THREE NIGHTS LATER old Major died p

THREE NIGHTS LATER old Major died peacefully in his sleep. His body was buried at the foot of the orchard.
This was early in March. During the next three months there was much secret activity. Major's speech had given to the more intelligent animals on the farm a completely new outlook on life. They did not know when the Rebellion predicted by Major would take place, they had no reason for thinking that it would be within their own lifetime, but they saw clearly that it was their duty to prepare for it. The work of teaching and organising the others fell naturally upon the pigs, who were generally recognised as being the cleverest of the animals. Pre-eminent among the pigs were two young boars named Snowball and Napoleon, whom Mr Jones was breeding up for sale. Napoleon was a large, rather fierce-looking Berkshire boar, the only Berkshire on the farm, not much of a talker but with a reputation for getting his own way. Snowball was a more vivacious pig than Napoleon, quicker in speech and more inventive, but was not considered to have the same depth of character. All the other male pigs on the farm were porkers. The best known among them was a small fat pig named Squealer, with very round cheeks, twinkling eyes, nimble movements and a shrill voice. He was a brilliant talker, and when he was arguing some difficult point he had a way of skipping from side to side and whisking his tail which was somehow very persuasive. The others said of Squealer that he could turn black into white.
These three had elaborated old Major's teachings into a complete system of thought, to which they gave the name of Animalism. Several nights a week, after Mr Jones was asleep, they held secret meetings in the barn and expounded the principles of Animalism to the others. At the beginning they met with much stupidity and apathy. Some of the animals talked of the duty of loyalty to Mr Jones, whom they referred to as ‘Master’, or made elementary remarks such as ‘Mr Jones feeds us. If he were gone we should starve to death.’ Others asked such questions as ‘Why should we care what happens after we are dead?’ or ‘If this Rebellion is to happen anyway, what difference does it make whether we work for it or not?’, and the pigs had great difficulty in making them see that this was contrary to the spirit of Animalism. The stupidest questions of all were asked by Mollie, the white mare. The very first question she asked Snowball was: ‘Will there still be sugar after the Rebellion?’
‘No,’ said Snowball firmly. ‘We have no means of making sugar on this farm. Besides, you do not need sugar. You will have all the oats and hay you want.’
‘And shall I still be allowed to wear ribbons in my mane?’ asked Mollie.
‘Comrade,’ said Snowball, ‘those ribbons that you are so devoted to are the badge of slavery. Can you not understand that liberty is worth more than ribbons?’
Mollie agreed, but she did not sound very convinced.
The pigs had an even harder struggle to counteract the lies put about by Moses, the tame raven. Moses, who was Mr Jones's especial pet, was a spy and a tale-bearer, but he was also a clever talker. He claimed to know of the existence of a mysterious country called Sugarcandy Mountain, to which all animals went when they died. It was situated somewhere up in the sky, a little distance beyond the clouds, Moses said. In Sugarcandy Mountain it was Sunday seven days a week, clover was in season all the year round, and lump sugar and linseed cake grew on the hedges. The animals hated Moses because he told tales and did no work, but some of them believed in Sugarcandy Mountain, and the pigs had to argue very hard to persuade them that there was no such place.
Their most faithful disciples were the two cart-horses, Boxer and Clover. These two had great difficulty in thinking anything out for themselves, but having once accepted the pigs as their teachers they absorbed everything that they were told, and passed it on to the other animals by simple arguments. They were unfailing in their attendance at the secret meetings in the barn, and led the singing of ‘Beasts of England’ with which the meetings always ended.
Now, as it turned out, the Rebellion was achieved much earlier and more easily than anyone had expected. In past years Mr Jones, although a hard master, had been a capable farmer, but of late he had fallen on evil days. He had become much disheartened after losing money in a lawsuit, and had taken to drinking more than was good for him. For whole days at a time he would lounge in his Windsor chair in the kitchen, reading the newspapers, drinking, and occasionally feeding Moses on crusts of bread soaked in beer. His men were idle and dishonest, the fields were full of weeds, the buildings wanted roofing, the hedges were neglected and the animals were underfed.
June came and the hay was almost ready for cutting. On Midsummer's Eve, which was a Saturday, Mr Jones went into Willingdon and got so drunk at the Red Lion that he did not come back till midday on Sunday. The men had milked the cows in the early morning and then had gone out rabbiting, without bothering to feed the animals. When Mr Jones got back he immediately went to sleep on the drawing-room sofa with the News of the World over his face, so that when evening came the animals were still unfed. At last they could stand it no longer. One of the cows broke in the door of the store-shed with her horn and all the animals began to help themselves from the bins. It was just then that Mr Jones woke up. The next moment he and his four men were in the store-shed with whips in their hands, lashing out in all directions. This was more than the hungry animals could bear. With one accord, though nothing of the kind had been planned beforehand, they flung themselves upon their tormentors. Jones and his men suddenly found themselves being butted and kicked from all sides. The situation was quite out of their control. They had never seen animals behave like this before, and this sudden uprising of creatures whom they were used to thrashing and maltreating just as they chose, frightened them almost out of their wits. After only a moment or two they gave up trying to defend themselves and took to their heels. A minute later all five of them were in full flight down the cart-track that led to the main road, with the animals pursuing them in triumph.
Mrs Jones looked out of the bedroom window, saw what was happening, hurriedly flung a few possessions into a carpet bag and slipped out of the farm by another way. Moses sprang off his perch and flapped after her, croaking loudly. Meanwhile the animals had chased Jones and his men out onto the road and slammed the five-barred gate behind them. And so, almost before they knew what was happening, the Rebellion had been successfully carried through; Jones was expelled, and the Manor Farm was theirs.
For the first few minutes the animals could hardly believe in their good fortune. Their first act was to gallop in a body right round the boundaries of the farm, as though to make quite sure that no human being was hiding anywhere upon it; then they raced back to the farm buildings to wipe out the last traces of Jones's hated reign. The harness-room at the end of the stables was broken open; the bits, the nose-rings, the dog-chains, the cruel knives with which Mr Jones had been used to castrate the pigs and lambs, were all flung down the well. The reins, the halters, the blinkers, the degrading nosebags, were thrown onto the rubbish fire which was burning in the yard. So were the whips. All the animals capered with joy when they saw the whips going up in flames. Snowball also threw onto the fire the ribbons with which the horses’ manes and tails had usually been decorated on market days.
‘Ribbons,’ he said, ‘should be considered as clothes, which are the mark of a human being. All animals should go naked.’
When Boxer heard this he fetched the small straw hat which he wore in summer to keep the flies out of his ears, and flung it onto the fire with the rest.
In a very little while the animals had destroyed everything that reminded them of Mr Jones. Napoleon then led them back to the store-shed and served out a double ration of corn to everybody, with two biscuits for each dog. Then they sang ‘Beasts of England’ from end to end seven times running, and after that they settled down for the night and slept as they had never slept before.
But they woke at dawn as usual, and suddenly remembering the glorious thing that had happened they all raced out into the pasture together. A little way down the pasture there was a knoll that commanded a view of most of the farm. The animals rushed to the top of it and gazed round them in the clear morning light. Yes, it was theirs-everything that they could see was theirs! In the ecstasy of that thought they gambolled round and round, they hurled themselves into the air in great leaps of excitement. They rolled in the dew, they cropped mouthfuls of the sweet summer grass, they kicked up clods of the black earth and snuffed its rich scent. Then they made a tour of inspection of the whole farm and surveyed with speechless admiration the ploughland, the hayfield, the orchard, the pool, the spinney. It was as though they had never seen these things before, and even now they could hardly believe that it was all their own.
Then they filed back to the farm buildings and halted in silence outside the door of the farmhouse. That was theirs too, but they were frightened to go inside. After a moment, however, Snowball and Napoleon butted the door open with their shoulders and the animals entered in single file, walking with the utmost care for fear of disturbing anything. They tiptoed from room to room, afraid to speak above a whisper and gazing with a kind of awe at the unbelievable luxury, at the beds with their feather mattresses, the looking-glasses, the horsehair sofa, the Brussels carpet, the lithograph of

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

