Rainforests are currently being des

Rainforests are currently being destroyed at a rate of over 200,000 square kilometers a year according to the US National Academy of Sciences” (Wheeler). Some of these rainforests are located in Thailand’s national parks. In Thailand, there are 15 national parks set aside for conservation, though only 80% of these parks remain intact today. These Parks represent approximately 13% of Thailand’s land. The purpose of these parks is for the conservation of the forests and wildlife, educational tours and research studies, as well as recreational adventure (Wheeler). In 1961, The Royal Forest Department (RFD) of Thailand passed the National Park Act. This act stated that activities which endanger any resource within the park boundaries are strictly prohibited. These activities include settlement, land ownership, grazing, the manipulation of waterways, geological deterioration, logging, hunting, and colleting of forest products. These provisions obviously do not apply to park officials who protect and maintain the park for education, technical research, and facilitate recreational activities” (Pipithvanichtham). One of the main reasons for the Thai government’s plan to expand tourism facilities in the national parks is to bring in foreign money into the economy through tourism to these areas. However, there are concerns that the effects of increasing tourism in these areas will lead to mismanagement, corruption, and environmental destruction. Therefore, the Thai government should not be promoting tourism in Thailand’s national parks.
The government claims that problems associated with tourism in national parks can be dealt with by careful planning and with the participation of government agencies. For example, the RFD is making an effort to protect the National Parks. The RFD plans to update their existing park laws and regulations to make them more suitable for the modern times. The RFD and the Kasetsart University conducted a training session for all national park chiefs to provide them a chance to learn about park management policies. The RFD hopes to develop some means of cooperation with other countries, particularly in the fields of expertise which it lacks” (Pipithvanichtham).
While the RFD has a plan, it will require money to enact it. Currently, there is not enough money to fund this plan coupled with governmental mismanagement. The parks are not funded well enough, which has caused the amount of upkeep in the parks to decrease. The cost of managing Thailand’s national parks is met using the government’s central budget and park entrance fees. Neither provides enough money to fund all the expenses necessary. The amount of money the government provides is so low because the National Parks compete with other funding activities and are not considered a high priority. Therefore, not much money is spent on the Parks, yet the government expects the tourists to pay high amounts of money to visit run down and urbanized Parks. Another reason why there are limited funds for the Parks is because typically the entrance fee is only 5 baht per person, while others charge nothing at all (Wheeler).
The government claims that if the Parks remain open to tourism and if the entrance fees are raised, then the money brought in will help the economy and the locals around the parks. “Entrance fees could be adjusted to reflect the value of recreational services. This will help raise revenue for management and the improvement of facilities,” says Dr. Israngkura, an economist at the National Institute of Development Administration. “Revenue generated this way can be used to improve services and facilities. Most importantly, it will help ensure that recreational services provided by National Parks will be sustained for future generations.” (Wheeler) Once there is more money coming into the national economy, that money can then be used for restoration projects to help protect these national parks.
While raising the entrance fees for the National Parks could potentially help the condition of these parks, it is a sad reality that much of the money never makes it way back to these reserves. The National Park, Wildlife and Plant Conservation department together make huge amounts of money from gate receipts, from renting lodging and hotels and from the sale of local goods to visiting people to the area. At present, none of this money goes to benefit the local people, and hardly any at all goes to pay the salaries of park staff or for the conservation effort. Instead, it goes to central government organizations, and is usually never seen again. If it happens to return to the park, it gets used towards the building of new buildings, restaurants and other facilities designed to make more money for the department by using the tourists money. Instead of using tourism revenues in this destructive manner, they should instead be used to benefit conservation. (Round) There have been many examples of mismanagement and of government corruption of resources in Thailand, mostly because of a lack of an overseeing authority (Pipithvanichtham).
Most important, the continuing of having these national parks open to tourism will lead to the worsening of the environment and disruption of the local population who live in these areas (Sulu). Tourism in these areas creates social injustice by stopping villagers who have been inhabiting these areas for generations from access to the land and natural resources. These people have been forced to move out of their homes by the RFD in order to make room for tourism attractions. “According to officials, local communities should abandon their traditional self-reliant lifestyles and economic activities and turn to tourism as an alternative source of income in new locations. However, according to Pleumarom, her research has found that local people hardly benefit from tourism” (Pleumarom).
Tourism in national parks is one of the main contributing factors to the destruction of the environment and the species that inhabit them. “As demand for tourism grows unabated, too much investment is made to accommodate and feed tourists, while too little is spent on protecting the environment. It is not surprising then, that pristine and precious tourism resources are lost one after another and that often these losses are irreversible.” (Fuller) Tourism in these areas negatively affects the environment from over-crowding and waste and pollution created by tourists and businesses. Garbage has become a major problem with as much as three tons of garbage trucked away each day in the popular National Park in Doi Suthep. New industrial buildings and hotels are being built in areas that once were rich in lush rainforest. These rainforests are torn down to accommodate foreigners who come to see the Parks. The noise created by all the visitors to the parks is causing animals to flee their lands in search of uninhabited areas. This noise disturbs the natural ecosystem the Parks once held (“Thailand Tourism”).
