I have to resort to email, and emai

I have to resort to email, and email is not enough. I am starting to get tired of relying on words. They are full of meaning, yes, but they lack sensation. Writing to her is not the same as seeing her face as the listens. Hearing back from her is not the same as hearing her voice. I have always been grateful for technology, but now it feels as if there's a little hitch of separation woven into any technological interaction. I want to be there, and this scares me. All of my usual disconnected comforts are being taken away, now that I see the greater comfort of presence.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีเล่นอีเมล์ และอีเมล์ไม่เพียงพอ ผมกำลังเริ่มจะเบื่อพึ่งคำ พวกเขาจะเต็มไปด้วยความหมาย ใช่ แต่พวกเขาขาดความรู้สึก เขียนเธอไม่เหมือนกับการเห็นหน้าของเธอเป็นการฟัง ได้ยินจากเธอกลับไปไม่เหมือนกับการได้ยินเสียงของเธอ ฉันได้รับเสมอขอบคุณสำหรับเทคโนโลยี แต่ตอนนี้ รู้สึกว่ามี hitch น้อยของแยกทอเป็นโต้ตอบใด ๆ เทคโนโลยี อยากให้มี และนี้ scares ฉัน ทุกสิ่งของฉันเชื่อมต่อปกติจะนำ ที่เห็นความสะดวกสบายมากกว่าอยู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันต้องรีสอร์ทเพื่อส่งอีเมล์และอีเมล์ไม่เพียงพอ ฉันกำลังเริ่มต้นที่จะได้รับเหนื่อยกับการอาศัยคำพูด พวกเขาจะเต็มไปด้วยความหมายใช่ แต่พวกเขาขาดความรู้สึก เขียนถึงเธอจะไม่เหมือนกับที่เราได้เห็นใบหน้าของเธอในขณะที่ฟัง ได้ยินกลับมาจากเธอไม่ได้เช่นเดียวกับที่ได้ยินเสียงของเธอ ฉันได้รับเสมอขอบคุณสำหรับเทคโนโลยี แต่ตอนนี้มันรู้สึกว่าถ้ามีการผูกปมเล็ก ๆ น้อย ๆ ของการแยกทอเป็นปฏิสัมพันธ์ทางเทคโนโลยีใด ๆ ฉันต้องการที่จะมีและสิ่งนี้ทำให้ฉันกลัว ทั้งหมดของความสะดวกสบายเชื่อมต่อตามปกติของฉันกำลังถูกนำตัวไปตอนนี้ที่ผมเห็นความสะดวกสบายมากขึ้นของการแสดงตน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันต้องใช้อีเมลและอีเมลที่ไม่เพียงพอ ฉันเริ่มเบื่อ พึ่งคำ พวกเขาจะเต็มไปด้วยความหมาย แต่พวกเขาไม่มีความรู้สึก เขียนถึงเธอไม่เหมือนเห็นหน้าของเธอเป็นฟัง ได้ยินจากเธอไม่เหมือนได้ยินเสียงเธอ ฉันต้องขอบคุณเทคโนโลยีแต่ตอนนี้มันรู้สึกเหมือนมีอุปสรรคเล็ก ๆน้อย ๆของทอเป็นเทคโนโลยีการแยก ฉันต้องการอยู่ตรงนั้น และมันทำให้ผมกลัว ทั้งหมดปกติของฉันเชื่อมต่อความสะดวกสบายที่ถูกขโมยไป ตอนนี้ที่ผมเห็นมากกว่าความสะดวกสบายของตน