They were indeed a queer-looking pa

They were indeed a queer-looking party that assembled on the bank – the birds
with draggled feathers, the animals with their fur clinging close to them, and all
dripping wet, cross, and uncomfortable.
The first question of course was, how to get dry again; they had a consultation
about this and after a few minutes it seemed quite natural to Alice to find herself
talking familiarly with them, as if she
had known them all her life. Indeed,
she had quite a long argument with
the Lory, who at last turned sulky, and
would only say, ‘I am older than you
and must know better’; and this Al-
ice would not allow without knowing
how old it was and, as the Lory posi-
tively refused to tell its age, there was
no more to be said.
At last the Mouse, who seemed to
be a person of authority among them,
called out, ‘Sit down, all of you, and
listen to me! I’ll soon make you dry
enough!’ They all sat down at once,
in a large ring, with the Mouse in the
middle. Alice kept her eyes anxiously fixed on it, for she felt sure she would catch
a bad cold if she did not get dry very soon.
‘Ahem!’ said the Mouse with an important air, ‘are you all ready? This is the
driest thing I know. Silence all round, if you please! “William the Conqueror,
whose cause was favoured by the pope, was soon submitted to by the English,
who wanted leaders, and had been of late much accustomed to usurpation and
conquest. Edwin and Morcar, the earls of Mercia and Northumbria – ” ’‘Ugh!’ said the Lory, with a shiver.
‘I beg your pardon!’ said the Mouse, frowning, but very politely, ‘Did you
speak?’
‘Not I!’ said the Lory hastily.
‘I thought you did,’ said the Mouse, ‘ – I proceed. “Edwin and Morcar, the
earls of Mercia and Northumbria, declared for him; and even Stigand, the patriotic
archbishop of Canterbury, found it advisable – ” ’
‘Found what?’ said the Duck.
‘Found it,’ the Mouse replied rather crossly, ‘of course you know what “it”
means.’
‘I know what “it” means well enough when I find a thing,’ said the Duck, ‘it’s
generally a frog or a worm. The question is, what did the archbishop find?’
The Mouse did not notice this question, but hurriedly went on, ‘ “ – found it
advisable to go with Edgar Atheling to meet William and offer him the crown.
William’s conduct at first was moderate. But the insolence of his Normans – ”
How are you getting on now, my dear?’ it continued, turning to Alice as it spoke.
‘As wet as ever,’ said Alice in a melancholy tone, ‘it doesn’t seem to dry me
at all.’
‘In that case,’ said the Dodo solemnly, rising to its feet, ‘I move that the meet-
ing adjourn, for the immediate adoption of more energetic remedies – ’
‘Speak English!’ said the Eaglet, ‘I don’t know the meaning of half those long
words, and, what’s more, I don’t believe you do either!’ And the Eaglet bent down
its head to hide a smile; some of the other birds tittered audibly.
‘What I was going to say,’ said the Dodo in an offended tone, ‘was, that the
best thing to get us dry would be a Caucus-race.‘What is a Caucus-race?’ said Alice; not that she wanted much to know, but
the Dodo had paused as if it thought that somebody ought to speak, and no one
else seemed inclined to say anything.
‘Why,’ said the Dodo, ‘the best way to explain it is to do it.’ (And, as you
might like to try the thing yourself, some winter day, I will tell you how the Dodo
managed it.)
First it marked out a race-course, in a sort of circle (‘the exact shape doesn’t
matter,’ it said), and then all the party were placed along the course, here and
there. There was no ‘One, two, three, and away,’ but they began running when
they liked, and left off when they liked, so that it was not easy to know when the
race was over. However, when they had been running half an hour or so, and were
quite dry again, the Dodo suddenly called out ‘The race is over!’ and they all
crowded round it, panting, and asking, ‘But who has won?’
This question the Dodo could not answer without a great deal of thought, and
it sat for a long time with one finger pressed upon its forehead (the position in
which you usually see Shakespeare, in the pictures of him), while the rest waited
in silence. At last the Dodo said, ‘everybody has won, and all must have prizes.’
‘But who is to give the prizes?’ quite a chorus of voices asked.
‘Why, she, of course,’ said the Dodo, pointing to Alice with one finger; and
the whole party at once crowded round her, calling out in a confused way, ‘Prizes!
Prizes!’
Alice had no idea what to do, and in despair she put her hand in her pocket,
and pulled out a box of comfits, (luckily the salt water had not got into it), and
handed them round as prizes. There was exactly one a-piece all round.
‘But she must have a prize herself, you know,’ said the Mouse.
‘Of course,’ the Dodo replied very gravely, ‘What else have you got in your
pocket?’ he went on, turning to Alice.
‘Only a thimble,’ said Alice sadly.
‘Hand it over here,’ said the Dodo.
Then they all crowded round her once more, while the Dodo solemnly pre-
sented the thimble, saying, ‘We beg your acceptance of this elegant thimble’; and,
when it had finished this short speech, they all cheered.
Alice thought the whole thing very absurd, but they all looked so grave that
she did not dare to laugh; and, as she could not think of anything to say, she simply
bowed, and took the thimble, looking as solemn as she could.
