Middle EnglishMain article: Middle

Middle English
Main article: Middle English
In the period from the 8th to the 12th century, Old English gradually transformed through language contact into Middle English. Middle English is often arbitrarily defined as beginning with the conquest of England by William the Conqueror in 1066, but it developed further in the period from 1200–1450.

First, the waves of Norse colonisation of northern parts of the British Isles in the 8th and 9th centuries put Old English into intense contact with Old Norse, a North Germanic language. Norse influence was strongest in the Northeastern varieties of Old English spoken in the Danelaw area around York, which was the centre of Norse colonisation; today these features are still particularly present in Scots and Northern English. However the centre of norsified English seems to have been in the Midlands around Lindsey, and after 920 CE when Lindsey was reincorporated into the Anglo-Saxon polity, Norse features spread from there into English varieties that had not been in intense contact with Norse speakers. Some elements of Norse influence that persist in all English varieties today are the pronouns beginning with th- (they, them, their) which replaced the Anglo-Saxon pronouns with h- (hie, him, hera).[35]

With the Norman conquest of England in 1066, the now norsified Old English language was subject to contact with the Old Norman language, a Romance language closely related to Modern French. The Norman language in England eventually developed into Anglo-Norman. Because Norman was spoken primarily by the elites and nobles, while the lower classes continued speaking Anglo-Saxon, the influence of Norman consisted of introducing a wide range of loanwords related to politics, legislation and prestigious social domains.[36] Middle English also simplified the inflectional system. The distinction between nominative and accusative case was lost except in personal pronouns, the instrumental case was dropped, and the use of the genitive case was limited to describing possession. The inflectional system regularised many irregular inflectional forms,[37] and gradually simplified the system of agreement, making word order less flexible.[38] By the Wycliffe Bible of the 1380s, the passage Matthew 8:20 was written

Foxis han dennes, and briddis of heuene han nestis[39]
Here the plural suffix -n on the verb have is still retained, but none of the case endings on the nouns are present.

By the 12th century Middle English was fully developed, integrating both Norse and Norman features; it continued to be spoken until the transition to early Modern English around 1500. Middle English literature includes Geoffrey Chaucer's The Canterbury Tales, and Malory's Le Morte d'Arthur. In the Middle English period the use of regional dialects in writing proliferated, and dialect traits were even used for effect by authors such as Chaucer.

Early Modern English
Main article: Early Modern English
The next period in the history of English was Early Modern English (1500–1700). Early Modern English was characterised by the Great Vowel Shift (1350–1700), inflectional simplification, and linguistic standardisation.

The Great Vowel Shift affected the stressed long vowels of Middle English. It was a chain shift, meaning that each shift triggered a subsequent shift in the vowel system. Mid and open vowels were raised, and close vowels were broken into diphthongs. For example, the word bite was originally pronounced as the word beet is today, and the second vowel in the word about was pronounced as the word boot is today. The Great Vowel Shift explains many irregularities in spelling, since English retains many spellings from Middle English, and it also explains why English vowel letters have very different pronunciations from the same letters in other languages.[40][41]

English began to rise in prestige during the reign of Henry V. Around 1430, the Court of Chancery in Westminster began using English in its official documents, and a new standard form of Middle English, known as Chancery Standard, developed from the dialects of London and the East Midlands. In 1476, William Caxton introduced the printing press to England and began publishing the first printed books in London, expanding the influence of this form of English.[42] Literature from the Early Modern period includes the works of William Shakespeare and the translation of the Bible commissioned by King James I. Even after the vowel shift the language still sounded different from Modern English: for example, the consonant clusters /kn gn sw/ in knight, gnat, and sword were still pronounced. Many of the grammatical features that a modern reader of Shakespeare might find quaint or archaic represent the distinct characteristics of Early Modern English.[43]

In the 1611 King James Version of the Bible, written in Early Modern English, Matthew 8:20 says:

The Foxes haue holes and the birds of the ayre haue nests[33]
This exemplifies the loss of case and its effects on sentence structure (replacement with Subject-Verb-Object word order, and the use of of instead of the non-possessive genitive), and the introduction of loanwords from French (ayre) and word replacements (bird originally meaning "nestling" had replaced OE fugol).

Spread of Modern English
By the late 18th century, the British Empire facilitated the spread of English through its colonies and the geopolitical dominance. Commerce, science and technology, diplomacy, art, and formal education all contributed to English becoming the first truly global language. English also facilitated worldwide international communication.[44] [45] As England continued to form new colonies, these in turn became independent and developed their own norms for how to speak and write the language. English was adopted in North America, India, parts of Africa, Australasia, and many other regions. In the post-colonial period, some of the newly created nations that had multiple indigenous languages opted to continue using English as the official language to avoid the political difficulties inherent in promoting any one indigenous language above the others.[46][47][48] In the 20th century the growing economic and cultural influence of the United States and its status as a superpower following the Second World War has, along with worldwide broadcasting in English by the BBC[49] and other broadcasters, significantly accelerated the spread of the language across the planet.[50][51] By the 21st century, English was more widely spoken and written than any language has ever been.[52]

A major feature in the early development of Modern English was the codification of explicit norms for standard usage, and their dissemination through official media such as public education and state sponsored publications. In 1755 Samuel Johnson published his A Dictionary of the English Language which introduced a standard set of spelling conventions and usage norms. In 1828, Noah Webster published the American Dictionary of the English language in an effort to establish a norm for speaking and writing American English that was independent from the British standard. Within Britain, non-standard or lower class dialect features were increasingly stigmatised, leading to the quick spread of the prestige varieties among the middle classes.[53]

In terms of grammatical evolution, Modern English has now reached a stage where the loss of case is almost complete (case is now only found in pronouns, such as he and him, she and her, who and whom), and where SVO word-order is mostly fixed.[53] Some changes, such as the use of do-support have become universalised. (Earlier English did not use the word "do" as a general auxiliary as Modern English does; at first it was only used in question constructions where it was not obligatory.[54] Now, do-support with the verb have is becoming increasingly standardised.) The use of progressive forms in -ing, appears to be spreading to new constructions, and forms such as had been being built are becoming more common. Regularisation of irregular forms also slowly continues (e.g. dreamed instead of dreamt), and analytical alternatives to inflectional forms are becoming more common (e.g. more polite instead of politer). British English is also undergoing change under the influence of American English, fuelled by the strong presence of American English in the media and the prestige associated with the US as a world power

