The formation of hybrid cultures, t

The formation of hybrid cultures, then, becomes a precondition for inventive representation in creating subjectivities which resist cultural constraints and cultural determinism. The result is that the tourists and locals in hybridized cultures can have possibilities to cross over their own cultural boundaries the tourist not as an invader, but as an engaged traveller; and the local not existing in a static culture, but engaged in a dynamic and evolving culture (MacCannell, 1992; Wearing, 1998). This is the sort of interaction that Bauman envisions when he speaks of tourism as a "springboard' to cross- cultural interaction and coexistence (Franklin, 2003). He observes:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การก่อตัวของวัฒนธรรมผสม แล้ว กลายเป็น เงื่อนไขสำหรับการแสดงที่สร้างสรรค์ในการสร้าง subjectivities ซึ่งต้านทานข้อจำกัดวัฒนธรรมและวัฒนธรรมชะตา ผลคือ นักท่องเที่ยวและชาวบ้านในวัฒนธรรมผสมพันธุ์สามารถมีความเป็นไปได้ข้ามขอบเขตของตนเองวัฒนธรรมการท่องเที่ยว เป็นการรุกรานไม่ แต่ เป็นนักเดิน ทางร่วม และท้องถิ่นที่ไม่มีอยู่ในวัฒนธรรมแบบคง แต่ในแบบไดนามิก และพัฒนาวัฒนธรรม (MacCannell, 1992 ใส่ 1998) นี้เป็นการเรียงลำดับของการโต้ตอบที่บาวแมน envisions เมื่อพูดถึงการท่องเที่ยวเป็นการ "กระโดด ' ปฏิสัมพันธ์ข้ามวัฒนธรรมและอยู่ร่วมกัน (แฟรงคลิน 2003) เขาสังเกต:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การก่อตัวของวัฒนธรรมไฮบริดนั้นจะกลายเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับการแสดงที่สร้างสรรค์ในการสร้าง subjectivities ซึ่งต่อต้านข้อ จำกัด ทางวัฒนธรรมและชะตาวัฒนธรรม ผลที่ได้คือว่านักท่องเที่ยวและชาวบ้านในวัฒนธรรมไฮบริดจะมีความเป็นไปได้ที่จะข้ามเขตแดนทางวัฒนธรรมของตัวเองที่ท่องเที่ยวไม่เป็นผู้รุกราน แต่ในฐานะที่เป็นผู้เดินทางร่วม; และท้องถิ่นไม่ได้มีอยู่ในวัฒนธรรมคงที่ แต่มีส่วนร่วมในแบบไดนามิกและการพัฒนาวัฒนธรรม (MacCannell 1992; สวม 1998) นี้จะเรียงลำดับของการปฏิสัมพันธ์ที่วาดภาพบาวเมื่อเขาพูดถึงการท่องเที่ยวว่าเป็น "มหาอำนาจ" เพื่อข้ามการมีปฏิสัมพันธ์ทางวัฒนธรรมและการอยู่ร่วมกัน (แฟรงคลิน, 2003) เขาตั้งข้อสังเกต.:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การก่อตัวของวัฒนธรรมลูกผสมแล้ว กลายเป็น เงื่อนไขสำหรับการเป็นตัวแทนในการสร้าง subjectivities ซึ่งต้านทานข้อจำกัดทางวัฒนธรรมและลัทธิวัฒนธรรมสร้างสรรค์ . ผลที่ได้คือนักท่องเที่ยวและชาวบ้านใน 3 วัฒนธรรม สามารถมีความเป็นไปได้ที่จะก้าวข้ามขอบเขตของตัวเอง วัฒนธรรม นักท่องเที่ยวไม่ได้เป็นผู้บุกรุก แต่เป็นการร่วมเดินทาง และท้องถิ่น ไม่มีอยู่ในวัฒนธรรมแบบคงที่ แต่ร่วมอยู่ในวัฒนธรรมแบบไดนามิกและการพัฒนา ( maccannell , 1992 ; ใส่ , 1998 ) นี่คือการจัดเรียงของการปฏิสัมพันธ์ที่บาวแมน envisions เมื่อเขาได้พูดของการท่องเที่ยวเป็น " กระโดด " กางเขน - ปฏิสัมพันธ์ทางวัฒนธรรมและการอยู่ร่วมกัน ( แฟรงคลิน , 2003 ) เขาตั้งข้อสังเกต :