The next thing was to eat the comfits; this caused some noise and confusion,
as the large birds complained that they could not taste theirs and the small ones
choked and had to be patted on the back. However, it was over at last and they sat
down again in a ring and begged the Mouse to tell them something more.
‘You promised to tell me your history, you know,’ said Alice, ‘and why it is you
hate – C and D,’ she added in a whisper, half afraid that it would be offended again.‘Mine is a long and a sad tale!’ said the Mouse, turning to Alice and sighing.
‘It is a long tail, certainly,’ said Alice, looking down with wonder at the
Mouse’s tail; ‘but why do you call it sad?’ And she kept on puzzling about it while
the Mouse was speaking, so that her idea of the tale was something like this:
‘Fury said to
a mouse, That he
met in the
house,
“Let us
both go to
law: I will
prosecute
you. – Come,
I’ll take no
denial; We
must have
a trial: For
really this
morning I’ve
nothing
to do.”
Said the
mouse to the
cur, “Such a trial,
dear Sir,
With
no jury
or judge,
would be
wasting
our
breath.”
“I’ll be
judge, I’ll
be jury,”
Said
cunning
old Fury:
“I’ll
try the
whole
cause,
and
condemn
you
to
death.” ’
‘You are not attending!’ said the Mouse to Alice severely, ‘What are you
thinking of?’
‘I beg your pardon,’ said Alice very humbly, ‘you had got to the fifth bend,
I think?’
‘I had not!’ cried the Mouse, sharply and very angrily.
‘A knot!’ said Alice, always ready to make herself useful, and looking anx-
iously about her, ‘Oh, do let me help to undo it!’
‘I shall do nothing of the sort,’ said the Mouse, getting up and walking away,
‘You insult me by talking such nonsense!’‘I didn’t mean it!’ pleaded poor Alice. ‘But you’re so easily offended, you
know!’
The Mouse only growled in reply.
‘Please come back and finish your story!’ Alice called after it, and the others
all joined in chorus, ‘Yes, please do!’ but the Mouse only shook its head impa-
tiently, and walked a little quicker.
‘What a pity it wouldn’t stay!’ sighed the Lory as soon as it was quite out of
sight; and an old Crab took the opportunity of saying to her daughter, ‘Ah, my
dear! Let this be a lesson to you never to lose your temper!’ – ‘Hold your tongue,
Ma!’ said the young Crab, a little snappishly, ‘You’re enough to try the patience
of an oyster!’
‘I wish I had our Dinah here, I know I do!’ said Alice aloud, addressing
nobody in particular, ‘She’d soon fetch it back!’
‘And who is Dinah, if I might venture to ask the question?’ said the Lory.
Alice replied eagerly, for she was always ready to talk about her pet, ‘Dinah’s
our cat. And she’s such a capital one for catching mice you can’t think! And oh,
I wish you could see her after the birds! Why, she’ll eat a little bird as soon as
look at it!’
This speech caused a remarkable sensation among the party. Some of the
birds hurried off at once; one old Magpie began wrapping itself up very carefully,
remarking, ‘I really must be getting home; the night-air doesn’t suit my throat!’
and a Canary called out in a trembling voice to its children, ‘Come away, my
dears! It’s high time you were all in bed!’ On various pretexts they all moved off,
and Alice was soon left alone.
‘I wish I hadn’t mentioned Dinah!’ she said to herself in a melancholy tone,
‘Nobody seems to like her, down here, and I’m sure she’s the best cat in the world!
Oh, my dear Dinah! I wonder if I shall ever see you any more!’ And here poor
Alice began to cry again, for she felt very lonely and low-spirited. In a little
while, however, she again heard a little pattering of footsteps in the distance and
she looked up eagerly, half hoping that the Mouse had changed his mind, and was
coming back to finish his story.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พวกเขาแน่นอนบุคคลมอง queer ซึ่งรวบรวมธนาคาร – นกมีขน draggled สัตว์ มีขนของพวกเขาเข้าใจพวกเขา และทั้งหมดโชก ข้าม และอึดอัดคำถามแรกของหลักสูตรได้ วิธีแห้งอีก มีการให้คำปรึกษาเกี่ยวกับ เรื่องนี้ และหลัง จากสองสามนาทีเหมือนธรรมชาติค่อนข้างจะอลิเพื่อค้นหาตัวเองพูดคุยกับพวกเขา familiarly ว่าเธอรู้จักพวกเขาทั้งหมดในชีวิตของเธอ แน่นอนเธอมีอาร์กิวเมนต์ค่อนข้างนานด้วยLory ซึ่งในที่สุด เปิด sulky และเท่านั้นว่า, "ผมอายุมากกว่าคุณและต้องรู้ดี '; และอัลนี้-น้ำแข็งจะไม่ยอมให้โดยไม่ทราบอายุก็ และ posi Lory -tively ปฏิเสธที่จะบอกอายุของ มีไม่ได้ที่จะกล่าวว่าในที่สุด เมาส์ ซึ่งดูเหมือนเป็นบุคคลผู้มีอำนาจในหมู่พวกเขาเรียกว่า ' นั่งลง ทั้งหมดของคุณ และฟังฉันนะ! ฉันเร็ว ๆ นี้จะทำให้คุณแห้งพอ!' พวกเขาทั้งหมดนั่งลงครั้งในแหวนขนาดใหญ่ เมาส์ในการกลาง อลิเก็บตาของเธอคงกังวลใจกับมัน