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาษาอังกฤษกลางบทความหลัก: อังกฤษกลางในรอบระยะเวลาจากที่ 8 ถึง 12 ศตวรรษ เก่าอังกฤษค่อย ๆ เปลี่ยนผ่านภาษาติดต่อเป็นภาษาอังกฤษตรงกลาง ภาษาอังกฤษกลางโดยมักจะกำหนดเป็นเริ่มต้นด้วยการพิชิตอังกฤษ โดย William Conqueror ที่ใน 1066 แต่มันพัฒนาต่อไปในปี 1200-1450คลื่นของนอร์สอาณานิคมส่วนเหนือของอังกฤษในศตวรรษ 8 และ 9 ย้ายเก่าภาษาอังกฤษเป็นภาษานอร์สโบราณ กเหนือภาษารุนแรงติดต่อกัน นอร์สอิทธิพลแข็งแกร่งในสายพันธุ์อีสานของเก่าอังกฤษพูดในพื้นที่บริเวณเดนลอว์นิวยอร์ก ซึ่งเป็นศูนย์กลางของนอร์สอาณานิคม วันนี้คุณลักษณะเหล่านี้ได้ยังคงอยู่โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสก็อตและอังกฤษภาคเหนือ อย่างไรก็ตาม ของ norsified ภาษาอังกฤษน่าจะ ได้รับในมิดแลนด์ Lindsey และหลัง จาก 920 CE เมื่อ Lindsey ถูก reincorporated เป็น polity แองโกล-แซ็กซอน คุณลักษณะนอร์สแพร่กระจายจากเป็นสายพันธุ์อังกฤษที่ไม่เคยติดต่อรุนแรงกับภาษานอร์ส บางองค์ประกอบของอิทธิพลนอร์สที่ยังคงมีอยู่ในสายพันธุ์อังกฤษทุกวันนี้มีสรรพนามที่ขึ้นต้น ด้วย th - (พวกเขา พวกเขา พวกเขา) ซึ่งแทนคำสรรพนามภาษาแองโกลแซกซอน ด้วย h - (hie เขา เฮร่า) [35]ด้วยการพิชิตอังกฤษใน 1066, norsified ตอนนี้เก่าอังกฤษนอร์แมน ภาษาได้ต้องติดต่อกับภาษาเก่านอร์แมน ภาษาโรมานซ์ที่สัมพันธ์ใกล้ชิดกับฝรั่งเศสสมัยใหม่ ภาษานอร์มันในอังกฤษในที่สุดพัฒนาเป็น Anglo-Norman เนื่องจากนอร์แมนได้พูดเป็นหลัก โดยฝ่ายอนุรักษ์และขุนนาง ในขณะที่ชนชั้นล่างยังคงพูดแองโกล-แซ็กซอน อิทธิพลของนอร์แมนประกอบด้วยของการแนะนำของ loanwords ที่เกี่ยวข้องกับการเมือง กฎหมาย และสังคมโดวัน [36] กลางอังกฤษยังประยุกต์ระบบ inflectional ความแตกต่างระหว่างกรณี nominative และ accusative หายไปยกเว้นในสรรพนามบุคคล กรณีบรรเลงถูกตัดทิ้ง และใช้กรณี genitive ถูกจำกัดอธิบายครอบครอง ระบบ inflectional regularised inflectional ไม่สม่ำเสมอในแบบ ฟอร์ม, [37] และค่อย ๆ ประยุกต์ระบบของข้อตกลง ทำคำสั่งน้อยยืดหยุ่น [38] ถูกเขียน 8:20 โดย Wycliffe คัมภีร์ของ 1380s กาล MatthewDennes ฮั่น Foxis และ briddis heuene ฮา nestis [39]ที่นี่ต่อท้ายพหูพจน์ - n ในกริยามีจะยังคงถูกเก็บไว้ แต่ลงท้ายกรณีในคำนามไม่มีอยู่โดยศตวรรษ 12 ภาษาอังกฤษกลางถูกเต็มพัฒนา รวมนอร์สและนอร์แมนคุณลักษณะ มันยังคงถูกพูดถึงเปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษสมัยใหม่ช่วงรอบ 1500 วรรณคดีภาษาอังกฤษกลางรวมเจฟฟรีย์ชอเซอร์เดอะแคนเตอร์บรี และ Malory ของ Le Morte d'Arthur ใช้เขียนภาษาภูมิภาค proliferated ในระยะกลางภาษาอังกฤษ และภาษาลักษณะแม้ใช้สำหรับผล โดยผู้เขียนเช่น Chaucerภาษาอังกฤษสมัยก่อนบทความหลัก: อังกฤษสมัยก่อนรอบระยะเวลาถัดไปในประวัติศาสตร์ของอังกฤษอังกฤษสมัย ต้น (1500 – 1700) ภาษาอังกฤษสมัยก่อนถูกรนีกะสระดี (1350 – 1700), inflectional รวบ และมาตรฐานภาษาศาสตร์กะสระใหญ่ได้รับผลกระทบสระยาวเครียดกลางภาษาอังกฤษ มันเป็นลูกโซ่กะ หมายความ ว่า แต่ละกะการทริกเกอร์กะตามมาในระบบสระ กลาง และเปิดสระขึ้น และสระปิดไม่สมบูรณ์เป็นควบกล้ำกับ ตัวอย่าง กัดคำถูกเดิมออกเสียงเป็นผักชนิดหนึ่งคำวันนี้ และสระในคำสองคือออกเสียงเป็นเริ่ม word วันนี้ ดีสระกะอธิบายความผิดปกติต่าง ๆ ในการสะกด เนื่องจากภาษาอังกฤษจะสะกดคำที่มากจากภาษาอังกฤษกลาง และมันยังอธิบายทำไมตัวอักษรภาษาอังกฤษสระมีออกเสียงแตกต่างกันมากจากตัวอักษรเดียวกันในภาษาอื่น [40] [41]อังกฤษเริ่มขึ้นในรัชสมัยของสมเด็จพระเจ้าเฮนรี V. รอบ 1430 จากในเพรสทีจ แชนเซอรีของศาลในเวสต์มินสเตอร์เริ่มใช้ภาษาอังกฤษในเอกสารอย่างเป็นทางการ และแบบมาตรฐานใหม่ของกลางอังกฤษ เรียกว่าแชนเซอรีมาตรฐาน พัฒนาจากสำเนียงของลอนดอนและมิดแลนด์ตะวันออก ใน 1476, William Caxton นำแท่นพิมพ์อังกฤษ และเริ่มเผยแพร่หนังสือพิมพ์ครั้งแรกในลอนดอน ขยายอิทธิพลของอังกฤษแบบนี้ [42] วรรณกรรมจากช่วงยุครวมงานของเชคสเปียร์ William และแปลคัมภีร์โดยกล่าวว่ากษัตริย์ James ฉัน แม้หลังจากที่สระกะภาษายัง ได้แต่เพียงแห่งแตกต่างจากภาษาอังกฤษสมัยใหม่: ตัวอย่าง พยัญชนะในกลุ่ม /kn gn sw / ในอัศวิน gnat และดาบก็ยังออกเสียง คุณสมบัติไวยากรณ์ที่อ่านทันสมัยของเชกสเปียร์อาจหาแหล่ง หรือพวก ต่าง ๆ แสดงลักษณะความแตกต่างของอังกฤษสมัยก่อน [43]ใน 1611 กษัตริย์ James รุ่นพระคัมภีร์ เขียนในช่วงสมัยใหม่ภาษาอังกฤษ Matthew 8:20 กล่าวว่า:หลุม haue ละมั่งสุนัขจิ้งจอกและนกรัง haue โรงแรมอายเร่ [33]นี้ exemplifies การสูญเสียของกรณีและปัญหาและผลกระทบของโครงสร้างประโยค (เปลี่ยนเรื่องกริยาวัตถุคำสั่ง และการใช้ของแทน genitive ความเป็นเจ้าไม่ใช่), และการแนะนำของ loanwords จากฝรั่งเศส (โรงแรมอายเร่) และแทนคำ (นกเดิม หมายถึง "หลัง" ได้แทน OE fugol)แพร่กระจายของอังกฤษสมัยใหม่โดยปลายศตวรรษที่ 18 จักรวรรดิอังกฤษอำนวยการแพร่กระจายของภาษาอังกฤษของอาณานิคมและการปกครองภูมิศาสตร์การเมือง พาณิชย์ วิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยี การทูต ศิลปะ และการศึกษาอย่างเป็นทางส่วนภาษาอังกฤษเป็น ภาษาสากลอย่างแท้จริงครั้งแรก อังกฤษยังอำนวยความสะดวกสื่อสารนานาชาติทั่วโลก [44] [45] เป็นอังกฤษอย่างต่อเนื่องเพื่อสร้างอาณานิคมใหม่ เหล่านี้จะเป็นอิสระ และพัฒนาบรรทัดฐานสำหรับวิธีการพูด และเขียนภาษาของตนเอง ภาษาอังกฤษถูกนำมาใช้ในอเมริกาเหนือ อินเดีย ส่วนของแอฟริกา Australasia และภูมิภาคอื่น ๆ ในยุคหลังอาณานิคม