With all of the problems surrounding tourisms in national parks, the Thai Government should stop promoting tourism in these parks for the meantime. They should then focus their time and money on restoring these parks to their natural state by removing all of the tourist attractions. The valuable resources these parks contain cannot be replaced once they are gone.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่มีถูกทำลายในอัตรากว่า 200000 ตารางกิโลเมตรต่อปีตามเราชาติสถาบันของวิทยาศาสตร์ปัจจุบัน" (ล้อ) ของดีเหล่านี้อยู่ในอุทยานแห่งชาติของประเทศไทย ในประเทศไทย มีอุทยานแห่งชาติ 15 ที่ตั้งค่าไว้สำหรับอนุรักษ์ แม้เพียง 80% ของสวนเหล่านี้ยังคงอยู่เหมือนเดิมวันนี้ สวนเหล่านี้แสดงถึงประมาณ 13% ของที่ดินในประเทศไทย วัตถุประสงค์ของสวนนี้คือการอนุรักษ์ป่า และสัตว์ป่า ทัวร์ศึกษา และวิจัยการศึกษา ตลอดจนนันทนาการผจญภัย (ล้อ) ใน 1961 เดอะรอยัลฟอเรสท์แผนกร็อกฟอร์ด (RFD) ของไทยผ่านพระราชบัญญัติอุทยานแห่งชาติ พระราชบัญญัตินี้ระบุว่า กิจกรรมที่คุกทรัพยากรใด ๆ ภายในขอบเขตอุทยานห้ามอย่างเด็ดขาด กิจกรรมเหล่านี้รวมถึงการชำระเงิน เจ้าของที่ดิน grazing จัดการการบ้าน เสื่อมสภาพธรณีวิทยา บันทึก ล่าสัตว์ และ colleting ของผลิตภัณฑ์ป่าไม้ บทบัญญัติเหล่านี้แน่นอนไม่ใช้กับเจ้าหน้าที่อุทยานที่ปกป้อง และดูแลรักษาอุทยานเพื่อการศึกษา วิจัยเทคนิค และช่วยหย่อน" (Pipithvanichtham) หนึ่งในเหตุผลหลักสำหรับแผนการของรัฐบาลไทยในการขยายการท่องเที่ยวสิ่งอำนวยความสะดวกในอุทยานแห่งชาติจะนำเงินต่างประเทศเข้าสู่เศรษฐกิจผ่านการท่องเที่ยวในพื้นที่เหล่านี้ อย่างไรก็ตาม มีข้อสงสัยซึ่งผลของการเพิ่มการท่องเที่ยวในพื้นที่เหล่านี้จะทำให้ mismanagement เสียหาย และทำลายสิ่งแวดล้อม ดังนั้น รัฐบาลไทยควรไม่สามารถส่งเสริมการท่องเที่ยวในอุทยานแห่งชาติของประเทศไทยรัฐบาลอ้างว่า ปัญหาที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวในอุทยานแห่งชาติสามารถจะลแก้ โดยวางแผนระมัดระวัง และมีส่วนร่วมของหน่วยงานภาครัฐ ตัวอย่าง RFD จะทำให้ความพยายามที่จะรักษาอุทยานแห่งชาติ RFD แผนการปรับปรุงตนอยู่สวนและข้อกฎหมายเพื่อให้เหมาะสำหรับยุคนี้ การ RFD และมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ดำเนินการฝึกในทุกอุทยานแห่งชาติรัวให้โอกาสที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับนโยบายการจัดการสวน RFD หวังที่จะพัฒนาหมายถึงบางส่วนของความร่วมมือกับประเทศอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านของความเชี่ยวชาญซึ่งมันขาด" (Pipithvanichtham) ขณะ RFD แผน มันจะต้องเงินประกาศใช้นั้น ปัจจุบัน ไม่มีเงินที่กองทุนแผนนี้ควบคู่กับ mismanagement รัฐบาล สวนสาธารณะจะไม่ได้รับการสนับสนุนดีพอ ซึ่งทำให้มียอดเงินของค่าบำรุงรักษาสวนหย่อม ต้นทุนของการจัดการอุทยานแห่งชาติของไทยเป็นไปตามการใช้ของรัฐบาลกลางสวนและงบประมาณค่าเข้า ไม่มีเงินเข้ากองทุนทั้งหมดค่าใช้จ่ายจำเป็นเพียงพอ จำนวนเงินที่รัฐบาลให้อยู่ในระดับต่ำดังนั้นเนื่องจากอุทยานแห่งชาติแข่งขันกับกิจกรรมจัดหาเงินทุนอื่น ๆ และจะถือว่ามีความสำคัญสูง ดังนั้น ใช้เงินไม่มากในสวน ได้รัฐบาลคาดว่านักท่องเที่ยวจะจ่ายสูงเงินไปรันลง และ urbanized สวน