Not many people get to live right i

Not many people get to live right in the middle of a big city. It's all going on down there, never stops. Sometimes at night I just sit here in the dark by the window and watch all the lights. The cars are like a disco light show on the street below, a kind of river of lights moving east to west – because it's one way – and then you've got all the other lights on the streets and the tall buildings stretching away to the horizon. It's like being in a space ship looking out the window and the lights are the stars, all around you.
You don't see much of the real stars of course, the city lights drown them out. It's incredibly beautiful all the same. I would defy anybody to say that it isn't. I've been here since I retired, seventeen or eighteen years it's been now.
I was in the electronics industry. It was before computers – we used to make things like transistor radios and reel-to-reel tape recorders. Colour television had only started at the end of my time, most of them were still black-and-white.
I was the foreman. My job was to keep everything running smoothly. Still is, really. The job I've got now isn't difficult, not heavy or anything like that. The office cleaners come in at night to do all the heavy stuff. I just make sure they do it right, and that homeless people don't sleep in the doorway, and drunks don't pee on the steps. Keep a general eye from nine thirty at night to eight in the morning, that's all I have to do.
And with the cameras and the screens, it's pretty easy. I don't have to go down myself. If there's people prowling around or making a nuisance, I just lift the telephone. That's what the police are there for, no point in a man of my age putting himself at risk.
In return for what I do, I get a place to live. This flat. Do you have any idea what it would cost to rent a flat in this area? No, neither have I. A king's ransom, that's for sure. But here I am, and there's nobody going to shift me. I do my job and the Company looks after me.
I've never had a place of my own. Lived in rented rooms all my time in England. Well, I was on my own, didn't have a wife or a family or anything like that, so there didn't seem much point. Didn't have too many friends either, come to that. I suppose the foreman's not the person you'd pick as a mate, is he?
So I suppose I just jogged along. Went down the pub if I wanted a bit of company, always left on my own, came home, watched a bit of television, went to bed. It wasn't much of a life, really, looking back. But I always told myself it would get better, things would look up in a few months – or a few years.
They never did though. Not really. I wasn't anybody's first choice you see. Any woman, I mean. There was a little girl named Kimmy on the No 6 Production Line that I had a serious crush on. I used to walk up to her and watch her for maybe an hour at a time, until she would say: 'Am I doing it wrong, Mr Kelly?' I used to ask her to call me by my first name but she never would.
I never gathered the courage to say anything to her. Except to reassure her that she wasn't doing it wrong. But we ... exchanged glances, you know. Affectionate glances. She must have known I had feelings for her. Couldn't have not known. Everybody else knew.
Then she married an ignorant little Scot who drove one of the fork lift trucks down in Despatch. That was doing it wrong.
But it was my own fault, for never saying anything to her. Not that she would have wanted me, I suppose. Not at first anyway, before she got to know me. I was a lot older than her and no oil painting, even back then. But I was earning a lot more than a fork lift driver. And I would have treated her like a queen.
I never told anybody, but the day she said she was leaving to get married was the exact day that I had planned to say something. I had bought this brooch for her – a Claddagh brooch. It was real silver, two little hands inside a ring, reaching out and holding a heart between them. The ancient Celtic symbol of love and loyalty. I put it away in a drawer when I got home that day and it was there for years afterwards, coming with me every time I moved to new digs. I never found another use for it after that.
I nearly did though. Just a couple of years before I retired, I got to know this divorced woman who helped out in the canteen at lunch time. She wasn't young or lively or pretty like Kimmy, but she had a kind face and she seemed to be interested in me – drew me out a bit, asked me questions about my life, about coming over from Ireland when I was a teenager, that kind of thing.
She started asking me to come over for dinner at the weekends, or to watch a film on the TV together, things like that. We didn't go out like you're supposed to, we just met up for the evening at her house, and I think it took me so long to make any kind of move, to treat her like a woman as she put it, that I missed my chance again. I shouldn't have talked about Kimmy either, that was a bad move.
