I. INTRODUCTIONAfter many decades o

I. INTRODUCTION
After many decades of being neglect and receiving little importance, teaching and learning second language (L2)
vocabulary has now markedly become into the focus of interest of many applied linguistic researchers and language
teachers (Barcroft, 2004; Decaricco, 2001; Read, 2000). Moreover, lexical competence is currently acknowledged to be
a core component of communicative competence by many vocabulary specialists, which provides much of the basis for
how well learners speak, listen, read and write (Coady & Huckin, 1997; Richards & Renandya, 2002). In the past, it was
thought that vocabulary could simply be learned effortlessly, and received only incidental attention in many textbooks
and language programs. However, mastering vocabulary is one of the most challenging tasks that any learner faces
when learning a foreign language and, thus, many language learners devote a great deal of time on memorizing lists of
L2 words and rely on their bilingual dictionary as a basic communicative resource; furthermore, they consider L2
acquisition as essentially a matter of learning vocabulary.
The low status of vocabulary teaching in past years can largely be attributed to the language teaching approaches
which were dominant at that time. Changes in language teaching approaches throughout history have reflected shifts in
theories of the nature of language and of language learning; they have also reflected recognition of changes in the kind
of proficiency learners need. Takefuta and Takefuta (1996) in their bibliographic study emphasized the close
relationship between vocabulary teaching and teaching methodologies of English. In this light, the purpose of this
article is to explore how vocabulary instruction was regarded in the different approaches to language teaching based on
the classification proposed by Celce-Murcia (2001), and more specifically to give an overview of the importance each
approach has placed on vocabulary teaching and to discuss the possible shortcomings of each approach. Finally, the
current status of vocabulary teaching is discussed.
Celce-Murcia (2001) classifies the major trends in language teaching in the twentieth century into nine approaches,
namely, (1) Grammar-Translation, (2) Direct, (3) Reading, (4) Audiolingualism (United States), (5) Oral-Situational
(Britain), (6) Cognitive, (7) Affective-Humanistic, (8) Comprehension-Based, and (9) Communicative. The importance
given to vocabulary and the way it was taught within each of these approaches are briefly discussed in the next part.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

I. บทนำ
หลังจากหลายทศวรรษที่ผ่านมาของการละเลยและได้รับความสำคัญน้อยการเรียนการสอนและการเรียนรู้ภาษาที่สอง (L2)
คำศัพท์ได้อย่างเห็นได้ชัดในขณะนี้กลายเป็นสำคัญที่น่าสนใจของนักวิจัยทางภาษาศาสตร์ประยุกต์และหลายภาษา
ครู (Barcroft 2004; Decaricco 2001; อ่าน , 2000) นอกจากนี้ความสามารถของคำศัพท์ได้รับการยอมรับในขณะนี้จะเป็น
องค์ประกอบหลักของการสื่อสารโดยผู้เชี่ยวชาญคำศัพท์จำนวนมากซึ่งมีมากพื้นฐานสำหรับ
วิธีที่ดีที่ผู้เรียนพูดฟังอ่านและเขียน (Coady & Huckin, 1997; ริชาร์ดและ Renandya, 2002) . ในอดีตที่ผ่านมามันก็
คิดว่าคำศัพท์ที่ก็สามารถเรียนรู้ได้อย่างง่ายดายและได้รับความสนใจเฉพาะที่เกิดขึ้นในหลายตำรา
และโปรแกรมภาษา แต่การเรียนรู้คำศัพท์เป็นหนึ่งในงานที่ท้าทายมากที่สุดที่ผู้เรียนใด ๆ ที่ใบหน้า
เมื่อการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศและทำให้ผู้เรียนภาษาหลายอุทิศจัดการที่ดีของเวลาในการจำรายชื่อของ
คำ L2 และพึ่งพาพจนานุกรมสองภาษาของพวกเขาเป็นทรัพยากรสื่อสารขั้นพื้นฐาน ; นอกจากนี้พวกเขาพิจารณา L2
การเข้าซื้อกิจการเป็นหลักเรื่องของการเรียนรู้คำศัพท์.
สถานะต่ำของการเรียนการสอนคำศัพท์ในปีที่ผ่านมาส่วนใหญ่สามารถนำมาประกอบกับวิธีการเรียนการสอนภาษา
ซึ่งเป็นที่โดดเด่นในช่วงเวลานั้น การเปลี่ยนแปลงในวิธีการเรียนการสอนภาษาตลอดประวัติศาสตร์ได้สะท้อนให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงใน
ทฤษฎีธรรมชาติของภาษาและการเรียนรู้ภาษา; พวกเขายังได้สะท้อนให้เห็นถึงการรับรู้ของการเปลี่ยนแปลงในชนิด
ของผู้เรียนต้องมีความชำนาญ Takefuta และ Takefuta (1996) ในการศึกษาของพวกเขาบรรณานุกรมเน้นความใกล้ชิด
ความสัมพันธ์ระหว่างการเรียนการสอนคำศัพท์และการเรียนการสอนวิธีการใช้ภาษาอังกฤษ ในแง่นี้วัตถุประสงค์ในการนี้
บทความคือการสำรวจวิธีการเรียนการสอนคำศัพท์ที่ได้รับการยกย่องในวิธีการที่แตกต่างกันในการเรียนการสอนภาษาอยู่บนพื้นฐานของ
การจัดหมวดหมู่ที่เสนอโดย Celce-มูร์เซีย (2001) และโดยเฉพาะมากขึ้นเพื่อให้เห็นภาพรวมของความสำคัญของแต่ละ
วิธีมี วางอยู่บนการเรียนการสอนคำศัพท์และเพื่อหารือเกี่ยวกับข้อบกพร่องที่เป็นไปได้ของแต่ละวิธี สุดท้าย
สถานะปัจจุบันของการเรียนการสอนคำศัพท์ที่มีการกล่าวถึง.
