Physical activity levelsData were c

Physical activity levels
Data were collected on physical activity levels (see
Fig. 2). Both groups had an increase in physical
activity levels from baseline after 6 weeks. Twofactor
ANOVA examined the difference in physical
activity levels (average minutes) at baseline and at
endpoint in each group. The results showed that
there was a significant difference in change of
physical activity levels in the intervention (ECI)
group (P £ 0.01). However, there was no signi-
ficant difference in changes in physical activity
levels in the control group. At the end of the
intervention, the control and intervention groups
were significantly different in terms of duration of
physical activity.
Stage of change
Figure 3 illustrates the frequency of each stage of
change in the two groups. There were no participants
in the precontemplation (not regularly
physically active and with no intention of being so
for the next 6 months) stage. All participants were
at either the contemplation, preparation, action or
maintenance stages. After 6 weeks, all the participants
in the intervention (ECI) group were at
either stage 3, 4 or 5 (35.3%, 29.4% and 35.3%,
respectively). All the participants in this group
who were previously at the contemplation stage of
change (29.4%) had progressed onto a higher stage
of change. In the control group, there was less
movement along stage of change, with only one
participant progressing from the contemplation
stage compared with five participants in the
interview group. However, all participants either
increased their stage of change or stayed the same.
Stage of change was categorized into increase in
stage of change or no change from baseline to
follow-up. Of the 17 participants in the intervention
(ECI) group, eight (47%) increased their stage
of change and nine (53%) stayed the same, compared
with one out of 17 (6%) in the control group
who increased their stage of change with 16 (94%)
staying the same. There was a significant difference
between the intervention and control groups
for success rates of stage progression (P ¼ 0.007).
In relation to physical activity levels in each
stage of change after 6 weeks in both study
groups, the highest mean physical activity levels
occurred in participants in the maintenance stage
of change [661 min in the intervention (ECI)
group and 739 min in the control group] and the
lowest levels of physical activity occurred in participants
in the contemplation stage of change
(103 min – control group).
Discussion
This study demonstrated that a stage-based
physical activity consultation using the TTM
delivered by a dietitian trained in motivational
interviewing in an outpatient setting can be
effective in increasing physical activity levels and
stage of change in people with type 2 diabetes.
In this study, although physical activity levels
appeared to have increased in both the intervention
(ECI) and control groups, this increase was significant only for the intervention group. The
findings are similar to other studies that showed
increases in physical activity associated with participants
receiving an exercise intervention based
on the TTM (Cardinal & Sachs, 1994; Harland
et al., 1999; Naylor et al., 1999; Steptoe et al.,
1999; Hasler et al., 2000; Norris et al., 2000;
Hughes et al., 2002; Kirk et al., 2003). However, it
should be remembered that physical activity levels
were self-reported and despite the fact that the
self-report measure was based on a validated
questionnaire (Lowther et al., 1999), responses
may still be subject to bias (Asimakopoulou &
Hampson, 2005).
Participants in the intervention (ECI) group
were more likely to progress their stage of change.
Previous studies using the stage of change model
have suggested that helping people to progress just
one stage can double the chance of successful
action in the near future (DiClemente et al., 1991).
Although this study aimed to differentiate itself
from previous research by recruiting participants
in all stages of change and offering a stage specific
consultation, no individuals in the precontemplation
stage were included. This could be due to
three factors. First, self-selection into the study
could mean that only individuals interested in
changing their exercise behaviour and therefore
more prepared to make changes were willing to
participate. Secondly, it could be that the population
from which participants were drawn comprised
more individuals who have passed into the
contemplation stage because of their already
identified health needs (diabetes). Thirdly, participants
may have felt unable to acknowledge that
they had not considered changing their exercise
behaviour to the dietitian who knew that they had
a need for a healthier lifestyle.
Despite a lack of participants in the precontemplation
stage, this study succeeded in providing
stage-specific advice through the use of TTM
counselling focusing on attitude change, goal setting
and the provision of specific behavioural
advice. Increased stage progression has been
shown in participants in other stage specific studies
(Cardinal & Sachs, 1994; Calfras et al., 1996;
Marcus et al., 2000; Norris et al., 2000; Pinto et al.,
2001). Changes in stage of change resulted in
concomitant changes in physical activity levels in
both groups in this study. Although some studies
have also shown a relationship between physical
activity levels and stage of change (Calfras et al.,
1996; Marcus et al., 2000; Kirk et al., 2003), others
have not (Naylor et al., 1999; Norris et al., 2000).
The aim of an exercise consultation is to initiate
activity and put in place some strategies that will
assist the maintenance of the exercise behaviour
(Loughlan & Mutrie, 1995). Dietitians interested in including exercise consultation in their work
should ensure that they have the appropriate time
and skills at their disposal; in terms of time, for
example, a separate visit of 20–30 min was
required for the ECI in this study, which is in line
with other studies (Hasler et al., 2000; Kirk et al.,
2003). It is likely that the success in the intervention
group in this study was due to the components
of the consultation such as goal setting,
relapse prevention and discussion of barriers and
the behavioural training skills of the interviewer.
The skill of the interviewer is also a crucial factor
in enhancing the participants’ understanding of
physical activity in terms of benefits, frequency
and type of activity and safety.
