If the world does not exist without

If the world does not exist without us then it can be thought of as an extension of ourselves, expressed in systems. It has to be thought of that way anyway, since we are the ones thinking it. Architecture is the most basic of these systems, essentially because it involves establishing a place for ourselves, or oneself, whether one is an architect or not. Of course, architecture is inevitably mediated and determined by other systems–religious, social, political, commercial, musical, chemical, etc.–but none of these is as immediate or physical as architecture, which is materially coexistent with us and can be touched. Walls, floors, and ceilings measure our space, our limits, just as other systems do immaterially. The more we know, the more limits we have, and architecture literally defines our limits.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ถ้าโลกไม่มีไม่ มีเรา แล้วมันสามารถคิดเป็นส่วนขยายของตนเอง ในระบบ มีการคิดที่ทางอย่างไรก็ตาม เนื่องจากเราเป็นคนคิดมัน สถาปัตยกรรมเป็นพื้นฐานที่สุดของระบบเหล่านี้ เป็นหลักเนื่องจากเกี่ยวข้องกับ สร้างที่สำหรับตัวเอง ตัวเอง ว่าหนึ่งเป็นสถาปนิก หรือไม่ แน่นอน สถาปัตยกรรมย่อม mediated และตามระบบ – ศาสนาอื่น ๆ สังคม การเมือง ธุรกิจ ดนตรี เคมี ฯลฯ แต่สิ่งเหล่านี้ไม่เป็นทันที หรือทางกายภาพเป็นสถาปัตยกรรม กล้า coexistent กับเรา และสามารถสัมผัส ผนัง พื้น และเพดานวัดพื้นที่ของเรา ข้อจำกัด เหมือนระบบอื่น ๆ ไม่ immaterially ยิ่งเรารู้ เรามีวงเงินเพิ่มเติม และสถาปัตยกรรมกำหนดขีดจำกัดของเราอย่างแท้จริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ถ้าโลกไม่ได้อยู่โดยไม่มีเราแล้วมันอาจจะคิดว่าเป็นส่วนขยายของตัวเองที่แสดงในระบบ มันจะต้องมีความคิดวิธีการที่อยู่แล้วตั้งแต่เราเป็นคนที่คิดว่ามัน สถาปัตยกรรมเป็นพื้นฐานที่สุดของระบบเหล่านี้เป็นหลักเพราะมันเกี่ยวข้องกับการสร้างสถานที่สำหรับตัวเองหรือตัวเองไม่ว่าจะเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งเป็นสถาปนิกหรือไม่ แน่นอนสถาปัตยกรรมที่เป็นสื่อกลางและหลีกเลี่ยงไม่ได้กำหนดโดยระบบทางศาสนาอื่น ๆ สังคมการเมืองการค้าการดนตรีเคมี ฯลฯ แต่ไม่มีของเหล่านี้เป็นทันทีหรือทางกายภาพเป็นสถาปัตยกรรมซึ่งเป็นสาระสำคัญ coexistent กับเราและสามารถสัมผัส . ผนังพื้นและเพดานวัดพื้นที่ของเราข้อ จำกัด ของเราเช่นเดียวกับระบบอื่น ๆ ทำ immaterially ยิ่งเรารู้ว่าขีด จำกัด ของเรามีมากขึ้นและสถาปัตยกรรมแท้จริงกำหนดข้อ จำกัด ของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถ้าโลกนี้ไม่มีเราก็สามารถคิดเป็นส่วนขยายของตัวเรา ที่แสดงในระบบ มันต้องคิดแบบนั้นอยู่แล้ว เพราะเราเป็นคนคิด สถาปัตยกรรมพื้นฐานที่สุดของระบบเหล่านี้ เป็นหลัก เพราะมันเกี่ยวข้องกับการสร้างสถานที่สำหรับตัวเอง หรือตัวเอง ไม่ว่าจะเป็น สถาปนิก หรือ ไม่ แน่นอนสถาปัตยกรรมธุรกิจและระบบอื่น ๆโดยพิจารณาจากทั้งศาสนา สังคม การเมือง , พาณิชย์ , ดนตรี , เคมี , ฯลฯ ) แต่ไม่มีของเหล่านี้เป็นทันที หรือทางกายภาพเช่นสถาปัตยกรรม ซึ่งเป็นปัจจัย coexistent กับเรา และสามารถสัมผัสได้ ผนัง พื้น และเพดานวัดเนื้อที่ จำกัด ของเรา เช่นเดียวกับระบบอื่น ๆทำ immaterially . ยิ่งรู้ ยิ่งกัดเราได้สถาปัตยกรรมและหมายกำหนดข้อจำกัดของเรา