- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
It was the start of April, and my p
It was the start of April, and my partner Nick and I had gone to spend a much-needed holiday in the beautiful mountainous Abruzzo region, 50 miles east of Rome. We have been visiting this part of Italy regularly, slowly renovating a ramshackle farmhouse we bought three years ago.
It takes us at least a week to relax, to switch off from life and work, and enjoy the views, not to mention the local wine. This time, however, was dramatically different. Seven days in, I was woken at about half past three in the morning by severe tremors that were making the bed shake violently. At first I thought it was Nick making a prolonged performance of turning over in his sleep, but when I looked over he was still.
Half asleep, I couldn't work out what was happening. I hesitated in waking up Nick, because I thought I was probably being too dramatic. Then the tremors moved up a gear and the whole house began to shake - it sounded like an old train carriage rattling, shifting backwards and forwards, then side to side. It was a bone-jarring feeling. My God, I thought, this is an earthquake. I shook Nick awake - if I was going to die, I didn't want to be alone. He had been fast asleep and woke up with a shock.
Looking back now, I wonder why we didn't run out of the house, as far away as possible. Yet our instinct was to stay put. So we clung to each other in bed, terrified and waiting for the worst to happen. The earth rumbling below us was such a disorienting feeling; all I could imagine was a crack opening up beneath me and then me falling in.
We watched as household objects slid and then crashed to the floor, wondering where it would end. And then it stopped, just like that. The whole experience had lasted less than a minute. All that noise and movement was replaced by eerie silence. Everything was still except for a gaudy gold chandelier that we had inherited and that now swung from side to side.
We waited for a while, then got dressed and went outside to find that the families from the surrounding farms were all out checking on their homes and animals. It was a strange atmosphere; everyone up at four in the morning, nervously chatting and laughing in their pyjamas. Lucia, our closest neighbour, called out across the fields to ask if we were OK after the terremoto
We walked around our house with a torch to check for cracks, and the rest of that night we lay awake wondering if that first earthquake was a precursor of something even more serious. It was only when we started getting texts from friends in London and Australia, checking to see if we were safe, that we knew the earthquake had been a major news story. We're 25 miles from L'Aquila, where they took the brunt of the worst earthquake since 1980.
In the days that followed, helicopters flew low across our valley to take the injured to hospitals, resembling scenes from M*A*S*H. It felt surreal. Here we were on holiday, the weather was still stunning and the views unchanged, yet in L'Aquila hundreds of people were dead and injured, and tens of thousands were homeless.
One house near us was completely destroyed and many buildings in the village had been damaged. The local convent's giant stone crucifix had smashed to the ground, and the butcher had only just managed to get his boy out of the house before the ceiling fell in. There were frequent tremors in the following two weeks, and we kept the front door key in the lock, in case we had to make a quick escape. Our neighbours were so frightened that they slept in their cars and only felt comfortable talking to us outside our house. Others pitched tents in their gardens. Everyone went back to work, but looked wary and exhausted.
A friend asked if we hadn't been tempted to get on the first plane home, but that would have felt as if we were abandoning our community. As expats, we will always be outsiders here, but this terremoto is an experience we all shared and it has brought us closer to our Italian neighbours. We were very lucky. Even now that I'm back in London, I have a strange distrust of the ground I walk on. I'll never take solid earth for granted in quite the same way again.
It takes us at least a week to relax, to switch off from life and work, and enjoy the views, not to mention the local wine. This time, however, was dramatically different. Seven days in, I was woken at about half past three in the morning by severe tremors that were making the bed shake violently. At first I thought it was Nick making a prolonged performance of turning over in his sleep, but when I looked over he was still.
Half asleep, I couldn't work out what was happening. I hesitated in waking up Nick, because I thought I was probably being too dramatic. Then the tremors moved up a gear and the whole house began to shake - it sounded like an old train carriage rattling, shifting backwards and forwards, then side to side. It was a bone-jarring feeling. My God, I thought, this is an earthquake. I shook Nick awake - if I was going to die, I didn't want to be alone. He had been fast asleep and woke up with a shock.
