะแปลกใจเลยเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอได้เดาว่า Akashi จะมาดูการแข่งขันครั้งนี้ ยิ่งไปกว่านั้นก็คือการจับคู่ระหว่างอาโอมิเนะกับ Kagami พวกเขายังคงมองหน้ากันโดยไม่มีคำใด ๆ ออกมาจากปากของพวกเขาเธอล้างลำคอของเธอ "ฮัลโหลจะได้รับในขณะที่ตั้งแต่จบการศึกษาของเรา". "ใช่" นั่นคือทั้งหมดที่เขาจะพูดกับเธอ นอกจากนี้เขายังไม่รู้ว่าประโยคที่ดีที่สุดในการตอบกลับของเธอ"ดังนั้น ... คุณดูการแข่งขันได้หรือไม่" เขาพยักหน้า "คนเดียว? ฉันคิดว่าคุณจะมาที่นี่กับเพื่อนร่วมทีมของคุณ." "พวกเขากลับบ้านไม่กี่นาทีที่ผ่านมา" เขากล่าวในขณะเดียวกันเธอก็พยักหน้า แล้วเงียบที่เต็มไปด้วยบรรยากาศของพวกเขาอีกครั้ง ฮึว่ามันจะมาถึงช่วงเวลาที่อึดอัดมากที่สุดสำหรับพวกเขา พวกเขาควรจะถูกแม้เพียงการพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่คนเดียวเช่นนี้เพียงสองของพวกเขา พวกเขามักจะทำมันเพราะพวกเขาเป็นอดีตกัปตันผู้จัดการใน Teiko "ที่ Daiki?" ในที่สุดเขาก็พบหัวข้ออื่น"เขา ... คุณรู้ว่าเขาต้องการเวลาที่เขาอยู่คนเดียวในขณะนี้หลังจากการแข่งขันครั้งนี้. ก็ยากสำหรับเขาที่จะยอมรับทั้งหมดนี้ แต่ฉันคิดว่ามันจะดีกว่าสำหรับเขาอย่างน้อยที่จะทำให้เขาหยุดข้ามการฝึก". "โอ้". นั่นคือเหตุผลที่เธอจะยิ้มเช่นนั้น"อืมทำไมคุณยังคงอยู่ที่นี่ในขณะที่คนอื่น ๆ ก็กลับบ้าน" เธอถาม"ผมมีที่จะตอบสนองคืนนี้พ่อของฉัน" เขากล่าว "อย่างไรก็ตามผมต้องการที่จะดื่มอะไรในคาเฟ่ที่นี่ต่อไป". "โอ้โอเค. ถ้าเป็นเช่นนั้นเห็นคุณเวลานี้ต่อไป" "ไม่ฉันหมายถึง ... "เขาหยุดชั่วคราวในขณะที่เขามองเธอในสายตา," คุณคิดว่าคุณจะมากับฉันไปคาเฟ่ตอนนี้หรือไม่ " เธออ้าปากค้าง "ผมขอโทษ" "ฉันต้องการให้คุณมากับฉันไปคาเฟ่ตอนนี้. คุณรู้ว่าเราสามารถดื่มหรือกินสิ่งที่มี". "โอ้ดี" เธอพยักหน้า "โอเค. ผมจะบอกไดจัง ครั้งแรกที่จะไปกับสหรัฐ " "ไม่" เขาขัดจังหวะเธอ "ฉันหมายความว่าเพียงแค่เราสองคน. คนเดียว". เธอตะลึงของคำตอบของเขา. . . ที่นี่พวกเขาตอนนี้ พวกเขานั่งอยู่ตรงข้ามกันบนเก้าอี้ของร้านใกล้กับหน้าต่างบานใหญ่ บริกรนำมาคำสั่งซื้อของพวกเขา กาแฟดำและไอศกรีมใส่ผลไม้เชอร์รี่ เขามองไปที่ Momoi ที่ยุ่งตัวเองด้วยการกินไอศกรีมใส่ผลไม้เชอร์รี่ของเธอพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการจ้องมองของเขา นอกจากนี้เขายังไม่ทราบว่าทำไมเขายังคงมองไปที่เธอถึงแม้ว่าความคิดของเขาบอกให้เขาหันจ้องมองของเขาที่มีต่อมุมมองออกมีเขาตัดสินใจที่จะนั่งจิบกาแฟดำของเขาแทนที่จะมองเธอเช่นนั้นอีกครั้ง สุจริตเขาจะไม่ค่อยบริโภคเครื่องดื่มเช่นกาแฟดำเช่นนี้เพราะมันเต็มไปด้วยคาเฟอีนและสามารถทำลายชีวิตของเขามีสุขภาพดี แต่อย่างใดที่เขาต้องการในตอนนี้ความคิดเกี่ยวกับวัตถุประสงค์ของการดื่มมันไม่มี เขาจะชอบดื่มชาเขียวมากกว่ากาแฟแม้เขาจะจิบกาแฟตาของเขาไม่สามารถหยุดที่จะมองไปที่เธอ เห็นเธอเป็นเหมือนคาเฟอีนสำหรับเขา มันก็ทำให้เขานอนไม่หลับตั้งแต่วันสุดท้ายที่เขาตัดสินใจที่จะปล่อยให้เธอและเดินไปเกียวโตด้วยความคิดที่ว่าทุกอย่างจะไม่เป็นไรถึงแม้ว่าพวกเขาแยกออกจากกัน