the two officers wore fine. new uni

the two officers wore fine. new unifrom. the younger of the two was polite. the older man had heard every excuse before. and he was tried of listening.
jim watched as the young husband tried to pull a piece of paper out of the officer's hand. this says we have another day. he cried. come on. said mike. pulling jim's arm. but jim was already moving across the street and mike went with him. you can not do this. the young woman was saying. we'll never get back in. her husband jumped in front of the officers as they moved to fit a new lock to the building's front door. please. I'm staring a factory job next week. the officers pushed him away and put the lock on. excuse me. said mike politely. then louder. excuse me. the officers stared at him. please can I have a look at that notice. the law says that I'm allowed to. he stepped forward. let me just have a look at the date on it. if everything's ok with it. we'll just walk away. or else what. demanded the younger officer. the older officers was looking. mike smiled. you guys know jim braddock. don't you.
The older officer’s attitude change immediately “ I’ve seen you fight,Jim,” he said Mike looked down at the document in the older man’s hand “What do you say,guy ? Mistakes happen all the time.” The officer nodded. “maybe we got our days mixed up,” he said, removing the lock from the door. As the two officer walked away, Mike and Jim began to help the couple move their furniture back inside. “So you’re a lawyer? “ asked Jim.
Mike shook his head. A banker. but I hired enough lawyers to have a good idea of the law. it does not matter now. I lost it all in 29. he looked Jim in the eyes. you know. there are people living in central park. the government has failed us. we need to organize. fight back. Jim shook his head. fight what. bad luck. you have to trust that the government will solve things in the end. I like what President Roosevelt says. Forget Roosevelt. shouted Mike. he has not given me my house back yet. Jim looked in surprise at the terrible anger in his friend's eyes.
the blanket did not hang in the middle of the room. Now the three children had it around them. as they lay in the bed. Jim could see their breath in the cold air. every piece of clothing in the apartment was piled on top of them. he crossed the room and threw a piece of a wooden sing onto the fire in the stove. Mae emptied the rainy day jar onto the table. she began to push the coins around.
six dollars and seventy cents. said Jim. joining his wife. how much would it cost to turn the electricity back on. thirty three dollars and ten cents. whispered Mae. if I work twenty-six hours out of every twenty-four. it still won't be enough. Jim seemed suddenly weaker. he looked at Mae. think of all the other guys who wanted to marry you.
what happened to those guys. joked Mae. then she squeezed his hand. I married the guy I love
A wet cough from across the room interrupted them. it's howard. said Mae sadly. he's been sick since this afternoon
when Mae woke up the next morning. Jim had already gone out into the terrible cold. she spent the morning trying to keep the children warm. burning pieces of wood they had taken from signs in the street. howard lay close to the stove. his face red with fever. fighting back the tears. his mother held a glass of water to his lips. the boy was getting sicker.
not wanting her children to see her cry. Mea rushed out the door and stood in the snow. bitter tears ran down her face. she cared only about keeping this family together. Jim was killing himself trying to do this. but it was not working. Now they had lost their heat and electric power. Mae knew what she had to do. she rushed inside to dress her children warmly for the trip across the river to New York City
As jim stepped through the door, the apartment was as cold as the air outside. He met silence. No little bodies ran to him with open arms. By the stove, mae sat alone. Staring into the dying flames. She couldn’t meet his eyes. Howard was getting worse, she explained. Then rosy started to get sick. Where are they, mae the boys are at my father’s house. Rosy’s going to stay with my sister. We can’t keep them warm, jim. Jim’s emotions were almost too strong for words fear, sadness, anger. He pointed a finger at mae. You don’t decide what happens to our children without me
mae stood and held his arms. Jimmu if they get really sick. we don't have the money for a doctor. if you send them away. this has all been for nothing. he said angrily. it means that we lost. he shook Mae's arms off. I made a promise to Jay. do you understand. I promised that we would never send him away. without another word. he turned and walked acoss the freezing room and out of the door. later that afternoon. he stood at the wooden counter of the Newark rilief office. An unsmiling women counted out twelve dollars and eighty cents. which she placed in a white envelope. Jim's hand shook as the signed for the money. trying not to blame himself for what he had done. Ashamed. he put the envelope into his pocket. he pushed his way through the unhappy crowd. they were lawyers and dock workers. teachers and factory workers. Bankers and builders. now unable to earn money themselves. they were here to receive money from the state. some were so ashamed that. like Jim. they looked only at the floor. others looked straight ahead with empty stares. after Jim crossed the river to Manhattan. he walked past all the homeless people in the city who seemed to have no hope. the story was the same everywhere. At last. Jim reached the street around Madison Square Garden. there were no bright lights now. nopeople in expensive for anything they could use. Jim went to the familiar side door. the sign for the next fight showed two boxers standing with gloves up. Jim rememberd when his picture had been on signs like this. he rememberd the fight with Tuffy Griffiths. the dream of that night when the future looked bright for Jim Braddock.