THREE NIGHTS LATER old Major died peacefully in his sleep. His body was buried at the foot of the orchard.This was early in March. During the next three months there was much secret activity. Major's speech had given to the more intelligent animals on the farm a completely new outlook on life. They did not know when the Rebellion predicted by Major would take place, they had no reason for thinking that it would be within their own lifetime, but they saw clearly that it was their duty to prepare for it. The work of teaching and organising the others fell naturally upon the pigs, who were generally recognised as being the cleverest of the animals. Pre-eminent among the pigs were two young boars named Snowball and Napoleon, whom Mr Jones was breeding up for sale. Napoleon was a large, rather fierce-looking Berkshire boar, the only Berkshire on the farm, not much of a talker but with a reputation for getting his own way. Snowball was a more vivacious pig than Napoleon, quicker in speech and more inventive, but was not considered to have the same depth of character. All the other male pigs on the farm were porkers. The best known among them was a small fat pig named Squealer, with very round cheeks, twinkling eyes, nimble movements and a shrill voice. He was a brilliant talker, and when he was arguing some difficult point he had a way of skipping from side to side and whisking his tail which was somehow very persuasive. The others said of Squealer that he could turn black into white.ทั้งสามได้ elaborated สอนวิชาเก่าเป็นระบบที่สมบูรณ์ของความคิด ซึ่งเขาให้ชื่อของ Animalism หลายคืน หลังจากนายโจนส์ได้หลับ พวกเขาจัดประชุมลับในยุ้งข้าว และ expounded หลักของ Animalism ให้ผู้อื่น ที่ พวกเขาได้พบกับความโง่มากและ apathy ของสัตว์พูดคุยกันของหน้าที่ของสมาชิกให้นายโจนส์ ซึ่งพวกเขาเรียกว่าเป็น 'หลัก' หรือทำหมายเหตุมูลฐานเช่น ' นายโจนส์ตัวดึงข้อมูลเรา ถ้าเขาหายไป เราจะอดตาย.' คนอื่นถามคำถามอย่างเช่น ' ทำไมควรเราดูแลเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เราตายแล้ว?' หรือ 'ถ้ากบฏนี้จะเกิดขึ้นต่อไป สิ่งที่แตกต่างไม่ได้ทำ ให้ว่าเราทำงานนั้น หรือไม่ " และสุกรที่มีปัญหามากในการทำให้พวกเขาเห็นว่า นี่คือขัดต่อจิตวิญญาณของ Animalism คำถามที่ stupidest ทั้งหมดถูกถาม โดยมอลลี่ แมร์สีขาว คำถามแรกที่เธอถามถูกมนุษย์หิมะ: 'จะยังคงมีน้ำตาลหลังการกบฏหรือไม่''ไม่ กล่าวว่า มนุษย์หิมะอย่างแน่นหนา ' เรามีหมายความว่าไม่ทำให้น้ำตาลในฟาร์มนี้ นอกจาก คุณไม่จำเป็นน้ำตาล คุณจะมีทั้งข้าวโอ๊ตและเฮย์ที่คุณต้องการ '"และจะฉันยังคงได้รับอนุญาตให้สวมใส่ทุกรุ่นในแผงคอของฉัน" ถามมอลลี่มนุษย์หิมะ กล่าวว่า "comrade ' ที่ทุกรุ่นที่คุณมีเพื่ออุทิศให้กับมีป้ายชื่อทาส คุณไม่เข้าใจว่า เสรีภาพเป็นมูลค่ามากกว่าทุกรุ่น?'Mollie agreed, but she did not sound very convinced.The pigs had an even harder struggle to counteract the lies put about by Moses, the tame raven. Moses, who was Mr Jones's especial pet, was a spy and a tale-bearer, but he was also a clever talker. He claimed to know of the existence of a mysterious country called Sugarcandy Mountain, to which all animals went when they died. It was situated somewhere up in the sky, a little distance beyond the clouds, Moses said. In Sugarcandy Mountain it was Sunday seven days a week, clover was in season all the year round, and lump sugar and linseed cake grew on the hedges. The animals hated Moses because he told tales and did no work, but some of them believed in Sugarcandy Mountain, and the pigs had to argue very hard to persuade them that there was no such place.Their most faithful disciples were the two cart-horses, Boxer and Clover. These two had great difficulty in thinking anything out for themselves, but having once accepted the pigs as their teachers they absorbed everything that they were told, and passed it on to the other animals by simple arguments. They were unfailing in their attendance at the secret meetings in the barn, and led the singing of ‘Beasts of England’ with which the meetings always ended.Now, as it turned out, the Rebellion was achieved much earlier and more easily than anyone had expected. In past years Mr Jones, although a hard master, had been a capable farmer, but of late he had fallen on evil days. He had become much disheartened after losing money in a lawsuit, and had taken to drinking more than was good for him. For whole days at a time he would lounge in his Windsor chair in the kitchen, reading the newspapers, drinking, and occasionally feeding Moses on crusts of bread soaked in beer. His men were idle and dishonest, the fields were full of weeds, the buildings wanted roofing, the hedges were neglected and the animals were underfed.June came and the hay was almost ready for cutting. On Midsummer's Eve, which was a Saturday, Mr Jones went into Willingdon and got so drunk at the Red Lion that he did not come back till midday on Sunday. The men had milked the cows in the early morning and then had gone out rabbiting, without bothering to feed the animals. When Mr Jones got back he immediately went to sleep on the drawing-room sofa with the News of the World over his face, so that when evening came the animals were still unfed. At last they could stand it no longer. One of the cows broke in the door of the store-shed with her horn and all the animals began to help themselves from the bins. It was just then that Mr Jones woke up. The next moment he and his four men were in the store-shed with whips in their hands, lashing out in all directions. This was more than the hungry animals could bear. With one accord, though nothing of the kind had been planned beforehand, they flung themselves upon their tormentors. Jones and his men suddenly found themselves being butted and kicked from all sides. The situation was quite out of their control. They had never seen animals behave like this before, and this sudden uprising of creatures whom they were used to thrashing and maltreating just as they chose, frightened them almost out of their wits. After only a moment or two they gave up trying to defend themselves and took to their heels. A minute later all five of them were in full flight down the cart-track that led to the main road, with the animals pursuing them in triumph.Mrs Jones looked out of the bedroom window, saw what was happening, hurriedly flung a few possessions into a carpet bag and slipped out of the farm by another way. Moses sprang off his perch and flapped after her, croaking loudly. Meanwhile the animals had chased Jones and his men out onto the road and slammed the five-barred gate behind them. And so, almost before they knew what was happening, the Rebellion had been successfully carried through; Jones was expelled, and the Manor Farm was theirs.