แต่เขาก็ผิดเธอได้รับผลกระทบสุขภาพของเขา เขาสูญเสียความอยากอาหารของเขาและเวลาของเขาสำหรับการฝึกไม่ได้มากที่สุดเท่าที่เขาได้เมื่อเขายังอยู่ใน Teiko แม้ว่าเกรดของเขาได้รับดีขึ้นทุกวันเขาจะยอมรับอย่างน้อยกับตัวเองว่าเธอเป็นเสมอสำหรับเขาว่าในใจของเขาและเธอยังสามารถทำให้เขาติดยาเสพติดของเธอ ความคิดของเขาสามารถมีชีวิตอยู่ในที่ปลอดภัยและเสียงโดยไม่มีเธอมันเป็นความผิดพลาดจริงๆ บางทีเขาอาจจะทำหน้าที่เหมือนเขาก็โอเค แต่เขาก็กะชิ เขาสามารถใช้หน้ากากของเขาและแกล้งทำเป็นว่าตามปกติว่าชีวิตของเขาควรเป็นเช่นนี้จึงจะไม่ส่งผลกระทบต่อเขามาก แต่เขาไม่สามารถหยุดคิดเกี่ยวกับเธอเหมือน "เป็นเธอโอเคตั้งแต่เข้าโรงเรียนมัธยมหรือไม่เธอก็กลายเป็นผู้จัดการทีมตะกร้า Touou ของหรือไม่ที่เธอมีเพื่อนมากมายในตอนนี้หรือไม่หรือที่เลวร้ายของทุกคนที่เธอคบกับ Daiki ตั้งแต่ฉันยากจน กับเธอ " เป่าเพื่อให้วิเศษและออกจากตัวอักษร แต่เดี๋ยวก่อน! เขายังเป็นมนุษย์และเขามีสิทธิของตัวเองที่จะดูแลใครสักคนแม้ไม่ได้แสดงมันโดยตรง"... กะชิคุง? คุณโอเค?" เสียงของเธอตื่นขึ้นมาจากความฝันของเขา "เอ่อผมขอโทษ. อยคุณจะพูดว่าอะไร?" "อืม" เธอหยุดชั่วคราว "ผมพูดว่ามันเป็นเกือบเย็น. ฉันต้องไปที่บ้านตอนนี้". "โอ้" เขาชำเลืองมองออกมีและใช่มันก็เกือบจะชมพระอาทิตย์ตก "ถ้าเช่นนั้นฉันเดินไปบ้านคุณ". "คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น" เธอกล่าวขณะที่เธอยืนขึ้น "ผมสามารถกลับบ้านได้ด้วยตัวเอง. นอกเหนือจากที่คุณเคยบอกว่าคุณกำลังจะไปพบคุณ พ่อ ". "คุณสามารถเพียงแค่อยู่ที่นี่เป็นเวลา 5 นาทีเพิ่มเติมหรือไม่" เขาถามและสาบานที่กลับกลอกเพราะคำถามของเขาแล้ว ตอนนี้เขาก็ได้ยินเสียงเหมือนสาวที่ขอร้องให้แฟนของเขาที่จะไม่ปล่อยให้เธอ"ฉันขอโทษ, Akashi คุง. แต่ฉันไม่สามารถ" เธอกล่าว"ถ้าเป็นเช่นนั้น" เขาลังเลที่จะขอให้คนนี้ แต่เขา คิดว่าเขาควรจะถามเธอในขณะนี้หรือไม่ "เราจะพบกันอีกครั้งในวันพรุ่งนี้หรือไม่ฉันพักอยู่ในกรุงโตเกียวเป็นเวลาสามวัน. เราสามารถชมภาพยนตร์หรือทำอย่างอื่นเป็นสัญลักษณ์ของคำขอโทษของฉันสำหรับทัศนคติของฉันในวันที่." ของเขา คำพูดที่ทำให้เธอตะลึงอีกครั้ง เธอล้างลำคอของเธอในขณะที่นิ้วของเธอรอยขีดข่วนหูของเธอ และ Akashi รู้ว่าเธอลังเลเล็กน้อยเกินไปที่จะยอมรับคำเชิญของเขา ดีบางทีเธอจริงๆได้ปิดตัวเองให้เขารอสิ่งที่มันหมายถึงอะไร"อืมผมไม่ทราบ" เธอตอบทำให้เขาบ้าๆบอ ๆ ภายใน "ผมได้ทำสัญญากับไดจังที่ผมจะมากับ เขาพรุ่งนี้เช้าช้อปปิ้ง. เขาต้องการที่จะซื้อรองเท้าใหม่ ". "โอ้ผมเข้าใจ" เขาพึมพำขณะที่เขาดื่มกาแฟของเขาอีกครั้ง"แต่ฉันฟรีในช่วงบ่าย" เธอยังคง "ดังนั้นคุณจึงทราบ ถ้าเราเจอกันที่นี่ก่อนที่จะไปดูหนังได้หรือไม่ " เขาจะรู้สึกกระตุกที่มุมของริมฝีปากของเขาในขณะที่เขาได้ยินคำตอบของเธอ "แน่นอน". เธอยิ้ม "เอาล่ะเห็นคุณในวันพรุ่งนี้". "เห็นคุณในช่วงบ่ายวันพรุ่งนี้". บางทีอาจจะมีบางอย่างผิดปกติไม่ได้พยายามอีกครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คาเฟอีน

