In shifting to decentralized public

In shifting to decentralized public finances, a country's central government faces certain fiscal management problems. First, during and soon after the transition, unless it reduces pending or increases its own tax resources, the central government tends to have higher deficits as it shifts fiscal resources to sub-national governments through transfers, revenue sharing, or delegation of tax bases. Reducing spending is hard, not only because cuts are always hard, but because sub-national governments might not take on expected tasks, leaving the central government with a legal or political obligation to continue spending for certain services. Second, after decentralization, the local or state government faces popular pressure to spend more and tax less, creating the tendency to run deficits. This tendency can be a problem if sub-national governments and their creditors expect or rely on bailouts by the central government. Econometric evidence from 32 large industrial and developing countries indicates that higher sub-national spending and deficits lead to greater national deficits. The authors investigate how, and how successfully, Argentina and Brazil dealt with these problems in the 1990s. In both countries, sub-national governments account for about half of public spending and are vigorous democracies in most (especially the largest) jurisdictions. The return to democracy in the 1980s revived and strengthened long-standing federal practices while weakening macroeconomic performance, resulting in unsustainable fiscal deficits, high inflation, sometimes hyperinflation, and low or negative growth. Occasional stabilization plans failed within a few years. Then Argentina (in 1991) and Brazil (in 1994) introduced successful stabilization plans. National issues were important in preventing and then bringing about macroeconomic stabilization, but so were intergovernmental fiscal relations and the fiscal management of sub-national governments. State deficits and federal transfers were often out of control in the 1980s, contributing to national macroeconomic problems. Stabilization programs in the 1990s needed to establish control, and self-control, over sub-national spending and borrowing