It just fizzled out in the end. I never heard what happened to her. But I used to dream about Kimmy for years afterwards. Even when I was retired and living here. I would dream that somebody had rung the secret bell high up on the front door, and I would go down in the lift to see who it was, and it would be Kimmy – a bit older of course, but not that much, and she would say she'd left her fork lift driver and needed a shoulder to cry on. Then I would take her in my arms and hold her for a while, and then I would give her the Claddagh brooch in the box. Or maybe I would dream that I was sitting on a bus and I would realise that it was Kimmy beside me, and we'd start to talk about old times, and how we never gave it a chance... anyway, you can imagine the kind of thing.
I always used to wake up if things got too intimate – if we kissed or anything. I suppose there's too much of the scared little Roman Catholic schoolboy in me to want to take the dream any further. I think that's always been my trouble. One of them anyway.
It's not impossible, you know. You often read in the newspapers about that kind of thing happening. The ones with the big headlines and the small pages. Childhood sweethearts from forty or fifty years back meet up by accident and re-kindle the old flame. And maybe now that she's seen a bit of life she might be better able to appreciate what a mature man has to offer. And if I gave her the brooch straight away, she'd maybe understand what I was feeling, the things I've always found it so difficult to talk about. That was what I used to think.
I stopped having the dreams quite recently. Just a few months ago in fact. I came across the brooch again in its little box. I hadn't seen it for years. The box looked crushed, it must have suffered a bit of damage some time with all the house moves, so I opened it up to take a look. The brooch was bent and the heart had come away from the hands. It had slipped out of their grasp and got stuck in the corner.
I put the remains of the brooch away again, in its crushed box, in the bottom drawer. I haven't had any more dreams since that.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลาย ๆ คนไม่ได้อยู่กลางเมืองใหญ่ ทั้งหมดที่เกิดขึ้นลงมี หยุดไม่ได้ บางครั้งในเวลากลางคืน ฉันเพียงนั่งในมืดโดยหน้าต่างที่นี่ และดูไฟทั้งหมด รถเป็นเหมือนการแสดงไฟดิสโก้บนถนนด้านล่าง ชนิดของน้ำไฟย้ายไปทิศตะวันตก – ตะวันออกเนื่องจากเป็นวิธีที่หนึ่ง – แล้ว คุณมีไฟทั้งหมดอื่น ๆ บนท้องถนนและอาคารสูงที่ยืดออกไปสุดขอบฟ้า เหมือนอยู่ในพื้นที่เรือมองออกหน้าต่าง และแสง ดาว รอบตัว คุณอย่าดูมากดาวจริงแน่นอน ไฟเมืองจมน้ำตายนั้นออก มันมีความสวยงามอย่างเหลือเชื่อเหมือนกัน ฉันจะท้าทายใครพูดว่า จะไม่ ฉันได้รับที่นี่เนื่องจากผมถอน 17 หรือสิบแปดปีแล้วตอนนี้ ผมอยู่ในอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์ เดิมคอมพิวเตอร์ – เราใช้ในการทำสิ่งต่าง ๆ เช่นวิทยุทรานซิสเตอร์และเครื่องอัดเทป reel-to-reel โทรทัศน์สีได้เริ่มต้นที่จุดสิ้นสุดของเวลาของฉันเท่านั้น ส่วนใหญ่ของพวกเขาก็ยังคงขาว ผมยืน งานของฉันให้ทุกอย่างราบรื่นได้ ยังคง อยู่ จริง ๆ งานที่ฉันมีตอนนี้ไม่ยาก ไม่หนา หรืออะไรแบบนั้น ทำความสะอาดสำนักงานมาในยามค่ำคืนเพื่อทำสิ่งหนัก ฉันเพียงได้ทำมันขวา และว่า คนจรจัดไม่นอนในประตู และ drunks ไม่ปีในขั้นตอน ให้ตาทั่วไปจากสามสิบเก้าคืนแปดเช้า ที่ทั้งหมดที่ฉันต้องทำ And with the cameras and the screens, it's pretty easy. I don't have to go down myself. If there's people prowling around or making a nuisance, I just lift the telephone. That's what the police are there for, no point in a man of my age putting himself at risk. In return for what I do, I get a place to live. This flat. Do you have