The young Student was still lying o

The young Student was still lying on the grass, where she had left him, and the tears were not yet dry in his beautiful eyes.

"Be happy," cried the Nightingale, "be happy; you shall have your red rose. I will build it out of music by moonlight, and stain it with my own heart's-blood. All that I ask of you in return is that you will be a true lover, for Love is wiser than Philosophy, though she is wise, and mightier than Power, though he is mighty. Flame- coloured are his wings, and coloured like flame is his body. His lips are sweet as honey, and his breath is like frankincense."

The Student looked up from the grass, and listened, but he could not understand what the Nightingale was saying to him, for he only knew the things that are written down in books.

But the Oak-tree understood, and felt sad, for he was very fond of the little Nightingale who had built her nest in his branches.

"Sing me one last song," he whispered; "I shall feel very lonely when you are gone."

So the Nightingale sang to the Oak-tree, and her voice was like water bubbling from a silver jar.

When she had finished her song the Student got up, and pulled a note-book and a lead-pencil out of his pocket.

"She has form," he said to himself, as he walked away through the grove - "that cannot be denied to her; but has she got feeling? I am afraid not. In fact, she is like most artists; she is all style, without any sincerity. She would not sacrifice herself for others. She thinks merely of music, and everybody knows that the arts are selfish. Still, it must be admitted that she has some beautiful notes in her voice. What a pity it is that they do not mean anything, or do any practical good." And he went into his room, and lay down on his little pallet-bed, and began to think of his love; and, after a time, he fell asleep.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นักศึกษาหนุ่มยังคงนอนอยู่บนหญ้า ที่เธอได้ทิ้งเขา และน้ำตาไม่ได้แห้งในตาสวยงาม"มีความสุข ร้องไนติงเกล "มีความสุข คุณจะได้กุหลาบแดงของคุณ ฉันจะสร้างจากเพลง โดยแสงจันทร์ และติดกับเลือดในห้องหัวใจของตัวเอง ที่ผมถามคุณกลับได้ว่า คุณจะเป็นคนรักจริง รักเป็น wiser กว่าปรัชญา แม้ว่าเธอจะฉลาด และ mightier กว่าพลังงาน แม้ว่าเขาจะยิ่งใหญ่ เปลวไฟสีมีปีก และสีเหมือนเปลวไฟคือ ร่างกายของเขา ริมฝีปากของเขามีหวานเป็นน้ำผึ้ง และลมหายใจของเขาเป็นเช่นกำยาน"นักเรียนหาจากให้หญ้า และฟัง แต่เขาไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่ไนติงเกลถูกกล่าวถึงเขา สำหรับเขารู้ว่าสิ่งที่เขียนลงในหนังสือเท่านั้นแต่ต้นโอ๊คเข้าใจ และรู้สึกเศร้า สำหรับเขารักของไนติงเกลน้อยที่มีสร้างรังของเธอในสาขาของเขา"ร้องฉันเพลงสุดท้าย เขากระซิบ "ฉันจะรู้สึกโดดเดี่ยวมากเมื่อคุณหายไป"ดังนั้น ไนติงเกลสังให้ต้นโอ๊ค และเสียงของเธอเป็นเหมือนน้ำที่พัทยาจากกระปุกเงินเมื่อเธอมีเธอเพลง นักเรียนมีค่า และทำลายสมุดบันทึกและดินสอลูกค้าเป้าหมายออกจากกระเป๋าของเขา"เธอมีฟอร์ม เขากล่าวว่า ตนเอง ขณะที่เขาเดินไปผ่านโกรฟ - "ที่ไม่สามารถปฏิเสธเธอ แต่ได้มีความรู้สึกที่เธอ ฉันกลัวไม่ ในความเป็นจริง เธอเป็นเหมือนศิลปินส่วนใหญ่ เธอมีสไตล์ ไม่ มีความจริงใจใด ๆ เธอจะไม่เสียสละตัวเองเพื่อผู้อื่น เธอคิดเพียงของเพลง และทุกคนรู้ว่า ศิลปะเห็นแก่ตัว ยังคง จะต้องยอมรับว่า เธอมีบางบันทึกที่สวยงามในเสียงของเธอ สงสารอะไรก็ว่า ไม่หมายถึง อะไร หรือทำความดีปฏิบัติการ" เขาเดินเข้าไปในห้องพัก วางลงบนแท่นวางสินค้าเตียงเล็กน้อย และเริ่มที่จะคิดว่า ความรักของเขา ก หลังเวลา เขาตกหลับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นักศึกษาหนุ่มยังคงนอนอยู่บนพื้นหญ้าที่เธอทิ้งเขาและน้ำตายังไม่แห้งในดวงตาที่สวยงามของเขา. "มีความสุข" ร้องไห้ไนติงเกล "จะมีความสุขที่คุณจะต้องมีสีแดงของคุณเพิ่มขึ้นฉันจะ. สร้างมันออกมาจากเพลงแสงจันทร์และคราบมันด้วยตัวฉันเอง heart's เลือด. ทั้งหมดที่ฉันขอให้คุณในทางกลับกันคือการที่คุณจะเป็นคนรักที่แท้จริงสำหรับความรักคือความฉลาดกว่าปรัชญา แต่เธอฉลาดและมีกำลังมากกว่า พาวเวอร์, แม้ว่าเขาจะยิ่งใหญ่. สี Flame- มีปีกของเขาและสีเหมือนเปลวไฟคือร่างกายของเขา. ริมฝีปากของเขาจะหวานเหมือนน้ำผึ้งและลมหายใจของเขาเป็นเหมือนกำยาน. "นักศึกษาเงยหน้าขึ้นจากหญ้าและฟังแต่เขา ไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่ไนติงเกลได้รับการพูดกับเขาสำหรับเขาเท่านั้นที่รู้ว่าสิ่งที่เขียนลงในหนังสือ. แต่โอ๊กต้นไม้เข้าใจและรู้สึกเศร้าเพราะเขารักมากของเล็ก ๆ น้อย ๆ ไนติงเกลที่ได้สร้างรังของเธอใน . สาขาของเขา"สิงห์ฉันหนึ่งเพลงสุดท้าย" เขากระซิบ; "ผมจะรู้สึกเหงามากเมื่อคุณจะหายไป." ดังนั้นไนติงเกลร้องเพลงโอ๊กต้นไม้และเสียงของเธอเป็นเหมือนเดือดน้ำจากขวดสีเงิน. เมื่อเธอจบเพลงของเธอนักศึกษาลุกขึ้นและดึง note- . หนังสือและนำดินสอออกมาจากกระเป๋าของเขา"เธอมีรูปแบบ" เขากล่าวกับตัวเองในขณะที่เขาเดินออกไปผ่านป่า - "ที่ไม่สามารถปฏิเสธของเธอ แต่เธอมีความรู้สึกที่ฉันกลัวไม่ได้ใน?. ความเป็นจริงเธอเป็นเหมือนศิลปินส่วนใหญ่เธอเป็นรูปแบบทั้งหมดโดยไม่มีความจริงใจใด ๆ เธอจะไม่ได้เสียสละตัวเองสำหรับคนอื่น ๆ เธอคิดว่าเป็นเพียงของเพลงและทุกคนรู้ว่าศิลปะมีความเห็นแก่ตัว แต่ถึงกระนั้นก็ต้องยอมรับว่าเธอมีอะไรบางอย่าง... บันทึกที่สวยงามในเสียงของเธอ. สิ่งที่น่าเสียดายก็คือการที่พวกเขาไม่ได้หมายถึงอะไรหรือทำดีในทางปฏิบัติใด ๆ . " และเขาก็เข้ามาในห้องของเขาและล้มตัวลงนอนบนพาเลทเตียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาและเริ่มที่จะคิดว่าความรักของเขา; และหลังจากเวลาที่เขาหลับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เด็กหนุ่มยังคงนอนอยู่บนหญ้า ที่เธอเคยทิ้งเขาและตาไม่แห้งเลยในดวงตาคู่สวยของเขา . . . . . .

