What's the matter with you?" asked

What's the matter with you?" asked her husband, already half undressed.

She turned towards him in the utmost distress.

"I . . . I . . . I've no longer got Madame Forestier's necklace. . . ."

He started with astonishment.

"What! . . . Impossible!"

They searched in the folds of her dress, in the folds of the coat, in the pockets, everywhere. They could not find it.

"Are you sure that you still had it on when you came away from the ball?" he asked.

"Yes, I touched it in the hall at the Ministry."

"But if you had lost it in the street, we should have heard it fall."

"Yes. Probably we should. Did you take the number of the cab?"

"No. You didn't notice it, did you?"

"No."

They stared at one another, dumbfounded. At last Loisel put on his clothes again.

"I'll go over all the ground we walked," he said, "and see if I can't find it."

And he went out. She remained in her evening clothes, lacking strength to get into bed, huddled on a chair, without volition or power of thought.

Her husband returned about seven. He had found nothing.

He went to the police station, to the newspapers, to offer a reward, to the cab companies, everywhere that a ray of hope impelled him.

She waited all day long, in the same state of bewilderment at this fearful catastrophe.

Loisel came home at night, his face lined and pale; he had discovered nothing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นอะไรกับคุณ "ถามสามีของเธอ แล้วครึ่ง undressed เธอหันไปทางเขาตกทุกข์ได้ยากสุด "I . . . I . . . ฉันไม่มีสร้อยคอมาดาม Forestier. ... " เขาเริ่มต้น ด้วย astonishment "อะไร . . . เป็นไปไม่ได้" พวกเขาค้นหาในพับของแต่งตัวของเธอ พับเสื้อ ในกระเป๋า ทุกของ พวกเขาไม่สามารถหามัน "คุณแน่ใจว่า คุณยังมีมันเมื่อคุณมาจากลูก" เขาถาม "ใช่ ฉันสัมผัสมันในฮอลล์ที่กระทรวง" "แต่หากคุณมีสูญหายได้ในถนน เราจะได้ยินมันตก" "ใช่ อาจเราควร คุณจะจำนวนแท็กซี่" หมายเลข" คุณไม่ได้แจ้งให้ทราบว่า ไม่คุณ" "หมายเลข" พวกเขาจ้องไปที่อื่น dumbfounded ในที่สุด Loisel ใส่เสื้อผ้าของเขาอีกครั้ง "จะไปเหนือพื้นดินที่เราเดิน เขากล่าวว่า, " และดูถ้าไม่พบ" และเขาออกไป เธออยู่ในชุดราตรีของเธอ ขาดความแข็งแรงเตียง บนเก้าอี้ volition หรือพลังความคิดไม่ต้องไป สามีกลับมาประมาณเจ็ด เขาได้พบอะไร เขาไปสถานีตำรวจ การหนังสือพิมพ์ ให้รางวัล ให้แท็กซี่บริษัท ทุกที่มีแสงความหวัง impelled เขา เธอรอตลอดวัน ในรัฐ bewilderment ที่นี้แผ่นดินไหวน่ากลัวเหมือนกัน Loisel มาบ้านในเวลากลางคืน หน้าเรียงรายของเขา และ จาง เขาได้ค้นพบอะไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นอะไรกับคุณ? "ถามสามีของเธออยู่แล้วไม่ได้แต่งตัวครึ่ง. เธอหันไปทางเขาในความทุกข์สูงสุด." ฉัน . . ผม . . . ฉันไม่ได้สร้อยคอมาดาม Forestier ของ . . . "เขาเริ่มต้นด้วยความประหลาดใจ." สิ่งที่! . . . เป็นไปไม่ได้! "พวกเขาค้นหาในพับของการแต่งกายของเธอในพับของเสื้อในกระเป๋าทุกที่. พวกเขาไม่สามารถหาได้." คุณแน่ใจหรือว่าคุณยังคงมีมันในเมื่อคุณออกมาจากลูก? " เขาถาม. "ใช่ฉันสัมผัสมันในห้องโถงที่กระทรวง." "แต่ถ้าคุณได้สูญเสียมันไปในถนนที่เราควรจะเคยได้ยินมันตก." "ใช่ น่าจะเป็นเราควร คุณไม่ใช้จำนวนรถแท็กซี่หรือไม่"" ฉบับที่ คุณไม่ได้แจ้งให้ทราบว่าท่านคิดว่า? "" ไม่ใช่ "พวกเขาจ้องมองมาที่คนอื่นพูดไม่ออก. ที่ล่าสุด Loisel ใส่เสื้อผ้าของเขาอีกครั้ง." ฉันจะไปกว่าพื้นดินที่เราเดินไป "เขากล่าวว่า" และ ดูว่าฉันไม่สามารถหามัน. "เขาก็ออกไป. เธอยังคงอยู่ในเสื้อผ้าตอนเย็นเธอขาดความแข็งแรงที่จะได้เข้านอนซุกตัวอยู่บนเก้าอี้โดยไม่ตั้งใจหรืออำนาจของความคิด. สามีของเธอกลับมาประมาณเจ็ด. เขาได้พบ อะไร. เขาเดินไปที่สถานีตำรวจเพื่อหนังสือพิมพ์ที่จะนำเสนอรางวัลให้กับ บริษัท รถแท็กซี่ทุกที่ว่ารังสีของความหวังปวดเขา. เธอรอคอยตลอดทั้งวันในรัฐเดียวกันของความสับสนที่เกิดภัยพิบัติที่น่ากลัวนี้. Loisel กลับมาถึงบ้านในเวลากลางคืนใบหน้าของเขาเรียงรายและอ่อน; เขาได้ค้นพบอะไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? ถามสามี แล้วครึ่งหลับ

