The man closed the door and walked

The man closed the door and walked away, and I looked at my neighbor. He was about thirty-five, although his hair was almost white; he wore the ribbon of the Legion of Honor; he had a heavy mustache and was quite stout, with the stoutness of a strong and active man who is kept motionless on account of some infirmity. He wiped his brow, sighed, and, looking me full in the face, he asked: "Does smoking annoy you, monsieur?"

"No, monsieur."

Surely I knew that eye, that voice, that face. But when and where had I seen them? I had certainly met that man, spoken to him, shaken his hand. That was a long, long time ago. It was lost in the haze wherein the mind seems to feel around blindly for memories and pursues them like fleeing phantoms without being able to seize them. He, too, was observing me, staring me out of countenance, with the persistence of a man who remembers slightly but not completely. Our eyes, embarrassed by this persistent contact, turned away; then, after a few minutes, drawn together again by the obscure and tenacious will of working memory, they met once more, and I said: "Monsieur, instead of staring at each other for an hour or so, would it not be better to try to discover where we have known each other?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนที่ปิดประตู และเดินเข้าไป และช็อปปิ้งที่เพื่อนบ้านของฉัน เขาได้ประมาณสามสิบห้า ถึงแม้ว่าผมของเขาเป็นสีขาวเกือบ เขาสวม ribbon ของเกียรติของพยุหะ เขามี mustache หนัก และถูกค่อนข้าง stout กับ stoutness ของคนที่แข็งแรง และใช้งานที่อยู่นิ่งในบัญชี infirmity บาง เขาเช็ดคิ้วของเขา ถอนหายใจ และ มองฉันในหน้า เขาถาม: "ไม่สูบบุหรี่รบกวนคุณ monsieur ""ไม่มี monsieur"แน่นอน ผมรู้ที่ตา เสียง หน้านั้น แต่ฉันเห็นพวกเขา ฉันได้พบผู้ชายคนนั้น พูดกับเขา เขย่ามือแน่นอน ที่เป็นยาว นาน มันก็หายไปในเมฆหมอกนั้นจิตใจดูเหมือนรู้สึกสถานที่อยู่ในความทรงจำอย่างคนตาบอด และ pursues นั้นเช่นหนีสูงกว่าซึ่งสนับสนุนโดยไม่มีความสามารถในการยึดให้ เขา เกินไป ถูกสังเกตฉัน จ้องมองฉันไม่สนับสนุน กับการคงอยู่ของมนุษย์จดจำเล็กน้อย แต่ไม่สมบูรณ์ ตา อาย โดยการติดต่อแบบนี้ หัน แล้ว หลังจากไม่กี่นาที วาดกันอีกครั้ง โดยจะปิดบัง และมีหน่วยความจำที่ทำงาน พวกเขาได้พบอีกครั้ง และฉันกล่าวว่า: "Monsieur แทนที่จะจ้องกันสำหรับหนึ่งชั่วโมงหรือมากกว่านั้น จะได้ไม่ไปลองสัมผัสที่เราได้ทราบกันหรือไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชายคนนั้นปิดประตูและเดินออกไปและผมมองที่เพื่อนบ้านของฉัน เขาเป็นคนที่เกี่ยวกับสามสิบห้าแม้ว่าผมของเขาเป็นสีขาวเกือบ; เขาสวมริบบิ้นของกองทหารเกียรติยศนั้น เขามีหนวดหนักและก็อ้วนมากกับความมั่นคงของมนุษย์ที่แข็งแกร่งและการใช้งานที่ถูกเก็บไว้นิ่งในบัญชีของความเจ็บป่วยบางอย่าง เขาเช็ดหน้าผากของเขาถอนหายใจและมองผมอย่างเต็มรูปแบบในหน้าเขาถามว่า: "การสูบบุหรี่ไม่รบกวนคุณนาย?" "ไม่นาย." แน่นอนผมรู้ว่าตาที่เสียงที่ใบหน้า แต่เมื่อใดและที่ฉันได้เห็นพวกเขา? ฉันได้พบแน่นอนคนที่พูดกับเขาเขย่ามือของเขา นั่นเป็นระยะเวลานานที่ผ่านมา มันก็หายไปในหมอกควันนั้นใจที่ดูเหมือนว่าจะรู้สึกรอบสุ่มสี่สุ่มห้าสำหรับความทรงจำและติดตามพวกเขาเช่นภูตผีหนีโดยไม่มีความสามารถที่จะคว้าพวกเขา เขาก็สังเกตฉันจ้องมองฉันออกจากสีหน้ามีความคงทนของผู้ชายคนหนึ่งที่จำได้เล็กน้อย แต่ไม่สมบูรณ์ที่ สายตาของเราอายติดต่อถาวรนี้หันไป; แล้วหลังจากที่ไม่กี่นาทีวาดร่วมกันอีกครั้งโดยจะปิดบังและหวงแหนของหน่วยความจำในการทำงานพวกเขาพบกันอีกครั้งและผมกล่าวว่า "นายแทนการจ้องมองที่แต่ละอื่น ๆ สำหรับชั่วโมงหรือดังนั้นมันจะไม่ดีกว่าที่จะ พยายามที่จะค้นพบที่เราได้รู้จักกัน?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาปิดประตูและเดินจากไป ผมมองเพื่อนบ้านของฉัน เขาสามสิบห้า แม้ผมของเขาเกือบจะเป็นสีขาว เขาสวมริบบิ้นแห่งกองทหารเกียรติยศ เขามีหนวดหนา และค่อนข้างอ้วน ด้วยความกล้าหาญของมนุษย์ที่แข็งแกร่งและปราดเปรียวที่เอาแต่นิ่ง เพราะบางฟั่นเฟือน เขาเช็ดคิ้วของเขาถอนหายใจ และมองผมเต็มหน้า เขาถามว่า" ไม่สูบบุหรี่ รบกวนคุณ คุณ ?

" ไม่มีคุณ "

แน่นอน ผมรู้ว่าตา , เสียง ที่หน้า แต่เมื่อไหร่และที่ไหน ที่ฉันได้เห็นพวกเขา ผมก็เจอเพื่อน คุยกับเขาแล้วเขย่ามือของเขา นั่นมันนานมาแล้ว . มันก็หายไปในหมอกเพื่อจิตใจรู้สึกว่ารอบๆสุ่มสี่สุ่มห้าเพื่อความทรงจำและติดตามพวกเขาเหมือนหนีผีโดยไม่สามารถจับพวกเขา เขา เช่นกันจ้องมองฉัน จ้องผมไม่เหมาะสมกับการดำรงอยู่ของมนุษย์ที่ได้เล็กน้อย แต่ไม่ทั้งหมด ตา อายติดต่อถาวรนี้หันกลับไป แล้ว หลังจากไม่กี่นาที , วาดกันอีกครั้ง โดยจะปิดบังและตั้งใจทำงาน พวกเขาเจอกันอีกครั้งหนึ่ง และกล่าวว่า : " คุณ แทนที่จะมองที่แต่ละอื่น ๆสำหรับชั่วโมงหรือดังนั้นมันจะดีกว่าที่จะพยายามที่จะค้นพบ ที่เราได้รู้จักกัน