But then another. less happy memory came to mind the fight against Tommy Loughran. it was July 1929 just four months before the Crash. Jim was fighting for the title of light heavyweight champion. but it was the fight that turned Braddock into a boxer of failed promise. the New York crowd had wanted Braddock to win. and the fight had started well. too. but things changed in the second round. Lougharn began to dance around the ring. doding Braddock's punches easily. he had discovered Braddock's biggest weakness no left hand punch. in the rest of the fight. Braddock had hit the champion with a few good punchs. but it wasn't enough. the judges all decided that Loughran was the winner. the newspapers weren't kind to Braddock who had looked slow in the last three rounds. his dream of winning the title seemed to be at an end. now. years later. Jim stood in the shadows in Madison Square Garden and said the same words that he said after the Loughran fight. I don't know what went wrong. he opened the side door and started up the stairs. the climb to the Madison Square Garden boxing club was the hardest of his life. the club was a place where the rich money makers of New York's boxing world could relax and do business. it wasn't high above street level. but it was like another world. at first. nobody noticed as Jim Braddock walked into the smoky room. he went up to two men in the center of the room. Mr.Allen Phil. the man looked up at the fighter. others noticed and conversation around the room died. Jim cleared his throat. I am here because we can't afford to pay the heating bills. we had to sent our kids way. I just need enough money to get my children back. Jim took off his hat stretched it out. the whole room was silent now. Mr.Allen put his hand in his pocket. sure. Jim. he placed a few coins into Jim's hat. thank you. relied Jim. then he offered his hat to the others
around the room. everybody gave some money even Jimmy Johnston. thw man who had taken away Jim's license. Finally. Jim stopped in front of Joe Gould. I am sorry. Joe. he told his old manager. what do you have to be sorry about. Jim. said Joe. how much more do you need. one dollar and fifty cent. I think. whispered Jim. Joe placed the exact amount in Jim's hat. when Jim left the club. it was dark outside and streetlights lit the icy sidewalks. Jim walked past a store that had gone out of business. his face looked back at him from the dark glass of the store window. he had seen that look before. it was on the face of the man in his old suit selling apples on the street corner. it was onthe face of the banker waiting in line for hours at the Newark relief office. Jim had never understood how a proud man could sink so low. now. with the money in this pocket to get his children back. Jim knew. he finally understood. the next night. Mae opened the apartment door and turned on the electric light. Jay and Howard ran inside followed by Jim. who was carrying the sleeping Rosy. Jim was happy to see his family together and home agian. but he felt other emotions. too. he knew now easily their world could be destroyed. he couln't sleep that night. when the sun finally appeared. he got up and dressed silently. before he left for another long day of work. he stood at the door and looked at his family. a boxer entered the ring alone. if he was knocked down. he alone could stand up and continue fighting. Jim was alone now. as he left the house and went looking for work.
spring had come to Newark at last. and the braddock family had joined other families at the local church. Once a month the priest. father Rorick. organized a birthday party for all the children whose parents couldn't afford a party.

Jim put his hand around Mae. happy that the cast was off at last. when it was time to sing the names. the different families all sang a different name.
howard pulled his father's arm. it was better when we had our own cake. he said.
father Rorick heard him. Do you know I boxed

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เจ้าหน้าที่สองสวมดี unifrom ใหม่ อายุของทั้งสองได้แนะนำเกี่ยวกับภัตตาคาร คนเก่าได้ยินทุกแก้ก่อน และเขาได้พยายามของการฟังเพลง จิมดูเหมือนสามีหนุ่มพยายามดึงกระดาษออกจากมือของเจ้าหน้าที่ นี้กล่าวว่า เรามีวันอื่น เขาร้องเรียก ไม่เอาน่า ไมค์กล่าวว่า ดึงแขนของจิม แต่จิมถูกย้ายข้ามถนนแล้ว และไมค์ไปกับเขา คุณไม่สามารถทำเช่นนี้ หญิงสาวที่ถูกพูด เราจะไม่รับคืนค่ะสามีไปหน้าเจ้าหน้าที่ที่เข้าล็อคใหม่ไปที่ประตูหน้าตึกพอดี โปรด ฉันกำลังจ้องมองงานโรงงานสัปดาห์ถัดไป เจ้าหน้าที่ผลักเขาออกไป และใส่ล็อค ขอโทษ กล่าวว่า ไมค์สุภาพ แล้วดังนั้น ขอโทษ เจ้าหน้าที่จ้องไปที่เขา โปรดได้มีลักษณะที่สังเกต กฎหมายบอกว่า ผม/ดิฉันสามารถ เขาก้าวไปข้างหน้า ผมเพียงได้ดูวันที่บน ถ้าทุกอย่าง ok กับมัน เราจะเดินไป หรือ อื่น ๆ อะไร แค่เจ้าหน้าที่อ่อนกว่าวัย เจ้าหน้าที่เก่าที่ถูกมอง ไมค์ยิ้ม พวกคุณรู้ว่าจิมแบรดด็อค คุณไม่เปลี่ยนแปลงทัศนคติของเจ้าหน้าที่เก่าทันที "ผมเคยเห็นคุณต่อสู้ จิม, " เขากล่าวว่า ไมค์มองลงไปที่เอกสารในมือของคนรุ่นเก่า "อะไรทำคุณพูด ผู้ชาย ข้อผิดพลาดเกิดขึ้นตลอดเวลา" เจ้าหน้าที่คนนั้นพยักหน้า "บางทีเรามีของเราวันอลวน เขากล่าวว่า เอาล็อคจากประตู เป็นเจ้าหน้าที่ทั้งสองเดินไป ไมค์และจิมเริ่มช่วยคู่ย้ายเฟอร์นิเจอร์ของพวกเขากลับไปภายใน "ดังนั้นคุณทนายความ" ถามจิมMike shook his head. A banker. but I hired enough lawyers to have a good idea of the law. it does not matter now. I lost it all in 29. he looked Jim in the eyes. you know. there are people living in central park. the government has failed us. we need to organize. fight back. Jim shook his head. fight what. bad luck. you have to trust that the government will solve things in the end. I like what President Roosevelt says. Forget Roosevelt. shouted Mike. he has not given me my house back yet. Jim looked in surprise at the terrible anger in his friend's eyes.the blanket did not hang in the middle of the room. Now the three children had it around them. as they lay in the bed. Jim could see their breath in the cold air. every piece of clothing in the apartment was piled on top of them. he crossed the room and threw a piece of a wooden sing onto the fire in the stove. Mae emptied the rainy day jar onto the table. she began to push the coins around.six dollars and seventy cents. said Jim. joining his wife. how much would it cost to turn the electricity back on. thirty three dollars and ten cents. whispered Mae. if I work twenty-six hours out of every twenty-four. it still won't be enough. Jim seemed suddenly weaker. he looked at Mae. think of all the other guys who wanted to marry you.what happened to those guys. joked Mae. then she squeezed his hand. I married the guy I loveA wet cough from across the room interrupted them. it's howard. said Mae sadly. he's been sick since this afternoonwhen Mae woke up the next morning. Jim had already gone out into the terrible cold. she spent the morning trying to keep the children warm. burning pieces of wood they had taken from signs in the street. howard lay close to the stove. his face red with fever. fighting back the tears. his mother held a glass of water to his lips. the boy was getting sicker.not wanting her children to see her cry. Mea rushed out the door and stood in the snow. bitter tears ran down her face. she cared only about keeping this family together. Jim was killing himself trying to do this. but it was not working. Now they had lost their heat and electric power. Mae knew what she had to do. she rushed inside to dress her children warmly for the trip across the river to New York CityAs jim stepped through the door, the apartment was as cold as the air outside. He met silence. No little bodies ran to him with open arms. By the stove, mae sat alone. Staring into the dying flames. She couldn’t meet his eyes. Howard was getting worse, she explained. Then rosy started to get sick. Where are they, mae the boys are at my father’s house. Rosy’s going to stay with my sister. We can’t keep them warm, jim. Jim’s emotions were almost too strong for words fear, sadness, anger. He pointed a finger at mae. You don’t decide what happens to our children without me mae stood and held his arms. Jimmu if they get really sick. we don't have the money for a doctor. if you send them away. this has all been for nothing. he said angrily. it means that we lost. he shook Mae's arms off. I made a promise to Jay. do you understand. I promised that we would never send him away. without another word. he turned and walked acoss the freezing room and out of the door. later that afternoon. he stood at the wooden counter of the Newark rilief office. An unsmiling women counted out twelve dollars and eighty cents. which she placed in a white envelope. Jim's hand shook as the signed for the money. trying not to blame himself for what he had done. Ashamed. he put the envelope into his pocket. he pushed his way through the unhappy crowd. they were lawyers and dock workers. teachers and factory workers. Bankers and builders. now unable to earn money themselves. they were here to receive money from the state. some were so ashamed that. like Jim. they looked only at the floor. others looked straight ahead with empty stares. after Jim crossed the river to Manhattan. he walked past all the homeless people in the city who seemed to have no hope. the story was the same everywhere. At last. Jim reached the street around Madison Square Garden. there were no bright lights now. nopeople in expensive for anything they could use. Jim went to the familiar side door. the sign for the next fight showed two boxers standing with gloves up. Jim rememberd when his picture had been on signs like this. he rememberd the fight with Tuffy Griffiths. the dream of that night when the future looked bright for Jim Braddock.But then another. less happy memory came to mind the fight against