The social constructivist philosoph

The social constructivist philosophy of mathematics treats knowledge as the result of a process coming to know, including the social processes leading to the justification of mathematical knowledge, Thus it attaches great weight to knowing and the development of knowledge, in addition to its product, knowledge. The emphasis, although far from universal, is to be found in the works of a number of philosophers, including Dewey (1950), Polanyi (1958), Rorty (1979), Toulmin (1972), Wittgenstein (1953) and Haack (1979).
Other authors have looked to an evolutionary model to account for the growth and development of knowledge. This includes the genetic epistemology of Piaget (1972,1977), and the evolutionary epistemologies of Popper (1979), Toulmin (1972) and Lorenz (1977)
The majority of modern of science view it as a growing and developing body of knowledge either detached from history (Popper,1979) or embedded in human history (Kuhn, Feyerabend, Lakatos, Toulmin and Laudan).
Educational thinkers have also stressed the processes and means of knowledge acquisition, as a basis for the curriculum, including, most notably, Schwab (1975) and Brunner (1960).
The process of coming to know relates to practical knowledge and the applications of knowledge. Ryle (1949) established that practical knowledge (‘knowing how’) belongs to epistemology as well as declarative knowledge (‘knowing that’). Sneed (1971) proposes a model of scientific knowledge which incorporates the range of intended applications (models) as well as the core theory. The model has been extended to mathematics by Jahnke (Steiner,1987). Such approaches admitting practical knowledge or its applications into the traditional domain of knowledge thus parallel aspects of the social constructivist proposals.

The social constructivist account of the nature and genesis of subjective knowledge of mathematics is is to large extent based on the radical constructivism of Glasersfeld (1984,1989). This has parallels in the thought of Kant, and even more so, Vico, as well as with the American pragmatists and modern philosophers of science cited above.
Thus there is a growing current of thought in modern philosophy which gives a central place in epistemology to considerations of the human activity of knowing and the evolution of knowledge, as in social constructivism.
A key tenet of social constructivism, following Lakatos, is that mathematical knowledge is quasi-empirical. This leads to the rejection of the categorical distinction between a priori knowledge of mathematics, and empirical knowledge. Other philosophers have also rejected this distinction, most notably Duhem and Quine (1951), who hold that because the assertions of mathematics and science are all part of a continuous body of knowledge, the distinction between them is one of degree, and not of kind or category. White (1950) and Wittggenstein (1953) also reject the absoluteness of this distinction, and a growing number of other philosophers also reject the watertight division between knowledge and its empirical applications (Ryle, 1949; Sneed, 1971; Jahnke).
A further parallel is found in ‘post-structuralist’ and ‘post-modernist’ philosophers, such as Foucault (1972) and Lyotard (1984), who take the existence of human culture as their starting point. Foucault claims that the divisions of knowledge are modern constructs, defined from certain social perspectives. Throughout history, he argues, the different disciplines have changed. Their objects, concepts, accepted rules of thought and aims have evolved and changed, even amounting, in extreme cases, to discontinuities. Knowledge, in his view, is but one component of ‘discursive’, which includes language, social context and social relations. In evidence, he documents how certain socially privileged groups, such as doctors and lawyers, have establishad discourses creating new objects of thought, grouping together hitherto unconnected phenomena defined as delinquent behavior or crime. Elsewhere, Foucault (1981) shows how a new area of knowledge, the discourse of human sexuality, was defined by church and state, to serve their own interests.
Lyotard (1984) considers all human knowledge to consist of narratives, whether literary or scientific. Each disciplined narrative has its own legitimation criteria, which are internal, and which develop to overcome or engulf contradictions. He describes how mathematics overcome crises in its axiomatic foundation due to Godel’s Theorem by incorporating meta-mathematics into an enlarged research paradigm. He also claims that continuous differentiable functions are losing their pre-eminence as paradigms of knowledge and prediction, as mathematics incorporates undercidability, incompleteness, Catastrophe theory and chaos. Thus a static system of logic and rationality does not underpin mathematics, or any discipline. Ratber they rest on narratives and language games, which shift with organic changes of culture.
These thinkers exemplify a move to view the traditional objective criteria of knowledge and truth within the disciplines as internal myths, which attempt to deny the social basis of all knowing. This new intellectual tradition affirms that all human knowledge is interconnected through a shared cultural substratum, as social constructivism asserts.
Another post-structuralist is Derrida, who as well as supporting this view, argues for the ‘deconstructive’ reading of texts:
In writing, the text is set free from the writer. It is released to the public who find meaning in it as they read it. These readings are the product of circumstance. The same holds true even for philosophy. There can be no way of fixting readings…
Anderson rt al.(1986,page 124)
This offers a parallel to the social constructivist thesis that mathematical texts are empry of meaning. Meanings must be constructad for them by individuals or groups on the basis of their knowledge (and context).
Various modern philosophers of mathematic have views consistent with some if not all of the theses of social constructivism. Here we draw together some of the points of contact between them and social constructivism.
Some philosophers emphasize the significance of the history and empirical aspects of mathematics for philosophy. Kitcher (1984) erects a system basing the justification of mathematical knowledge on its empirical basis, with the justification transmitted from generation to generation by the mathematical community. An empirical or quasi-empirical justification of mathematical knowledge, drawing on mathematical practice, is also adopted by N.D. Goodman, Wang, P. Davis, Hersh, Wilder, Grabiner, Tymoczko (all in Tymoczko,1986), Tymoczko (1986a), Stolzenberg (1984), MacLane (1981), McCleary and McKinncy (1986), and Davis (1974). Thus a move away from the traditional aprioristic view or justification of mathematics, as advocated by social constructivism, is widespread.