บางประเทศสร้างขึ้นใหม่ที่มีหลายภาษาพื้นเมืองเลือกที่จะใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาทางการเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาทางการเมืองในการส่งเสริมใด ๆ หนึ่งภาษาพื้นเมืองเหนืออื่น ๆ ต่อไป [46] [47] [48] ในศตวรรษ เจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ และวัฒนธรรมอิทธิพลของสหรัฐอเมริกาและความเป็นมหาอำนาจหลังสงครามโลกครั้งสองมี พร้อมออกอากาศทั่วโลกภาษาอังกฤษ BBC [49] และผู้อื่น มากเร่งการแพร่กระจายของภาษาทั่วโลก [50] [51] โดยศตวรรษ ภาษาอังกฤษถูกขวางพูด และเขียนมากกว่า ภาษาใด ๆ เคย [52]คุณลักษณะที่สำคัญในการพัฒนาภาษาอังกฤษสมัยก่อนมีกฎเกณฑ์ของบรรทัดฐานที่ชัดเจนสำหรับการใช้งานมาตรฐาน และการเผยแพร่ผ่านสื่ออย่างเป็นทางการเช่นการศึกษาสาธารณะและรัฐสนับสนุนสิ่งพิมพ์ ใน 1755 Samuel Johnson เผยแพร่เขาพจนานุกรมภาษาอังกฤษที่นำชุดของแบบแผนการสะกดและใช้บรรทัดฐานมาตรฐาน A ในค.ศ. 1828 โนอาห์เว็บสเตอร์เผยแพร่พจนานุกรมของภาษาอังกฤษอเมริกันในความพยายามที่จะสร้างบรรทัดฐานสำหรับการพูด และเขียนอังกฤษที่อิสระจากมาตรฐานอังกฤษ ภายในราชอาณาจักร มาตรฐานหรือต่ำกว่าระดับ คุณลักษณะภาษาได้มากขึ้น stigmatised นำไปสู่การแพร่กระจายอย่างรวดเร็วของพันธุ์เพรสทีจในหมู่ชนชั้นกลาง [53]ในวิวัฒนาการทางไวยากรณ์ ภาษาอังกฤษสมัยใหม่ขณะนี้ถึงขั้นเกือบเสร็จสมบูรณ์แล้วขาดทุนกรณี (กรณีเป็นตอนนี้เท่าที่พบในสรรพนาม เช่นเขาเขา เธอ และ เธอ ใครและใคร), และที่ส่วนใหญ่ได้คง SVO คำสั่ง [53] เปลี่ยนแปลง เช่นการใช้สนับสนุนทำได้กลายเป็น universalised (ก่อนหน้านี้ภาษาอังกฤษไม่ได้ใช้คำ "ทำ" เป็นเสริมทั่วไปกับภาษาอังกฤษสมัยใหม่ ตอนแรก ก็เพียงใช้คำถามก่อสร้างที่ไม่บังคับ [54] โดสนับสนุนกับกริยามีจะกลายเป็นมากแบบนี้) ใช้ - ing ฟอร์มก้าวหน้าถึง สามารถแพร่กระจายไปก่อสร้างใหม่ และฟอร์มเช่นได้รับการสร้างขึ้นจะกลายเป็นทั่วไป Regularisation ฟอร์มไม่สม่ำเสมอยังคงยังช้า (เช่นฝันแทนฝัน), และแบบฟอร์ม inflectional วิเคราะห์แทนจะกลายเป็นทั่วไป (เช่นมากสุภาพแทน politer) ภาษาอังกฤษแบบอังกฤษยังอยู่ในระหว่างการเปลี่ยนแปลงภายใต้อิทธิพลของอังกฤษ เติมพลัง ด้วยในสถานะที่แข็งแกร่งของอังกฤษในสื่อและเพรสทีจที่เกี่ยวข้องกับสหรัฐอเมริกาเป็นพลังงานโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาษาอังกฤษยุคกลางบทความหลัก: ภาษาอังกฤษยุคกลางในช่วงเวลาตั้งแต่วันที่8 ถึงศตวรรษที่ 12 ที่อังกฤษค่อย ๆ เปลี่ยนผ่านการติดต่อเข้ามาในภาษาอังกฤษยุคกลาง ภาษาอังกฤษยุคกลางมักจะถูกกำหนดโดยพลการเป็นจุดเริ่มต้นด้วยชัยชนะของอังกฤษโดยวิลเลียมผู้พิชิตใน 1066 แต่มันพัฒนาต่อไปในช่วงเวลา 1200-1450 ได้. ครั้งแรกที่คลื่นของการล่าอาณานิคมของชิ้นส่วนนอร์สทางตอนเหนือของเกาะอังกฤษในวันที่ 8 และ ศตวรรษที่ 9 ใส่ภาษาอังกฤษในการติดต่อที่รุนแรงกับอร์สโบราณเป็นภาษาเหนือดั้งเดิม อิทธิพลของนอร์สเป็นที่แข็งแกร่งที่สุดในสายพันธุ์ที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอังกฤษที่พูดในพื้นที่รอบ Danelaw นิวยอร์กซึ่งเป็นศูนย์กลางของการล่าอาณานิคมของนอร์ส; วันนี้คุณสมบัติเหล่านี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังคงอยู่ในสก็อตและภาคเหนือของอังกฤษ แต่ศูนย์กลางของ norsified ภาษาอังกฤษที่ดูเหมือนว่าจะได้รับในรอบมิดแลนด์ลินด์เซและหลังจาก 920 CE เมื่อ Lindsey ถูก reincorporated เข้าไปในรัฐธรรมนูญแซกซอนนอร์สมีการแพร่กระจายจากที่นั่นเข้าพันธุ์ภาษาอังกฤษที่ไม่ได้อยู่ในรายชื่อผู้ติดต่อที่รุนแรงกับลำโพงนอร์ส องค์ประกอบบางอย่างที่มีอิทธิพลนอร์สที่ยังคงมีอยู่ในทุกสายพันธุ์อังกฤษในวันนี้มีคำสรรพนามที่ขึ้นต้นด้วย th- (พวกเขาพวกเขาพวกเขา) ซึ่งแทนที่คำสรรพนามแซกซอนกับ H- (HIE, เขาฮีรา). [35] กับนอร์แมน ชัยชนะของอังกฤษในปี 1066 ที่ norsified ตอนนี้ภาษาอังกฤษเป็นเรื่องที่จะติดต่อกับภาษานอร์แมนเก่าภาษาโรแมนติกที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับโมเดิร์นฝรั่งเศส ภาษาที่นอร์แมนในอังกฤษพัฒนาที่สุดในแองโกลนอร์แมน เพราะนอร์แมนพูดเป็นหลักโดยชนชั้นสูงและขุนนางในขณะที่ชั้นล่างยังคงพูดแองโกลแซกซอนอิทธิพลของนอร์แมนประกอบด้วยการแนะนำที่หลากหลายของคำยืมที่เกี่ยวข้องกับการเมืองกฎหมายและโดเมนทางสังคมที่มีชื่อเสียง. [36] ภาษาอังกฤษยุคกลางยังง่าย ระบบ inflectional ความแตกต่างระหว่างประโยคและกรรมการที่ได้รับการสูญเสียยกเว้นในส่วนคำสรรพนามกรณีการใช้เครื่องมือที่ถูกทิ้งและการใช้สัมพันธการกกรณีถูก จำกัด ให้อธิบายการครอบครอง ระบบ inflectional regularized หลายรูปแบบ inflectional ผิดปกติ [37] และค่อยๆง่ายระบบของข้อตกลงที่ทำให้คำสั่งที่มีความยืดหยุ่นน้อย. [38] โดยพระคัมภีร์คลิฟฟ์ของยุค 1380 ที่ทางแมทธิว 8:20 ถูกเขียนdennes ฮัน Foxis และ briddis ของ heuene ฮัน nestis [39] นี่ -n พหูพจน์คำกริยาได้จะถูกเก็บไว้ยังคง แต่ไม่มีตอนจบกรณีที่เกี่ยวกับคำนามที่มีอยู่. โดยศตวรรษที่ 12 กลางอังกฤษได้รับการพัฒนาอย่างเต็มที่การบูรณาการทั้งนอร์สนอร์แมนและคุณสมบัติ ; มันยังคงที่จะพูดจนกว่าจะเปลี่ยนไปใช้ภาษาอังกฤษสมัยใหม่ต้นรอบ 1500 วรรณกรรมภาษาอังกฤษยุคกลางรวมถึงเจฟฟรีย์ชอเซอร์ของอังกฤษนิทานและมาลอรีเตเลอร์อาร์เธอร์ ในช่วงกลางภาษาอังกฤษการใช้ภาษาในระดับภูมิภาคในการเขียนขานและลักษณะภาษาที่ใช้แม้สำหรับผลโดยผู้เขียนเช่นชอเซอร์. อังกฤษสมัยต้นบทความหลัก: อังกฤษสมัยต้นระยะเวลาต่อไปในประวัติศาสตร์ของอังกฤษเป็นสมัยก่อน (ภาษา 1500-1700) อังกฤษสมัยต้นก็มีลักษณะโดยสระที่ดีกะ (1350-1700) เข้าใจง่าย inflectional และมาตรฐานภาษา. สระกะยิ่งใหญ่ได้รับผลกระทบเน้นสระยาวของภาษาอังกฤษยุคกลาง