ที่นำเสนอโดย seizenber

มันมีปี ตั้งแต่ครั้งที่เขาเห็นทั้งหมดของเหล่าสหายของเขาใน teiko . เขานั่งบนอัฒจันทร์ทั้งหมดของเขาเพื่อนร่วมทีมจาก rakuzan . เสียงของผู้ชมที่อาจจะได้ยินเมื่อที่เซย์รินเป็นเอซ คางามิทำให้มีโอกาสไล่ touou คะแนนซึ่งทำโดยโอะมิเนะ . อะไรราคาที่น่าตื่นตาตื่นใจ ,มันเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นแต้มทั้งสองทีมอยู่ในโซนที่เวลาเดียวกัน และไม่สามารถปฏิเสธที่ให้คางามิหรือโอะมิเนะ เข้มแข็งกว่าการแข่งขันใน interhigh

และเขาก็เห็นเธอ เธอนั่งอยู่บนม้านั่งกับโค้ช harasawa ข้างๆเธอเธอดูเหมือนพูดเรื่องบางอย่างกับโค้ชและคาชิว่าเธอให้ทั้งหมดของข้อมูลเกี่ยวกับฝ่ายตรงข้ามโค้ชของเธอจากสายตาของเธอมองที่เซย์ริน . บางอย่างเกี่ยวกับเธอ ที่ไม่อาจจะลืมเอง บางครั้งเขายังสับสน ทำไมเขาจะจำเรื่องนิสัยของเธอ . . . . .