A number of other contributory theses of social constructivism are espoused by philosophers of mathematics. The conventionalist viewpoint is implicit in several of these authors’ work. Those who make it explicit include Stolzenberg (1984), as well as Bloor, Quine Wittgenstein, cited above, and others mentioned in Chapter 2. In addition, the thesis that the objects of mathematics are reified constructions is proposed by both Davis (1974) and Machover (1983)
Beyond such piecemeal comparisons, two philosophers who have anticipated much of the social constructivist philosophy of mathematics are Bloor (1973,1976,1978,1983,1984) and Tymoczko (1985,1986,1986a). Both argue that objectivity in mathematics can best be understood in terms of social acceptance, and draw upon the seminal work of Wittgenstein and Lakatos.
Although no new paradigm is yet fully accepted, social constructivism sits comfortably in a growing quasi-empiricist tradition. Beyond this, a few contemporary philosophers are beginning to propose approaches to the philosophy of mathematics similar to and coherent with social constructivism.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปรัชญาสังคมแบบสร้างสรรค์นิยมของคณิตศาสตร์จะรู้เป็นผลของกระบวนการมารู้ รวมทั้งกระบวนการทางสังคมนำไปสู่เหตุผลความรู้ทางคณิตศาสตร์ ดังนั้น มันแนบน้ำหนักดีการรู้และการพัฒนาความรู้ นอกจากนั้นผลิตภัณฑ์ ความรู้ เน้น แม้ว่า ไกล สากล จะพบในงานของปรัชญา Dewey (1950), Polanyi (1958), Rorty (1979), Toulmin (1972), Wittgenstein (1953) และ Haack (1979) .
คนมีมองแบบจำลองวิวัฒนาการการเจริญเติบโตและพัฒนาความรู้ ญาณวิทยาทางพันธุกรรมของปียาแฌ (1972,1977), และ epistemologies วิวัฒนาการของ Popper (1979), Toulmin (1972) และชายลอเรนซ์ (1977)
ส่วนใหญ่ทันสมัยของวิทยาศาสตร์ดูมันเป็นการเติบโตและการพัฒนาองค์ความรู้อย่างใดอย่างหนึ่งแยกออกจากประวัติ (Popper, 1979) หรือฝังตัวอยู่ในประวัติศาสตร์มนุษย์ (Kuhn, Feyerabend, Lakatos, Toulmin และ Laudan) .
thinkers ศึกษายังได้เน้นกระบวนการและวิธีการซื้อความรู้ เป็นพื้นฐานสำหรับหลักสูตร รวมทั้ง สุดยวด Schwab (1975) และบรูนเนอร์ (1960) .
กระบวนการมารู้ที่เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติและการประยุกต์ใช้ความรู้ Ryle (1949) สร้างความรู้ที่เป็นประโยชน์ (' รู้วิธี ') เป็นของญาณวิทยาเป็นรู้ declarative ('รู้ที่') Sneed (1971) เสนอรูปแบบของความรู้ทางวิทยาศาสตร์ความหลากหลายของการใช้วัตถุประสงค์ (แบบจำลอง) และทฤษฎีหลัก มีการขยายแบบการคณิตศาสตร์ โดย Jahnke (สไตเนอร์ 1987) เช่นใกล้ความรู้ปฏิบัติ admitting หรือใช้งานในโดเมนดั้งเดิมความรู้แบบขนานด้านข้อเสนอแบบสร้างสรรค์นิยมทางสังคมจึง

บัญชีแบบสร้างสรรค์นิยมสังคมธรรมชาติและแหล่งกำเนิดของความรู้ตามอัตวิสัยของคณิตศาสตร์คือการขอบเขตขนาดใหญ่ตามศิลปะเค้าโครงรุนแรงของ Glasersfeld (1984,1989) มี parallels ในความคิดของ Kant และอื่น ๆ อีกแม้นั้น Vico เช่นเป็น pragmatists อเมริกันและนักปรัชญาสมัยใหม่ของวิทยาศาสตร์ที่อ้างข้างต้น
จึง มีการเติบโตปัจจุบันคิดในปรัชญาสมัยใหม่ที่ให้เซนทรัลเพลสในญาณวิทยาเพื่อพิจารณากิจกรรมของรู้มนุษย์และวิวัฒนาการของความรู้ เป็นในสังคมศิลปะเค้าโครง
ทฤษฎีสำคัญของศิลปะเค้าโครงทางสังคม Lakatos ต่อไปนี้คือความรู้ทางคณิตศาสตร์กึ่งประจักษ์ นี้นำไปสู่การปฏิเสธความแตกต่างแน่ชัดระหว่างคณิตศาสตร์ priori ความรู้ ความรู้ประจักษ์ นักปรัชญาอื่น ๆ ยังปฏิเสธความแตกต่าง ส่วนใหญ่ Duhem และ Quine (1951), ที่เก็บ เพราะ assertions คณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายอย่างต่อเนื่องของความรู้ ความแตกต่างระหว่างพวกเขาว่าหนึ่งองศา และ ของชนิดหรือประเภทไม่ สีขาว (1950) และ Wittggenstein (1953) ปฏิเสธ absoluteness ความแตกต่างนี้ และเพิ่มจำนวนนักปรัชญาอื่น ๆ ปฏิเสธการแบ่งงานระหว่างความรู้และโปรแกรมประยุกต์ของประจักษ์ (Ryle, 1949 Sneed, 1971 Jahnke) .
