We Americans hand out approximately

We Americans hand out approximately $750,000,000 annually in tips, or three quarters of a billion dollars, according to the United States Department of Commerce. Of this amount about $450,000 goes to restaurant employees. The rest greases the open palms of hotel “ gimme” boy taxi drivers, beauticians, barbers, parking-lot attendants, bartenders, and a host of others who expect gratuities from the public for their services.
In spite of these magnanimous figures, however, tipping is generally an unpopular and disliked custom in the United States, and it always has been. As far bank as 1896, the secretary of the journeyman Barbers International Union of America condemned tipping as “humiliating and degrading”. In 1905 the Anti-Tipping Society of America had 100,000 members ,the majority of them salesmen. Within the next few years anti-tipping laws were passed in Arkansas, Iowa, Mississippi, South Carolina, Tennessee, and Washington. This legislation was short-lived, however, for in 1919 the Iowa law was repealed as unconstitutional and the states soon followed suit.
Today, of course, We’re all aware of how widespread the practice of tipping is and how many categories of workers it covers. It has become mainly a “pressure” custom. And while we go along with it outwardly, the majority of us actually feel that it is wrong in principle. According to survey on the subject, 65.1% of the persons queried definitely disapprove of tipping, only 22.2% approve, 12% are undecided.
A laborer should be worthy of his hire, no matter what his field. He shouldn’t have to depend on the gratuities of the public. Yet , the United States Chamber of Commerce reports that there are 1,800,000 persons who depend on tips for the major part of their income.
Tipping itself has a servile aspect. One does not tip an equal. Even the way tipping is usually handled is undignified payment. Either the coin is slipped under the edge of the plate, out of sight , or into the servitor’s hand quickly, almost stealthily , as if the transaction weren’t quite above board. In the words of Edward Corsi, Industrial Commissioner of New York, who conducted hearings several months ago on proposed minimum wage laws that would affect his state’s 250,000 restaurant workers: “Tipping is unworthy of labor in the twentieth century. It makes a servant out the worker. It is a disgraceful thing that the worker has to depend on tips for a living.”
This dependency on tips puts the worker in an unfair position. He has grown to expect them as his earnings, and not as token of appreciation for extra service he has given. He is on often filled with resentment when he isn’t tipped, or not tipped highly enough because, to him, those gratuities are important as bread-and-butter money . Of course, there are a few servitors who , after the essentials are paid for, can well afford a shiny new Cadillac Some headwaiters for instance, who work in expensive nightclubs which dot the country from east to west , have reported yearly incomes of $ 35,000 . At least six in New York earn $ 50,000. These naturally are the exception .
The customer, on the other hand, is placed in an uncomfortable position, as well as what he thinks is an unfair one. The uncomfortable feeling comes usually from not knowing exactly how much he should tip. Practically everyone above the age of fifteen has read the “etiquette rules” of how much to tip and when. But if these rules were printed in books or magazines four or five years ago, he can be sure that they’re substandard for today’s tipping. Prices have gone up and if the customer doesn’t know it, or acts as if he doesn’t , he’ll receive bullet glances which denounce him as subhuman. For instance, ten or fifteen cents to a train porter for carrying one bag used to be acceptable. The present price is twenty-five. Ten percent of the restaurant check was a standard rule a few years back. Today, it is fifteen, and in the so-called better place , more. As one waiter put it: “When I work in a swanky hotel I count on at least twenty per cent.”
Because there are so many variations to the rules, a customer is often in a quandary as to whether the “rule” holds good in this particular situation. Take the case of a woman going into a beauty shop. She is armed with the “social knowledge that she’ll be expected to tip the operator fifteen per cent of her total bill However, by the time she’s had a haircut, shampoo, set, and manicure, not operator but four have waited on her. If, for instance, her bill is $ 6.00 won’t the required 90 cents tip, divided four ways, look stingy, look stingy, and not be what each expected

The term “tip” originated in a London coffee house in Fleet Street where Samuel Johnson and his cronies frequently visited during the eighteen century. On the table was a bowl with the words, “Two insure Promptitude,” printed around it. The phrase was later shortened to “Tip” taking the first letter of each of the three words

Today, a person is expected to leave a tip even though the service has been slow and indifferent. The unfairness of the tipping racket, as far as the customer is concerned, hinges on the feeling that he is being pressured into carrying part of the employer’s burden. If he pays a good price for his haircut, The unfairness of the tipping racket, as far as the customer is concerned, hinges on the feeling that he is being pressured into carrying part of the employer’s burden. If he pays a good price for his haircut, why should he tip the barber? Isn’t it up to the employer to provide a decent wage for him? Or, when he stays in a hotel and pays that bill, why should he give the maid extra money for coming in clean his room? Isn’t her salary a definite duty of hotel management?