สำหรับเธอรู้สึกแน่ใจว่า เธอจะจับถ้าเย็นไม่ดีเธอก็ไม่ได้แห้งเร็ว ๆเมาส์กับอากาศสำคัญ 'ahem ' กล่าว ' พร้อมทั้งหมด นี่คือการdriest สิ่งที่ฉันรู้ เงียบทั้งหมดกลม ได้โปรด "William Conquerorสาเหตุเป็นที่โปรดปรานของสมเด็จพระสันตะปาปา เร็ว ๆ นี้ส่งไปอังกฤษใครต้องการผู้นำ และได้รับของล่าช้ามากคุ้นเคยกับ usurpation และชนะ Edwin และ Morcar เอิร์ลส์ของราชอาณาจักรเมอร์เซียและ Northumbria – " '' Ugh !' กล่าวว่า Lory กับศิวะ'ผมขอโทษ ' กล่าวว่า เมาส์ frowning แต่มาก สุภาพ, ' ได้คุณพูดได้อย่างไร ''ไม่ฉัน ' ว่า Lory รีบ'ฉันคิดว่า คุณไม่ได้ กล่าวว่า เมาส์, ' – ฉันดำเนินต่อ "เอและ Morcar การเอิร์ลส์ของราชอาณาจักรเมอร์เซียและ Northumbria ประกาศสำหรับเขา และ Stigand ที่รักชาติอาร์ชบิชอปแห่งแคนเทอบิวรี่ พบแนะนำ – " ''พบอะไร ' กล่าวว่า เป็ด'พบว่า เมาส์ตอบกลับค่อนข้าง crossly, ' แน่นอนคุณรู้ว่า "มัน"หมายถึงการ ''ฉันรู้ว่าอะไร "" หมายความว่า ดีพอเมื่อพบสิ่ง กล่าวว่า เป็ด, ' มีโดยทั่วไปกบหรือหนอน คำถามคือ สิ่งอาร์ชบิชอปแห่งพบ?'เมาส์ไม่สังเกตเห็นคำถามนี้ แต่รีบไป, ' " – พบว่าแนะนำให้ไปกับ Edgar Atheling ตรงกับ William และมีมงกุฎเขาจรรยาบรรณของ William ครั้งแรกเองได้ แต่ insolence ของนอร์มันของเขา –"วิธีคุณได้รับในขณะนี้ รักฉัน?' มันต่อ เปิดกับอลิซก็พูด'เป็นเปียกเช่นเคย ว่า อลิซโทนทันที, ' ไม่เหมือนแห้งฉันทั้งหมดนี้ ''ในกรณี กล่าวว่า เซลเคร่งขรึม เพิ่มขึ้นเป็นฟุต, ' ไม่ย้ายที่พบ -ing adjourn การเยียวยาที่มีพลังมากขึ้น – รับทันที ''ภาษาอังกฤษ ' Eaglet กล่าวว่า ' ฉันไม่รู้ความหมายของครึ่งเหล่ายาวคำ และ เพิ่มเติม ผมไม่เชื่อว่า คุณทำอย่างใดอย่างหนึ่ง!' และ Eaglet งอลงหัวของมันจะซ่อนรอยยิ้ม ของนกอื่น ๆ tittered ทวน‘What I was going to say,’ said the Dodo in an offended tone, ‘was, that thebest thing to get us dry would be a Caucus-race.‘What is a Caucus-race?’ said Alice; not that she wanted much to know, butthe Dodo had paused as if it thought that somebody ought to speak, and no oneelse seemed inclined to say anything.‘Why,’ said the Dodo, ‘the best way to explain it is to do it.’ (And, as youmight like to try the thing yourself, some winter day, I will tell you how the Dodomanaged it.)First it marked out a race-course, in a sort of circle (‘the exact shape doesn’tmatter,’ it said), and then all the party were placed along the course, here andthere. There was no ‘One, two, three, and away,’ but they began running whenthey liked, and left off when they liked, so that it was not easy to know when therace was over. However, when they had been running half an hour or so, and werequite dry again, the Dodo suddenly called out ‘The race is over!’ and they allcrowded round it, panting, and asking, ‘But who has won?’This question the Dodo could not answer without a great deal of thought, andit sat for a long time with one finger pressed upon its forehead (the position inwhich you usually see Shakespeare, in the pictures of him), while the rest waitedin silence. At last the Dodo said, ‘everybody has won, and all must have prizes.’‘But who is to give the prizes?’ quite a chorus of voices asked.‘Why, she, of course,’ said the Dodo, pointing to Alice with one finger; andthe whole party at once crowded round her, calling out in a confused way, ‘Prizes!Prizes!’Alice had no idea what to do, and in despair she put her hand in her pocket,and pulled out a box of comfits, (luckily the salt water had not got into it), andhanded them round as prizes. There was exactly one a-piece all round.‘But she must have a prize herself, you know,’ said the Mouse.‘Of course,’ the Dodo replied very gravely, ‘What else have you got in yourpocket?’ he went on, turning to Alice.‘Only a thimble,’ said Alice sadly.‘Hand it over here,’ said the Dodo.Then they all crowded round her once more, while the Dodo solemnly pre-sented the thimble, saying, ‘We beg your acceptance of this elegant thimble’; and,when it had finished this short speech, they all cheered.Alice thought the whole thing very absurd, but they all looked so grave thatshe did not dare to laugh; and, as she could not think of anything to say, she simplybowed, and took the thimble, looking as solemn as she could.The next thing was to eat the comfits; this caused some noise and confusion,as the large birds complained that they could not taste theirs and the small oneschoked and had to be patted on the back. However, it was over at last and they satdown again in a ring and begged the Mouse to tell them something more.‘You promised to tell me your history, you know,’ said Alice, ‘and why it is you
hate – C and D,’ she added in a whisper, half afraid that it would be offended again.‘Mine is a long and a sad tale!’ said the Mouse, turning to Alice and sighing.