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในการขยับการเงินแบบกระจายศูนย์สาธารณะ รัฐบาลกลางของประเทศเผชิญปัญหาบางอย่างเกี่ยวกับการจัดการทางการเงิน ก่อน ระหว่าง และหลัง จากการเปลี่ยนแปลง เว้นแต่ว่ามันลดอยู่ระหว่างการพิจารณา หรือเพิ่มทรัพยากรตัวเองภาษี รัฐบาลกลางมีแนวโน้มที่จะขาดดุลสูงเป็นมันกะทรัพยากรทางการเงินกับรัฐบาลชาติย่อยผ่านโอน รายได้ร่วมกัน หรือการมอบหมายของฐานภาษี ลดค่าใช้จ่ายได้ยาก งาน ออกจากรัฐบาลกลางกับข้อผูกมัดทางกฎหมาย หรือทางการเมืองต้องใช้จ่ายสำหรับบริการคาดว่าไม่เพียง เพราะมักตัดยาก แต่ เพราะไม่อาจมีรัฐบาลแห่งชาติย่อย วินาที หลังจากการกระจายอำนาจการแพร่กระจาย รัฐบาลท้องถิ่น หรือรัฐเผชิญความดันที่นิยมใช้ และภาษีน้อย สร้างแนวโน้มการขาดดุลการทำงาน แนวโน้มนี้อาจเป็นปัญหาหากคาดหวังย่อยแห่งชาติรัฐบาลและเจ้าหนี้ของตน หรืออาศัย bailouts โดยรัฐบาลกลาง หลักฐาน econometric จาก 32 ขนาดใหญ่อุตสาหกรรมและประเทศกำลังพัฒนาบ่งชี้ว่า ชาติย่อยใช้และขาดดุลการคลังสูงทำให้ขาดดุลชาติมากกว่า ผู้เขียนตรวจสอบ และวิธีการ สำเร็จ อาร์เจนตินาและบราซิลลแก้ปัญหาเหล่านี้ในปี 1990 ประเทศ รัฐบาลแห่งชาติย่อยบัญชีสำหรับประมาณครึ่งหนึ่งของการใช้จ่ายสาธารณะ และจะเหมือน ๆ คึกคักส่วนใหญ่ (โดยเฉพาะอย่างยิ่งใหญ่) เขตอำนาจศาล การกลับมาสู่ประชาธิปไตยในทศวรรษ 1980 ฟื้นฟู และความเข้มแข็งปฏิบัติยาวนานของรัฐบาลกลางในขณะที่ลดลงประสิทธิภาพการทำงานเศรษฐกิจมหภาค ผลขาดดุลการคลังที่ unsustainable อัตราเงินเฟ้อสูง บางครั้งภาวะเงินเฟ้อยิ่งยวด และเจริญเติบโตต่ำ หรือติดลบ เสถียรภาพเป็นครั้งคราวแผนล้มเหลวภายในกี่ปี จากนั้น อาร์เจนติน่า (ในปี 1991) และบราซิล (ในปี 1994) นำแผนเสถียรภาพประสบความสำเร็จ ปัญหาชาติมีความสำคัญในการป้องกันและนำเกี่ยวกับเสถียรภาพเศรษฐกิจมหภาคแล้ว แต่ว่าด้วยความสัมพันธ์ของบัญชีและการจัดการทางการเงินของรัฐบาลแห่งชาติย่อยดังนั้น รัฐขาดดุลการคลังและโอนย้ายกลางได้มักออกจากการควบคุมในทศวรรษ 1980 สนับสนุนชาติปัญหาเศรษฐกิจมหภาค โปรแกรมเสถียรภาพในปี 1990 เพื่อสร้างตัวควบคุม และอารมณ์ ใช้จ่ายย่อยแห่งชาติ และการกู้ยืม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในการขยับไปการเงินสาธารณะกระจายอำนาจประเทศของรัฐบาลกลางที่ประสบปัญหาการจัดการการคลังบางอย่าง เป็นครั้งแรกในระหว่างและหลังจากการเปลี่ยนแปลงที่นอกจากจะช่วยลดหรืออยู่ระหว่างดำเนินการเพิ่มทรัพยากรภาษีของตัวเองรัฐบาลกลางมีแนวโน้มที่จะมีการขาดดุลที่สูงขึ้นในขณะที่มันกะทรัพยากรทางการคลังให้กับรัฐบาลย่อยแห่งชาติผ่านการโอนส่วนแบ่งรายได้หรือเป็นตัวแทนของฐานภาษี การลดการใช้จ่ายเป็นเรื่องยากที่ไม่เพียงเพราะการตัดมักจะยาก แต่เป็นเพราะรัฐบาลย่อยชาติอาจจะไม่ได้ใช้ในงานที่คาดว่าจะออกจากรัฐบาลกลางที่มีภาระผูกพันตามกฎหมายหรือทางการเมืองเพื่อดำเนินการต่อการใช้จ่ายสำหรับบริการบางอย่าง ประการที่สองหลังจากการกระจายอำนาจของรัฐบาลท้องถิ่นของรัฐหรือความดันใบหน้าที่นิยมในการใช้จ่ายมากขึ้นและภาษีน้อยกว่าการสร้างแนวโน้มที่จะทำงานการขาดดุล แนวโน้มนี้อาจจะเป็นปัญหาหากรัฐบาลย่อยในระดับชาติและเจ้าหนี้ของพวกเขาคาดหวังหรือพึ่งพาการอนุมัติงบประมาณจากรัฐบาลกลาง หลักฐานทางเศรษฐมิติจาก 32 ประเทศอุตสาหกรรมและประเทศกำลังพัฒนาขนาดใหญ่แสดงให้เห็นว่าการใช้จ่ายย่อยชาติที่สูงขึ้นและนำไปสู่​​การขาดดุลการขาดดุลชาติมากขึ้น ผู้เขียนตรวจสอบวิธีการและวิธีการที่ประสบความสำเร็จในอาร์เจนตินาและบราซิลจัดการกับปัญหาเหล​​่านี้ในปี 1990 