It seems to him that tipping is the employers’ way out responsibility. They pass the buck of their workers’ salaries on to the customer.
Most of us continue to tip, even though we dislike the practice, for one or all three of the following reasons: (1) Conscience. WE recognize the injustice of worker’s meager wage and feel that must add to his take-home pay. (2) Social pressure. (3) Moral weakness. WE lack the courage of our convictions that the principle of tipping, as it is being used today, is inherently wrong for our democratic way of life.
It is with a kind of mental relief that passengers ride the airlines, where no tipping is allowed. Many supermarkets which hire boys to carry bags or boxes of purchased groceries out to the car for the customer have signs requesting no tipping. A few (too few!) restaurants in various parts of country have similar signs. To the customer, such signs are like a beautiful oasis in a “gimme” desert.
In some foreign countries such as Finland, a service charge is added to restaurant and hotel bills. I believe most of us would prefer this system to our present one.
The tipping racket can be stopped only when three groups-employers, workers and customers-decide that it is an archaic and unfair practice and proceed to do something about it.
{Wakeford, 1954: 127-129}

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราชาวอเมริกันมือประมาณ $750,000,000 ในคำแนะนำ หรือไตรมาสสามพันล้านดอลลาร์ ตามโดยกระทรวงพาณิชย์สหรัฐอเมริกา จำนวนนี้เกี่ยวกับ $450,000 ไปพนักงานร้านอาหาร ส่วนเหลือ greases ปาล์มเปิดโรงแรม "gimme" บอยขับรถแท็กซี่ beauticians, barbers -ที่จอดรถพนักงานต้อนรับบน บาร์เทนเดอร์ และโฮสต์ของผู้อื่นความตอบจากประชาชนสำหรับบริการแม้ว่าตัวเลขเหล่านี้ magnanimous อย่างไรก็ตาม ให้ทิปเป็นโดยทั่วไปการเติบ disliked แบบกำหนดเองในสหรัฐอเมริกา และมักจะได้รับกัน เป็นธนาคารไกลเป็น 1896 เลขานุการ journeyman Barbers นานาชาติสหภาพอเมริกาประณามให้ทิปเป็น "อัปยศ และลด" ปีพ.