For the first few minutes the animals could hardly believe in their good fortune. Their first act was to gallop in a body right round the boundaries of the farm, as though to make quite sure that no human being was hiding anywhere upon it; then they raced back to the farm buildings to wipe out the last traces of Jones's hated reign. The harness-room at the end of the stables was broken open; the bits, the nose-rings, the dog-chains, the cruel knives with which Mr Jones had been used to castrate the pigs and lambs, were all flung down the well. The reins, the halters, the blinkers, the degrading nosebags, were thrown onto the rubbish fire which was burning in the yard. So were the whips. All the animals capered with joy when they saw the whips going up in flames. Snowball also threw onto the fire the ribbons with which the horses’ manes and tails had usually been decorated on market days.
‘Ribbons,’ he said, ‘should be considered as clothes, which are the mark of a human being. All animals should go naked.’
When Boxer heard this he fetched the small straw hat which he wore in summer to keep the flies out of his ears, and flung it onto the fire with the rest.
In a very little while the animals had destroyed everything that reminded them of Mr Jones. Napoleon then led them back to the store-shed and served out a double ration of corn to everybody, with two biscuits for each dog. Then they sang ‘Beasts of England’ from end to end seven times running, and after that they settled down for the night and slept as they had never slept before.
But they woke at dawn as usual, and suddenly remembering the glorious thing that had happened they all raced out into the pasture together. A little way down the pasture there was a knoll that commanded a view of most of the farm. The animals rushed to the top of it and gazed round them in the clear morning light. Yes, it was theirs-everything that they could see was theirs! In the ecstasy of that thought they gambolled round and round, they hurled themselves into the air in great leaps of excitement. They rolled in the dew, they cropped mouthfuls of the sweet summer grass, they kicked up clods of the black earth and snuffed its rich scent. Then they made a tour of inspection of the whole farm and surveyed with speechless admiration the ploughland, the hayfield, the orchard, the pool, the spinney. It was as though they had never seen these things before, and even now they could hardly believe that it was all their own.
Then they filed back to the farm buildings and halted in silence outside the door of the farmhouse. That was theirs too, but they were frightened to go inside. After a moment, however, Snowball and Napoleon butted the door open with their shoulders and the animals entered in single file, walking with the utmost care for fear of disturbing anything. They tiptoed from room to room, afraid to speak above a whisper and gazing with a kind of awe at the unbelievable luxury, at the beds with their feather mattresses, the looking-glasses, the horsehair sofa, the Brussels carpet, the lithograph of

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สามคืนต่อมาเก่าที่สำคัญเสียชีวิตอย่างสงบสุขในการนอนหลับของเขา ร่างของเขาถูกฝังอยู่ที่เท้าของสวนผลไม้ที่.
