All human beings are omnivores. Thi

All human beings are omnivores. This means that we can consume both meat and plants. We are able to achieve our daily nutrient requirements from just about any source. However, as omnivores, we have a lack of instinct which tells us the good from the bad compared to other species. This is where the omnivore’s paradox is experienced. The omnivore’s paradox, also known as the omnivore’s dilemma, has been around for a long time. Pollen (2009) defines the paradox as “we can eat anything, but how do we know what to eat?” This paradox applies more to modern times because there is a much larger variety in food than in the past. Back then, consumers knew exactly what went into their food because they either had to hunt it or grow it. Recipes were handed down the generations and people learnt how to cook from their parents and grandparents. Also, they cooked the same type of food they have been eating for decades. There were no foreign or unfamiliar ingredients used in any dishes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มนุษย์ทั้งหลายเป็น omnivores ซึ่งหมายความ ว่า เราสามารถบริโภคเนื้อสัตว์และพืช เราจะสามารถบรรลุความต้องการธาตุอาหารของเราทุกวันจากแหล่งใด ๆ เพียงเกี่ยวกับ อย่างไรก็ตาม เป็น omnivores เราได้ขาดสัญชาตญาณซึ่งบอกเราดีจากดีเปรียบเทียบกับพันธุ์อื่น ๆ ซึ่งประสบการณ์ของ omnivore paradox ได้ ปฏิทรรศน์ของ omnivore ยังเป็นที่รู้จักของ omnivore ลำบากใจ แล้วรอบ ๆ เป็นเวลานาน ละอองเกสร (2009) กำหนดปฏิทรรศน์ "เราสามารถกินอะไร แต่เราทราบได้อย่างไรจะกินอะไร" ปฏิทรรศน์นี้ใช้มากกับยุคเนื่องจากมีความหลากหลายมากในอาหารมากกว่าในอดีตนั้น กลับมาแล้ว ผู้บริโภครู้ว่าอะไรเดินเข้าไปในอาหารของพวกเขา เพราะพวกเขาอาจมี การล่ามันเติบโตมัน สูตรอาหารสืบทอดรุ่นที่ และผู้เรียนรู้วิธีการปรุงอาหารจากพ่อแม่และปู่ย่าตายาย ยัง พวกเขารับประทานชนิดเดียวกันอาหารที่พวกเขาได้กินมานานหลายทศวรรษ ไม่มีส่วนผสมต่างประเทศ หรือไม่คุ้นเคยที่ใช้ในอาหารใด ๆ ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มนุษย์ทุกคนมี omnivores ซึ่งหมายความว่าเราสามารถใช้ทั้งเนื้อและพืช เราสามารถที่จะบรรลุความต้องการสารอาหารในชีวิตประจำวันของเราจากเพียงใดเกี่ยวกับแหล่งที่มา แต่เป็น omnivores เรามีการขาดสัญชาตญาณที่บอกเราที่ดีจากที่ไม่ดีเมื่อเทียบกับสายพันธุ์อื่น ๆ ซึ่งเป็นที่ที่ความขัดแย้งทุกอย่างที่มีประสบการณ์ ความขัดแย้งทุกอย่างที่เรียกว่าเป็นภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกทุกอย่างที่ได้รับรอบเป็นเวลานาน เรณู (2009) กำหนดความขัดแย้งว่า "เราสามารถที่จะกินอะไร แต่ทำอย่างไรเราจะรู้ว่าสิ่งที่จะกิน?" ความขัดแย้งนี้นำไปใช้มากขึ้นในยุคปัจจุบันเนื่องจากมีความหลากหลายขนาดใหญ่มากในอาหารกว่าในอดีตที่ผ่านมา กลับมาแล้วผู้บริโภครู้ว่าสิ่งที่เดินเข้าไปในอาหารของพวกเขาเพราะพวกเขาทั้งสองมีการล่าหรือเติบโต สูตรที่ถูกส่งลงมาหลายชั่วอายุคนและได้เรียนรู้วิธีการปรุงอาหารจากพ่อแม่และปู่ย่าตายายของพวกเขา นอกจากนี้พวกเขาสุกประเภทเดียวกันของอาหารที่พวกเขาได้รับการรับประทานอาหารมานานหลายทศวรรษ ไม่มีส่วนผสมต่างประเทศหรือไม่คุ้นเคยใช้ในอาหารใด ๆ ที่เป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มนุษย์ทุกคนเป็นสัตว์ . นี่หมายความว่า เราสามารถกินทั้งเนื้อและพืช เราสามารถที่จะบรรลุความต้องการสารอาหารของเราทุกวัน จากเพียงเกี่ยวกับแหล่งที่มาใด ๆ แต่เป็นสัตว์ที่เราต้องขาดสัญชาตญาณที่บอกให้เราดีจากเลว เมื่อเทียบกับชนิดอื่น ๆ นี่คือที่กำลังเขมือบ paradox เป็นประสบการณ์ ของเขมือบ พาราดอกซ์ เรียกว่า ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเขมือบ ,ได้รับรอบเป็นเวลานาน เกสร ( 2009 ) กำหนดเวลาเช่น " เราสามารถทานได้ทุกอย่าง แต่เราจะรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่กิน ? " Paradox นี้ใช้สมัยใหม่มากขึ้นเนื่องจากมีขนาดใหญ่มาก มีความหลากหลายในอาหารมากกว่าในอดีต หลังจากนั้น ผู้บริโภครู้ว่าสิ่งที่ไปในอาหารของพวกเขาเพราะพวกเขาให้มีการล่าหรือปลูกมันสูตรที่ได้ตกทอดรุ่นสู่รุ่น และประชาชนได้เรียนรู้วิธีทำอาหารจากพ่อแม่และตายาย นอกจากนี้ พวกเขาทำอาหารชนิดเดียวกันของอาหารที่พวกเขากินมานานหลายทศวรรษ ไม่มีส่วนผสมที่ใช้ในต่างประเทศ หรือที่ไม่คุ้นเคยอาหารใด ๆ .