Tommy Loughran. it was July 1929 just four months before the Crash. Jim was fighting for the title of light heavyweight champion. but it was the fight that turned Braddock into a boxer of failed promise. the New York crowd had wanted Braddock to win. and the fight had started well. too. but things changed in the second round. Lougharn began to dance around the ring. doding Braddock's punches easily. he had discovered Braddock's biggest weakness no left hand punch. in the rest of the fight. Braddock had hit the champion with a few good punchs. but it wasn't enough. the judges all decided that Loughran was the winner. the newspapers weren't kind to Braddock who had looked slow in the last three rounds. his dream of winning the title seemed to be at an end. now. years later. Jim stood in the shadows in Madison Square Garden and said the same words that he said after the Loughran fight. I don't know what went wrong. he opened the side door and started up the stairs. the climb to the Madison Square Garden boxing club was the hardest of his life. the club was a place where the rich money makers of New York's boxing world could relax and do business. it wasn't high above street level. but it was like another world. at first. nobody noticed as Jim Braddock walked into the smoky room. he went up to two men in the center of the room. Mr.Allen Phil. the man looked up at the fighter. others noticed and conversation around the room died. Jim cleared his throat. I am here because we can't afford to pay the heating bills. we had to sent our kids way. I just need enough money to get my children back. Jim took off his hat stretched it out. the whole room was silent now. Mr.Allen put his hand in his pocket. sure. Jim. he placed a few coins into Jim's hat. thank you. relied Jim. then he offered his hat to the othersaround the room. everybody gave some money even Jimmy Johnston. thw man who had taken away Jim's license. Finally. Jim stopped in front of Joe Gould. I am sorry. Joe. he told his old manager. what do you have to be sorry about. Jim. said Joe. how much more do you need. one dollar and fifty cent. I think. whispered Jim. Joe placed the exact amount in Jim's hat. when Jim left the club. it was dark outside and streetlights lit the icy sidewalks. Jim walked past a store that had gone out of business. his face looked back at him from the dark glass of the store window. he had seen that look before. it was on the face of the man in his old suit selling apples on the street corner. it was onthe face of the banker waiting in line for hours at the Newark relief office. Jim had never understood how a proud man could sink so low. now. with the money in this pocket to get his children back. Jim knew. he finally understood. the next night. Mae opened the apartment door and turned on the electric light. Jay and Howard ran inside followed by Jim. who was carrying the sleeping Rosy. Jim was happy to see his family together and home agian. but he felt other emotions. too. he knew now easily their world could be destroyed. he couln't sleep that night. when the sun finally appeared. he got up and dressed silently. before he left for another long day of work. he stood at the door and looked at his family. a boxer entered the ring alone. if he was knocked down. he alone could stand up and continue fighting. Jim was alone now. as he left the house and went looking for work.
spring had come to Newark at last. and the braddock family had joined other families at the local church. Once a month the priest. father Rorick. organized a birthday party for all the children whose parents couldn't afford a party.

Jim put his hand around Mae. happy that the cast was off at last. when it was time to sing the names. the different families all sang a different name.
howard pulled his father's arm. it was better when we had our own cake. he said.
father Rorick heard him. Do you know I boxed

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตำรวจทั้งสองนายสวมดี Unifrom ใหม่ น้องของทั้งสองสุภาพ พี่ชายเคยได้ยินข้ออ้างทุกครั้งก่อน และเขาก็พยายามฟัง.
จิมดูเป็นสามีหนุ่มพยายามที่จะดึงกระดาษออกจากมือของเจ้าหน้าที่ นี้กล่าวว่าเรามีวันอื่น เขาร้องไห้ เข้ามา ไมค์กล่าวว่า ดึงแขนของจิม แต่จิมได้แล้วย้ายข้ามถนนและไมค์ไปกับเขา คุณไม่สามารถทำเช่นนี้ หญิงสาวคนหนึ่งบอกว่า เราไม่เคยจะได้รับกลับมาใน. สามีของเธอเพิ่มขึ้นในด้านหน้าของเจ้าหน้าที่ขณะที่พวกเขาย้ายไปอยู่พอดีล็อคใหม่ไปที่ประตูด้านหน้าของอาคาร โปรด ฉันจ้องมองงานที่โรงงานในสัปดาห์ถัดไป เจ้าหน้าที่ผลักเขาออกไปและใส่ล็อค ขอโทษ ไมค์กล่าวว่าสุภาพ แล้วดัง ขอโทษ เจ้าหน้าที่จ้องมองมาที่เขา โปรดฉันจะมีรูปลักษณ์ที่แจ้งให้ทราบว่า กฎหมายบอกว่าผมได้รับอนุญาตให้ เขาก้าวไปข้างหน้า ให้ฉันเพียงแค่มีลักษณะที่ทันสมัยให้กับมัน ถ้าทุกอย่างโอเคกับมัน เราก็จะเดินออกไป หรืออื่น ๆ สิ่งที่ เรียกร้องให้เจ้าหน้าที่ที่อายุน้อยกว่า เจ้าหน้าที่ที่มีอายุมากกว่าที่กำลังมองหา ไมค์ยิ้ม พวกคุณรู้ว่าจิมแบรดด็อก คุณไม่.