เขาได้กลิ่นและส่ายหัวของเขาที่เจ้าเล่ห์พยายามจะลืมสิ่งสุดท้ายที่ผุดขึ้นมาจากจิตใจของเขา เขาได้ให้สัญญากับตัวเองหลังจากการประชุมในวันสุดท้ายของเวลาของพวกเขาใน teiko ว่าเขาจะไม่คิดถึงอดีตผู้จัดการของเขาอีกต่อไป มันเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังจะเอามั้ง บางทีเขาสติหรืออื่น

ในที่สุดการแข่งขันก็จบ ผลประหลาดใจจริงๆเขาเพื่อเห็นแก่ความดี เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาเขาไม่เคยเห็นเอซ รุ่นปาฏิหาริย์ พ่ายแพ้ บางคนจึงเรียกว่าเป็นปาฏิหาริย์ที่ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของการสร้างปาฏิหาริย์ คาชิ ก็รู้ว่ามันเป็นครั้งแรกสำหรับโอะมิเนะเอง สิ่งที่น่ากลัวสำหรับการแข่งขันที่ดำขำ บอย

" คาชิ ทำไมเธอยังอยู่ที่นี่ล่ะ ? เราต้องไปเดี๋ยวนี้ หรือรถไฟไปเกียวโตจะ - "

" พวกคุณออกไปก่อน " เขาขัดจังหวะ" บอกโค้ชให้ฉันอยู่ที่เกียวโต สองวันต่อมา ฉันมีบางอย่างต้องทำก่อนนะ "

" เอ่อ ถ้างั้นเรากลับบ้านแล้ว "

หลังจากที่ได้ทิ้งเขาให้อยู่คนเดียว คาชิ ยังดูถูกศาลไหนที่เซย์รินยังคงมุ่งเน้นของพวกเขามหัศจรรย์ตรงกับวันนี้ นอกจากนี้เขายังตระหนักว่า touou หายไปที่ไหน บางทีเข้าไปในห้องล็อกเกอร์ของตน เป็นทีมที่เข้มแข็งนอกจากนี้กับโอะมิเนะ เป็นผู้เล่นสายแรก เขาคิดว่าเขาอาจจะพอเข้าใจ ว่า ราคานี้ถูกดูดสำหรับพวกเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับโอะมิเนะ

เขาลุกขึ้น และเดินออกไปจากโรงยิมโตเกียว และเมื่อเขาออกมาจากโรงยิม เขาเห็นเธออีกครั้ง เธอดูเหมือน . . . เธอดูดีจริง ๆ สำหรับคนที่เพิ่งจะเอาชนะทีมน้องใหม่อย่างที่เซย์ริน .เขามั่นใจว่าเขาเห็นเธอยิ้มกว้างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

รอยยิ้มนั่น รอยยิ้มที่เขาเคยเห็นมานับครั้งไม่ถ้วน จนกระทั่งเขาได้หายตัวไปจากริมฝีปากของเธอ . . . . .

เธอหยุดเธอก้าว เมื่อรู้ว่าใครกำลังยืนอยู่ต่อหน้าเธอ เธอดูไม่ประหลาดใจเลย เพราะตอนแรกเธอเดาว่าคาชิมาเพื่อดูการแข่งขันครั้งนี้นอกจากนี้มีการแข่งขันระหว่างโอะมิเนะ กับ คากามิ . พวกเขายังคงมองที่แต่ละอื่น ๆโดยไม่ต้องมีคำพูดออกมาจากริมฝีปากของพวกเขา .

เธอเคลียร์คอเธอ " . สวัสดี นี่ก็นานแล้วตั้งแต่จบการศึกษาของเรา . "

" ใช่ " นั่นคือทั้งหมดที่เขาพูดกับเธอ เขายังไม่รู้ว่าประโยคที่ดีที่สุดที่จะตอบเธอ

" งั้น . . . . . . . คุณดูการแข่งขัน ? เขาพยักหน้า " คนเดียวฉันคิดว่าคุณจะมาที่นี่กับเพื่อนของคุณ . "

" เขากลับบ้านไปไม่กี่นาทีที่ผ่านมา " เขากล่าวขณะที่เธอแค่พยักหน้า แล้วบรรยากาศเงียบไปอีกครั้ง เฮ้อ ทำไมมันถึงช่วงเวลาที่น่าอึดอัดที่สุดสำหรับพวกเขา พวกเขาน่าจะโอเค แม้ว่าเพิ่งพูดถึงอะไรบางอย่างอยู่คนเดียวแบบนี้ แค่สองคน พวกเขามักจะทำมันตั้งแต่พวกเขาเป็นผู้จัดการ อดีตกัปตันเรือใน teiko .

