and that binge drinking in adolesce

and that binge drinking in adolescence persists into young adulthood (Degenhardt et al., 2013). Moreover, teens who engage in binge drinking have poorer neurocognitive performance when compared to demographically matched non-using controls (Jacobus and Tapert, 2013), and early drunkenness is a risk factor for various other adolescent problem behaviors, like smoking tobacco (Kuntsche et al., 2013). Thus, binge drinking increases the likelihood of negative outcomes beyond the risks posed by mere consumption.
Previous investigations of predictors of binge drinking have identified many risk factors, including sociodemographic characteristics, biological/genetic susceptibility, psychological factors (e.g., positive alcohol expectancies, motives for drinking, self-efficacy for refusal, risk taking, sensation-seeking and impulsivity), environmental influences (e.g., peer alcohol use, exposure to alcohol advertising, and similar variables; Sequeira and Smith, 2015). Looking at the high proportion of adolescent and adult alcohol users, which contributes to the overall burden of disease attributable to alcohol (Rehm et al., 2009), it is obvious that not all alcohol users, even frequent users, develop a diagnosed alcohol dependence or any kind of alcohol use disorder (AUD). This can be explained by suggesting a number of interacting biopsychosocial risk factors that are unequally distributed within populations. Research in the field of tobacco addiction has shown that the first self-reported symptoms of nicotine dependence, such as experiencing craving, can appear within days to weeks of the onset of occasional use, typically before the onset of daily smoking (DiFranza et al., 2000 and Gervais et al., 2006). Moreover, the appearance of dependence symptoms appears to be reciprocally related to cigarette consumption, with more symptoms driving increased smoking and greater consumption driving increases in symptoms (Doubeni et al., 2010 and Hu et al., 2014).
Up to now, there have been no attempts to transfer the methods and findings regarding early tobacco use to early alcohol users. Epidemiological studies on adolescents use either frequency measures alone or screening instruments for the identification of adolescent AUD, e.g., the AUDIT (Babor et al., 1992), the POSIT (Rahdert, 1991), the CAGE (Ewing, 1984), and the CRAFFT (Knight et al., 1999). All of these measures are primarily based on the DSM-IV criteria of AUD and share a focus on alcohol-related problem behaviors, tolerance, and social feedback about alcohol use. While most of these instruments are sensitive in identifying AUD in clinical adolescent samples (Knight et al., 2003), they are not designed to predict which adolescent experimental drinkers will go on to more risky drinking. Similarly, we could identify only few studies that investigated prospectively the development of AUD symptoms in youth. The EDSP study followed 2039 community-based participants in Germany (average age at baseline = 14–24 years) over a ten-year period and tracked the prevalence of DSM-IV symptoms of alcohol abuse and dependence as well as the ICD-10 symptom of craving (Behrendt et al., 2008; 2013). Loss of control over use was reported by approximately 7% of participants at baseline and 4- and 10-year follow-ups, while craving was reported by 2–3% of participants at each time point (Behrendt et al., 2013). Between 5% and 30% of first symptoms of alcohol dependence occurred during the first year after first alcohol use (Behrendt et al., 2008).