ศ. 2448 สมัย ให้ทิปต่อต้านสังคมของอเมริกามีสมาชิก 100000 ส่วนใหญ่ของพนักงานขาย ภายในไม่กี่ปีถัดไป ให้ทิปต่อต้านกฎหมายถูกส่งผ่านในรัฐอาร์คันซอ รัฐไอโอวา มิสซิสซิปปี เซาท์แคโรไลนา เทนเนสซี และวอชิงตัน กฎหมายนี้ถูกอาชญา อย่างไรก็ตาม ใน 1919 กฎหมายรัฐไอโอวาได้ repealed เป็น unconstitutional และอเมริกาในเร็ว ๆ นี้ตามชุดวันนี้ แน่นอน เรากำลังทั้งหมดทราบอย่างแพร่หลายว่าการปฏิบัติของการให้ทิปเป็นจำนวนประเภทของคนที่มันครอบคลุม มันได้กลายเป็นส่วนใหญ่เอง "ความดัน" และในขณะที่เราไปนอกภายนอก ส่วนใหญ่ของเราจริงรู้สึกว่า ไม่ถูกต้องในหลักการ ตามแบบสำรวจในเรื่อง 65.1% ของคนที่สอบถามแน่นอนกฤษฎีกาในการปฏิเสธของการให้ทิป อนุมัติเพียง 22.2%, 12% จะยังไม่อาจตัดสินLaborer ที่ควรน่าเช่าของเขา ว่าฟิลด์ใด เขาไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตอบของประชาชน ยัง หอสหรัฐอเมริการายงานว่า มีผู้ 1800000 ขึ้นอยู่กับคำแนะนำสำหรับส่วนใหญ่ของรายได้ของพวกเขาให้ทิปเองมีด้านพวก นอกจากนี้หนึ่งไม่แนะนำเสมอ แม้ในทางให้ทิปมักจะมีจัดการชำระเงินบัด เหรียญใดเป็นเล็ดรอดใต้ขอบของแผ่น ตา หรือมือของ servitor อย่างรวดเร็ว เกือบ แอบ ถ้าธุรกรรมไม่ค่อนข้างบนกระดาน คำของเอ็ดเวิร์ด Corsi หลวงอุตสาหกรรมของนิวยอร์ก ที่ดำเนินการทรัพย์สินหลายเดือนที่ผ่านมาในการเสนอกฎหมายค่าจ้างขั้นต่ำที่จะส่งผลต่อสถานะของเขาแรงร้าน 250000: "Tipping ได้รับของแรงงานในศตวรรษที่ยี่สิบ ทำให้ข้าราชการหาผู้ปฏิบัติงาน มันเป็นสิ่งอับอายที่ผู้ปฏิบัติงานขึ้นอยู่กับเคล็ดลับการกิน"นี้พึ่งพาคำแนะนำทำให้ผู้ปฏิบัติงานในตำแหน่งที่ไม่เป็นธรรม เขาได้เติบโตขึ้นเพื่อคาดหวังว่าเป็นกำไรของเขา และไม่เป็นขอบคุณสำหรับบริการพิเศษ ได้ให้ เขาบนมักจะเต็มไป ด้วยแค้นใจเมื่อเขาไม่ก้น หรือไม่ก้นสูงพอเนื่องจาก เขา ผู้ตอบมีความสำคัญเป็นเงิน bread-and-butter แน่นอน มี servitors กี่คน หลังจากชำระสำคัญ ดีสามารถดิลแลคใหม่เงา headwaiters บางตัวอย่าง ที่ทำงานในไนท์คลับที่มีราคาแพงซึ่งจุดประเทศจากตะวันออกไปตะวันตก มีรายงานรายได้ประจำปีของ $ 35000 น้อย 6 ในนิวยอร์กได้รับ $ 50000 ธรรมชาติเหล่านี้เป็นข้อยกเว้นลูกค้า ในทางกลับกัน อยู่ในตำแหน่งที่ไม่สบาย เป็นสิ่งที่เขาคิดว่า เป็นการไม่เป็นธรรม ความรู้สึกไม่สบายมักจะมาจากไม่รู้ว่าเท่าใดเขาควรแนะนำ จริงคนอายุ fifteen ได้อ่าน "มารยาท" ของจำนวนการแนะนำ และเมื่อ แต่ถ้า กฎเหล่านี้ถูกพิมพ์ในหนังสือหรือนิตยสารสี่ หรือห้าปีที่ผ่านมา เขาสามารถมั่นใจได้ว่า เป็นมาตรฐานสำหรับวันนี้ของให้ทิป