อีกเหตุผลที่ทำไมมีเงินจำกัดสำหรับสวนเนื่องจากโดยทั่วไปค่าเข้า เพียง 5 บาท ในขณะที่คนอื่นคิดอะไรที่ทั้งหมด (ล้อ) รัฐบาลอ้างว่า ที่สวนยังคงเปิดการท่องเที่ยว และค่าเข้าจะ ยก แล้วเงินที่นำเข้าจะช่วยให้เศรษฐกิจและชาวบ้านรอบสวน "ค่าเข้าสามารถปรับปรุงให้สะท้อนถึงมูลค่าของบริการนั้น วิธีนี้จะช่วยเพิ่มรายได้สำหรับจัดการและปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวก กล่าวว่า ดร. Israngkura เป็นนักเศรษฐศาสตร์ที่ในชาติสถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์ "รายได้วิธีนี้สามารถใช้เพื่อปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวก สำคัญที่สุด มันจะช่วยให้แน่ใจว่า จะยั่งยืนบริการโดยอุทยานแห่งชาติสำหรับอนุชนรุ่นหลัง" (ล้อ) เมื่อมีเงินเข้ามาในเศรษฐกิจแห่งชาติ ว่า เงินสามารถนำไปใช้สำหรับโครงการฟื้นฟูการป้องกันเหล่านี้อุทยานแห่งชาติ ในขณะที่เพิ่มค่าเข้าสำหรับอุทยานแห่งชาติอาจช่วยให้สภาพของสวนเหล่านี้ มันเป็นความจริงเศร้าที่มากของเงินไม่ทำให้ทางไปสำรองเหล่านี้ กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพืชอนุรักษ์กันได้มากเงิน จากประตูรับ ให้เช่าที่พักและโรงแรม และ จากการขายสินค้าท้องถิ่นไปเยี่ยมประชาชนในพื้นที่ ปัจจุบัน ไม่มีเงินนี้ไปเพื่อประโยชน์ของคนในท้องถิ่น และแทบทุกทั้งหมดไปจ่ายเงินเดือน ของเจ้าหน้าที่อุทยาน หรือพยายามอนุรักษ์ แทน มันไปของรัฐบาลกลาง และเป็นปกติไม่เคยเห็นอีกครั้ง ถ้าเกิดกลับไปสวน มันได้รับใช้ต่อการสร้างอาคารใหม่ ร้านอาหาร และสิ่งอำนวยความสะดวกอื่น ๆ ที่ออกแบบเพื่อให้แผนกการเงินเพิ่มเติม โดยใช้เงินที่นักท่องเที่ยว แทนที่จะใช้รายได้ท่องเที่ยวในลักษณะนี้ทำลาย พวกเขาควรแทนใช้ประโยชน์การอนุรักษ์ (ปัดเศษ) ได้มีตัวอย่างมาก ของ mismanagement และรัฐบาลทุจริตทรัพยากรในประเทศไทย ส่วนใหญ่เนื่องจากขาดอำนาจการ overseeing (Pipithvanichtham) สำคัญที่สุด ยังดำเนินต่อไปของการมีอุทยานแห่งชาตินี้เปิดการท่องเที่ยวจะนำไปสู่การเลวลงของสภาพแวดล้อมและทรัพยของประชากรในท้องถิ่นที่อาศัยอยู่ในพื้นที่เหล่านี้ (ซูลู) ท่องเที่ยวในพื้นที่เหล่านี้สร้างความอยุติธรรมทางสังคม โดยหยุดชาวบ้านที่ได้รับการอาศัยอยู่พื้นที่เหล่านี้สำหรับรุ่นจากการเข้าถึงที่ดินและทรัพยากรธรรมชาติ คนเหล่านี้ได้รับการบังคับให้ย้ายออกจากบ้านของพวกเขา โดย RFD เพื่อทำสถานที่ท่องเที่ยวท่องเที่ยว "ตามข้าราชการ ชุมชนท้องถิ่นควรละทิ้งชีวิตแบบพึ่งพาและกิจกรรมทางเศรษฐกิจของพวกเขา และเปิดการท่องเที่ยวเป็นแหล่งที่มาอื่นของรายได้ในตำแหน่งใหม่ อย่างไรก็ตาม ตาม Pleumarom งานวิจัยของเธอได้พบว่า ประชาชนไม่ได้รับประโยชน์จากการท่องเที่ยว" (Pleumarom) ท่องเที่ยวในอุทยานแห่งชาติเป็นหนึ่งในปัจจัยหลักที่สนับสนุนการทำลายสิ่งแวดล้อมและสายพันธุ์ที่อาศัยอยู่ในนั้น "เป็นความต้องการ สำหรับการท่องเที่ยวเติบโตคงที่ ลงทุนมากเกินไปจะทำการรองรับ และดึงนักท่องเที่ยว ในขณะที่น้อยเกินไปที่ใช้ในการปกป้องสิ่งแวดล้อม ไม่น่าแปลกใจ แล้ว ทรัพยากรการท่องเที่ยวที่เก่าแก่ และล้ำค่าสูญหายหนึ่ง และมักจะขาดทุนเหล่านี้ให้" (Fuller) ท่องเที่ยวในพื้นที่เหล่านี้ส่งผลเสียต่อสิ่งแวดล้อมเกินกครั้งขยะ และมลพิษที่สร้างขึ้น โดยนักท่องเที่ยวและธุรกิจ ขยะเป็น ปัญหาสำคัญถึงสามตันขยะ trucked ไปแต่ละวันในอุทยานแห่งชาติยอดดอยสุเทพ โรงแรมและอาคารอุตสาหกรรมใหม่จะถูกสร้างขึ้นในพื้นที่ที่เคยอุดมไปด้วยป่าเขียวชอุ่ม เหล่านี้ไม่มีขาดลงเพื่อรองรับชาวต่างชาติที่มาดูสวนสาธารณะ เสียงที่สร้างขึ้น โดยการเข้าชมทั้งหมดในสวนก่อให้เกิดสัตว์โกยดินแดนของพวกเขาในการค้นหาพื้นที่ที่ไม่มีใครอยู่ เสียงนี้ม่นระบบนิเวศธรรมชาติสวนเคยจัด "ไทยนักท่องเที่ยว") ด้วยปัญหารอบ tourisms ในอุทยานแห่งชาติ รัฐบาลไทยควรหยุดส่งเสริมการท่องเที่ยวในสวนเหล่านี้ในบัดนั้น พวกเขาควรแล้วเน้นการเงินและเวลาของพวกเขาคืนสวนเหล่านี้กับสภาพธรรมชาติโดยการเอาออกทั้งหมดของสถานที่ท่องเที่ยวที่ ทรัพยากรที่มีคุณค่าประกอบด้วยสวนสาธารณะเหล่านี้ไม่ถูกแทนเมื่อพวกเขาหายไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ป่าฝนที่กำลังถูกทำลายในอัตรามากกว่า 200,000 ตารางกิโลเมตรต่อปีตามที่สถาบันการศึกษาแห่งชาติของสหรัฐวิทยาศาสตร์ "(วีลเลอร์) บางส่วนของป่าฝนเหล่านี้จะตั้งอยู่ในสวนสาธารณะแห่งชาติของประเทศไทย ในประเทศไทยมี 15 สวนสาธารณะแห่งชาติตั้งสำรองเพื่อการอนุรักษ์แม้เพียง 80% ของสวนสาธารณะเหล่านี้ยังคงเหมือนเดิมในวันนี้ สวนสาธารณะเหล่านี้เป็นตัวแทนประมาณ 13% ของที่ดินของประเทศไทย วัตถุประสงค์ของสวนสาธารณะเหล่านี้คือการอนุรักษ์ป่าไม้และสัตว์ป่าทัวร์การศึกษาและการศึกษาวิจัยเช่นเดียวกับการผจญภัยที่พักผ่อนหย่อนใจ (วีลเลอร์) ในปี 1961 กรมป่าไม้ (กรมป่าไม้) แห่งประเทศไทยผ่านสวนสาธารณะแห่งชาติ การกระทำนี้ระบุว่ากิจกรรมที่เป็นอันตรายต่อทรัพยากรใด ๆ ภายในเขตอุทยานที่มีการห้ามอย่างเคร่งครัด กิจกรรมเหล่านี้รวมถึงการตั้งถิ่นฐานเจ้าของที่ดินทุ่งเลี้ยงสัตว์, การจัดการของน้ำ, การเสื่อมสภาพทางธรณีวิทยาเข้าสู่ระบบการล่าสัตว์และการ colleting ของผลิตภัณฑ์จากป่า บทบัญญัติเหล่านี้เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถใช้กับเจ้าหน้าที่ที่จอดปกป้องและรักษาสวนสาธารณะเพื่อการศึกษาวิจัยทางเทคนิคและการอำนวยความสะดวกในการทำกิจกรรม "(Pipithvanichtham) หนึ่งในเหตุผลหลักสำหรับแผนของรัฐบาลไทยที่จะขยายสิ่งอำนวยความสะดวกการท่องเที่ยวในสวนสาธารณะแห่งชาติที่จะนำเงินต่างประเทศเข้าสู่เศรษฐกิจผ่านการท่องเที่ยวไปยังพื้นที่เหล่านี้ แต่มีความกังวลว่าจะมีผลกระทบจากการเพิ่มขึ้นของการท่องเที่ยวในพื้นที่เหล่านี้จะนำไปสู่การปรับตัวทุจริตและการทำลายสิ่งแวดล้อม ดังนั้นรัฐบาลไทยไม่ควรที่จะส่งเสริมการท่องเที่ยวในสวนสาธารณะแห่งชาติของประเทศไทย.
รัฐบาลอ้างว่าปัญหาที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวในสวนสาธารณะแห่งชาติสามารถจัดการกับการวางแผนอย่างระมัดระวังและการมีส่วนร่วมของหน่วยงานภาครัฐ ยกตัวอย่างเช่นกรมป่าไม้จะทำให้ความพยายามที่จะปกป้องสวนสาธารณะแห่งชาติ กรมป่าไม้มีแผนในการปรับปรุงสวนสาธารณะที่มีอยู่ตามกฎหมายและกฎระเบียบของพวกเขาจะทำให้พวกเขาเหมาะสำหรับยุคปัจจุบัน กรมป่าไม้และมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ดำเนินการฝึกอบรมสำหรับหัวหน้าอุทยานแห่งชาติทั้งหมดเพื่อให้พวกเขามีโอกาสที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับนโยบายการจัดการสวนสาธารณะ กรมป่าไม้หวังที่จะพัฒนาวิธีการบางอย่างของความร่วมมือกับประเทศอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านของความเชี่ยวชาญที่มันขาด "(Pipithvanichtham).