พบใน 'post-structuralist' และ 'วิธีหลัง' ปรัชญา คู่ขนานเพิ่มเติม Foucault (1972) และ Lyotard (1984), ผู้นำการดำรงอยู่ของวัฒนธรรมของมนุษย์เป็นจุดเริ่มต้นของพวกเขา Foucault อ้างส่วนความรู้ใช้โครงสร้างสมัยใหม่ กำหนดจากมุมมองทางสังคมบางอย่าง ตลอดประวัติศาสตร์ เขาจน สาขาต่าง ๆ มีการเปลี่ยนแปลง ของวัตถุ แนวคิด ยอมรับกฎของความคิด และจุดมุ่งหมายมีพัฒนา และความเปลี่ยนแปลง เกิน ในกรณีที่รุนแรง การ discontinuities ความรู้ ในมุมมองของเขา แต่ส่วนประกอบหนึ่งของ 'discursive' ซึ่งรวมถึงภาษา บริบททางสังคม และความสัมพันธ์ทางสังคมได้ ในหลักฐาน เขาเอกสารวิธีสังคมอภิสิทธิ์บางกลุ่ม แพทย์และทนายความ มีประการ establishad สร้างวัตถุใหม่ของความคิด จัดกลุ่มกันมาจนบัดกับปรากฏการณ์ที่กำหนดเป็นพฤติกรรมที่ผิดนัดหรืออาชญากรรม อื่น ๆ Foucault (1981) แสดงว่าพื้นที่ใหม่ของความรู้ วาทกรรมของเพศสภาพของมนุษย์ ถูกกำหนด โดยคริสตจักรและรัฐ เพื่อประโยชน์ของตนเอง
Lyotard (1984) พิจารณาความรู้ที่มนุษย์ทั้งหมดจะประกอบด้วย narratives วรรณคดี หรือทางวิทยาศาสตร์ เล่าเรื่องระเบียบวินัยแต่ละเกณฑ์ legitimation ตนเอง ซึ่งอยู่ภายใน และการพัฒนาเพื่อเอาชนะ หรือถูกกันก็ได้ เขาอธิบายวิธีคณิตศาสตร์เอาชนะวิกฤตในมูลนิธิ axiomatic เนื่องจากทฤษฎีบทของ Godel โดยเพจ meta-คณิตศาสตร์เป็นกระบวนทัศน์การวิจัยขนาดใหญ่ เขายังอ้างว่า differentiable ฟังก์ชันอย่างต่อเนื่องมีการสูญเสียของเนินก่อนเป็น paradigms ความรู้และคาดเดา เป็นคณิตศาสตร์ประกอบด้วย undercidability เกอเดล ทฤษฎีแผ่นดินไหว และความสับสนวุ่นวาย ดังนั้น ระบบตรรกะและ rationality คงไม่หนุนฟอร์ดที่มีคณิตศาสตร์ หรือวินัยใด ๆ พวกเขาเหลือ narratives และเกมภาษา Ratber กะที่ มีการเปลี่ยนแปลงของวัฒนธรรมอินทรีย์
thinkers เหล่านี้ exemplify ย้ายไปดูเกณฑ์วัตถุประสงค์ดั้งเดิมของความรู้และความจริงภายในสาขาวิชาที่เป็นตำนานภายใน ที่พยายามที่จะปฏิเสธสังคมพื้นฐานของการรู้ทั้งหมด ประเพณีนี้ปัญญาใหม่ affirms ว่า ความรู้ทั้งหมดที่มนุษย์จะเข้าใจผ่านฐานวัฒนธรรมที่ใช้ร่วมกัน เป็นจริงด้านสังคมศิลปะเค้าโครง
Post-structuralist อื่นเป็น Derrida ที่เป็นสนับสนุนมุมมองนี้ จนอ่าน 'deconstructive' ของข้อความ:
เขียนข้อความไว้จากผู้เขียน ปล่อยให้ประชาชนคนหาความหมายในเรื่องจะอ่าน อ่านเหล่านี้เป็นผลิตภัณฑ์ของสถานการณ์ เดียวกันถือจริงสำหรับปรัชญา สามารถมีวิธีของ fixting อ่าน...
อัล rt แอนเดอร์สันได้(1986 หน้า 124)
หลากหลายคู่ขนานวิทยานิพนธ์แบบสร้างสรรค์นิยมทางสังคมที่ว่า ข้อความทางคณิตศาสตร์ empry ความหมาย ความหมายต้อง constructad นั้น โดยบุคคลหรือกลุ่มโดยใช้ความรู้ (และบริบท) .