Given the dangers inherent in binge drinking, and in light of the findings regarding the early development of symptoms with tobacco use, we chose to investigate the potential relationship between early symptoms of alcohol problems and binge drinking. The aim of the present study was to determine whether craving for and loss of control over use of alcohol develop in early stages of adolescent alcohol use and to assess whether the presence of such symptoms predicts future binge drinking.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

และดื่มสุราที่ดื่มในวัยนี้ยังคงเป็นหนุ่มสาววัยผู้ใหญ่ (Degenhardt et al. 2013) นอกจากนี้ วัยรุ่นที่มีส่วนร่วมในการดื่มดื่มสุรามีประสิทธิภาพ neurocognitive ด้อยเมื่อเทียบกับ demographically ตรงไม่ใช้ควบคุม (Jacobus และ Tapert, 2013), และต้นฟเครื่องเป็นปัจจัยเสี่ยงสำหรับหลากหลายวัยรุ่นปัญหาพฤติกรรมอื่น ๆ เช่นบุหรี่ยาสูบ (Kuntsche et al. 2013) ดังนั้น สุรายาเมาดื่มเพิ่มโอกาสของผลเชิงลบมากกว่าความเสี่ยง โดยการใช้เพียงมากขึ้นการสอบสวนก่อนหน้าการทำนายของการดื่มสุราดื่มได้ระบุปัจจัยเสี่ยงมากมาย รวมถึงลักษณะ sociodemographic ชีวภาพพันธุไว ปัจจัยทางจิตวิทยา (เช่น แอลกอฮอล์บวก expectancies โบสถ์สำหรับดื่ม ประสิทธิภาพในตนเองสำหรับการปฏิเสธ ความเสี่ยงการ หาความรู้สึกและ impulsivity), อิทธิพลสิ่งแวดล้อม (เช่น เพียร์สุรา โฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ และตัวแปรที่คล้ายกัน ชาวและสมิธ 2015) มองที่สัดส่วนที่สูงของผู้ใช้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของวัยรุ่น และผู้ใหญ่ ซึ่งก่อให้เกิดภาระงานโดยรวมของโรคการสุรา (คอฟฟี่ช็อป et al. 2009), เป็นที่ชัดเจนที่ ไม่ ผู้ใช้แอลกอฮอล์ทั้งหมด แม้แต่ที่พบบ่อยผู้ใช้ พัฒนาที่พึ่งพาได้รับแอลกอฮอล์หรือแอลกอฮอล์ใช้โรค (AUD) ชนิดใด นี้สามารถอธิบาย โดยชี้ให้เห็นปัจจัยเสี่ยง biopsychosocial interacting ที่ unequally กระจายในกลุ่มประชากร งานวิจัยด้านยาเสพติดยาสูบได้แสดงว่า แรกเองรายงานอาการของนิโคตินพึ่งพา เช่นพบอยาก จะปรากฏภายในวันอาทิตย์เริ่มใช้เป็นครั้งคราว โดยทั่วไปก่อนเริ่มของบุหรี่ทุกวัน (DiFranza et al. 2000 และเกรไวซ์ et al. 2006) นอกจากนี้ ลักษณะของอาการพึ่งพาปรากฏ reciprocally เกี่ยวข้องกับการบริโภคบุหรี่ มีอาการเพิ่มเติมขับรถสูบบุหรี่เพิ่มขึ้นและปริมาณการใช้มากขึ้นขับรถเพิ่มขึ้นอาการ (Doubeni et al. 2010 และ Hu et al. 2014)ถึงตอนนี้ มีไม่มีความพยายามในการถ่ายโอนวิธีการและผลการวิจัยเกี่ยวกับการใช้ยาสูบต้นต้นแอลกอฮอล์ผู้ การศึกษาวัยรุ่นใช้มาตรการอย่างใดอย่างหนึ่งความถี่เดียว หรือตรวจสอบเครื่องมือสำหรับการระบุของวัยรุ่น AUD เช่น การตรวจสอบ (Babor et al. 1992), POSIT (Rahdert, 1991), กรง (Ewing, 1984), และ CRAFFT (อัศวิน et al. 1999) ทั้งหมดเหล่านี้จะเป็นหลักตามเกณฑ์ของ DSM-IV ของ AUD และแชร์เน้นพฤติกรรมปัญหาที่เกี่ยวข้องกับแอลกอฮอล์ ยอมรับ และความคิดเห็นทางสังคมเกี่ยวกับสุรา ในขณะที่ส่วนใหญ่ของเครื่องมือเหล่านี้มีความสำคัญในการระบุ AUD ในคลินิกวัยรุ่นตัวอย่าง (อัศวิน et al. 2003), พวกเขาไม่ได้ออกแบบให้ผู้ดื่มทดลองซึ่งวัยรุ่นจะไปสู่การดื่มที่เสี่ยงมากกว่า ในทำนองเดียวกัน เราสามารถระบุน้อยศึกษาที่ตรวจสอบการพัฒนาของอาการ AUD เยาวชนอนาคต