การเปลี่ยนแปลงทัศนคติของเจ้าหน้าที่ที่มีอายุมากกว่าทันที "ผมเคยเห็นคุณต่อสู้จิม" เขากล่าวว่าไมค์มองลงไปที่เอกสารในมือคนที่มีอายุมากกว่า "อะไรที่คุณพูดว่าผู้ชาย? ข้อผิดพลาดเกิดขึ้นตลอดเวลา. "เจ้าหน้าที่พยักหน้า "บางทีเรามีวันของเราผสมขึ้น" เขากล่าวออกจากประตูล็อค ในฐานะที่เป็นเจ้าหน้าที่ทั้งสองเดินออกไปไมค์และจิมเริ่มที่จะช่วยให้ทั้งคู่ย้ายเฟอร์นิเจอร์ของพวกเขากลับเข้าไปข้างใน "ดังนั้นคุณทนายความหรือไม่? "ถามจิม.
ไมค์ส่ายหัว นายธนาคาร แต่ฉันได้รับการว่าจ้างทนายความพอที่จะมีความคิดที่ดีของกฎหมาย มันไม่สำคัญว่าในขณะนี้ ฉันได้สูญเสียทุกอย่างไว้ใน 29 จิมเขามองในสายตา คุณรู้ มีคนที่อาศัยอยู่ในสวนสาธารณะกลาง รัฐบาลล้มเหลวเรา เราจำเป็นต้องมีการจัดระเบียบ ปฏิยุทธ์ จิมส่ายหัว ต่อสู้กับสิ่งที่ โชคร้าย คุณต้องมีความมั่นใจว่ารัฐบาลจะแก้สิ่งที่อยู่ในท้ายที่สุด ผมชอบสิ่งที่ประธานาธิบดีรูสเวลกล่าวว่า ลืมโรสเวลต์ ตะโกนไมค์ เขาไม่ได้ให้ฉันบ้านของฉันยังไม่กลับมา จิมมองในความประหลาดใจที่ความโกรธที่น่ากลัวในสายตาของเพื่อนของเขา.
ผ้าห่มไม่ได้แขวนอยู่กลางห้อง ตอนนี้เด็กทั้งสามคนมีมันรอบตัวพวกเขา ขณะที่พวกเขานอนอยู่บนเตียง จิมได้เห็นลมหายใจของพวกเขาในอากาศเย็น ชิ้นส่วนของเสื้อผ้าทุกคนในอพาร์ทเม้นที่ถูกซ้อนอยู่ด้านบนของพวกเขา เขาเดินข้ามห้องและโยนชิ้นส่วนของไม้ร้องเพลงบนไฟในเตา แม่อบขวดวันที่ฝนตกบนโต๊ะ เธอเริ่มที่จะผลักดันเหรียญรอบ.
หกดอลลาร์เจ็ดสิบเซ็นต์ จิมกล่าวว่า ร่วมงานกับภรรยาของเขา เท่าใดก็จะเสียค่าใช้จ่ายในการเปิดไฟฟ้ากลับมา สามหมื่นสามดอลลาร์และสิบเซ็นต์ กระซิบแม่ ถ้าผมทำงานยี่สิบหกชั่วโมงในทุกยี่สิบสี่ มันจะยังคงไม่เพียงพอ จิมดูเหมือนก็ปรับตัวลดลง เขามองไปที่แม่ คิดว่าทุกคนอื่น ๆ ที่อยากจะแต่งงานกับคุณ.
เกิดอะไรขึ้นกับคนเหล่านั้น แม่พูดติดตลก แล้วเธอบีบมือของเขา ฉันแต่งงานผู้ชายที่ฉันรัก
ไอเปียกจากทั่วห้องขัดจังหวะพวกเขา มัน howard กล่าวว่าแม่เศร้า เขาได้รับป่วยตั้งแต่ช่วงบ่ายวันนี้
เมื่อแม่ตื่นขึ้นมาเช้าวันถัดไป จิมได้หายไปแล้วออกไปในเย็นที่น่ากลัว เธอใช้เวลาช่วงเช้าพยายามที่จะให้เด็กที่อบอุ่น การเผาไหม้ชิ้นส่วนของไม้ที่พวกเขาได้นำมาจากสัญญาณในถนน howard วางใกล้กับเตา สีแดงใบหน้าของเขาที่มีไข้ ต่อสู้กลับน้ำตา แม่ของเขาจัดขึ้นแก้วน้ำไปที่ริมฝีปากของเขา เด็กได้รับเจ็บ.