ปรัชญาสมัยใหม่ต่าง ๆ ของคณิตศาสตร์มีมุมมองที่สอดคล้องกับบางถ้าไม่ทั้งหมดของวิทยานิพนธ์ของสังคมศิลปะเค้าโครง ที่นี่เราวาดกันบางจุดติดต่อระหว่างพวกเขา และสังคมศิลปะเค้าโครง
บางปรัชญาเน้นความสำคัญของประวัติศาสตร์และด้านคณิตศาสตร์สำหรับปรัชญาประจักษ์ ระบบการอ้างอิงเหตุผลความรู้ทางคณิตศาสตร์บนพื้นฐานประจักษ์ erects Kitcher (1984) ด้วยเหตุผลที่ส่งผ่านจากรุ่นสู่รุ่น โดยชุมชนทางคณิตศาสตร์ เหตุผลการประจักษ์ หรือกึ่งรวมความรู้ทางคณิตศาสตร์ การวาดภาพในแบบฝึกหัดคณิตศาสตร์ เป็นบุตรบุญธรรม โดย คลา N.D. วัง P. Davis, Hersh, Wilder, Grabiner, Tymoczko (ใน Tymoczko, 1986), Tymoczko (1986a), Stolzenberg (1984), MacLane (1981), McCleary และ McKinncy (1986), และ Davis (1974) ย้ายจากมุมมองแบบ aprioristic หรือเหตุผลของคณิตศาสตร์ เป็น advocated โดยสังคมศิลปะเค้าโครง จึงแพร่หลาย
จำนวนผลงานอื่น ๆ contributory ของสังคมศิลปะเค้าโครงเป็น espoused โดยปรัชญาของคณิตศาสตร์ จุดชมวิว conventionalist นัยในงานของผู้เขียนเหล่านี้ได้ ผู้ที่ทำให้ชัดเจนรวมถึง Stolzenberg (1984), ตลอดจนบลอยอร์ก Quine Wittgenstein อ้างถึงข้างต้น และอื่น ๆ ที่กล่าวถึงในบทที่ 2 นอกจากนี้ เสนอวิทยานิพนธ์ของคณิตศาสตร์ใช้ก่อสร้าง reified Davis (1974) และ Machover (1983)
เกินเปรียบเทียบดังกล่าวทีละน้อย นักปรัชญาที่สองที่ได้คาดการณ์ไว้มากปรัชญาสังคมแบบสร้างสรรค์นิยมของคณิตศาสตร์ มีบลอยอร์ก (1973,1976,1978,1983,1984) และ Tymoczko (1985,1986, 1986a) ทั้งสองโต้เถียงว่า ปรวิสัยในคณิตศาสตร์ส่วนสามารถเข้าใจในแง่ของการยอมรับทางสังคม และวาดตามงานบรรลุถึง Wittgenstein และ Lakatos
แม้ว่ากระบวนทัศน์ใหม่ไม่ได้ทั้งหมดยอมรับ ศิลปะเค้าโครงทางสังคมอยู่สบายในประเพณี empiricist quasi-เติบโต นอกเหนือจากนี้ เริ่มต้นกี่นักปรัชญาร่วมสมัยเสนอแนวปรัชญาของคณิตศาสตร์คล้ายกับ และ coherent กับสังคมศิลปะเค้าโครง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คอนสตรัคติปรัชญาสังคมของคณิตศาสตร์ปฏิบัติต่อความรู้ที่เป็นผลมาจากกระบวนการที่มาที่จะรู้รวมถึงกระบวนการทางสังคมที่นำไปสู่เหตุผลของความรู้ทางคณิตศาสตร์ที่จึงติดน้ำหนักที่ดีในการรู้และการพัฒนาความรู้ที่นอกเหนือจากผลิตภัณฑ์ของความรู้ . เน้นแม้ว่าจะห่างไกลจากความเป็นสากลที่สามารถพบได้ในผลงานของจำนวนของนักปรัชญารวมทั้งดิวอี้ (1950) Polanyi (1958), กรอร์ (1979), Toulmin (1972), Wittgenstein (1953) และ Haack (1979 )
เขียนคนอื่น ๆ ได้มองไปที่รูปแบบการวิวัฒนาการในการบัญชีสำหรับการเจริญเติบโตและการพัฒนาความรู้ ซึ่งรวมถึงการญาณวิทยาทางพันธุกรรมของเพียเจต์ (1972,1977) และ epistemologies วิวัฒนาการของตกใจ (1979), Toulmin (1972) และลอเรน (1977)
ส่วนใหญ่ของที่ทันสมัยของวิทยาศาสตร์ดูว่ามันเป็นการเจริญเติบโตและการพัฒนาองค์ความรู้ทั้งเดี่ยว จากประวัติศาสตร์ (ตกใจ 1979) หรือฝังตัวอยู่ในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ (คุห์น Feyerabend, Lakatos, Toulmin และ Laudan)
นักการศึกษายังได้เน้นกระบวนการและวิธีการได้มาซึ่งความรู้ที่เป็นพื้นฐานสำหรับการเรียนการสอนรวมทั้งสะดุดตาที่สุดชะวอบ (1975) และเดอบรันเนอ (1960)
กระบวนการของการมาถึงรู้ว่าเกี่ยวข้องกับความรู้ทางปฏิบัติและการประยุกต์ใช้ความรู้ Ryle (1949) เป็นที่ยอมรับว่ามีความรู้ในทางปฏิบัติ ('รู้วิธี') เป็นของญาณวิทยาเช่นเดียวกับความรู้ที่เปิดเผย ('รู้ว่า') สนีด (1971) เสนอรูปแบบของความรู้ทางวิทยาศาสตร์ที่รวมเอาช่วงการใช้งานที่ตั้งใจไว้ (รุ่น) ที่เป็นทฤษฎีหลัก รูปแบบที่ได้รับการขยายคณิตศาสตร์โดย Jahnke (สทิ 1987) วิธีการดังกล่าวยอมรับว่ามีความรู้ในทางปฏิบัติหรือประยุกต์ใช้ในการจัดการโดเมนแบบดั้งเดิมของความรู้ด้านจึงขนานของข้อเสนอคอนสตรัคติสังคมบัญชีคอนสตรัคติทางสังคมของธรรมชาติและแหล่งกำเนิดของความรู้เรื่องของคณิตศาสตร์เป็นคือการขอบเขตขนาดใหญ่ขึ้นอยู่กับ constructivism รากฐานของ Glasersfeld ( 1984,1989) นี้มีความคล้ายคลึงกันในความคิดของคานท์และมากยิ่งขึ้นดังนั้น Vico เช่นเดียวกับนักปฏิบัติและนักปรัชญาชาวอเมริกันที่ทันสมัยของวิทยาศาสตร์ที่อ้างถึงข้างต้นจึงมีกระแสการเติบโตของความคิดในปรัชญาที่ทันสมัยซึ่งจะช่วยให้สถานที่กลางในการญาณวิทยา การพิจารณาของกิจกรรมของมนุษย์ของการรู้และวิวัฒนาการของความรู้ในสังคม constructivism ทฤษฎีสำคัญของการสร้างทางสังคมต่อไป Lakatos นั่นคือความรู้ทางคณิตศาสตร์เป็นเสมือนเชิงประจักษ์ นี้นำไปสู่การปฏิเสธของความแตกต่างเด็ดขาดระหว่างความรู้เบื้องต้นของคณิตศาสตร์และความรู้เชิงประจักษ์ นักปรัชญาอื่น ๆ ได้ปฏิเสธความแตกต่างนี้ยังโดดเด่นที่สุด Duhem และควิน (1951) ซึ่งถือว่าเป็นเพราะยืนยันของคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายอย่างต่อเนื่องของความรู้, ความแตกต่างระหว่างพวกเขาเป็นหนึ่งในองศาและไม่ชนิด หรือประเภท สีขาว (1950) และ Wittggenstein (1953) นอกจากนี้ยังปฏิเสธความสมบูรณ์ของความแตกต่างนี้และตัวเลขการเติบโตของนักปรัชญาอื่น ๆ ยังปฏิเสธการแบ่งน้ำระหว่างความรู้และการใช้งานเชิงประจักษ์ของ (Ryle 1949; สนีด 1971; Jahnke) ขนานเพิ่มเติม ที่พบใน 'โพสต์ structuralist' และ 'โพสต์โมเดิร์น' นักปรัชญาเช่น Foucault (1972) และ Lyotard (1984), ที่ใช้เวลาการดำรงอยู่ของวัฒนธรรมของมนุษย์เป็นจุดเริ่มต้นของพวกเขา Foucault อ้างว่าหน่วยงานที่มีความรู้มีโครงสร้างที่ทันสมัยที่กำหนดจากมุมมองทางสังคมบางอย่าง ตลอดประวัติศาสตร์เขาระบุสาขาวิชาที่แตกต่างกันที่มีการเปลี่ยนแปลง วัตถุของพวกเขาแนวคิดที่ยอมรับกฎของความคิดและจุดมุ่งหมายมีการพัฒนาและมีการเปลี่ยนแปลงแม้เป็นจำนวนเงินในกรณีที่รุนแรงจะไม่ต่อเนื่อง ความรู้ในมุมมองของเขาเป็นเพียงองค์ประกอบหนึ่งของ 'ประเด็น' ซึ่งรวมถึงภาษาบริบททางสังคมและความสัมพันธ์ทางสังคม ในหลักฐานที่เขาเอกสารกลุ่มวิธีการบางอย่างได้รับการยกเว้นสังคมเช่นแพทย์และทนายความ, วาทกรรมได้ establishad สร้างวัตถุใหม่ของความคิดการจัดกลุ่มเข้าด้วยกันปรากฏการณ์ที่ไม่เกี่ยวก่อนกำหนดเป็นพฤติกรรมที่กระทำผิดหรืออาชญากรรม อื่น ๆ Foucault (1981) แสดงให้เห็นว่าพื้นที่ใหม่ของความรู้วาทกรรมของมนุษย์เพศถูกกำหนดโดยคริสตจักรและรัฐที่จะให้บริการผลประโยชน์ของตนเองLyotard (1984) พิจารณาความรู้ทั้งหมดที่มนุษย์จะประกอบด้วยเรื่องเล่าไม่ว่าจะเป็นหนังสือหรือทางวิทยาศาสตร์ . แต่ละคนเล่าเรื่องระเบียบวินัยมีเกณฑ์ความชอบธรรมของตัวเองซึ่งเป็นภายในและการพัฒนาที่จะเอาชนะหรือดูดกลืนความขัดแย้ง เขาอธิบายว่าคณิตศาสตร์เอาชนะวิกฤตการณ์ในพื้นฐานซึ่งเป็นจริงเนืองจากทฤษฎีบทของGödelโดยผสมผสานเมตาคณิตศาสตร์เป็นกระบวนทัศน์การวิจัยขยาย นอกจากนี้เขายังอ้างว่าฟังก์ชั่นอย่างต่อเนื่องอนุพันธ์ได้มีการสูญเสียความเด่นของพวกเขาเป็นกรอบของความรู้และการทำนายเป็นคณิตศาสตร์รวม undercidability ไม่สมบูรณ์ทฤษฎีความวิบัติและความสับสนวุ่นวาย ดังนั้นระบบคงที่ของตรรกะและเหตุผลไม่ได้หนุนคณิตศาสตร์หรือวินัยใด ๆ Ratber พวกเขาอยู่บนเรื่องเล่าและเกมภาษาซึ่งเปลี่ยนกับการเปลี่ยนแปลงของวัฒนธรรมอินทรีย์นักคิดเหล่านี้เป็นตัวอย่างการย้ายเพื่อดูเกณฑ์วัตถุประสงค์ดั้งเดิมของความรู้และความจริงที่อยู่ในสาขาวิชาที่เป็นตำนานภายในซึ่งพยายามที่จะปฏิเสธพื้นฐานทางสังคมของการรู้ ประเพณีนี้ทางปัญญาใหม่ยืนยันว่าทุกความรู้ของมนุษย์จะเชื่อมต่อกันผ่านฐานทางวัฒนธรรมที่ใช้ร่วมกันเป็นสังคม constructivism อ้างอีกโพสต์ structuralist เป็นแดริด้าที่รวมทั้งการสนับสนุนมุมมองนี้ระบุว่าสำหรับการอ่าน 'deconstructive' ตำรา: ในการเขียน