I really wasn't expecting anything

I really wasn't expecting anything the day, earlier this year, when I sent an e-mail to a man whose name I had found on the Internet. I was looking for my father, and in some ways this man fit the bill. But I never thought I'd hit pay dirt on my first try. Then I got a reply -- with a picture attached.

From my computer screen, my own face seemed to stare back at me. And just like that, after 17 years, the missing piece of the puzzle snapped into place.

The puzzle of who I am.

I'm 18, and for most of my life, I haven't known half my origins. I didn't know where my nose or jaw came from, or my interest in foreign cultures. I obviously got my teeth and my penchant for corny jokes from my mother, along with my feminist perspective. But a whole other part of me was a mystery.

That part came from my father. The only thing was, I had never met him, never heard any stories about him, never seen a picture of him. I didn't know his name. My mother never talked about him -- because she didn't have a clue who he was.

ad_icon

When she was 32, my mother -- single, and worried that she might never marry and have a family -- allowed a doctor wearing rubber gloves to inject a syringe of sperm from an unknown man into her uterus so that she could have a baby. I am the result: a donor-conceived child.

And for a while, I was pretty angry about it.

I was angry at the idea that where donor conception is concerned, everyone focuses on the "parents" -- the adults who can make choices about their own lives. The recipient gets sympathy for wanting to have a child. The donor gets a guarantee of anonymity and absolution from any responsibility for the offspring of his "donation." As long as these adults are happy, then donor conception is a success, right?

Not so. The children born of these transactions are people, too. Those of us in the first documented generation of donor babies -- conceived in the late 1980s and early '90s, when sperm banks became more common and donor insemination began to flourish -- are coming of age, and we have something to say.

I'm here to tell you that emotionally, many of us are not keeping up. We didn't ask to be born into this situation, with its limitations and confusion. It's hypocritical of parents and medical professionals to assume that biological roots won't matter to the "products" of the cryobanks' service, when the longing for a biological relationship is what brings customers to the banks in the first place.

We offspring are recognizing the right that was stripped from us at birth -- the right to know who both our parents are.

And we're ready to reclaim it.Growing up, it didn't matter that I don't have a dad -- or at least that is what I told myself. Just sometimes, when I was small, I would daydream about a tall, lean man picking me up and swinging me around in the front yard, a manly man melting at a touch from his little girl. I wouldn't have minded if he weren't around all the time, as long as I could have the sweet moments of reuniting with his strong arms and hearty laugh. My daydreams always ended abruptly; I knew I would never have a dad. As a coping mechanism, I used to think that he was dead. That made it easier.

I've never been angry at my mother -- all my life she has been my hero, my everything. She sacrificed so much as a single mother, living on food stamps, trying to make ends meet. I know that many people considered her a pioneer, a trailblazer for a new offshoot of the women's movement. She explained to me when I was quite young why it was that I didn't have a "dad," just a "biological father." I used to love to repeat that word -- biological -- because it made me feel smart, even though I didn't understand its implications.

Then when I was 9, the mother of one of my classmates ran for political office. I remember seeing a television ad for her, and her family appeared at the end -- the complete nuclear household in the back yard, the kids playing on a swing suspended from a tree and eating their father's barbeque. I looked back at my lonely, tired mother, who sat there with a weak smile on her face.

ad_icon

In the middle of the fifth grade, I met a new friend, and we had a lot in common: We both had single mothers. Her mother had suffered through two divorces. My friend didn't have much to say about her dad, mainly because she knew so little about him. But at least she got to visit him and his new family. And I was jealous. Later, in the eighth grade, another friend's father had an affair and her parents divorced. She was in so much pain, and I tried to empathize for the loss of her dad. But I was jealous of her, too, for all the attention she was getting. No one had ever offered me support or sympathy like that.

Around this time, my mother and I moved in with a friend and -- along with several other teenagers, one infant and some other adults -- lived with her for nearly a year. I went through a teenage anger stage; I would stay in my room, listening to Avril Lavigne and to Eminem's lyrics of broken homes and broken people. I felt broken, too. All the other teenagers in the house had problems with their dads. I would sit with them through tears during various rough times, and then I'd go back to my room and listen to some more Eminem. I was angry, too, and angry that I had nowhere to direct my anger.

When my mother eventually got married, I didn't get along with her husband. For so long, it had been just the two of us, my mom and I, and now I felt like the odd girl out. When she and I quarreled, this new man in our lives took to interjecting his opinion, and I didn't like that. One day, I lost my composure and screamed that he had no authority over me, that he wasn't my father -- because I didn't have one.

That was when the emptiness came over me. I realized that I am, in a sense, a freak. I really, truly would never have a dad. I finally understood what it meant to be donor-conceived, and I hated it.

It might have gone on this way indefinitely, but about a year ago I happened to see a television show about a woman who had died of a heart attack. A genetic disease had caused her heart to deteriorate, but she didn't know about her predisposition because she had been adopted as a baby and didn't know her biological families' medical histories. It hit me that I didn't know mine, either. Or half of it, at least.