Over the past 20 years, the role of the dietitian
has evolved from acting as a technician delivering
advice to a consultation role with expertise in all
aspects of nutrition and dietetics (Judd et al.,
1997). As a result of this, it has been recognized
that there is a need for competency in counselling
skills (Rapoport & Nicholson Perry, 2000). Behaviour
change goals can be adapted to advice on
physical activity (Hunt & Hillsdon, 1996). The
trend now is to include physical activity as part of
diet, nutrition and health. One aspect is that
physical activity and food intake are seen as
mutually interacting behaviours that are, and can
be, influenced by the same measures (World
Health Organisation Study Group, 1990).
Dietitians are well placed to impact on this area.
For example, a recent BDA campaign, Weight
Wise at Work, raised awareness of the importance
of physical activity as well as nutrition amongst
employers and employees. One of the key messages
was to aim to increase physical activity by
building up to 10 000 steps every day (BDA,
2005a). The BDA supports the shift in the role of
the dietitian to involve more complex and specialist
areas in the management of people with
diabetes. The draft consultation paper that looks
at the delivery of diet and lifestyle care pathways
for long-term conditions, suggests the use of an
education and training model that requires all
dietitians to be trained in motivational interviewing
skills (BDA, 2005b).
Some of the success of the study may be due to
the fact that the researcher already knew some of
the participants because they had previously
received dietetic advice. This should not be viewed
as a limitation as it is often the case in studies that
exercise advice is given by a healthcare professional
who is part of the patients’ clinical care
team and hence known to them. In clinical
implementation, a good relationship between client
and clinician should be beneficial in delivering
a TTM approach.
Limitations of this study include the lack of
objective outcome measures such as A1c, lipids
and quality of life, as well as the small sample size.
The timescale of this study was too short for these
measures to be valid. Additionally, the focus of
this small pilot study was on implementing the
model in practice rather than on hard clinical
outcomes. These objective measures would be
useful in a study replicating this work over a
longer period and using a larger sample of participants.
As most physical activity interventions focus on
changing sedentary behaviour to active behaviour,
more studies with longer follow-up periods are
required in order to evaluate which strategies best
encourage maintenance of physical activity. This
study was limited to 6 weeks because of time
constraints; however, it has been shown that longterm
adherence to increased physical activity levels
is much harder to achieve than short-term
adoption (Adams & White, 2003). Studies may be
more effective if more support is provided by, for
example, resources such as phone or postal support
and intervention. Ongoing social support
may also be effective such as encouraging participation