ข้อความที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระจากนักเขียน จะปล่อยให้ประชาชนที่พบความหมายในนั้นที่พวกเขาอ่านมัน อ่านเหล่านี้เป็นผลิตภัณฑ์ของสถานการณ์ เดียวกันถือเป็นจริงแม้ปรัชญา จะมีวิธีการอ่าน fixting ... ไม่มีเดอร์สัน RT al. (1986, หน้า 124) นี้มีขนานกับวิทยานิพนธ์คอนสตรัคติทางสังคมที่มีข้อความคณิตศาสตร์ empry ของความหมาย ความหมายจะต้อง constructad สำหรับพวกเขาโดยบุคคลหรือกลุ่มบนพื้นฐานของความรู้ของพวกเขา (และบริบท) นักปรัชญาที่ทันสมัยต่างๆของคณิตศาสตร์มีมุมมองที่สอดคล้องกับบางอย่างถ้าไม่ทั้งหมดของวิทยานิพนธ์ของ constructivism สังคม ที่นี่เราวาดกันบางจุดของการติดต่อระหว่างพวกเขาและสร้างทางสังคมนักปรัชญาบางคนเน้นความสำคัญของประวัติศาสตร์และเชิงประจักษ์ในด้านของคณิตศาสตร์ปรัชญา Kitcher (1984) erects ระบบเบสเหตุผลของความรู้ทางคณิตศาสตร์บนพื้นฐานเชิงประจักษ์ของตนด้วยเหตุผลที่ส่งจากรุ่นสู่รุ่นโดยชุมชนคณิตศาสตร์ เหตุผลเชิงประจักษ์หรือเสมือนเชิงประจักษ์ของความรู้ทางคณิตศาสตร์วาดภาพในการปฏิบัติทางคณิตศาสตร์ที่ถูกนำมาใช้โดย ND กู๊ดแมน, วัง, P. เดวิส, Hersh ป่า Grabiner, Tymoczko (ทั้งหมดใน Tymoczko, 1986), Tymoczko (1986a) Stolzenberg (1984), แม็คเลน (1981), McCleary และ McKinncy (1986) และเดวิส (1974) จึงย้ายออกไปจากมุมมอง aprioristic แบบดั้งเดิมหรือเหตุผลของคณิตศาสตร์ที่สนับสนุนโดย constructivism สังคมเป็นที่แพร่หลายจำนวนวิทยานิพนธ์บริจาคอื่น ๆ ของ constructivism สังคมจะดำเนินการโดยนักปรัชญาของคณิตศาสตร์ มุมมอง conventionalist เป็นนัยในหลายของการทำงานของผู้เขียนเหล่านี้ ผู้ที่ทำมันอย่างชัดเจนรวมถึง Stolzenberg (1984) เช่นเดียวกับบลอร์, ควิน Wittgenstein อ้างถึงข้างต้นและอื่น ๆ ที่กล่าวถึงในบทที่ 2 นอกจากนี้วิทยานิพนธ์ที่วัตถุของคณิตศาสตร์จะทำให้เป็นรูปธรรมการก่อสร้างที่เสนอโดยทั้งเดวิส (1974) และ Machover (1983) นอกเหนือจากการเปรียบเทียบดังกล่าวทีละน้อยสองนักปรัชญาที่ได้คาดการณ์ไว้มากของปรัชญาคอนสตรัคติทางสังคมของคณิตศาสตร์เป็นบลอร์ (1973,1976,1978,1983,1984) และ Tymoczko (1985,1986,1986a) ทั้งยืนยันว่าวัตถุประสงค์ในวิชาคณิตศาสตร์สามารถที่ดีที่สุดที่จะเข้าใจในแง่ของการยอมรับทางสังคมและวาดเมื่องานที่ของ Wittgenstein และ Lakatos แม้ว่าจะไม่มีกระบวนทัศน์ใหม่ยังได้รับการยอมรับอย่างเต็มที่ constructivism สังคมนั่งสบายในการเจริญเติบโตของประเพณีเสมือน empiricist นอกเหนือจากนี้นักปรัชญาร่วมสมัยไม่กี่เป็นจุดเริ่มต้นที่จะเสนอแนวทางปรัชญาของคณิตศาสตร์คล้ายกับและสอดคล้องกับ constructivism สังคม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สังคมตามแนวคิดปรัชญาคณิตศาสตร์ถือว่าความรู้ที่เป็นผลลัพธ์ของกระบวนการมารู้ รวมถึงกระบวนการทางสังคม นำไปสู่ความชอบธรรมของความรู้ทางคณิตศาสตร์ จึงแนบน้ำหนักดีรู้และการพัฒนาความรู้ นอกจากนี้ผลิตภัณฑ์ ความรู้ของ เน้น แม้จะไกลจากสากลจะสามารถพบได้ในผลงานของนักปรัชญา รวมทั้ง ดิวอี้ ( 1950 ) , โปลานยี ( 1958 ) , รอร์ตี้ ( 1979 ) , toulmin ( 1972 ) , วิทเก้นสไตน์ ( 1953 ) และฮาก ( 1979 ) .
เขียนอื่น ๆได้ดูรูปแบบวิวัฒนาการไปยังบัญชีสำหรับการเจริญเติบโตและการพัฒนาการของความรู้ ซึ่งรวมถึงการพัฒนาพันธุกรรมของเพียเจต์ ( 19721977 ) และญาณวิทยาเชิงวิวัฒนาการของปอปเปอร์ ( 1979 )toulmin ( 1972 ) และ ลอเรนซ์ ( 1977 )
ส่วนใหญ่ของที่ทันสมัยของวิทยาศาสตร์ ดูเป็น เติบโต และ พัฒนาองค์ความรู้ ให้แยกออกจากประวัติศาสตร์ ( Popper , 1979 ) หรือฝังตัวอยู่ในประวัติศาสตร์มนุษย์ ( คูน Feyerabend ลากาตอส , , , และ toulmin laudan ) .
นักคิด การศึกษาได้เน้นกระบวนการและวิธีการได้มา ความรู้เป็นพื้นฐานสำหรับหลักสูตร รวมทั้ง โดยเฉพาะชวาบ ( 1975 ) และ บรูนเนอร์ ( 1960 ) .