So I began to research Fairfax Cryobank, the Northern Virginia sperm bank where my mother had been inseminated. I knew that sperm donors are screened and tested thoroughly, but I was still concerned. The bank had been established in 1986, a mere two years before my conception. Many maladies have come to light since then.

I e-mailed the bank five times over the course of a year, requesting medical information about my donor, but no one responded. Then one Friday last spring, I started surfing the Web. Eventually I came upon an archive of "Oprah" shows. One was a show about artificial insemination using anonymous donors. A girl perched on Oprah's couch. Next to her sat her "donor," the man who was her biological father.

I froze. Why hadn't I thought of that? If I wanted medical information and a sense of roots, who better to seek out than the man responsible for them?

I set out to find my own donor. From the limited information my mother had been given -- his blood type, race, ethnicity, eye and hair color and hair texture; his height, weight and body build; his years of college and course of study -- I concluded that he had probably graduated from a four-year university in Northern Virginia or the District within a span of three years. Now all I had to do was search through the records and yearbooks of all the possible universities and make some awkward phone calls. I figured if I worked intensely enough, my search would take a minimum of 10 years. But I was ready and willing

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันจริง ๆ ไม่ได้คาดหวังอะไรวัน ก่อนปีนี้ เมื่อฉันส่งอีเมล์ไปเป็นคนที่มีชื่อที่ได้พบบนอินเทอร์เน็ต ฉันถูกมองหาพ่อ และวิธีบาง คนนี้เหมาะสมกับรายการ แต่ฉันไม่เคยคิดว่า ฉันจะกดชำระสิ่งสกปรกบนทดลองทำครั้งแรก แล้ว ผมมีคำตอบ - มีรูปภาพที่แนบจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ใบหน้าของตัวเองดูเหมือนจะ มองที่ฉัน และเพียงเช่นนั้น หลังจาก 17 ปี ชิ้นส่วนขาดหายไปของปริศนาจัดชิดเข้าที่ปริศนาที่ผมผม 18 และสำหรับส่วนใหญ่ของชีวิต ฉันยังไม่รู้จักต้นกำเนิดของฉันครึ่งหนึ่ง ไม่ทราบที่จมูกหรือขากรรไกรของฉันมาจาก หรือฉันสนใจในวัฒนธรรมต่างชาติ แน่นอนผมฟันและเอาใจใส่ของฉันสำหรับเรื่องตลก corny จากแม่ พร้อมกับมุมมองของฉัน feminist แต่ส่วนอื่น ๆ ทั้งหมดของฉันลึกลับที่ส่วนหนึ่งมาจากพ่อ สิ่งเดียวคือ ฉันก็ไม่เคยเจอ ไม่เคยได้ยินเรื่องราวต่าง ๆ เกี่ยวกับพระองค์ ไม่เคยเห็นรูปของเขา ผมไม่ทราบชื่อของเขา แม่ไม่เคยพูดเกี่ยวกับเธอเนื่องจากเธอไม่มีเงื่อนงำที่เขาad_iconเมื่อเธอ 32 แม่ - เดี่ยว และกังวลว่า เธออาจไม่เคยแต่งงาน และมีครอบครัว - อนุญาตแพทย์สวมถุงมือยางเพื่อฉีดเข็มของอสุจิจากคนไม่รู้จักเข้าไปในมดลูกของเธอเพื่อให้เธอไม่สามารถมีลูก ฉันผล: เด็กผู้บริจาครู้สึกและในขณะ ผมสวยโกรธเลยผมโกรธคิดว่า เกี่ยวข้อง คิดบริจาคทุกคนเน้น "ผู้ปกครอง" - ผู้ใหญ่ที่สามารถทำการเลือกเกี่ยวกับชีวิตของตนเองที่ ผู้รับจะเห็นใจในการอยากมีบุตร ผู้บริจาคได้รับการรับประกันของไม่เปิดเผยชื่อและ absolution จากลูกหลานของเขา "บริจาค" รับผิดชอบ ตราบใดที่ผู้ใหญ่เหล่านี้มีความสุข แล้วผู้บริจาคความคิดคือ ความสำเร็จ ขวาไม่ใช่ ลูกที่เกิดมาของธุรกรรมเหล่านี้มีคน มากเกินไป พวกเราในการสร้างเอกสารแรกของทารกผู้บริจาค - รู้สึกในปลายทศวรรษ 1980 และช่วงต้น ' 90s เมื่อธนาคารสเปิร์มเป็นทั่วไป และผู้บริจาคผสมเทียมเริ่มงอกงาม - มีมาอายุ และเรามีสิ่งที่พูดฉันอยู่ที่นี่จะบอกว่า อารมณ์ จำนวนมากของเราจะไม่รักษาขึ้น เราไม่ขอเกิดในสถานการณ์นี้ มีข้อจำกัดและความสับสน หลอกผู้ปกครองและผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ถือว่า รากชีวภาพไม่เรื่อง "ผลิตภัณฑ์" ของ cryobanks บริการ เมื่อปรารถนาสำหรับความสัมพันธ์ทางชีวภาพคือ อะไรทำให้ลูกค้าธนาคารแรกได้เราลูกหลานได้จดจำด้านขวาที่ปล้นจากเราที่เกิด - สิทธิที่จะรู้ว่าพ่อแม่ของเราทั้งสองที่และเราพร้อมที่จะเรียกคืนได้ โตขึ้น มันไม่ได้สำคัญว่า ไม่มีพ่อ - หรือน้อยคืออะไรฉันบอกตัวเอง แค่บางครั้ง เมื่อผมขนาดเล็ก ฉันจะ daydream เกี่ยวกับคนสูง lean รับฉัน และควงฉันรอบในลานด้านหน้า ชายแมนละลายที่สัมผัสจากสาวน้อยของเขา ฉันจะไม่ได้ดีถ้าเขาไม่รอบตลอดเวลา ตราบใดที่อาจมีช่วงเวลาหวานของ reuniting ของเขาดินและหัวเราะที่แสนอร่อย Daydreams ฉันจะสิ้นสุดทันที ฉันรู้ว่า ฉันจะไม่มีพ่อเป็น เป็นกลไกรับมือ เคยคิดว่า เขาตาย ที่ทำให้มันง่ายขึ้นเราไม่ได้โกรธที่แม่ - ชีวิตของฉันเธอแล้วฮีโร่ของฉัน ของฉันทุกอย่าง เธอเสียสละเท่านั้นที่เป็นแม่คนเดียว อยู่บนแสตมป์อาหาร พยายามที่จะทำให้สิ้นสุดการตอบสนอง ทราบว่า หลายคนถือว่าเธอเป็นผู้บุกเบิก trailblazer สำหรับ offshoot