นี้เป็นช่วงต้นเดือนมีนาคม ต่อมาในช่วงสามเดือนมีกิจกรรมที่เป็นความลับมาก คำพูดที่สำคัญได้มอบให้กับสัตว์ที่ฉลาดมากขึ้นในฟาร์มมุมมองใหม่อย่างสมบูรณ์ในชีวิต พวกเขาไม่ได้รู้ว่าเมื่อกบฏตามคำทำนายที่สำคัญจะเกิดขึ้นพวกเขามีเหตุผลที่ไม่คิดว่ามันจะเป็นในชีวิตของตัวเอง แต่พวกเขาเห็นอย่างชัดเจนว่ามันเป็นหน้าที่ของพวกเขาเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับมัน การทำงานของการเรียนการสอนและการจัดระเบียบอื่น ๆ ลดลงตามธรรมชาติเมื่อสุกรที่ได้รับการยอมรับโดยทั่วไปว่าเป็นฉลาดของสัตว์ Pre-มีชื่อเสียงในหมู่หมูหมูสองหนุ่มที่ชื่อสโนว์บอลและนโปเลียนซึ่งนายโจนส์ถูกเพาะพันธุ์ขึ้นเพื่อขาย นโปเลียนเป็นขนาดใหญ่ค่อนข้างรุนแรงมองหมูป่าเบิร์กเชียร์เท่านั้นเบิร์กเชียร์ในฟาร์มไม่มากนักพูด แต่มีชื่อเสียงสำหรับการเดินทางทางของเขาเอง สโนว์บอลเป็นหมูมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าที่นโปเลียนที่รวดเร็วในการพูดและความคิดสร้างสรรค์มากขึ้น แต่ก็ไม่ถือว่ามีความลึกของตัวละครเดียวกัน ทั้งหมดสุกรชายอื่น ๆ ในฟาร์มเป็น porkers ที่รู้จักกันดีในหมู่พวกเขาเป็นหมูไขมันเล็ก ๆ ชื่อวีลเลอร์, แก้มรอบมากตาวิบวับเคลื่อนไหวว่องไวและเสียงโหยหวน เขาเป็นนักพูดที่ยอดเยี่ยมและเมื่อเขากำลังเถียงกันบางจุดที่ยากที่เขามีวิธีการกระโดดจากทางด้านข้างและตีหางของเขาซึ่งเป็นอย่างใดโน้มน้าวใจมาก คนอื่น ๆ กล่าวว่าจากวีลเลอร์ที่เขาจะเปลี่ยนเป็นสีดำลงไปในสีขาว.
ทั้งสามได้อธิบายคำสอนเก่าเมเจอร์เป็นระบบที่สมบูรณ์แบบของความคิดที่พวกเขาให้ชื่อของ Animalism หลายคืนต่อสัปดาห์หลังจากนายโจนส์กำลังนอนหลับพวกเขาจัดประชุมลับในยุ้งฉางและอธิบายหลักการของ Animalism เพื่อคนอื่น ๆ ที่จุดเริ่มต้นที่พวกเขาได้พบกับความโง่เขลามากและไม่แยแส บางส่วนของสัตว์พูดถึงหน้าที่ของความจงรักภักดีที่นายโจนส์ซึ่งพวกเขาเรียกว่า 'โทหรือทำหมายเหตุประถมศึกษาเช่น' นายโจนส์ฟีดเรา ถ้าเขาก็หายไปเราควรจะอดตาย. อื่น ๆ คำถามที่ถามเช่น "ทำไมเราควรจะสนใจสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่เราตายไปแล้ว? หรือถ้ากบฏนี้คือการเกิดขึ้นแล้วสิ่งที่แตกต่างไม่ได้ทำให้ไม่ว่าเราจะทำงานให้มันหรือไม่? 'และสุกรมีความยากลำบากมากในการทำให้พวกเขาเห็นว่านี่เป็นตรงกันข้ามกับจิตวิญญาณของ Animalism คำถามโง่ของทั้งหมดถูกถามโดยมอลลี, เมียสีขาว คำถามแรกที่เธอถามเป็นสโนว์บอล: '? จะมียังคงมีน้ำตาลหลังจากปฏิวัติ'
'ไม่' สโนว์บอลมั่นกล่าวว่า 'เรามีไม่ได้หมายความว่าการทำน้ำตาลในฟาร์มแห่งนี้ นอกจากนี้คุณไม่จำเป็นต้องน้ำตาล คุณจะมีข้าวโอ๊ตและหญ้าแห้งคุณต้องการ.
'' และผมก็จะยังคงได้รับอนุญาตให้สวมริบบิ้นในแผงคอของฉันได้อย่างไร ' ถามมอลลี.
'เพื่อน' กล่าวว่าสโนว์บอล 'ริบบิ้นที่คุณจะทุ่มเทเพื่อที่จะเป็นสัญลักษณ์ของการเป็นทาส คุณไม่สามารถเข้าใจเสรีภาพที่มีมูลค่ามากกว่าริบบิ้น
'มอลลีที่ตกลงกันไว้แต่เธอก็ไม่ได้เสียงมากเชื่อ.