‘It is a long tail, certainly,’ said Alice, looking down with wonder at the
Mouse’s tail; ‘but why do you call it sad?’ And she kept on puzzling about it while
the Mouse was speaking, so that her idea of the tale was something like this:
‘Fury said to
a mouse, That he
met in the
house,
“Let us
both go to
law: I will
prosecute
you. – Come,
I’ll take no
denial; We
must have
a trial: For
really this
morning I’ve
nothing
to do.”
Said the
mouse to the
cur, “Such a trial,
dear Sir,
With
no jury
or judge,
would be
wasting
our
breath.”
“I’ll be
judge, I’ll
be jury,”
Said
cunning
old Fury:
“I’ll
try the
whole
cause,
and
condemn
you
to
death.” ’
‘You are not attending!’ said the Mouse to Alice severely, ‘What are you
thinking of?’
‘I beg your pardon,’ said Alice very humbly, ‘you had got to the fifth bend,
I think?’
‘I had not!’ cried the Mouse, sharply and very angrily.
‘A knot!’ said Alice, always ready to make herself useful, and looking anx-
iously about her, ‘Oh, do let me help to undo it!’
‘I shall do nothing of the sort,’ said the Mouse, getting up and walking away,
‘You insult me by talking such nonsense!’‘I didn’t mean it!’ pleaded poor Alice. ‘But you’re so easily offended, you
know!’
The Mouse only growled in reply.
‘Please come back and finish your story!’ Alice called after it, and the others
all joined in chorus, ‘Yes, please do!’ but the Mouse only shook its head impa-
tiently, and walked a little quicker.
‘What a pity it wouldn’t stay!’ sighed the Lory as soon as it was quite out of
sight; and an old Crab took the opportunity of saying to her daughter, ‘Ah, my
dear! Let this be a lesson to you never to lose your temper!’ – ‘Hold your tongue,
Ma!’ said the young Crab, a little snappishly, ‘You’re enough to try the patience
of an oyster!’
‘I wish I had our Dinah here, I know I do!’ said Alice aloud, addressing
nobody in particular, ‘She’d soon fetch it back!’
‘And who is Dinah, if I might venture to ask the question?’ said the Lory.
Alice replied eagerly, for she was always ready to talk about her pet, ‘Dinah’s
our cat. And she’s such a capital one for catching mice you can’t think! And oh,
I wish you could see her after the birds! Why, she’ll eat a little bird as soon as
look at it!’
This speech caused a remarkable sensation among the party. Some of the
birds hurried off at once; one old Magpie began wrapping itself up very carefully,
remarking, ‘I really must be getting home; the night-air doesn’t suit my throat!’
and a Canary called out in a trembling voice to its children, ‘Come away, my
dears! It’s high time you were all in bed!’ On various pretexts they all moved off,
and Alice was soon left alone.
‘I wish I hadn’t mentioned Dinah!’ she said to herself in a melancholy tone,
‘Nobody seems to like her, down here, and I’m sure she’s the best cat in the world!
