A year ago today I took the day off

A year ago today I took the day off work. My father and I go on our motorcycles and rode towards the mountains. We were almost there and my last thought before my life changed was "oh shit, I'm gonna hit that guy?!". Next thing I new was a horrible scream that sounded like someone was about to die; I wanted to help but when I took a breath the scream stopped. I realized I was the one screaming.

I was hurt badly but the first person I see was my father. My family. I knew two things right then. The first I told my father, I turned to him and said "don't tell mom". The second I kept to myself but it was "I have to fight and I have to live". My family was with me when I got hit and my friends (EMTs, nurses, and doctors) kept up the fight with me, and my family was still there the whole way.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปีที่ผ่านมาวันนี้ผมเอาวันหยุดงาน พ่อของฉันและฉันไปที่รถจักรยานยนต์ของเราและขี่ม้าที่เป็นภูเขา เราเกือบจะมีและความคิดสุดท้ายของฉันก่อนที่จะเปลี่ยนชีวิตของฉันก็คือ "โธ่เว้ยฉันจะตีผู้ชายคนนั้น!" สิ่งต่อไปที่ผมใหม่เป็นเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวฟังเหมือนคนกำลังจะตาย; ฉันอยากจะช่วย แต่เมื่อฉันเอาลมหายใจเสียงกรีดร้องหยุด ฉันตระหนักฉันเป็นคนหนึ่งกรีดร้อง

ผมได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่คนแรกที่ฉันเห็นเป็นพ่อของฉัน ครอบครัวของฉัน ผมรู้ว่าสองสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ครั้งแรกที่ฉันบอกพ่อของฉันฉันหันไปหาเขาและพูดว่า "ไม่บอกแม่" ที่สองผมเก็บไว้กับตัวเอง แต่มันเป็น "ฉันต้องต่อสู้และฉันต้องมีชีวิตอยู่" ครอบครัวของฉันอยู่กับฉันเมื่อฉันได้ตีและเพื่อนของฉัน (ฉุกเฉินพยาบาลและแพทย์) เก็บไว้ต่อสู้กับฉันและครอบครัวของฉันก็ยังคงมีตลอดทาง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปีที่ผ่านมาวันนี้ผมใช้เวลาวันหยุดงาน พ่อและผมไปรถจักรยานยนต์และขี่ภูเขาของเรา เราอยู่ที่นั่นเกือบ และฉันคิดว่าสุดท้ายก่อนเปลี่ยนแปลงชีวิตได้ "โอ้ ขี้ ฉันจะไปตีคนนั้น !" สิ่งต่อไปที่ผมใหม่เป็นเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวที่แต่เหมือนคนถูกให้ตาย เพียงแห่ง อยากจะช่วย แต่เมื่อผมเอาลมหายใจเป็นเสียงกรีดร้องที่หยุด รู้ผมกรีดร้องหนึ่ง

ผมเจ็บไม่ดี แต่พ่อเป็นคนแรกที่เห็น ครอบครัวของฉัน ผมรู้ว่าสองสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ครั้งแรกที่ฉันบอกพ่อ ฉันเปิดเขา และกล่าวว่า "อย่าบอกแม่" ที่สองที่ฉันเก็บไว้เพื่อตัวเองแต่ถูก "ต้องต่อสู้ และมีชีวิต" ครอบครัวของฉันถูกกับฉันเมื่อฉันได้ตี และเพื่อน (EMTs พยาบาล และแพทย์) เก็บค่าการต่อสู้กับฉัน และครอบครัวก็ยังคงมีวิธีการทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปีที่ผ่านมาวันนี้ผมก็เอาวันที่ปิดทำงาน พ่อของผมและผมเข้าไปในรถมอเตอร์ไซค์ของเราและขี่ม้าไปยัง ภูเขา ได้ เราอยู่และมีความคิดสุดท้ายของผมก่อนที่ชีวิตของฉันเปลี่ยนแปลงก็คือ"โอเรื่องฉันจะเป็นนักกีฬาคนที่ตีหรือไม่?!" เรื่องถัดไปผมใหม่มีเสียงกรีดร้องอย่างสยดสยองที่ดังมาเหมือนคนกำลังจะตายผมต้องการที่จะช่วยแต่เมื่อผมสูดลมหายใจที่กรีดร้องหยุด ผมก็ตระหนักได้ว่าผมเป็นคนหนึ่งที่ร้อง

ผมได้รับบาดเจ็บหนักไม่ได้แต่คนแรกที่ผมดูเป็นบิดาของฉัน เจ้าคนในแบบครอบครัว ฉันรู้ว่าสองสิ่งที่ถูกต้องแล้ว เป็นครั้งแรกฉันจะบอกพ่อของผมผมหันไปและพูดว่า"ไม่ได้บอกให้แม่" ที่สองที่ผมได้รับการดูแลรักษาให้กับตัวเองแต่เป็น"ผมต้องต่อสู้และผมต้องมีชีวิตอยู่" ครอบครัวของฉันอยู่กับผมเมื่อผมถูกยิงและเพื่อนของฉัน( emts พยาบาลและแพทย์)ได้รับการดูแลรักษาให้ลุกขึ้นต่อสู้ที่มาด้วยและครอบครัวของผมก็ยังมีวิธีทั้งหมด