ใหม่ของการเคลื่อนไหวของผู้หญิง เธออธิบายกับฉันตั้งแต่ค่อนข้างหนุ่มทำไมก็ฉันไม่ได้เป็น "พ่อ เพียง"ชีวภาพพ่อ" เคยรักซ้ำคำนั้น -ชีวภาพ - เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกสมาร์ท แม้ว่าฉันไม่เข้าใจผลกระทบของแล้ว เมื่อ 9 แม่ของเพื่อนร่วมชั้นของฉันวิ่งในทางการเมือง ผมจำได้ว่า เห็นโฆษณาโทรทัศน์สำหรับเธอ และครอบครัวของเธอปรากฏในตอนท้าย - ครัวเรือนนิวเคลียร์สมบูรณ์หลังบ้าน เด็กเล่นชิงช้าถูกระงับจากต้นไม้ และกินบาร์บีคิวของพ่อ ผมมองไปที่แม่ของฉันเหงา เหนื่อย ที่นั่งดีอ่อนบนใบหน้าของเธอad_iconIn the middle of the fifth grade, I met a new friend, and we had a lot in common: We both had single mothers. Her mother had suffered through two divorces. My friend didn't have much to say about her dad, mainly because she knew so little about him. But at least she got to visit him and his new family. And I was jealous. Later, in the eighth grade, another friend's father had an affair and her parents divorced. She was in so much pain, and I tried to empathize for the loss of her dad. But I was jealous of her, too, for all the attention she was getting. No one had ever offered me support or sympathy like that.Around this time, my mother and I moved in with a friend and -- along with several other teenagers, one infant and some other adults -- lived with her for nearly a year. I went through a teenage anger stage; I would stay in my room, listening to Avril Lavigne and to Eminem's lyrics of broken homes and broken people. I felt broken, too. All the other teenagers in the house had problems with their dads. I would sit with them through tears during various rough times, and then I'd go back to my room and listen to some more Eminem. I was angry, too, and angry that I had nowhere to direct my anger.When my mother eventually got married, I didn't get along with her husband. For so long, it had been just the two of us, my mom and I, and now I felt like the odd girl out. When she and I quarreled, this new man in our lives took to interjecting his opinion, and I didn't like that. One day, I lost my composure and screamed that he had no authority over me, that he wasn't my father -- because I didn't have one.That was when the emptiness came over me. I realized that I am, in a sense, a freak. I really, truly would never have a dad. I finally understood what it meant to be donor-conceived, and I hated it.It might have gone on this way indefinitely, but about a year ago I happened to see a television show about a woman who had died of a heart attack. A genetic disease had caused her heart to deteriorate, but she didn't know about her predisposition because she had been adopted as a baby and didn't know her biological families' medical histories. It hit me that I didn't know mine, either. Or half of it, at least.So I began to research Fairfax Cryobank, the Northern Virginia sperm bank where my mother had been inseminated. I knew that sperm donors are screened and tested thoroughly, but I was still concerned. The bank had been established in 1986, a mere two years before my conception. Many maladies have come to light since then.I e-mailed the bank five times over the course of a year, requesting medical information about my donor, but no one responded. Then one Friday last spring, I started surfing the Web. Eventually I came upon an archive of "Oprah" shows. One was a show about artificial insemination using anonymous donors. A girl perched on Oprah's couch. Next to her sat her "donor," the man who was her biological father.I froze. Why hadn't I thought of that? If I wanted medical information and a sense of roots, who better to seek out than the man responsible for them?I set out to find my own donor. From the limited information my mother had been given -- his blood type, race, ethnicity, eye and hair color and hair texture; his height, weight and body build; his years of college and course of study -- I concluded that he had probably graduated from a four-year university in Northern Virginia or the District within a span of three years. Now all I had to do was search through the records and yearbooks of all the possible universities and make some awkward phone calls. I figured if I worked intensely enough, my search would take a minimum of 10 years. But I was ready and willing