การศึกษา EDSP ตาม 2039 ชุมชนร่วมในเยอรมนี (เฉลี่ยอายุที่พื้นฐาน = 14 – 24 ปี) ในระยะเวลาสิบปี และติดตามความชุกของ DSM-IV อาการแอลกอฮอล์ และพึ่งพาอาศัยกันเช่นเดียวกับอาการ ICD 10 ของอยาก (Behrendt et al. 2008; 2013) สูญเสียการควบคุมการใช้รายงานประมาณ 7% ของผู้ที่ติดตามพื้นฐานและ 4 และ 10 ปี ในขณะที่อยากรายงาน โดย 2-3% ของผู้เข้าร่วมในแต่ละจุดเวลา (Behrendt et al. 2013) ระหว่าง 5% และ 30% แรก อาการของแอลกอฮอล์พึ่งพาอาศัยกันเกิดขึ้นในปีแรกหลังจากใช้แอลกอฮอล์ครั้งแรก (Behrendt et al. 2008)ได้รับอันตรายโดยธรรมชาติ ในการดื่มดื่มสุรา และใน แง่ผลการวิจัยเกี่ยวกับการพัฒนาช่วงของอาการกับสูบ เราเลือกที่จะตรวจสอบความสัมพันธ์ที่อาจเกิดขึ้นระหว่างอาการเริ่มต้นของปัญหาแอลกอฮอล์ และดื่มสุรายาเมา จุดประสงค์ของการศึกษาเพื่อ ตรวจสอบว่าอยากให้ และสูญเสียการควบคุมใช้แอลกอฮอล์พัฒนาในระยะแรกวัยรุ่นสุรา และ เพื่อประเมินว่ามีอาการดังกล่าวคาดการณ์ดื่มดื่มสุราในอนาคต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

และดื่มเหล้าเมามายในวัยรุ่นยังคงอยู่ในวัยหนุ่มสาว (Degenhardt et al., 2013) นอกจากนี้วัยรุ่นที่มีส่วนร่วมในการดื่มสุรามีประสิทธิภาพ neurocognitive ที่ยากจนกว่าเมื่อเทียบกับการจับคู่ demographically ควบคุมที่ไม่ได้ใช้ (จาโคบัสและ Tapert 2013) และความมึนเมาต้นเป็นปัจจัยเสี่ยงสำหรับอื่น ๆ อีกมากมายปัญหาพฤติกรรมวัยรุ่นเช่นการสูบบุหรี่ยาสูบ (Kuntsche et al, . 2013) ดังนั้นการดื่มสุราเพิ่มโอกาสของผลเชิงลบเกินความเสี่ยงที่เกิดจากการบริโภคเพียง.
การตรวจสอบก่อนหน้าของการพยากรณ์ของการดื่มสุรามีการระบุปัจจัยเสี่ยงจำนวนมากรวมทั้งลักษณะที่ยาวนานชีวภาพ / ความอ่อนแอทางพันธุกรรมปัจจัยทางจิตวิทยา (เช่นความคาดหวังแอลกอฮอล์บวกแรงจูงใจ สำหรับดื่ม, การรับรู้ความสามารถตนเองในการปฏิเสธ, ความเสี่ยง, ความรู้สึกแสวงหาและ impulsivity) อิทธิพลของสิ่งแวดล้อม (เช่นการใช้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์เพียร์สัมผัสกับการโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และตัวแปรที่คล้ายกัน Sequeira และสมิ ธ , 2015) กำลังมองหาที่สัดส่วนที่สูงของวัยรุ่นและผู้ใช้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ผู้ใหญ่ซึ่งก่อให้เกิดภาระโดยรวมของโรคที่เกี่ยวข้องกับการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ (Rehm et al., 2009) จะเห็นได้ชัดว่าไม่ทั้งหมดผู้ใช้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์รวมถึงผู้ใช้บ่อยพัฒนาสุราการวินิจฉัย หรือชนิดของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ใช้ความผิดปกติใด ๆ (AUD) นี้สามารถอธิบายได้โดยบอกจำนวนของปัจจัยเสี่ยงที่มีปฏิสัมพันธ์ biopsychosocial ที่มีการกระจายอย่างไม่มีที่เปรียบภายในประชากร การวิจัยในด้านการติดยาเสพติดยาสูบได้แสดงให้เห็นว่าอาการที่ตนเองรายงานครั้งแรกของการพึ่งพาสารนิโคตินเช่นประสบอยากจะปรากฏภายในวันอาทิตย์ที่เริ่มมีอาการของการใช้เป็นครั้งคราวโดยทั่วไปก่อนที่การโจมตีของการสูบบุหรี่เป็นประจำทุกวัน (DiFranza et al, , 2000 และเวีย et al., 2006) นอกจากนี้ลักษณะของอาการพึ่งพาดูเหมือนจะเกี่ยวข้องซึ่งกันและกันกับการบริโภคบุหรี่ที่มีอาการมากขึ้นการขับรถการสูบบุหรี่เพิ่มขึ้นและการบริโภคมากขึ้นการเพิ่มขึ้นของการขับรถในอาการ (Doubeni et al., 2010 และ Hu et al., 2014).