any idea what it would cost to rent a flat in this area? No, neither have I. A king's ransom, that's for sure. But here I am, and there's nobody going to shift me. I do my job and the Company looks after me. I've never had a place of my own. Lived in rented rooms all my time in England. Well, I was on my own, didn't have a wife or a family or anything like that, so there didn't seem much point. Didn't have too many friends either, come to that. I suppose the foreman's not the person you'd pick as a mate, is he? So I suppose I just jogged along. Went down the pub if I wanted a bit of company, always left on my own, came home, watched a bit of television, went to bed. It wasn't much of a life, really, looking back. But I always told myself it would get better, things would look up in a few months – or a few years. They never did though. Not really. I wasn't anybody's first choice you see. Any woman, I mean. There was a little girl named Kimmy on the No 6 Production Line that I had a serious crush on. I used to walk up to her and watch her for maybe an hour at a time, until she would say: 'Am I doing it wrong, Mr Kelly?' I used to ask her to call me by my first name but she never would. I never gathered the courage to say anything to her. Except to reassure her that she wasn't doing it wrong. But we ... exchanged glances, you know. Affectionate glances. She must have known I had feelings for her. Couldn't have not known. Everybody else knew. Then she married an ignorant little Scot who drove one of the fork lift trucks down in Despatch. That was doing it wrong. But it was my own fault, for never saying anything to her. Not that she would have wanted me, I suppose. Not at first anyway, before she got to know me. I was a lot older than her and no oil painting, even back then. But I was earning a lot more than a fork lift driver. And I would have treated her like a queen. I never told anybody, but the day she said she was leaving to get married was the exact day that I had planned to say something. I had bought this brooch for her – a Claddagh brooch. It was real silver, two little hands inside a ring, reaching out and holding a heart between them. The ancient Celtic symbol of love and loyalty. I put it away in a drawer when I got home that day and it was there for years afterwards, coming with me every time I moved to new digs. I never found another use for it after that. I nearly did though. Just a couple of years before I retired, I got to know this divorced woman who helped out in the canteen at lunch time. She wasn't young or lively or pretty like Kimmy, but she had a kind face and she seemed to be interested in me – drew me out a bit, asked me questions about my life, about coming over from Ireland when I was a teenager, that kind of thing. She started asking me to come over for dinner at the weekends, or to watch a film on the TV together, things like that. We didn't go out like you're supposed to, we just met up for the evening at her house, and I think it took me so long to make any kind of move, to treat her like a woman as she put it, that I missed my chance again. I shouldn't have talked about Kimmy either, that was a bad move. It just fizzled out in the end. I never heard what happened to her. But I used to dream about Kimmy for years afterwards. Even when I was retired and living here. I would dream that somebody had rung the secret bell high up on the front door, and I would go down in the lift to see who it was, and it would be Kimmy – a bit older of course, but not that much, and she would say she'd