Good quality water is essential for

Good quality water is essential for all living beings. Even modern technologies could
not change our dependency on water. We are more concern about this natural resource
when it becomes too little, too much or too dirty. Until recently, the quantity of water was
not an issue in the country, except in the dry regions of the Peninsula. Sabah and Sarawak
did not face any serious shortage of raw water yet. Majority of the potable water is tapped
from the rivers, which are fed by the rain. On average the Peninsular Malaysia receives
324 billion m3 of rainwater annually, where as the current demand is about 11 billion m3
only [1]. The demand in the year 2050 could be about 18 billion m3. As such, it is
understood that the availability of raw water in the country, generally, is not an issue. The
problem is due to the fact that rainfall is not uniformly distributed over the year temporally
and spatially; baseflow is reduced due to urbanisation, supply is less than the demand in
the city centres, distribution network is not adequate to transfer water from the low
demand to the high demand areas, water get polluted and rendered less suitable for the
intakes when passing through the urban centres.
Variation of annual rainfall is not that significant in Malaysia except during the El-
Nino spells. The annual rainfall at one of the well maintained gauging station at DID
Ampang branch is shown in Fig. 1. Despite ignoring the rainfall during the missing days,
the recorded data showed a slightly increasing trend of annual rainfall. Thus, water
scarcity is not a common phenomenon in Malaysia. The recent shortages are due to nonuniformity
of rainfall and improper distribution and management of the water resources.
However, availability of good quality raw water is reducing. This is reflected in the
number of polluted and slightly polluted rivers are increasing, as shown in Fig. 2.
Shortage of water is mainly faced in the city centres where the water demand is high.
Besides quantity, quality of water resources also concerns the relevant authorities. Quality
of the surface water is degraded by point and non-point sources pollutants. Legislations
are available in the form of Environmental Quality Act (EQA) 1974, which deals mainly
with point source pollutants from the domestic and industrial sources [2]. Other
regulatory Acts are available at State and Federal levels to protect the rivers.
Besides the point sources (sewage, sullage, industrial effluent, etc.), pollutants from
the non-point sources (urban and rural runoff) are also responsible to make river water
unsuitable for our uses. Management of the pollutants from the point and non-point
sources are equally important for sustainable management of water resources. This
statement is apparently true as it is observed that despite the implementation of the EQA
for more than two decades (which mainly controls point sources) the trend of river water