ราคาได้ไปค่า และถ้าลูกค้าไม่ทราบ หรือทำไม่ เขาจะได้รับสายตาสัญลักษณ์แปลกซึ่งคปภบอกเลิกเขา subhuman ตัวอย่าง สิบ หรือสิบห้าเซนต์ดรงแรมนี้รถไฟสำหรับแบกถุงหนึ่งใช้เป็นที่ยอมรับ ราคาปัจจุบันเป็นยี่สิบห้า 10% ของบิลถูกกฎมาตรฐานกี่ปี วันนี้ มันเป็น ห้า และ ในเรียกว่าดีกว่า เพิ่มเติม เป็นหนึ่งเสิร์ฟวาง: "เมื่อทำงานในโรงแรมรับฉันนับบนน้อยยี่สิบร้อยละกัน" เนื่องจากมีหลายรูปแบบกฎ ลูกค้ามักจะเป็นใน quandary เป็นว่า "กฎ" ถือดีในสถานการณ์นี้เฉพาะ ใช้กรณีของผู้หญิงที่จะเข้าร้านเสริมสวย เธอเป็นอาวุธที่ มี "สังคมความรู้ว่า เธอจะต้องเอียงตัวดำเนินการร้อยละสิบห้าของตั๋วทั้งหมดของเธออย่างไรก็ตาม ตามเวลาเธอได้ตัดผม แชมพู ชุด และทำเล็บมือ ไม่ดำเนิน แต่สี่มีรออยู่เธอ ว่า เช่น ตั๋วของเธอ $ 6.00 จะไม่แนะนำ 90 เซนต์ ต้องหารสี่วิธี ดู stingy ดู stingy และไม่มีอะไรคาดว่าแต่ละ คำว่า "เคล็ดลับ" มาในบ้านกาแฟลอนดอนถนนกองที่ Samuel Johnson และพระบ่อยเข้าเยี่ยมชมในช่วงศตวรรษสิบแปด บนโต๊ะมีชามกับคำ "สองประกัน Promptitude พิมพ์รอบ ๆ วลีที่สั้นเพื่อ "แนะ" ด้วยอักษรตัวแรกของแต่ละสามคำในภายหลังวันนี้ บุคคลคาดว่าจะฝากเคล็ดลับถึงแม้ว่าจะได้รับการบริการช้า และสนใจ Unfairness ของทิปปิ้งไม้ เท่ากับลูกค้ามีความกังวล แต่รู้สึกว่า เขาจะถูกกดดันเป็นกำลังส่วนหนึ่งของภาระของนายจ้าง ถ้าเขาจ่ายดีสำหรับตัดผมของเขา unfairness ของทิปปิ้งไม้ เท่ากับลูกค้ามีความกังวล แต่รู้สึกว่า เขาจะถูกกดดันเป็นกำลังส่วนหนึ่งของภาระของนายจ้าง ถ้าเขาจ่ายดีสำหรับตัดผมของเขา ทำไมควรเขาแนะนำช่างตัดผม ไม่ได้ขึ้นอยู่กับนายจ้างให้ค่าจ้างที่ดีสำหรับเขาหรือไม่ หรือ เมื่อเขาอยู่ในโรงแรม และชำระตั๋วนั้น เหตุควรเขาให้ทำความสะอาดเพิ่มเติม เงินมาทำความสะอาดห้องพัก ไม่เธอเงินเดือนหน้าที่แน่นอนของการจัดการโรงแรมหรือไม่ เหมือนเขาว่า ให้ทิปเป็นตาของนายจ้างความรับผิดชอบ พวกเขาผ่านบัคเงินเดือนแรงงานของตนไปยังลูกค้าส่วนใหญ่ของเรายังคงคำแนะนำ แม้ว่าเราไม่ชอบแบบฝึกหัด สำหรับหนึ่ง หรือทั้งสามอย่างต่อ: จิตสำนึก (1) เรารู้จักความอยุติธรรมของผู้ปฏิบัติงานค่าจ้างไม่เพียงพอและรู้สึกว่าต้องเพิ่มค่าจ้างของเขาใช้–บ้าน (2) ความกดดันสังคม (3) คุณธรรมอ่อนแอ เราขาดความกล้าหาญของเราเรียนว่าหลักการของการให้ทิป เนื่องจากมีการใช้ปัจจุบัน ความผิดของเราวิถีชีวิตประชาธิปไตยจะ มีชนิดของการปลดปล่อยจิตใจให้ผู้โดยสารนั่งสายการบิน