หมูมีการต่อสู้ก็ยากที่จะรับมือกับการโกหกโดยใส่ประมาณโมเสสกาเชื่อง โมเสสซึ่งเป็นนายโจนส์โดยเฉพาะสัตว์เลี้ยงเป็นสายลับและเรื่องที่ผู้ถือ แต่เขายังเป็นนักพูดที่ฉลาด เขาอ้างว่าเขารู้ว่าการดำรงอยู่ของประเทศที่ลึกลับที่เรียกว่าภูเขา Sugarcandy ซึ่งสัตว์ทั้งหมดไปเมื่อพวกเขาเสียชีวิต มันตั้งอยู่ที่ไหนสักแห่งขึ้นไปในท้องฟ้าเป็นระยะทางน้อยกว่าเมฆโมเสสกล่าวว่า ในภูเขา Sugarcandy มันเป็นอาทิตย์เจ็ดวันต่อสัปดาห์, โคลเวอร์อยู่ในฤดูกาลตลอดปีและน้ำตาลและขนมเค้กก้อนโตลินสีดในการป้องกันความเสี่ยง สัตว์เกลียดโมเสสเพราะเขาบอกนิทานและได้ทำงานไม่ได้ แต่บางคนก็เชื่อว่าใน Sugarcandy ภูเขาและสุกรมีการโต้แย้งเรื่องยากมากที่จะชักชวนให้พวกเขาว่าไม่มีสถานที่ดังกล่าว.
สาวกที่ซื่อสัตย์ที่สุดของพวกเขาทั้งสองตะกร้าม้า , นักมวยและโคลเวอร์ ทั้งสองมีความลำบากในการคิดอะไรออกสำหรับตัวเอง แต่ได้รับการยอมรับครั้งเดียวหมูเป็นครูของพวกเขาพวกเขาดูดซึมทุกอย่างที่พวกเขาบอกและผ่านมันไปให้สัตว์อื่น ๆ โดยการขัดแย้งที่เรียบง่าย พวกเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในการเข้าร่วมของพวกเขาที่การประชุมลับในยุ้งฉางและนำร้องเพลงของ 'สัตว์ของอังกฤษที่ประชุมมักจะจบลง.
ขณะนี้เป็นมันปรากฏออกมาประท้วงก็ประสบความสำเร็จมากก่อนหน้านี้และอื่น ๆ ได้ง่ายกว่าใครมี ที่คาดหวัง ในปีที่ผ่านมานายโจนส์แม้จะมีต้นแบบอย่างหนักได้รับเกษตรกรที่มีความสามารถ แต่ในช่วงปลายเขาได้ลดลงในวันที่ความชั่วร้าย เขาได้กลายเป็นท้อแท้มากหลังจากการสูญเสียเงินในคดีและได้รับการดื่มมากขึ้นกว่าที่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับเขา สำหรับทั้งวันในช่วงเวลาที่เขาจะอยู่ในเก้าอี้เลานจ์วินด์เซอร์ของเขาในห้องครัว, การอ่านหนังสือพิมพ์ดื่มและบางครั้งการให้อาหารโมเสสบนเปลือกของขนมปังแช่ในเบียร์ คนของเขาไม่ได้ใช้งานและไม่น่าไว้วางใจเขตข้อมูลได้เต็มรูปแบบของวัชพืชอาคารอยากหลังคาที่ป้องกันความเสี่ยงที่ถูกทอดทิ้งและสัตว์ที่ถูกอาณาได้.