มันเป็นกะโซ่ซึ่งหมายความว่าแต่ละกะจะก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ตามมาในระบบสระ กลางสระเปิดและถูกยกขึ้นและใกล้สระถูกแบ่งออกเป็นคำควบกล้ำ ยกตัวอย่างเช่นคำว่ากัดได้เด่นชัด แต่เดิมเป็นผักชนิดหนึ่งที่เป็นคำในวันนี้และสระที่สองในคำเกี่ยวกับการได้รับการออกเสียงเป็นคำบูตเป็นวันนี้ สระที่ดีกะอธิบายความผิดปกติจำนวนมากในการสะกดเนื่องจากภาษาอังกฤษยังคงมีการสะกดคำจำนวนมากจากภาษาอังกฤษยุคกลางและยังอธิบายว่าทำไมตัวอักษรสระภาษาอังกฤษมีการออกเสียงที่แตกต่างกันมากจากตัวอักษรเดียวกันในภาษาอื่น ๆ . [40] [41] ภาษาอังกฤษเริ่มที่จะเพิ่มขึ้นใน ศักดิ์ศรีในรัชสมัยของพระเจ้าเฮนรีโวลต์รอบ 1430 ศาลฎีกาใน Westminster เริ่มใช้ภาษาอังกฤษในเอกสารอย่างเป็นทางการและเป็นรูปแบบมาตรฐานใหม่ของภาษาอังกฤษยุคกลางที่เรียกว่าศาลฎีกามาตรฐานที่พัฒนามาจากภาษาท้องถิ่นของกรุงลอนดอนและภาคตะวันออกมิดแลนด์ ใน 1476 วิลเลียม Caxton แนะนำกดพิมพ์ไปยังประเทศอังกฤษและเริ่มเผยแพร่ในหนังสือที่พิมพ์ครั้งแรกในกรุงลอนดอนขยายอิทธิพลของรูปแบบของภาษาอังกฤษนี้. [42] วรรณกรรมจากช่วงต้นยุคใหม่รวมถึงการทำงานของวิลเลียมเช็คสเปียร์และการแปลของที่ พระคัมภีร์โดยนายคิงเจมส์ฉันแม้หลังจากที่สระเปลี่ยนภาษายังคงฟังดูแตกต่างจากโมเดิร์นภาษาอังกฤษ: ยกตัวอย่างเช่นกลุ่มพยัญชนะ / kn GN sw / ในอัศวินตัวเห็บและดาบก็ยังคงเด่นชัด . หลายคุณสมบัติไวยากรณ์ที่ผู้อ่านที่ทันสมัยของเช็คสเปียร์อาจพบว่าเป็นตัวแทนของแปลกตาหรือเก่าลักษณะที่แตกต่างของอังกฤษสมัยต้น [43] ใน 1611 ฉบับพระเจ้าเจมส์ของพระคัมภีร์เขียนในอังกฤษสมัยต้นแมทธิว 08:20 พูดว่า: จิ้งจอกหลุม haue และนกในรังแอร์ haue เมื่อ [33] นี้เป็นตัวอย่างการสูญเสียของคดีและผลกระทบต่อโครงสร้างประโยค (เปลี่ยนกับเรื่องกริยาวัตถุคำสั่งและการใช้ของแทนสัมพันธที่ไม่ใช่เจ้าของ ) และการแนะนำของคำยืมจากภาษาฝรั่งเศส (แอร์) และเปลี่ยนคำ (นก แต่เดิมหมายถึง "เบียด" เข้ามาแทนที่ OE fugol). แพร่กระจายของโมเดิร์นภาษาอังกฤษในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 จักรวรรดิอังกฤษอำนวยความสะดวกในการแพร่กระจายของภาษาอังกฤษผ่านอาณานิคมและ การเมืองการปกครอง พาณิชย์วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี, การเจรจาต่อรอง, ศิลปะและการศึกษาอย่างเป็นทางการส่วนร่วมทั้งหมดเป็นภาษาอังกฤษกลายเป็นภาษาแรกของโลกอย่างแท้จริง ภาษาอังกฤษนอกจากนี้ยังอำนวยความสะดวกในการติดต่อสื่อสารระหว่างประเทศทั่วโลก. [44] [45] ในขณะที่อังกฤษยังคงรูปแบบอาณานิคมใหม่เหล่านี้ในที่สุดก็กลายเป็นอิสระและการพัฒนาบรรทัดฐานของตัวเองสำหรับวิธีการพูดและเขียนภาษา ภาษาอังกฤษถูกนำมาใช้ในทวีปอเมริกาเหนือ, อินเดีย, ส่วนของแอฟริกาออสเตเลียและภูมิภาคอื่น ๆ อีกมากมาย ในช่วงหลังอาณานิคมบางส่วนของประเทศที่สร้างขึ้นใหม่ที่มีภาษาพื้นเมืองหลายเลือกที่จะดำเนินการโดยใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการที่จะหลีกเลี่ยงปัญหาทางการเมืองโดยธรรมชาติในการส่งเสริมคนใดคนหนึ่งภาษาพื้นเมืองเหนือคนอื่น ๆ . [46] [47] [ 48] ในศตวรรษที่ 20 อิทธิพลทางเศรษฐกิจและวัฒนธรรมที่เพิ่มขึ้นของประเทศสหรัฐอเมริกาและสถานะของการเป็นมหาอำนาจดังต่อไปนี้สงครามโลกครั้งที่สองมีพร้อมกับการแพร่ภาพไปทั่วโลกในภาษาอังกฤษโดยบีบีซี [49] และประกาศอื่น ๆ อย่างมีนัยสำคัญเร่งการแพร่กระจายของ ภาษาทั่วโลก. [50] [51] โดยศตวรรษที่ 21 อังกฤษได้มากขึ้นพูดอย่างกว้างขวางและเขียนกว่าภาษาใด ๆ ที่เคยได้รับ. [52] คุณลักษณะที่สำคัญในการพัฒนาต้นของภาษาอังกฤษสมัยใหม่คือการประมวลบรรทัดฐานที่ชัดเจน สำหรับการใช้งานมาตรฐานของพวกเขาและการเผยแพร่ผ่านสื่ออย่างเป็นทางการเช่นการศึกษาของรัฐและสื่อสิ่งพิมพ์ได้รับการสนับสนุนของรัฐ 1755 ในซามูเอลจอห์นสันตีพิมพ์พจนานุกรมของเขาของภาษาอังกฤษที่นำชุดมาตรฐานของการประชุมการสะกดคำและบรรทัดฐานการใช้งาน ใน 1828, โนอาห์เว็บสเตอร์ตีพิมพ์พจนานุกรมอเมริกันของภาษาอังกฤษในความพยายามที่จะสร้างบรรทัดฐานสำหรับการพูดและการเขียนภาษาอังกฤษแบบอเมริกันที่เป็นอิสระจากมาตรฐานอังกฤษ ภายในสหราชอาณาจักรที่ไม่ได้มาตรฐานหรือต่ำกว่าคุณสมบัติภาษาชั้นถูก stigmatized มากขึ้นนำไปสู่การแพร่กระจายอย่างรวดเร็วของพันธุ์ศักดิ์ศรีในหมู่ชนชั้นกลาง. [53] ในแง่ของวิวัฒนาการไวยากรณ์ภาษาอังกฤษสมัยใหม่ได้ถึงตอนนี้ขั้นตอนที่สูญเสียจากกรณีที่ เกือบจะสมบูรณ์ (กรณีอยู่ในขณะนี้พบเฉพาะในสรรพนามเช่นเขาและเขาเธอและเธอใครและใคร) และที่ SVO คำสั่งซื้อส่วนใหญ่ได้รับการแก้ไข. [53] การเปลี่ยนแปลงบางอย่างเช่นการใช้ของ do- การสนับสนุนได้กลายเป็น universalised (ก่อนหน้านี้ภาษาอังกฤษไม่ได้ใช้คำว่า "ทำ" เป็นเสริมทั่วไปเป็นภาษาอังกฤษสมัยใหม่ไม่; ตอนแรกมันถูกนำมาใช้เฉพาะในการก่อสร้างคำถามที่มันเป็นไม่บังคับ [54] ตอนนี้ทำการสนับสนุนกับคำกริยาได้กลายเป็นมากขึ้น. ที่ได้มาตรฐาน.) การใช้รูปแบบที่มีความก้าวหน้าในไอเอ็นจีที่ดูเหมือนจะแพร่กระจายไปยังการก่อสร้างใหม่และรูปแบบเช่นได้รับการถูกสร้างขึ้นจะกลายเป็นเรื่องปกติมากขึ้น Regularisation รูปแบบที่ผิดปกติยังคงดำเนินต่อไปอย่างช้าๆ (เช่นแทนที่จะฝันฝัน) และทางเลือกในการวิเคราะห์เพื่อ inflectional รูปแบบจะกลายเป็นเรื่องปกติมากขึ้น (เช่นสุภาพมากขึ้นแทนการ politer) อังกฤษนอกจากนี้ยังมีการเปลี่ยนแปลงภายใต้อิทธิพลของภาษาอังกฤษแบบอเมริกันที่เชื้อเพลิงโดยสถานะที่แข็งแกร่งของอังกฤษอเมริกันในสื่อและศักดิ์ศรีที่เกี่ยวข้องกับสหรัฐอเมริกาเป็นมหาอำนาจโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทความหลัก : ภาษาอังกฤษยุคกลาง