ไม่ต้องการที่ลูก ๆ ของเธอที่จะเห็นเธอร้องไห้ แม่วิ่งออกประตูและยืนอยู่ในหิมะ น้ำตาวิ่งลงใบหน้าของเธอ เธอได้รับการดูแลเพียงเกี่ยวกับการรักษาครอบครัวนี้ร่วมกัน จิมถูกฆ่าตัวตายพยายามที่จะทำเช่นนี้ แต่มันก็ไม่ได้ทำงาน ตอนนี้พวกเขาได้สูญเสียความร้อนและพลังงานไฟฟ้าของพวกเขา แม่รู้ว่าสิ่งที่เธอต้องทำ เธอรีบวิ่งภายในการแต่งตัวลูก ๆ ของเธออย่างอบอุ่นสำหรับการเดินทางข้ามแม่น้ำไปยังนครนิวยอร์ก
ขณะที่จิมก้าวผ่านประตูพาร์ทเมนท์เป็นเย็นอากาศภายนอก เขาได้พบกับความเงียบ ไม่มีหน่วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ วิ่งไปที่เขาด้วยอาวุธเปิด โดยเตาแม่นั่งอยู่คนเดียว จ้องมองเข้าไปในเปลวไฟที่กำลังจะตาย เธอไม่สามารถตอบสนองความดวงตาของเขา ฮาวเวิร์ดได้รับที่เลวร้ายยิ่งเธออธิบาย จากนั้นเป็นสีดอกกุหลาบเริ่มที่จะได้รับป่วย ในกรณีที่พวกเขา, แม่เด็กอยู่ที่บ้านพ่อของฉัน Rosy จะอยู่กับน้องสาวของฉัน เราไม่สามารถให้พวกเขาอบอุ่นจิม อารมณ์ของจิมเกือบแข็งแกร่งเกินไปสำหรับกลัวคำความโศกเศร้าความโกรธ เขาชี้นิ้วที่แม่ คุณไม่ได้ตัดสินใจในสิ่งที่เกิดขึ้นกับลูกหลานของเราโดยไม่ต้องฉัน
แม่ยืนอยู่และถือแขนของเขา Jimmu ถ้าพวกเขาได้รับการป่วยจริงๆ เราไม่ได้มีเงินสำหรับการแพทย์ ถ้าคุณส่งพวกเขาออกไป นี้ได้รับการทั้งหมดเพื่ออะไร เขากล่าวว่าด้วยความโกรธ ก็หมายความว่าเราหายไป เขาส่ายแขนของแม่ออก ผมให้สัญญากับเจย์ เข้าใจไหม ฉันสัญญาว่าเราจะไม่ส่งเขาออกไป โดยไม่มีคำอื่น เขาหันและเดิน acoss ห้องแช่แข็งและออกจากประตู ต่อมาในบ่ายวันนั้น เขายืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ไม้ของสำนักงาน rilief นวร์ก ผู้หญิงที่ยิ้มออกมานับสิบสองเหรียญสิบเซ็นต์ ซึ่งเธออยู่ในซองจดหมายสีขาว มือของจิมส่ายเป็นเซ็นสัญญากับเงิน พยายามที่จะไม่ตำหนิตัวเองสำหรับสิ่งที่เขาทำ ละอายใจ เขาใส่ซองจดหมายในกระเป๋าของเขา เขาผลักดันทางของเขาผ่านฝูงชนที่ไม่มีความสุข พวกเขาเป็นทนายและคนงานท่าเรือ ครูและคนงานในโรงงาน ธนาคารและผู้สร้าง ตอนนี้ไม่สามารถที่จะได้รับเงินตัวเอง พวกเขาอยู่ที่นี่จะได้รับเงินจากรัฐ บางคนละอายใจเพื่อให้ เช่นเดียวกับจิม พวกเขามองเฉพาะที่พื้น คนอื่น ๆ มองตรงไปข้างหน้าด้วยการจ้องที่ว่างเปล่า หลังจากที่จิมข้ามแม่น้ำแมนฮัตตัน เขาเดินผ่านมาทุกคนที่ไม่มีที่อยู่อาศัยในเมืองที่ดูเหมือนจะไม่มีความหวัง เรื่องที่เหมือนกันทุกที่ ในที่สุด จิมถึงถนนรอบ Madison Square Garden ไม่มีไฟสว่างในขณะนี้ nopeople ในราคาแพงสำหรับสิ่งที่พวกเขาสามารถใช้ จิมเดินไปที่ประตูด้านข้างที่คุ้นเคย เข้าสู่ระบบการต่อสู้ต่อไปแสดงให้เห็นว่านักมวยทั้งสองยืนอยู่กับถุงมือขึ้น จิม rememberd เมื่อภาพของเขาได้รับสัญญาณเช่นนี้ เขา rememberd การต่อสู้กับปอย Griffiths ความฝันของคืนนั้นเมื่อมองในอนาคตที่สดใสสำหรับจิมแบรดด็อก.