Looking back now, I wonder why we didn't run out of the house, as far away as possible. Yet our instinct was to stay put. So we clung to each other in bed, terrified and waiting for the worst to happen. The earth rumbling below us was such a disorienting feeling; all I could imagine was a crack opening up beneath me and then me falling in.
We watched as household objects slid and then crashed to the floor, wondering where it would end. And then it stopped, just like that. The whole experience had lasted less than a minute. All that noise and movement was replaced by eerie silence. Everything was still except for a gaudy gold chandelier that we had inherited and that now swung from side to side.
We waited for a while, then got dressed and went outside to find that the families from the surrounding farms were all out checking on their homes and animals. It was a strange atmosphere; everyone up at four in the morning, nervously chatting and laughing in their pyjamas. Lucia, our closest neighbour, called out across the fields to ask if we were OK after the terremoto
We walked around our house with a torch to check for cracks, and the rest of that night we lay awake wondering if that first earthquake was a precursor of something even more serious. It was only when we started getting texts from friends in London and Australia, checking to see if we were safe, that we knew the earthquake had been a major news story. We're 25 miles from L'Aquila, where they took the brunt of the worst earthquake since 1980.
In the days that followed, helicopters flew low across our valley to take the injured to hospitals, resembling scenes from M*A*S*H. It felt surreal. Here we were on holiday, the weather was still stunning and the views unchanged, yet in L'Aquila hundreds of people were dead and injured, and tens of thousands were homeless.
One house near us was completely destroyed and many buildings in the village had been damaged. The local convent's giant stone crucifix had smashed to the ground, and the butcher had only just managed to get his boy out of the house before the ceiling fell in. There were frequent tremors in the following two weeks, and we kept the front door key in the lock, in case we had to make a quick escape. Our neighbours were so frightened that they slept in their cars and only felt comfortable talking to us outside our house. Others pitched tents in their gardens. Everyone went back to work, but looked wary and exhausted.
A friend asked if we hadn't been tempted to get on the first plane home, but that would have felt as if we were abandoning our community. As expats, we will always be outsiders here, but this terremoto is an experience we all shared and it has brought us closer to our Italian neighbours. We were very lucky. Even now that I'm back in London, I have a strange distrust of the ground I walk on. I'll never take solid earth for granted in quite the same way again.
0/5000
