When we honestly ask ourselves whic

When we honestly ask ourselves which person in our lives mean the most to us, we often find that it is those who, instead of giving advice, solutions, or cures, have chosen rather to share our pain and touch our wounds with a warm and tender hand. The friend who can be silent with us in a moment of despair or confusion, who can stay with us in an hour of grief and bereavement, who can tolerate not knowing, not curing, not healing and face with us the reality of our powerlessness, that is a friend who cares

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อเราสุจริตอย่างถามตัวเองที่เราหมายถึง คนที่ในชีวิตของเรา เรามักพบว่า ผู้ที่ แทนการให้คำแนะนำ แก้ไขปัญหา หรือ กินแทนที่จะแบ่งปันความเจ็บปวดของเรา และสัมผัสบาดแผลของเรากับมืออบอุ่น และชำระเงิน เพื่อนที่สามารถเงียบกับเราในช่วงเวลาของความสิ้นหวังหรือความสับสน ที่พักกับเราในชั่วโมงของความเศร้าโศกและ bereavement ที่สามารถทนไม่รู้ ไม่แข็งตัว ไม่รักษาและใบหน้ากับเราจริงเรา powerlessness ที่เป็นเพื่อนที่ใส่ใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อเราถามตัวเองตรงไปตรงมาซึ่งบุคคลในชีวิตของเรามีความหมายที่สุดสำหรับเราเรามักจะพบว่ามันเป็นผู้แทนของการให้คำแนะนำการแก้ปัญหาหรือการรักษาที่ได้รับการคัดเลือกค่อนข้างจะแบ่งปันความเจ็บปวดของเราและสัมผัสบาดแผลของเราด้วยความอบอุ่นและ มือนุ่ม เพื่อนที่สามารถจะเงียบกับเราในช่วงเวลาของความสิ้นหวังหรือความสับสนที่สามารถอยู่กับเราในชั่วโมงของความเศร้าโศกและการปลิดชีพที่สามารถทนต่อความไม่รู้ไม่บ่มไม่ได้รักษาและใบหน้ากับเราความเป็นจริงของความอ่อนแอของเรา ที่เป็นเพื่อนที่ใส่ใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อเราถามตัวเราเอง ซึ่งจริงๆแล้วคนที่ในชีวิตของเรามีความหมายมากที่สุดสำหรับเรา เรามักจะพบว่า มันเป็นใคร แทนที่จะให้คำแนะนำ แก้ไขปัญหา หรือยอก ได้เลือกที่จะแบ่งปันความเจ็บปวดและบาดแผลของเราอบอุ่นและสัมผัสกับมือนุ่ม เพื่อนที่สามารถพูดกับเราในช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวังหรือความสับสน คนที่อยู่กับเราในชั่วโมงแห่งความเศร้าโศกและเหตุการณ์ ,ที่สามารถอดทนไม่รับรู้ ไม่ได้รักษา ไม่หาย และหน้าเราความเป็นจริงของผู้ป่วยของเรา นั่น คือ เพื่อนที่สนใจ