Oh, my dear Dinah! I wonder if I shall ever see you any more!’ And here poor
Alice began to cry again, for she felt very lonely and low-spirited. In a little
while, however, she again heard a little pattering of footsteps in the distance and
she looked up eagerly, half hoping that the Mouse had changed his mind, and was
coming back to finish his story.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พวกเขาย่อมเป็นบุคคลที่แปลกมองที่ประกอบในธนาคาร -
นกมีขนdraggled
สัตว์ที่มีขนของพวกเขายึดมั่นใกล้กับพวกเขาและทุก. แหมะเปียกข้ามและอึดอัดคำถามแรกของหลักสูตรเป็นวิธีการที่จะได้รับ อีกครั้งแห้ง; พวกเขามีการให้คำปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องนี้และหลังจากนั้นไม่กี่นาทีก็ดูเหมือนค่อนข้างธรรมชาติที่อลิซพบว่าตัวเองพูดคุยกันเองกับพวกเขาราวกับว่าเธอได้รู้จักพวกเขาทั้งหมดในชีวิตของเธอ อันที่จริงเธอก็ค่อนข้างอาร์กิวเมนต์ยาวกับลอรี่ซึ่งเป็นช่วงที่ผ่านมาหันบึ้งตึงและจะพูดว่า'ผมแก่กว่าคุณและต้องรู้ดีกว่า'; และ Al- นี้น้ำแข็งจะไม่อนุญาตให้โดยไม่ทราบวิธีการเดิมและมันก็เป็นลอรี่บวกปฏิเสธลำดับที่จะบอกอายุของมันมีไม่มากที่จะกล่าวว่า. ที่ผ่านเมาส์ที่ดูเหมือนจะเป็นคนของผู้มีอำนาจในหมู่พวกเขาเรียกว่าออกมา'นั่งลงทั้งหมดของคุณและฟังฉัน! ฉันเร็ว ๆ นี้จะทำให้คุณแห้งพอ! ' พวกเขาทุกคนนั่งลงในครั้งเดียวในแหวนขนาดใหญ่ที่มีเมาส์ในกลาง อลิซเก็บไว้ดวงตาของเธอคงใจจดใจจ่อกับมันเพราะเธอรู้สึกว่าเธอจะจับความหนาวเย็นที่ไม่ดีถ้าเธอไม่ได้รับการแห้งเร็ว ๆ นี้. 'อะแฮ่ม! กล่าวว่าเมาส์กับอากาศที่สำคัญ 'คุณพร้อมที่ทั้งหมดหรือไม่ นี่คือสิ่งที่วิเศษสุดที่ผมรู้ ความเงียบรอบทั้งหมดถ้าคุณโปรด! "วิลเลียมผู้พิชิตภัยซึ่งเกิดได้รับการสนับสนุนโดยสมเด็จพระสันตะปาปาที่ถูกส่งมาเร็ว ๆ นี้โดยภาษาอังกฤษที่ต้องการเป็นผู้นำและได้รับในช่วงปลายคุ้นเคยมากที่จะแย่งชิงและพิชิต เอ็ดวินและ Morcar, เอิร์ลของเมอร์และ Northumbria - 'ฮึ "' กล่าวว่าลอรี่ด้วยตัวสั่น. 'ฉันขอโทษ! กล่าวว่าเมาส์มุ่ย แต่อย่างสุภาพ 'คุณไม่พูด?' 'ไม่ฉัน! . กล่าวว่าลอรี่รีบ'ฉันคิดว่าคุณได้กล่าวว่าเมาส์' - ฉันดำเนินการต่อไป "เอ็ดวินและ Morcar ที่เอิร์ลเมอร์และNorthumbria ประกาศสำหรับเขา; และแม้กระทั่ง Stigand ที่รักชาติอาร์คบิชอปแห่งแคนเทอ, พบว่ามันแนะนำให้เลือก - "'' พบอะไร? ' กล่าวว่าเป็ด. 'พบมัน' เมาส์ตอบค่อนข้าง crossly 'แน่นอนคุณรู้ว่าสิ่งที่ "มัน" หมายถึง.' 'ฉันรู้ว่าสิ่งที่ "มัน" หมายความว่าดีพอเมื่อผมพบว่าสิ่งที่กล่าวว่าเป็ด' มันโดยทั่วไปกบหรือหนอน คำถามคือสิ่งที่อาร์คบิชอปพบ '? เมาส์ไม่ได้สังเกตเห็นคำถามนี้ แต่รีบเดินขึ้นไปบน' "- พบว่ามันแนะนำให้ไปกับเอ็ดการ์เจ้าชายเพื่อตอบสนองความวิลเลียมและเสนอให้เขาพระมหากษัตริย์. ดำเนินการของวิลเลียมที่เป็นครั้งแรกในระดับปานกลาง . แต่อวดดีของนอร์ของเขา - "คุณได้รับในขณะนี้วิธีที่รักของฉัน'? มันยังคงหันไปอลิซในขณะที่มันพูด. 'ในฐานะที่เปียกเช่นเคย' อลิซกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้า 'ก็ดูเหมือนจะไม่ให้แห้งผมที่ทุกคน.' 