มันเป็นจุดเริ่มต้นของเดือนเมษายน และพันธมิตรของฉันนิคและได้ไปใช้วันหยุดจำเป็นมากในสวยภูเขาในอาบรุซโซภูมิภาค 50 ไมล์ทางตะวันออกจากโรม เราได้ถูกเข้าอิตาลีประจำ ช้า renovating คุณภาพ ramshackle ที่เราซื้อเมื่อสามปีที่ผ่านมามันใช้เวลาเราน้อยสัปดาห์ เพื่อผ่อนคลาย การสลับออกจากชีวิตและงาน มองเห็น ไม่ต้องพูดถึงไวน์ท้องถิ่น เวลานี้ อย่างไรก็ตาม ไม่แตกต่างกันอย่างมาก เจ็ดวันใน ฉันได้ตื่นที่เกี่ยวกับครึ่งเลยสามในตอนเช้า โดย tremors รุนแรงที่มีการทำนอนจับโหง ตอนแรก ผมคิดว่า มันนิคที่ทำให้ประสิทธิภาพการทำงานเป็นเวลานานของการเปลี่ยนผ่านในการนอนหลับของเขา แต่เมื่อผมมองผ่าน เขายังครึ่ง asleep ฉันไม่ได้ออกเกิดอะไรขึ้น ฉัน hesitated ในตื่นนิค เพราะฉันคิดว่า ฉันคงอยู่อย่างมากเกินไป แล้ว tremors ย้ายค่าเกียร์ และทั้งบ้านเริ่มสั่น - มันแต่เพียงแห่งเช่นมีตู้รถไฟเก่าแสนยานุภาพ ขยับถอยหลัง และไปข้าง หน้า แล้วทางด้านข้าง มันเป็นความรู้สึก jarring กระดูก พระ ฉันคิดว่า นี้เป็นแผ่นดินไหว ฉันจับนิคตื่น - ถ้าฉันจะตาย ไม่อยากอยู่คนเดียว เขาได้หลับอย่างรวดเร็ว และตื่น ด้วยช็อตมองย้อนไปดูตอนนี้ ฉันสงสัยว่า ทำไมเราไม่ได้ทำงานออกจากบ้าน ไกลสุด ยัง สัญชาตญาณของเรามีการวาง เพื่อเราพืชกันเตียง หมด และรอให้ร้ายเกิดขึ้น โลก rumbling ด้านล่างเรามีเช่น disorienting ความรู้สึก ทั้งหมดที่ฉันสามารถจินตนาการเปิดใต้ฉัน แล้วฉันอยู่ในรอยแตกได้We watched as household objects slid and then crashed to the floor, wondering where it would end. And then it stopped, just like that. The whole experience had lasted less than a minute. All that noise and movement was replaced by eerie silence. Everything was still except for a gaudy gold chandelier that we had inherited and that now swung from side to side.We waited for a while, then got dressed and went outside to find that the families from the surrounding farms were all out checking on their homes and animals. It was a strange atmosphere; everyone up at four in the morning, nervously chatting and laughing in their pyjamas. Lucia, our closest neighbour, called out across the fields to ask if we were OK after the terremotoWe walked around our house with a torch to check for cracks, and the rest of that night we lay awake wondering if that first earthquake was a precursor of something even more serious. It was only when we started getting texts from friends in London and Australia, checking to see if we were safe, that we knew the earthquake had been a major news story. We're 25 miles from L'Aquila, where they took the brunt of the worst earthquake since 1980.In the days that followed, helicopters flew low across our valley to take the injured to hospitals, resembling scenes from M*A*S*H. It felt surreal. Here we were on holiday, the weather was still stunning and the views unchanged, yet in L'Aquila hundreds of people were dead and injured, and tens of thousands were homeless.บ้านหนึ่งใกล้เราถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ และอาคารหลายแห่งในหมู่บ้านได้รับความเสียหาย Crucifix หินยักษ์ของคอนแวนต์ท้องถิ่นได้ถูกทุบไปพื้นดิน และเขียงที่มีเพียงได้รับเด็กชายออกจากบ้านก่อนตกเพดาน มีบ่อย tremors ในสองสัปดาห์ต่อไปนี้ และเราเก็บกุญแจประตูหน้าล็อก ในกรณีที่เราได้ทำให้หนีอย่างรวดเร็ว เพื่อนเรากลัวว่า พวกเขานอนในรถของพวกเขา และเพียง รู้สึกสบายพูดคุยกับเราอยู่นอกบ้านได้ อื่น ๆ ชัดเจนเต็นท์ในสวนของพวกเขา ทุกคนก็กลับไปทำงาน ได้ดูเหนื่อย และระมัดระวังเพื่อนถามถ้า เราไม่ได้รับการต้องรับบนเครื่องบินบ้านแรก แต่ที่จะมีความรู้สึกว่าเราได้ละทิ้งชุมชนของเรา เป็นชาวต่างชาติ เราจะเป็นบุคคลภายนอกที่นี่ แต่ terremoto นี้จะเป็นประสบการณ์ที่เราใช้ร่วมกัน และได้นำเราใกล้ชิดกับประเทศเพื่อนบ้านของอิตาลี โชคดีได้ แม้ว่าตอนนี้ผมอยู่ในลอนดอน แล้วระแวงแปลกของฉันเดินบนพื้นดิน ฉันจะไม่เคยใช้ดินแข็งสำหรับให้ค่อนข้างเดียวอีก
การแปล กรุณารอสักครู่..
It was the start of April, and my partner Nick and I had gone to spend a much-needed holiday in the beautiful mountainous Abruzzo region, 50 miles east of Rome. We have been visiting this part of Italy regularly, slowly renovating a ramshackle farmhouse we bought three years ago.
It takes us at least a week to relax, to switch off from life and work, and enjoy the views, not to mention the local wine. This time, however, was dramatically different. Seven days in, I was woken at about half past three in the morning by severe tremors that were making the bed shake violently. At first I thought it was Nick making a prolonged performance of turning over in his sleep, but when I looked over he was still.
Half asleep, I couldn't work out what was happening. I hesitated in waking up Nick, because I thought I was probably being too dramatic. Then the tremors moved up a gear and the whole house began to shake - it sounded like an old train carriage rattling, shifting backwards and forwards, then side to side. It was a bone-jarring feeling. My God, I thought, this is an earthquake. I shook Nick awake - if I was going to die, I didn't want to be alone. He had been fast asleep and woke up with a shock.
Looking back now, I wonder why we didn't run out of the house, as far away as possible. Yet our instinct was to stay put. So we clung to each other in bed, terrified and waiting for the worst to happen. The earth rumbling below us was such a disorienting feeling; all I could imagine was a crack opening up beneath me and then me falling in.
We watched as household objects slid and then crashed to the floor, wondering where it would end. And then it stopped, just like that. The whole experience had lasted less than a minute. All that noise and movement was replaced by eerie silence. Everything was still except for a gaudy gold chandelier that we had inherited and that now swung from side to side.
We waited for a while, then got dressed and went outside to find that the families from the surrounding farms were all out checking on their homes and animals. It was a strange atmosphere; everyone up at four in the morning, nervously chatting and laughing in their pyjamas. Lucia, our closest neighbour, called out across the fields to ask if we were OK after the terremoto
We walked around our house with a torch to check for cracks, and the rest of that night we lay awake wondering if that first earthquake was a precursor of something even more serious. It was only when we started getting texts from friends in London and Australia, checking to see if we were safe, that we knew the earthquake had been a major news story. We're 25 miles from L'Aquila, where they took the brunt of the worst earthquake since 1980.
In the days that followed, helicopters flew low across our valley to take the injured to hospitals, resembling scenes from M*A*S*H. It felt surreal. Here we were on holiday, the weather was still stunning and the views unchanged, yet in L'Aquila hundreds of people were dead and injured, and tens of thousands were homeless.
One house near us was completely destroyed and many buildings in the village had been damaged. The local convent's giant stone crucifix had smashed to the ground, and the butcher had only just managed to get his boy out of the house before the ceiling fell in. There were frequent tremors in the following two weeks, and we kept the front door key in the lock, in case we had to make a quick escape. Our neighbours were so frightened that they slept in their cars and only felt comfortable talking to us outside our house. Others pitched tents in their gardens. Everyone went back to work, but looked wary and exhausted.
A friend asked if we hadn't been tempted to get on the first plane home, but that would have felt as if we were abandoning our community. As expats, we will always be outsiders here, but this terremoto is an experience we all shared and it has brought us closer to our Italian neighbours. We were very lucky. Even now that I'm back in London, I have a strange distrust of the ground I walk on. I'll never take solid earth for granted in quite the same way again.
It takes us at least a week to relax, to switch off from life and work, and enjoy the views, not to mention the local wine. This time, however, was dramatically different. Seven days in, I was woken at about half past three in the morning by severe tremors that were making the bed shake violently. At first I thought it was Nick making a prolonged performance of turning over in his sleep, but when I looked over he was still.
Half asleep, I couldn't work out what was happening. I hesitated in waking up Nick, because I thought I was probably being too dramatic. Then the tremors moved up a gear and the whole house began to shake - it sounded like an old train carriage rattling, shifting backwards and forwards, then side to side. It was a bone-jarring feeling. My God, I thought, this is an earthquake. I shook Nick awake - if I was going to die, I didn't want to be alone. He had been fast asleep and woke up with a shock.
Looking back now, I wonder why we didn't run out of the house, as far away as possible. Yet our instinct was to stay put. So we clung to each other in bed, terrified and waiting for the worst to happen. The earth rumbling below us was such a disorienting feeling; all I could imagine was a crack opening up beneath me and then me falling in.