" แล้วไดกิ ? " ในที่สุดเขาก็เจอหัวข้ออื่น

" เขา . . . . . . . คุณก็รู้ เขาต้องการเวลาอยู่คนเดียว หลังจากการแข่งขันนี้ มันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะยอมรับนี้ แต่ผมคิดว่ามันก็ดีสำหรับเขา อย่างน้อยเพื่อให้เขาหยุดให้ข้ามการฝึก "

" โอ้ "

นั่นคือเหตุผลของเธอที่จะยิ้มแบบนั้น

" เอ่อ ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่ขณะที่คนอื่นกลับบ้าน ? " เธอถาม

" ฉันได้พบพ่อคืนนี้" เขาพูดว่า " ฉันอยากดื่มอะไรในคาเฟ่ต่อไปที่นี่ "

" โอ้ โอเค ถ้าเจอกันคราวหน้า - - "

" ไม่ ผมหมายถึง . . . . . . . " เขาหยุด เขามองดูเธอในสายตา " จะรังเกียจไหมถ้าคุณไปกับผม ไปที่คาเฟ่ในตอนนี้

เธออ้าปากค้าง " ว่าไงนะ ? "

" ฉันต้องการให้คุณมากับฉันไปร้านกาแฟแล้ว คุณก็รู้ , เราสามารถดื่มหรือกินอะไร "

" อืม " เธอพยักหน้า " ครับผมจะบอกไดจัง ครั้งแรกที่ไปกับเรา - "

" ไม่ " เขาขัดจังหวะเธอ ฉันหมายถึง แค่เราสองคน คนเดียว "

เธออึ้งในคำตอบของเขา . . . . . .







ที่นี่พวกเขาอยู่ตอนนี้ พวกเขานั่งอยู่ตรงข้ามกัน ซึ่งของคาเฟ่ใกล้หน้าต่างขนาดใหญ่ พนักงานเสิร์ฟนำคำสั่งของพวกเขา กาแฟดำ และเชอร์รี่ ซันเด เค้ามองโมโมอิ ใครเก็บยุ่งเองกินซันเดย์เธอเชอรี่พยายามหลีกเลี่ยงสายตาของเค้า เขายังไม่รู้ว่าทำไมเขาเอาแต่จ้องเธอถึงแม้ว่าจิตใจของเขาบอกให้เขาเปิดของเขาจ้องมองไปดูข้างนอก

เขาตัดสินใจที่จะจิบกาแฟดำของเขาแทนเพื่อมองเธอแบบนั้นอีก จริงๆแล้ว เขาไม่ค่อยใช้เครื่องดื่ม เช่น กาแฟ ดำแบบนี้ เพราะมันเต็มไปด้วยคาเฟอีน และอาจทำลายสุขภาพของเขา แต่เขาต้องการตอนนี้ไม่มีความคิดเกี่ยวกับวัตถุประสงค์ของการดื่มมัน เขาจะชอบดื่มชาเขียวแทนกาแฟ

ถึงแม้ว่าเขาจิบกาแฟ ตาของเขาก็ไม่ได้หยุดที่จะมองเธอ เห็นเธอชอบคาเฟอีนสำหรับเขา มันทำให้เขานอนไม่หลับเพราะเป็นวันสุดท้าย เขาตัดสินใจที่จะทิ้งเธอ และไปเกียวโตกับความคิดว่า ทุกอย่างจะเรียบร้อย แม้ว่าพวกเขาจะแยกจากกัน แต่เขาผิด

เธอต่อสุขภาพของเขา เขาสูญเสียความอยากอาหารของเขาและเวลาของเขาสำหรับการฝึกไม่ได้เท่าที่เขาได้เมื่อเขาอยู่ใน teiko . แม้ว่าคะแนนของเขาดีขึ้นทุกๆ วัน เขายอมรับกับตัวเองว่าอย่างน้อยเธอมีเสมอสำหรับเขา แน่นอน . . .