ในขณะที่กรมป่าไม้มีแผนก็จะต้องใช้เงินที่จะออกกฎหมายมัน ปัจจุบันมีเงินไม่พอที่จะให้เงินทุนแผนนี้ควบคู่ไปกับการปรับตัวของภาครัฐ สวนสาธารณะที่ได้รับทุนจะไม่ดีพอซึ่งได้ก่อให้เกิดปริมาณของค่าบำรุงรักษาในสวนสาธารณะเพื่อลดความ ค่าใช้จ่ายในการจัดการสวนสาธารณะแห่งชาติของไทยจะพบการใช้งบประมาณของรัฐบาลกลางและสวนค่าธรรมเนียมทางเข้า ทั้งมีเงินเพียงพอที่จะให้เงินทุนค่าใช้จ่ายทั้งหมดที่จำเป็น จำนวนเงินที่รัฐบาลให้เป็นอย่างต่ำเพราะอุทยานแห่งชาติแข่งขันกับกิจกรรมการระดมทุนอื่น ๆ และจะไม่ถือว่ามีความสำคัญสูง ดังนั้นเงินไม่มากจะใช้ในสวนสาธารณะ แต่รัฐบาลคาดว่านักท่องเที่ยวที่จะจ่ายจำนวนเงินที่สูงของเงินที่จะไหลลงมาเยี่ยมชมและสวนสาธารณะทำให้มีลักษณะ เหตุผลที่ว่าทำไมมีเงิน จำกัด สำหรับสวนสาธารณะก็คือเพราะโดยปกติค่าแรกเข้าเพียง 5 บาทต่อคนขณะที่คนอื่นคิดค่าใช้จ่ายอะไรเลย (ล้อ).
รัฐบาลอ้างว่าถ้าสวนสาธารณะยังคงเปิดให้ท่องเที่ยวและถ้าค่าเข้าชมเป็น ยกแล้วเงินที่นำเข้ามาจะช่วยให้เศรษฐกิจและชาวบ้านที่อยู่รอบ ๆ สวนสาธารณะ "ค่าเข้าชมสามารถตั้งค่าที่จะสะท้อนให้เห็นถึงคุณค่าของการบริการที่พักผ่อนหย่อนใจ ซึ่งจะช่วยเพิ่มรายได้ในการบริหารจัดการและการปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวก "ดร Israngkura นักเศรษฐศาสตร์ที่สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์กล่าวว่า "สร้างรายได้ด้วยวิธีนี้สามารถใช้ในการปรับปรุงการให้บริการและสถานที่ ที่สำคัญที่สุดก็จะช่วยให้มั่นใจว่าการให้บริการด้านการกีฬาให้โดยอุทยานแห่งชาติจะยั่งยืนสำหรับคนรุ่นอนาคต. "(ล้อ) เมื่อมีเงินมากขึ้นเข้ามาในเศรษฐกิจของประเทศ, เงินที่จะสามารถนำมาใช้สำหรับโครงการฟื้นฟูเพื่อช่วยปกป้องชาติเหล่านี้ สวนสาธารณะ.
ในขณะที่การเพิ่มค่าเข้าชมสำหรับอุทยานแห่งชาติอาจจะช่วยให้สภาพของสวนสาธารณะเหล่านี้มันเป็นความจริงที่น่าเศร้ามากของเงินที่ไม่เคยทำให้มันเป็นทางกลับไปสำรองเหล่านี้ อุทยานแห่งชาติสัตว์ป่าและพันธุ์พืชกรมรวมกันเป็นเงินจำนวนมากจากใบเสร็จรับเงินจากการให้เช่าที่พักและโรงแรมและจากการขายสินค้าในท้องถิ่นที่จะเยี่ยมชมคนที่จะพื้นที่ ในปัจจุบันไม่มีเงินนี้ไปเพื่อประโยชน์ของคนในท้องถิ่นและแทบจะไม่ได้ที่ทุกคนจะไปจ่ายเงินเดือนของพนักงานในสวนสาธารณะหรือสำหรับความพยายามอนุรักษ์ แต่มันไปให้กับองค์กรของรัฐบาลกลางและมักจะไม่เคยเห็นอีกครั้ง ถ้ามันเกิดขึ้นที่จะกลับไปที่สวนสาธารณะจะได้รับใช้ต่อการสร้างอาคารใหม่ร้านอาหารและสิ่งอำนวยความสะดวกอื่น ๆ ที่ได้รับการออกแบบเพื่อให้ได้เงินมากขึ้นสำหรับฝ่ายโดยใช้เงินนักท่องเที่ยว แทนการใช้รายได้จากการท่องเที่ยวในลักษณะการทำลายล้างนี้พวกเขาควรจะใช้เพื่อเป็นประโยชน์ต่อการอนุรักษ์ (รอบ) มีหลายตัวอย่างของการปรับตัวและการทุจริตของรัฐบาลของทรัพยากรในประเทศไทยส่วนใหญ่เป็นเพราะการขาดความเป็นผู้มีอำนาจในการกำกับดูแล (Pipithvanichtham).
สิ่งที่สำคัญที่สุดอย่างต่อเนื่องของการมีสวนสาธารณะแห่งชาติเหล่านี้เปิดเพื่อการท่องเที่ยวจะนำไปสู่การถดถอย ของสภาพแวดล้อมและการหยุดชะงักของประชาชนในท้องถิ่นที่อาศัยอยู่ในพื้นที่เหล่านี้ (ซูลู) การท่องเที่ยวในพื้นที่เหล่านี้จะสร้างความไม่เป็นธรรมทางสังคมโดยการหยุดชาวบ้านที่ได้รับการอาศัยอยู่ในพื้นที่เหล่านี้สำหรับคนรุ่นจากการเข้าถึงที่ดินและทรัพยากรธรรมชาติ คนเหล่านี้ได้ถูกบังคับให้ย้ายออกจากบ้านของพวกเขาโดยกรมป่าไม้ในการสั่งซื้อเพื่อให้มีสถานที่ท่องเที่ยว "ตามที่เจ้าหน้าที่ชุมชนท้องถิ่นควรละทิ้งวิถีชีวิตที่พึ่งพาตนเองดั้งเดิมของพวกเขาและกิจกรรมทางเศรษฐกิจและหันไปท่องเที่ยวเป็นแหล่งรายได้อื่นในสถานที่ใหม่ อย่างไรก็ตามตามที่ Pleumarom, งานวิจัยของเธอได้พบว่าคนในท้องถิ่นแทบจะไม่ได้รับประโยชน์จากการท่องเที่ยว "(Pleumarom).