We watched as household objects slid and then crashed to the floor, wondering where it would end. And then it stopped, just like that. The whole experience had lasted less than a minute. All that noise and movement was replaced by eerie silence. Everything was still except for a gaudy gold chandelier that we had inherited and that now swung from side to side.
We waited for a while, then got dressed and went outside to find that the families from the surrounding farms were all out checking on their homes and animals. It was a strange atmosphere; everyone up at four in the morning, nervously chatting and laughing in their pyjamas. Lucia, our closest neighbour, called out across the fields to ask if we were OK after the terremoto
We walked around our house with a torch to check for cracks, and the rest of that night we lay awake wondering if that first earthquake was a precursor of something even more serious. It was only when we started getting texts from friends in London and Australia, checking to see if we were safe, that we knew the earthquake had been a major news story. We're 25 miles from L'Aquila, where they took the brunt of the worst earthquake since 1980.
In the days that followed, helicopters flew low across our valley to take the injured to hospitals, resembling scenes from M*A*S*H. It felt surreal. Here we were on holiday, the weather was still stunning and the views unchanged, yet in L'Aquila hundreds of people were dead and injured, and tens of thousands were homeless.
One house near us was completely destroyed and many buildings in the village had been damaged. The local convent's giant stone crucifix had smashed to the ground, and the butcher had only just managed to get his boy out of the house before the ceiling fell in. There were frequent tremors in the following two weeks, and we kept the front door key in the lock, in case we had to make a quick escape. Our neighbours were so frightened that they slept in their cars and only felt comfortable talking to us outside our house. Others pitched tents in their gardens. Everyone went back to work, but looked wary and exhausted.
A friend asked if we hadn't been tempted to get on the first plane home, but that would have felt as if we were abandoning our community. As expats, we will always be outsiders here, but this terremoto is an experience we all shared and it has brought us closer to our Italian neighbours. We were very lucky. Even now that I'm back in London, I have a strange distrust of the ground I walk on. I'll never take solid earth for granted in quite the same way again.