left her fork lift driver and needed a shoulder to cry on. Then I would take her in my arms and hold her for a while, and then I would give her the Claddagh brooch in the box. Or maybe I would dream that I was sitting on a bus and I would realise that it was Kimmy beside me, and we'd start to talk about old times, and how we never gave it a chance... anyway, you can imagine the kind of thing. I always used to wake up if things got too intimate – if we kissed or anything. I suppose there's too much of the scared little Roman Catholic schoolboy in me to want to take the dream any further. I think that's always been my trouble. One of them anyway. It's not impossible, you know. You often read in the newspapers about that kind of thing happening. The ones with the big headlines and the small pages. Childhood sweethearts from forty or fifty years back meet up by accident and re-kindle the old flame. And maybe now that she's seen a bit of life she might be better able to appreciate what a mature man has to offer. And if I gave her the brooch straight away, she'd maybe understand what I was feeling, the things I've always found it so difficult to talk about. That was what I used to think. I stopped having the dreams quite recently. Just a few months ago in fact. I came across the brooch again in its little box. I hadn't seen it for years. The box looked crushed, it must have suffered a bit of damage some time with all the house moves, so I opened it up to take a look. The brooch was bent and the heart had come away from the hands. It had slipped out of their grasp and got stuck in the corner. I put the remains of the brooch away again, in its crushed box, in the bottom drawer. I haven't had any more dreams since that.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลายคนไม่ได้รับที่จะอยู่ตรงกลางของเมืองใหญ่ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นลงมีไม่เคยหยุดนิ่ง บางครั้งในเวลากลางคืนฉันเพียงแค่นั่งอยู่ที่นี่ในที่มืดริมหน้าต่างและดูไฟทั้งหมด รถยนต์ที่เป็นเหมือนการแสดงไฟดิสโก้บนถนนด้านล่างของแม่น้ำชนิดของไฟที่เคลื่อนไหวทางทิศตะวันออกไปทางทิศตะวันตก - เพราะมันเป็นวิธีหนึ่ง - และแล้วคุณมีทั้งหมดไฟอื่น ๆ บนท้องถนนและอาคารสูงที่ทอดยาวออกไป ขอบฟ้า มันเหมือนอยู่ในเรือพื้นที่มองออกไปนอกหน้าต่างและไฟเป็นดาวที่อยู่รอบตัวคุณ.
คุณไม่ได้เห็นมากของดาวที่แท้จริงของการเรียนการสอน, ไฟเมืองจมน้ำพวกเขาออก มันเหลือเชื่อสวยงามเหมือนกันทั้งหมด ฉันจะขอท้าทุกคนที่จะบอกว่ามันไม่ได้เป็น ผมอยู่ที่นี่ตั้งแต่ผมเกษียณหรือสิบเจ็ดสิบแปดปีจะได้รับในขณะนี้.
ผมอยู่ในอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์ มันเป็นก่อนที่คอมพิวเตอร์ - ที่เราใช้ในการทำสิ่งต่าง ๆ เช่นวิทยุทรานซิสเตอร์และรีลไปรีลบันทึกเทป โทรทัศน์สีได้เริ่มต้นเท่านั้นในตอนท้ายของเวลาของฉันส่วนใหญ่ของพวกเขาก็ยังคงเป็นสีดำและสีขาว.
ผมเป็นหัวหน้าคนงาน งานของฉันคือการให้ทุกอย่างทำงานได้อย่างราบรื่น ยังคงเป็นจริง งานที่ฉันมีตอนนี้ไม่ยากไม่หนักหรืออะไรอย่างนั้น ทำความสะอาดสำนักงานมาในเวลากลางคืนที่จะทำทุกสิ่งที่หนัก ฉันเพียงแค่ให้แน่ใจว่าพวกเขาทำมันถูกต้องและคนที่ไม่มีที่อยู่อาศัยไม่นอนในทางเข้าประตูและขี้เมาไม่ฉี่ในขั้นตอน เก็บตาทั่วไปจากสามสิบเก้าในเวลากลางคืนถึงแปดในตอนเช้านั่นคือทั้งหมดที่ฉันต้องทำ.
และมีกล้องและหน้าจอมันเป็นเรื่องง่ายสวย ผมไม่ต้องไปลงตัวเอง หากมีคนเดินด้อม ๆ มองไปรอบ ๆ หรือทำให้รำคาญฉันเพียงแค่ยกโทรศัพท์ นั่นคือสิ่งที่ตำรวจจะมีสำหรับจุดในคนอายุของฉันทำให้ตัวเองที่มีความเสี่ยง.
ในทางกลับกันสำหรับสิ่งที่ฉันทำฉันได้รับสถานที่ที่จะมีชีวิตอยู่ นี้แบน คุณมีความคิดว่ามันจะมีค่าใช้จ่ายในการเช่าแบนในพื้นที่นี้หรือไม่? ไม่มีไม่ได้มีครั้งที่หนึ่งเรียกค่าไถ่ของพระราชาที่แน่นอน แต่ที่นี่ผมและไม่มีใครจะเปลี่ยนฉัน ฉันทำงานของฉันและ บริษัท ดูหลังจากฉัน.
