Ecotourism and Other Niche Tourism

Ecotourism and Other Niche Tourism Products
The notion of ‘sustainability’ in tourism has led to the growth of sustainable tourism
development models which seek to reassign values of natural and cultural assets towards
preservation for utilisation as tourism assets. This leads to sustainability of the industry as
well as the original asset.
Ecotourism is one of the most common manifestations of sustainable tourism in LDCs. It is
easy to see the direct link between harnessing environmental assets for tourism over other
resource consumptive industries as a means of conservation which has financial returns
(Mvula, 2001). Value of an environmental asset is reassigned to its preservation over its
consumption, where the expectation that financial returns will be greater and for the longer
term than the alternative.
The conservation of natural assets also has implications for social benefit, by helping to
preserve the amenity of the resident community’s living environment. Ideally, this includes reduction in pollution of the environment and atmosphere and potentially protects other
resources, including flora and fauna populations, and protecting clean water supplies.
Other niche products can follow the ecotourism model in utilising other non-natural assets
for tourism. In terms of sustainable tourism for development in LDCs, these other forms of
asset are usually cultural, utilising either modern cultural assets or heritage assets. Similarly,
cultural tourism helps to preserve the cultural assets through valuing them financially as a
tourism asset (Hanh, 2006).
The key focus of these products is focused on the original asset being used to develop
tourism. The conservation of the asset is intended to ensure its continued value for tourism.
The risk is the assumption that tourism will have a trickle-down effect, where tourism will
naturally create positive economic and social impacts, through employment and increased
income to the community (Byrd, 2007; Gossling, 2003). Effective planning is essential to
ensure the realisation of positive impacts, including all those under the sustainable tourism
paradigm, and the minimisation of potential negative impacts (Arthur & Mensah, 2006). This
can be hindered by the focus on conservation (environmental or cultural) and the critical
need for tourism to deliver fast economic impacts, which can lead to the neglect of broader
development goals.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การท่องเที่ยวเชิงนิเวศและซอกผลิตภัณฑ์อื่น ๆ
ของการท่องเที่ยวความคิดของการพัฒนาอย่างยั่งยืน"ในการท่องเที่ยวได้นำไปสู่การเจริญเติบโตของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนการพัฒนารูปแบบซึ่งพยายามที่จะกำหนดค่าของสินทรัพย์ทางธรรมชาติและวัฒนธรรมที่มีต่อการเก็บรักษาสำหรับการใช้เป็นสินทรัพย์การท่องเที่ยว นี้นำไปสู่การพัฒนาอย่างยั่งยืนของอุตสาหกรรมเช่นเดียวกับสินทรัพย์เดิม. การท่องเที่ยวเชิงนิเวศเป็นหนึ่งในอาการที่พบบ่อยที่สุดของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในประเทศพัฒนาน้อยที่สุด มันเป็นเรื่องง่ายที่จะเห็นการเชื่อมโยงโดยตรงระหว่างการควบคุมสินทรัพย์ด้านสิ่งแวดล้อมสำหรับการท่องเที่ยวในช่วงอื่น ๆ อุตสาหกรรมการบริโภคทรัพยากรที่เป็นวิธีการอนุรักษ์ที่มีผลตอบแทนทางการเงิน(Mvula, 2001) มูลค่าของสินทรัพย์สิ่งแวดล้อมกำหนดให้การเก็บรักษาในช่วงของการบริโภคที่คาดหวังว่าผลตอบแทนทางการเงินจะมากขึ้นและอีกต่อไประยะกว่าทางเลือก. อนุรักษ์ของสินทรัพย์ตามธรรมชาตินอกจากนี้ยังมีผลกระทบต่อผลประโยชน์ทางสังคมด้วยการช่วยรักษาสิ่งอำนวยความสะดวกของสภาพแวดล้อมชุมชนถิ่นที่อยู่ จะเป็นการดีที่นี้รวมถึงการลดลงของมลพิษของสิ่งแวดล้อมและบรรยากาศที่อาจเกิดขึ้นและอื่น ๆ ที่ช่วยปกป้องทรัพยากรรวมทั้งพืชและประชากรสัตว์และการปกป้องแหล่งน้ำที่สะอาด. ผลิตภัณฑ์เฉพาะอื่น ๆ สามารถทำตามรูปแบบการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในการใช้ประโยชน์จากสินทรัพย์ที่ไม่ใช่สินทรัพย์ธรรมชาติอื่น ๆสำหรับการท่องเที่ยว ในแง่ของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในการพัฒนาประเทศพัฒนาน้อยที่สุดในรูปแบบอื่น ๆ เหล่านี้ของสินทรัพย์ทางวัฒนธรรมที่มักจะใช้ทั้งสินทรัพย์ทางวัฒนธรรมที่ทันสมัยหรือทรัพย์สินมรดก ในทำนองเดียวกันการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมช่วยรักษาสินทรัพย์ทางวัฒนธรรมผ่านการประเมินมูลค่าทางการเงินของพวกเขาเป็นสินทรัพย์ที่ท่องเที่ยว(Hanh, 2006). การมุ่งเน้นที่สำคัญของผลิตภัณฑ์เหล่านี้มุ่งเน้นไปที่สินทรัพย์เดิมที่มีการใช้ในการพัฒนาท่องเที่ยว การอนุรักษ์ของสินทรัพย์ที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อให้แน่ใจว่าค่าอย่างต่อเนื่องเพื่อการท่องเที่ยว. ความเสี่ยงเป็นสมมติฐานที่ว่าการท่องเที่ยวจะมีผลหยดลงที่การท่องเที่ยวจะเป็นธรรมชาติที่สร้างผลกระทบทางเศรษฐกิจและสังคมในเชิงบวกผ่านการจ้างงานและเพิ่มรายได้ให้กับชุมชน( เบิร์ด 2007; Gossling, 2003) การวางแผนที่มีประสิทธิภาพเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อให้แน่ใจว่าการก่อให้เกิดผลกระทบในเชิงบวกรวมถึงทุกคนที่อยู่ภายใต้การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนกระบวนทัศน์และการลดผลกระทบด้านลบที่อาจเกิดขึ้น(อาร์เธอร์และ Mensah, 2006) นี้สามารถขัดขวางโดยมุ่งเน้นไปที่การอนุรักษ์ (สิ่งแวดล้อมหรือวัฒนธรรม) และที่สำคัญที่จำเป็นสำหรับการท่องเที่ยวที่จะส่งมอบผลกระทบทางเศรษฐกิจอย่างรวดเร็วซึ่งสามารถนำไปสู่การละเลยของที่กว้างขึ้นเป้าหมายการพัฒนา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ และผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวช่องอื่น
ความคิดของ ' การท่องเที่ยวยั่งยืน ' ได้นำไปสู่การเจริญเติบโตของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนการพัฒนารุ่นที่แสวงหาเพื่อเปลี่ยนค่าของสินทรัพย์ทางวัฒนธรรมและธรรมชาติที่มีการใช้เป็นสินทรัพย์
สำหรับการท่องเที่ยว นี้นำไปสู่ความยั่งยืนของอุตสาหกรรมรวมทั้งสินทรัพย์เดิม