'ในกรณีที่' กล่าวว่า Dodo เคร่งขรึมขึ้นไป เท้าของมันว่า 'ฉันย้ายที่ meet- เลื่อนไอเอ็นจีสำหรับการนำไปใช้ทันทีของการเยียวยามีพลังมากขึ้น -' 'พูดภาษาอังกฤษ! อินทรีกล่าวว่า "ผมไม่ทราบความหมายของผู้ที่ครึ่งยาวคำพูดและสิ่งที่มากขึ้นผมไม่เชื่อว่าคุณทำอย่างใดอย่าง! และก้มลงอินทรีหัวของมันจะซ่อนรอยยิ้ม; บางส่วนของนกชนิดอื่น ๆ tittered ได้ยินเสียง. 'สิ่งที่ผมจะพูดว่า' กล่าวว่า Dodo ในน้ำเสียงโกรธ 'เป็นว่าสิ่งที่ดีที่สุดที่จะทำให้เราแห้งจะเป็นพรรคการเมือง-race.'What เป็นพรรคการเมืองแข่ง ? อลิซกล่าวว่า ไม่ว่าเธออยากมากที่จะรู้ แต่Dodo ได้หยุดชั่วคราวเป็นถ้ามันคิดว่าคนที่ควรจะพูดและไม่มีใครอื่นที่ดูเหมือนมีความโน้มเอียงที่จะพูดอะไร. 'ทำไม' กล่าวว่าโดโด 'วิธีที่ดีที่สุดที่จะอธิบายก็คือการ ทำมัน.' (และในขณะที่คุณอาจจะอยากลองสิ่งที่ตัวเองวันฤดูหนาวบางอย่างผมจะบอกคุณว่าโดโดจัดการมัน.) ครั้งแรกมันทำเครื่องหมายออกแข่งขันแน่นอนในการจัดเรียงของวงกลม ('รูปร่างที่แน่นอนไม่ได้เรื่อง 'ก็กล่าวว่า) แล้วทั้งหมดของบุคคลที่ถูกวางไว้ตามหลักสูตรที่นี่และมี ไม่มี 'หนึ่งสองสามและอยู่ห่าง' แต่พวกเขาก็เริ่มทำงานเมื่อพวกเขาชอบและซ้ายปิดเมื่อพวกเขาชอบเพื่อที่ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรู้ว่าเมื่อการแข่งขันจบลง แต่เมื่อพวกเขาได้รับการทำงานครึ่งชั่วโมงหรือดังนั้นและค่อนข้างแห้งอีกครั้งเรียกว่าโดโดจู่ ๆ ก็ออกมาการแข่งขันจะจบ! ' และพวกเขาทั้งหมดแออัดรอบมันหอบและขอให้ "แต่ผู้ที่ได้รับรางวัล?" คำถามนี้ Dodo ไม่สามารถตอบได้โดยไม่ต้องมีการจัดการที่ดีของความคิดและมันนั่งเป็นเวลานานด้วยนิ้วเดียวกดที่หน้าผากของมัน(ตำแหน่ง ในที่ที่คุณมักจะเห็นเช็คสเปียร์ในภาพของเขา) ในขณะที่ส่วนที่เหลือรออยู่ในความเงียบ ที่ล่าสุดโดโดกล่าวว่า "ทุกคนที่ได้รับรางวัลและทุกคนต้องมีรางวัล. '' แต่ผู้ที่จะให้รางวัลหรือไม่? ' . ค่อนข้างนักร้องเสียงถามว่าทำไมเธอแน่นอน'กล่าวว่า Dodo ชี้ไปที่อลิซด้วยนิ้วเดียว; และบุคคลทั้งแออัดในครั้งเดียวรอบเธอโทรออกในทางที่สับสน 'รางวัล! รางวัล!' อลิซมีความคิดว่าจะทำอะไรไม่ได้และในความสิ้นหวังเธอใส่มือของเธอในกระเป๋าของเธอและดึงออกมาจากกล่อง comfits ที่ (โชคดีที่น้ำทะเลยังไม่ได้เป็นมัน) และส่งพวกเขาไปรอบๆ เป็นรางวัล มีเป็นสิ่งหนึ่งชิ้นทุกรอบ. 'แต่เธอก็ต้องมีรางวัลตัวเองที่คุณรู้ว่า' กล่าวว่าเมาส์. 'แน่นอน' Dodo ตอบมากหนัก 'อะไรที่คุณมีของคุณในกระเป๋า? เขาก็หันไปอลิซ. 'เฉพาะปลอกที่' อลิซกล่าวว่าเศร้า. 'มือมันมากกว่าที่นี่' กล่าวว่า Dodo. จากนั้นพวกเขาทั้งหมดแออัดรอบของเธออีกครั้งในขณะที่โดโดเคร่งขรึมล่วงหน้าsented ปลอกว่า "เราขอให้คุณยอมรับของปลอกนี้สง่างาม '; และเมื่อมันได้เสร็จสิ้นการพูดสั้น ๆ นี้พวกเขาทั้งหมดให้กำลังใจ. อลิซคิดว่าสิ่งที่ทั้งไร้สาระมาก แต่พวกเขาทั้งหมดดูหลุมฝังศพเพื่อให้เธอไม่กล้าที่จะหัวเราะ และในขณะที่เธอไม่สามารถคิดอะไรที่จะบอกว่าเธอก็โค้งคำนับและเอาปลอกมองเป็นเคร่งขรึมที่เธอได้. สิ่งต่อไปคือการกิน comfits นั้น