การท่องเที่ยวในสวนสาธารณะแห่งชาติเป็นหนึ่งในปัจจัยหลักที่จะทำลายสภาพแวดล้อมและสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในพวกเขา "ในขณะที่ความต้องการสำหรับการท่องเที่ยวเติบโตคงที่การลงทุนมากเกินไปจะทำเพื่อรองรับนักท่องเที่ยวและอาหารในขณะที่น้อยเกินไปคือการใช้จ่ายเกี่ยวกับการปกป้องสิ่งแวดล้อม ไม่น่าแปลกใจแล้วว่าทรัพยากรการท่องเที่ยวที่เก่าแก่และมีค่าจะหายไปหนึ่งหลังจากที่อื่นและที่มักจะสูญเสียเหล่านี้เป็นกลับไม่ได้. "(ฟุลเลอร์) การท่องเที่ยวในพื้นที่เหล่านี้ส่งผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมจากมากกว่า crowding และของเสียและมลพิษที่สร้างขึ้นโดยนักท่องเที่ยวและธุรกิจ . ขยะได้กลายเป็นปัญหาใหญ่ที่มีมากที่สุดเท่าที่สามตันของขยะรถบรรทุกออกไปในแต่ละวันในสวนสาธารณะแห่งชาติที่นิยมในดอยสุเทพ อุตสาหกรรมก่อสร้างและโรงแรมใหม่ที่ถูกสร้างขึ้นในพื้นที่ที่เคยเป็นที่อุดมไปด้วยป่าฝนอันเขียวชอุ่ม ป่าฝนเหล่านี้จะถูกดึงลงมาเพื่อรองรับชาวต่างชาติที่มาดูสวนสาธารณะ เสียงที่สร้างขึ้นโดยผู้เข้าชมทั้งหมดไปยังสวนสาธารณะที่เป็นสาเหตุของสัตว์ที่จะหนีดินแดนในการค้นหาของพื้นที่ห่างไกลผู้คน เสียงนี้รบกวนระบบนิเวศธรรมชาติสวนสาธารณะที่จัดขึ้นครั้งเดียว ("เที่ยวเมืองไทย").
ที่มีทั้งหมดของปัญหาที่เกิดขึ้นโดยรอบองเที่ยวในสวนสาธารณะแห่งชาติที่รัฐบาลไทยควรจะหยุดการส่งเสริมการท่องเที่ยวในสวนสาธารณะเหล่านี้ขณะเดียวกัน จากนั้นพวกเขาควรจะมุ่งเน้นเวลาและเงินของพวกเขาในการฟื้นฟูสวนสาธารณะเหล่านี้ไปยังสภาพธรรมชาติของพวกเขาโดยการลบทั้งหมดของสถานที่ท่องเที่ยว ทรัพยากรที่มีคุณค่าเหล่านี้มีสวนสาธารณะที่ไม่สามารถแทนที่ทันทีที่พวกเขาจะหายไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ป่าฝนถูกทำลายในอัตรามากกว่า 200000 ตารางกิโลเมตรปีตามที่สหรัฐฯสถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์แห่งชาติ " ( ล้อ ) บางส่วนของป่าฝนเหล่านี้ตั้งอยู่ในสวนสาธารณะแห่งชาติของประเทศไทย ในไทยมี 15 อุทยานแห่งชาติไว้เพื่อการอนุรักษ์ แม้เพียง 80% ของสวนสาธารณะเหล่านี้ยังคงเหมือนเดิมในวันนี้สวนสาธารณะเหล่านี้แสดงประมาณ 13% ของที่ดินในประเทศไทย . วัตถุประสงค์ของสวนสาธารณะเหล่านี้คือเพื่อการอนุรักษ์ป่าไม้และสัตว์ป่า , ทัวร์การศึกษาและการศึกษาวิจัย ตลอดจนการผจญภัยนันทนาการ ( ล้อ ) ในปี 2504 กรมป่าไม้ ( 2553 ) ผ่านอุทยานแห่งชาติตามพระราชบัญญัติพระราชบัญญัติฉบับนี้ระบุว่า กิจกรรมใด ๆที่เป็นอันตรายต่อทรัพยากรภายในอุทยานเขตห้าม กิจกรรมเหล่านี้รวมถึงการชำระเงินให้เจ้าของที่ดิน , แทะเล็ม , การจัดการน้ำของการเสื่อมสภาพทางธรณีวิทยา การล่า และ colleting ผลิตภัณฑ์ป่าไม้ บทบัญญัติเหล่านี้จะเห็นได้ชัดว่าไม่ใช้กับเจ้าหน้าที่อุทยาน ที่ปกป้องและรักษาสวนเพื่อการศึกษาการวิจัยทางวิชาการ และให้กิจกรรมสันทนาการ " ( pipithvanichtham ) หนึ่งในเหตุผลหลักสำหรับรัฐบาลไทยวางแผนที่จะขยายสิ่งอำนวยความสะดวกในการท่องเที่ยวในอุทยานแห่งชาติ เพื่อนำเงินต่างประเทศเข้ามาในระบบเศรษฐกิจผ่านการท่องเที่ยวในพื้นที่เหล่านี้ อย่างไรก็ตาม มีความกังวลว่า ผลกระทบของการท่องเที่ยวเพิ่มขึ้นในพื้นที่เหล่านี้จะนำไปสู่ความบกพร่อง เสียหายและการทำลายสิ่งแวดล้อม ดังนั้น รัฐบาลไทยไม่ควรส่งเสริมการท่องเที่ยวในอุทยานแห่งชาติของไทย .