ทั้งในประเทศที่รัฐบาลย่อยแห่งชาติบัญชีสำหรับประมาณครึ่งหนึ่งของใช้จ่ายของประชาชนและระบอบประชาธิปไตยที่แข็งแรงในส่วน (โดยเฉพาะที่ใหญ่ที่สุด) เขตอำนาจศาล การกลับมาสู่ระบอบประชาธิปไตยในปี 1980 ฟื้นขึ้นมาและความเข้มแข็งยาวนานการปฏิบัติของรัฐบาลกลางในขณะที่ผลการดำเนินงานลดลงทางเศรษฐกิจมหภาคที่มีผลในการขาดดุลการคลังที่ไม่ยั่งยืน, อัตราเงินเฟ้อสูงบางครั้ง hyperinflation และการเจริญเติบโตที่ต่ำหรือเชิงลบ แผนการล้มเหลวเป็นครั้งคราวเสถียรภาพภายในไม่กี่ปี จากนั้นอาร์เจนตินา (ในปี 1991) และบราซิล (ในปี 1994) แนะนำแผนการรักษาเสถียรภาพที่ประสบความสำเร็จ ประเด็นแห่งชาติมีความสำคัญในการป้องกันและจากนั้นนำเกี่ยวกับการรักษาเสถียรภาพทางเศรษฐกิจมหภาค แต่เพื่อให้มีความสัมพันธ์ทางการคลังระหว่างรัฐบาลและการบริหารการคลังของรัฐบาลย่อยชาติ การขาดดุลของรัฐและรัฐบาลกลางโอนมักจะออกจากการควบคุมในช่วงปี 1980 ที่เอื้อต่อการเกิดปัญหาทางเศรษฐกิจมหภาคของชาติ โปรแกรมการรักษาเสถียรภาพในปี 1990 ที่จำเป็นในการสร้างการควบคุมและการควบคุมตนเองมากกว่าการใช้จ่ายย่อยชาติและเงินกู้ยืม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในการเปลี่ยนเงินสาธารณะแบบกระจายอำนาจ รัฐบาลกลางของประเทศ ยังคงมีปัญหาการเงินการคลังแน่นอน ก่อนระหว่างและหลังจากการเปลี่ยน นอกจากจะช่วยลดหรือเพิ่มภาษีพิจารณาทรัพยากรของตนเอง รัฐบาลกลางจึงมีการขาดดุลสูงตามที่กะทรัพยากรการคลังซบรัฐบาลผ่านการแบ่งปันรายได้หรือตัวแทนของฐานภาษี การลดการใช้ เป็นเรื่องยาก เพราะไม่เพียงตัดยากเสมอ แต่เพราะย่อยแห่งชาติรัฐบาลไม่อาจใช้เวลาที่คาดหวังงานออกจากรัฐบาลกลางกับภาระผูกพันตามกฎหมายหรือทางการเมืองที่จะยังคงใช้บริการแน่นอน ข้อที่สอง การกระจายอำนาจ การปกครองส่วนท้องถิ่น หรือรัฐหน้านิยมความดันที่จะใช้จ่ายมากขึ้นและภาษีน้อยกว่าการสร้างแนวโน้มที่จะหนีขาดทุน แนวโน้มนี้จะเป็นปัญหาถ้าย่อยรัฐบาลแห่งชาติและเจ้าหนี้ของตนคาดหวัง หรือพึ่งพา bailouts โดยรัฐบาลกลาง หลักฐานจากทางใหญ่อุตสาหกรรมและประเทศกำลังพัฒนา ระบุว่า การใช้จ่ายและการขาดดุลที่สูงย่อยแห่งชาตินำไปสู่การขาดดุลแห่งชาติ ผู้เขียนได้ศึกษาวิธีการและวิธีการที่ประสบความสำเร็จอาร์เจนตินาและบราซิล จัดการกับปัญหาเหล่านี้ในช่วงต้น 1990 ทั้งในประเทศซบรัฐบาลบัญชีสำหรับประมาณครึ่งหนึ่งของการใช้จ่ายสาธารณะ และเข้มแข็งมากที่สุด ( โดยเฉพาะประเทศประชาธิปไตยที่ใหญ่ที่สุด ) ที่ต่างกัน กลับสู่ประชาธิปไตยในยุค ฟื้นฟู และสร้างความเข้มแข็งของเศรษฐกิจ ในขณะที่การปฏิบัติยาวนาน ) การแสดงผลและการขาดดุลการคลัง อัตราเงินเฟ้อสูง บางครั้งพวกเขาและต่ำหรือเป็นลบมากขึ้น การปรับปรุงแผนการล้มเหลวเป็นครั้งคราวภายในไม่กี่ปี จากนั้น อาร์เจนตินา ( 2534 ) และ บราซิล ( 1994 ) การแนะนำแผนสำเร็จ ปัญหาของประเทศสำคัญในการป้องกันและจากนั้นนำเกี่ยวกับเสถียรภาพทางเศรษฐกิจมหภาค ,แต่แล้วความสัมพันธ์ระหว่างเศรษฐกิจและการเงินการคลังของย่อยแห่งชาติรัฐบาล การโอนเงินของรัฐบาลกลางรัฐและมักจะออกจากการควบคุมในช่วงปี 1980 เกิดปัญหาเศรษฐกิจแห่งชาติ การโปรแกรมในช่วงทศวรรษที่ 1990 ต้องการสร้างการควบคุมและการควบคุมตนเอง ผ่านการใช้จ่ายงบประมาณย่อยแห่งชาติ