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมไม่ได้คาดหวังอะไรวันที่ปีก่อนหน้านี้เมื่อผมส่ง e-mail มาที่ชายคนหนึ่งที่มีชื่อผมได้พบได้บนอินเทอร์เน็ต ผมกำลังมองหาพ่อของฉันและในบางวิธีที่ชายคนนี้พอดีใบเสร็จ แต่ฉันไม่เคยคิดว่าฉันต้องการสิ่งสกปรกตีการจ่ายเงินในครั้งแรกของฉัน จากนั้นผมได้รับการตอบกลับ. - มีภาพที่แนบมาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ของฉันใบหน้าของตัวเองดูเหมือนจะจ้องมองกลับมาที่ผม และเช่นเดียวกับว่าหลังจาก 17 ปีชิ้นส่วนที่ขาดหายไปของปริศนา snapped เข้าไปในสถานที่. ปริศนาของผู้ที่ผม. ผม 18 และมากที่สุดในชีวิตของฉันฉันไม่รู้จักต้นกำเนิดครึ่งของฉัน ผมไม่ทราบว่าที่จมูกหรือขากรรไกรของฉันมาจากหรือความสนใจของฉันในวัฒนธรรมต่างชาติ ผมเห็นได้ชัดว่ามีฟันและชอบของฉันของฉันสำหรับเรื่องตลกซ้ำซากจากแม่ของฉันพร้อมกับมุมมองของสตรีของฉัน แต่ส่วนอื่น ๆ ทั้งหมดของฉันเป็นความลึกลับ. ส่วนหนึ่งที่มาจากพ่อของฉัน มีเพียงสิ่งเดียวคือผมไม่เคยเจอเขาไม่เคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเขาไม่เคยเห็นภาพของเขา ผมไม่ทราบว่าชื่อของเขา แม่ของฉันไม่เคยพูดคุยเกี่ยวกับเขา - เพราะเธอไม่ได้มีเงื่อนงำที่เขาเป็น. ad_icon เมื่อเธออายุได้ 32 แม่ของฉัน - เดี่ยวและกังวลว่าเธออาจไม่เคยแต่งงานและมีครอบครัว - ได้รับอนุญาตให้แพทย์ยางสวม ถุงมือที่จะฉีดเข็มฉีดยาของตัวอสุจิจากผู้ชายที่ไม่รู้จักเข้าไปในมดลูกของเธอเพื่อที่เธอจะมีลูกได้ ผมผลลัพธ์: เด็กผู้บริจาครู้สึก. และในขณะที่ผมเป็นคนน่ารักโกรธเกี่ยวกับเรื่องนี้. ฉันโกรธที่ความคิดที่ว่าความคิดของผู้บริจาคที่เป็นห่วงทุกคนมุ่งเน้นไปที่ "พ่อแม่" - ผู้ใหญ่ที่สามารถทำให้ ทางเลือกที่เกี่ยวกับชีวิตของตัวเอง ผู้รับได้รับความเห็นอกเห็นใจเพื่อต้องการที่จะมีลูก ผู้บริจาคจะได้รับการรับประกันตัวตนและการอภัยโทษจากความรับผิดชอบใด ๆ สำหรับลูกหลานของเขาเป็น "บริจาค". ตราบใดที่ผู้ใหญ่เหล่านี้มีความสุขแล้วความคิดของผู้บริจาคคือความสำเร็จใช่ไหม? ไม่เช่นนั้น เด็กที่เกิดจากการทำธุรกรรมเหล่านี้เป็นคนมากเกินไป พวกเราในการสร้างเอกสารแรกของทารกผู้บริจาค - รู้สึกในช่วงปลายทศวรรษ 1980 และต้นยุค 90 เมื่อธนาคารสเปิร์มกลายเป็นเรื่องธรรมดามากขึ้นและผสมเทียมบริจาคเริ่มเจริญ - ที่มาของอายุและเรามีสิ่งที่จะพูด. ฉัน 'm ที่นี่เพื่อบอกคุณว่าอารมณ์มากของเราจะไม่ได้รับการรักษา เราไม่ได้ขอให้เกิดมาในสถานการณ์เช่นนี้มีข้อ จำกัด และความสับสนของ มันเป็นเรื่องหลอกลวงของพ่อแม่และผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ที่จะคิดว่ารากทางชีวภาพจะไม่สำคัญไปที่ "ผลิตภัณฑ์" ของการบริการ cryobanks 'เมื่อความปรารถนาสำหรับความสัมพันธ์ทางชีวภาพเป็นสิ่งที่จะนำลูกค้าไปยังธนาคารในสถานที่แรก. เราลูกหลานจะตระหนักถึง ที่เหมาะสมที่ถูกปลดออกจากเราที่เกิด - สิทธิที่จะรู้ว่าใครเป็นพ่อแม่ทั้งสองของเรามี. และเราก็พร้อมที่จะเรียกคืน it.Growing ขึ้นมันไม่สำคัญว่าผมไม่ได้มีพ่อ - หรืออย่าง อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่ผมบอกกับตัวเอง เพียงแค่บางครั้งเมื่อฉันมีขนาดเล็กผมจะคิดฝันเกี่ยวกับร่างสูงคนยันมารับฉันขึ้นและแกว่งฉันรอบในสนามหน้าบ้านเป็นชายลูกผู้ชายละลายที่สัมผัสได้จากสาวน้อยของเขา ฉันจะไม่ได้ใจถ้าเขาไม่ได้รอบตลอดเวลาตราบเท่าที่ฉันสามารถมีช่วงเวลาหวานของ reuniting ด้วยอาวุธที่แข็งแกร่งและหัวเราะมากมายของเขา ฝันกลางวันของฉันเสมอสิ้นสุดลงอย่างกะทันหัน; ผมรู้ว่าผมไม่เคยจะมีพ่อ ในฐานะที่เป็นกลไกการเผชิญปัญหาผมเคยคิดว่าเขาตาย ที่ทำให้มันง่ายขึ้น. ผมไม่เคยโกรธที่แม่ของฉัน - ทั้งหมดชีวิตของฉันที่เธอได้รับฮีโร่ของฉันทุกอย่างของฉัน เธอเสียสละให้มากที่สุดเท่าแม่คนเดียวที่อาศัยอยู่บนแสตมป์อาหารพยายามที่จะให้จบตรง ผมรู้ว่าหลายคนถือว่าเธอผู้บุกเบิกบุกเบิกสำหรับหน่อใหม่ของการเคลื่อนไหวของผู้หญิง เธออธิบายให้ฉันเมื่อฉันยังเป็นเด็กว่าทำไมมันคือการที่ฉันไม่ได้มี "พ่อ" แค่ "พ่อ." ฉันเคยรักที่จะทำซ้ำคำว่า - ชีวภาพ -. เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกสมาร์ทแม้ว่าฉันไม่เข้าใจความหมายของมันแล้วตอนที่ผมอยู่ที่9 แม่ของหนึ่งในเพื่อนร่วมชั้นของฉันวิ่งไปหาตำแหน่งทางการเมือง ผมจำได้ว่าเห็นโฆษณาทางโทรทัศน์สำหรับเธอและครอบครัวของเธอปรากฏตัวขึ้นที่ท้าย - ครัวเรือนนิวเคลียร์ที่สมบูรณ์ในสนามหลังบ้าน, เด็กกับการเล่นบนชิงช้าห้อยลงมาจากต้นไม้และการรับประทานอาหารบาร์บีคิวของพ่อของเขา . ผมมองย้อนกลับไปที่เหงาของฉันแม่เหนื่อยที่นั่งอยู่ที่นั่นด้วยรอยยิ้มที่อ่อนแอบนใบหน้าของเธอad_icon ในช่วงกลางของชั้นประถมศึกษาปีที่ห้าผมได้พบกับเพื่อนใหม่และเรามีจำนวนมากในการร่วมกัน: เราทั้งสองมีมารดาเดียว แม่ของเธอได้รับความเดือดร้อนผ่านสองหย่าร้าง เพื่อนของฉันไม่ได้มีมากที่จะพูดเกี่ยวกับพ่อของเธอส่วนใหญ่เป็นเพราะเธอรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับเขา แต่อย่างน้อยเธอได้ไปเยี่ยมเขาและครอบครัวของเขาใหม่ และฉันก็อิจฉา ต่อในชั้นมัธยมศึกษาปีที่พ่อของเพื่อนอีกคนหนึ่งมีความสัมพันธ์และพ่อแม่ของเธอหย่าร้าง เธออยู่ในความเจ็บปวดมากและผมพยายามที่จะเข้าใจการสูญเสียพ่อของเธอ แต่ผมก็อิจฉาเธอเกินไปสำหรับทุกความสนใจที่เธอได้รับ ไม่มีใครเคยเสนอให้ฉันสนับสนุนหรือเห็นอกเห็นใจที่ต้องการที่. รอบคราวนี้แม่ของฉันและฉันย้ายไปอยู่กับเพื่อนและ - พร้อมกับวัยรุ่นอีกหลายคนซึ่งเป็นหนึ่งในทารกและผู้ใหญ่บางคนอื่น ๆ - อาศัยอยู่กับเธอเกือบปี ฉันเดินผ่านขั้นตอนความโกรธของวัยรุ่น; ฉันจะอยู่ในห้องของฉัน, ฟัง Avril Lavigne และเนื้อเพลงของ Eminem ของบ้านหักและคนที่ขาด ผมรู้สึกว่าเสียมากเกินไป ทั้งหมดวัยรุ่นอื่น ๆ ในบ้านมีปัญหากับพ่อของพวกเขา ฉันจะนั่งอยู่กับพวกเขาผ่านน้ำตาในช่วงเวลาที่หยาบกร้านต่าง ๆ และแล้วผมกลับไปที่ห้องของฉันและฟังบาง Eminem มากขึ้น ผมโกรธมากเกินไปและโกรธที่ฉันมีไม่มีที่ไหนเลยที่จะนำความโกรธฉัน. เมื่อแม่ของฉันในที่สุดได้แต่งงานผมไม่ได้รับพร้อมกับสามีของเธอ นาน ๆ จะได้รับเพียงแค่เราสองคนแม่ของฉันและฉันและตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนสาวแปลกออกไป เมื่อเธอและฉันทะเลาะกันคนใหม่นี้ในชีวิตของเราเอาไป interjecting ความคิดของเขาและฉันไม่ชอบที่ วันหนึ่งฉันได้สูญเสียความสงบของฉันและกรีดร้องว่าเขามีอำนาจเหนือฉันไม่มีที่เขาไม่ได้เป็นพ่อของฉัน - เพราะผมไม่ได้มีหนึ่ง. นั่นคือความว่างเปล่าเมื่อมามากกว่าฉัน ฉันรู้ว่าฉันในความรู้สึกประหลาด ผมอย่างแท้จริงไม่เคยจะมีพ่อ ในที่สุดผมก็เข้าใจว่ามันหมายถึงการเป็นผู้บริจาครู้สึกและฉันเกลียดมัน. มันอาจจะได้ไปในที่แบบนี้ไปเรื่อย ๆ แต่เกี่ยวกับปีที่ผ่านมาผมเกิดขึ้นเพื่อดูรายการโทรทัศน์เกี่ยวกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เสียชีวิตจากอาการหัวใจวาย โรคทางพันธุกรรมที่เกิดจากหัวใจของเธอลดลงบ้าง แต่เธอไม่เคยรู้เกี่ยวกับการจูงใจของเธอเพราะเธอได้รับการรับรองเป็นทารกและไม่ทราบว่าครอบครัวทางชีวภาพของเธอประวัติทางการแพทย์ มันตีฉันว่าฉันไม่ได้รู้ว่าฉันอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือครึ่งหนึ่งของมันอย่างน้อย. ดังนั้นผมจึงเริ่มที่จะวิจัยแฟร์ Cryobank, ภาคเหนือเวอร์จิเนียธนาคารสเปิร์มที่แม่ของฉันได้รับการผสมเทียม ผมรู้ว่าผู้บริจาคสเปิร์มได้รับการคัดเลือกและทดสอบอย่างละเอียด แต่ผมก็ยังคงกังวล ธนาคารได้รับการจัดตั้งขึ้นในปี 1986 เพียงสองปีก่อนที่ความคิดของฉัน โรคภัยไข้เจ็บหลายคนได้มาแสงตั้งแต่นั้น. ผมส่งอีเมลธนาคารห้าครั้งในช่วงปีขอข้อมูลทางการแพทย์เกี่ยวกับการบริจาคของฉัน แต่ไม่มีใครตอบ จากนั้นหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิที่ผ่านมาศุกร์ผมเริ่มท่องเว็บ ในที่สุดผมก็มาถึงที่เก็บของ "โอปราห์" แสดงให้เห็นถึง หนึ่งคือการแสดงที่เกี่ยวกับการผสมเทียมโดยใช้ผู้บริจาคที่ไม่ระบุชื่อ หญิงสาวนั่งอยู่บนโซฟาของโอปราห์ ถัดไปไปที่เธอนั่งของเธอ "บริจาค" คนที่เป็นพ่อของเธอ. the ฉันแช่แข็ง ทำไมไม่ได้ผมคิดว่า? ถ้าผมต้องการข้อมูลทางการแพทย์และความรู้สึกของรากที่ดีกว่าที่จะหาคนที่รับผิดชอบกว่าสำหรับพวกเขาหรือไม่ฉันออกไปหาผู้บริจาคที่เป็นของตัวเอง จากข้อมูลที่ จำกัด แม่ของฉันได้รับ - กรุ๊ปเลือดของเขาเชื้อชาติเผ่าพันธุ์ตาและสีผมและเนื้อผม ความสูงของเขาน้ำหนักและร่างกายสร้าง; ปีที่ผ่านมาของวิทยาลัยและหลักสูตรการศึกษา - ฉันสรุปได้ว่าเขาอาจจะจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยสี่ปีในภาคเหนือเวอร์จิเนียหรืออำเภอในช่วงสามปีที่ผ่านมา ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องทำคือการค้นหาผ่านระเบียนและ yearbooks ของทุกมหาวิทยาลัยที่เป็นไปได้และทำให้บางสายโทรศัพท์ที่น่าอึดอัดใจ ผมคิดว่าถ้าผมทำงานอย่างเข้มข้นเพียงพอ, การค้นหาของฉันจะใช้เวลาอย่างน้อย 10 ปี แต่ผมก็พร้อมและยินดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมไม่ได้คาดหวังอะไรที่วัน เมื่อต้นปีนี้ เมื่อฉันส่งอีเมล์ถึงผู้ชายที่ชื่อฉันได้พบบนอินเทอร์เน็ต ฉันกำลังตามหาพ่อและในบางวิธีนี้เหมาะกับบิล แต่ผมไม่เคยคิดว่าผมจะได้ประโยชน์ในการลองครั้งแรกของฉัน ผมได้ตอบกับ . . . รูปภาพที่แนบมา