เธอหันมาทางเขา ในความทุกข์ที่สุด

" ฉัน . . . . . . . ผม . . . . . . . ผมไม่เจอ มาดาม ฟอเรสเทียร์สร้อยคอ . . . . . . . "

เขาเริ่มงง งง

" อะไร ! . . . . . . . " เป็นไปไม่ได้ !

ค้นในพับของแต่งตัวของเธอในพับของเสื้อในกระเป๋าเต็มไปหมด พวกเขาอาจไม่พบมัน .

" คุณแน่ใจนะว่าคุณยังเก็บมันไว้ ในตอนที่เธอมาห่างจากลูกบอล ? เขาถาม

" ใช่ ฉันจับมันในฮอลล์ที่กระทรวง "

" แต่ถ้าคุณได้สูญเสียมันในถนนที่เราควรจะได้ยินมันล้ม "

" ครับ บางทีเราน่าจะ คุณใช้หมายเลขของรถ ?

" ไม่ คุณไม่ได้แจ้งให้ทราบ คุณ ? "

" ไม่ "

เขาจ้องกันและกัน พูดไม่ออกในที่สุด loisel ใส่เสื้อผ้าของเขาอีก

" ฉันไปทั่วพื้นดิน เราเดิน , " เขากล่าวว่า , " ถ้าฉันหาไม่เจอ "

แล้วเขาก็ออกไป เธอยังคงอยู่ในเสื้อผ้าของเธอเย็น ขาดพลังที่จะเข้าไปนอนเบียดเสียดกันบนเก้าอี้โดยไม่เจตนาหรือพลังแห่งความคิด

สามีของเธอกลับมาประมาณเจ็ด เขาได้พบอะไร

เขาไปสถานีตำรวจ , หนังสือพิมพ์การเสนอรางวัล กับ บริษัทแท็กซี่ , ทุกที่ที่แสงแห่งความหวัง impelled เขา

เธอรอมาทั้งวัน ในรัฐเดียวกันของความสับสนที่ภัยพิบัติที่น่ากลัวนี้

loisel กลับบ้านตอนกลางคืน ใบหน้าของเขาเรียงรายและซีด เขาได้ค้นพบอะไร