รัฐบาลอ้างว่าปัญหาที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวในอุทยานแห่งชาติ สามารถจัดการกับการวางแผนอย่างระมัดระวังและการมีส่วนร่วมของหน่วยงานภาครัฐ ตัวอย่างเช่น ค้นหา ทำให้ความพยายามที่จะปกป้องอุทยานแห่งชาติการค้นหา มีแผนที่จะปรับปรุงของพวกเขาที่มีอยู่ ปาร์ค กฎหมายและระเบียบข้อบังคับเพื่อให้เหมาะสำหรับเวลาที่ทันสมัย การค้นหา และมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ดำเนินการฝึกซ้อมสำหรับหัวหน้าอุทยานแห่งชาติทั้งหมดเพื่อให้พวกเขามีโอกาสที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับนโยบายการจัดการอุทยาน การค้นหาความหวังในการพัฒนาวิธีการของความร่วมมือกับประเทศอื่น ๆโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสาขาความเชี่ยวชาญซึ่งมันขาด " ( pipithvanichtham )
ส่วนกรมป่าไม้ ได้วางแผน จะต้องใช้เงินเพื่อทำมัน ขณะนี้มีไม่พอเงินกองทุนนี้วางแผนควบคู่กับการจัดการของรัฐ สวนสาธารณะจะไม่สนับสนุนดีพอ ซึ่งเกิดจากปริมาณของการบำรุงรักษาในสวนสาธารณะลดลงต้นทุนของการจัดการอุทยานแห่งชาติในประเทศไทยจะพบการใช้งบประมาณของรัฐบาลกลางและ ค่าจอด ประตูทางเข้า ไม่ได้มีเงินเพียงพอที่จะกองทุนค่าใช้จ่ายทั้งหมดที่จำเป็น จํานวนเงินที่รัฐบาลให้ต่ำมาก เพราะอุทยานแห่งชาติแข่งขันกับกิจกรรมระดมทุนอื่น ๆ และไม่ถือว่าเป็นลำดับความสำคัญสูง ดังนั้น เงินไม่ค่อยมีใช้ในสวนสาธารณะแต่รัฐบาลคาดว่านักท่องเที่ยวจะจ่ายยอดสูงของเงินที่จะเยี่ยมชมเมืองที่วิ่งลง และสวนสาธารณะ อีกเหตุผลนึงที่ มีกองทุนที่ จำกัด สำหรับสวนสาธารณะ เพราะโดยปกติค่าธรรมเนียมแค่ 5 บาทต่อคน ขณะที่ค่าใช้จ่ายอื่น ๆที่ไม่มีอะไรเลย ( ล้อ )
รัฐบาลอ้างว่าถ้าสวนสาธารณะยังคงเปิดให้บริการการท่องเที่ยวและถ้าค่าเข้าชมเป็นขึ้นมาแล้วเงินที่นำมาจะช่วยเศรษฐกิจและชุมชนรอบสวนสาธารณะ " ค่าเข้าชมสามารถปรับเพื่อสะท้อนให้เห็นถึงคุณค่าของบริการกีฬาและนันทนาการ นี้จะช่วยยกระดับรายได้การจัดการและการปรับปรุงเครื่อง " ดร. ? ? ? ? ? , นักเศรษฐศาสตร์ที่สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์" สร้างรายได้ด้วยวิธีนี้สามารถใช้เพื่อปรับปรุงการบริการและสิ่งอำนวยความสะดวก ที่สำคัญที่สุด จะช่วยให้มั่นใจว่า การให้บริการนันทนาการสวนสาธารณะแห่งชาติจะยั่งยืนสำหรับในอนาคต " ( ล้อ ) เมื่อมีมากกว่าเงินที่เข้ามาในระบบเศรษฐกิจของประเทศ เงินที่สามารถใช้สำหรับโครงการบูรณะเพื่อช่วยปกป้องอุทยานแห่งชาติเหล่านี้
ในขณะที่การเพิ่มค่าเข้าชมสำหรับสวนสาธารณะแห่งชาติอาจช่วยให้สภาพของสวนสาธารณะเหล่านี้ มันคือความเป็นจริงที่น่าเศร้ามากของเงินไม่เคยทำให้มันกลับไปสำรองเหล่านี้ อุทยาน แห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช เข้าด้วยกันทำให้เงินจำนวนมากจากรายรับประตูจากการให้เช่าที่พักและโรงแรม และจากการขายสินค้าท้องถิ่นเพื่อเยี่ยมประชาชนในพื้นที่ ปัจจุบัน ไม่มี เงิน นี้ ไปเพื่อประโยชน์ของประชาชนในท้องถิ่น และแทบจะไม่ใด