แต่แล้วอีก หน่วยความจำที่มีความสุขน้อยลงมาถึงใจต่อสู้กับทอมมี่โลห์ มันเป็นกรกฎาคม 1929 เพียงสี่เดือนก่อนการแข่งขัน จิมได้รับการต่อสู้เพื่อชื่อของแชมป์มวยรุ่นไลท์ แต่มันก็ต่อสู้ที่เปิดเข้าไปในแบรดด็อกนักมวยของสัญญาล้มเหลว ฝูงชนที่นิวยอร์กก็อยากที่จะชนะแบรดด็อก และการต่อสู้ได้เริ่มต้นได้ดี เกินไป แต่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงในรอบที่สอง Lougharn เริ่มที่จะเต้นไปรอบ ๆ เวที เจาะ doding แบรดด็อกได้อย่างง่ายดาย เขาได้ค้นพบจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดแบรดด็อกชกมือซ้ายไม่มี ในส่วนที่เหลือของการต่อสู้ แบรดด็อกได้ตีแชมป์กับ Punchs ดีเพียงไม่กี่ แต่มันก็ไม่เพียงพอ ผู้พิพากษาทั้งหมดตัดสินใจว่าโลห์เป็นผู้ชนะ หนังสือพิมพ์ไม่ได้ใจดีกับแบรดด็อกที่ได้ดูช้าในช่วงสามรอบ ความฝันของเขาชนะดูเหมือนจะเป็นที่สิ้นสุด ตอนนี้ ปีต่อมา จิมยืนอยู่ในเงามืดในเมดิสันสแควร์การ์เด้นและพูดคำเดียวกันกับที่เขากล่าวว่าหลังจากการต่อสู้โลห์ ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ผิดไป เขาเปิดประตูด้านข้างและเริ่มขึ้นบันได ปีนขึ้นไปที่เมดิสันสแควร์การ์เด้นมวยสโมสรเป็นที่ยากที่สุดในชีวิตของเขา สโมสรเป็นสถานที่ผลิตเงินที่อุดมไปด้วยมวยโลกของนิวยอร์กสามารถพักผ่อนและทำธุรกิจ มันก็ไม่ได้สูงเหนือระดับถนน แต่มันเป็นเหมือนอีกโลกหนึ่ง ในตอนแรก ไม่มีใครสังเกตเห็นขณะที่จิมแบรดด็อกเดินเข้าไปในห้องควัน เขาไปถึงสองคนที่อยู่ในศูนย์กลางของห้อง Mr.Allen ฟิล คนที่มองมาที่รบ สังเกตเห็นคนอื่น ๆ และการสนทนาไปรอบ ๆ ห้องเสียชีวิต จิมล้างลำคอของเขา ฉันอยู่ที่นี่เพราะเราไม่สามารถที่จะจ่ายค่าความร้อน เราต้องส่งทางเด็ก ๆ ของเรา ฉันเพียงแค่ต้องมีเงินมากพอที่จะได้รับลูก ๆ ของฉันกลับ จิมถอดหมวกของเขายืดออก ทั้งห้องเงียบในขณะนี้ Mr.Allen ใส่มือของเขาในกระเป๋าของเขา แน่ใจ จิม เขาวางไม่กี่เหรียญลงไปในหมวกของจิม ขอบคุณ อาศัยจิม แล้วเขานำเสนอหมวกของเขากับคนอื่น ๆ
รอบ ๆ ห้อง ทุกคนให้เงินบางคนถึงกับจิมมี่จอห์นสัน คน THW ที่ได้รับใบอนุญาตไปของจิม ในที่สุด จิมหยุดในด้านหน้าของโจโกลด์ ฉันขอโทษ โจ เขาบอกกับผู้จัดการเก่าของเขา ทำในสิ่งที่คุณจะต้องเสียใจกับ จิม โจกล่าวว่า วิธีการทำมากขึ้นที่คุณต้องการ หนึ่งดอลลาร์และร้อยห้าสิบ ฉันคิด จิมกระซิบ โจวางจำนวนเงินที่แน่นอนในหมวกของจิม เมื่อจิมออกจากสโมสร มันมืดข้างนอกและถนนทางเท้าไฟน้ำแข็ง จิมเดินผ่านร้านค้าที่ได้ไปออกจากธุรกิจ ใบหน้าของเขามองกลับมาที่เขาจากกระจกสีเข้มของหน้าต่างร้านค้า เขาได้เห็นก่อนที่จะดูว่า มันเป็นบนใบหน้าของชายคนหนึ่งในชุดสูทเก่าของเขาขายแอปเปิ้ลที่มุมถนน มันเป็น onthe ใบหน้าของนายธนาคารรอคอยในสายสำหรับชั่วโมงที่สำนักงานบรรเทานวร์ก จิมไม่เคยเข้าใจว่าเป็นคนมีความภูมิใจที่จะจมลงต่ำเพื่อให้ ตอนนี้ ที่มีเงินในกระเป๋านี้เพื่อให้ได้ลูก ๆ ของเขากลับมา จิมรู้ เขาเข้าใจในที่สุด ในคืนถัดไป แม่เปิดประตูพาร์ทเมนท์และเปิดไฟ เจย์ฮาวเวิร์ดและวิ่งภายในตามด้วยจิม ที่ถือกุหลาบนอน จิมมีความสุขที่จะเห็นครอบครัวของเขาเข้าด้วยกันและ agian บ้าน แต่เขารู้สึกว่าอารมณ์อื่น ๆ เกินไป เขารู้ว่าตอนนี้โลกของพวกเขาได้อย่างง่ายดายจะถูกทำลาย เขา couln't นอนคืนนั้น เมื่อดวงอาทิตย์ในที่สุดก็ปรากฏตัวขึ้น เขาลุกขึ้นและแต่งตัวเงียบ ก่อนที่เขาจะเหลืออีกหนึ่งวันที่ยาวนานของการทำงาน เขายืนอยู่ที่ประตูและมองไปที่ครอบครัวของเขา นักมวยเข้าแหวนเพียงอย่างเดียว ถ้าเขาล้มลง เขาเป็นคนเดียวที่สามารถยืนขึ้นและต่อสู้ต่อไป จิมเป็นคนเดียวในขณะนี้ ในขณะที่เขาออกจากบ้านและไปหางานทำ.