ซึ่งไม่ให้ทิปได้ ซูเปอร์มาร์เก็ตหลายแห่งที่จ้างชายถือถุงหรือกล่องอาหารซื้อออกรถลูกค้า มีสัญญาณที่ร้องขอไม่ให้ทิป ร้านน้อย (น้อยเกินไป) ในส่วนต่าง ๆ ของประเทศมีอาการคล้ายกัน ลูกค้า สัญญาณดังกล่าวเป็นเหมือนโอเอซิสที่สวยงามในทะเลทราย "gimme"บางประเทศเช่นฟินแลนด์ เพิ่มค่าบริการถึงร้านอาหารและโรงแรม ผมเชื่อว่า ส่วนใหญ่เราจะชอบระบบนี้กับปัจจุบันของเราไม้ทิปปิ้งสามารถหยุดเฉพาะเมื่อสามกลุ่มนายจ้าง แรงงาน และลูกค้าตัดสินใจว่า เป็นการปฏิบัติธรรม และพวก และดำเนินทำอะไรเกี่ยวกับมันได้{ Wakeford, 1954:127-129 }

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราชาวอเมริกันมือออกประมาณ $ 750000000 เป็นรายปี เคล็ดลับ หรือ สามในสี่ของพันล้านดอลลาร์ ตามที่สหรัฐอเมริกากรมพาณิชย์ จํานวนนี้ประมาณ $ 450 , 000 ไปร้านอาหารพนักงาน ส่วนที่เหลือจาระบีปาล์มเปิดโรงแรม " เอา " บอย คนขับรถแท็กซี่ , ช่างเสริมสวย , ตัดผม , ที่จอดรถพนักงานแชมป์และโฮสต์ของผู้อื่นที่คาดหวังในภายหลังฝ่ายบริหารจากประชาชนในการให้บริการของพวกเขา .
ทั้งๆที่ตัวเลข เป็นคนใจกว้าง เหล่านี้ อย่างไรก็ตาม การให้ทิปโดยทั่วไปไม่ชอบเองและไม่เป็นที่นิยมในสหรัฐอเมริกา , และมันได้เสมอ เป็นธนาคารเท่าที่ 1896 , เลขานุการของช่างฝีมือช่างสหภาพระหว่างประเทศของอเมริกาประณามการให้ทิป " อัปยศและศักดิ์ศรี "ใน 1905 ต่อต้านการให้ทิปในสังคมของอเมริกามี 100000 สมาชิก ส่วนใหญ่ของพวกเขา พนักงานขาย ภายในไม่กี่ปีถัดไปต่อต้านให้กฎหมายผ่านในอาร์คันซอ , ไอโอวา , Mississippi , South Carolina , เทนเนสซี , และวอชิงตัน กฎหมายนี้ในช่วงสั้น ๆ อย่างไรก็ตาม สำหรับในปี 1919 กฎหมายไอโอวาถูกยกเลิกเป็นรัฐธรรมนูญ และรัฐเร็วตามเหมาะสม .
วันนี้ แน่นอนเราทั้งหมดทราบวิธีการอย่างกว้างขวางการปฏิบัติของการให้ทิปและวิธีการหลายประเภทของคนงาน โดยครอบคลุม มันได้กลายเป็นส่วนใหญ่ " ดัน " เอง และในขณะที่เราไปพร้อมกับมันข้างนอก ส่วนใหญ่ของเราแล้วรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องในหลักการ ตามการสำรวจในเรื่องที่ 65.1 % ของคนถามแน่นอนไม่เห็นด้วยกับการให้ทิป , เพียง 22.2 % เห็นด้วย , 12 %
ลังเลคนงานควรจะมีค่าจ้างของตน ไม่ว่าสนามของเขา เขาไม่ควรขึ้นอยู่กับในภายหลังฝ่ายบริหารของรัฐ แต่สหรัฐอเมริกาหอการค้ารายงานว่ามี 1800000 บุคคลที่ขึ้นอยู่กับเคล็ดลับสำหรับส่วนใหญ่ของรายได้ของพวกเขา .