ฉันไม่เคยมีสถานที่ของตัวเอง อาศัยอยู่ในห้องเช่าทุกเวลาของฉันในประเทศอังกฤษ ดีฉันเป็นฉันเองไม่ได้มีภรรยาหรือครอบครัวหรืออะไรอย่างนั้นจึงมีไม่ได้ดูเหมือนจุดมาก ไม่ได้มีเพื่อนมากเกินไปอย่างใดอย่างหนึ่งมาถึงที่ ฉันคิดว่าหัวหน้าไม่ได้คนที่คุณจะเลือกเป็นคู่เป็นเขา?
ดังนั้นฉันคิดว่าฉันเพียงแค่วิ่งตาม ลงไปผับถ้าผมต้องการบิตของ บริษัท ซ้ายเสมอในของตัวเองมาที่บ้านดูบิตของโทรทัศน์, เดินไปที่เตียง มันไม่ได้มากในชีวิตจริงๆมองย้อนกลับไป แต่ฉันมักจะบอกกับตัวเองว่ามันจะได้รับดีกว่าสิ่งที่จะมองขึ้นในไม่กี่เดือน - หรือไม่กี่ปี.
พวกเขาไม่เคยทำ แต่ ไม่ได้จริงๆ ผมไม่ได้เป็นตัวเลือกแรกของทุกคนที่คุณเห็น สาว ๆ ผมหมายถึง มีสาวน้อยเป็นชื่อ Kimmy ที่ไม่มี 6 สายการผลิตที่ฉันมีความสนใจอย่างจริงจังใน ผมเคยเดินขึ้นไปดูเธอและเธออาจจะสำหรับชั่วโมงในเวลาจนกระทั่งเธอจะกล่าวว่า 'ฉันทำมันผิดนายเคลลี่' ผมเคยขอให้เธอโทรหาฉันตามชื่อแรกของฉัน แต่เธอจะไม่.
ฉันไม่เคยรวบรวมความกล้าที่จะพูดอะไรกับเธอ ยกเว้นเพื่อสร้างความมั่นใจว่าเธอไม่ได้ทำมันผิด แต่เรา ... สายตาแลกเปลี่ยนที่คุณรู้ว่า สายตารักใคร่ เธอต้องรู้ฉันมีความรู้สึกของเธอ อาจจะไม่ได้ไม่เป็นที่รู้จัก คนอื่น ๆ รู้ว่า.
จากนั้นเธอก็แต่งงานกับชาวสกอตเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่โง่เขลาคนขับรถหนึ่งส้อมยกรถบรรทุกลงในการส่ง ที่ทำมันผิด.
แต่มันเป็นความผิดของฉันเองไม่เคยพูดอะไรกับเธอ ไม่ว่าเธอจะได้ต้องการให้ผมผมคิดว่า ไม่ได้ในตอนแรกอยู่แล้วก่อนที่เธอจะได้รู้ว่าฉัน ฉันเป็นจำนวนมากที่มีอายุมากกว่าเธอและไม่มีภาพสีน้ำมันแม้กลับมาแล้ว แต่ผมก็มีรายได้มากขึ้นกว่าคนขับรถยก และผมจะได้รับการรักษาของเธอเหมือนราชินี.
ฉันไม่เคยบอกใคร แต่วันที่เธอบอกว่าเธอกำลังจะออกจากที่จะได้แต่งงานเป็นวันที่แน่นอนว่าผมได้วางแผนที่จะพูดอะไรบางอย่าง ฉันได้ซื้อเข็มกลัดนี้เธอ - เข็มกลัด Claddagh มันเป็นเงินจริงสองมือเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อยู่ภายในแหวนเอื้อมมือออกและการถือครองหัวใจระหว่างพวกเขา เซลติกโบราณสัญลักษณ์ของความรักและความจงรักภักดี ฉันใส่มันออกไปในลิ้นชักเมื่อฉันกลับมาถึงบ้านในวันนั้นและมันก็มีมานานหลายปีหลังจากนั้นมากับฉันทุกครั้งที่ผมย้ายไปเช่าใหม่ทุก ฉันไม่เคยพบว่าการใช้มันอีกหลังจากนั้น.