quality is not improving until 2000. It is the year 2001 when significant improvement in
the river water quality status was observed which might be linked to the endorsement of
the urban stormwater management manual for Malaysia (Manual Saliran Mesra Alam,
MSMA) by the cabinet in 2000 [3].

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คุณภาพน้ำเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับชีวิตทั้งหมด เทคโนโลยีที่ทันสมัยแม้อาจไม่เปลี่ยนแปลงเราพึ่งน้ำ เรามีความกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับทรัพยากรธรรมชาตินี้เมื่อมันกลายเป็นน้อยเกินไป มากเกินไป หรือสกปรกเกินไป จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้ ปริมาณของน้ำได้ไม่เป็นปัญหาในประเทศ ยกเว้นในพื้นที่แห้งของคาบสมุทร ซาบาห์และซาราวักไม่ได้หน้าใด ๆ แคลนน้ำดิบได้ แตะที่ส่วนใหญ่ของน้ำดื่มจากแม่น้ำ ซึ่งจะเลี้ยง โดยฝน โดยเฉลี่ยในมาเลเซียได้รับm3 324 พันล้านของน้ำฝนเป็นรายปี เป็นความต้องการปัจจุบัน m3 ประมาณ 11 ล้านเท่านั้น [1] ความต้องการในปี 2050 จะประมาณ 18 ล้าน m3 ซึ่งจะเป็นเข้าใจว่า ความพร้อมของน้ำในประเทศ ทั่วไป ไม่มีปัญหา การปัญหาคือเนื่องจากการที่ฝนตกไม่สม่ำเสมอกระจายปีดอกและ spatially baseflow จะลดลงเนื่องจากของ อุปทานมีน้อยกว่าความต้องการในศูนย์กลางเมือง เครือข่ายการกระจายไม่เพียงพอขนย้ายน้ำจากต่ำความต้องการพื้นที่ความต้องการสูง น้ำปนเปื้อน และแสดงน้อยเหมาะสำหรับการการบริโภคเมื่อผ่านศูนย์ในเมืองความผันแปรของปริมาณน้ำฝนรายปีไม่สำคัญที่ในมาเลเซียยกเว้นระหว่าง El-คาถานิโน ปริมาณน้ำฝนประจำปีที่สถานีวัดสภาพดีที่อย่างใดอย่างหนึ่งสาขาอัมพางจะแสดงในรูปที่ 1 แม้ มีการละเว้นปริมาณน้ำฝนในช่วงวันที่หายไปข้อมูลที่บันทึกไว้แสดงให้เห็นว่ามีแนวโน้มเพิ่มขึ้นเล็กน้อยปริมาณน้ำฝนรายปี ดังนั้น น้ำขาดแคลนไม่ใช่ปรากฏการณ์ทั่วไปในประเทศมาเลเซีย การขาดแคลนล่าจะเกิด nonuniformityฝนกระจายไม่เหมาะสม และการจัดการทรัพยากรน้ำอย่างไรก็ตาม จะลดของน้ำดิบคุณภาพดี นี้สะท้อนให้เห็นในการจำนวนของเสีย และมลพิษเล็กน้อยแม่น้ำสูงขึ้น ดังที่แสดงในรูป 2ส่วนใหญ่มีประสบปัญหาการขาดแคลนน้ำในกลางเมืองที่ที่ต้องการน้ำมีสูงนอกจากปริมาณ คุณภาพของทรัพยากรน้ำยังเกี่ยวข้องเกี่ยวข้อง คุณภาพของน้ำผิวดินเสื่อมโทรม โดยจุดและไม่ใช่จุดแหล่งมลพิษ กฎหมายมีบริการในรูปแบบของสิ่งแวดล้อมคุณภาพ Act (EQA) 1974 ซึ่งข้อเสนอส่วนใหญ่มีจุดแหล่งมลพิษจากแหล่งในประเทศ และอุตสาหกรรม [2] อื่น ๆมีระเบียบกระทำในระดับรัฐบาลกลางและรัฐเพื่อปกป้องแม่น้ำนอกจากแหล่งจุด (น้ำเสีย sullage อุตสาหกรรมน้ำ ฯลฯ), มลพิษจากมีความรับผิดชอบจะทำให้น้ำในแม่น้ำแหล่งไม่หมุนจุด (ที่ไหลบ่าในเมือง และชนบท)ไม่เหมาะสำหรับการใช้ของเรา การจัดการมลพิษจากจุดและไม่จุดแหล่งที่มีความสำคัญเท่าเทียมกันการจัดการทรัพยากรน้ำอย่างยั่งยืน นี้คำชี้แจงเป็นจริงเห็นได้ชัดว่ามันเป็นข้อสังเกตที่แม้ มีการดำเนินการของ EQAกว่าสองทศวรรษ (ซึ่งส่วนใหญ่ควบคุมแหล่งจุด) แนวทางของแม่น้ำไม่มีการปรับปรุงคุณภาพจนถึง 2000 คือปี 2001 เมื่อปรับปรุงที่สำคัญในสถานะการตรวจสอบคุณภาพน้ำแม่น้ำถูกสังเกตซึ่งอาจเชื่อมโยงไปรับรองของคู่มือการจัดการน้ำฝนเมืองมาเลเซีย (คู่มือ Saliran Mesra AlamMSMA) โดยคณะรัฐมนตรีใน 2000 [3]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