in established walking groups. In order to
justify additional time and resource allocation to
TTM approaches by health professionals, there is
a need to illustrate long-term health gains by
patients and therefore further research examining
lasting impact is required.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระดับกิจกรรมทางกายภาพมีการรวบรวมข้อมูลระดับกิจกรรมทางกายภาพ (ดูFig. 2) ทั้งสองมีการเพิ่มขึ้นทางกายภาพระดับกิจกรรมจากพื้นฐานหลังจาก 6 สัปดาห์ Twofactorความแตกต่างทางกายภาพการตรวจสอบการวิเคราะห์ความแปรปรวนระดับกิจกรรม (เฉลี่ยนาที) พื้นฐาน และที่ปลายทางในแต่ละกลุ่ม ผลลัพธ์พบว่ามีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในการเปลี่ยนแปลงของระดับกิจกรรมทางกายภาพในการแทรกแซง (ECI)กลุ่ม (P £ 0.01) อย่างไรก็ตาม มี signi ไม่-ficant ความแตกต่างในการเปลี่ยนแปลงในกิจกรรมทางกายภาพระดับในกลุ่มควบคุม เมื่อสิ้นสุดการแทรกแซง กลุ่มควบคุมและแทรกแซงมีแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญในช่วงเวลาของกิจกรรมทางกายภาพขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงรูปที่ 3 แสดงความถี่ของแต่ละขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงในกลุ่มสอง มีผู้เข้าร่วมไม่ใน precontemplation (ไม่ประจำใช้งานจริง และขอให้สำหรับ 6 เดือนถัดไป) ขั้นตอนการ มีผู้เข้าร่วมทั้งหมดที่อย่างใดอย่างหนึ่งสะสม เตรียมการ ดำเนินการ หรือขั้นตอนการบำรุงรักษา หลังจาก 6 สัปดาห์ ทุกคนในการแทรกแซง (ECI) กลุ่มได้ที่ขั้นตอนทั้ง 3, 4 หรือ 5 (35.3%, 29.4% และ 35.3%ตามลำดับ) ทุกคนในกลุ่มนี้ซึ่งแต่ก่อนในระยะสะสมของเปลี่ยนแปลง (29.4%) มีหน้าไปเพียงใดไปขั้นสูงเปลี่ยนแปลง ในกลุ่มควบคุม มีน้อยเคลื่อนไหวตามขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลง มีเพียงหนึ่งความก้าวหน้าจากสื่อการเรียนขั้นเปรียบเทียบกับคนที่ห้าในการการสัมภาษณ์กลุ่ม อย่างไรก็ตาม ร่วมอย่างใดอย่างหนึ่งขั้นของการเปลี่ยนแปลงเพิ่มขึ้น หรือดีเหมือนกันขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงถูกกุดเพิ่มระยะของการเปลี่ยนแปลงหรือไม่เปลี่ยนแปลงจากหลักการติดตามผลการ ของผู้เรียนที่ 17 ในการแทรกแซง(ECI) กลุ่ม แปด (47%) เพิ่มขึ้นขั้นเปลี่ยนแปลงและเก้า (53%) ดีเหมือนกัน เปรียบเทียบหนึ่งจาก 17 (6%) ในกลุ่มควบคุมที่เพิ่มขั้นของการเปลี่ยนแปลงกับ 16 (94%)พักเดียวกัน มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างกลุ่มควบคุมและแทรกแซงสำหรับอัตราความสำเร็จของขั้นก้าวหน้า (P ¼ 0.007)เกี่ยวกับระดับกิจกรรมทางกายภาพในแต่ละขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงหลังจาก 6 สัปดาห์ในการศึกษาทั้งกลุ่ม ระดับกิจกรรมทางกายภาพหมายถึงสูงสุดเกิดขึ้นในผู้เรียนในขั้นตอนการบำรุงรักษาการเปลี่ยนแปลง [661 นาทีในการแทรกแซง (ECI)739 นาทีในกลุ่มควบคุมและกลุ่ม] และต่ำสุดระดับกิจกรรมทางกายภาพที่เกิดขึ้นในผู้เรียนในระยะการสะสมของการเปลี่ยนแปลง(103 นาที – กลุ่มควบคุม)สนทนาการศึกษานี้แสดงที่เวทีโดยใช้ปรึกษากิจกรรมทางกายภาพที่ใช้จุดโดย dietitian ที่ผ่านการฝึกอบรมในการหัดสัมภาษณ์ข้อมูลส่วนตัวในผู้ป่วยนอกตั้งได้ประสิทธิภาพในการเพิ่มระดับกิจกรรมทางกายภาพ และขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงในผู้ที่มีโรคเบาหวานชนิดที่ 2ในการศึกษานี้ ถึงแม้ว่าระดับกิจกรรมทางกายภาพปรากฏที่ มีเพิ่มในทั้งแทรกแซง(ECI) และกลุ่มควบคุม การเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญสำหรับกลุ่มแทรกแซง ที่ผลการวิจัยคล้ายกับการศึกษาอื่น ๆ ที่แสดงให้เห็นว่าเพิ่มกิจกรรมทางกายภาพที่เกี่ยวข้องกับผู้เรียนได้รับการแทรกแซงการออกกำลังกายตามบนจุด (คาร์แอนด์แซคส์ 1994 Harlandร้อยเอ็ด al., 1999 Naylor et al., 1999 Steptoe et al.,ปี 1999 Hasler et al., 2000 นอร์ริสและ al., 2000ฮิวจ์สและ al., 2002 โบสถ์และ al., 2003) อย่างไรก็ตาม มันควรจดจำระดับกิจกรรมทางกายภาพที่มีรายงานตนเองและทั้ง ๆ ที่การตนเองรายงานการวัดขึ้นอยู่ในการตรวจแบบสอบถาม (Lowther et al., 1999), ตอบสนองอาจจะยัง มีความโน้มเอียง (Asimakopoulou &Hampson, 2005)ผู้เข้าร่วมในกลุ่มแทรกแซง (ECI)มีแนวโน้มที่จะดำเนินการขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงการศึกษาก่อนหน้านี้โดยใช้ขั้นตอนของเปลี่ยนรุ่นได้แนะนำคนที่ช่วยให้ดำเนินการเพียงขั้นตอนที่หนึ่งสามารถคู่โอกาสประสบความสำเร็จการดำเนินการในอนาคตอันใกล้ (DiClemente et al., 1991)แม้ว่าการศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อความแตกต่างจากงานวิจัยก่อนหน้านี้โดยการสรรหาผู้เข้าร่วมในทุกขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงและการนำเสนอเฉพาะขั้นตอนให้คำปรึกษา ไม่มีบุคคลใน precontemplation ที่ระยะรวมได้ อาจเนื่องปัจจัย 3 ประการ Self-selection แรก ในการศึกษาอาจหมายถึง ว่า เฉพาะบุคคลที่สนใจในเปลี่ยนพฤติกรรมการออกกำลังกายดังนั้นอื่น ๆ เตรียมที่จะทำการเปลี่ยนแปลงได้ยินดีเข้าร่วม ประการที่สอง เป็นที่ประชากรซึ่งผู้เข้าร่วมได้ออก comprisedเพิ่มเติมผู้ที่ได้ผ่านเข้าสู่การระยะสะสมเนื่องจากพวกเขาแล้วระบุความต้องการสุขภาพ (เบาหวาน) ผู้เรียนประการรู้สึกว่าไม่สามารถยอมรับได้ที่พวกเขาไม่ได้พิจารณาเปลี่ยนการออกกำลังกายพฤติกรรมกับ dietitian ที่รู้ว่า พวกเขามีจำเป็นสำหรับชีวิตที่มีสุขภาพดีแม้ มีการขาดของผู้เรียนในการ precontemplationขั้นตอน ความสำเร็จในการให้การศึกษานี้คำแนะนำขั้นตอนเฉพาะโดยใช้จุดให้คำปรึกษาเน้นการเปลี่ยนทัศนคติ การตั้งเป้าหมายและบทบัญญัติของพฤติกรรมเฉพาะคำแนะนำ ความก้าวหน้าของขั้นตอนที่เพิ่มขึ้นได้แสดงในผู้เข้าร่วมศึกษาเฉพาะขั้นตอนอื่น(คาร์แอนด์แซคส์ 1994 Calfras et al., 1996มาร์คัสและ al., 2000 นอร์ริสและ al., 2000 Pinto et al.,2001) ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงมั่นใจการเปลี่ยนแปลงในระดับกิจกรรมทางกายภาพทั้งกลุ่มในการศึกษานี้ แม้ว่าบางคนศึกษาแสดงความสัมพันธ์ระหว่างทางกายภาพระดับกิจกรรมและขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลง (Calfras et al.,ปี 1996 มาร์คัสและ al., 2000 โบสถ์และ al., 2003), อื่น ๆไม่มี (Naylor et al., 1999 นอร์ริสและ al., 2000)จุดมุ่งหมายของการให้คำปรึกษาการออกกำลังกายคือการ เริ่มต้นกิจกรรมและในบางกลยุทธ์ที่จะทำช่วยบำรุงรักษาพฤติกรรมการออกกำลังกาย(Loughlan & Mutrie, 1995) การออกกำลังกาย dietitians ที่สนใจรวมทั้งให้คำปรึกษาในการทำงานของพวกเขาควรแน่ใจว่า พวกเขามีเวลาที่เหมาะสมและทักษะในการกำจัดของพวกเขา ในแง่ของเวลา สำหรับตัวอย่าง ชมแยก 20 – 30 นาทีได้จำเป็นสำหรับ ECI ในการศึกษานี้ ซึ่งอยู่ในบรรทัดกับการศึกษาอื่น ๆ (Hasler et al., 2000 โบสถ์ et al.,2003) มีโอกาสที่ประสบความสำเร็จในการแทรกแซงในการศึกษานี้เกิดจากส่วนประกอบให้คำปรึกษาเช่นการตั้งเป้าหมายสนทนาของอุปสรรคและป้องกันการกลับไปเสพ และทักษะการฝึกพฤติกรรมของทีมที่ทักษะของทีมที่ยังเป็นปัจจัยสำคัญในการเพิ่มความเข้าใจของผู้เรียนกิจกรรมทางกายภาพในแง่ของผลประโยชน์ ความถี่และประเภทของกิจกรรมและความปลอดภัยกว่า 20 ปีที่ผ่านมา บทบาทของ dietitianได้วิวัฒนาการมาจากการทำหน้าที่เป็นช่างเทคนิคนำเสนอแนะนำบทบาทให้คำปรึกษาด้วยความเชี่ยวชาญในด้านโภชนาการและโภชนาการ (จัดด์ et al.,ปี 1997) . จากนี้ จะได้รับรู้ที่มีความจำเป็นสำหรับความสามารถในการให้คำปรึกษาทักษะ (Rapoport & Nicholson Perry, 