ๆที่ทั้งหมดไปจ่าย เงินเดือนของเจ้าหน้าที่อุทยาน หรือการอนุรักษ์ความพยายาม แต่มันจะไปองค์กรปกครองส่วนกลาง และมักจะไม่เคยเห็นอีกเลย ถ้ามันเกิดขึ้น เพื่อกลับไปยังอุทยานมันถูกใช้ในการสร้างอาคารใหม่ ร้านอาหาร และสิ่งอำนวยความสะดวกอื่น ๆที่ออกแบบมาเพื่อสร้างรายได้มากขึ้นสำหรับนักท่องเที่ยวแผนกโดยใช้เงิน แทนการใช้รายได้การท่องเที่ยวในลักษณะการทำลายนี้ พวกเขาควรจะถูกใช้ประโยชน์ การอนุรักษ์ ( รอบ ) มีหลายตัวอย่างของการจัดการไม่ดีและการทุจริตของรัฐบาลของทรัพยากรในประเทศไทยส่วนใหญ่เป็นเพราะขาดการดูแล Authority ( pipithvanichtham )
ที่สำคัญที่สุด ยังคงมีสวนสาธารณะแห่งชาติเหล่านี้เปิดให้ท่องเที่ยวจะนำไปสู่การถดถอยของสภาพแวดล้อมและการหยุดชะงักของประชากรท้องถิ่นที่อาศัยอยู่ในพื้นที่เหล่านี้ ( ซูลู )การท่องเที่ยวในพื้นที่เหล่านี้ สร้างสังคม ความอยุติธรรม โดยห้ามชาวบ้านที่ได้รับการอาศัยอยู่ในพื้นที่เหล่านี้จากรุ่นสู่รุ่น จากการเข้าถึงที่ดินและทรัพยากรธรรมชาติ คนเหล่านี้ถูกบังคับให้ย้ายออกจากบ้านของพวกเขาโดยกรมป่าไม้เพื่อให้ห้องพักสำหรับสถานที่ท่องเที่ยวการท่องเที่ยว " ตามที่เจ้าหน้าที่ชุมชนท้องถิ่นควรทิ้งแบบพึ่งตนเองวิถีชีวิตและกิจกรรมทางเศรษฐกิจ และเปิดการท่องเที่ยวเป็นแหล่งทางเลือกของรายได้ในสถานที่ใหม่ อย่างไรก็ตาม จาก pleumarom งานวิจัยของเธอ พบว่า ประชาชนไม่ได้รับผลประโยชน์จากการท่องเที่ยว " ( pleumarom )
การท่องเที่ยวในอุทยานแห่งชาติเป็นหนึ่งในปัจจัยหลักที่สนับสนุนการทำลายสภาพแวดล้อม และชนิดที่อาศัยอยู่ในพวกเขา " อุปสงค์การท่องเที่ยวเติบโตคงที่การลงทุนมากเกินไปจะทำให้รองรับ และดึงนักท่องเที่ยว ในขณะที่น้อยเกินไป คือใช้เวลาในการปกป้องสิ่งแวดล้อม มันไม่น่าแปลกใจแล้วที่เก่าแก่และมีค่าทรัพยากรการท่องเที่ยวจะหายไปหนึ่งหลังจากที่อื่นและมักจะสูญเสียเหล่านี้จะกลับไม่ได้ " ( สัมผัส ) การท่องเที่ยวในพื้นที่เหล่านี้ส่งผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมมากกว่ากัน และขยะและมลพิษที่สร้างขึ้นโดยธุรกิจและนักท่องเที่ยว .ขยะได้กลายเป็นปัญหาใหญ่ที่มีมากที่สุดเท่าที่สามตันของขยะ trucked ไปแต่ละวันในสวนสาธารณะแห่งชาติที่นิยมในดอยสุเทพ อาคารใหม่และโรงแรมถูกสร้างขึ้นในพื้นที่ที่เคยอุดมไปด้วยป่าดงดิบที่เขียวชอุ่ม . ป่าฝนเหล่านี้จะขาดลงเพื่อรองรับชาวต่างชาติที่เข้ามาเจอที่สวนสาธารณะเสียงที่สร้างขึ้นโดยผู้เข้าชมทั้งหมดไปที่สวนสาธารณะ เป็นเหตุให้สัตว์หนีที่ดินของพวกเขาในการค้นหาของพื้นที่เกาะร้าง . เสียงนี้รบกวนระบบนิเวศทางธรรมชาติสวนสาธารณะที่เคยมี ( " การท่องเที่ยว " ( ประเทศไทย )
กับปัญหาทั้งหมดรอบการท่องเที่ยวในอุทยานแห่งชาติ ว่า รัฐบาลควรหยุดการส่งเสริมการท่องเที่ยวในสวนสาธารณะเหล่านี้ก่อนครับพวกเขาควรเน้นเวลาและเงินของพวกเขาในการฟื้นฟูสวนสาธารณะเหล่านี้รัฐธรรมชาติของพวกเขาโดยการลบทั้งหมดของแหล่งท่องเที่ยว คุณค่าทรัพยากรสาธารณะเหล่านี้ประกอบด้วยไม่สามารถถูกแทนที่เมื่อพวกเขาจะหายไป