กลางภาษาอังกฤษ ในช่วงตั้งแต่วันที่ 8 ถึงศตวรรษที่ภาษาอังกฤษค่อยๆเปลี่ยนผ่านภาษาติดต่อเป็นภาษาอังกฤษกลาง ภาษาอังกฤษยุคกลางมักจะโดยพลการ เช่นเริ่มต้นด้วยชัยชนะของอังกฤษโดยวิลเลียมผู้พิชิตใน 1066 แต่จะพัฒนาต่อไปในช่วง 1 , 200 – 1450 .

ตอนแรกคลื่นของนอร์สอาณานิคมของชิ้นส่วนทางตอนเหนือของเกาะอังกฤษในศตวรรษที่ 8 และ 9 ใส่ภาษาอังกฤษเข้าไปติดต่อที่รุนแรงกับภาษานอร์สโบราณ , เหนือดั้งเดิมภาษา นอร์สอิทธิพลที่แข็งแกร่งที่สุดในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ คือ พันธุ์ของภาษาอังกฤษที่พูดในบริเวณเดนลอว์พื้นที่รอบ ๆนิวยอร์ก ซึ่งเป็นศูนย์กลางของนอร์สอาณานิคม ;วันนี้คุณสมบัติเหล่านี้ยังโดยเฉพาะอย่างยิ่งในปัจจุบันสกอตและภาษาอังกฤษภาคเหนือ อย่างไรก็ตาม ศูนย์ norsified ภาษาอังกฤษดูเหมือนว่าจะได้รับในมิดแลนด์รอบ Lindsey และหลังจาก 920 CE เมื่อลินด์เซย์ reincorporated เป็นแองโกลแซ็กซอนจักแพร่กระจายจากนอร์สคุณสมบัติ , มีเป็นภาษาอังกฤษอย่างที่ไม่เคยสัมผัสรุนแรงกับนอร์สลําโพงองค์ประกอบบางอย่างของนอร์สอิทธิพลที่ยังคงอยู่ในพันธุ์ทั้งหมดภาษาอังกฤษวันนี้เป็นสรรพนามที่เริ่มต้นกับพวกเขา , พวกเขา , พวกเขา ) ซึ่งแทนที่แองโกลแซ็กซอนสรรพนามกับ H - ( เอ๋ เขา เฮรา ) [ 35 ]