ถึงตอนนี้มี มีความพยายามที่จะถ่ายโอนวิธีการและผลการวิจัยเกี่ยวกับการใช้ยาสูบต้นกับผู้ใช้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในช่วงต้นไม่มี การศึกษาระบาดวิทยาในวัยรุ่นใช้มาตรการความถี่เพียงอย่างเดียวหรือตราสารคัดกรองสำหรับบัตรประจำตัวของ AUD วัยรุ่นเช่นการตรวจสอบ (Babor et al., 1992) การวางตัว (Rahdert 1991) ที่ CAGE (วิง 1984) และ CRAFFT (อัศวิน et al., 1999) ทั้งหมดของมาตรการเหล่านี้จะขึ้นอยู่กับเกณฑ์ DSM-IV ของ AUD และแบ่งปันให้ความสำคัญกับปัญหาพฤติกรรมการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่เกี่ยวข้องกับความอดทนและข้อเสนอแนะทางสังคมเกี่ยวกับการใช้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ขณะที่ส่วนใหญ่ของเครื่องมือเหล่านี้มีความสำคัญในการระบุ AUD ในตัวอย่างทางคลินิกวัยรุ่น (อัศวิน et al., 2003) พวกเขาจะไม่ได้ออกแบบมาเพื่อคาดการณ์ที่ทดลองดื่มวัยรุ่นจะไปดื่มความเสี่ยงมากขึ้น ในทำนองเดียวกันเราสามารถระบุการศึกษาน้อยเท่านั้นที่จะตรวจสอบทันทีการพัฒนาของอาการ AUD ในวัยหนุ่ม การศึกษาตาม EDSP 2039 ผู้เข้าร่วมชุมชนที่อยู่ในเยอรมนี (อายุเฉลี่ยที่ baseline = 14-24 ปี) เป็นระยะเวลากว่าสิบปีและการติดตามความชุกของอาการ DSM-IV ของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และการพึ่งพาอาศัยกันเช่นเดียวกับอาการ ICD-10 ความอยาก (Behrendt et al, 2008;. 2013) สูญเสียการควบคุมการใช้งานที่ถูกรายงานโดยประมาณ 7% ของผู้เข้าร่วมที่ baseline และ 4 และ 10 ปีติดตามในขณะที่ความอยากถูกรายงานโดย 2-3% ของผู้เข้าร่วมในแต่ละจุดเวลา (Behrendt et al., 2013) ระหว่างวันที่ 5% และ 30% ของอาการแรกของการพึ่งพาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่เกิดขึ้นในช่วงปีแรกหลังการใช้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ครั้งแรก (Behrendt et al., 2008).
ได้รับอันตรายโดยธรรมชาติในการดื่มเหล้าเมามายและในแง่ของผลการวิจัยเกี่ยวกับการพัฒนาต้นของอาการ ที่มีการใช้ยาสูบเราเลือกที่จะตรวจสอบความสัมพันธ์ที่อาจเกิดขึ้นระหว่างอาการเริ่มต้นของปัญหาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และดื่มเหล้าเมามาย จุดมุ่งหมายของการศึกษาครั้งนี้คือการตรวจสอบว่าความอยากและการสูญเสียของการควบคุมการใช้งานของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในการพัฒนาในระยะแรกของการใช้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของวัยรุ่นและเพื่อประเมินว่าการปรากฏตัวของอาการดังกล่าวคาดการณ์ในอนาคตดื่มเหล้าเมามาย