Finally, the ratio of soluble to in

Finally, the ratio of soluble to insoluble fibre was investigated in the onion. For an onion to be a viable food ingredient, the ratio of IDF: SDF should be close to 1:2 Unlike other vegetable, it is harder to give an overall ratio. Thus they concluded that ratio decreased from the inner to the outer tissue. The inner tissue would be more suited for use as a food ingredient; however the outer and skin tissues consisted of the greatest amount of dietary fibre and had the most potential as a fibre ingredient. Benitez et al. (2011) also characterized the dietary fibre content of the onion cultivars (‘Recas and Figueres’) and its by-products; their conclusions were in agreement with the above author’s findings.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สุดท้าย อัตราส่วนของละลายน้ำให้เส้นใยไม่ละลายน้ำถูกสอบสวนในหอม สำหรับหัวหอมที่มี ส่วนประกอบอาหารได้ อัตราส่วนของ IDF: สตางค์ควรจะใกล้กับ 1:2 ซึ่งแตกต่างจากผักอื่น ๆ มันหนักให้มีอัตราส่วนโดยรวม จึง จะได้อัตราส่วนที่ลดลงจากภายในสู่ภายนอกเนื้อเยื่อ เนื้อเยื่อภายในจะเหมาะมากสำหรับใช้เป็นส่วนผสมอาหาร อย่างไรก็ตามเนื้อเยื่อผิวหนัง และภายนอกประกอบด้วยจำนวนเส้นใยอาหารมากที่สุด และมีศักยภาพมากที่สุดเป็นส่วนผสมกับเส้นใย ทำให้การจัด et al. (2011) ยังลักษณะเนื้อหาเส้นใยอาหารของพันธุ์หอม ('Recas และ Figueres') และสินค้าพลอยได้ของมัน บทสรุปของพวกเขายังคงพบผู้ข้างต้นได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในที่สุดอัตราส่วนของเส้นใยที่ละลายน้ำได้จะไม่ละลายน้ำถูกตรวจสอบในหัวหอม สำหรับหัวหอมจะเป็นส่วนผสมอาหารทำงานได้อัตราส่วนของ IDF นี้: ไอ้เวรควรจะใกล้เคียงกับ 1: 2 ซึ่งแตกต่างจากผักอื่น ๆ ก็เป็นเรื่องยากที่จะให้อัตราส่วนโดยรวม ดังนั้นเขาจึงสรุปได้ว่าอัตราการลดลงจากด้านในกับด้านนอกของเนื้อเยื่อ เนื้อเยื่อภายในจะเป็นมากขึ้นเหมาะสำหรับใช้เป็นส่วนผสมอาหาร; แต่เนื้อเยื่อชั้นนอกและผิวประกอบไปด้วยจำนวนมากที่สุดของใยอาหารและมีศักยภาพมากที่สุดเป็นส่วนผสมเส้นใย เบนิเตซและอัล (2011) นอกจากนี้ยังโดดเด่นในเนื้อหาใยอาหารพันธุ์หอม (Recas และฟิกเกอร์ส) และมันโดยผลิตภัณฑ์; ข้อสรุปของพวกเขาอยู่ในข้อตกลงกับผลการวิจัยของผู้เขียนดังกล่าวข้างต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สุดท้าย อัตราส่วนของปริมาณเส้นใยที่ไม่ละลายน้ำจะพบในหัวหอม สำหรับ หัวหอมเป็นอาหารส่วนผสมได้ อัตราส่วนของ IDF sdf ควรจะอยู่ใกล้กับ 1 : 2 ซึ่งแตกต่างจากผักอื่นๆ ก็ยากที่จะให้สัดส่วนโดยรวม ดังนั้นจึงสรุปได้ว่า อัตราส่วนลดลงจากภายในเนื้อเยื่อชั้นนอก เนื้อเยื่อภายในจะเหมาะกับการใช้เป็นส่วนประกอบอาหาร ;อย่างไรก็ตาม เนื้อเยื่อชั้นนอกและผิวมีจํานวนมากที่สุดของใยอาหารและมีศักยภาพมากที่สุดเป็นเส้นใยส่วนประกอบ เบนิเตซ et al . ( 2011 ) ด้วยใยอาหารลักษณะเนื้อหาของหอมหัวใหญ่พันธุ์ ( 'recas และฟิเกเรซ ' ) และผลพลอยได้ ; ข้อสรุปของตนสอดคล้องกับข้างต้นที่ผู้เขียนพบ