และยังเธอสามารถทำให้เขาติดเธอ คิดว่าเขาจะอยู่อย่างปลอดภัยและเสียงโดยปราศจากเธอ มันผิดจริงๆบางที เขาทำเหมือนเขาได้ แต่เขา Akashi . เขาสามารถใช้หน้ากาก และแกล้งทำเป็นเหมือนปกติที่ชีวิตของเขาต้องเป็นแบบนี้ ก็จะไม่ส่งผลกระทบต่อเขามาก แต่เขาก็ไม่ได้หยุดที่จะคิดเกี่ยวกับเธอว่า " เธอจะเป็นอะไร ตั้งแต่เข้ามัธยมปลาย เธอจะเป็นผู้จัดการทีม touou เป็นตะกร้า เธอมีเพื่อนมากมาย ตอนนี้หรือที่แย่ที่สุดคือ เธอคบกับไดกิ ตั้งแต่ผมเลิกกับเธอ ? "

ฟังดูน่าเบื่อและออกของตัวละคร แต่เฮ้ ! เขายังคงเป็นมนุษย์ และเขามีสิทธิของเขาที่จะดูแลใครสักคน แม้ไม่ได้แสดงออกโดยตรง .

" . . . . . . . คาชิคุง ? คุณจะโอเค ?

เสียงของเธอปลุกเขาจากภวังค์ของเขา เอ่อ ผมต้องขอโทษด้วยครับ คุณพูดอะไร ? "

" ดี " เธอหยุด " ฉันว่ามันเกือบจะเย็นฉันต้องกลับบ้านแล้ว "

" โอ้ " เขาชำเลืองมองออกมี และใช่มันเป็นเกือบอาทิตย์อัสดง " ถ้าฉันเดินไปส่ง "

" คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น " เธอพูดเมื่อเธอยืนขึ้น ฉันกลับบ้านเองได้ นอกจากนี้ คุณบอกว่า คุณจะไปพบพ่อของคุณ "

" คุณอยู่ที่นี่อีก 5 นาทีได้มั้ย ? เขาถามแล้วสาบานกับคนอื่น เพราะคำถามของเขาตอนนี้เขาได้ยินเหมือนผู้หญิงขอร้องแฟนของเขาจะไม่ปล่อยให้เธอ

" ขอโทษนะ คาชิคุง แต่ฉันไม่สามารถ , " เธอกล่าว .

" ถ้า " เขาอ้อมแอ้มถาม แต่เขาคิดว่าเขาควรจะถามเธอตอนนี้ หรือไม่ " เราเจอกันอีกในวันพรุ่งนี้ ผมอยู่โตเกียว 3 วัน เราสามารถดูหนัง หรือทำอย่างอื่น เพื่อเป็นการขอโทษของฉันทัศนคติของฉันในวันนั้น

"คำพูดของเขาทำให้เธอตะลึงอีกครั้ง เธอล้างลำคอในขณะที่นิ้วของเธอมีรอยขีดข่วนหูของเธอ และ คาชิว่าเธอเป็นบิตลังเลเหมือนกันที่จะยอมรับคำเชิญของเขา บางทีเธอชอบปิดตัวเองให้เขารอ มันหมายความว่าไง

" เอ่อ ไม่รู้สิ " เธอตอบทำให้เขาหงุดหงิดภายใน " ผมสัญญากับไดจังที่ฉันไปช้อปปิ้ง เช้าพรุ่งนี้เขาอยากจะซื้อรองเท้าคู่ใหม่ "

" อ๋อ เข้าใจแล้ว " เขาพึมพำ เขาดื่มกาแฟของเขาอีก

" แต่ผมก็ว่างช่วงบ่าย " เธอกล่าวต่อ " งั้นคุณคงไม่ว่าอะไรถ้าเราจะพบกันที่นี่ ก่อนที่จะไปดูหนัง " ?

เขาจะรู้สึกกระตุกที่มุมปากของเขา ตามที่เขาได้ยินคำตอบของเธอ " . แน่นอน . . . "

เธอยิ้ม " โอเค พรุ่งนี้เจอกัน "

" ดูคุณ "

พรุ่งนี้บ่ายบางทีอาจไม่ใช่สิ่งที่ผิด พยายามอีกครั้ง