Underlying determinants for assessi

Underlying determinants for assessing no, partial or complete sick leave The physicians mostly (72%) diagnosed a psychological first cause for the complaints in all case vignettes. Because of this high amount of psychological diagnoses, we dichotomized the outcome of this question in psychological diagnoses and other diagnoses for the analyses. All physicians were significantly more likely to assess partial or complete sick leave when they diagnosed a psychological cause in comparison with other diagnoses (OR 0.19, 95% CI 0.14–0.27). This effect was even stronger for occupational physicians compared to insurance physicians (Table 3). All physicians were also significantly more likely to assess partial or complete sick leave when they considered limitations in personal or social functioning, in static postures, and when they considered a poor overall health status or reduced work ability. For occupational physicians, considering reduced work ability had a stronger effect on the assessment outcome than for insurance physicians (Table 3). If the physicians agreed with the statements “Medical or health-related factors are the main reason for sick listing the worker,”“If the worker is not sick listed, the complaints will worsen or the healing process will be slower” or “His/her private life is the main reason for the worker’s complaints,” they were also more likely to assess partial or complete sick leave. Considering private life issues as the main reason for the worker’s complaints had more influence on the sick leave assessment for occupational physicians than for insurance physicians (Table 3). All physicians were significantly more likely to asses no sick leave, when the physicians agreed with the statement “The worker is not motivated to work,” or when they considered limitations on dynamic movements (Table 3).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปัจจัยพื้นฐานในการประเมินการลาป่วยที่ไม่มีการลาป่วย บางส่วนหรือทั้งหมด แพทย์ส่วนใหญ่ (72%) วินิจฉัยว่าเป็นสาเหตุแรกทางจิตวิทยาของการร้องเรียนในทุกกรณี เนื่องจากการวินิจฉัยทางจิตจำนวนมาก เราจึงแยกผลลัพธ์ของคำถามนี้ออกเป็นการวินิจฉัยทางจิตวิทยาและการวินิจฉัยอื่นๆ สำหรับการวิเคราะห์ แพทย์ทุกคนมีแนวโน้มที่จะประเมินการลาป่วยบางส่วนหรือทั้งหมดอย่างมีนัยสำคัญ เมื่อวินิจฉัยสาเหตุทางจิตเมื่อเปรียบเทียบกับการวินิจฉัยอื่นๆ (OR 0.19, 95% CI 0.14–0.27) ผลกระทบนี้รุนแรงยิ่งขึ้นสำหรับแพทย์อาชีวอนามัยเมื่อเปรียบเทียบกับแพทย์ประกัน (ตารางที่ 3) แพทย์ทุกคนยังมีแนวโน้มที่จะประเมินการลาป่วยบางส่วนหรือทั้งหมดอย่างมีนัยสำคัญ เมื่อพิจารณาข้อจำกัดในการทำงานส่วนบุคคลหรือทางสังคม ในท่าทางที่อยู่นิ่ง และเมื่อพิจารณาถึงภาวะสุขภาพโดยรวมที่ไม่ดีหรือความสามารถในการทำงานลดลง สำหรับแพทย์อาชีวอนามัย การพิจารณาความสามารถในการทำงานที่ลดลงมีผลกระทบต่อผลการประเมินมากกว่าแพทย์ประกันภัย (ตารางที่ 3) หากแพทย์เห็นด้วยกับข้อความ “ปัจจัยทางการแพทย์หรือด้านสุขภาพเป็นสาเหตุหลักในการลงรายชื่อคนงานที่ป่วย” “หากคนงานไม่ป่วยในรายชื่อ การร้องเรียนจะแย่ลงหรือกระบวนการรักษาจะช้าลง” หรือ “ของเขา/ ชีวิตส่วนตัวของเธอเป็นสาเหตุหลักของการร้องเรียนของคนงาน” พวกเขายังมีแนวโน้มที่จะประเมินการลาป่วยบางส่วนหรือทั้งหมดมากกว่า เมื่อพิจารณาถึงปัญหาชีวิตส่วนตัวที่เป็นเหตุผลหลักในการร้องเรียนของคนงาน มีอิทธิพลต่อการประเมินการลาป่วยของแพทย์อาชีวอนามัยมากกว่าแพทย์ประกันภัย (ตารางที่ 3) แพทย์ทุกคนมีแนวโน้มที่จะประเมินว่าไม่มีการลาป่วยอย่างมีนัยสำคัญ เมื่อแพทย์เห็นด้วยกับข้อความที่ว่า "คนงานไม่มีแรงจูงใจในการทำงาน" หรือเมื่อพวกเขาพิจารณาข้อจำกัดในการเคลื่อนไหวแบบไดนามิก (ตารางที่ 3)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การประเมินปัจจัยที่มีศักยภาพในการตัดสินใจโดยไม่ต้องลาป่วยการลาป่วยบางส่วนหรือลาป่วยทั้งหมดในตอนย่อยของทุกกรณีแพทย์ส่วนใหญ่ (72%) วินิจฉัยสาเหตุทางจิตวิทยาอันดับแรกของการร้องเรียน เนื่องจากการวินิจฉัยทางจิตวิทยาจำนวนมาก เราได้วิเคราะห์ผลลัพธ์ของปัญหานี้ในการวินิจฉัยทางจิตวิทยาและการวินิจฉัยอื่น ๆ แพทย์ทุกคนมีแนวโน้มที่จะประเมินการลาป่วยบางส่วนหรือทั้งหมดในการวินิจฉัยสาเหตุทางจิตวิทยามากกว่าการวินิจฉัยอื่น ๆ (หรือ 0.19, 95% CI 0.14-0.27) แพทย์มืออาชีพมีผลกระทบมากกว่าแพทย์ประกัน (ตาราง 3) แพทย์ทุกคนมีแนวโน้มที่จะประเมินการลาป่วยบางส่วนหรือทั้งหมดเมื่อพิจารณาถึงข้อ จำกัด ของการทำงานส่วนบุคคลหรือสังคมท่าทางนิ่งและสุขภาพโดยรวมที่ไม่ดีหรือความสามารถในการทำงานที่ลดลง สำหรับแพทย์วิชาชีพเมื่อพิจารณาถึงความสามารถในการทำงานที่ลดลงมีผลต่อผลการประเมินมากกว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การประเมินปัจจัยที่มีศักยภาพในการลาป่วยการลาป่วยบางส่วนหรือการลาป่วยเต็มรูปแบบในทุกกรณีแพทย์ส่วนใหญ่( 72 % )วินิจฉัยสาเหตุทางจิตวิทยาหลักของการร้องเรียน เนื่องจากจํานวนมากของการวินิจฉัยทางจิตวิทยาเราแบ่งผลของปัญหานี้เป็นการวินิจฉัยทางจิตวิทยาและการวินิจฉัยอื่นๆสําหรับการวิเคราะห์ เมื่อเทียบกับการวินิจฉัยอื่นๆแพทย์ทุกคนมีแนวโน้มที่จะประเมินการลาป่วยบางส่วนหรือทั้งหมดเมื่อได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นสาเหตุทางจิตวิทยา( OR0.19,95 % CI0.14-0.27 ) ผลกระทบของแพทย์มืออาชีพนี้ยิ่งแข็งแกร่งกว่าแพทย์ประกันภัย(ตารางที่3 ) แพทย์ทุกคนมีแนวโน้มที่จะประเมินการลาป่วยบางส่วนหรือทั้งหมดเมื่อคํานึงถึงข้อจํากัดในการทํางานส่วนบุคคลหรือสังคมท่าทางคงที่และสุขภาพโดยรวมที่ไม่ดีหรือความสามารถในการทํางานที่ลดลง สําหรับแพทย์มืออาชีพการพิจารณาความสามารถในการทํางานที่ลดลงมีผลต่อผลการประเมินมากกว่านักประกันภัย(ตารางที่3 ) หากแพทย์เห็นพ้องกันว่า"ปัจจัยทางการแพทย์หรือสุขภาพเป็นสาเหตุหลักที่ทําให้คนงานป่วย" "ถ้าคนงานไม่ป่วยการร้องเรียนจะแย่ลงหรือกระบวนการรักษาจะช้าลง"หรือ"ชีวิตส่วนตัวของเขาเป็นสาเหตุหลักของการร้องเรียนของคนงาน"พวกเขายังมีแนวโน้มที่จะประเมินการลาป่วยบางส่วนหรือทั้งหมด ปัญหาชีวิตส่วนตัวถือเป็นสาเหตุหลักของการร้องเรียนของคนงานและมีผลกระทบต่อการประเมินการลาป่วยของผู้ประกอบวิชาชีพมากกว่าแพทย์ประกันภัย(ตารางที่3 ) เมื่อแพทย์เห็นพ้องกันว่า"คนงานไม่มีความกระตือรือร้นในการทํางาน"หรือเมื่อพิจารณาข้อจํากัดของการเคลื่อนไหวแบบไดนามิกแพทย์ทุกคนมีแนวโน้มที่จะประเมินการลาป่วย(ตารางที่3 )