The leading policeman tried his bes

The leading policeman tried his best to shout into the walkie-talkie, “Move!”

“There’s no time anymore! It’s too far!” The other side of the walkie-talkie replied in a hurry.

At this moment, many people covered their eyes. At this moment, everyone was feeling extremely grieved!

A child, a young girl in her twenties, actually chose to end her life, so as not to burden her parents or trouble her family. This sounded simple, but how many people in the entire world would do that? She was extremely filial!

No one wanted her to die!

At this moment, everyone was out of options!

A few reporters and cameramen also revealed doleful looks!

Many doctors and nurses who had interacted with Yang Lian in the hospital over the past few days even teared up. They were crying!

At that split moment, Zhang Ye had already arrived behind a few policemen. With a grab, he took a loudspeaker from a policeman and spoke out to Yang Lian, who was about to jump down the next second. Zhang Ye was not long-winded, nor did he preach. He only said a poem and did not say it slowly or quickly. His tone was very calm, “When cobwebs sealed my stove without mercy; When the smoldering embers lamented poverty; I didn’t yield, but smoothed out the ashes of despair; And with the lovely snow I wrote: In the future we trust.”

Yang Lian stopped in her motions and looked downstairs with a surprise. She looked at the person reciting the poem downstairs!

The police were angry, “What are you doing?”

“Who let you say anything? You grabbed my loudspeaker?” Another policeman charged forward.

But immediately following that, an old police leader blocked him, “Don’t move. Let him speak!”

Zhang Ye looked upstairs and exchanged gazes with Yang Lian, “When my purple grapes turned into the late fall dew; When in somebody else’s bosom I found my flowers lay; I didn’t yield, but with a vine withered and frosty; I wrote on this dismal land: In the future we trust.”

Saying that, Zhang Ye slowly walked a few steps towards her. His hands were raised into the sky, as if he was grabbing the sun, “With my finger, I’ll point to the waves rolling to the horizon; With my hands, I’ll hold the vast sea that props up the sun; And wielding a pen so nice and warm in the morning glow; In a childish handwriting, I’ll write: In the future we trust.”

Everyone was stunned!

A young man with such a mighty poem had made the entire area silent!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตำรวจนำพยายามเขาสุดตะโกนเป็น walkie-talkie "ย้าย""ไม่มีเวลาอีกต่อไป มันอยู่ไกลเกินไป" ด้านอื่น ๆ ของการ walkie-talkie ตอบรีบขณะนี้ หลายคนคลุมตา ตอนนี้ ทุกคนมีความรู้สึกเสียใจมากเด็ก เด็กสาวในวัยยี่สิบต้น ๆ ของเธอ จริงเลือกจะจบชีวิตของเธอ เพื่อไม่ให้พ่อแม่ของเธอที่ช่วยลดภาระ หรือปัญหาครอบครัวของเธอ นี้ง่าย sounded แต่กี่คนในโลกจะทำอย่างไร เธอยากมากไม่มีใครอยากให้เธอตายตอนนี้ ทุกคนเป็นออกจากตัวเลือกผู้สื่อข่าวกี่และ cameramen ยังเปิดเผยมีลักษณะ dolefulแพทย์และพยาบาลที่ได้โต้ตอบกับหยางเหลียนในโรงพยาบาลมากกว่าไม่กี่วันผ่านมาแม้ มากร้องไห้ขึ้น พวกเขาก็ร้องไห้ที่ที่แบ่งช่วงเวลา จางเย่มาแล้วถึงหลังตำรวจกี่ ด้วยการคว้า เขาเอายังลำโพงจากตำรวจ และตรัสกับหยางเหลียน ที่กำลังจะกระโดดลงที่สองต่อไป จางเย่ไม่ long-winded หรือเขาไม่สั่งสอน เขากล่าวว่า บทกวี และได้ไม่ว่า จะช้า หรือเร็วเท่านั้น เสียงของเขาคือความสงบ "เมื่อ cobwebs ปิดผนึกของเตาโดยไม่ต้องเมตตา เมื่อถ่านระอุ lamented ความยากจน ฉันไม่ได้ผล แต่ออกจากเถ้าถ่านของความสิ้นหวัง ทำให้เรียบ และ ด้วยหิมะน่ารักที่ผมเขียน: ในอนาคต ที่เราเชื่อถือ "ยางเลียนหยุดในการเคลื่อนไหวของเธอ และมองชั้นล่าง ด้วยความประหลาดใจ เธอมองไปที่คนที่อ่านบทกวีชั้นล่างตำรวจก็มี "กำลังทำอะไร""ที่ให้คุณพูดอะไร คุณคว้าการลำโพงของฉัน" ตำรวจอื่นคิดไปข้างหน้าแต่ทันทีหลังที่ ผู้นำตำรวจเก่าบล็อกเขา ไม่ย้าย ปล่อยให้เขาพูด"จางเย่มองชั้นบน และ gazes กับหยางเหลียน การแลกเปลี่ยน "เมื่อฉันองุ่นสีม่วงกลายเป็นปลายฤดูใบไม้ร่วงน้ำค้าง เมื่อคู่หูคนอื่นฉันพบฉันวางดอกไม้ ผมไม่ได้ผล แต่ มีเถาเหี่ยว และ หนาว ผมเขียนบนแผ่นดินนี้อึมครึม: ในอนาคต ที่เราเชื่อถือ "บอกว่า จางเย่ช้าเดินกี่ก้าวต่อเธอ มือของเขาถูกยกขึ้นสู่ท้องฟ้า ว่าเขาถูกโลภอาทิตย์ "นิ้วของฉัน ฉันจะชี้คลื่นกลิ้งขอบฟ้า ด้วยมือของฉัน ฉันจะถือทะเลกว้างใหญ่ที่ props แดด และ wielding ปากกาเพื่อความ สะอาดในแสงยามเช้า ลายมือที่หน่อมแน้ม ฉันจะเขียน: ในอนาคต ที่เราเชื่อถือ "ทุกคนอึ้งกับบทกวีอันยิ่งใหญ่ดังกล่าวมีพื้นที่ทั้งหมดเงียบ