ทิปเองมีลักษณะเหมือนคนรับใช้ หนึ่งไม่ได้หัวเท่าเทียม แม้แต่วิธีที่ให้มักจะจัดการเป็นเงินศักดิ์ศรีไม่ว่าจะเป็นเหรียญที่เล็ดรอดใต้ขอบจาน ลับตา หรือในมือของลูกน้องอย่างรวดเร็ว เกือบแอบ ถ้ารายการที่ไม่ได้ค่อนข้างข้างต้นคณะกรรมการ ในคำพูดของเอ็ดเวิร์ด Corsi กรรมาธิการอุตสาหกรรม ของนิวยอร์ก ที่ดำเนินการมาหลายเดือนแล้ว ในการพิจารณาเสนอค่าจ้างขั้นต่ำกฎหมายที่จะมีผลกระทบต่อสภาพของ 250 , 000 คนงานร้านอาหาร" การให้ทิปเป็นคนไร้ค่าของแรงงานในศตวรรษที่ยี่สิบ มันทำให้คนใช้หาคนงาน มันเป็นสิ่งน่าอาย ที่คนงานต้องขึ้นอยู่กับเคล็ดลับสำหรับชีวิต "
นี้พึ่งพาเคล็ดลับทำให้คนงานในธรรม ตำแหน่ง เขาได้เติบโตขึ้นเพื่อให้พวกเขาเป็นกำไรของเขาและไม่ได้เป็นคำขอบคุณสำหรับบริการพิเศษที่เขามีให้เขาก็มักจะเต็มไปด้วยความไม่พอใจเมื่อเขาไม่สะดุดหรือไม่สะดุดสูงพอเพราะเขา gratuities นั้นสำคัญเป็นขนมปังและเนยเงิน แน่นอน มีไม่กี่ servitors ที่หลังจากที่จำเป็นจะต้องจ่าย จะจ่ายเป็นเงาใหม่ Cadillac บาง headwaiters สำหรับอินสแตนซ์ ใครทำงานในไนท์คลับ ที่แพงจุดประเทศจากตะวันออกไปตะวันตกรายงานรายปี รายได้ของ $ 35 , 000 อย่างน้อยหกในนิวยอร์กได้รับ $ 50 , 000 เหล่านี้ย่อมมีข้อยกเว้น .
ลูกค้าบนมืออื่น ๆที่ถูกวางไว้ในตำแหน่งที่อึดอัด เป็นสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นการไม่ยุติธรรมอย่างหนึ่ง ความรู้สึกอึดอัดมามักจะไม่ทราบว่าเท่าไหร่ที่เขาควรจะทิปเกือบทุกคนข้างต้นอายุสิบห้าได้อ่าน " กติกามารยาท " ทิปเท่าไหร่ และเมื่อ แต่ถ้ากฎเหล่านี้ถูกพิมพ์ในนิตยสาร หรือหนังสือสี่หรือห้าปี เขาสามารถมั่นใจได้ว่าพวกเขาเป็นมาตรฐานสำหรับวันนี้ ทิป ราคาขึ้นมา และถ้าลูกค้าไม่รู้ หรือทำหน้าที่เป็นถ้าเขาไม่ทำ เขาจะได้รับกระสุนสายตาที่บอกเลิกเขาเกือบจะเป็นมนุษย์ .เช่น สิบ หรือสิบห้าเซนต์ ไปรถไฟ พอร์เตอร์ แบกถุงที่ใช้จะเป็นที่ยอมรับ ราคาปัจจุบันอยู่ที่ 25 ร้อยละสิบของการตรวจสอบมาตรฐานร้านอาหารมีกฎไม่กี่ปีหลัง วันนี้ก็ 15 แล้ว และในช่วงที่ที่ดีกว่า , เพิ่มเติม เป็นหนึ่งในบริกรใส่มัน : " เมื่อผมทำงานในโรงแรมหรูหรา ผมนับเวลาอย่างน้อยยี่สิบเปอร์เซ็นต์ . "
เนื่องจากมีการเปลี่ยนแปลงมากกฎ ลูกค้ามักจะอยู่ในความลังเลใจว่า " กฎ " เก็บดีในสถานการณ์นี้โดยเฉพาะ ใช้กรณีของผู้หญิงเข้าร้านเสริมความงาม เธอมีอาวุธกับ " สังคมความรู้ที่เธอจะถูกคาดหวังให้ทิปพนักงาน 15 ร้อยละของเธอ รวมบิล แต่ด้วยเวลาที่เธอได้ตัดผม , แชมพู , ชุด , และเล็บ