การแปล กรุณารอสักครู่..
มันเป็นจุดเริ่มต้นของเดือนเมษายน , และพันธมิตรของฉันและฉันได้ไปนิคที่จะใช้จ่ายวันหยุดที่จำเป็นมากในที่สวยงามภูเขาแคว้นอาบรุซโซภูมิภาค 50 ไมล์ทางตะวันออกของกรุงโรม เราได้เข้าเยี่ยมชมส่วนนี้ของอิตาลี อย่าง ช้าๆ renovating โยกเยกบ้านไร่เราซื้อสามปีที่แล้ว
เราก็ใช้เวลาอย่างน้อย 1 สัปดาห์ เพื่อจะได้พักผ่อน หยุดพักจากชีวิตและการทำงาน และเพลิดเพลินกับมุมมองไม่ต้องพูดถึงประเทศไวน์ เวลา นี้ อย่างไรก็ตาม มีความแตกต่างอย่างมาก เจ็ดวัน ผมก็ตื่นประมาณตี 3 ครึ่ง ในตอนเช้า โดยแรงสั่นสะเทือนที่รุนแรงทำให้เตียงสั่นอย่างรุนแรง ตอนแรกผมคิดว่ามันเป็น นิค ทำงานนานเปลี่ยนผ่านในการนอนของเขา แต่เมื่อฉันมองเขายัง
ครึ่งหลับ ผมทำงานไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นผมลังเลในตื่นนิค เพราะฉันคิดว่าฉันอาจจะถูกเกินไปอย่างมาก แล้วสั่นย้ายขึ้นเกียร์และบ้านทั้งหลังเริ่มสั่น - เสียงเหมือนเก่ารถไฟรถม้าสั่นขยับถอยหลังแล้วเดินหน้า แล้วข้างๆ มันเป็นกระดูกที่สั่นสะเทือนความรู้สึก พระเจ้า ฉันคิดว่านี้เป็นแผ่นดินไหว ผมเขย่าตัวนิคตื่น - ถ้าฉันกำลังจะตาย ผมไม่อยากอยู่คนเดียวเขาได้นอนหลับและตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ
มองกลับไปตอนนี้ ฉันสงสัยว่าทำไมเราไม่ได้หนีออกจากบ้าน ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่สัญชาตญาณของเรา ให้อยู่เฉยๆ เรายึดติดกับแต่ละอื่น ๆบนเตียง กลัวและคอยที่เลวร้ายที่สุดที่จะเกิดขึ้น โลกเราเป็นเช่นดังด้านล่าง ทำให้สับสน ความรู้สึกทั้งหมดที่ฉันสามารถคิดเป็นเสียงเปิดขึ้นภายใต้ฉันและฉันก็ตกหลุม
เราดูเป็นวัตถุของใช้ในครัวเรือนลดลงแล้วตกลงสู่พื้น สงสัยว่ามันจะจบ และมันก็หยุด เหมือนที่ พบทั้งหมดกินเวลาไม่ถึงนาที เสียงพวกนั้นเคลื่อนไหว และถูกแทนที่ด้วยความเงียบที่น่าขนลุก ทุกอย่างยังคงยกเว้นแต่โคมระย้าสีทองบาดตาที่เราได้รับการถ่ายทอด และตอนนี้เปิดจากด้านข้าง
เรารอสักพักแล้วแต่งตัวแล้วออกไปข้างนอกเพื่อหาที่ครอบครัวจากรอบฟาร์มทั้งหมดออกไปตรวจสอบบนบ้านและสัตว์ มันเป็นบรรยากาศที่แปลก ทุกคนตื่นตอนตีสี่ , กระวนกระวายพูดคุยและหัวเราะในชุดนอนของพวกเขา ลูเซีย เพื่อนบ้านที่ใกล้เคียงที่สุดของเรา เรียกว่าข้ามเขต เพื่อถามว่าเราโอเค หลังจาก terremoto
เราเดินไปรอบๆ บ้านเรามีไฟฉายเพื่อตรวจสอบรอยแตกและส่วนที่เหลือของคืนนั้นเรานอนสงสัยว่าเกิดแผ่นดินไหวครั้งแรกเป็นสารตั้งต้นของบางอย่าง มันเป็นเพียงเมื่อเราเริ่มได้รับข้อความจากเพื่อนในลอนดอน และออสเตรเลีย ตรวจสอบเพื่อดูถ้าเราเซฟ ที่เรารู้ว่าแผ่นดินไหวได้เป็นข่าวหลัก เรา 25 ไมล์จาก Chieti ,ที่พวกเขาเอาความรุนแรงของแผ่นดินไหวที่เลวร้ายที่สุดตั้งแต่ปี 1980
ในวันรุ่งขึ้น เฮลิคอปเตอร์บินต่ำผ่านหุบเขาของเราจะได้รับบาดเจ็บไปโรงพยาบาล คล้ายฉากจาก M * A * S * H . มันรู้สึกเหมือนฝัน . ที่นี่เราในวันหยุด อากาศก็ยังคงสวยงามและมุมมองไม่เปลี่ยนแปลง แต่ใน Chieti หลายร้อยคน มีคนตายและบาดเจ็บ และนับเป็นคนไร้บ้าน .