.การท่องเที่ยวเป็นหนึ่งในอาการที่พบบ่อยที่สุดของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนใน ldcs . มันคือ
ง่ายเพื่อดูการเชื่อมโยงโดยตรงระหว่างการควบคุมสิ่งแวดล้อมเพื่อการท่องเที่ยว มากกว่าทรัพย์สินอีก
ทรัพยากรน้ำอุตสาหกรรมเป็นวิธีการอนุรักษ์ซึ่งได้ผลตอบแทนทางการเงิน
( mvula , 2001 ) มูลค่าของสินทรัพย์สิ่งแวดล้อมได้รับมอบหมายของการอนุรักษ์มากกว่าการบริโภค
,ที่ได้รับผลตอบแทนทางการเงินจะยิ่งใหญ่และสำหรับอีกต่อไป

เทอมกว่าทดแทน การอนุรักษ์ทรัพย์สินทางธรรมชาติยังมีความหมายเพื่อประโยชน์ทางสังคม โดยการช่วยรักษาความสวยงามของ

มีชุมชนอาศัยอยู่สภาพแวดล้อม ใจกลาง ซึ่งรวมถึง การลดมลพิษของสิ่งแวดล้อมและบรรยากาศ และอาจช่วยปกป้องทรัพยากรอื่น ๆ
,รวมทั้งประชากรพืชและสัตว์ และการปกป้องแหล่งน้ำสะอาด ช่องอื่น ๆสามารถติดตาม
ผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวเชิงนิเวศรูปแบบในการใช้สินทรัพย์อื่น ๆที่ไม่ใช่
ธรรมชาติเพื่อการท่องเที่ยว ในแง่ของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในการพัฒนา ldcs , รูปแบบอื่น ๆเหล่านี้ของ
สินทรัพย์มักจะวัฒนธรรมทั้งวัฒนธรรมสมัยใหม่ใช้ทรัพย์สินหรือทรัพย์สินมรดก โดย
การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมช่วยรักษาทรัพย์สินทางวัฒนธรรมผ่านพวกเขาเป็นสินทรัพย์ทางการเงินมูลค่า
การท่องเที่ยว ( Hanh , 2006 ) .
โฟกัสหลักของผลิตภัณฑ์เหล่านี้จะเน้นเดิมสินทรัพย์ถูกใช้เพื่อพัฒนา
การท่องเที่ยว การอนุรักษ์สินทรัพย์ที่มีไว้เพื่อให้แน่ใจว่ามันยังคงคุณค่าสำหรับการท่องเที่ยว
ความเสี่ยงมีข้อสมมติว่า การท่องเที่ยวจะหยดลงมาทำให้เกิดการท่องเที่ยวที่
จะธรรมชาติสร้างผลกระทบทางเศรษฐกิจและสังคมที่ดี ผ่านการจ้างงานและเพิ่มรายได้แก่ชุมชน
( เบิร์ด , 2007 ; gossling , 2003 ) การวางแผนที่มีประสิทธิภาพเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อ
ให้ก่อให้เกิดผลกระทบในเชิงบวก รวมถึงบรรดาภายใต้กระบวนทัศน์การท่องเที่ยว
ที่ยั่งยืน และลดผลกระทบทางลบที่อาจเกิดขึ้น ( อาเธอร์&เมนซ่า , 2006 ) นี้
สามารถขัดขวางโดยเน้นการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม หรือวัฒนธรรม ) และที่สำคัญต้องให้ไว
การท่องเที่ยว ผลกระทบทางเศรษฐกิจ ซึ่งจะนำไปสู่การละเลยของถูก

พัฒนาเป้าหมาย