Now we pull away from the ship, alm

Now we pull away from the ship, almost like a camera zooming out at the end of a movie. Suddenly the speaker is not just a merman or a dead woman.
The speaker of the poem has become everyone: "We are, I am, you are" (87).
We all become wreck divers.
We are all "the one who find our way/ back to this scene" (89-90).
We all become victims and survivors of disaster, all recovering, searching, and exploring.
The poem, in its last lines, circles back to the camera and the knife, closing a loop with the first lines.
It ends, though, on the book of myths: "in which/ our names do not appear" (93-94).
We have had an intense personal experience. Maybe sad, maybe healing, maybe both.
But this experience has not been recorded in the book; it is removed from the myths. Even our existence is invisible, ignored.
Here we get just a glimpse of Rich's anger about the silencing of human experience.
(On a side biographical note, she was particularly politically aware and active at the time she wrote "Diving into the Wreck.")
This last line leaves us to think about the ways that human history has silenced our voices and made our personal disasters seem invisible.
At the same time, it offers us the hope that we can change this fact, that we can rescue our stories from the book of myths. Because the act of writing this poem is a way of "diving into the wreck," of confronting and salvaging the disasters in our lives.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตอนนี้ เราดึงจากเรือ เกือบเช่นกล้องขยายในตอนท้ายของภาพยนตร์ ทันใดนั้นผู้ไม่เพียงกับ merman หรือผู้หญิงตายลำโพงของกลอนได้กลายเป็นคน: "เรา ฉัน คุณเป็น" (87)เราทั้งหมดเป็นการแข่งรถดำน้ำเรามีทั้งหมด "คนพบทางไป / กลับไปฉากนี้" (89-90)เราทุกคนที่เป็นเหยื่อและผู้รอดชีวิตภัย กู้ ค้นหา และสำรวจกลอน ในบรรทัดสุดท้าย วงกลับไปยังกล้องและมีด ปิดวนบรรทัดแรกสิ้นสุด แม้ว่า ในหนังสือตำนาน: "ที่ / ไม่ปรากฏชื่อของเรา" (93-94)เราได้มีประสบการณ์ส่วนตัวรุนแรง บางทีอาจจะเศร้า รักษา บางทีทั้งสองแต่ประสบการณ์นี้ไม่ได้ถูกบันทึกไว้ในสมุด เอาจากตำนาน แม้แต่การดำรงอยู่ของเราไม่สามารถมองเห็น ละเว้นที่นี่เราได้รับเพียงเหลือบของ Rich โกรธเกี่ยวกับ silencing ประสบการณ์มนุษย์(ชีวประวัติทด เธอตระหนักถึงโดยเฉพาะอย่างยิ่งทางการเมือง และใช้เวลาที่เธอเขียน "ดำน้ำเป็นความพินาศ")นี้บรรทัดสุดท้ายทิ้งเราคิดแบบว่า ประวัติศาสตร์มนุษย์ silenced เสียงของเรา และทำเราภัยส่วนบุคคลดูเหมือนจะมองไม่เห็นในเวลาเดียวกัน มันมีเราหวังว่า เราสามารถเปลี่ยนแปลงความจริง ที่เราสามารถช่วยเหลือเราเรื่องราวจากหนังสือตำนาน เนื่องจากการกระทำของการเขียนบทกวีนี้เป็นวิธี "ดำเป็นพินาศ เผชิญ และ salvaging ภัยในชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตอนนี้เราดึงออกมาจากเรือเกือบจะเหมือนกล้องซูมออกในตอนท้ายของภาพยนตร์ที่ ทันใดนั้นลำโพงไม่ได้เป็นเพียงเงือกหรือผู้หญิงที่ตาย.