Celce-มูร์เซีย (2001) จัดประเภทแนวโน้มสำคัญในการสอนภาษาในศตวรรษที่ยี่สิบเป็นเก้าแนวทาง
คือ (1) ไวยากรณ์แปล (2) โดยตรง (3) การอ่าน (4) Audiolingualism (สหรัฐอเมริกา), (5) Oral-สถานการณ์
(สหราชอาณาจักร), (6) องค์ความรู้ (7) ส่งผลต่อ-เห็นอกเห็นใจ (8) ความเข้าใจที่ใช้และ (9) การสื่อสาร ความสำคัญ
มอบให้กับคำศัพท์และวิธีการที่จะได้รับการสอนในแต่ละวิธีการเหล่านี้จะกล่าวสั้น ๆ ในส่วนถัดไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมแนะนำหลังจากหลายทศวรรษของถูกละเลยและรับที่สำคัญน้อยและการจัดการเรียนการสอนสองภาษา ( 2 )ศัพท์ได้เด่นชัดกลายเป็นโฟกัสของความสนใจของนักวิจัยหลายภาษาและภาษาศาสตร์ประยุกต์ครู ( Barcroft , 2004 ; decaricco , 2001 ; อ่าน , 2000 ) นอกจากนี้ ความสามารถในการรับรู้เป็นส่วนประกอบหลักของความสามารถในการสื่อสารโดยผู้เชี่ยวชาญคำศัพท์มากมาย ซึ่งมีมากในพื้นฐานสำหรับว่าผู้เรียน พูด ฟัง อ่าน และเขียน ( โคดี้ & huckin , 1997 ; ริชาร์ด & renandya , 2002 ) ในอดีต มันคือคิดว่าศัพท์ก็สามารถเรียนรู้ได้อย่างง่ายดาย และได้รับความสนใจมากโดยบังเอิญในหนังสือเรียนและโปรแกรมภาษา อย่างไรก็ตาม การเรียนรู้คำศัพท์ที่เป็นหนึ่งในความท้าทายที่สุดงานที่ผู้เรียนเผชิญใด ๆเมื่อการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศและทำให้ผู้เรียนหลายภาษา อุทิศเวลามากในการจดจำของรายการ2 คำและพึ่งพาตนเองเป็นพจนานุกรมสองภาษาเพื่อการสื่อสารขั้นพื้นฐาน ทรัพยากร นอกจากนี้พวกเขาพิจารณา L2ซึ่งเป็นหลักสำคัญของการเรียนรู้คำศัพท์สถานะต่ำของคำศัพท์สอนในปีที่ผ่านมาส่วนใหญ่สามารถสามารถเกิดจากการสอนภาษาแนวซึ่งเด่นในช่วงเวลานั้น การเปลี่ยนแปลงในการสอนภาษาแนวสะท้อนกะในตลอดประวัติศาสตร์ทฤษฎีธรรมชาติของภาษาและการเรียนรู้ภาษา พวกเขายังสะท้อนให้เห็นการเปลี่ยนแปลงในชนิดของผู้เรียนภาษาอังกฤษต้อง และ takefuta takefuta ( 1996 ) ในการศึกษาทางของพวกเขาเน้นใกล้ความสัมพันธ์ระหว่างการจัดการเรียนการสอน และวิธีการสอนคำศัพท์ภาษาอังกฤษ ในเรื่องนี้ มี นี้บทความเพื่อศึกษาวิธีสอนศัพท์ถูกถือในวิธีที่แตกต่างของการสอนภาษาตามหมวดหมู่ที่เสนอโดย celce มูร์เซีย ( 2001 ) , และมากขึ้นโดยเฉพาะเพื่อให้ภาพรวมของความสำคัญของแต่ละวิธีการที่ได้วางไว้ในการสอนคำศัพท์ และหารือเกี่ยวกับข้อบกพร่องที่เป็นไปได้ของแต่ละวิธีการ ในที่สุดสถานะปัจจุบันของการสอนคำศัพท์ที่ถูกกล่าวถึงcelce มูร์เซีย ( 2001 ) ประมวลแนวโน้มหลักในการสอนภาษาในศตวรรษที่ยี่สิบในเก้าวิธีคือ ( 1 ) การแปลไวยากรณ์ ( 2 ) โดยตรง ( 1 ) การอ่าน ( 4 ) audiolingualism ( สหรัฐอเมริกา ) , ( 5 ) การพูดตามสถานการณ์( สหราชอาณาจักร ) ( 6 ) ( 7 ) ด้านจิตพิสัย ตามความเข้าใจมนุษย ( 8 ) และ ( 9 ) ภาษาอังกฤษ ความสำคัญให้กับคำศัพท์และวิธีเรียนภายในแต่ละวิธีการเหล่านี้จะสั้น ๆกล่าวถึงในส่วนถัดไป