" มีความสุข " ร้องไห้ไนติงเกล " มีความสุข คุณก็จะได้ดอกกุหลาบสีแดง ผมจะสร้างมันออกมาจากเพลง ท่ามกลางแสงจันทร์ และคราบมันกับ 's-blood หัวใจของฉันเอง ทั้งหมดที่ผมถามคุณกลับว่า คุณเป็นคนรักจริง รักจะฉลาดกว่าปรัชญาแต่เธอฉลาด และแข็งแรงกว่า อำนาจ แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ เปลวไฟสีปีกของเขาและสีเหมือนเปลวไฟ ร่างกายของเขา ริมฝีปากของเขาก็หวานเหมือนน้ำผึ้ง และลมหายใจของเขาเหมือนกำยาน "

นักศึกษาเงยหน้าขึ้นจากหญ้า และฟัง แต่เขาไม่เข้าใจสิ่งที่นกไนติงเกลพูดกับเขา เขารู้แต่เพียงว่า สิ่งที่เขียนลงไปในหนังสือ

แต่ต้นโอ๊คก็เข้าใจ และรู้สึกเศร้า เพราะเขารักมากของนกไนติงเกลที่สร้างรังของเธอในสาขาของเขา . . . . . .

" ร้องเป็นเพลงสุดท้าย " เขากระซิบ " ผมจะรู้สึกเหงามากเมื่อคุณไป "

ดังนั้นนกไนติงเกลร้องโอ๊กต้นไม้ และเสียงของเธอก็เหมือนน้ำ bubbling จากโถเงิน

เมื่อเธอจบเพลงนักเรียนยืนขึ้นและดึงหนังสือโน้ตและไส้ดินสอออกมาจากกระเป๋าของเขา . . . . . .

" เธอมีรูป " เขาพูดกับตัวเอง ขณะที่เขาเดินผ่านป่าละเมาะ - " ที่ไม่สามารถปฏิเสธเธอได้ แต่เธอได้ยังไง ? ฉันไม่กลัวหรอก ในความเป็นจริง เธอเหมือนเป็นศิลปินมากที่สุด เธอเป็นทุกสไตล์ ไม่มีความจริงใจ เธอจะไม่เสียสละตัวเองเพื่อผู้อื่น เธอคิดว่าแค่ดนตรีและทุกคนก็รู้ว่า ศิลปะคือการเห็นแก่ตัว แต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอมีบางอย่างสวยงามโน้ตในเสียงของเธอ น่าเสียดายที่เป็นที่พวกเขาไม่ได้หมายถึงอะไร หรือประโยชน์ใด ๆที่ดี และเขาได้เข้าไปในห้อง และนอนลงบนเตียง พาเลท เล็ก ๆน้อย ๆของเขาและเริ่มที่จะคิดว่าความรักของเขา และหลังจากเวลาที่เขาหลับ