บ้านหนึ่งหลัง ใกล้เราถูกทำลาย และอาคารหลายหมู่บ้านได้รับความเสียหาย โบสถ์ท้องถิ่นของยักษ์หินไม้กางเขนได้ถูกทุบไปที่พื้นและเนื้อเพิ่งได้ลูกชายออกมาจากบ้าน ก่อนที่เพดานลดลงใน มีแรงสั่นสะเทือนบ่อยครั้งในสัปดาห์ต่อไปนี้และเราเก็บกุญแจหน้าประตูบ้านในล็อค ในกรณีที่เราต้องหลบหนีอย่างรวดเร็วเพื่อนบ้านของเราต่างตกใจมาก พวกเขานอนในรถของพวกเขาและรู้สึกสบายใจที่คุยกับเราอยู่นอกบ้านของเรา คนอื่นตั้งค่ายเต็นท์ในสวนของพวกเขา ทุกคนกลับไปทำงาน แต่มองสังวรและหมด
เพื่อนถามว่าเราไม่ได้อยากขึ้นเครื่องบิน กลับบ้านก่อน แต่ก็รู้สึกว่าถ้าเราทิ้งชุมชนของเรา เป็นชาวต่างชาติ ,เราจะเป็นคนนอกอยู่เสมอ แต่ terremoto นี่เป็นประสบการณ์ที่เราทุกคนใช้ร่วมกัน และมันได้นำเราใกล้ชิดกับเพื่อนบ้านของอิตาลี เราโชคดี แม้แต่ตอนนี้ฉันกลับมาลอนดอน ผมก็เอะใจแปลกๆของพื้นดินฉันเดินไป ผมเคยใช้ดินแข็งได้รับในค่อนข้างวิธีเดียวกันอีกครั้ง
เราก็ใช้เวลาอย่างน้อย 1 สัปดาห์ เพื่อจะได้พักผ่อน หยุดพักจากชีวิตและการทำงาน และเพลิดเพลินกับมุมมองไม่ต้องพูดถึงประเทศไวน์ เวลา นี้ อย่างไรก็ตาม มีความแตกต่างอย่างมาก เจ็ดวัน ผมก็ตื่นประมาณตี 3 ครึ่ง ในตอนเช้า โดยแรงสั่นสะเทือนที่รุนแรงทำให้เตียงสั่นอย่างรุนแรง ตอนแรกผมคิดว่ามันเป็น นิค ทำงานนานเปลี่ยนผ่านในการนอนของเขา แต่เมื่อฉันมองเขายัง
ครึ่งหลับ ผมทำงานไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นผมลังเลในตื่นนิค เพราะฉันคิดว่าฉันอาจจะถูกเกินไปอย่างมาก แล้วสั่นย้ายขึ้นเกียร์และบ้านทั้งหลังเริ่มสั่น - เสียงเหมือนเก่ารถไฟรถม้าสั่นขยับถอยหลังแล้วเดินหน้า แล้วข้างๆ มันเป็นกระดูกที่สั่นสะเทือนความรู้สึก พระเจ้า ฉันคิดว่านี้เป็นแผ่นดินไหว ผมเขย่าตัวนิคตื่น - ถ้าฉันกำลังจะตาย ผมไม่อยากอยู่คนเดียวเขาได้นอนหลับและตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ
มองกลับไปตอนนี้ ฉันสงสัยว่าทำไมเราไม่ได้หนีออกจากบ้าน ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่สัญชาตญาณของเรา ให้อยู่เฉยๆ เรายึดติดกับแต่ละอื่น ๆบนเตียง กลัวและคอยที่เลวร้ายที่สุดที่จะเกิดขึ้น โลกเราเป็นเช่นดังด้านล่าง ทำให้สับสน ความรู้สึกทั้งหมดที่ฉันสามารถคิดเป็นเสียงเปิดขึ้นภายใต้ฉันและฉันก็ตกหลุม
เราดูเป็นวัตถุของใช้ในครัวเรือนลดลงแล้วตกลงสู่พื้น สงสัยว่ามันจะจบ และมันก็หยุด เหมือนที่ พบทั้งหมดกินเวลาไม่ถึงนาที เสียงพวกนั้นเคลื่อนไหว และถูกแทนที่ด้วยความเงียบที่น่าขนลุก ทุกอย่างยังคงยกเว้นแต่โคมระย้าสีทองบาดตาที่เราได้รับการถ่ายทอด และตอนนี้เปิดจากด้านข้าง