2000) พฤติกรรมสามารถปรับเปลี่ยนเป้าหมายให้คำแนะนำในกิจกรรมทางกายภาพ (ล่า & Hillsdon, 1996) ที่แนวโน้มขณะนี้จะมีกิจกรรมทางกายภาพเป็นส่วนหนึ่งของอาหาร โภชนาการ และสุขภาพ ด้านหนึ่งคือรับประทานอาหารและกิจกรรมทางกายภาพเราเห็นเป็นพฤติกรรมโต้ตอบกัน และสามารถได้รับอิทธิพลจากวัดเดียวกัน (โลกสุขภาพองค์การศึกษากลุ่ม 1990)Dietitians ดีอยู่ส่งผลกระทบต่อพื้นที่นี้ตัวอย่าง ล่าสุด BDA แคม น้ำหนักWise ที่ทำงาน เพิ่มความตระหนักในความสำคัญกิจกรรมทางกายภาพรวมทั้งโภชนาการหมู่นายจ้างและพนักงาน ข้อความสำคัญอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อจุดมุ่งหมายเพื่อเพิ่มกิจกรรมทางกายภาพโดยสร้างขั้นตอนการ 10 000 ทุกวัน (BDA2005a) . BDA สนับสนุนกะบทบาทของdietitian ให้ซับซ้อนมากขึ้นและผู้เชี่ยวชาญในการบริหารคนโรคเบาหวาน กระดาษที่ปรึกษาร่างที่มีลักษณะในการส่งมนต์ดูแลอาหารและการใช้ชีวิตสำหรับเงื่อนไขระยะยาว แนะนำการใช้การศึกษาและฝึกอบรมรุ่นที่ต้องการทั้งหมดdietitians จะได้รับการอบรมในการสัมภาษณ์ข้อมูลส่วนตัวหัดทักษะ (BDA, 2005b)บางส่วนของความสำเร็จของการศึกษาอาจเนื่องความจริงที่ว่านักวิจัยได้รู้บางผู้เข้าร่วมเนื่องจากพวกเขาก่อนหน้านี้ได้รับคำแนะนำ dietetic นี้ไม่ควรมองเป็นข้อจำกัดซึ่งเป็นบ่อยในกรณี ศึกษาที่คำแนะนำการออกกำลังกายที่ถูกกำหนด โดยแพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่เป็นส่วนหนึ่งของการดูแลทางคลินิกของผู้ป่วยทีมงาน และจึง ทราบว่าพวกเขา ในทางคลินิกใช้งาน ความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างลูกค้าและ clinician ที่ควรจะเป็นประโยชน์ในการส่งมอบเป็นแนวทางทีทีเอ็มข้อจำกัดของการศึกษานี้ได้แก่การขาดการประเมินผลวัตถุประสงค์เช่น A1c โครงการและคุณภาพของชีวิต เป็นขนาดตัวอย่างขนาดเล็กสเกลของการศึกษานี้ไม่สั้นเกินไปสำหรับเหล่านี้มาตรการมีผลบังคับใช้ นอกจากนี้ จุดเน้นของร่องเล็ก ๆ นี้อยู่ตามรูปแบบ ในทางปฏิบัติ มากกว่า บนฮาร์ดดิสก์ทางคลินิกผลลัพธ์ที่ มาตรการเหล่านี้ประสงค์จะมีประโยชน์ในการศึกษาสถานการณ์งานนี้ผ่านการยาวรอบระยะเวลาและการใช้ตัวอย่างขนาดใหญ่ของผู้เข้าร่วมเป็นกิจกรรมทางกายภาพมากที่สุด งานเน้นเปลี่ยนพฤติกรรมแย่ ๆ พฤติกรรมใช้งานมีการศึกษาเพิ่มเติมกับระยะติดตามผลอีกต่อไปต้องการการประเมินกลยุทธ์ที่ดีที่สุดส่งเสริมบำรุงรักษากิจกรรมทางกายภาพ นี้เนื่องจากเวลามีจำกัด 6 สัปดาห์ศึกษาข้อจำกัด อย่างไรก็ตาม มันได้รับการแสดงตนที่ต่าง ๆ ระดับกิจกรรมทางกายภาพเพิ่มขึ้นเป็นการยากมากที่จะประสบความสำเร็จมากกว่าระยะสั้นยอมรับ (Adams และขาว 2003) ศึกษาอาจมีประสิทธิภาพมากขึ้นถ้าสนับสนุนเพิ่มเติมให้ ด้วย สำหรับตัวอย่าง สนับสนุนทรัพยากร เช่นโทรศัพท์ หรือไปรษณีย์และแทรกแซง การสนับสนุนทางสังคมนอกจากนี้ยังอาจมีประสิทธิภาพเช่นการส่งเสริมการมีส่วนร่วมในก่อตั้งกลุ่มเดิน ในอันที่จะจัดจัดสรรเวลาและทรัพยากรเพื่อเพิ่มเติมจุดที่ยื่น โดยผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพ มีจำเป็นต้องแสดงให้เห็นถึงกำไรสุขภาพระยะยาวโดยผู้ป่วยและการตรวจสอบงานวิจัยเพิ่มเติมดังนั้นยาวนานผลกระทบที่ถูกต้อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ระดับการออกกำลังกายเก็บรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับระดับการออกกำลังกาย(ดูรูปที่. 