มิถุนายนและหญ้าแห้งมาเป็นเกือบจะพร้อมสำหรับการตัด ในวันส่งท้ายกลางฤดูร้อนซึ่งเป็นวันเสาร์ที่นายโจนส์เข้าไปในวิลลิงและได้ดื่มเพื่อที่ Red Lion ว่าเขาไม่ได้กลับมาจนถึงเที่ยงวันอาทิตย์ คนที่ได้รีดนมวัววัวในตอนเช้าแล้วออกไป rabbiting โดยไม่ต้องรบกวนให้อาหารสัตว์ เมื่อนายโจนส์ได้กลับมาทันทีที่เขาไปนอนบนโซฟาวาดภาพห้องพักที่มีข่าวของโลกทั่วใบหน้าของเขาเพื่อที่ว่าเมื่อตอนเย็นมาสัตว์ก็ยังคงไม่ได้กินอาหาร ที่สุดท้ายที่พวกเขาสามารถยืนได้อีกต่อไป หนึ่งในวัวยากจนในประตูของร้านเพิงกับฮอร์นของเธอและสัตว์ทุกชนิดที่จะเริ่มต้นที่จะช่วยให้ตัวเองจากถังขยะ มันเป็นเพียงแล้วว่านายโจนส์ตื่นขึ้นมา ช่วงเวลาต่อมาเขาและสี่คนของเขาอยู่ในโรงเก็บที่มีแส้ในมือของพวกเขาเฆี่ยนออกในทุกทิศทาง นี้เป็นมากกว่าสัตว์ที่หิวสามารถแบก สอดคล้องกับหนึ่ง แต่ไม่มีอะไรชนิดได้รับการวางแผนก่อนที่พวกเขาโยนตัวอยู่บนเขี้ยวเล็บของพวกเขา โจนส์และคนของเขาก็พบว่าตัวเองถูกโขกและเตะจากทุกด้าน เป็นสถานการณ์ที่ค่อนข้างออกจากการควบคุมของพวกเขา พวกเขาไม่เคยเห็นสัตว์ที่มีพฤติกรรมเช่นนี้มาก่อนและนี่จลาจลอย่างฉับพลันของสิ่งมีชีวิตที่พวกเขาถูกนำมาใช้ในการนวดและ maltreating เช่นเดียวกับที่พวกเขาเลือกที่กลัวพวกเขาเกือบจะออกจากปัญญาของพวกเขา หลังจากนั้นเพียงครู่หนึ่งหรือสองพวกเขาให้ขึ้นพยายามที่จะปกป้องตัวเองและเอาไปส้นเท้า นาทีต่อมาทั้งห้าของพวกเขาในเที่ยวบินเต็มรูปแบบลงรถแทร็คที่นำไปสู่ถนนสายหลักกับสัตว์ใฝ่หาพวกเขาในการประสบความสำเร็จ.
นางโจนส์มองออกไปนอกหน้าต่างห้องนอนเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นรีบโยนทรัพย์สินไม่กี่ ลงในถุงพรมและหลุดออกจากฟาร์มโดยวิธีอื่น โมเสสผุดออกปลาของเขาและกระพือหลังจากที่เธอบ่นเสียงดัง ในขณะที่สัตว์ได้ไล่ล่าโจนส์และคนของเขาออกมาบนท้องถนนและกระแทกประตูห้าห้ามอยู่เบื้องหลังพวกเขา ดังนั้นก่อนที่พวกเขาเกือบจะรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นก่อจลาจลที่ได้รับการดำเนินการประสบความสำเร็จผ่าน; โจนส์ถูกไล่ออกจากโรงเรียนและฟาร์ม Manor เป็นพวกเขา.
สำหรับไม่กี่นาทีแรกสัตว์แทบจะไม่เชื่อในความโชคดีของพวกเขา การแสดงชุดแรกของพวกเขาคือการวิ่งในร่างกายที่ถูกต้องรอบขอบเขตของฟาร์มราวกับว่าค่อนข้างที่จะทำให้แน่ใจว่าไม่มีมนุษย์คนใดก็ได้ที่ถูกซ่อนมันไว้ แล้วพวกเขาก็วิ่งกลับไปที่อาคารฟาร์มที่จะเช็ดออกร่องรอยสุดท้ายของการครองราชย์เกลียดโจนส์ เทียมห้องพักในตอนท้ายของคอกม้าที่ถูกทำลายเปิด บิตที่จมูกแหวน, โซ่สุนัข, มีดที่โหดร้ายกับนายโจนส์ซึ่งได้รับการใช้ในการตัดอัณฑะหมูและลูกแกะที่ถูกโยนลงมาอย่างดี บังเหียนที่ halters, แว่นตาที่ nosebags ย่อยสลายที่ถูกโยนลงบนกองไฟขยะที่ถูกเผาไหม้ในบ้าน ดังนั้นเป็นแส้ สัตว์ทั้งหมด capered ด้วยความสุขเมื่อพวกเขาเห็นแส้ขึ้นไปในเปลวไฟ สโนว์บอลก็โยนลงบนกองไฟริบบิ้นที่ม้า
'วิญญาณและหางได้รับการตกแต่งอย่างปกติในวันที่ตลาด.' ริบบิ้น 'เขากล่าวว่า' ควรจะถือว่าเป็นเสื้อผ้าที่มีเครื่องหมายของมนุษย์ สัตว์ทุกตัวควรจะไปเปล่า.
เมื่อนักมวยได้ยินเขาเรียกหมวกฟางเล็ก ๆ ที่เขาสวมในช่วงฤดูร้อนที่จะทำให้แมลงวันออกจากหูของเขาและโยนมันลงบนไฟที่มีส่วนที่เหลือ.