ทำให้เกิดเสียงบางและความสับสนเป็นนกขนาดใหญ่บ่นว่าพวกเขาไม่สามารถได้ลิ้มรสของพวกเขาและคนเล็กสำลักและจะต้องตบหลัง แต่มันเป็นมากกว่าที่ผ่านมาและพวกเขานั่ง. ลงอีกครั้งในแหวนและขอร้องเมาส์จะบอกพวกเขาสิ่งที่คุณสัญญาว่าจะบอกฉันประวัติของคุณคุณรู้ว่า'กล่าวว่าอลิซ' และเหตุผลที่มันเป็นคุณเกลียด- C และ D 'เธอเข้ามาในกระซิบครึ่งหนึ่งกลัวว่ามันจะได้รับการโกรธเคือง again.'Mine เป็นเวลานานและเป็นเรื่องที่น่าเศร้า! . กล่าวว่าเมาส์หันไปอลิซและถอนหายใจ'มันเป็นหางยาวแน่นอน' อลิซกล่าวว่ามองลงไปด้วยน่าแปลกใจที่หางของหนู; 'แต่ทำไมคุณเรียกมันเศร้า? และเธอยังคงงงกับมันในขณะที่เมาส์กำลังพูดเพื่อให้ความคิดของเรื่องของเธอคืออะไรเช่นนี้'โกรธพูดกับเมาส์นั้นเขาพบกันในบ้าน"ให้เราทั้งสองไปที่กฎหมายเราจะดำเนินคดีคุณ - มาฉันจะใช้เวลาไม่ปฏิเสธ; เราจะต้องมีการทดลองใช้: สำหรับนี้จริงๆตอนเช้าผมไม่มีอะไรที่จะทำ". กล่าวว่าเมาส์ไปที่เลว" ดังกล่าวทดลองรักเซอร์ด้วยไม่มีคณะลูกขุนหรือผู้พิพากษาจะได้รับการสูญเสียของเราลมหายใจ"." ฉันจะ เป็นผู้พิพากษาฉันจะเป็นคณะลูกขุน"กล่าวว่าไหวพริบโกรธเดิม:" ฉันจะลองทั้งสาเหตุและประณามการที่คุณจะตาย". 'คุณไม่ได้เข้าร่วม! กล่าวว่าเมาส์เพื่ออลิซอย่างรุนแรง 'สิ่งที่คุณคิด?' 'ฉันขอโทษ' อลิซกล่าวมากเจียม 'คุณได้มีการโค้งห้าผมคิดว่า' 'ผมไม่ได้! ร้องไห้เมาส์อย่างรวดเร็วและมากด้วยความโกรธ. 'ปม! อลิซกล่าวว่าพร้อมเสมอที่จะทำให้ตัวเองมีประโยชน์และมอง anx- iously เกี่ยวกับเธอ 'โอ้ไม่ให้ฉันช่วยในการเลิกทำมัน!' 'ฉันจะทำอะไรของการจัดเรียงกล่าวว่าหนูที่ได้รับการขึ้นและเดินออกไป'คุณดูถูกฉันพูดเรื่องไร้สาระโดยดังกล่าว!' 'ผมไม่ได้หมายความว่ามัน! อ้อนวอนอลิซที่น่าสงสาร แต่คุณกำลังโกรธเคืองได้อย่างง่ายดายคุณรู้! 'เมาส์คำรามเฉพาะในการตอบกลับ.' โปรดกลับมาและจบเรื่องราวของคุณ! อลิซที่เรียกว่าหลังจากที่มันและอื่น ๆทั้งหมดที่เข้าร่วมในการขับร้อง 'ใช่โปรดทำ! แต่เมาส์เพียงส่ายหัวของมัน impa- tiently และเดินเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้เร็วขึ้น. 'สิ่งที่น่าเสียดายก็จะไม่อยู่! ถอนหายใจลอรี่เร็วที่สุดเท่าที่มันก็ค่อนข้างออกจากสายตา; และปูเก่าได้ใช้โอกาสในการพูดกับลูกสาวของเธอ 'โอ้ฉันรัก! ปล่อยให้เรื่องนี้เป็นบทเรียนให้กับคุณไม่เคยสูญเสียอารมณ์ของคุณ! - 'ถือลิ้นของคุณ, Ma! กล่าวว่าปูหนุ่มน้อยกระเง้ากระงอด 'คุณพยายามที่มากพอที่จะอดทนของหอยนางรม!' 'ฉันหวังว่าฉันมีไดน่าของเราที่นี่ฉันรู้ว่าฉันทำ!' อลิซกล่าวว่าดังที่อยู่ไม่มีใครโดยเฉพาะอย่างยิ่ง 'ไม่ช้าเธอก็จะเรียกมันกลับมาแล้ว!' 'และผู้ที่เป็นไดน่าถ้าผมอาจจะกล้าที่จะถามคำถาม? กล่าวว่าลอรี่. อลิซตอบกระหายสำหรับเธอก็พร้อมเสมอที่จะพูดคุยเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยงของเธอ 'ดินาห์แมวของเรา และเธอเป็นเช่นหนึ่งของเงินทุนสำหรับการจับหนูที่คุณไม่สามารถคิด! และโอ้ฉันหวังว่าคุณจะได้เห็นเธอหลังจากที่นก! ทำไมเธอจะกินนกน้อยเร็วที่สุดเท่าที่ดูมัน! 'คำพูดนี้ทำให้เกิดความรู้สึกที่โดดเด่นในหมู่พรรค บางส่วนของนกรีบออกในครั้งเดียว; หนึ่งนกกางเขนเก่าเริ่มการตัดตัวเองขึ้นอย่างระมัดระวังสังเกต 'ผมจะต้องได้รับบ้าน; คืนอากาศไม่เหมาะกับลำคอของฉัน! 