ฤดูใบไม้ผลิมาถึงที่สุดท้ายที่นวร์ก และครอบครัวของแบรดด็อกได้เข้าร่วมครอบครัวอื่น ๆ ที่คริสตจักรท้องถิ่น เมื่อเดือนพระสงฆ์ พ่อ Rorick จัดงานเลี้ยงวันเกิดสำหรับเด็กทุกคนที่พ่อแม่ไม่สามารถบุคคล. จิมใส่มือของเขาไปรอบ ๆ แม่ มีความสุขที่หล่อออกเป็นที่สุดท้าย เมื่อมันเป็นเวลาที่จะร้องเพลงชื่อ ครอบครัวที่แตกต่างกันทั้งหมดร้องเพลงชื่อที่แตกต่างกัน. howard ดึงแขนของพ่อของเขา ก็ยังดีกว่าเมื่อเรามีเค้กของเราเอง เขากล่าวว่า. พ่อ Rorick ได้ยินเขา คุณรู้ว่าฉันชนิดบรรจุกล่อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สองเจ้าหน้าที่ใส่ดี ใหม่ unifrom . น้องสองคนก็สุภาพ ชายแก่คนนั้นได้ฟังเหตุผลก่อน และเขาก็พยายามจะฟัง .
จิมดูเป็นหนุ่มสามีพยายามจะดึงแผ่นกระดาษออกมาจากมือของเจ้าหน้าที่ มันบอกว่า เราได้อีกวัน เขาร้องไห้ มาเถอะ ไมค์กล่าวว่า . ดึงแขนของจิม แต่จิม ก็เดินข้ามถนน และ ไมค์ ก็ไปกับเขาคุณไม่สามารถทำสิ่งนี้ หญิงสาวพูด เราก็จะไม่มีวันได้กลับมา สามีของเธอกระโดดในด้านหน้าของเจ้าหน้าที่ตามที่พวกเขาย้ายเพื่อให้พอดีกับล็อคใหม่ในอาคารด้านหน้าประตู ได้โปรด ผมมองงานโรงงานในสัปดาห์หน้า เจ้าหน้าที่ผลักเขาออกไปและใส่ล็อคบน ขอโทษครับ ไมค์พูดอย่างสุภาพ ก็ดังขึ้น ขอโทษครับ ตำรวจมองไปที่เขา กรุณาให้ฉันดูที่สังเกตเห็นกฎหมายกล่าวว่าฉันได้รับอนุญาตให้ เขาก้าวออกมา ให้ฉันเพียงแค่มีดูวันที่บน ถ้าทุกอย่างโอเคกับมัน เราก็แค่เดินจากไป ไม่งั้นอะไร ถามน้องพนักงาน พนักงานเก่าที่กำลังหา ไมค์ยิ้ม คุณรู้มั้ยจิม แบรดด๊อค ไม่คุณ .
เก่าเปลี่ยนทัศนคติของเจ้าหน้าที่ทันที " ผมเคยเห็นคุณต่อสู้ , จิม" เขาบอกว่าไมค์ก้มลงมองเอกสารในมือ " ชายแก่คนนั้นคือสิ่งที่คุณพูดใช่ไหม ความผิดพลาดเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา " พนักงานพยักหน้า " บางทีเราอาจจะได้วันของเราผสมขึ้น , " เขากล่าวว่า การเอากุญแจออกมาจากประตู เป็นสองเจ้าหน้าที่เดินออกไป ไมค์ และ จิม เริ่มที่จะช่วยให้คู่ย้ายเฟอร์นิเจอร์ของพวกเขากลับภายใน " คุณเป็นทนายเหรอ ? " ถามจิม
ไมค์ส่ายหน้า ธนาคาร