กระบวนการรู้ว่าเกี่ยวข้องกับความรู้และการประยุกต์ใช้ความรู้ ไรล์ ( 1949 ) สร้างความรู้ ( 'knowing แล้ว ) เป็นของญาณวิทยารวมทั้งความรู้เชิงประกาศ ( 'knowing ' )สนีด ( 1971 ) ได้เสนอแบบจำลองของความรู้ทางวิทยาศาสตร์ ซึ่งประกอบด้วยช่วงของวัตถุประสงค์การใช้งาน ( รุ่น ) เป็นทฤษฎีหลัก แบบจำลองคณิตศาสตร์ได้ถูกขยายโดย jahnke ( Steiner , 1987 ) วิธีการดังกล่าว ยอมรับว่าภาคปฏิบัติหรือการประยุกต์ใช้เป็นโดเมนดั้งเดิมของความรู้จึงขนานด้านของข้อเสนอตามแนวคิดสังคม

รูปแบบการสอนสังคมบัญชีของธรรมชาติและแหล่งกำเนิดของความรู้เชิงอัตนัยของคณิตศาสตร์คือการขอบเขตขนาดใหญ่ตามแนวคอนสต glasersfeld หัวรุนแรง ( 19841989 ) นี้มีแนวในความคิดของคานท์ และยิ่งกว่านั้น วิโก รวมทั้งกับ pragmatists อเมริกันและนักปรัชญาสมัยใหม่วิทยาศาสตร์
อ้างข้างต้นจึงมีกระแสการเติบโตของความคิดในปรัชญาสมัยใหม่ ซึ่งจะช่วยให้สถานที่กลางในญาณวิทยา เพื่อพิจารณากิจกรรมของมนุษย์ทราบ และวิวัฒนาการของความรู้ เช่น สรรค์สังคม
คีย์ทฤษฎีคอนสต ลากาตอส สังคมต่อไป นั่นคือ ความรู้ทางคณิตศาสตร์และเชิงประจักษ์นี้นำไปสู่การปฏิเสธของความแตกต่างอย่างแท้จริงระหว่างระหว่างความรู้ทางคณิตศาสตร์ และความรู้เชิงประจักษ์ นักปรัชญาอื่นๆ ยังได้ปฏิเสธความแตกต่างนี้สะดุดตามากที่สุดและ duhem ควิน ( 1951 ) ซึ่งถือว่าเพราะยืนยันของคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายอย่างต่อเนื่องของความรู้ ความแตกต่างระหว่างพวกเขาเป็นหนึ่งขององศาและไม่ใช่ของชนิดหรือประเภท สีขาว ( 1950 ) และ wittggenstein ( 1953 ) ยังไม่รวมชีฟองของความแตกต่างนี้ และตัวเลขการเติบโตของนักปรัชญาอื่น ๆยัง ปฏิเสธฝ่ายรัดกุม ระหว่างความรู้และการประยุกต์ใช้เชิงประจักษ์ของ ( ไรล์ 1949 ; สนีด 1971 ; jahnke ) .
อีกขนานที่พบใน ' โพสต์สาเหตุ ' และ ' โพสต์ ' นักปรัชญาสมัยใหม่ ,เช่น ฟูโก ( 1972 ) และลีโอตาร์ ( 1984 ) , การดำรงอยู่ของวัฒนธรรมของมนุษย์ที่ใช้เป็นจุดเริ่มต้น ฟูโกอ้างว่าหน่วยงานของความรู้สมัยใหม่โครงสร้าง กำหนดจากมุมมองทางสังคมบางอย่าง ตลอดประวัติศาสตร์ เขาแย้ง ในสาขาวิชาต่าง ๆได้เปลี่ยนแปลงไป วัตถุของพวกเขา แนวคิด การยอมรับกฎของความคิดและเป้าหมายมีการพัฒนาและเปลี่ยนแปลง แม้เงิน ,ในรายที่รุนแรงต่อเนื่อง . ความรู้ในมุมมองของเขาเป็นเพียงองค์ประกอบหนึ่งของ ' วาทกรรม ' ซึ่งรวมถึงภาษา บริบททางสังคมและความสัมพันธ์ ในหลักฐานเอกสารว่าสังคมบางกลุ่มเขาได้รับสิทธิพิเศษ เช่น แพทย์ ทนายความ ได้ establishad วาทกรรมการสร้างวัตถุใหม่ของความคิดการจัดกลุ่มด้วยกันกำหนดเป็นพฤติกรรมหรือปรากฏการณ์นี้วุ่นวายหรืออาชญากรรม ที่อื่น ฟูโก ( 1981 ) แสดงให้เห็นว่าพื้นที่ใหม่ของความรู้ เรื่องของมนุษย์ ถูกกำหนดโดยคริสตจักรและรัฐเพื่อตอบสนองผลประโยชน์ของตัวเอง
ลีโอตาร์ ( 1984 ) พิจารณาความรู้ของมนุษย์จะประกอบด้วยเรื่องเล่าไม่ว่าจะเป็นวรรณกรรมหรือทางวิทยาศาสตร์แต่ละที่มีระเบียบวินัยมีเกณฑ์การเล่าเรื่องของตัวเอง ซึ่งอยู่ภายใน และที่พัฒนาเพื่อเอาชนะหรือปกคลุมอยู่ เขาอธิบายถึงวิธีการเอาชนะวิกฤตในรากฐานของคณิตศาสตร์เกอเดลทฤษฎีบทสัจพจน์เนื่องจากโดยผสมผสาน Meta คณิตศาสตร์เป็นขยายงานวิจัยกระบวนทัศน์ .เขายังอ้างว่าฟังก์ชัน Differentiable อย่างต่อเนื่องจะสูญเสียชื่อเสียงก่อนของกระบวนทัศน์ความรู้และการคาดคะเน เป็นคณิตศาสตร์ประกอบด้วย undercidability incompleteness , ทฤษฎี , ภัยพิบัติและความวุ่นวาย ดังนั้นระบบคงที่ของตรรกะและเหตุผลไม่หนุน คณิตศาสตร์ หรือสาขาวิชาใด ๆ . ratber พวกเขาพักผ่อนในเรื่องเล่าและภาษาเกมซึ่งเปลี่ยนกับการเปลี่ยนแปลงอินทรีย์ของวัฒนธรรม