จากหน้าจอคอมพิวเตอร์ หน้าของฉันเองดูเหมือนจะมองกลับมาที่ฉัน และมันก็เป็นอย่างนั้นหลังจาก 17 ปี ชิ้นที่ขาดหายไปของปริศนาที่หลุดเข้าไปในสถานที่

ปริศนาที่ผม

ผม 18 และ มากที่สุดในชีวิตของฉัน ฉันยังไม่ได้รู้จัก ครึ่งนึงของต้นกำเนิด ไม่รู้ว่าจมูกหรือคางมา หรือความสนใจในวัฒนธรรมของต่างประเทศ ฉันมีฟันและความชอบของผมเชยเรื่องตลกจากแม่ของผม พร้อมกับมุมมองสตรีนิยมของฉัน แต่ส่วนอื่น ๆทั้งหมดของฉันคือความลึกลับ .

ส่วนที่มาจากพ่อ สิ่งเดียวที่ถูก ผมไม่เคยเจอเขา ไม่เคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเขา ไม่เคยเห็น ภาพ ของ เขา ฉันไม่รู้ชื่อ แม่ไม่เคยพูดเกี่ยวกับเขา . . . เพราะเธอไม่ได้มีเงื่อนงำ เขาคือใคร

ad_icon

ตอนที่ 32 , แม่ของฉัน -- เดี่ยวและกังวลว่าเธออาจจะไม่เคยแต่งงานและมีครอบครัว -- อนุญาตให้หมอใส่ถุงมือยางฉีดเข็มของอสุจิจากผู้ชายที่ไม่รู้จักในมดลูกของเธอเพื่อที่เธอจะได้มีเด็ก ฉันผล : ผู้บริจาครู้สึกเด็ก

แล้วสักพัก ผมก็โกรธ

ผมโกรธความคิดที่ว่าความคิดผู้บริจาคที่เป็นกังวลทุกคนมุ่งเน้นไปที่ " พ่อแม่ " . . . ผู้ใหญ่ที่สามารถเลือกให้กับชีวิตของตนเอง ผู้รับได้รับความเห็นใจอยากจะมีลูก ผู้บริจาคจะได้รับการรับประกันของตัวตนและการอภัยโทษจากความรับผิดชอบใด ๆ สำหรับลูกหลานของบริจาคของเขา " " ตราบใดที่ผู้ใหญ่เหล่านี้มีความสุข แล้วความคิดของผู้บริจาค จะสำเร็จใช่มั้ย ?

ไม่ได้ดังนั้นเด็กที่เกิดจากธุรกรรมเหล่านี้เป็นคนด้วย พวกเราที่อยู่ในเอกสารรุ่นแรกของผู้บริจาคทารก -- รู้สึกในปลายทศวรรษ 1980 และต้นยุค 90 เมื่อธนาคารสเปิร์มกลายเป็นทั่วไปมากขึ้นและการผสมเทียมผู้บริจาคเริ่มงอกงาม . . . ที่มาของอายุ และเราก็มีอะไรจะบอก

ผมมาที่นี่เพื่อบอกคุณว่า อารมณ์ คนเราไม่ได้รักษาขึ้นเราไม่ได้อยากเกิดมาเป็นแบบนี้ มีข้อจำกัด และความสับสนของ มันหลอกลวงของพ่อแม่และแพทย์ผู้เชี่ยวชาญว่ารากทางชีววิทยาไม่สำคัญกับ " สินค้า " ของ cryobanks ' บริการเมื่อโหยหาความสัมพันธ์ทางชีวภาพเป็นสิ่งที่ทำให้ลูกค้าธนาคารในสถานที่แรก .

เราลูกหลานจะตระหนักถึงสิทธิที่ถูกปล้นจากเราตั้งแต่เกิด . . . จะได้รู้ใครพ่อแม่ของเราทั้งคู่ . . .