ผมเกือบได้แม้ว่า เพียงไม่กี่ปีที่ผ่านมาก่อนที่ผมจะเกษียณผมได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้หย่าที่ช่วยออกมาในโรงอาหารในเวลากลางวัน เธอไม่ได้เป็นหนุ่มสาวหรือที่มีชีวิตชีวาหรือสวยเหมือน Kimmy แต่เธอมีใบหน้าชนิดและเธอดูเหมือนจะมีความสนใจในตัวผม - ดึงข้าพเจ้าออกมานิด ๆ หน่อย ๆ ถามฉันคำถามเกี่ยวกับชีวิตของฉันเกี่ยวกับที่มาจากไอร์แลนด์เมื่อผมยังเป็นวัยรุ่น ชนิดของสิ่งที่.
เธอเริ่มขอให้ฉันมามากกว่าสำหรับอาหารมื้อเย็นวันหยุดสุดสัปดาห์หรือเพื่อไปชมภาพยนตร์ในทีวีด้วยกันสิ่งที่ต้องการที่ เราไม่ได้ออกไปเหมือนที่คุณควรจะเราได้พบเพียงแค่ขึ้นสำหรับตอนเย็นที่บ้านของเธอและฉันคิดว่ามันเอาฉันยาวเพื่อให้ชนิดของการย้ายใด ๆ ในการรักษาของเธอเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งขณะที่เธอวางไว้ ที่ผมพลาดโอกาสของฉันอีกครั้ง ผมไม่ควรจะพูดคุยเกี่ยวกับ Kimmy อย่างใดอย่างหนึ่งที่เป็นไปไม่ดี.
มันก็มลายในท้ายที่สุด ผมไม่เคยได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ แต่ผมเคยฝันเกี่ยวกับ Kimmy ปีที่ผ่านมาหลังจากนั้น แม้ในขณะที่ผมกำลังถอยออกไปและอาศัยอยู่ที่นี่ ฉันจะฝันว่าคนที่เคยรุ่งระฆังลับสูงขึ้นไปบนประตูหน้าและผมจะลงไปอยู่ในลิฟต์เพื่อดูว่าใครที่มันเป็นและมันจะ Kimmy - บิตเก่าแน่นอน แต่ไม่มากที่และเธอ จะบอกว่าเธอต้องการที่เหลือขับรถยกของเธอและจำเป็นไหล่เพื่อร้องไห้ แล้วฉันจะใช้เวลาของเธอในอ้อมแขนของฉันและถือของเธอในขณะที่แล้วฉันจะให้เธอเข็มกลัด Claddagh ในกล่อง หรือบางทีฉันจะฝันว่าผมกำลังนั่งอยู่บนรถบัสและฉันอยากจะรู้ว่ามันเป็น Kimmy ข้างฉันและเราจะเริ่มต้นที่จะพูดคุยเกี่ยวกับครั้งเก่าและวิธีการที่เราไม่เคยให้มันมีโอกาส ... แล้วคุณสามารถจินตนาการ . ชนิดของสิ่งที่
ฉันมักจะใช้ในการตื่นขึ้นมาถ้าสิ่งที่ได้ใกล้ชิดมากเกินไป - ถ้าเราจูบหรืออะไร ผมคิดว่ามีมากเกินไปของเด็กนักเรียนเล็ก ๆ น้อย ๆ กลัวโรมันคาทอลิกในตัวผมที่จะต้องการที่จะใช้ความฝันใด ๆ เพิ่มเติม ผมคิดว่าถูกเสมอปัญหาของฉัน หนึ่งของพวกเขาต่อไป.
