There is no coercion or compulsion

There is no coercion or compulsion in Buddhism. The practice of sila is selfimposed
obligation. Belief in future rewards and punishments may influence man’s
conduct, but it cannot be a real moral force. The ordinary Buddhist may use the doctrine
of kamma to serve as the all important motive force for the moral life, and practice the
moral precepts as a means to accumulate merit through good kamma. But the main stay of
morality, as perceived in Buddhism, is the realization of the selflessness of all beings and
the consequent equality of all beings with one another. It is this realization that forms the
spring of compassion and benevolence, which are the basis of all good deeds.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีไม่มีการข่มขู่หรือบีบบังคับในศาสนาพุทธ ศิลาเป็นมี selfimposedข้อผูกมัด ความเชื่อในอนาคตรางวัล และการลงโทษอาจมีอิทธิพลต่อมนุษย์ดำเนินการ แต่มันไม่แรงจริงศีลธรรม พุทธธรรมดาอาจใช้หลักคำสอนของกรรมเป็นแรงจูงใจที่สำคัญทั้งหมดเพื่อบังคับสำหรับชีวิตทางศีลธรรม และการปฏิบัติการศีลธรรมศีลเป็นการสะสมบุญผ่านกรรมดี แต่หลักการของศีลธรรม ในพระพุทธศาสนา การรับรู้เป็นการรับรู้การเสียสละของทุกคน และภาคที่เกิดขึ้นกับคนอื่นทั้งหลาย มีสำนึกนี้ที่การฤดูใบไม้ผลิของความเมตตาและความเมตตากรุณา ซึ่งเป็นพื้นฐานของคุณธรรมทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่มีการบังคับขู่เข็ญหรือบังคับในพระพุทธศาสนาคือ การปฏิบัติของศิลาเป็น selfimposed
ภาระผูกพัน ความเชื่อในผลตอบแทนในอนาคตและอาจมีผลต่อการลงโทษของมนุษย์
ประพฤติ แต่มันไม่สามารถเป็นแรงคุณธรรมจริง สามัญพุทธอาจจะใช้หลักคำสอน
ของกรรมที่จะทำหน้าที่เป็นแรงกระตุ้นที่สำคัญทั้งหมดเพื่อชีวิตคุณธรรมและการปฏิบัติ
ศีลคุณธรรมเป็นวิธีที่จะสะสมบุญผ่านกรรมดี แต่ที่เข้าพักหลักของ
คุณธรรมตามการรับรู้ในพระพุทธศาสนาเป็นสำนึกของความไม่เห็นแก่ตัวของมนุษย์ทุกคนและ
ความเท่าเทียมกันของสิ่งมีชีวิตที่เกิดขึ้นทั้งหมดกับอีกคนหนึ่ง มันเป็นสำนึกที่รูปแบบ
ฤดูใบไม้ผลิของความเมตตาและความเมตตากรุณาซึ่งเป็นพื้นฐานของการกระทำที่ดีทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่มีการบังคับ หรือการบังคับ ในพระพุทธศาสนา การปฏิบัติของศิลาเป็น selfimposedภาระหน้าที่ ความเชื่อในรางวัลและการลงโทษอาจมีผลต่ออนาคตของมนุษย์ความประพฤติ แต่มันไม่สามารถบังคับจริยธรรมที่แท้จริง พุทธธรรมดาจะใช้หลักจึงจะเป็นแรงจูงใจสำคัญสำหรับชีวิต คุณธรรม จริยธรรม และการปฏิบัติศีลธรรมศีลเป็นวิธีการที่จะสั่งสมบุญ โดยดีวิบัติ แต่อยู่ในหลักจริยธรรมตามการรับรู้ในพระพุทธศาสนา คือ การรับรู้ของความไม่เห็นแก่ตัวของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดและจากความเท่าเทียมกันของทุกสรรพสิ่ง ด้วยอีกคน มันคือการรับรู้นี้ที่ฟอร์มฤดูใบไม้ผลิของความเห็นอกเห็นใจและความเมตตากรุณา ซึ่งเป็นพื้นฐานของความดีทั้งหมด