Chemical composition of Napier gras

Chemical composition of Napier grass is within the
levels reported by Kariuki (1998). However the CP
level was below the 80 g/kg DM minimum ruminant’s
requirement for optimal microbial function in the rumen
(Norton, 1994a,b) hence the weight loss of 8 g/day. Tannin
content in Madras thorn was below the 60 g/kg
DM critical toxic level (Barry and Duncan, 1984), thus
the 20 g/kg DM level could be beneficial in providing
bypass protein or decreasing ammonia loss in the rumen.
Species which contain some tannins provide degradable
and undegradable rumen N and will be more effective
sources of supplementary N for ruminants (Norton,
1994b). Aganga (2002) noted that high levels of tannins
reduced the DMD of the tree legume Combrethin apiculatum
by 60%. DMD level of Napier grass was similar
to the one reported by Van Eys et al. (1986). Supplementation
improved the DMD, which was however similar
across the legume supplemented treatments. Dry matter
digestibility of Napier grass supplemented with Madras
thorn is similar to DMD of sheep on a Cenchus ciliaris
hay basal diet fed with Sesbania sesban leaves (Bitende,
1994).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

องค์ประกอบทางเคมีของหญ้าในนาเปียอยู่ระดับรายงาน โดย Kariuki (1998) อย่างไรก็ตามจุดระดับที่ต่ำ 80 g/kg DM อย่างน้อยเคี้ยวเอื้องของความต้องการสำหรับฟังก์ชันจุลินทรีย์ประสิทธิภาพสูงสุดในการต่อ(Norton, 1994a, b) ดังนั้นน้ำหนัก 8 กรัม/วัน แทนนินเนื้อหาในมาดราสทอร์นได้ต่ำกว่า 60 g/kgDM สำคัญพิษระดับ (Barry และดันแคน 1984), ดังนั้นระดับ 20 g/kg DM จะประโยชน์ในการให้บริการบายพาสโปรตีนหรือการลดแอมโมเนียในต่อการขาดทุนในพันธุ์ซึ่งประกอบด้วย tannins บางให้ช่วยกันและ undegradable ต่อ N และจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นแหล่งที่มาของ N เสริมสำหรับ ruminants (Norton1994b) Aganga (2002) ไว้ระดับของ tanninsลดลงฝ่ายการของทรี legume Combrethin apiculatum60% ระดับฝ่ายการเปียหญ้าหนึ่งที่รายงานโดยแวน Eys et al. (1986) แห้งเสริมปรับปรุงฝ่ายการ ซึ่งคล้ายคลึงกันอย่างไรก็ตามข้าม legume การเสริมการรักษา เรื่องแห้งdigestibility เปียหญ้าเสริม ด้วยมาดราสทอร์นจะคล้ายกับฝ่ายการแกะบน Cenchus ciliarisอาหารโรคเฮย์ที่เลี้ยง ด้วยใบ sesban โสน (Bitende1994)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

องค์ประกอบทางเคมีของหญ้าเนเปียร์อยู่ในระดับที่รายงานโดย Kariuki (1998)
แต่ซีพีในระดับต่ำกว่า 80 กรัม / กิโลกรัม DM เคี้ยวเอื้องขั้นต่ำของความต้องการสำหรับการทำงานของจุลินทรีย์ที่ดีที่สุดในกระเพาะรูเมน(นอร์ตัน, 1994a, ข) ด้วยเหตุนี้การสูญเสียน้ำหนัก 8 กรัม / วัน แทนนินเนื้อหาในหนามฝ้ายต่ำกว่า 60 กรัม / กิโลกรัม DM ระดับที่เป็นพิษที่สำคัญ (แบร์รี่และดันแคน, 1984) ดังนั้น20 กรัม / กิโลกรัมระดับ DM อาจจะเป็นประโยชน์ในการให้โปรตีนบายพาสหรือลดการสูญเสียแอมโมเนียในกระเพาะรูเมน. สปีชีส์ที่มีแทนนินที่บางส่วนให้ย่อยสลายไม่มีกระเพาะรูเมนและ undegradable และจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นแหล่งที่มาของเสริมสำหรับสัตว์เคี้ยวเอื้องไม่มี(นอร์ตัน, 1994b) Aganga (2002) ตั้งข้อสังเกตว่าระดับสูงของแทนนินที่ลดลงDMD ของพืชตระกูลถั่วต้นไม้ Combrethin apiculatum 60% ระดับ DMD หญ้าเนเปียร์ของก็คล้ายคลึงกับที่รายงานโดยรถตู้Eys et al, (1986) เสริมการปรับปรุง DMD ซึ่งเป็นที่คล้ายกัน แต่ข้ามการรักษาเสริมตระกูลถั่ว แห้งการย่อยหญ้าเนเปียร์ของเสริมด้วยผ้าฝ้ายหนามคล้ายกับDMD แกะบน Cenchus ciliaris หญ้าแห้งอาหารพื้นฐานที่เลี้ยงด้วยใบโสน sesban (Bitende, 1994)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ส่วนประกอบทางเคมีของหญ้าเนเปียร์ภายใน
ระดับที่รายงานโดย kariuki ( 1998 ) อย่างไรก็ตาม ระดับ CP
ต่ำกว่า 80 g / kg DM ขั้นต่ำของสัตว์เคี้ยวเอื้อง
ความต้องการฟังก์ชันจุลินทรีย์ที่เหมาะสมในอาหาร
( Norton , 1994a , b ) ดังนั้นการสูญเสียน้ำหนัก 8 กรัม / วัน แทนนิน
เนื้อหาใน Madras หนามต่ำกว่า 60 กรัม / กก
DM วิกฤตพิษระดับ ( Barry และดันแคน , 1984 ) จึง
20 กรัม / กก. ระดับ DM จะเป็นประโยชน์ในการให้
บายพาส หรือลดการสูญเสียโปรตีนแอมโมเนียในกระเพาะรูเมน .
ชนิดซึ่งประกอบด้วยบางแทนนินให้สลาย เพราะหมักรูเมนและ n

และจะมีผลบังคับใช้เพิ่มเติมแหล่งเสริม N สำหรับสัตว์เคี้ยวเอื้อง ( Norton ,
1994b ) aganga ( 2002 ) กล่าวว่าระดับของแทนนิน
ลด DMD ของต้นถั่ว combrethin apiculatum
โดย 60%DMD ระดับของหญ้าเนเปียร์เหมือนกัน
ไปหนึ่งรายงานโดยรถตู้ eys et al . ( 1986 ) เสริม
ปรับปรุง DMD ซึ่งอย่างไรก็ตามคล้ายกัน
ข้ามและเสริมการรักษา การย่อยได้ของวัตถุแห้งของหญ้าเนเปียร์เสริมด้วย

ฝ้ายหนามคล้ายกับ DMD ของแกะใน cenchus ciliaris
เฮย์แรกเริ่มอาหารเลี้ยงด้วยใบโสนแอตแลนติกเหนือ ( bitende
, 1994 )