ในน้อยมากในขณะที่สัตว์ได้ทำลาย ทุกอย่างที่พวกเขาเตือนของนายโจนส์ นโปเลียนแล้วนำพวกเขากลับไปที่โรงเก็บและทำหน้าที่ออกปันส่วนคู่ของข้าวโพดกับทุกคนที่มีสองบิสกิตสำหรับสุนัขของแต่ละคน แล้วพวกเขาก็ร้องเพลง 'สัตว์ของอังกฤษตั้งแต่ต้นจนจบเจ็ดครั้งทำงานและหลังจากที่พวกเขานั่งลงในตอนกลางคืนและนอนที่พวกเขาไม่เคยนอนหลับก่อน.
แต่พวกเขาตื่นขึ้นมาในยามเช้าตามปกติและก็จดจำสิ่งที่รุ่งโรจน์ที่มี ที่เกิดขึ้นพวกเขาทั้งหมดวิ่งออกไปในทุ่งหญ้าด้วยกัน วิธีที่น้อยลงทุ่งหญ้ามีเนินที่สั่งมุมมองของส่วนใหญ่ของฟาร์มได้ สัตว์รีบวิ่งไปที่ด้านบนของมันและมองรอบพวกเขาในตอนเช้าที่ชัดเจน ใช่ครับมันเป็นของพวกเขาทุกอย่างที่พวกเขาจะได้เห็นก็คือพวกเขา! ความปีติยินดีในความคิดของพวกเขา gambolled รอบและรอบที่พวกเขาโยนตัวเองขึ้นไปในอากาศใน leaps ที่ดีของความตื่นเต้น พวกเขารีดในน้ำค้างที่พวกเขาตัดอมของหญ้าหวานในช่วงฤดูร้อนที่พวกเขาเตะขึ้นก้อนโลกสีดำและดับกลิ่นหอมที่อุดมไปด้วย แล้วพวกเขาก็ทำทัวร์ของการตรวจสอบของฟาร์มทั้งหมดและสำรวจด้วยความชื่นชมพูด ploughland ที่ทุ่งหญ้าในสวนผลไม้, สระว่ายน้ำ Spinney มันเป็นราวกับว่าพวกเขาไม่เคยเห็นสิ่งเหล่านี้ก่อนและแม้ตอนนี้พวกเขาสามารถแทบจะไม่เชื่อว่ามันเป็นของตัวเอง.
แล้วพวกเขาก็ยื่นกลับไปที่อาคารฟาร์มและหยุดในความเงียบนอกประตูของบ้านที่ นั่นคือพวกเขามากเกินไป แต่พวกเขาก็กลัวที่จะเข้าไปข้างใน หลังจากช่วงเวลา แต่สโนว์บอลและนโปเลียนโขกประตูที่เปิดกับไหล่และสัตว์ของพวกเขาเข้าไปอยู่ในไฟล์เดียวเดินด้วยความระมัดระวังสูงสุดเพราะกลัวว่าจะรบกวนอะไร พวกเขา tiptoed จากห้องไปที่ห้องกลัวที่จะพูดกระซิบข้างต้นและจ้องกับชนิดของความหวาดกลัวที่หรูหราไม่น่าเชื่อที่เตียงพร้อมที่นอนขนของพวกเขา, แว่นตามองที่โซฟาผมม้าที่พรมบรัสเซลส์พิมพ์หินของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สามคืนต่อมาเก่าสาขาตายอย่างสงบในการนอนหลับของเขา ศพของเขาถูกฝังอยู่ที่เท้าของสวนผลไม้ .
นี้ในช่วงต้นเดือนมีนาคม ในช่วงต่อไปสามเดือนมีกิจกรรมมากลับ ที่สำคัญของการพูด ทำให้สัตว์ที่ฉลาดมากขึ้นในฟาร์มใหม่อย่างสมบูรณ์ แนวโน้มในชีวิต พวกเขาไม่ได้รู้ว่าเมื่อถูกทำนายโดยหลักจะใช้สถานที่พวกเขาไม่มีเหตุผลที่คิดว่ามันน่าจะภายในชีวิตของพวกเขาเอง แต่พวกเขาได้เห็นอย่างชัดเจนว่ามันเป็นหน้าที่ ที่จะต้องเตรียมตัว งานสอนและจัดการคนอื่นตกตามธรรมชาติเมื่อสุกรที่ได้รับการยอมรับโดยทั่วไปว่าเป็นฉลาดที่สุดของสัตว์ ก่อนมีชื่อเสียงในหมู่สุกรหนุ่มสองตัว ชื่อ ปา คนใหญ่คนโต