กับการพิชิตอังกฤษของชาวนอร์มันในปี 1066 , ตอนนี้ norsified เก่าภาษาอังกฤษคือ เรื่องที่จะติดต่อกับเก่าภาษานอร์มัน , ภาษาโรแมนติกที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับฝรั่งเศสสมัยใหม่ส่วนภาษานอร์มันในอังกฤษในที่สุดพัฒนาเป็นอังกฤษ นอร์แมน เพราะนอร์แมนตรัสเป็นหลักโดยชนชั้นสูงและขุนนาง ในขณะที่ชนชั้นยังคงพูดแองโกลแซ็กซอน อิทธิพลของนอร์มันคือแนะนำที่หลากหลายของคำที่เกี่ยวข้องกับ การเมือง กฎหมาย และสังคม ที่มีโดเมน . [ 36 ] ภาษาอังกฤษยุคกลางยังประยุกต์ระบบการผันคำ .ความแตกต่างระหว่างกรรตุการกกรรมการกหาย ยกเว้นในกรณีและสรรพนาม กรณีบรรเลงได้ลดลง และการใช้กรณีถูกขยายเฉพาะอธิบายไว้ในครอบครอง ระบบการผันคำ regularised รูปแบบการผันคำผิดปกติมาก [ 37 ] และค่อยๆประยุกต์ระบบข้อตกลง ทำให้คำสั่งความยืดหยุ่นน้อยลง [ 38 ] ตามคัมภีร์ของ 1360 วิกลิฟฟ์ ,เนื้อเรื่องแมทธิว 8 : 20 เขียน