น้ำที่มีคุณภาพดีเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับสิ่งมีชีวิตทั้งหมด
แม้เทคโนโลยีที่ทันสมัยจะไม่เปลี่ยนการพึ่งพาของเราในน้ำ
เรามีความกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับทรัพยากรธรรมชาตินี้เมื่อมันกลายเป็นน้อยเกินไปมากเกินไปหรือสกปรกเกินไป จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ
ปริมาณน้ำก็ไม่เป็นปัญหาในประเทศยกเว้นในพื้นที่แห้งของคาบสมุทร ซาบาห์และซาราวักไม่ต้องเผชิญกับปัญหาการขาดแคลนใด ๆ ที่ร้ายแรงของน้ำดิบยัง ส่วนใหญ่ของน้ำดื่มเคาะจากแม่น้ำซึ่งมีการเลี้ยงโดยฝน โดยเฉลี่ยคาบสมุทรมาเลเซียได้รับ324000000000 M3 ของน้ำฝนเป็นประจำทุกปีในขณะที่ความต้องการในปัจจุบันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ 11 พันล้าน m3 เท่านั้น [1] ความต้องการในปี 2050 ที่อาจจะเกี่ยวกับ 18 พันล้าน m3 เช่นนี้มันเป็นที่เข้าใจกันว่าความพร้อมของน้ำดิบในประเทศโดยทั่วไปไม่เป็นปัญหา ปัญหาคือความจริงที่ว่าปริมาณน้ำฝนจะไม่กระจายอย่างสม่ำเสมอในช่วงปีชั่วคราวและตำแหน่ง; baseflow จะลดลงเนื่องจากการขยายตัวของเมืองและอุปทานน้อยกว่าความต้องการในศูนย์เมืองเครือข่ายการกระจายอาจจะไม่เพียงพอในการถ่ายโอนน้ำจากที่ต่ำความต้องการไปยังพื้นที่ที่มีความต้องการสูงน้ำได้รับการปนเปื้อนและการแสดงผลน้อยเหมาะสำหรับการบริโภคเมื่อผ่านเมือง. การเปลี่ยนแปลงของปริมาณน้ำฝนประจำปีที่ไม่ได้เป็นอย่างมีนัยสำคัญในประเทศมาเลเซียยกเว้นในช่วง El- คาถา Nino ปริมาณน้ำฝนประจำปีที่หนึ่งของสถานีวัดบำรุงรักษาอย่างดีที่ DID สาขาอัมปังแสดงในรูป 1. แม้จะมีปริมาณน้ำฝนไม่สนใจในช่วงวันที่หายไปข้อมูลที่บันทึกไว้พบว่ามีแนวโน้มเพิ่มขึ้นเล็กน้อยจากปริมาณน้ำฝนประจำปี ดังนั้นน้ำขาดแคลนไม่ได้เป็นปรากฏการณ์ที่พบบ่อยในประเทศมาเลเซีย ขาดแคลนที่ผ่านมาเป็นเพราะ nonuniformity ของปริมาณน้ำฝนและการกระจายที่ไม่เหมาะสมและการจัดการทรัพยากรน้ำ. แต่ความพร้อมของที่มีคุณภาพดีน้ำดิบคือการลด นี่คือภาพสะท้อนในจำนวนที่ปนเปื้อนและแม่น้ำปนเปื้อนเล็กน้อยที่เพิ่มขึ้นดังแสดงในรูปที่ 2. ปัญหาการขาดแคลนน้ำส่วนใหญ่จะต้องเผชิญในศูนย์เมืองที่มีความต้องการน้ำที่สูง. นอกจากนี้ปริมาณคุณภาพของแหล่งน้ำนอกจากนี้ยังเกี่ยวข้องกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง คุณภาพของน้ำผิวดินจะสลายตัวโดยจุดและมลพิษแหล่งที่ไม่ใช่จุด กฎหมายที่มีอยู่ในรูปแบบของพระราชบัญญัติคุณภาพสิ่งแวดล้อม (EQA) ปี 1974 ซึ่งข้อตกลงส่วนใหญ่มีแหล่งกำเนิดมลพิษจากแหล่งในประเทศและอุตสาหกรรม[2] อื่น ๆการกระทำตามกฎระเบียบที่มีอยู่ที่รัฐและระดับรัฐบาลกลางเพื่อปกป้องแม่น้ำ. นอกจากนี้แหล่งที่มาของจุด (น้ำเสีย, sullage น้ำทิ้งอุตสาหกรรม ฯลฯ ) มลพิษจากแหล่งที่มาที่ไม่ได้จุด(เมืองและชนบทที่ไหลบ่า) ยังมีความรับผิดชอบที่จะทำให้แม่น้ำ น้ำที่ไม่เหมาะสมสำหรับการใช้งานของเรา การบริหารจัดการมลพิษจากจุดและไม่ใช่จุดที่แหล่งที่มีความสำคัญเท่าเทียมกันสำหรับการจัดการที่ยั่งยืนของทรัพยากรน้ำ ซึ่งคำสั่งที่เป็นความจริงที่เห็นได้ชัดในขณะที่มันเป็นที่สังเกตว่าแม้จะมีการดำเนินการของ EQA ที่มานานกว่าสองทศวรรษที่ผ่าน(ซึ่งส่วนใหญ่ชี้แหล่งที่มาควบคุม) แนวโน้มของน้ำในแม่น้ำที่มีคุณภาพไม่ดีขึ้นจนกระทั่งปี2000 เป็นปี 2001 เมื่อการปรับปรุงที่สำคัญในสถานะคุณภาพน้ำในแม่น้ำเป็นข้อสังเกตที่อาจจะเชื่อมโยงกับการรับรองจากคู่มือการจัดการ stormwater เมืองมาเลเซีย (Manual Saliran Mesra Alam, MSMA) จากคณะรัฐมนตรีในปี 2000 [3]