2) ทั้งสองกลุ่มมีการเพิ่มขึ้นในทางกายภาพระดับกิจกรรมจาก baseline หลังจาก 6 สัปดาห์ Twofactor ANOVA ตรวจสอบความแตกต่างในทางกายภาพระดับกิจกรรม(นาทีโดยเฉลี่ย) ที่ baseline และปลายทางในแต่ละกลุ่ม ผลการศึกษาพบว่ามีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในการเปลี่ยนแปลงของระดับการออกกำลังกายในการแทรกแซง(ECI) กลุ่ม (P £ 0.01) แต่ไม่มี signi- ficant ความแตกต่างในการเปลี่ยนแปลงในการออกกำลังกายระดับในกลุ่มควบคุม ในตอนท้ายของการแทรกแซงของกลุ่มควบคุมและการแทรกแซงอย่างมีนัยสำคัญที่แตกต่างกันในแง่ของระยะเวลาของการออกกำลังกาย. ขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงรูปที่ 3 แสดงให้เห็นถึงความถี่ของแต่ละขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงในทั้งสองกลุ่ม ไม่มีผู้เข้าร่วมได้ใน precontemplation (ไม่ประจำทางร่างกายที่ใช้งานและมีความตั้งใจในการให้ไม่มีต่อไปอีก6 เดือน) ขั้นตอน ผู้เข้าร่วมทุกคนที่ทั้งฌานการเตรียมการดำเนินการหรือขั้นตอนการบำรุงรักษา หลังจาก 6 สัปดาห์ผู้เข้าร่วมทั้งหมดในการแทรกแซง(ECI) กลุ่มอยู่ในขั้นตอนทั้ง3, 4 หรือ 5 (35.3%, 29.4% และ 35.3% ตามลำดับ) ผู้เข้าร่วมทั้งหมดในกลุ่มนี้ที่ก่อนหน้านี้ในขั้นตอนการไตร่ตรองของการเปลี่ยนแปลง(29.4%) มีความก้าวหน้าไปยังเวทีที่สูงขึ้นของการเปลี่ยนแปลง ในกลุ่มควบคุมมีน้อยการเคลื่อนไหวไปตามขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงที่มีเพียงหนึ่งผู้เข้าร่วมความคืบหน้าจากฌานขั้นตอนที่ห้าเมื่อเทียบกับผู้เข้าร่วมในกลุ่มการสัมภาษณ์ อย่างไรก็ตามผู้เข้าร่วมทั้งหมดทั้งเพิ่มขึ้นขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงของพวกเขาหรืออยู่เหมือนกัน. ขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงที่ถูกแบ่งออกเป็นการเพิ่มขึ้นในขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงหรือไม่มีการเปลี่ยนแปลงจาก baseline ในการติดตาม 17 ผู้เข้าร่วมในการแทรกแซง(ECI) กลุ่มแปด (47%) เพิ่มขึ้นเวทีของการเปลี่ยนแปลงและเก้า(53%) อยู่เหมือนกันเมื่อเทียบกับหนึ่งใน17 (6%) ในกลุ่มควบคุมที่เพิ่มขึ้นเวทีของพวกเขาของการเปลี่ยนแปลงกับ 16 (94%) อยู่เหมือนกัน มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างการแทรกแซงและกลุ่มควบคุมสำหรับอัตราความสำเร็จของความก้าวหน้าขั้นตอน(P ¼ 0.007). ในความสัมพันธ์กับระดับการออกกำลังกายในแต่ละขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงหลังจาก 6 สัปดาห์ในการศึกษาทั้งสองกลุ่มค่าเฉลี่ยสูงสุดระดับการออกกำลังกายที่เกิดขึ้นในเข้าร่วมในขั้นตอนการบำรุงรักษาของการเปลี่ยนแปลง [661 นาทีในการแทรกแซง (ECI) และกลุ่ม 739 นาทีในกลุ่มควบคุม] และระดับต่ำสุดของการออกกำลังกายที่เกิดขึ้นในผู้เข้าร่วมในขั้นตอนการพิจารณาของการเปลี่ยนแปลง(103 นาที - กลุ่มควบคุม). การอภิปรายการศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่าขั้นตอนตามคำปรึกษาการออกกำลังกายโดยใช้ทีทีเอ็มส่งโดยนักโภชนาการที่ได้รับการฝึกฝนในการสร้างแรงบันดาลใจการสัมภาษณ์ในการตั้งค่าผู้ป่วยนอกสามารถที่มีประสิทธิภาพในการเพิ่มระดับการออกกำลังกายและขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงในผู้ที่มีโรคเบาหวานประเภท2. ในการศึกษาครั้งนี้แม้ว่า ระดับการออกกำลังกายที่ดูเหมือนจะมีเพิ่มขึ้นทั้งในการแทรกแซง(ECI) และกลุ่มควบคุมการเพิ่มขึ้นนี้อย่างมีนัยสำคัญเฉพาะสำหรับกลุ่มแทรกแซง ผลการวิจัยที่มีความคล้ายคลึงกับการศึกษาอื่น ๆ ที่แสดงให้เห็นการเพิ่มขึ้นของการออกกำลังกายที่เกี่ยวข้องกับผู้เข้าร่วมได้รับการแทรกแซงการออกกำลังกายตามที่ทีทีเอ็ม(พระคาร์ดินัลและแซกส์ปี 1994 ฮาร์แลนด์. et al, 1999; เนย์เลอร์, et al, 1999;.. พีเธอร์ส, et al, 1999; เลอร์, et al, 2000;. นอร์ริ et al, 2000;. ฮิวจ์ส, et al., 2002;. เคิร์ก, et al, 2003) แต่ก็ควรจะจำได้ว่าระดับการออกกำลังกายเป็นตนเองรายงานและแม้จะมีความจริงที่ว่ามาตรการรายงานตัวเองอยู่บนพื้นฐานของการตรวจสอบแบบสอบถาม(โลว์เธอร์ et al., 1999) การตอบสนองยังคงอาจจะอคติ(Asimakopoulou และแฮมพ์2005). ผู้เข้าร่วมในการแทรกแซง (ECI) กลุ่มมีแนวโน้มที่จะมีความคืบหน้าเวทีของการเปลี่ยนแปลง. การศึกษาก่อนหน้าโดยใช้ขั้นตอนของรูปแบบการเปลี่ยนแปลงได้ชี้ให้เห็นว่าการช่วยให้คนที่จะมีความคืบหน้าเพียงหนึ่งขั้นตอนสามารถดับเบิลโอกาสของการประสบความสำเร็จการดำเนินการในใกล้ในอนาคต (DiClemente et al., 1991). แม้ว่าการศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างความแตกต่างจากการวิจัยก่อนหน้านี้โดยการสรรหาผู้เข้าร่วมในทุกขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงและนำเสนอขั้นตอนที่เฉพาะเจาะจงให้คำปรึกษาบุคคลในprecontemplation เวทีถูกรวม ซึ่งอาจจะเกิดจากปัจจัยที่สาม ครั้งแรกที่ตัวเองเลือกในการศึกษาอาจหมายถึงการที่บุคคลเพียงคนเดียวที่สนใจในการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมการออกกำลังกายของพวกเขาจึงจัดทำขึ้นเพื่อให้การเปลี่ยนแปลงมีความยินดีที่จะมีส่วนร่วม ประการที่สองก็อาจเป็นได้ว่าประชากรจากการที่ผู้เข้าร่วมถูกดึงประกอบด้วยบุคคลมากที่ได้ผ่านเข้าสู่ขั้นตอนการทำสมาธิเพราะแล้วของพวกเขาระบุความต้องการด้านสุขภาพ(โรคเบาหวาน) ประการที่สามผู้เข้าร่วมอาจจะรู้สึกว่าไม่สามารถที่จะยอมรับว่าพวกเขาไม่ได้พิจารณาการเปลี่ยนการออกกำลังกายของพวกเขาพฤติกรรมโภชนาการที่รู้ว่าพวกเขามีความจำเป็นสำหรับการดำเนินชีวิตที่มีสุขภาพดี. แม้จะมีการขาดการมีส่วนร่วมใน precontemplation ขั้นตอนการศึกษาครั้งนี้ประสบความสำเร็จในการให้บริการstage- คำแนะนำเฉพาะผ่านการใช้งานของทีทีเอ็มการให้คำปรึกษาโดยมุ่งเน้นเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงทัศนคติการตั้งค่าเป้าหมายและการให้พฤติกรรมที่เฉพาะเจาะจงคำแนะนำ ความก้าวหน้าที่เพิ่มขึ้นเวทีได้รับการแสดงในผู้เข้าร่วมในการศึกษาขั้นตอนอื่น ๆ ที่เฉพาะเจาะจง (พระคาร์ดินัลและแซคส์, 1994; Calfras et al, 1996;. มาร์คัส et al, 2000;. นอร์ริ et al, 2000;.. ปินโต, et al, 2001) การเปลี่ยนแปลงในขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงที่ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นพร้อมกันในระดับการออกกำลังกายในทั้งสองกลุ่มในการศึกษานี้ ถึงแม้ว่าการศึกษาบางส่วนได้แสดงให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างทางกายภาพระดับกิจกรรมและขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลง(Calfras, et al. 1996; มาร์คัส et al, 2000;.. เคิร์ก, et al, 2003) คนอื่น ๆไม่ได้ (เนย์เลอร์, et al, 1999. นอร์ริ et al., 2000). จุดมุ่งหมายของการให้คำปรึกษาการออกกำลังกายคือการเริ่มต้นกิจกรรมและวางในตำแหน่งกลยุทธ์บางอย่างที่จะช่วยให้การบำรุงรักษาของพฤติกรรมการออกกำลังกาย(Loughlan และ Mutrie, 1995) dietitians ที่สนใจในการออกกำลังกายรวมทั้งการให้คำปรึกษาในการทำงานของพวกเขาควรให้แน่ใจว่าพวกเขามีช่วงเวลาที่เหมาะสมและทักษะในการกำจัดของพวกเขา ในแง่ของเวลาสำหรับตัวอย่างเช่นการเข้าชมที่แยกต่างหากจาก 20-30 นาทีได้ที่จำเป็นสำหรับการECI ในการศึกษาครั้งนี้ซึ่งสอดคล้องกับการศึกษาอื่นๆ (แฮสเลอร์, et al, 2000;.. เคิร์ก, et al, 2003) ก็มีโอกาสที่จะประสบความสำเร็จในการแทรกแซงของกลุ่มในการศึกษาครั้งนี้เป็นผลมาจากองค์ประกอบของการให้คำปรึกษาเช่นการตั้งค่าเป้าหมาย, การป้องกันการกำเริบของโรคและการอภิปรายของปัญหาและอุปสรรคและทักษะการฝึกอบรมพฤติกรรมของผู้สัมภาษณ์. ทักษะการสัมภาษณ์ยังเป็นสิ่งสำคัญ ปัจจัยในการเสริมสร้างความเข้าใจของผู้เข้าร่วมกิจกรรมทางกายในแง่ของผลประโยชน์ความถี่และประเภทของกิจกรรมและความปลอดภัย. ที่ผ่านมา 20 ปีที่ผ่านมาบทบาทของนักโภชนาการที่มีวิวัฒนาการมาจากการทำหน้าที่เป็นช่างเทคนิคการส่งมอบคำแนะนำที่จะมีบทบาทให้คำปรึกษาที่มีความเชี่ยวชาญในทุกแง่มุมของการโภชนาการและโรคเบาหวาน (จัดด์ et al., 1997) ในฐานะที่เป็นผลจากการนี้จะได้รับการยอมรับว่ามีความจำเป็นที่จะต้องสามารถในการให้คำปรึกษาทักษะ(Rapoport และเพอร์รี่นิโคลสัน, 2000) พฤติกรรมเป้าหมายการเปลี่ยนแปลงสามารถปรับให้คำแนะนำเกี่ยวกับการออกกำลังกาย(ฮันท์และ Hillsdon, 1996) แนวโน้มในขณะนี้คือการรวมการออกกำลังกายเป็นส่วนหนึ่งของอาหารโภชนาการและสุขภาพ แง่มุมหนึ่งก็คือการออกกำลังกายและการรับประทานอาหารถูกมองว่าเป็นพฤติกรรมปฏิสัมพันธ์ร่วมกันที่มีความสามารถจะได้รับอิทธิพลจากมาตรการเดียวกัน(โลกสุขภาพองค์การกลุ่มศึกษา 1990). Dietitians จะถูกวางไว้อย่างดีที่จะส่งผลกระทบต่อพื้นที่นี้. ยกตัวอย่างเช่น แคมเปญ BDA ที่ผ่านมาน้ำหนักที่ชาญฉลาดในการทำงานยกความตระหนักในความสำคัญของการออกกำลังกายเช่นเดียวกับโภชนาการในหมู่นายจ้างและลูกจ้าง หนึ่งในข้อความที่สำคัญคือการมุ่งมั่นที่จะเพิ่มการออกกำลังกายโดยการสร้างถึง10 000 ขั้นตอนทุกวัน (BDA, 2005A) BDA สนับสนุนการเปลี่ยนแปลงในบทบาทของนักโภชนาการที่จะเกี่ยวข้องกับการที่ซับซ้อนมากขึ้นและผู้เชี่ยวชาญด้านพื้นที่ในการบริหารจัดการของผู้ที่มีโรคเบาหวาน ร่างกระดาษให้คำปรึกษาที่มีลักษณะที่การส่งมอบอาหารและทางเดินดูแลการดำเนินชีวิตสำหรับเงื่อนไขในระยะยาวแนะนำการใช้ที่การศึกษาและรูปแบบการฝึกอบรมที่ต้องใช้ทั้งหมดdietitians ที่จะได้รับการฝึกอบรมในการสัมภาษณ์สร้างแรงบันดาลใจทักษะ(BDA, 2005b). บางส่วนของ ความสำเร็จของการศึกษาอาจจะเป็นเพราะกับความจริงที่ว่านักวิจัยก็รู้แล้วว่าบางส่วนของผู้เข้าร่วมเพราะพวกเขาเคยได้รับคำแนะนำเกี่ยวกับอาหาร นี้ไม่ควรจะถูกมองว่าเป็นข้อ จำกัด ในขณะที่มันมักจะเป็นกรณีในการศึกษาที่ออกกำลังกายคำแนะนำจะได้รับจากมืออาชีพด้านการดูแลสุขภาพที่เป็นส่วนหนึ่งของการดูแลทางคลินิกของผู้ป่วยทีมและเป็นที่รู้จักจึงให้พวกเขา ในทางคลินิกการดำเนินการมีความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างลูกค้าและแพทย์ควรจะเป็นประโยชน์ในการส่งมอบวิธีการที่ทีทีเอ็มได้. ข้อ จำกัด ของการศึกษาครั้งนี้รวมถึงการขาดการวัดผลวัตถุประสงค์เช่นA1c ไขมันและคุณภาพของชีวิตเช่นเดียวกับขนาดของกลุ่มตัวอย่างขนาดเล็ก. ระยะเวลาของการศึกษานี้สั้นเกินไปเหล่านี้มาตรการที่ถูกต้อง นอกจากนี้จุดเน้นของการศึกษานำร่องขนาดเล็กนี้คือการดำเนินการในรูปแบบในทางปฏิบัติมากกว่าในทางคลินิกอย่างหนักผล มาตรการเหล่านี้มีวัตถุประสงค์ที่จะเป็นประโยชน์ในการศึกษาการจำลองการทำงานนี้เป็นระยะเวลานานและใช้กลุ่มตัวอย่างขนาดใหญ่ของผู้เข้าร่วม. ขณะที่การแทรกแซงการออกกำลังกายส่วนใหญ่มุ่งเน้นไปที่การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมประจำกับพฤติกรรมการใช้งานการศึกษามากขึ้นด้วยระยะเวลานานติดตามจะต้องใช้ในการสั่งซื้อการประเมินซึ่งกลยุทธ์ที่ดีที่สุดขอแนะนำให้การบำรุงรักษาของการออกกำลังกาย นี้การศึกษาถูก จำกัด ถึง 6 สัปดาห์เพราะเวลา จำกัด ; แต่จะได้รับการแสดงให้เห็นว่าในระยะยาวการยึดมั่นกับระดับการออกกำลังกายเพิ่มขึ้นยากมากที่จะประสบความสำเร็จมากกว่าในระยะสั้นการยอมรับ(อดัมส์ & White, 2003) การศึกษาอาจจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นถ้าการสนับสนุนเพิ่มเติมให้บริการโดยสำหรับตัวอย่างเช่นทรัพยากรเช่นโทรศัพท์หรือสนับสนุนการไปรษณีย์และการแทรกแซง การสนับสนุนทางสังคมอย่างต่อเนื่องนอกจากนี้ยังอาจจะมีประสิทธิภาพเช่นการส่งเสริมการมีส่วนร่วมในการจัดตั้งกลุ่มการเดิน เพื่อที่จะแสดงให้เห็นถึงเวลาเพิ่มเติมและการจัดสรรทรัพยากรเพื่อแนวทางทีทีเอ็มโดยผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพมีความจำเป็นที่จะต้องแสดงให้เห็นถึงกำไรสุขภาพในระยะยาวโดยผู้ป่วยและการวิจัยต่อไปดังนั้นการตรวจสอบผลกระทบยาวนานจะต้อง