foxis ฮันเดนส์ และ briddis ของ heuene ฮัน nestis [ 39 ]
มาต่อท้าย - พหูพจน์ n ในคำกริยามี ยังเก็บไว้ แต่ไม่มีคดีจบในนามปัจจุบัน

โดยศตวรรษที่ภาษาอังกฤษยุคกลางได้รับการพัฒนาอย่างเต็มที่ รวมทั้งนอส และ นอร์แมนคุณสมบัติ มันยังคงพูดได้ จนกว่าจะเปลี่ยนภาษาอังกฤษสมัยก่อนประมาณ 1500ภาษาอังกฤษยุคกลางรวมถึง เจฟฟรีย์ ชอเซอร์ของตำนานเก็นจิ และ Malory เลอมอร์ d'arthur . ในภาษาอังกฤษยุคกลางสมัยใช้ถิ่น ในการเขียน พัฒนา และ ภาษา ลักษณะจะใช้ผลโดยผู้เขียนเช่นชอเซอร์

ภาษาอังกฤษสมัยก่อน

บทความหลัก : สมัยก่อน ภาษาอังกฤษงวดต่อไปในประวัติศาสตร์ของภาษาอังกฤษเป็นภาษาอังกฤษสมัยก่อน ( 1500 - 1700 ) ภาษาอังกฤษสมัยก่อนคือ characterised โดยเปลี่ยนเสียงสระ ( 1350 - 1700 ) , ท.ร. หนึ่งเดียว และให้ได้มาตรฐานภาษา

กะสระที่ดีมีผลต่อเน้นเสียงสระยาวภาษาอังกฤษกลาง มันเป็นโซ่ กะ หมายความว่าแต่ละกะเรียกการเปลี่ยนแปลงที่ตามมาในระบบสระสระกลาง และเปิดขึ้นและปิดสระแตกเป็น 2 . ตัวอย่างเช่นคำคำเดิมออกเสียงเป็นคำซึ่งก็คือวันนี้ และสระที่สองในเรื่องก็ออกเสียงเป็นคำบูตในวันนี้คือ การเปลี่ยนเสียงสระที่ดีมากในการอธิบายถึงความผิดปกติ เพราะภาษาอังกฤษมีหลายการสะกดภาษาอังกฤษระดับกลางและมันก็ยังอธิบายว่าทำไมตัวอักษรสระภาษาอังกฤษมีการออกเสียงที่แตกต่างกันมากจากตัวอักษรเดียวกันในภาษาอื่น ๆ . [ 40 ] [ 41 ]

ภาษาอังกฤษ เริ่มขึ้นในสมัยของเฮนรี่วี เพรสทีจ รอบ 1 , ศาลฎีกาแห่งใน Westminster เริ่มใช้ภาษาอังกฤษในเอกสาร และแบบฟอร์มมาตรฐานใหม่ของภาษาอังกฤษ กลาง , ที่รู้จักกันเป็นมาตรฐานศาลฎีกา ,พัฒนามาจากภาษาถิ่นของลอนดอนและมิดแลนด์ตะวันออก ใน 1 , 476 , William Caxton แนะนำกดพิมพ์ในอังกฤษและเริ่มตีพิมพ์ครั้งแรก หนังสือที่พิมพ์ในลอนดอน , การขยายอิทธิพลของแบบฟอร์มนี้ของภาษาอังกฤษ [ 42 ] จากวรรณคดีสมัยใหม่ตอนต้นรวมถึงผลงานของวิลเลียมเชกสเปียร์และการแปลพระคัมภีร์ โดยนายคิงเจมส์ฉันแม้หลังจากสระเปลี่ยนภาษาก็ยังฟังดูแตกต่างจากภาษาอังกฤษสมัยใหม่ ตัวอย่างเช่น กลุ่มพยัญชนะ / KN GN SW / อัศวิน ริ้น และดาบยังชัดเจน หลายคุณสมบัติทางไวยากรณ์ที่ผู้อ่านที่ทันสมัยของเช็คสเปียร์อาจพบโบราณหรือโบราณแสดงที่แตกต่างกันลักษณะของภาษาอังกฤษสมัยใหม่ [ 43 ]