มันไม่ได้เป็นไปไม่ได้ที่คุณรู้ว่า คุณมักจะอ่านในหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับชนิดของสิ่งที่เกิดขึ้นว่า คนที่มีการพาดหัวขนาดใหญ่และขนาดเล็กหน้า คู่รักวัยเด็กจากสี่สิบหรือห้าสิบปีที่ผ่านมาพบโดยบังเอิญและอีกจุดเปลวไฟเก่า และบางทีตอนนี้ที่เธอเห็นบิตของชีวิตเธออาจจะดีกว่าสามารถที่จะชื่นชมสิ่งที่คนเป็นผู้ใหญ่มีให้ และถ้าฉันให้เธอเข็มกลัดทันทีที่เธออาจจะเข้าใจสิ่งที่ผมรู้สึกในสิ่งที่ฉันได้พบเสมอว่ามันยากมากที่จะพูดคุยเกี่ยวกับ นั่นคือสิ่งที่ฉันเคยคิดว่า.
ฉันหยุดที่มีความฝันค่อนข้างเร็ว ๆ นี้ เพียงแค่ไม่กี่เดือนที่ผ่านมาในความเป็นจริง ฉันมาข้ามเข็มกลัดอีกครั้งในกล่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของมัน ผมไม่ได้เห็นมันมานานหลายปี กล่องมองบดนั้นจะต้องได้รับความเดือดร้อนเป็นบิตของความเสียหายบางเวลาที่มีทั้งหมดย้ายบ้านดังนั้นฉันเปิดมันขึ้นมาดู เข็มกลัดก็งอและหัวใจได้มาอยู่ห่างจากมือ มันได้หลุดออกมาจากความเข้าใจของพวกเขาและได้ติดอยู่ในมุม.
ฉันใส่ซากเข็มกลัดออกไปอีกครั้งในกล่องบดของตนในลิ้นชักด้านล่าง ฉันไม่ได้มีความฝันใด ๆ มากขึ้นเนื่องจากว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีไม่กี่คนที่ไปอยู่ในกลางของเมืองใหญ่ มันคือทั้งหมดที่ขึ้นลงนั้น ไม่เคยหยุด บางครั้งในเวลากลางคืนฉันแค่นั่งอยู่ในที่มืด ด้วยหน้าต่างและดูไฟทั้งหมด รถก็เหมือนไฟดิสโก้แสดงบนถนนด้านล่างเป็นแม่น้ำแห่งไฟเคลื่อนจากตะวันออกไปตะวันตก–เพราะ–วิธีหนึ่งแล้วคุณมีทั้งหมดอื่น ๆ ไฟบนถนน และอาคารสูงยืดไปถึงเส้นขอบฟ้า มันเหมือนอยู่ในเรือพื้นที่ มองออกไปนอกหน้าต่าง และไฟดาว ทั้งหมดรอบ ๆตัวคุณ
คุณไม่เห็นมากของดาวที่แท้จริงของหลักสูตร แสงไฟในเมืองจมน้ำเลยมันสวยมาก ๆเหมือนกันหมด ผมขอท้า ใครว่าไม่ใช่ ฉันมาที่นี่เพราะฉันเกษียณ อายุ 17 หรือ 18 ปี มันผ่านมาแล้ว
ผมอยู่ในอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์ มันก่อน–คอมพิวเตอร์ เราเคยทำสิ่งต่างๆ เช่น วิทยุ ทรานซิสเตอร์รีล reel เครื่องบันทึกเสียง โทรทัศน์สีมีเพียงเริ่มต้นที่จุดสิ้นสุดของเวลาของฉันที่สุดของพวกเขายังเป็นขาวดำ
ผมเป็นโฟร์แมน งานของฉันคือเพื่อให้ทุกอย่างทำงานได้อย่างราบรื่น ยังคงเป็น จริงๆ งานที่ทำตอนนี้ ไม่ยาก ไม่หนักหรืออะไรทำนองนั้น บริษัททำความสะอาดมาตอนกลางคืน ทำหมดเลย ฉันแค่ให้แน่ใจว่า พวกเขาทำมันขวา และว่าคนจรจัดไม่นอนหน้าประตู แล้วก็ขี้เมาไม่ฉี่บนขั้นตอน