'และหมู่เกาะคานารี่เรียกว่าออกมาในเสียงสั่นเพื่อเด็ก' มาออกไปฉันDears! ถึงเวลาที่คุณมีความสูงทั้งหมดในเตียง! ใน pretexts ต่างๆที่พวกเขาทั้งหมดย้ายออกและอลิซถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวเร็วๆ นี้. 'ฉันหวังว่าฉันไม่ได้กล่าวถึงไดน่า! เธอบอกกับตัวเองด้วยน้ำเสียงเศร้า'ไม่มีใครดูเหมือนจะชอบเธอลงที่นี่และผมมั่นใจว่าเธอเป็นแมวที่ดีที่สุดในโลก! โอ้ที่รักของดินาห์ของฉัน! ฉันสงสัยว่าฉันเคยจะได้เห็นคุณอีกต่อไป! และคนจนที่นี่อลิซเริ่มที่จะร้องไห้อีกครั้งเธอรู้สึกเหงามากและต่ำคะนอง ในการเล็ก ๆ น้อย ๆในขณะที่ แต่เธออีกครั้งได้ยิน pattering เล็ก ๆ น้อย ๆ ของรอยเท้าในระยะทางและเธอเงยหน้าขึ้นมองกระหายครึ่งหวังว่าเมาส์มีการเปลี่ยนแปลงความคิดของเขาและได้รับกลับมาที่เรื่องราวของเขาเสร็จสิ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พวกเขาเป็นจริงที่เกย์มองบุคคลที่ประกอบกับธนาคาร–นก
กับขนนก draggled สัตว์ที่มีขนติดใกล้ชิดกับพวกเขาและทั้งหมด
แหมะเปียก , ข้าม , และอึดอัด
คำถามแรกแน่นอนคือ วิธีการรับบริการอีกครั้ง มีการปรึกษาหารือ
เรื่องนี้ และหลัง ไม่กี่นาทีมันดูค่อนข้างธรรมชาติ อลิซ ค้นหาตัวเอง
พูดอย่างคุ้นเคยกับพวกเขาถ้าเธอได้รู้จักเค้า
ชีวิตของเธอ . แน่นอน เธอค่อนข้างนาน

ทะเลาะกับลอรี่ ซึ่งในที่สุดกลายเป็นบึ้งตึงและ
จะพูดว่า ' ฉันแก่กว่าคุณ และต้องรู้จักดีกว่า

' ; และอัล - น้ำแข็ง จะไม่อนุญาตให้โดยไม่รู้ตัว
วิธีการเก่ามันเป็นและเป็น Lory posi -
มีไม่ยอมบอกอายุของมันมีไม่มากที่จะบอกว่า
.
ในที่สุด

เมาส์ที่ดูเหมือนว่าเป็นคนที่มีอำนาจในหมู่พวกเขา
เรียก ' นั่งลง ทั้งหมดของคุณ และ
ฟังฉัน ! ผมจะให้คุณบริการ
พอ ! พวกเขาทั้งหมดจึงนั่งลงพร้อมกัน
ในแหวนขนาดใหญ่กับเมาส์ใน
กลาง อลิซเก็บตาของเธอจับจ้องมันอย่างเป็นห่วง เพราะเธอรู้สึกว่าเธอจะจับ
เย็นไม่ดี ถ้าเธอไม่ได้รับบริการเร็ว ๆนี้ .
'ahem ! ' เมาส์กับอากาศที่สำคัญ " คุณพร้อมหรือยังนี่คือสิ่งวิเศษสุด
ฉันรู้ ความเงียบรอบทั้งหมดถ้าคุณกรุณา ! " วิลเลียมผู้พิชิต
ที่มีสาเหตุ favoured โดยสมเด็จพระสันตะปาปา , แล้วส่งโดยภาษาอังกฤษ
ใครต้องการผู้นำและได้รับสายที่คุ้นเคยมากที่จะแย่งชิงและ
ชัยชนะ เอ็ดวินเอิร์ลแห่งเมอร์เซียและมอก้าร์ , Northumbria ) และ " 'ugh ! ' ลอรี่กับสั่น .
" ว่าไงนะ ! ' เม้าส์มุ่ย แต่สุภาพมาก , ' คุณ
พูด ? '
'not ฉัน ! ' แก้วปุ๊บ
ฉันคิด ' เมาส์ ' –ฉันต่อไป " เอ็ดวิน และมอร์คาร์ ,
เอิร์ลแห่งเมอร์เซียและ Northumbria , ประกาศสำหรับเขา และแม้แต่สไตกานด์ บาทหลวงรักชาติ
แคน เจอแล้วแนะนํา– " '
'found อะไร ? ' เป็ด
'found มัน ' เมาส์ ' crossly มากกว่า ," แน่นอน คุณรู้ว่ามันหมายถึง "
'
" ว่า " มัน " หมายถึง ดีพอ เมื่อพบสิ่งที่ ' เป็ด ' มัน
โดยทั่วไปเป็นกบหรือหนอน คำถามคือ แล้วหัวหน้าของบิชอพหา ? '
เมาส์ไม่ได้สังเกตเห็นว่า คำถามนี้ แต่ก็รีบไป " –พบ
แนะนําให้ไปกับเอ็ดการ์ วิลเลี่ยม atheling เพื่อตอบสนองและมอบมงกุฎให้แก่เขา .