ลำโพงของบทกวีได้กลายเป็นทุกคน:. "เรามีผมคุณจะได้"
(87). เราทุกคนนักดำน้ำซากกลายเป็นเราทุกคน "คนที่หา วิธีการของเรา / กลับไปที่ฉากนี้ "(89-90). เราทุกคนกลายเป็นเหยื่อและผู้รอดชีวิตจากภัยพิบัติทั้งหมดฟื้นตัวค้นหาและการสำรวจ. บทกวีในบรรทัดสุดท้ายวงกลมกลับไปที่กล้องและมีดปิด วงที่มีเส้นแรก. มันจบลง แต่ในหนังสือตำนาน:. "ที่ / ชื่อของเราจะไม่ปรากฏ" (93-94) เราได้มีประสบการณ์ส่วนตัวที่รุนแรง บางทีเศร้าอาจจะรักษาอาจจะทั้งสอง. แต่ประสบการณ์นี้ยังไม่ได้รับการบันทึกไว้ในหนังสือเล่มนี้; จะถูกลบออกจากตำนาน แม้จะดำรงอยู่ของเราจะมองไม่เห็นไม่สนใจ. ที่นี่เราจะได้รับเพียงแค่เหลือบของความโกรธที่อุดมไปด้วยเกี่ยวกับการห้ามไม่ให้พูดจากประสบการณ์ของมนุษย์. (ด้านบันทึกชีวประวัติของเธอโดยเฉพาะอย่างยิ่งทางการเมืองตระหนักและการใช้งานในเวลาที่เธอเขียนว่า "ดำน้ำเข้าไปในซาก." ) บรรทัดสุดท้ายซึ่งจะทำให้เราคิดเกี่ยวกับวิธีการที่ประวัติศาสตร์ของมนุษย์ได้เงียบเสียงของเราและทำให้ภัยส่วนบุคคลของเราดูเหมือนจะมองไม่เห็น. ในขณะเดียวกันก็มีเราหวังว่าเราสามารถเปลี่ยนความจริงนี้ว่าเราสามารถช่วยชีวิตเรื่องราวของเราจาก หนังสือของตำนาน เพราะการกระทำของการเขียนบทกวีนี้เป็นวิธีการของ "ดำน้ำในการก่อวินาศกรรม" ที่จะเผชิญหน้ากับภัยพิบัติและการกอบกู้ในชีวิตของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนนี้เราดึงออกไปจากเรือ เกือบจะเหมือนกล้องซูมออกที่ส่วนท้ายของภาพยนตร์ ก็พูดอยู่ไม่ใช่เงือก หรือ ผู้หญิง ตาย
ลำโพงของบทกวีได้กลายเป็นทุกคน : " เรา , ฉัน , คุณเป็น " ( 87 ) .
เราทุกคนกลายเป็นซากนักดำน้ำ .
เราทุกคน " คนที่หาวิธี / ของเรากลับไปที่ฉากนี้ " ( ยา ) .
เราทุกคนกลายเป็นเหยื่อและผู้รอดชีวิตจากภัยพิบัติ , การกู้คืน , ค้นหา ,และสํารวจ .
กลอน ในบรรทัดสุดท้ายของ วงกลม หันหลังให้กับกล้อง และมีด ปิดวงด้วยบรรทัดแรก .
มันสิ้นสุดลง แม้ว่า หนังสือตำนาน : " ซึ่งชื่อเราไม่ขึ้น " ( 93-94 ) .
เรามีประสบการณ์ส่วนตัวที่รุนแรง บางทีเศร้า อาจจะหาย บางทีทั้ง .
แต่ประสบการณ์นี้ได้ถูกบันทึกไว้ในหนังสือ มันลบออกจากตำนานแม้แต่ตัวตนของเราคือมองไม่เห็น ละเว้น
ที่นี่เราได้รับเพียงเหลือบที่อุดมไปด้วยความโกรธเกี่ยวกับการปกปิดของประสบการณ์มนุษย์
( ด้านชีวประวัติหมายเหตุ เธอโดยเฉพาะอย่างยิ่งทางการเมืองทราบและใช้งานในเวลาที่เธอเขียน " ดำน้ำในซาก " )
นี้บรรทัดสุดท้ายให้เราคิดเกี่ยวกับ วิธีที่ประวัติศาสตร์ของมนุษย์ได้เงียบเสียงของเราและทำให้ภัยพิบัติส่วนบุคคลของเรา
ดูเหมือนจะมองไม่เห็นในเวลาเดียวกัน ก็มี เราหวังว่า เราสามารถเปลี่ยนความจริงนี้ เราสามารถช่วยเหลือ เรื่องราวจากหนังสือตำนาน เพราะการกระทำของการเขียนบทกวีนี้เป็นวิธีของการ " ดำน้ำในซาก " confronting และกอบกู้ภัยพิบัติในชีวิตของเรา