Nickel-molybdenum alloys, or B-type

Nickel-molybdenum alloys, or B-type
alloys, are known for their excellent resistance
to nonoxidizing (reducing) media, such as
hydrochloric and sulfuric acids. The original B
alloy (N10001) was invented in the 1920s, and
it had a nominal composition of Ni-28Mo-5Fe-
0.3V, with a maximum carbon content of 0.05
wt% and a maximum silicon content of 1 wt%.
The alloy was used successfully for many years,
but it suffered an important drawback in that
fabricated components required a solution heat
treatment in order to avoid corrosion attack in
the weld HAZs. Experimental work from 1958
to 1960 indicated that the corrosion resistance
of the alloy could be significantly improved by
reducing the carbon, iron, and silicon levels
(Ref 4, 5). However, the achievement of very
low carbon levels on a production scale did not
occur until the invention of the argon-oxygen
decarburization (AOD) melting process (Ref 6).
This enabled the commercialization of an
improved nickel-molybdenum material, B-2
alloy (N10665), in the early 1970s (Ref 7).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โลหะผสมนิกเกิลโมลิบดีนัม หรือชนิด Bผสม เป็นที่รู้จักสำหรับความต้านทานดีสื่อ (ลดลง) nonoxidizing เช่นไฮโดรคลอริกและกรดซัลฟูริก B เดิมโลหะผสม (N10001) ถูกคิดค้นในปี 1920 และมันมีองค์ประกอบน้อยของ Ni-28Mo-5Fe -0.3V, 0.05 ในเนื้อหาคาร์บอนสูงสุดwt %และเนื้อหาซิลิคอนสูงสุด 1 wt %โลหะผสมใช้เรียบร้อยแล้วหลายปีแต่มันได้รับการคืนเงินที่สำคัญในการที่ส่วนประกอบประดิษฐ์ต้องใช้ความร้อนแก้ปัญหารักษาเพื่อหลีกเลี่ยงการกร่อนในเชื่อม HAZs งานทดลองจากปี 19581960 ระบุที่ทนต่อการกัดกร่อนของโลหะผสมสามารถช่วยปรับปรุงโดยลดระดับคาร์บอน เหล็ก และซิลิคอน(อ้างอิงที่ 4, 5) อย่างไรก็ตาม ความสำเร็จของมากระดับคาร์บอนต่ำในระดับการผลิตไม่เกิดขึ้นจนกระทั่งการประดิษฐ์ให้ออกซิเจนอาร์กอนdecarburization (AOD) กระบวนการ (อ้างอิงที่ 6) หลอมละลายนี้ใช้ commercialization ของการวัสดุดีนิกเกิลโมลิบดีนัม B-2แม็ก (N10665), ใน (อ้างอิง 7)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โลหะผสมนิกเกิลโมลิบดีนัมหรือ B-ชนิด
ผสมเป็นที่รู้จักสำหรับความต้านทานที่ดีของพวกเขา
ที่จะ nonoxidizing (ลด) สื่อเช่น
กรดไฮโดรคลอริกและซัลฟูริก เดิม B
อัลลอย (N10001) ถูกประดิษฐ์ขึ้นในปี ค.ศ. 1920 และ
มันมีองค์ประกอบที่ระบุของ Ni-28Mo-5Fe-
0.3V กับปริมาณคาร์บอนสูงสุด 0.05
% โดยน้ำหนักและเนื้อหาซิลิคอนสูงสุด 1% โดยน้ำหนัก.
โลหะผสม ถูกนำมาใช้ประสบความสำเร็จมานานหลายปี
แต่ได้รับความเดือดร้อนอุปสรรคที่สำคัญในการที่
ส่วนประกอบประดิษฐ์จำเป็นต้องใช้วิธีการแก้ปัญหาความร้อน
รักษาเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการโจมตีการกัดกร่อนใน
HAZs เชื่อม งานทดลองปี 1958 จาก
ที่จะชี้ให้เห็นว่าปี 1960 ความต้านทานการกัดกร่อน
ของโลหะผสมอาจจะดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญจาก
การลดคาร์บอน, เหล็ก, และระดับซิลิคอน
(Ref 4, 5) อย่างไรก็ตามความสำเร็จของมาก
ระดับคาร์บอนต่ำในระดับการผลิตไม่ได้
เกิดขึ้นจนกว่าการประดิษฐ์ของอาร์กอนออกซิเจน
decarburization (AOD) กระบวนการหลอมละลาย (Ref 6).
นี้เปิดใช้งานในเชิงพาณิชย์นั้น
วัสดุนิกเกิลโมลิบดีนัมที่ดีขึ้น, B-2
โลหะผสม (N10665) ในช่วงต้นปี 1970 (Ref 7)