นักคิดเหล่านี้เป็นตัวอย่างไปดูเกณฑ์วัตถุประสงค์ดั้งเดิมของความรู้และความจริงในสาขาวิชาที่เป็นตำนานภายในซึ่งพยายามที่จะปฏิเสธพื้นฐานของสังคมทั้งหมดที่รู้ ประเพณีนี้ทางปัญญาใหม่ ยืนยันความรู้ของมนุษย์มีความเชื่อมโยงกันผ่านการแบ่งปันวัฒนธรรมชั้นล่างเป็นสรรค์สังคม
ยืนยันอีกสาเหตุที่โพสต์เป็นเดอริตลอดจนสนับสนุนมุมมองนี้แย้งการอ่าน ' ขนาด ' ของข้อความ :
เขียน ข้อความที่เป็นชุดฟรีจากนักเขียน จะเปิดให้ประชาชนที่พบความหมายในมันเช่นที่พวกเขาอ่าน การอ่านเหล่านี้เป็นผลิตภัณฑ์ของสถานการณ์ เดียวกันถือเป็นจริงสำหรับปรัชญา ไม่มีวิธี fixting อ่าน . . . . . . .
แอนเดอร์สัน RT อัล( 2529 , หน้า 124 )
นี้ให้ขนานกับตนเองสังคมวิทยานิพนธ์ข้อความทางคณิตศาสตร์ empry ของความหมาย ความหมายต้อง constructad สำหรับพวกเขาโดยบุคคลหรือกลุ่มบุคคลบนพื้นฐานของความรู้ ( และเนื้อหา ) .
นักปรัชญาสมัยใหม่ต่างๆของคณิตศาสตร์มีมุมมองที่สอดคล้องกับบางหากไม่ได้ทั้งหมดของวิทยานิพนธ์คอนสตสังคมที่นี่เราวาดกัน บางจุดของการติดต่อระหว่างพวกเขาและสรรค์สังคม นักปรัชญา
บางให้ความสำคัญของประวัติศาสตร์และเชิงประจักษ์ด้านคณิตศาสตร์ ปรัชญา kitcher ( 1984 ) erects ระบบการอ้างอิงเหตุผลของความรู้ทางคณิตศาสตร์บนพื้นฐานของข้อมูลเชิงประจักษ์ ,ด้วยเหตุผลที่ถ่ายทอดจากรุ่นสู่รุ่นโดยชุมชนคณิตศาสตร์ เชิงประจักษ์และเหตุผลเชิงประจักษ์หรือความรู้ทางคณิตศาสตร์ แบบฝึกคณิตศาสตร์ เป็นลูกบุญธรรม โดย n.d. Goodman , วัง , หน้าเดวิส เฮช Wilder grabiner ทีม็ ซ์โก , , ( ทั้งหมดใน ทีม็ ซ์โก , 1986 ) , ทีม็ ซ์โก ( 1986a ) stolzenberg ( 1984 ) , maclane ( 1981 ) , เมิกเคลียรี่ และ mckinncy ( 1986 )และ เดวิส ( 1974 ) จึงย้ายออกไปจากแบบดั้งเดิม aprioristic มุมมองหรือเหตุผลของคณิตศาสตร์ที่สนับสนุนโดยสรรค์สังคมเป็นที่แพร่หลาย .
จำนวนวิทยานิพนธ์อื่นเสริมของสรรค์สังคมยอมรับปรัชญาของคณิตศาสตร์ การ conventionalist มุมมองคือความนัยหลายของผู้เขียน ' เหล่านี้ทำงานผู้ที่ทำมันชัดเจน รวมถึง stolzenberg ( 1984 ) , เช่นเดียวกับ Bloor ควิน , วิทเก้นสไตน์ , อ้างถึงข้างต้นและคนอื่น ๆที่กล่าวถึงในบทที่ 2 นอกจากนี้ วิทยานิพนธ์ ที่วัตถุของคณิตศาสตร์ reified ที่ดินเสนอโดยทั้ง เดวิส ( 1974 ) และ machover ( 1983 )
เกินเช่นชิ้นการเปรียบเทียบสองนักปรัชญาที่คาดมากของสังคมตามแนวคิดปรัชญาของคณิตศาสตร์ Bloor ( 19731976197819831984 ) และ ทีม็ ซ์โก ( 198519861986a ) ทั้งยืนยันว่าเป้าหมายในคณิตศาสตร์ที่ดีที่สุดสามารถเข้าใจได้ในแง่ของการยอมรับของสังคม และวาดรูปงานอสุจิของวิทเก้นสไตน์ และ ลากาตอส .
ถึงแม้ว่ากระบวนทัศน์ใหม่ยังได้รับการยอมรับอย่างเต็มที่สรรค์สังคมนั่งสบายในการเติบโต และ empiricist ประเพณี เกินกว่านี้ นักปรัชญาร่วมสมัยไม่กี่จะเริ่มเสนอแนวทางปรัชญาของคณิตศาสตร์ที่คล้ายคลึงกันและติดต่อกันกับสรรค์สังคม