ใน 1611 ฉบับคิงเจมส์ในพระคัมภีร์ ,เขียนในภาษาอังกฤษสมัยก่อน แมทธิว 8 : 20 กล่าวว่า :

haue หลุมสุนัขจิ้งจอกและนกใน Ayre haue รัง [ 33 ]
นี้เป็นตัวอย่างสูญเสียกรณี และผลกระทบต่อโครงสร้างประโยค ( ประธาน กริยา กรรมการลำดับคำ และการใช้ของแทนไม่หวงความเป็นเจ้าของ )และการเปิดตัวของคำยืมจากภาษาฝรั่งเศส ( แอร์ ) และใช้แทนคำ ( นกเดิมความหมาย " อิงแอบ " แทนที่ OE fugol )

กระจายของภาษาอังกฤษสมัยใหม่
จากสายศตวรรษที่ 18 , จักรวรรดิอังกฤษให้เกิดการแพร่กระจายของภาษาอังกฤษจากอาณานิคมและการปกครองทางการเมือง พาณิชย์ , วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี , การทูต , ศิลปะและระดับการศึกษามากกว่าภาษาอังกฤษกลายเป็นภาษาระดับโลกอย่างแท้จริงเป็นครั้งแรก ภาษาอังกฤษยังสนับสนุนการสื่อสารระหว่างประเทศทั่วโลก [ 44 ] [ 45 ] เป็นอังกฤษยังคงรูปแบบใหม่อาณานิคมเหล่านี้จะกลายเป็นอิสระและพัฒนาเกณฑ์ของตัวเองสำหรับวิธีการพูดและเขียนภาษา ภาษาอังกฤษเป็นลูกบุญธรรมใน North America , อินเดีย , บางส่วนของแอฟริกา , ออสเตรเลีย ,และภูมิภาคอื่น ๆ ในช่วงหลังยุคอาณานิคมที่สร้างขึ้นใหม่ , บางส่วนของประเทศที่มีภาษาพื้นบ้านหลาย เลือกที่จะยังคงใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่แท้จริงในการส่งเสริมการเมืองใดภาษาพื้นเมืองเหนือผู้อื่น[ 46 ] [ 47 ] [ 48 ] ในศตวรรษที่ 20 การเติบโตทางเศรษฐกิจและอิทธิพลทางวัฒนธรรมของสหรัฐอเมริกาและมีสถานะเป็นมหาอํานาจ ต่อไปนี้สงครามโลกครั้งที่สองได้ พร้อมกับออกอากาศโดยบีบีซีทั่วโลกในภาษาอังกฤษ [ 49 ] และประกาศอื่น ๆอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ การเร่งกระจายของภาษาทั่วโลก . 50 ] [ 51 ] โดยศตวรรษภาษาอังกฤษเป็นภาษาพูดและเขียนอย่างกว้างขวางมากขึ้นกว่าภาษาใด ๆที่เคยมี [ 52 ]

เป็นคุณลักษณะที่สำคัญในการพัฒนาต้นของภาษาอังกฤษสมัยใหม่คือการประมวลบรรทัดฐานที่ชัดเจนสำหรับการใช้มาตรฐาน และเผยแพร่ผ่านสื่ออย่างเป็นทางการ เช่น การศึกษา และรัฐสนับสนุนสิ่งพิมพ์ใน 1175 Samuel Johnson เผยแพร่ของเขาพจนานุกรมของภาษาอังกฤษที่แนะนำเป็นชุดมาตรฐานของการสะกดและการประชุมมาตรฐานการใช้งาน ใน 1828 , โนอาห์ เว็บสเตอร์ตีพิมพ์พจนานุกรมชาวอเมริกันของภาษาอังกฤษในความพยายามที่จะสร้างบรรทัดฐานสำหรับการพูดและเขียนภาษาอังกฤษแบบอเมริกันที่เป็นอิสระจากมาตรฐานของอังกฤษ ภายในสหราชอาณาจักรที่ไม่ได้มาตรฐานหรือมีชั้นเรียนภาษาอย่างมีนัยสำคัญมากขึ้น stigmatised สู่อย่างรวดเร็วแพร่กระจายของศักดิ์ศรีพันธุ์ในหมู่ชนชั้นกลาง [ 53 ]

ในแง่ของไวยากรณ์ภาษาอังกฤษสมัยใหม่ที่มีวิวัฒนาการ ตอนนี้มาถึงขั้นที่สูญเสียคดีเกือบสมบูรณ์ ( กรณีมีพบเฉพาะในสรรพนาม เช่น เขา และ เขา เธอ และ เธอ ใครและใคร ) ,ที่ดังนั้นและคำสั่งส่วนใหญ่จะคงที่ [ 53 ] การเปลี่ยนแปลงบางอย่าง เช่น การใช้สนับสนุนได้กลายเป็น universalised . ( ก่อนหน้านี้ ภาษาอังกฤษ ไม่ได้ใช้คำว่า " ทำ " เป็นแม่ทัพช่วยเป็นภาษาอังกฤษสมัยใหม่ไม่ ตอนแรกมันเป็นเพียงคำถามที่ใช้ในการก่อสร้างก็ไม่บังคับ [ 54 ] ตอนนี้ก็สนับสนุนกับกริยาได้ซึ่งเป็นมาตรฐาน .) การใช้รูปแบบก้าวหน้า - ไอเอ็นจีจะกระจายในการก่อสร้างใหม่ และรูปแบบ เช่น เคยถูกสร้างเป็นทั่วไปมากขึ้น regularisation รูปแบบผิดปกติยังช้าๆอย่างต่อเนื่อง ( เช่นฝันแทนฝัน ) และทางเลือกในการวิเคราะห์รูปแบบการผันคำจะกลายเป็นเรื่องธรรมดามากขึ้น ( เช่นสุภาพแทนหรอ )อังกฤษมีการเปลี่ยนแปลงภายใต้อิทธิพลของภาษาอังกฤษแบบอเมริกันเชื้อเพลิงโดยการแสดงตนที่รัดกุมของภาษาอังกฤษในสื่อและศักดิ์ศรีที่เกี่ยวข้องกับเรา เช่น พลังงานโลก