และเราก็พร้อมที่จะเรียกคืนมัน เติบโตขึ้น มันไม่สำคัญว่าผมไม่มีพ่อ . . . หรืออย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่ผมบอกกับตัวเอง แต่บางครั้งเมื่อฉันยังเล็ก ฉันก็ฝันกลางวันเกี่ยวกับสูง ยันคนมารับฉันและควงฉันอยู่หน้าบ้านเป็นลูกผู้ชายแมนละลายที่สัมผัสจากลูกสาวตัวน้อยของเขา ฉันไม่สนถ้าเขาไม่อยู่ตลอดเวลา ตราบเท่าที่ฉันสามารถมีช่วงเวลาหวานทักทายกับแขนแข็งแรงของเขาชื่นมื่น หัวเราะ ฝันกลางวันของฉันก็จบลงทันที ผมรู้ว่าผมไม่เคยมีพ่อ เป็นกลไกการเผชิญปัญหา ผมเคยคิดว่าเขาตายแล้ว

ที่ทำให้มันง่ายขึ้นผมไม่เคยโกรธแม่ ชีวิตเธอได้ ฮีโร่ของฉัน ทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน เธอเสียสละมากเป็นแม่เดียวที่อาศัยอยู่บนแสตมป์อาหาร , พยายามที่จะให้จบตรง . ฉันรู้ว่าหลายคนคิดว่าเธอ เป็นผู้บุกเบิก เป็นผู้บุกเบิกให้หน่อใหม่ของการเคลื่อนไหวของผู้หญิง เธออธิบายให้ฉันเมื่อฉันยังเด็กมาก ทำไมมันไม่มี " พ่อ " แค่ " พ่อแท้ๆ ." ผมเคยพูดสักคำ . . . แท้ๆ . . . เพราะมันทำให้ผมรู้สึกฉลาด ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้เข้าใจความหมายของมัน

แล้วตอนฉันอายุ 9 ขวบ แม่ของเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งของฉันตั้งสำนักงานทางการเมือง ผมจำได้ว่าเคยเห็นโทรทัศน์โฆษณาของเธอ และครอบครัวเธอปรากฏตัวในตอนท้าย -- ครอบครัวนิวเคลียร์เสร็จสมบูรณ์ในบ้านหลังเด็กเล่นชิงช้าที่ห้อยลงมาจากต้นไม้ และกินบาร์บีคิวของพ่อ ฉันหันกลับไปมองที่โดดเดี่ยวของผม แม่เหนื่อย คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นด้วยรอยยิ้มอ่อนบนใบหน้าของเธอ . . . . .

ad_icon

ตรงกลางของชั้นห้า ผมพบเพื่อนใหม่ และเราก็มีเยอะเหมือนกันที่เราทั้งคู่ แม่เดี่ยว แม่ของเธอได้รับความเดือดร้อนผ่านสองการหย่าร้าง เพื่อนของฉันไม่ได้มีมากที่จะพูดเกี่ยวกับพ่อของเธอส่วนใหญ่เป็นเพราะหล่อนรู้น้อยมากเกี่ยวกับเขา แต่อย่างน้อยเธอต้องมาเยี่ยมเขาและครอบครัวใหม่ของเขา ฉันอิจฉาเธอ ต่อมา ในเกรดแปด พ่อของเพื่อนอีกคนมีชู้และพ่อแม่ของเธอหย่ากัน เธอเจ็บปวดมาก และผมพยายามที่จะเข้าใจสำหรับการสูญเสียของพ่อของเธอ แต่ฉันอิจฉาเธอด้วย เพราะความสนใจทั้งหมดที่เธอได้รับไม่มีใครเคยเสนอให้สนับสนุนหรือเห็นใจแบบนี้

เวลาประมาณนี้ แม่ของฉันและฉันย้ายไปอยู่กับเพื่อนและ . . . . . . พร้อมกับวัยรุ่นหลาย ๆ หนึ่งเด็กและผู้ใหญ่บางคน . . . . อยู่กับเธอมาเกือบปี ผมเดินผ่านเวทีความโกรธของวัยรุ่น ฉันก็อยู่ในห้องของฉัน ฟัง Avril Lavigne และ Eminem เนื้อเพลงบ้านเสีย และเสีย ฉันรู้สึกเสียด้วยทั้งหมดอื่น ๆ วัยรุ่นในบ้านมีปัญหากับพ่อของเธอ ผมจะนั่งกับพวกเขาผ่านน้ำตาในช่วงเวลาที่หยาบต่างๆ แล้วฉันจะกลับไปที่ห้องฉัน และฟัง Eminem มากขึ้นบาง ผมโกรธมาก และโกรธที่ผมไม่มีที่จะแค้น

เมื่อแม่ของฉันในที่สุดก็แต่งงาน ฉันไม่ได้รับพร้อมกับสามีของเธอ มานาน ก็มีแค่ เรา สอง คน แม่และฉันและตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนแปลกสาวออก เมื่อเธอกับผมทะเลาะกัน นี่คนใหม่ในชีวิตของเราก็ต้อง interjecting ความคิดของเขา และผมก็ไม่ชอบ วันหนึ่ง ฉันสูญเสียความสงบของฉันและตะโกนว่า เขาไม่มีอำนาจเหนือเรา ว่าเขาไม่ใช่พ่อผม . . . เพราะฉันไม่ได้หนึ่ง

นั่นคือเมื่อความว่างเปล่ามามากกว่าฉัน ฉันตระหนักว่าฉัน ในความรู้สึก ตัวประหลาด ฉันจริง ๆ