เรารอสักพักแล้วแต่งตัวแล้วออกไปข้างนอกเพื่อหาที่ครอบครัวจากรอบฟาร์มทั้งหมดออกไปตรวจสอบบนบ้านและสัตว์ มันเป็นบรรยากาศที่แปลก ทุกคนตื่นตอนตีสี่ , กระวนกระวายพูดคุยและหัวเราะในชุดนอนของพวกเขา ลูเซีย เพื่อนบ้านที่ใกล้เคียงที่สุดของเรา เรียกว่าข้ามเขต เพื่อถามว่าเราโอเค หลังจาก terremoto
เราเดินไปรอบๆ บ้านเรามีไฟฉายเพื่อตรวจสอบรอยแตกและส่วนที่เหลือของคืนนั้นเรานอนสงสัยว่าเกิดแผ่นดินไหวครั้งแรกเป็นสารตั้งต้นของบางอย่าง มันเป็นเพียงเมื่อเราเริ่มได้รับข้อความจากเพื่อนในลอนดอน และออสเตรเลีย ตรวจสอบเพื่อดูถ้าเราเซฟ ที่เรารู้ว่าแผ่นดินไหวได้เป็นข่าวหลัก เรา 25 ไมล์จาก Chieti ,ที่พวกเขาเอาความรุนแรงของแผ่นดินไหวที่เลวร้ายที่สุดตั้งแต่ปี 1980
ในวันรุ่งขึ้น เฮลิคอปเตอร์บินต่ำผ่านหุบเขาของเราจะได้รับบาดเจ็บไปโรงพยาบาล คล้ายฉากจาก M * A * S * H . มันรู้สึกเหมือนฝัน . ที่นี่เราในวันหยุด อากาศก็ยังคงสวยงามและมุมมองไม่เปลี่ยนแปลง แต่ใน Chieti หลายร้อยคน มีคนตายและบาดเจ็บ และนับเป็นคนไร้บ้าน .
บ้านหนึ่งหลัง ใกล้เราถูกทำลาย และอาคารหลายหมู่บ้านได้รับความเสียหาย โบสถ์ท้องถิ่นของยักษ์หินไม้กางเขนได้ถูกทุบไปที่พื้นและเนื้อเพิ่งได้ลูกชายออกมาจากบ้าน ก่อนที่เพดานลดลงใน มีแรงสั่นสะเทือนบ่อยครั้งในสัปดาห์ต่อไปนี้และเราเก็บกุญแจหน้าประตูบ้านในล็อค ในกรณีที่เราต้องหลบหนีอย่างรวดเร็วเพื่อนบ้านของเราต่างตกใจมาก พวกเขานอนในรถของพวกเขาและรู้สึกสบายใจที่คุยกับเราอยู่นอกบ้านของเรา คนอื่นตั้งค่ายเต็นท์ในสวนของพวกเขา ทุกคนกลับไปทำงาน แต่มองสังวรและหมด
เพื่อนถามว่าเราไม่ได้อยากขึ้นเครื่องบิน กลับบ้านก่อน แต่ก็รู้สึกว่าถ้าเราทิ้งชุมชนของเรา เป็นชาวต่างชาติ ,เราจะเป็นคนนอกอยู่เสมอ แต่ terremoto นี่เป็นประสบการณ์ที่เราทุกคนใช้ร่วมกัน และมันได้นำเราใกล้ชิดกับเพื่อนบ้านของอิตาลี เราโชคดี แม้แต่ตอนนี้ฉันกลับมาลอนดอน ผมก็เอะใจแปลกๆของพื้นดินฉันเดินไป ผมเคยใช้ดินแข็งได้รับในค่อนข้างวิธีเดียวกันอีกครั้ง
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- : กระเจี๊ยบเขียวฝักอ่อนกระเจี๊ยบเขียวหั่
- It is wise to have some reforms but they
- In determining these strategies in the p
- Replacing
- เรายิ่งคุยกัน.. แต่เหมือนเรายิ่งห่างไกลก
- Similar results have been reported by ot
- รอชม
- Procurement
- The structure of the Web Conferences to
- The Greatest Journey is a free service d
- ตัวอย่างเช่น
- Ahhh not playing any more sorry!
- Yes honey
- Jr crying all time but grandmother she c
- โอเคแต่ผมอยากเห็นแบบตอนเสร็จ
- เมาแล้วยัง
- Involves counting, weighing, or measurin
- Not see many time
- I did already at home
- I have a fever.
- There is a beauty and perfection of Long
- ฉันไม่กล้าพูดภาษาอังกฤษ
- น้ำหก
- Involves counting, weighing, or measurin
